Χακούνα Ματάτα

   Οι τελευταίες μέρες έχουν εξελιχθεί σε ένα αέναο γιν και γιαν, σε απανωτά σκωτσέζικα ντουζ, σε μια αδιάκοπη σουρεάλ ειρωνία.

+ Εντάξει, πήγα Ολλανδία. Εντάξει, πριν λίγες μέρες γύρισα κι απ'τα Μάταλα. Και είδα και τον Τόνη Σφήνο επιτέλους, ένα χειμώνα στην Αθήνα, κανείς δεν ερχότανε. Άμα λέω οτι έχω φλώρους φίλους.

- Στα Μάταλα πήδηξα απο ένα βράχο 8 μέτρων και έκτοτε με πονάει η ουρά μου. Είμαι μια αγύμναστη πατσούρω, πάει και τελείωσε.

+ Γυρνώντας βρήκα το σπίτι άδειο. Δεν ξέρω για σας, για μένα είναι θείο δώρο. Ακόμα και το να κάνω κατάληψη στο σαλόνι, που συνήθως κατοικείται απο άλλους, με ενθουσιάζει. Αμέσως θελω να φτιάξω γλυκά, γιατί έχω ησυχία, ή να βάλω δυνατά τη μουσική, χωρίς να φοβάμαι οτι θα δώσω πάλι την εντύπωση εφήβου που θέλει να τραβήξει την προσοχή, και κυρίως, χωρίς γκρίνιες. Ω Θεέ μου, ευχαριστώ για το άδειο σπίτι.

- Το ηχοσύστημα έχει χαλάσει και δεν παίζει δυνατά.

+ Αναβίωσα παλιές μουσικές αγάπες, όπως Pink Floyd και ΝΑΙ ΜΩΡΗ ΜΑΡΛΙΝΜΑΝΣΟΝΑΡΑ!

- Αμέσως πήγα να φτιάξω μια σοκολάτα γκανάς να τη φάω με το κουτάλι, και μου σβώλιασε. Και κόλλησε και στο μπρίκι. Έτριβα σα μαλάκας με ζιφ.

+ Doesn't matter, had chocolate.

-Πήγα Σούπερ μάρκετ και δεν πήρα την καινούρια μερέντα Όρεο.

+ Ηταν η πρώτη φορά που προσπέρασα το σταντ των μερεντοειδών χωρίς να κοντοσταθώ/ ξερογλειφτώ/ απλώσω το χέρι. Να, να, να! Καλά να πάθεις.

- Και που είπα να κάτσω να φχαριστήθω το σπίτι  μου, δεν έκανα τίποτα. Ούτε διάβασα, ούτε μελέτησα, που έχω απωθημένο να το κάνω ελεύθερα, ούτε γλυκά έκανα, ούτε καν έπαιξα πολύ το ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙ στο πλέιστέσιο, το the Last of Us.

+ Είχα παρέα τα γατάκια μου. Οκ, αυτό προσπάθησα για να το γράψω.

- Δεν πα να κάνω ταξίδια, όταν ξαναγυρνάω, τα προβλήματα είναι πάντα εδώ και με περιμένουν. Το μένουμε σπίτι απέτυχε. Ας βγούμε έξω.

+ Βγήκα για κάτι γενέθλια.

- Πήγα φαγωμένη γιατί δεν ήξερα αν θα είχαν φαι, και τελικά είχαν πίτσες ρε πούστη.

+ Είχε έναν κούκλο μάυρο στη γιορτή.

- Ήταν πιασμένος.

+ Δεν ξέρω, πρέπει να γράψω ένα +, εεεε, είδα μια φίλη μου που είχα να δω καιρό. Αλλά απλά την είδα, δε μιλήσαμε.

- Στη γιορτή ήταν όλοι ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ! Όσοι ξέρετε απο μουσικούς, καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό.

+ Μια τούρτα που φαγα ήταν αποτυχία, κρέμα κακάο Γιώτης με ζελέ φράουλα Γιώτης απο πάνω. Πρώτη φορά εγκαταλείπω το κομμάτι μου. Μα γιατί είναι στα + αυτό;

- Με έπιασε λάστιχο μες στη μαύρη νύχτα, ο γρύλος μου ήταν μισός, τελικά με βοήθησε ένας φιλότιμος νεαρός με σιδεράκια, γρύλο και σταυρό. Φορούσα το καλό μου φόρεμα.

+ Είδα ένα φίλο-σούργελο, απο μακριά, που μου φτιάχνει πάντα τη διάθεση.

