Πως έγινε αυτό??

Πως έγινε αυτό??

   Απο εκεί που είχα δυο άτομα σε αυτή τη σχολή και υπέμενα στωικά τον βραχνά αυτόν, κοίτα να δεις πως καταλήξαμε! Μια καθημερινή ιστορία μίρλας και απογοήτευσης.

    Επι 3 χρόνια που βολόδερνα στο κωλοχανείο του ΤΕΙ Αθηνών, δεν γνώριζα ούτε έκανα ιδιάιτερη παρέα με κανέναν άλλο εκτός απο δύο παιδιά (κλασσική απροσάρμοστη). Άντε και έλεγα 5 βλακείες με τους ελάχιστους που γνώριζα στα μαθήματα (μην με πείτε και αντικοινωνική!). Αφού στάθηκε αδύνατο να επιχειρήσω έστω να ανεχτώ του 6μήνου μου τις -ργιόλες (ήταν σε συντριπτική πλειοψηφία γύναια που το μόνο που πρόσφεραν στην κοινωνία ήταν εχθρικό βλέμμα, φαρμακερή γλώσσα και τη χαρά της δημιουργίας κλίκας για να σε κοιτάν με παρέα),θεωρούσα οτι αφού βρήκα αυτα τα παιδια, εδώ θα αράξω.

   Ο μεν ένας, είδα απο αρκετά νωρίς οτι ήταν ανίκανος για πραγματικός φίλος καθώς ήταν πάντα πολύ πολύ πολύ απασχολημένος με τα μύρια προβληματάκια του. Κι αφού στενοχωρήθηκα, συγχύστηκα και προσπάθησα, τον κράτησα για την παρέα του, θεωρώντας οτι αυτό ήταν το μόνο καλό στοιχείο πάνω του.  Τον γνώρισα σε ένα σωρό φίλες μου και γίναν φιλενάδες (γκχ...), φάγαμε ψωμι κι αλάτι στην κωλοσχολή, βγαίναμε μαζι, πηγαμε διακοπες μαζι επανειλημένως, τον φιλοξένησα δις στο εξοχικό μου, τον άκουγα σε όλη τη μεταβατική περίοδο σεξουαλικού προσανατολισμού, με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και τον συνόδευα στα ανάλογα μαγαζιά. Και δεν είμαι γκει φριεντλυ! Λάθεψα όμως, καθώς ήταν τόσο παρτάκιας που ακόμα κι αυτή η ρημαδοπαρεά άρχισε να μου ξινίζει.
   Είχε το νεύρα-ζαρτιέρες-χάρισμα να αλλάζει γνώμη κάθε  5 ΛΕΠΤΑ! ΧΩΡΙΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗ! ΜΑ ΤΟΝ ΤΟΥΤΑΤΗ! ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΝΙΕ! Κλασσικός μοναχογιός. Το ολ ταιμ κλασσικ θέμα που έπρεπε να ακούω σαν φίλη ήταν το πόσο αχάριστοι και αδιάφοροι ήταν οι γονείς του που δεν είχαν λεφτά να τον στείλουν να σπουδάσει ο,τι του είχε καβλώσει εκείνο τον μήνα στα εξωτερικά! Πρόκειται για άτομο που έχει βγάλει ως όνειρα ζωής τα τελευταία 3 χρόνια τα: γραφίστας, βιομηχανικός σχεδιασμός, γκραφικ ντιζαιν, μουσικός (πιανίστας), ξανά μουσικός (τραγουδιστής), ζωγράφος και το τελευτάιο: ηθοποιός. Να, τώρα έδινε, καλή τύχη του εύχομαι στις εισαγωγικές στο Εθνικό, αλλά μας γκάστρωσε!!
  Μετά απο την ατέρμονη μίρλα που τελειωμό δεν είχε, θα σου εξιστορούσε και το κάθε τυχαίο γκομενάκι που τσίμπησε απ'το ίντερνετ και φασώθηκε και μπλααα μπλαα μπλαα μπλααα έχανα το λογαριασμό. Ούτε εγώ δεν έχω απαίτηση να θυμάται η καλύτερή μου φίλη τον κάθε σαχλαμάρα μπίχλα που εφασώθην για ένα τέταρτο σε κάποιο παρακμιακό μέρος!
  Εκρήξεις γκει οργής σε δημόσιο χώρο, κρέμασμα σε ραντεβού "γιατί έτσι μας αρέσει", κι άλλες εκρήξεις θυμού οταν δεν του πέρναγε το χατηρι...Ψυχοβγάλτης!
  Σε συνδυασμό με την παντελή ένδειξη ενδιαφέροντος για κάποιο ανάλογο πρόβλημά σου, όπως ερωτικές απογοητεύσεις, οικογενειακά προβλήματα ή ακόμα και ψυχολογικά, τον έκανε ακαταμάχητο...για κλωτσιές!
Η συζήτηση πήγαινε κάπως έτσι:
-Απο τότε που χώρισα με τον τάδε νιώθω πολύ μοναξιά. Δεν έχω όρεξη να βγω, κάθομαι μόνη σπίτι, όλα μου φαίνονται αδιάφορα, δεν μου κάνει αίσθηση τίποτ......
-Ναι! Κι εγώ μίλησα στο τσατ με τον ταδε που είχαμε φασωθεί και δεν τον είδα να ψήνεται και πίρι πίρι πίρι πίρι.......(.....FAIL).
  Το άκρον άωτον του αδιάφορου. Εκεί που πείστηκα για την αδιαφορία του, ήταν σε μια απο τις πιο έντονες συγκινησιακά εμπειρίες μου. Προσπαθώντας να μην καταλάβει κανείς άλλος τίποτα, τον έσπρωχνα με γέλια σε ένα δωμάτιο για να κλειστώ εκεί και να ξεσπάσω, να κλάψω στον ώμο του. Και το μόνο που εξέλαβα σε εκείνη τη φάση ήταν ένα............πατ πατ στον ώμο.
Ο,τι θα έκανε και ο Sheldon Coopeer στο Big bang theory, που στην έσχατη ανάγκη σε παρηγορούσε με ένα "there, there" με φωνη ρομποτ.

