Πως είναι να μεγαλώνεις, κράζοντας.

    Να σας πω εγώ που με απασχολεί κάργα τελευταία! Βρίσκομαι στην κομβική φάση όπου τα φοιτητικά χρόνια τελειώνουν και ξεκινάει αυτή η αέναη φάση που τελειώνει με τη σύνταξη;;; Αυτή!  Όσοι δεν σπούδασαν είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, πιθανώς πιο σκληροτράχηλο κιόλας.

     Μια και μιλάμε για παπάδες και ευαγγέλια, ο μακρινός περίγυρος έχει αρχίσει να παντρεύεται και να γεννοβολά. Καλά καλά δεν βγήκαμε στην αγορά εργασίας και ξάφνου, όλοι βρήκαν το άλλο τους μισό και κάνουν γαμήλια γλέντια με το κομπόδεμα του μπαμπά (καλά, κι εγώ του μπαμπά θα πάρω. Αλλά θα το κάνω ταξίδι στην Ταϊτή, και θα κάνω τον πιο φτηνό γάμο).
 Οι περισσότεροι βέβαια απο αυτούς τους παθιασμένους, ώριμους ανθρώπους είναι της εκκλησίας. Ξέρετε, αυτή η φυλή που θεωρεί μόρφωση ένα παλαιολιθικό βιβλίο και παίρνει κατά γράμμα τις αλληγορίες του; Αυτοί. Λυσσάξανε. Κρίμα που το χριστιανικό κάμα σούτρα σταματάει στο ιεραποστολικό. Ευλόγησον.



     Έχω ας πούμε έναν συμφοιτητή, πεινασμένο απ'τα λίγα, που ήταν εκ γενετής καταδικασμένος. Σκεφτείτε οτι ήρθε απο την επαρχία και διέμενε στην ΧΑΝΘ. Ω ναι! Υπάρχει!! Κρίμα που δεν τους αρέσει το YMCA, γι'αυτούς γράφτηκε.
 Δεν έχω καταλάβει αν ο τύπος έλιωνε στη μαλακία και μετά εξομολογιόταν με δάκρυα ή συγκρατούνταν με νύχια και με δόντια με αποτέλεσμα να ερεθίζεται με ό,τι είχε μακριά μαλλιά και βυζιά, συμπεριλαμβανομένων και των χοντρών μεταλλάδων. Πάντως ήταν το άκρον άωτον του σεξουαλικά ανώριμου και του κοινωνικά απροσάρμοστου. Και πεινασμένο απ'τα λίγα. Είναι και αλλήθωρος, φανταστείτε έναν αλλήθωρο με μόνιμα πρόστυχο βλέμμα! ΖΗΜΝΙΑ ΠΑΝΤΟΥ!
 Ε, αυτός παντρολογιέται άρον άρον με μια νεαρότερη κλώνο της Λουκά, με πόδια σα φιάλες υγραερίου και το απαράμιλλο ταλέντο να μοιάζουν 50 χρονών απο τα 15.
Προξενιό φυσικά (αυτό ήταν ένα εύλογο συμπέρασμα απο την εμφάνιση της νύφης). Όχι γιατί ο νιός δεν άντεξε άλλο την προγαμιαία αγαμία, αλλά γιατί θέλει να γίνει παπάς! Παπάς! Άνθρωπος πνευματικός!!! Θα του φιλάν το χέρι, ιιιιιχχχχχ!!!! Και προφανώς, η προγαμιαία αγαμία δεν ήταν τίποτα μπροστά στην τρομάρα της παντοτινής αγαμίας.
Οπόταν...Βίον ανθόσπαρτον! Τώρα... απογόνους να ευχηθώ;;; Όχι, γιατί με λένε κακιά μετά.

Φανταστείτε αυτόν σε αλλήθωρο και αυτήν σε ξινή μποθρώνα.

Μπόνους υλικό

 


     Και καλά, της εκκλησίας είναι γνωστό στον μη ηλίθιο κόσμο οτι είναι βαρεμένοι. Αμ ο περίγυρος που έχει αρχίσει να ορκίζεται;
Πήγα τις προάλλες σε μια ορκωμοσία. Δε μ'άρεσε. Έπρεπε να περάσουν 7 χρόνια για να πάω. Να ΠΑΩ, όχι να συμμετάσχω. Αυτούς του εξαμήνου μου τους είχα αγνοήσει επιδεικτικά, χρόοονια πριν, καθώς τους περισσότερους δεν τους συμπάθησα. Και λέγοντας συμπάθησα, είμαι ήπια.
Τώρα, αρχίζουν και ορκίζονται και τα μικρά, με τα οποία είχα συμβαδίσει. Άτομα, με τα οποία έκανα μαζί μαθήματα, σκάσαν μύτη ακριβώς όπως τα θυμόμουν:

    Η ντίβα φόρεσε ντιζάινερ τρυπητό φόρεμα με κόκκινο σορτσάκι και αούγκανες πλατφόρμες, και βάφτηκε πρωινιάτικα με μωβ κραγιόν.
Αυτή και η φίλη της είχαν ξάσει τα μαλλιά τους και ήταν λίγο σαν καραφλές, σαν μανιταροκέφαλες, με το φουσκωτό κρανίο και τα λιγοστά σχετικά μαλλιά να κρέμονται τριγύρω.
   Η σικ-μποέμ ήρθε σικ-μποεμ, και ήταν η καλύτερη. Φανταστείτε.
   Ο κατα φαντασίαν χάχας και χιουμορίστας ήρθε μόνος, ντυμένος ανάποδο γαμώτο-σπόντα στο κατεστημένο και φρόντισε να πει 5-6 φορές οτι ήθελε να ντυθεί προϊσταμένη του τμήματος. Ήταν καλό αστείο, δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί κανείς δε γέλαγε.
Παρέλαβε το πτυχίο του α λα σούπερμαν και έτσι πόζαρε σε όλες τις φωτογραφίες.
Πάντως, τον (αντιπαθητικό κατα τ'άλλα) Γιαγκόναν και την αποφοίτησή του δεν τον επισκιάζει κανείς.

 


     Κάποιοι σκάσανε ντυμένοι με τσουβάλια, έχοντας καταβάλει εμφανώς προσπάθεια να δείξουν οτι απαξιούν για τις επισημότητες, και φρόντισαν να κάτσουν χώρια και να μη συμμετέχουν στις φωτογραφίες.
Αν και οικτίρω τον ωχαδερφισμό και τον αντικομφορμισμό, το τελευταίο το ζήλεψα.


    Οι φωτογραφίες! Ένα κεφάλαιο μόνες τους.
Ενοχλητικοί φωτογράφοι σε ανακάλυπταν σε όποια γωνιά κι αν είχες χωθεί, σε τραβολογούσαν με το'να χέρι, ενώ με τ'άλλο κρατούσαν την αδικοπληρωμένη φωτογραφική και σε βάζαν να ποζάρεις με το έτσι θέλω, και να, και δως του, και πάμε και με τη γιαγιά, και πάμε και με τη φίλη, και πάμε και εσείς οι δύο μόνες σας, και πάμε σε αυτήν που είναι ντυμένη γκραν, και πάμε και με το φτυχίο.
Ήταν 9 το πρωί και είχα κοιμηθεί 3 ώρες, αφήκετέ με! Δεν ορκιζόμουν καν!
Σε κάποια φάση με έβαλε ο ορκιζόμενος να κρατήσω για λίγο το πτυχίο κι ορμήσαν πάνω μου σαν περιστέρια σε τοτέμ-κουλούρι. Προπονήθηκα λίγο στο να λέω "Όχι!" και να εννοώ "ΣΤΟ ΔΙΆΛΟ!".


     Κι άντε. Ορκίστηκαν και χέστηκε η φοράδα στ'αλώνι. Αυτούς περίμενε η ανεργία! Κάποιοι άλλοι συνομήλικοι δουλεύουν κιόλας.
Ξέρετε, απο αυτές τις περιπτώσεις που έχεις μια πανάθλια, κακοπληρωμένη δουλειά, παντελώς κενή περιεχομένου και βασανιστικής στη διαδικασία; Που χαίρεσαι μόνο για 2 ώρες, όταν πληρώνεσαι; Και σου φεύγει η χαρά στο 10ήμερο, που έχει τελειώσει ο μισθός;;; Και είσαι και τυχερός που έχεις δουλειά;;;
Αυτό είναι το μετρίως καλό σενάριο που μας περιμένει. Γιέα. Πεινάω τώρα και έχω μια περίεργη διαύγεια.


    Κάποιοι άλλοι φεύγουν για μεταπτυχιακά ή για περαιτέρω σπουδές τέλος πάντων. Νομίζω οτι τους ζηλεύω, αλλά φοβάμαι οτι μια τέτοια κίνηση εν μέρει ίσως οφείλεται στην απέλπιδα προσπάθεια να καθυστερήσεις το σύσκατο της ενηλικίωσης που σου ρχεται μετωπικά. Δε βαριέσαι. Είναι και η πιο ανώδυνη. Το να πηγαίνεις με περιορισμένο προϋπολογισμό μόνος στο εξωτερικό! Ναι σου λέω, παραμυθένια!


    Ξαφνικά, οι συνομήλικοι που γνωρίζω είναι είτε χαμένοι και φοβισμένοι, σαν εμένα, είτε δεν το παραδέχονται και το παίζουν σούπερ γαμάτοι και έτοιμοι να φαν τα σκατά με το κουτάλι, είτε σε εντελώς άλλη φάση.
Σε μια απεχθή για μένα φάση, ξενέρωτοι και μεγαλωμένοι πριν της ώρας τους.
Κάποιοι με βαρεμένα βλέμματα και μια μπαλωμένη αυταρέσκεια, που καλύπτει ισχνά την ήττα.
 Άλλοι σε μια μόνιμη σχέση που δεν έχει ούτε τις χαρές της νεανικής, απαλλαγμένης απο αυτόν τον βαρύγδουπο τίτλο, σχέσης, ούτε όμως είναι πραγματικά ένας γάμος. Πιο πολύ είναι τέτοιο:

    Μαντέψτε ποιός αρνείται πεισματικά να προχωρήσει επίσημα και φοβάται να αντιμετωπίσει τα στραπάτσα της λίγο πιο απροστάτευτης ζωής. Γιατί μέχρι τώρα προστατευμένα ζούσαμε. Και κοιτούσαμε απ'το παράθυρο. Ε, τώρα πρέπει να πάμε και μια βόλτα ως το περίπτερο!

    Ο ίδιος, έχει σιχαθεί το παιδικό του δωμάτιο, που με τόση αγάπη διακοσμεί εδώ και χρόνια, και αποζητάει ξένα κρεβάτια, ξένα σπίτια, αν ήταν δυνατόν το δικό του σπίτι χωρίς τους γονείς μέσα. 
Να μη σχολιάσω τις σπασμωδικές κινήσεις εφηβείας, το "δεύτε τελευταίον ασπασμόν" (ένα απ αυτά είναι και το πλέιστέσιο3).
Ο Βάγγουρας ο κουραδόμαγκας είναι αυτός. Χάρηκε πολύ για τη γνωριμία και καλώς σας βρίσκει στον κόσμο των μεγάλων.
Τουλάχιστον αντιμετωπίζει με ειλικρίνεια τις φοβίες. Είναι μια αρχή.



Α ναι, πάω ν'αυνανιστώ μάγκες!

Καλά, εσύ..σκοτώθηκες νωρίς

    Θυμήθηκα που πατούσα στο παλιό μου Νόκια μια μεγάλη χρονολογία στην τύχη κι αυτό με έβγαζε σε ένα χρόνο όπου μου υπενθύμιζε πως ο πατέρας μου θα είναι 106 χρονών, άρα πεθαμένος απο χρόνια, εγώ 70 -γιατί πάντα υποθέτουμε πως θα ζήσουμε κάμποσο-, η μάνα μου 99, πιθανότατα νεκρή κι αυτή, το γατί μου θα είναι χώμα ήδη μια πενηκονταετία, η γιαγιά μου τραγελαφικά ξεχασμένη, με τα 128 άπειρα χρόνια της και το ραντεβού στον οδοντίατρο αδιάφορο όσο ήταν και εκείνη η συνάντηση του παππού μου με τον τσαγκάρη στο καφενείο 48 χρόνια πριν.
    Θυμήθηκα τη θλίψη. Δε θέλω να μείνω μόνη μου. Δε θέλω να συμβούν όλα αυτά.

Αλλά μετά πέρασαν τα χρόνια, διάβασα για άλλους και αναρωτήθηκα.
Πως άντεξαν αυτοί που τους έχασαν όλους;
Πως άντεξαν αυτοί που τους συνέβησαν όλα;

2 πράγματα με ταρακούνησαν τελευταία.
Το ένα είναι η συνέντευξη του Βενιαμιν Καπόν, Έλληνας εβραίος, Θεσσαλονικιός και επιζών του Άουσβιτς. Πρόκειται για ένα απλό κείμενο, όπου περιγράφει τα μύρια όσα μέσα, και αναφέρομαι κυρίως στη σοκαριστική συμπεριφορά αρκετών Θεσσαλονικιών και στη μαύρη ιστορία που φυσικά δεν μαθαίνουμε. Δωσίλογοι, μεσεγγυούχοι, καταχραστές. Βρίθει απο συνδέσμους με άλλα, σχετικά άρθρα και το βρίσκω αρκετά διαφωτιστικό για να πάρει κανείς μια γεύση για το τι πέρασαν πραγματικά οι εβραίοι, πέρα απο τις λίστες του Σίντλερ και τις ταινίες. Επιτέλους γίνεται τόσο ρεαλιστικό και χειροπιαστό, σαν να σου το διηγείται η γιαγιά σου.

Το άλλο είναι το βιβλίο του Χρόνη  Μίσσιου.
 Επειδή είμαι τεμπέλα, έτυχε και γνώρισα πρώτα το κόμικ. Αλλά τώρα θα διαβάσω και το πραγματικό βιβλίο. Όπως και να'χει, η εικονογράφηση ήταν ώρες ώρες μια εκκωφαντική σιωπή.

Λίγες φορές έχω συγκινηθεί τόσο με βιβλίο. Τα ατέλειωτα βασανιστήρια, τόσο ωμά και βάναυσα και οι φυλακές επειδή σε πιάσαν -το ποιοί δυσκολεύομαι να το χαρακτηρίσω ήρεμα- να είσαι κομμουνιστής τη λάθος περίοδο. Του Εμφυλίου. Κατα τη γνώμη μου, όχι ακριβώς κομμουνιστής, μα αγνός, ιδεολόγος ανθρωπιστής μέχρις αηδίας. Ακριβώς αμέσως αφού είχες κάνει αντάρτικο. 16 χρονών. Η εγκληματική προσπέραση του εμφυλίου στο σχολείο με φέρνει σε καχυποψία μέχρι και σήμερα, και σίγουρα με κάνει να θέλω να μάθω παραπάνω.

Τέλος πάντων, είναι αργά και το θέμα βαρύ. Δε βαρυέστε!

Ξέρετε τι φταίει...έπιασα τόσο πάτο με το προηγούμενο θέμα, που έπρεπε να έρθω στα ίσα μου με το παρόν! Τα φιλιά μου στην όμορφη βλογόσφαιρα, βλογόσφαιρα, η αγαπημένη μου πόλη!

Χακούνα Ματάτα

   Οι τελευταίες μέρες έχουν εξελιχθεί σε ένα αέναο γιν και γιαν, σε απανωτά σκωτσέζικα ντουζ, σε μια αδιάκοπη σουρεάλ ειρωνία.

+ Εντάξει, πήγα Ολλανδία. Εντάξει, πριν λίγες μέρες γύρισα κι απ'τα Μάταλα. Και είδα και τον Τόνη Σφήνο επιτέλους, ένα χειμώνα στην Αθήνα, κανείς δεν ερχότανε. Άμα λέω οτι έχω φλώρους φίλους.

- Στα Μάταλα πήδηξα απο ένα βράχο 8 μέτρων και έκτοτε με πονάει η ουρά μου. Είμαι μια αγύμναστη πατσούρω, πάει και τελείωσε.

+ Γυρνώντας βρήκα το σπίτι άδειο. Δεν ξέρω για σας, για μένα είναι θείο δώρο. Ακόμα και το να κάνω κατάληψη στο σαλόνι, που συνήθως κατοικείται απο άλλους, με ενθουσιάζει. Αμέσως θελω να φτιάξω γλυκά, γιατί έχω ησυχία, ή να βάλω δυνατά τη μουσική, χωρίς να φοβάμαι οτι θα δώσω πάλι την εντύπωση εφήβου που θέλει να τραβήξει την προσοχή, και κυρίως, χωρίς γκρίνιες. Ω Θεέ μου, ευχαριστώ για το άδειο σπίτι.

- Το ηχοσύστημα έχει χαλάσει και δεν παίζει δυνατά.

+ Αναβίωσα παλιές μουσικές αγάπες, όπως Pink Floyd και ΝΑΙ ΜΩΡΗ ΜΑΡΛΙΝΜΑΝΣΟΝΑΡΑ!

- Αμέσως πήγα να φτιάξω μια σοκολάτα γκανάς να τη φάω με το κουτάλι, και μου σβώλιασε. Και κόλλησε και στο μπρίκι. Έτριβα σα μαλάκας με ζιφ.

+ Doesn't matter, had chocolate.

-Πήγα Σούπερ μάρκετ και δεν πήρα την καινούρια μερέντα Όρεο.

+ Ηταν η πρώτη φορά που προσπέρασα το σταντ των μερεντοειδών χωρίς να κοντοσταθώ/ ξερογλειφτώ/ απλώσω το χέρι. Να, να, να! Καλά να πάθεις.

- Και που είπα να κάτσω να φχαριστήθω το σπίτι  μου, δεν έκανα τίποτα. Ούτε διάβασα, ούτε μελέτησα, που έχω απωθημένο να το κάνω ελεύθερα, ούτε γλυκά έκανα, ούτε καν έπαιξα πολύ το ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙ στο πλέιστέσιο, το the Last of Us.

+ Είχα παρέα τα γατάκια μου. Οκ, αυτό προσπάθησα για να το γράψω.

- Δεν πα να κάνω ταξίδια, όταν ξαναγυρνάω, τα προβλήματα είναι πάντα εδώ και με περιμένουν. Το μένουμε σπίτι απέτυχε. Ας βγούμε έξω.

+ Βγήκα για κάτι γενέθλια.

- Πήγα φαγωμένη γιατί δεν ήξερα αν θα είχαν φαι, και τελικά είχαν πίτσες ρε πούστη.

+ Είχε έναν κούκλο μάυρο στη γιορτή.

- Ήταν πιασμένος.

+ Δεν ξέρω, πρέπει να γράψω ένα +, εεεε, είδα μια φίλη μου που είχα να δω καιρό. Αλλά απλά την είδα, δε μιλήσαμε.

- Στη γιορτή ήταν όλοι ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ! Όσοι ξέρετε απο μουσικούς, καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό.

+ Μια τούρτα που φαγα ήταν αποτυχία, κρέμα κακάο Γιώτης με ζελέ φράουλα Γιώτης απο πάνω. Πρώτη φορά εγκαταλείπω το κομμάτι μου. Μα γιατί είναι στα + αυτό;

- Με έπιασε λάστιχο μες στη μαύρη νύχτα, ο γρύλος μου ήταν μισός, τελικά με βοήθησε ένας φιλότιμος νεαρός με σιδεράκια, γρύλο και σταυρό. Φορούσα το καλό μου φόρεμα.

+ Είδα ένα φίλο-σούργελο, απο μακριά, που μου φτιάχνει πάντα τη διάθεση.

- Γυρνώντας, το αμάξι χάλασε τελείως. Πριν 2 βδομάδες ήταν για σέρβις. Χέσε με.

 + Το πήρα με τα πόδια και στο δρόμο γνώρισα μια 9μελη οικογένεια γατιών.

- Δεν είχα μαζί  μου λεφτά για τυρόπιτα. Ούτε το κινητό μου. Ούτε γυαλιά ηλίου.

+ Επιτέλους ξύπνησα νωρίς και περπάτησα και λίγο.

- Μπήκα σπίτι, άνοιξα το ίντερνετ.
 Κι όχι μόνο το άνοιξα, έπεσα σε ένα τερατώδες βίντεο, όπου ενας τύπος βγάζει βόλτα το σκύλο του και κοιτάει με προκλητική περιέργεια κάτι μπάτσους ενώ τους τραβάει και με το κινητό για ώρα (ηλίθιος).
 Οι μπάτσοι κινούνται κατα πάνω του κι αυτός βάζει το σκύλο στο αμάξι και παραδίνεται.
 Ο σκύλος, φυσιολογικότατα, νιώθει οτι απειλείται ο μπαμπάς του και αρχίσει και γαβγίζει.
 Μόλις του μπουζουριάζουν τον μπαμπά, πηδάει έξω απ'το αμάξι και πλησιάζει γαυγίζοντας τους μπάτσους.
 Ο αφεντικός προσπαθεί να τον καθησυχάσει, ο σκυλάκος όμως συνεχίσει το γάβγισμα απο απόσταση ενός μέτρου, εφ'όσον οι μπάτσοι ακόμα κρατούν τον μπαμπά του.
 Ο μπάτσος βγάζει το όπλο και στοχεύει, όλη η γειτονιά που έχει πλέον μαζευτεί φωνάζει να μην πυροβολήσει.
 Ο μπάτσος πυροβολεί. 5 φορές.
 Αν είχε πυροβολήσει άνθρωπο, δε θα με είχε σοκάρει τόσο.

+ Αμέσως εκείνη την ώρα είδα ένα σπουργιτάκι που χοροπηδούσε στο μπαλκόνι μου. Προφανώς του είχε μυρίσει το ψωμί που είχα αφήσει να καίγεται όσο έβλεπα το βίντεο. Χάρηκα που δεν ήταν τα γατιά εδώ να το διώξουν κακήν κακώς.

+Τελικά λέω να φτιάσω παγωτό!


Τελικώς, αποκομίζω το συμπέρασμα οτι τα θετικά τα γέννησε το αισιόδοξο μυαλό μου με προσπάθεια. Ας φάω.

ENHΜΕΡΩΣΗ

+ Είπα να πάω μια βόλτα με το 2ο αμάξι, να ξεσκάσω.

- Και το 2ο αμάξι έμεινε. Απο μπαταρία.

+ Τουλάχιστον είχα παρέα όσο περίμενα ΓΙΑ 2Η ΦΟΡΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗΝ ΟΔΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ.

- Κανένας ταρίφας απο την πιάτσα δε φιλοτιμήθηκε να με δανείσει καλώδια μπαταρίας, γαμώ το Χριστούλη τους.

- Το παγωτό δε βγήκε καλό.