   Η δε άλλη, ήταν στην αρχή μουντή και εσώκλειστη στο καβούκι της, πράγμα που με τον καιρό και την παρέα έφτιαξε και φώτισε κάπως. Ειδικά μετά τον Έρωτα, άρχισαν να υπάρχουν σοβαρές αξιώσεις για να γίνει και-γαμω-τα-άτομα.
  Τον πρώτο καιρό ήταν όλα καλά. Μέχρι και τον καλύτερό μου φίλο της γνώρισα κι ερωτευτήκανε. Διακοπες όλοι μαζι, διακοπες οι δυο μας, εργασίες στη σχολή, συναυλίες. Ήταν πολύ θεοσεβούμενη και προφανώς με αρκετά κολλύματα, αλλά πίστευα οτι ήταν "η μόνη θεούσα που μπορούσα ν'ανεχτω". Νααααααα, ναααααα μουτζώνομαι τώρα.
   Αυτή είναι και το πιο καταστροφικό κεφάλαιο καθώς μετα απο 3 χρόνια γνωριμίας δικής μας και 1 χρόνο σχέσης με τον πολύπαθο και μαλακαντρέα φίλο μου, ήρθε η στιγμή να ξαναπάμε διακοπες.
  Αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν όλα ρόδινα. Υπήρχαν τσακωμοί. Και μπορεί το ευτυχές ζεύγος να μην το καταλάβαινε αλλά εγώ έβγαζα φλύκταινες με την τεταμένη ατμόσφαιρα την οποία έπρεπε να υπομένω όλο το βράδυ, για να εξαφανιστεί ως δια μαγείας (???) το πρωι (είχαν μεσολαβήσει γελάκια και χαρχαλέματα το βράδυ, στα αναμεταξύ τους ενδότερα). Ειλικρινά, αυτό ΜΕ ΖΟΥΡΛΑΙΝΕΙ.
  Σε εκείνο το διάστημα άρχισαν να βγαίνουν οι διαφορές μας με αυτήν προς τα έξω. Πράγματα που ούτε που σκεφτόμουν παλιότερα, έβρισκα να μ'ενοχλούν. Όπως η μίρλα στο εστιατόριο, ποιός έφαγε τι για να πληρώσουμε ακριβώς το αντίτιμο. ΤΖΙΖΑΣ. Και το 50λεπτο! Ούτε καν Γερμανικό σύστημα.
  Αμ το άλλο, σε 2 νησιά πήγαμε, σ'ένα μπαρ της προκοπής δεν πήγαμε, ούτε και για καφέ ΠΟΤΕ. Τα κάναμε μασούρια. Λες και ήμασταν μεσήλικες.
  Άσχημες διακοπές. Όταν τσακωνόταν με τον γκόμενο δεν τολμούσα να μιλήσω γιατί θα με κατακεραύνωνε με κάποιο φαρμακερό καρφί. Αμα ξαναπάω εγώ διακοπές με ζευγάρι....
  Και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ... γιατί δεν τα είχα νιώσει πιο πριν όλα αυτά και βγήκαν στη δύσκολη στιγμή?  Ήταν επειδή απλά, δεν ταιριάζαμε και τόσο?  Ή ήταν και οτι, σαν γυναίκα, και επηρεαζόταν περισσότερο απο τους πρωτόγνωρους τσακωμούς στη σχεση της, και το εξωτερίκευε αγρίως?? Και όποιον πάρει ο Χάρος??