+ Πήγα και πήρα παπούτσια γιατί έσκασα ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΚΟΥΣΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΠΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙ ΣΟΠΙΝΓΚ ΘΕΡΑΠΥ

+ Συνάντησα τη γιαγιά μου στο δρόμο, που είχα καιρό να τη δω, και με συμβούλεψε να παίρνω ανατομικά παπούτσια που καλύπτουν το κουντεπιέ, της το χει πει τσαγγάρης, να μην πετάω τα λεφτά μου απο δω κι απο κει, να μην τον παίρνω απο πίσω γιατι χαλάει ο σφιγκτήρας και φεύγουν τα κακά, της το χε πει η μάνα της που ήταν μαία και να μην ασχολούμαι συνέχεια με γκόμενους, γιατί οι άντρες θέλουν να γαμάνε και να φεύγουνε. Να, αν κοιτάξεις τα περιστέρια, φουσκώνουν, τις πλησιάζουν, τις γαμάνε και μετά αμέσως πετάνε και φεύγουν και οι περιστέρες γυρνάνε και μένουν να τους κοιτάνε. Νομίζω οτι πρέπει να εγκαινιάσω ολόκληρο κεφάλαιο με τη γιαγιά.

Αι χαβ αμπσολούτλυ νο αηδία

    Καθόμουν στο κρεβάτι για ώρες, μην κάνοντας τίποτα, στο σκοτάδι. Ενα σωρό βιβλία και κόμιξ με περίμενουν τριγυρω για να με απασχολήσουν, όπως και η πτυχιακή με περιμένει εδώ και ένα χρόνο και οι στοίβες πράγματα που αρνούμαι να τακτοποιήσω και οι μπόγοι ρούχα που έχω παραπετάξει σε μια καρέκλα.
    Αλλά τίποτα δεν με συγκινεί. Ούτε η μουσική. Ούτε το διάβασμα. Ούτε οι σειρές. Ούτε η γυμναστική. Ούτε η σχολή. Ούτε το μπλογκ. Ουτε το θέατρο ή το σινεμά. Ούτε η δουλειά. Όσο είχα δουλειά, τουλαχιστον ξεχνιόμουν, αλλά φαγώθηκα να φύγω. Και τώρα κοιτόμουν άπραγη στο κρεβάτι. Μέχρι που νύχτωσε. Δεν μπορούσα ούτε να κοιμηθώ, ούτε να αυνανιστώ να ξεχαστώ. Τίποτα. Είχα στραγγίξει.

Αυτός ήταν ο δικός μου πάτος. Ένας κόσμος όπου περιφέρομαι άσκοπα και χωρίς διάθεση για τίποτα. Ούτε για να φάω. Και ναι, αυτό είναι μεγάλη ένδειξη για μένα. Τηλέφωνα χτυπούσανε, αλλά τα αγνοούσα αποδοκιμαστικά.

    Μέχρι που βαρέθηκα. Κοίταξα το κινητό. Το αίσθημα οτι κάποιος με αναζήτησε με αναπτέρωσε κάπως. Μιλάω με έναν, δύο, τρεις φίλους. Που δεν έχουν ιδέα. Και μόνο η φωνή τους με κάνει και νιώθω καλύτερα. Σηκώνομαι.
    Στον καθρέφτη δεν με αναγνωρίζω. Χάλια, όλα χάλια. Κάθε πέρσι και καλύτερα.

Όμως κάτι βγήκε σε καλό. Αποφασίζω να κανονίσω συνάντηση για την πτυχιακή. Και να γράψω αυτό το ποστ. Κάτι είναι κι αυτό.

Μου φαίνεται θα αργήσω να ξεπεράσω το αυτοβιογραφικό στυλ. Καλώς σας βρήκα.

Θέλει η γκρινιάρα να κρυφτεί και η δουλειά δεν την αφήνει

     Αγαπητοί μου. Μου λείψατε πολύ. Αναδιατύπωση. Αγαπημένο μου βλογ, μου έλειψες πολύ. Αμέτρητες φορές θέλησα να ρθω να σου πω τον πόνο μου, αλλά έλα μου που δεν μου πήγαινε το χέρι να ξεμπροστιαστώ τόσο. Τελικώς λύγισα. Θα προσπαθήσω να ξεσπάσω όσο πιο ανώδυνα γίνεται.

   Που λέτε, τα χω κάνει σκατά. Δεν ξέρω πως μου τα φερε έτσι η ζωή, αλλά αδυνατώ να χαρώ την "ευτυχία" μου τελευταία.

Ουμφ. Η χαμένη μου ανωνυμία με εμποδίζει να εκφραστώ ελεύθερα, ανάθεμα τη φιλοδοξία μου να προωθήσω το βλογ γαμώ. Έχω κάνει το λάθος και έχω γνωστοποιήσει το βλογ σε άτομα που με ξέρουν. Κι έτσι έχασα το δικαίωμα να λέω πραγματικά ο,τι μου κατεβαίνει στη γκλάβα, χωρίς φόβο και πάθος. Και κάποια πράγματα δεν είναι για τους γνωστούς. Κάποια δεν είναι καν για τους φίλους.

Παρατήστε με. Υπάρχει τόση ψευτιά παντού.

 Όχι, όχι, μην επιμένετε, έχω πει οτι δε θα βγάζω τα άπλυτά μου εδώ μέσα! Τα πολύ προσωπικά μου εννοώ. Τα πραγματικά προσωπικά. Όχι, αυτό δεν πιάνεται για τέτοιο.

   Ο λόγος που απαρνήθηκα την αναγκαία έκφρασή μου για να ξεσπάω είναι, χμ, ειναι δύο οι λόγοι. Πρώτον, ήμουν πολλάν απασχολημένος και μπλεγμένος με τα αισθηματικά μου. Και τώρα είμαι, αλλά τώρα το συνήθισα και δεν μπορώ άλλο, πρέπει να γράψω, θα σκάσω!
 Και δεύτερον, ΕΠΙΑΣΑ ΔΟΥΛΕΙΑ! Που να μην έσωνα -θου Κύριε, εν καιρώ κρίσης και με την ανεργία στην ηλικία μου να φτάνει το 50%!!!

Έγινα φουρναρισα. Κουλουρτζού. Πωλήτρια, όπως λέει και η σύμβαση μου. Oh wait! Δεν έχω υπογράψει καμία σύμβαση! Γενικώς, δέχομαι συγχαρητήρια.

Θα ξεκινούσα να σας περιγράψω πόσο ΔΕΝ συμπαθώ τη δουλειά αυτή και ειδικά τα ωράριά της, αλλά έχω κοινή λογική και συμπάσχω με τους ανέργους. Φυσικά και υπάρχουν και τρισχειρότερα. Επιπλέον, το μόνο καλό σε αυτή τη δουλειά είναι τα φρι φαγιά!!!

φρι φαϊ

κι άλλο φρι φαϊ

   Η ειρωνία είναι οτι έπιασα αυτήν την κωλοδουλειά για να μην κάθομαι, ώσπου να βγάλω τη σχολή. Και η σχολή τώρα καθυστερεί 2 φορές, χάρη στην κωλοδουλειά. Φαύλο κύκλο μυρίζομαι. ( η 1 φορα που καθυστερούσε η σχολή είναι επειδή κωλοβάραγα, φυσικά). Δεν καθόμουνα στ'αυγουλάκια μου, να τελειώνω τη σχολίτσα μου?

ρούφα τ'αυγούλάκι τώρα

   Σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, όταν σας προσλαμβάνουν ως πωλητή σε φούρνο, μην τους ακούτε. Ως καθαρίστρια σε παίρνουν. Πολύ θα θελα να ξέρω το καθαριστικό σύστημα των φούρνων των οποίων οι υπάλληλοι διαβάζουν espresso ξυνάμενες . Πολύ.
   Επίσης πρέπει να είσαι ταυτόχρονα ΚΑΙ πωλήτρια. Να προωθείς τα πιο παλιά κουλούρια και να μην αφήνεις τον κόσμο να φεύγει με μόνο μια φρατζόλα. Ωφ. Πάλι καλά που δεν δίνουμε και κωδικούς στο ταμείο, να φαίνεται πόσες φρατζόλες πούλησε η καθεμία.

   Βλέπω συνομηλίκους που κάνουν διδακτορικά στο εξωτερικό και νιώθω καθαρίστρια. Μου ρχεται να πα να βάλω ένα φακιόλι και να ζήσω την περιορισμένη ζωούλα μου. Γιατί αυτοί άρπαξαν την ευκαιρία όταν σπούδαζαν, δεν απέδειξαν  με μακρόχρονα πειράματα πόσα χρόνια μπορείς να τραβήξεις ένα ΤΕΙ. (6,5 and counting)

   Πως κάνεις έτσι για μια προσωρινή δουλειά, θα μου πεις. Εγώ όμως ξέρω οτι οι προσωρινές δουλειές, στα επιτυχημένα άτομα, πιάνονται για να σε βοηθήσουν να πας παρακάτω, όχι για να σε βαλτώσουν τρισχειρότερα. Ναι ναι, ξέρω, είμαι τεμπέλα και γκρινιάρα. Aφηκετέ με, το χρειάζομαι.

E ρε, τι γκρίνια έχετε να ακούσετε όταν θα είμαι και άνεργη ΜΕ ΠΤΥΧΙΟ!!


   Αν και άκουγα τι καλό αφεντικό που είναι το boss, και αν και δεν έχω παράπονα όσον αφορά τη συμπεριφορά του, η γυναίκα του είναι άλλο φρούτο. (οκ, μόλις έφαγα 10 λεπτά ψάχνοντας φωτογραφίας με κατσίκες και γκαμήλες, αλλά δε θα υπερβάλλω τόσο).

   Πάντα μπαίνει στο μαγαζί με την τσιγαρούκλα για επιθεώρηση. Απαρατάει την τσάντα της σε κεντρικό σημείο και ψάχνει να δει ποιά γωνία έχει σκόνη και ποιός ρουμπινές πουρί. Δε θα ξεχάσω την 1η βδομάδα που με βάλανε να κλείσω το μαγαζί μόνη μου, και επειδή πελάγωσα, έκλεισα τις πόρτες και το ταμείο για να βαρέσω την υπερωρία μου στο καθάρισμα με την ησυχία μου, χωρίς πελάτες. Το ξέχεσμά της, όταν μπούκαρε, ακούστηκε σε όλο τον δήμο Αθηναίων, κι εγώ ψάρωσα τόσο που μου πέφταν οι δίσκοι και οι τσιμπίδες. Αντί να της τραβήξω ενα γλωσσοκοπάνημα που περίμενε να τα κάνω όλα στην εντέλεια με 6 μέρες προϋπηρεσία. ΦΩΚΙΑ!

   Για να μην αναφέρω πόση μανούρα μου έκανε στην αρχή για το ντύσιμο. Με προσέβαλλε επειδή ντυνόμουν αθλητικά, ενώ κανείς δεν μου είχε πει οτι υπάρχει ΓΑΜΗΜΕΝΟ DRESSCODE ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΕΝΩ ΦΟΥΡΝΟΥΣ. Σε φάση "Για έλα δω εσύ","Τι ρούχα είναι αυτά", "Είναι αυτό παπούτσι να το δει άνθρωπος?" (εντάξει, είναι crocs σαγιονάρα, αλλά είναι ορθοπεδικό μωρή), "Με αυτή τη βερμούδα πας στο γυμναστήριο, όχι εδώ".

μα αφήστε με να τη γδάρω ζωντανή, σας παρακαλώ

     Ή επειδή δεν ντυνόμουν σε χρώμα παρεμφερές με το μπλουζάκι της φίρμας. Μα καλή μου κυρία, όλοι έχουν άσπρα μπλουζάκια με τη φίρμα, εμένα με κλάσατε. Τι να κάνω που δεν έχω δικά μου άσπρα??? Το καλοκαίρι είχα δύο, το ένα γαριασμένο, το χειμώνα δεν έχω, με κάνουν να μοιάζω με χιονοστοιβάδα! Εντάξει, μου λέει, τουλάχιστον φόρα φωτεινά χρώματα. Σύμφωνοι, λέω κι εγώ, και σκάω μύτη με ένα ωραιότατο πράσινο, ακριβώς μετά τις διακοπές. Και τι μου είπε ρε παιδιά? Όχι, τι μου είπε πρώτη μέρα μετά τις διακοπές, στο θεό σας δηλαδή. Με κοίταξε απο πάνω μέχρι κάτω, επιτιμητικά και με ξινίλα, γούρλωσε τα μάτια με  ύφος ω-τι-φρικη-αντικρύζω-παλι-σημερα-η-ρουφιανα, παράτησε ο,τι έκανε εκείνη την ώρα και μου είπε: "Πως είσ'έτσι εσύ!!?".

Πρόσεχε. Ξέρω που μένεις.

   Γενικά το καθεστώς το εργασιακό εκεί δεν είναι και το καλύτερο. Φυσικά και έχω ακούσει και χειρότερα, αλλά εγώ οφείλω να το καταγράψω. Διαλείμματα δεν έχεις, παρα μόνο αν δεν μπει πελάτης. Δεν υπάρχει μέρος να κάτσεις. Δεν πρέπει να μένεις ακίνητος, γιατί υπάρχουν κάμερες και πρέπει να σε βλέπουν να κινείσαι (ευτυχώς σ'εμάς δεν έχουν). Ρεπό δεν παίζουν. Δουλεύεις 6 μέρες, και τα Σάββατα. Άδεια 2 μέρες τα Χριστούγεννα (α! δε σας είπα! Τα Χριστούγεννα δουλεύουμε 12ωρα, ναιαιαιαι!!!) και 2 το Πάσχα. Στις γιορτάδες (Αγ. Πνεύματος, Κ.Δευτέρα, παραμονές Πρωτοχρονιάς κ Χριστουγέννων, Μ.Σάββατο) δουλεύεις απο το πρωί μέχρι να ξεπουλήσεις (δλδ ως το βράδυ). Το δε καλοκαίρι, κλείνει ο φούρνος για συντήρηση 2 βδομάδες, και μόνο τότε μπορείς να φύγεις για καλοκαίρι, αλλά δεν τις πληρώνεσαι. Άρα πληρώνεσαι μόνο τον μισό Αύγουστο. Που, μαντέψτε! Φέτος, δεν πληρωθήκαμε! Κάποιο πρόβλημα είχε η επιχείρηση μωρέ. Άνοιγε καινούριο υποκατάστημα, έξοδα, νοίκια, μπροστάτζες, που να στα λέω. Αν δεν είχες κάνει τα κουμάντα σου, να φας απ τα έτοιμα, θα την έκλαιγες τη διβδόμαδη αδειούλα σου.

   Επειδή εγώ τη δουλειά τη βρήκα ΜΕ ΜΕΣΟ όμως, το καλό το boss με βόλεψε στις άδειες και δεν με έβαλε να έρθω μια μέρα πριν για να καθαρίσω το μαγαζί. Γιέι.

Eορταστικό σεξ

   Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε μια βροχερή ημέρα του Γενάρη. Είχαν περάσει πια οι γιορτές, κι εγώ τις είχα περάσει στωικά στον κωλόφουρνο, ώρες ατέλειωτες, περιμένοντας κάθε μέρα το χριστουγεννιάτικο δώρο, το οποίο δεν ερχόταν. Ούτε ο μισθός ήρθε κανονικά. Αλλάγη χρόνου έκανα ψόφια, σπίτι, άφραγκη και ρέστη, στο σκάιπ με τον Stewie. Toυλάχιστον είχε περισσέψει ένα τσουρέκι με φλουρί και το πήρα σπίτι να κόψουμε για βασιλόπιτα......

Βασιλάκης Σκορδοκαϊλας

   Απο το νέο έτος κι έπειτα άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Αλλά έλεγα "ελα μωρε, θα δυσκολεύονται, ας μην πιέζω κι εγώ". Ούτως ή άλλως, το να πετύχεις το one and only boss είναι θέμα τύχης, αφού τυγχάνει άρχων φούρναρης - executive manager- διευθυντής πωλήσεων- χρηματαποστολέας - διευθυντής προσωπικού - πατέρας 2 καθυστερημένων αγοριών. Άντε βρες τον στο τηλέφωνο τώρα. Και να το πεις πως απ το τηλέφωνο? Αυτά θέλουν απο κοντά.
  Μέχρι που φιλοτιμήθηκε μια παλιά υπάλληλος και με διαφώτισε. Όλοι έχουν πάρει δώρο εκτός απο εσένα κι άλλη μια καινούρια, ξύπνα! Φυσικά, αυτό με έκανε τουλάχιστον να τα διεκδικήσω άμεσα, αλλά δεν βλέπω να τα παίρνω τώρα κοντά και.......ήθελα να μου κάνω δώρο.......ένα πλειστέισον.....

αντίο πλειστέισον

Προβλήματα που'χω ο κόσμος.

   Eπειδή τον Βαγγέλα δεν τον πιάνει η κρίση, ούτε οι φτώχιες και οι αφραγκίες και τα δάνεια, και αυτό το βλόγκι είναι άκρως επιφανειακό, θα αναλύσω εκτενώς το μόνο σοβαρό πρόβλημα που έχω με τη δουλειά μου. (γιατί όχι μόνο ΕΧΩ δουλειά, αλλά το μοναδικό μου πρόβλημα είναι και αυτό.) Τον Music 89,346. (καιαιαι κάπου εδώ χάνω όσους με διάβασαν. Ποτέ.)

Tον οποίο πιο χοτ σταθμό της πόλης, που, ΦΥΣΙΚΑ, υποχρεούμαι να ακούω. Και κάπου εκεί βγάζει αφρούς ΚΑΙ ο Μικρός Μπετόβεν.

Αυτός ο ΨΥΧΟΒΓΆΛΤΗΣ σταθμός, που λέτε, είναι πολύ φτωχός. Έχει όλο κι όλο ΕΝΑ σιντι! Και, τι να κάνει, το παίζει ξανα και ξανά, να βγαίνει το μεροκάματο. Έτσι μου ρχεται να πα να τους δωρίσω όλα τα συλλεκτικά σιντί που είχα αγοράσει στα 12, Μπριτνάκι Σπίαρς, Φριστάιλο, Μάμπο νο5 και Limp Bizkit, να ισιώσομε λίγο.

Aυτό μου κάνει κάθε μέρα ο Μουσίκης, 89.576

   Δεν ξέρω πόσο κωφός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, για να μην ακούει το παρανοϊκό πρόγραμμα του κωλάδικου αυτού. Που, παρόμοια με άλλον έναν σταθμό, τον ΣφαιρυθμοντίτζειΒι εφ εμ, ακούς μέσα σε ένα 3ωρο τα ίδια τραγούδια τουλάχιστον 3 φορές. Ούτε ο Ρεντ όταν πρωτάνοιξε τέτοια φτώχια.
 Δεν μπορώ να εννοήσω πως γίνεται να ακούσεις τον σταθμό αυτόν για παραπάνω απο 1 ωρα, πριν αρχίσει δηλαδή να επαναλαμβάνεται. Πως γίνεται να το ακούς και να μην το παίρνεις χαμπάρι. Ειλικρινά, δε θα καταλάβω ποτέ! Εκτός κι αν το τμήμα marketing θέλει να κρατά τους δύσμοιρους ακροατές του μόνο για λίγο.

Σορυ, φωνάζει το κωλοπαίδι ο γείτονας στη μάνα του οτι είναι για το μπούτσο κι οτι θα κάνει ο,τι γουστάρει και στ'αρχίδια του, και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.

    Τι λέγαμε?? Α, ναι, πάντως, ψοφάω να γνωρίσω έναν που να δουλεύει εκεί. Ίσα ίσα για να του πω "Ααα, τα συλλυπητήριά μου για το κονσοματζίδικο που δουλεύεις". Το μόνο που ίσως με παρηγορεί είναι αυτοί που θα δουλεύουν εκεί... και θα έχει παντού ηχεία...και θα δουλεύουν και απλήρωτες υπερωρίες 10ωρα...Ναι, υπάρχουν και χειρότερα.
 Σκέφτομαι να αρχίσω να στέλνω υβριστικά μηνυματάκια, σε φάση "Συγχαρητήρια για το εμετικό σας πρόγραμμα" ή "Συγχαρητήρια για το κωλάδικο που διατηρείτε" ή "Ακούω κάθε μέρα να σταματάτε το πρόγραμμα για να πείτε οτι παίζετε νον-στοπ" ή "Τι διαστάσεις πρέπει να έχω για να γίνω παραγωγ...ουπς, ξέχασα, ΔΕΝ έχετε παραγωγούς".
   Αλλά φυσικά, η ρίζα του κακού είναι ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΚΟΎΝ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ, τους οποίους θέλω να μαζέψω με μια γενική επιστράτευση και να τους στείλω πακέτο στη Σαχάρα να μετράν κόκκους άμμου. Με γόβα peep-toe. Χωρίς ράυ μπαν γυαλί.

Μην μυξοκλαίμε άλλο, επειδή λοιπόν δεν είμαι ο Μπομπ ο σφουγγάτορας για να λατρεύω τη δουλειά μου,

θα προβώ σε πλήρη περιγραφή των βασάνων που περνάω, ΚΙ ΑΣ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ.


Ξεκινάμε με το εξαιρετικό άσμα "Περίμεν'αύτη την αγά-γα-γα-γα-γά-γα-γα-γα-γά-πηηη"





Περνάμε στο εκ βαθέων "Μου λείπεις μόνο όταν κοιμάμΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ"





Ένα τραγούδι βγαλμένο απ'τη ζωή. "Έχω πονοκέφαλο, ουΩ ωω Ω, έπινα πάρα πολύ, σίγουρΟοοο"




Αυτό με αρέσει να με βρίσκει στη λάτζα, γιατί τότε λέω "Τε-τετζερέδαι, Τε-τετζερέδαι, τζε-τζε-τζε".




Αυτό είναι ο Μπάμπης ο Γέλω.  ΜΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΊΑ, γράφεις στο γιουτιούμπι Papi Yellow και στο βγάζει. Δεν παει καλά η κενωνία.



Μπήκα στ'αμάξι της μάνας μου, άκουσα Φλόυντ και μαλάκωσαν τ'αυτάκια μου απ'το βάλσαμο. Αφού πρώτα έκλαψα.

Αυτά, και δε φαντάζεστε πόσο μίσησα την αναζήτηση για αυτό το ποστ. Για σας το έκανα. Να το θυμάστε. Τα ματωμένα μου αυτιά για πάρτη σας.

Αυτομαστίγωμα

   Συγγνώμη ρε παιδιά. Επ ουδενί δε θέλω να μιλάω για αυτά, αλλά θέλω να το πω κάπου. Και δε μου βγαίνει να το εξομολογηθώ προσωπικά σε κάποιον. Για την ακρίβεια θα προτιμούσα να μην είναι κανένας που ξέρω. Όσοι με ξέρετε ΜΗ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ! Παρακαλώ.

   Πουφ, δεν ξέρω πως να ξεκινήσω γαμότεν. Γαμω το φελέκι μου. Γαμώ.

Ανακάλυψα το ιντερνετικό χνάρι ενός ανθρώπου που...με είχε ερωτευτεί κάποτε.
 ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΠΟΙΗΜΑ(τα)!!!  ΓΙΑ ΜΕΝΑ!!! ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΆ ΜΟΥ!!!!!! Εντάξει, το αρχικό μου.

Δεν μπορώ, ψοφάω.

 Βασικά έχω σοκαριστεί αφού...δεν ήξερα τίποτα! Δεν είχα ιδέα για το μέγεθος...Τόσα χρόνια...

    Μπορώ να καταλάβω το συναίσθημα να περνάς όλη τη φουρτούνα στο κεφάλι σου.
Μπορώ να καταλάβω όλα όσα έβλεπες στον άλλον να είναι πλασμένα απο σένα και να τα προβάλεις πάνω του.
Μπορώ να συναισθανθώ πως είναι να περνάς όλο το δράμα μόνος σου κι ο άλλος να μην έχει ιδέα, ξέρεις μωρε, γιατί απλά δεν νοιαζόταν όσο εσύ.