  Ενώ το αντρικό στυλ είναι αλλιώς, ούτε τόσο επηρεάζεται απο το πως πάει η σχέση του, ούτε είναι αντρίκειο να σεληνιάζεσαι σαν μαινάδα και να ξεσπάσει σε άλλους. Κακογαμημένη λέει ο λαός, δε λέει κακογαμημένος. Ε!!
  Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία (εγώ πιο πολυ για καπρίτσιο και για γαμηστρώνα), συγκατοικήσαμε. Μέγα λάθος αλλά ήθελα να ελπίζω οτι τα σημάδια αυτα δεν υπήρξαν ποτε!!
Και γίναμε μια exclusive τριάδα, το ζεύγος και η κοινή φίλη, στην οποία δεν χωρούσε άλλος.
Το περίεργο είναι οτι με αυτήν καταλήξαμε -δεν ξέρω πως!- να μιλάμε μόνο για τη σχέση της και για το σπίτι. Σαν να μας ένωναν μόνο αυτά. Ενω, και πάλι, ο ανηρ στάθηκε αν΄ταξιος των περιστάσεων καθώς κράτησε την σχέση μας ανεξάρτητη με τα γκομενικά του. Απλα δεν τα κουβέντιαζε μαζί μου. Γεια σου ρε Θ..... Στάθηκες και μαλακαντρέας αλλά σ'αγαπούσα.
 Κι ενώ ποτέ δεν τσακωθήκαμε με αυτήν για λόγους του σπιτιού, νομίζω οτι και οι δύο αρχίσαμε να εξασκούμε την ανοχή μας. Και πιο πολύ εγώ, γιατί έχω ένα θέμα με την ισορρόπηση των προβλημάτων μου και με το να λέω αυτό που μ'ενοχλεί. Μέχρι την ύστατη στιγμή (πριν γίνει το μεγάλο μπαμ δηλαδή) κορόιδευα τον εαυτό μου, μην επιτρέποντάς του ποτέ να σκεφτεί άσχημα γι'αυτήν.
  Αλλά έλα μου που η σχέση τους όλο και χειροτέρευε. Και γινόμουν όλο και συχνότερα το εξιλαστήριο θύμα. Και  μεγάλωναν οι διαφορές μας. Και σωνόταν η μαιναδο-υπομονή μου! Και ..και..
  Ώσπου έκανα ΜΠΑΜ κι ησύχασα!! Και βγήκαν όλα στη φόρα. Αν εγώ τη θεωρούσα εκκλησιαστική κουκουβάουνα και συντηρητική, εκείνη με έβλεπε σαν ανάρμοστη πανηδονίστρια. Μίζερη την έβλεπα εγώ, σπάταλη αυτή εμένα. Μαύρη μαυρίλα στην παρέα εγώ, επειδιξία χλιδής εμένα. Μικροαστή νυκοκοιρά εγώ, ακατάστατη εμένα.
  Κι επειδή φυσικά έχω ένα θέμα με την προάσπιση του εαυτού μου, δέχτηκα βαρύγδουπες δηλώσεις του στυλ "Δεν με ήθελες τελικά στη ζωή σου" (ναι, γι'αυτό σε έβαλα μέσα σ'αυτήν μέχρι τα μπούνια!). Και το μόνο λάθος που παραδέχτηκε ήταν το οτι μ'εμπιστεύτηκε! Μου ρχονται ένα σωρο σεκανς απο τα φωσκολικά έπη και τις Ξανθοπούλειες τετραλογίες αλλά νομίζω οτι το πιάνετε το νόημα και χωρίς αυτά.

  Και τώρα...αυτοί οι δυο (ο ένας και η άλλη) που δεν ταιριάζανε ποτέ, βρήκαν κοινό την αντιπάθειά τους προς εμένα και είναι μες στις γλύκες!

 Πως έγινε αυτό???