Αλλά ΑΥΤΟ!! ΟΧΙ!!!  ΑΥΤΟ δεν μπορούσα να το φανταστώ!!!
ΟΤΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ω μαι γκαντ, ωω μαι γκαντ, τι έκανα???

Αν και ο ίδιος με απέτρεπε απο την αυτοκατηγόρια δεν μπορώ να μη με βρίσω,ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ!!! Αφήκετέ με.

Παρ'τα μωρη άρρωστη. Σαύρα!!





ΥΓ: "What's that coming over the hill?". "Η κατρακύλα μου."
Γιατί το καλύτερο δεν το πα. Οτι αυτόν τον είχα αφήσει για ΑΥΤΟΝ!!!

Πα να χώσω το κεφάλι μου στη λεκάνη.

ΠΟΥ ΣΤΕ ΡΕ ΑΛΑΝΙΑ

         Αγαπητοί μου αναγνώσται,

   Επανακάμπτω μετά απο μακρά σιωπή, όπου συνέλεγα πληροφορίες κι εμπειρίες σιωπηρά, μα διόλου σοφότερος δεν βγήκα.
   Αυτή τη στιγμή είμαι λίαν ευχαριστημένος όμως, καθώς ψώνισα στις εκπτώσεις, γύρισα λιμασμένος σπίτι και επιτέθηκα αγρίως σε μια φτωχή οικογένεια σύκων, την οποία και ξεκλήρισα με συνοπτικές διαδικασίες. Επίσης βρωμάν τα πόδια μου. Μμμμ!!!Μύρισε Καλοκαίρι!

   Η μόνη σοφία που έχω αποκομίσει τον τελευταίο καιρό είναι οτι πληθώρα ανθρώπων κυλιούνται στην ανοησία -κι εγώ, δυστυχώς, έχω την οξυδέρκεια να το παίρνω χαμπάρι- γι'αυτό και δυσκολεύομαι να βρω άνθρωπο να εκτιμήσει τις εμφανείς αρετές του χαρακτήρα μου (όπως η μισανθρωπία και η έλλειψη προσαρμοστικότητας).
    Νταξ, φταίει που ακούω δυο κοκότες να περιαυτολογούν εδώ και 5 μήνες. Ό,τι τους κατεβαίνει στη γκλάβα, ανοίγουν το στόμα και το λένε, κανένα φιλτράρισμα. πχ: "Μπορώ να πεθάνω για όλη μου τη ζωή, δεν αντέχω τόσο πόνο ρε συ, μιλάμε ο πόνος με σκίζει, μου γαμάει τα σωθικά, αναρωτιέμαι δε με σκέφτεται καθόλου, εγώ έχω φάει τ'αρχίδια μου" κοκ κοκ κοκ (cock. Θέλει αυτή. ΆΜΕΣΑ.)
   Αυτή η κεχαριτωμένη κορασίς είναι τόσο καταπιεστική στους ατέρμονους μονολόγους της που, είτε συμφωνείς, είτε σιωπάς, δείχνοντας το ενδιαφέρον που αρμόζει σε μια καινούρια μελέτη της Πλειστόκαινο εποχής (σαν Αλβανός το πα αλλά χέστηκα). Και υιοθετώντας το ανάλογο βλέμμα. Γιατί τις λίγες φορές που παθαίνω οβερντοζ μαλακίας και έχω την όρεξη να διαφωνήσω με την πριγκηπέσα....ΠΟΙΟΣ ΕΙΔΕ ΤΗΝ ΚΑΓΙΆ ΧΩΡΙΣ ΜΑΚΙΓΙΑΖ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗ ΦΟΒΉΘΗΚΕ!! Ωωωχ, κουραστική, ψόφος.

    Αφού έκανα και το τάμα μου και (ξανα)έκραξα τις συναδέρφους, ήρθε η ώρα να σας παρούσιάσω ΤΟ ΝΕΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΜΠΕΤΌΒΕΝ:

     


.....






......








oυ. Ου ου ου. Γιε. Γιε γιε γιε.





KAI ALLO ENA APISTEFTO KOMMATI, P XTIPIOMN ST CLUB ME DJ OYRANOS





k aFtO t XoReVam m t  ·٠•●★GoGoULInI




GRAZYGIRL... pIcOuLni Muuu




..........



     Κι αφού έχασα κάθε αναγνώστη που είχε τα γερά νεύρα να φτάσει ως εδώ, ας παραληρήσω μόνη μου.

  Ω ναι. Τις 3 μέρες που έφυγα, έκανα γαμάτες διακοπές. Όπως είδατε κι εσείς. Μόνο που μου τέλειωσε η κρέμα για τις καντήλες. Και στόμωσαν όλα μου τα ξυραφάκια...Και δεν έβρισκα περίστροφο...


...Που σημαίνει οτι πάλι μαλακίες έκανα! Είχα 6 μέρες άδεια, κι αντί να πάρω των ομματιών μου
και να πάω σε ένα ωραίο νησάκι να χαλαρώσω, σκέφτηκα να σπάσω τις 6 μέρες στα 4!!! ΣΤΑ 4!!!! Και μέσα σε ένα τετραήμερο να κάνω το γύρο της Πελοποννήσου για να τους ευχαριστήσω όλους, κι εμένα μαζί που δεν μπορώ να διαλέξω ποτέ και τα κάνω όλα.

 ΚΑΙ ΤΑ ΜΠΙΤΣΟΜΠΑΡΑ ΔΕΝ ΒΟΗΘΗΣΑΝ!!!
  Κ Α Θ Ο Λ Ο Υ Ο Υ ! !


Ήρθε ο γκόμενός μου, πάω να τον φάω, να ισιώσω.

Τι ζητάω, λίγη καφρίλα ζητάω!

     Που λέτε, είμαι σε μια δουλειά εδώ και λίγο καιρό  -και θα είμαι για λίγο καιρό ακόμα-  η οποία είναι η πρώτη μου προσομοίωση δουλειάς (η βοήθεια στα οικογενειακά δεν πιάνεται).  Και νομίζω οτι καταπιέζομαι!! (άντε!)
 Καταπιέζομαι πολύ σιγά και αμυδρά όμως, έτσι ώστε όταν θα γκώσω και θα εκραγεί το απωθημένο, να είναι μετά τη μέση ηλικία και ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ. Έτσι, για το γαμώτο!




     Εγώ που λέτε, πριν πάω σ'αυτή τη δουλειά, ήμουν ένα αμέεεριμνο φοιτητόνι, που ξύπνησε ξαφνικά μετά απο 3.5 χρόνια και είπε "Πρέπει να περάσω κανα μάθημα!". (άντε!)
 Ακόμα τραβιέμαι αλλά η ουρά έχει μείνει (καμια πτυχιακή κανείς??). 
 Γιατί μέχρι τότε είχαμε τις φάσεις οφφ, όπου δεν καταδέχεσαι να σηκωθείς πριν τις 2 κι όλη τη μέρα ξύνεσαι μπροστά απο μια οθόνη μέχρι να έρθει η ώρα να βγεις για...βόλτα, 

  και τις φάσεις ον που περιλάμβαναν 10ωρο σχολή, κανα μάθημα στο ωδείο και σερί κοινωνικές υποχρεώσεις (καφέ).

και με αυτό εξηγούνται πολλά...

  Αλλά τουλάχιστον τότε μπορούσα να λέω ο,τι μου κατεβαίνει στη γκλάβα, χωρίς επιπτώσεις! (που λέει ο λόγος)




      Καλά, το ο,τι μου κατεβαίνει στη γκλάβα είναι σχετικό. Ας πούμε, πολύ θα θελα να πάω στον κομπλεξικό μας καθηγητή...  Αυτόν που, επειδή με απωθούσε η γοητεία του, το λαμπρό του μεταπτυχιακό και δεν έβγαζα κραυγούλες ηδονής όταν έπαιρνε το λάγνο ύφος ή περιαυτολογούσε για τα λέιζερ, σορυ, leisure στο Λονδίνο,   μου μίλαγε 1 φορά στο εξάμηνο για να σχολιάσει την άγνοιά μου. 
    Όχι, όταν με έκοβε στο τέλος του εξαμήνου με παρουσία εργαστηρίου 3, δεν μου μιλούσε καν.
 Ξέφυγα πάλι, πολύ θα θελα να πάω σ'αυτόν λοιπόν και να του πω: "Ξέρεις γιατί βάζεις κάτω απο ΟΛΕΣ τις διαφάνειες των αυτιστικών σου σημειώσεών το όνομά σου?  ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙΣ ΜΙΚΡΟ ΠΟΥΛΙ."





    Αλλά τέλος πάντων, όσο φοιτείς κάπου, έχεις μια μεγάλη γκάμα ανθρώπων και μπορείς να επιλέξεις με ποιούς θα κάνεις παρέα. Κάποιους θα βρεις! Μπορεί και να σταθείς άτυχος ή να είσαι πυροβολημένο, αλλά κι εγώ, μου πήρε 3.5 χρόνια να εγκλιματιστώ σ'αυτήν τη σχολή, αλλά επιτέλους τα κατάφερα!!! (μπαίνω μέσα και με υποδέχονται με χειροκροτήματα, ως μασκώτ? ως Μαθουσάλα της σχολής? ως πρόεδρο? Πάντως χαίρομαι.)





   Και τώρα πρέπει να φύγω και να κλείνομαι σε ένα εργαστήριο και να ανέχομαι όποιον ρίξει η μοίρα δίπλα μου και πάνω μου (ω ναι, το ξεστόμισα το αυτονόητο που ζήσαν όλοι, είμαι πολύ πριγκήπισσα και με σιχαίνομαι αλλά τι να κάνω??)








   Για να σας κάνω να με νιώσετε ρε παιδιά, ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΜΑΙ ΑΠΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ!!!  Γυναίκες έτρωγα στη μάπα και στη σχολή (ή γκέυ, στην κατινιά είναι ίδιοι), γυναίκες θα τρώω και τώρα!!




   Παιδιά, σας το λέω να το ξέρετε, δεν παλεύεται το γυναικομάνι!!  Αυτή η γλυκιά σταρχιδίλα που διέπει το αντρικό φύλο, αυτό που δεν θα σχολιάσουν, δεν θα ασχοληθούν, δεν θέλουν συζητήσεις για σχέσεις, δεν ρίχνουν μπηχτές, δεν θα δώσουν συνέχεια, δεν έχουν κυκλοθυμία, καθώς όοολα αυτά είναι γυναικεία -μπαρδόν- γυναικουλίστικα χαρακτηριστκά! (Τα απαντώ και σε άντρες αλλά θεωρώ οτι ανήκουν σε ένα εκφυλισμένο αντρικό είδος και βοσκάω παραπέρα.)






    Και το χειρότερο είναι οτι, όντας ένα ρημαδοθήλυ και η ίδια, έρχομαι καθημερινά σε εσωτερική πάλη για να πατάξω αυτές τις ρίζες του κακού που μου δόθηκαν απο το DNA.  Παρασέρνομαι σε ένα αέεεναο πίρι πίρι κομμωτηρίου ή σε πισώπλατη "έκφραση άποψης". Ουφ. Καθόλου δεν μ'αρέσω όταν μπλέκομαι σε τέτοια. Και δεν μπλέκομαι και πολύ, που να μπλεκόμουν κιόλας!






    Για να σας χαρίσω τα παραδείγματα που τόσο αγαπάτε, κατ'αρχάς, εκεί μέσα κανείς δεν εκτιμά το χιούμορ μου. Το οποίο έχει ευνουχιστεί και κοντεύει να ατροφήσει. Τις προάλλες έκοψα το δάχτυλό μου, σε μια έκλαμψη φροντίδας ήρθε η υπεύθυνή μου να μου το δέσει, κι εγώ απο τη χαρά μου, κούνησα την ουρά μου, θέλησα να εκφραστώ και τι βρήκα να πω το ντεφορμέ το άτομο?
.............. "Πως θα ξύνω τη μύτη μου τώρα?"
.............(ξαφνιασμένο και ξινισμένο βλέμμα υπεύθυνης που έκανε τις ωοθήκες μου να μπούνε κι άλλο μέσα)
(μπάλωσ'το, μπάλωσ'το) "εε Πως θα ξύνομαι γενικότερα??"
......................................(εδώ απλά απαξιεί).







     Ευτυχώς που βλέπω κανα φίλο ή κάνω κανα πέρασμα απο τη σχολή και το συντηρώ κάπως.  Στην αρχή κάνω άθλια σχόλια του στυλ "Πάμε σε πισίνες να κατουρήσουμε ούγκα μπούγκα", μέχρι να βρω σιγά σιγά τη φόρμα μου. Ευτυχώς, τα παιδιά εκεί δείχνουν κατανόηση. Αλλά με πιάνω να έχει μπει τόσο στο πετσί μου αυτή η νοοτροπία της δαιμονοποίησης της παλιάς, καλής, αγνής καφρίλας, που πια σοκάρομαι πιο εύκολα, γελάω με πιο κόσμια πράγματα και γενικότερα μου τη δίνει πολύ!!
Κοινώς η δουλειά μου κοστίζει την ικανότητα που έχω όταν αισθάνομαι το alpha-male του χιούμορ, αυτήν του ατακαδόρου.






    Δεν βοηθά καθόλου που.....να, πήγα να φορέσω απο μια ταμπέλα στην κάθε μια τους. Πήγα να κυλήσω!! Τέλος πάντων, ελπίζω να μη με διαβάσουνε, αλλά όπως και να χει, δε θέλω να (ξανα)κράξω. Θέλω να παραπονεθώ!! (έχει διαφορά!!!!). 


   Δε βοηθά καθόλου που οι λέξεις southpark, family  guy, american dad δεν σημαίνουν τίποτα εκεί μέσα. Που στα τρελά κέφια βάζω Πλοκάμι στα ακουστικά και με κοιτάν συγκαταβατικά. Που όταν λέω "Που το κατάλαβες?" επίτηδες, δεν ακολουθεί "Απ'τα σκατά κάτω απ'τη μύτη σου" (inside joke). Να μου πεις, τι θες μωρη αλλοπαρμένη, να στε όλοι μια τρελή παρέα και να κάνετε χαβαλέ και να συνεχίσετε τα inside jokeς που έφτιαξες σε κάποια άλλη φάση???




...Να σας πω τι ΔΕΝ θέλω??




ΔΕΝ θέλω να ανέχομαι του μουνιού τους τον χαβά της κάθε μίας. 


    Που η μια (στραβογαμήθηκε? δεν-γαμήθηκε?), χωρίς έναν προφανή λόγο ρε παιδί μου, έρχεται πρωί πρωί με μια μουτράκλα που τη βλέπει ο ουρανός και συννεφιάζει κι άλλο. Και την κρατάει όλη μέρα. Και δεν αρθρώνει λέξη, παρά βάζει ακουστικά και όταν αναγκάζεται να μιλήσει, μουρμουράει.


    Την επόμενη μέρα, πάλι χωρίς προφανή λόγο (της έστειλε μήνυμα ο γκόμενος), έρχεται με ένα γλυκό χαμόγελο μακάριας ευτυχίας και κελαηδά όλη μέρα, και αν πας να βάλεις ακουστικά γιατί σ'έχει πρήξει με την πολυλογία, κάνει νάζια γιατί θέλει παρέα.




     Που έρχεται η άλλη κόκκαλο πρωινιάτικα και δοξαζουμε και το Θεό γιατί κατα τ'άλλα είναι ευέξαπτη.


      Που αυτές οι δύο, όταν συμπάσχουν στα γκομενικά προβλήματα (το εξής ένα: με έφτυσε ο γκόμενος), αρχίζουν αμπελοφιλοσοφίεεες και σοφιστείεεες και αποστάγματα ζωής και αποφθέγματα απο Πυξ Λαξ και κάπου εκεί ο Βαγγέλας δεν μπορεί να δαγκώνει τη γλώσσα του άλλο και σηκώνεται να κάνει καμια βόλτα προς τα παράθυρα, προσευχόμενος να βρει το κουράγιο να της εκπαραθυρώσει κι αυτές και τους γκόμενούς τους.


      Που η υπεύθυνη μπορεί να σου πει στις 3:12 "Που πας?!? Δεν είναι ακόμα και τέταρτο!" και άλλοτε να σου πει στις 3:07 "Γιατί δε φεύγετε? Μα καλά, για 5 λεπτά, πφ! Ήμαρτον!". Η διαφορά της πρώτης ρήσης με τη δεύτερη είναι οτι ΣΤΗ 2Η ΕΙΧΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΒΡΕΙ ΓΚΟΜΕΝΟ ΚΙ ΑΥΤΗ!! (του μουνιού τους το χαβά, του μουνιού τους το χαβάαα, του μουνιού τους το χαβάααΑΑΑ!!)




     Που η άλλη, η ευέξαπτη, αν και αγνός χαρακτήρας, (πολλές) ώρες ώρες είναι τόσο κακομαθημένη, που αν ήταν η κακομαθημενιά το Wow, θα το 'χε τερματίσει!!
-"(πρήξιμο για τη γαματοσύνη της και την παιδεία της και το μουσικό της ταλέντο....) Ξεκόλλα, άκου και κάτι άλλο!!" (μου λέει εμένα άνθρωπος να ξεκολλήσω. Που ακούω βέρντι, πλοκάμι, γκάγκα, μπλακ σάμπαθ και μπέλλου στη σειρά. Εμένα.)
-"Μη μου τη λες εμένα για τη μουσική!" (ψωνέ αλλά μια φορά δικαιούμαι κι εγώ)
-"Πόσο μου τη δίνουν οι άνθρωποι που παρεξηγούνται και παίρνουν προσωπικά τα λόγια μου! Εγώ γενικά το είπα και θεωρώ οτι έχω μια παιδεία απο τους γονείς  μου με ευρύ πεδίο ακουσμάτων και (πρήξιμο για τη γαματοσύνη της και την παιδεία της και το μουσικό της ταλέντο....)




     Ή, στιχομυθία με την έταιρη:
-Πόσο τους ζηλεύω ρε στην πρακτική στο δημόσιο, άμα δε θέλουν δεν πάνε και δεν τρέχει μία, άμα πάνε, σκάνε στις 10, κάνουν καφέ, κουτσομπολεύουν και φεύγουν 1, το Πάσχα 2 βδομάδες άδεια και τους χτυπάγανε την κάρτα...
-Εεεεε, ναι αλλά αυτοί πληρώνονται και ανάλογα!
-Ναι, αλλά δεν είναι τα χρήματα το θέμα, εγώ λέω για το πόσο χαλαρά τη βγάζουν κι εμείς εδώ λιώνουμε...Αδικία!!
-Ναι, αλλά το ήξερες οτι εδώ είναι έτσι, και γι'αυτό άλλωστε εμείς πληρωνόμαστε ενώ αυτοί παίρνουν 180Ε το μήνα
-Δεν με καταλαβαίνεις!! Δεν λέω για τα χρήματα, λέω για το πόσο αυστηροί είναι εδώ, που αν αργήσουμε τρία τεταρτάκια το κάνουνε θέμα, δεν μπορούμε ούτε έξω να βγούμε, τι να το κάνω που πληρώνομαι, για λίγα ευρώ παραπάνω?
-....................(ουφ!) ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΕΣΥ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΣΑΙ, ΔΕΝ ΗΘΕΛΕΣ ΤΑ 180Ε!
- ΚΑΛΑ, ΝΤΑΞ, ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ, ΑΣ ΤΟ ΡΕ, ΑΣ ΤΟ, ΑΛΛΑ ΛΕΩ ΕΓΩ, ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ, ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ
-Ε ΤΙ, ΧΑΖΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ?
(κοτέτσι, κοτέτσι, κοτέτσι, κι εγώ στη μέση).






    Αλλά εκεί που τεστάρισαν τα όριά μου είναι όταν η μια άρχισε να κάνει Γκιλι Diet και να της φέρνουν πακέτα φαϊ στη δουλειά. Ο φύλακας ενοχλήθηκε που θα πατούσε το κουμπί μια φορά παραπάνω την ημέρα και χρησιμοποίησε τη λέξη "χοντρή" για να την περιγράψει σε κάτι άλλους.
......
ΤΟ ΤΙ ΟΡΓΗ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΕΠΕΣΕ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΚΑΗΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΥ, ΜΟΝΟ ΜΕ ΥΣΤΕΡΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑΣΤΕΙ! Κατέληξα να τον λυπάμαι στο τέλος. Το τι μαλάκα τον είπε μπροστά του και βόδι απο πίσω του, το τι το ξεφούρνισε σε ΟΛΟ το κτήριο, το τι τον κάρφωσε πρώτα τον διευθυντή και μετά στον υπεύθυνό του, το τι ευχόταν να τον απολύσουν, δεν περιγράφεται!!! 
Και η ατάκα που με σκότωνε αργά και βασανιστικά: "Δεν έιναι για τη λέξη που είπε!! Απλά δε θέλω να με σχολιάζει!!!!!!!!!". 
Ναι. Στάνταρ.






     Ως εκ τούτου, αποζητάω λίγη σιωπή, λίγη καφρίλα, λίγο χαμόγελο αντί για το ξινό σούφρωμα της μύτης, αδιαφορία αντί για καρφιά και απο μια πούτσα απ'όλα σπέσιαλ για την καθε μια τους.






Να ρε μαλάκες, και που μίλησα για δαύτες, ξενέρωτη έγινα

Το παράσιτο

     Έμαθα μια ιστορία σήμερα και λέω να την μοιραστώ μαζί σας. Το έργο σήμερα θα είναι κοινωνικό.  Η ιστορία κοινή και ξαναειπωμένη, αλλά δεν μπορώ ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΑΞΩ!

   Θα σας περιγράψω ένα άτομο, απο τα ωραία αυτά κομμάτια που συναντούμε στους Νεοέλληνες, αλλά και παγκοσμίως.

    Πρόκειται για μια κοινή γυνή, εξ Αλβανίας, της οποίας οι μεροκαματιάρηδες γονείς μετανάστευσαν στην Ελλάδα όταν άνοιξαν τα σύνορα. Αυτή τότε θα ήταν γύρω στα 10. Τώρα είναι 30.

   Όντας η μεγαλύτερη απο 3 αδέρφια, θα περίμενε κανείς μια σοβαροφάνεια, μια ξενέρωτη υπευθυνότητα, μια δήθεν ωριμότητα, ένα κάτι απο μέρους της.  Ή, προερχόμενη απο μια φτωχή οικογένεια, με πατέρα υποαπασχολούμενο λόγω υγείας και μάνα πλύστρα, να θέλει να βοηθήσει λίγο τους γονείς της και τ'αδέρφια της.

ΑΛΛΑ ΟΧΙ!

   Προφανώς επειδή μεγάλωσε 3 νομά σ'ένα δωμά, κυριολεκτικά, θέλησε τα ακριβώς αντίθετα απο αυτά που έζησε. Θέλησε αυτά που στερήθηκε. Τη μεγάλη ζωή.
 Κι όχι με υπομονή. Τώρα! Όχι με δουλειά. Εύκολα!!
  Η στέρηση (μην πω ανέχεια και γίνουμε Μάρθα Βούρτση μπορεί να σε κάνει πολύ σκληρό, θρασύτατο, αναίσθητο, αριβίστα, φιλόδοξο, κωλοπετσωμένο, αδίστακτο, μπορώ να βρίσκω επίθετα για ώρες. Το χω ξαναδεί το έργο και μάλιστα ετοιμαζόμουν να σας το σερβίρω σε άλλο ποστ, αλλά αυτή η ιστορία με πρόλαβε.
 
   Τι κάνεις λοιπόν όταν θες έυκολα και γρήγορα λεφτά?

 Σίγουρα ΔΕΝ σπουδάζεις. Μη σου πω παρατάς και το σχολείο στα 16 όπως αυτή και πολλοί άλλοι.
Εαν είσαι γυναίκα, ο πιο εύκολος τρόπος έιναι να πουλήσεις τα νιάτα σου και την ομορφιά σου (κι αν δεν είσαι, φρόντισε να γίνεις).

   Το λοιπόν, αυτό το γύναιο, προερχόμενο κι απο οικογένεια λαϊκή και γονείς εργάτες, τι αισθητική μπορεί να είχε? Τι πρότυπα? Μήπως θα γινόταν καμιά πόρνη πολυτελείας απο αυτές τις εντυπωσιακά όμορφες γυναίκες που συνοδεύουν βαθύπλουτους και μόνο ηλίθιες δεν είναι?  Μήπως θα γινόταν σαν την Audrey Tautou στην ταινία που κάνει την πόρνη πολυτελείας και δε φορά βρακί κάτω απο Dior 150Ε?
 (θα έλεγα κι άλλα επαγγέλματα, αλλα χωρίς σπουδές και για γυναίκα, μόνο το πόρνη πολυτεέιας σε διάφορες παραλλαγές μου έρχεται. Προτάσεις καλοδεχούμενες.)

      Μην το ψάχνετε, την Πέγκυ Ζήνα έχει. Αλήθεια. Μια φωτογραφία στο κομοδίνο της ΝΑ, στη σοκολάτα που τρώω.  Συνεπώς, η ομορφιά που επέλεξε να έχει για να μαγνητίζει τα θύματα/οικονομικούς υποστηρικτές της είναι αυτή ενός σκυλιού.
Ξανθό σαντρέ, μαλλί ξασμέ,  φάτσα σκυλιού, φρύδι κατσίκας, κιλά 50, τακούνι 12, φούξια λαμέ, παντελόνια ασφυξίας και δε συμμαζεύεται.


    Καλά, την πρώτη φορά που μπήκα στο δωμάτιο και την γνώρισα, υπέστην το πολιτισμικό σοκ.  Και για να εκθέσω και τα μούτρα μου, την αντιπαθούσα μυστικά επειδή με έθαβε, λόγω βάρους (δεν είναι για να το λέω, αλλά ήθελα να είμαι ειλικρινής).
 Ήταν τόσα πολλά τα κιλά μου που της βίαζα το οπτικό της πεδίο!!! Της μανταμ!! (Μπροστά μου μόκο κι απο πίσω "πες της να κάνει καμια δίαιτα".)  Αλλά τι σας λέω και σας γυναικουλιάζω τώρα!  Φυσικά, τέτοιες φιλικές-πισώπλατες συμβουλές απο κάργιες που δεν τρων σουβλάκι, δεν δέχομαι!!
Όσο για μένα, στον κόσμο της γυναίκας, η γυναικουλίαση είναι κάποιες φορες αναπόφευκτη.


    Η ξανθό σαντρέ λοιπόν, παράτησε το σχολείο, όχι για να γίνει μπαργούμαν, όχι για να γίνει PR σε κλαμπ, ούτε μετρ(αίσα) σε γαλλικό ρεστοραν. Όχι! Ήθελε να γίνει τραγουδίστρα!!! (ιιιιιιιιιι, πρωτότυποοοοο.) Είπαμε!  Πρότυπό της η Πέγκυ Ζήνα, δεν σας λέω μαλακίες!!

   Τώρα, με τι φωνή ήθελε να γίνει τραγουδίστρα, είναι άλλο θέμα που δεν το αγγίζω εδώ.
 Μια φράση με την οποία εμφανίζεται το βλογ αυτό εδώ στον Γούγλη είναι "θέλω να γίνω σοπράνο"! Δεν μολύνω το βλογ μου με τον κίνδυνο να εμφανίζεται και με το "θέλω να γίνω σκυλού" (ουπς! μόλις το μόλυνα!!).


    Το νυχτοκάματο μιας γλάστρας που ανοίγει το πρόγραμμα, έφτανε την 5ετία 2004-2009 τα 200 ευρόπουλα. Αν έχω πλεροφορηθεί σωστά. Κι έχεις τη χαρά να συνεργάζεσαι (=συναντάς στο διάδρομο των καμαρινιών) με ονόματα όπως  Ζαζόπουλος, Ανέστης Μαντάς, Πάολα κοκ(α).

   Μόλις είδε τόσα λεφτά η Πεγκυζήνα (το όνομά της, ακόμα και το καλλιτεχνικό της θα το αποκρύψω για να μην λυπήσω την οικογένειά της), λίγδωσε τ'αντεράκι της!!! Εεεεεε ρε γλέντια!!! (μπακραουντ το μουσικό θέμα του Καραγκιόζη). Δεν ήξερε τι να πρωτοψωνίσει! Ρούχα? Ρούχα? Ρούχα? Ρουχ....εε, να πάρουμε και μια πλάσμα 50άρα και για την οικογένεια (τώρα, το πως πληρώνουν το ρεύμα, δε μας νοιάζει, Α! και μια ωραία γόβα!).
 

    Για κάποια χρόνια της παραδεχόμουνα ένα και μοναδικό πράγμα : Οτι έμεινε αμόρφωτη και έγινε σκυλού (και φτηνιάρα πόρνη ημιπολυτελείας) για να βγάλει εύκολα, γρήγορα κι ανώδυνα, πολλά χρήματα και να βοηθήσει την οικογένειά της και τους 2 μικρότερους αδερφούς της, που ήταν και φοιτητές.  Και οτι όλο το  ~της γυναίκας ο καημός : λούσα, πούτσα και χορός~  περίβλημα, ήταν αναγκαίο κακό της κουλτούρας, της ζωής και του επαγγέλματός της!!
 heh heh heh NOPE!!! Ήμουν πολλά κιλά ηλίθια για να το πιστεύω αυτό. Φυσικά τα έτρωγε όλα μόνη της.


    Φαντάζεστε, φαντάζομαι (!), πως μια τέτοια γυναίκα είναι οικονομικός θάνατος. Και 4000ευρώ να της δίνεις, πάντα θα θέλει κάτι παραπάνω, αν και νομίζω πως στο 5άρι εκατομμύρια μηνιαίως θα τερμάτιζε (είμαι πολύ αφελής?).
    Πενηντάρια τη βδομάδα για νύχια, κατοστάρια για το ξανθό σαντρέ, πεντακοσάρια για παπούτσια, χιλιάρια για ρούχα, ΚΑΙ ΟΛΑ ΜΕ ΣΤΡΑΣ!!!

..................

ΑΥΤΗ ΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΨΕΥΤΙΚΑ Ή ΑΛΗΘΙΝΑ, ΜΑ ΠΑΜΦΘΗΝΑ, ΣΒΑΡΟΦΣΚΙ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ!!!!


    Και για να ολοκληρωθεί το καρέ της περιγραφής, ένα τέτοιο γύναιο θέλει πλάτες. Αντρικές. Ένα ζώο να της τ'ακουμπάει. Τη μια τα έιχε με παντρεμένο, απ'όπου απέσπασε και 5 δόσεις για ένα κωλάμαξο, τόσο γυναικουλίστικο που η Μπάρμπι γίνεται ροζ απο τη ζήλεια της κάθε που το αντικρύζει! (lancia ypsilon σε χρώμα beeeige).
Tην άλλη τα είχε με πολλά υποσχόμενο και ανερχόμενο επιχειρηματία εκ Κηφισιάς ορμώμενο (προ κρίσης. Τώρα το πολλά υποσχόμενο καθαριστήριό του δεν υπόσχεται πολλά). Σήμερα τα έχει με δύο ,γιατί εν μέσω κρίσης, δεν αρκεί η οικονομική επιφάνεια ενός για να την καλύψει!!

...........ΚΑΛΎΨΕΙ ΟΛΗ? ΟΧΙ!!!  ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΧΩΡΙΟ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΘΕΝΑΡΑ ΣΤΟΝ ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ, ΠΟΥ ΣΤΑ 30 ΤΟΥ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΖΗΤΙΑΝΕΥΕΙ!!!

     Εν καιρώ κρίσης, κανείς δε νοιάζεται για γλάστρες. Και η γλάστρα αυτή είναι πολύ πριγκήπισσα για να δουλέψει σε μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ. Θέλει να της δίνουν 200Ε για να βαφτεί, παστωθεί, γδυθεί και κουνηθεί επι πίστας τσιρίζοντας για 1, μια, ΜΙΑ ώρα. Ανεπίδεκτη εργασίας που λέμε.

    Αλλά και το νύχι, φυγειν αδύνατον!!  Την ζωή που έκανε, δεν μπορεί να την ξεχάσει!! Κι όταν δεν φτάνουν τα λεφτά -ποια λεφτά δεν ξέρω, αφού στην καλύτερη κάνει αρπαχτές και τσιμπολογάει απο τους γκόμενούς της- πάει να απομυζήσει την καημένη μαμά που δεν μπορεί να αρνηθεί τίποτα στην κορούλα της! Κι όταν η μαμά δεν έχει, πάει για ΔΑΝΕΙΟ!
ΕΤΣΙ ΦΕΣΩΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ και τον εαυτό της!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    Καλά, την αγαθιάρα μάνα που δημιούργησε ένα τέρας και το παρέδωσε στην κοινωνία, δεν μπορώ να την κατηγορήσω. Η ίδια της η κόρη την εκμεταλλεύεται, τι χειρότερο να πάθει κανείς απ'την πολλή του αγάπη και καλοσύνη???
    Τους αδερφούς της οι οποίοι δουλεύουν για 700ευρώ το μήνα σερβιτόροι και έπεισε τον έναν (ευτυχώς όχι και τον άλλον) να της πληρώνει ένα απο τα δάνειά της ΕΝΩ ΑΥΤΗ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΗΣ, επίσης δεν μπορώ να τον κατηγορήσω.


Νομίζω οτι έσπασα ένα νύχι απ το κακό μου.  Καλά έχω και περίοδο (δε φαίνεται??) και το μάτι μου αρχίζει και παίζει.

Α!!! Όλα κι όλα! Σας είχαμε προειδοποιήσει στην απαρχή του βλογ! Ο Βαγγέλας είναι άντρακλας παρ'εκτός όταν περιοδεύει!

Eγώ πότε θα γίνω σκυλομάνα?

Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω μουσικός.

   Προς το παρόν θα κοιμηθώ με ενα κουφέτο που μου δωσε μια θειά μου κάτω απο το μαξιλάρι μου, για να δω ποιόν θα παντρευτώ.
   Ξέρω............του Μικρού Μπετόβεν ξυπνήσανε τα μητρικά ένστικτα και τα παιδιά που θα κάνει θα είναι πολύυυυ πολύυυ κομπλεξικά.

Φιλαράκι, έχεις......?

Αφιερωμένο στον ταξιτζή που μου έφαγε 10'.





   Και επίσης ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ στα θέλγητρά μου που ανασταίνουν και νεκροζώντανους.
Είμαι στο Μοναστηράκι, με 1,40 ευρώ στην τσέπη, πεινάω, κρυώνω, έχω σαφρακιάσει απ τη δίψα και μ'έχουν στήσει. Τρώω ένα έρμο πορτοκάλι ξεχασμένο στην τσάντα, ξεγελάω την πείνα μου και την δίψα μου, κάνω βόλτες στα σουβλατζίδικα και αφήνομαι στην οσμοθεραπεία της τσίκνας και περιμένω τον σωτήρα με τα λεφτά που θα με κεράσει.
   Και τότε έρχεται το κλασσικό πρεζάκι και μου λέει "Είμαι τοξικομανής, αλλά δε ζητιανεύω, πουλάω χαρτομάντηλα..", λέω κι εγώ το κλασσικό "Δεν έχω" που δεν πείθει κανέναν... Αλλά επειδή όντως δεν έχω, όταν μου ρίχνει αυτο το δύσπιστο βλέμμα αγανάκτησης, του ανταποδίδω διαπεραστικά και ανασηκώνω το φρύδι με θράσος (τύπου δεν με πιστέυεις? Χέστηκα!). Και μου λέει:
-Με θεωρείς πούστη?????
-....ΤΙ????
- Στη ΜΠΟΥΤΣΑ ΜΟΥ!
- .........(τι)?

Σαν τον άλλον που πήγε σε μια φίλη μου (με ωραία βυζάκια) και της λέει:
-Έχεις ώρα?
-..Όχι.
-..Να σου πιάσω το βυζάκι??
-.......Όχι!!!
Εμ, κι αυτός δεν ήξερε οτι στις αποπροσανατολιστικές ερωτήσεις πρέπει να κάνεις τουλάχιστον δύο??? Που πα ρε φίλε με μια???

    Όσον αφορά εμένα, που τα δικά μου, ε, δεν τα λες και βυζάκια (ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΘΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΠΑΡΑΥΤΑ), πάλι περίμενα αμέεεριμνη το τραίνο και βλέπω να με πλησιάζει το ζάκι, ετοιμάζω τις κλασσικές απαντήσεις για να μ'αφήσει ήσυχη , αλλά όταν με πλησιάζει, μου επιφυλάσσει έκπληξη. Παραπέοντας και ίδιος με τα ζόμπι απ'το Resident Evil μου μουρμουράει "Οι βυζάρες σου μανάρι μου...". ΚΝΤΟΝΓΚ!  Δεν ήξερα οτι τους μένει μυαλό να σκεφτούν κι αυτά.

Προπεριοδίλα ή μανιφέστο μισανδρίας(?)

   Moυ ξύπνησε άγριες μνήμες ο Αμερικλάνος, που του τις ξύπνησε η Γαμάει και Δέρνει που της τις ξύπνησαν δεν ξέρω τι γιατί δεν το χω διαβάσει ακόμα, κι έτσι, απεφάσισα κι εγώ να βγάλω τα άπλυτά μου στη φόρα.
   (Μαλάκες, θυμίστε μου μια φορά να γράψω για τον Τσιομήτα.)

   Μια μεγάλη στιγμή στη ζωή ενός θηλυκού είναι η μετάβαση στην ποπο, ξενέρωτο. Εκεί που βγάζει βυζιά! Και εμφανίζονται οι πρώτες μουνότριχες, μπλιεχχχχχχχχχ. Γύρω στα 12 δηλαδή.

   Για πολλάαααα πολλάααα χρόνια, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΔΕΧΤΩ γιατί αρέσει τόσο αρρωστημένα πολύ στους άντρες αυτή η ηλικία. Για λεσβία μην το ψάχνετε, δεν θα παρενοχλήσει ένα 12χρονο. Ναι, ακόμα κι αυτές που στα λεσβόμπαρα κάθονται στην μπάρα, με το μαύρο πουκάμισο και τη χρυσή καδένα στο σφιχτοδεμένο στήθος (απέλπιδα προσπάθεια να αφανιστεί).
   Λεπόν, πάλι πλάτειασα. Απλά, φαντάσου να είσαι ένα μικρό, χαζό κοριτσάκι, που δεν έχει παίξει τόσο όσο ένα αγοράκι, δεν έχει εκτονώσει όλη αυτήν την περίοδο που το περιμένει, είναι και ξενέρωτο απο το πολύ Ο Μαριάμ.
 Και ξαφνικά ΜΠΟΥΜ, βγάζει όλες αυτές τις τρίχες, τα βυζά του βαραίνουν, ακούει και γι'αυτήν την τρομακτική περίοδο που σ'όλες έχει έρθει κι αυτό το ξέχασε, και το βασικότερο: ΞΑΦΝΙΚΑ, ΓΛΟΙΩΔΕΙΣ ΠΟΡΝΟΓΕΡΟΙ ΠΕΤΑΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ.

    Έχω σκεφτεί σοβαρά να προτείνω στην Blizzard να βγάλει ένα βίντεοπαιχνίδι τύπου Resident Evil, όπου θα είσαι ένα έρμο 12χρονο με σορτσάκια και σιδεράκια (τη δικιά μου γενιά περιγράφω, όχι τη γενιά των εξτένσιον), και θα χτυπάς (με το νεσεσέρ?? Δεν έχουμε καταλήξει με τον σχεδιαστή) τους σαλιάρηδες μεσήλικες που θα πετάγονται απο παντού.

    Ειδικότερα: Είμαι 12 χρονών, με κοτσιδάκια, σιδεράκια, κολάν, ούτε περίοδος δεν μου χε έρθει ακόμα, και πάω εκδρομή με τη γιαγιά μου και μια χαζή ξαδέρφη μου (ελπίζω η ξαδέρφη να μην το διαβάσει γιατί θα πληγωθεί).  Εντάξει, και με το ΚΑΠΗ Λούτσας.
  Και απ'το 1ο βράδυ, μέσα στις ατέλειωτες ώρες στο πούλμαν, βρίσκω έναν παππού που ήταν πρόθυμος να μου πιάσει κουβέντα....................ΠΟΛΛΕΣ ΤΕΛΙΤΣΕΣ. Γιατί ξαφνικά με ρωτάει που θα θελα να είμαι τώρα, απαντάω εγώ τα ροζ γούνινά μου, και τι απαντάει αυτός ρε παιδιά ΣΤΟ ΘΕΟ ΣΑΣ, ΜΑ ΤΙΣ ΧΙΛΙΕΣ ΜΠΟΥΚΑΠΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΕΙΑ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΗΛΑΔΗ: "Εγώ σλιαρφφ, θα θελα να είμαστε σ'ένα δωμάτιο, φλλλλ, και να σ'έχω στην αγκαλιά μου..." κι απλώνει το ροζιασμένο χέρι του και χαϊδεύει τα κοτσιδάκια μου Ο ΓΛΙΤΣΑΣ ΜΑΚ ΛΕΡΑΣ, 70 ΧΡΟΝΩ ΜΟΜΟΛΟΟΟΟ και κάπου εκεί ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με την αθλιότητα ενός αγάμητου πουλιού.


   Να πω οτι καταλαβαίνω τους πορνόγερους? Δεν θέλω να τους δώσω δίκιο, αν και έχω ένα γνωστό που λέει οτι θέλει να γίνει πορνόγερος όταν μεγαλώσει και να απλώνει το χέρι και να τσιμπάει συνέχεια. Επίσης λέει οτι τους λυπάται, κι οτι είναι φοβερό το μυαλό να θέλει και το σώμα να μην μπορεί.

   Η δικιά μου απάντηση είναι GET OVER IT!
 ΕΙΧΕΣ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΕΣΗ ΗΛΙΚΙΑ ΝΑ ΤΟ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙΣ, geezzzz.
 Τόσα χρόνια ασχολιόσουν με το πουλί σου, δε χόρτασες?
 Γαμωτ, κοίτα που δεν ακούει, ΡΕ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ, ΝΑ ΣΑΣ ΚΟΨΟΥΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΠΡΕΠΕΙ, χουμ

ε μα, δεν άντεξα

    Για να συνεχίσω με τη θεάρεστη αυτή εκδρομή, αφού τον απέφευγα, τρέχοντας τρομοκρατημένη προς τη γιαγιά μου, κάθε φορά που με στρίμωχνε με τα "εμπεντεμπεντεμπε, να σε βάλω κάτω να σου κάνω, να σου ράνω, να σου δείξω", μου πήρανε κι εμένα ένα παγωτό για να ξεσυγχιστώ.
 Κι ακόμα κι εκεί δεν μ'άφησε ο αθεόφοβος ο θεομπάιχτης, παρά μου πέταξε το φοβερό
 "Γλείψ'το να δούμε τι θα καταλάβεις'.
 Ρε παιδιά, δεν ξέρω πως μου ρθε, αφού ιδέα δεν είχα τότε περι του τι ακριβώς σημαίνει συνουσία, αλλά, μες στην άγνοιά μου, απάντησα με ιδιάιτερη τσαντίλα "Απο σένα τι θα καταλάβω ρε????".
 Και το βούλωσε!!!!
Το βούλωσε ο κωλόγερος κι έφυγε με την ουρά στα σκέλια!!!!!!!!!

Ο κωλόγερος

Εγώ (προσθέστε βυζιά)

   Αλλά για να είμεθα ειλικρινείς, πολλά κοριτσάκια έχουν βιώσει την εμπειρία του κακού θείου ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΦΕΡΩ?
 Φυσικά δεν ήταν δικός μου θείος γιατί είμαι απο καλή οικογένεια, οι συγγενεις των συγγενών όμως...
Έλα, Καιάδας στον παλιόβλαχο, έχει και κόρες της παντρειάς!
 14 χρόνια στην αφάνεια και ξαφνικά πρόσεξε οτι έβγαλα μηλαράκια, και χόρευε τσάμικο σαν το γύφτικο σκερπάνι για να θαμπωθώ απο το σφρίγος του (εμένα τότε μ'αρέσανε οι Λιμπ Μπίζκιτ. Ή είχα περάσει τους ΓκανςενΡοουζες?). Όχι, για να καταλάβετε το μέγεθος του σουρεαλισμού δηλαδής. Φυσικά, δεν τον κοίταξα.

    Και το σοκ ήταν όταν προσφέρθηκε να με μεταφέρει με τ'αμάξι. Με κάθησε μπροστά, εγώ την έπεσα για ύπνο, ΞΑΠΛΩΣΕ ΤΟ ΚΑΘΙΣΜΑ, ακούτε κυρίες και κύριοι αίσχη, και άρχισε να με βατεύει, τάχα μου οτι με σκεπάζει, μόνο κουβέρτα απο πουτσό-μπιπ-τριχες (το σωσα!) δεν μου πλεξε! Εγώ, μες στην απελπισία μου, το παιζα κοιμισμένη, μπας και φιλοτιμηθεί το κτήνος και με παρατήσει.(Ξαδέρφη, αν διαβάζεις, ναι, εσύ που μένεις στο χωριό λέω, στον δικό σου μπάρμπα αναφέρομαι).

Αυτό ήθελε να μου κάνει αλλά προσποιήθηκα την κοιμισμένη καλά.

   Τέλος πάντων, να μην μακρυγορώ, αυτό που άλλαξε στις πεποιθήσεις μου τελευταία και οφείλω να το πω εδώ, για να γίνει σφαιρική η άποψη του ρεπορτage, είναι οτι πλέον ΒΛΕΠΩ και η ίδια την πρώιμη σεξουαλικότητα που μπορεί να έχει ένα 12χρονο.
 Μάλλον θα εισάγω εγώ το μοτίβο της λεσβίας που ξερογλείφεται κι αυτή για προέφηβες πιτσιρίκες (τα αγόρια είναι ένα μάτσο ατροφικές τρίχες και καβλόσπυρα, η απάντηση είναι ΟΧΙ. ΚΑΙΑΔΑΣ. ΟΤΑΝ ΒΓΑΛΟΥΝ ΤΡΙΧΕΣ ΚΙ ΑΥΤΑ).

Εγώ τώρα πια...