- Γυρνώντας, το αμάξι χάλασε τελείως. Πριν 2 βδομάδες ήταν για σέρβις. Χέσε με.

 + Το πήρα με τα πόδια και στο δρόμο γνώρισα μια 9μελη οικογένεια γατιών.

- Δεν είχα μαζί  μου λεφτά για τυρόπιτα. Ούτε το κινητό μου. Ούτε γυαλιά ηλίου.

+ Επιτέλους ξύπνησα νωρίς και περπάτησα και λίγο.

- Μπήκα σπίτι, άνοιξα το ίντερνετ.
 Κι όχι μόνο το άνοιξα, έπεσα σε ένα τερατώδες βίντεο, όπου ενας τύπος βγάζει βόλτα το σκύλο του και κοιτάει με προκλητική περιέργεια κάτι μπάτσους ενώ τους τραβάει και με το κινητό για ώρα (ηλίθιος).
 Οι μπάτσοι κινούνται κατα πάνω του κι αυτός βάζει το σκύλο στο αμάξι και παραδίνεται.
 Ο σκύλος, φυσιολογικότατα, νιώθει οτι απειλείται ο μπαμπάς του και αρχίσει και γαβγίζει.
 Μόλις του μπουζουριάζουν τον μπαμπά, πηδάει έξω απ'το αμάξι και πλησιάζει γαυγίζοντας τους μπάτσους.
 Ο αφεντικός προσπαθεί να τον καθησυχάσει, ο σκυλάκος όμως συνεχίσει το γάβγισμα απο απόσταση ενός μέτρου, εφ'όσον οι μπάτσοι ακόμα κρατούν τον μπαμπά του.
 Ο μπάτσος βγάζει το όπλο και στοχεύει, όλη η γειτονιά που έχει πλέον μαζευτεί φωνάζει να μην πυροβολήσει.
 Ο μπάτσος πυροβολεί. 5 φορές.
 Αν είχε πυροβολήσει άνθρωπο, δε θα με είχε σοκάρει τόσο.

+ Αμέσως εκείνη την ώρα είδα ένα σπουργιτάκι που χοροπηδούσε στο μπαλκόνι μου. Προφανώς του είχε μυρίσει το ψωμί που είχα αφήσει να καίγεται όσο έβλεπα το βίντεο. Χάρηκα που δεν ήταν τα γατιά εδώ να το διώξουν κακήν κακώς.

+Τελικά λέω να φτιάσω παγωτό!


Τελικώς, αποκομίζω το συμπέρασμα οτι τα θετικά τα γέννησε το αισιόδοξο μυαλό μου με προσπάθεια. Ας φάω.

ENHΜΕΡΩΣΗ

+ Είπα να πάω μια βόλτα με το 2ο αμάξι, να ξεσκάσω.

- Και το 2ο αμάξι έμεινε. Απο μπαταρία.

+ Τουλάχιστον είχα παρέα όσο περίμενα ΓΙΑ 2Η ΦΟΡΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗΝ ΟΔΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ.

- Κανένας ταρίφας απο την πιάτσα δε φιλοτιμήθηκε να με δανείσει καλώδια μπαταρίας, γαμώ το Χριστούλη τους.

- Το παγωτό δε βγήκε καλό.

+ Πήγα και πήρα παπούτσια γιατί έσκασα ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΚΟΥΣΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΠΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙ ΣΟΠΙΝΓΚ ΘΕΡΑΠΥ

+ Συνάντησα τη γιαγιά μου στο δρόμο, που είχα καιρό να τη δω, και με συμβούλεψε να παίρνω ανατομικά παπούτσια που καλύπτουν το κουντεπιέ, της το χει πει τσαγγάρης, να μην πετάω τα λεφτά μου απο δω κι απο κει, να μην τον παίρνω απο πίσω γιατι χαλάει ο σφιγκτήρας και φεύγουν τα κακά, της το χε πει η μάνα της που ήταν μαία και να μην ασχολούμαι συνέχεια με γκόμενους, γιατί οι άντρες θέλουν να γαμάνε και να φεύγουνε. Να, αν κοιτάξεις τα περιστέρια, φουσκώνουν, τις πλησιάζουν, τις γαμάνε και μετά αμέσως πετάνε και φεύγουν και οι περιστέρες γυρνάνε και μένουν να τους κοιτάνε. Νομίζω οτι πρέπει να εγκαινιάσω ολόκληρο κεφάλαιο με τη γιαγιά.

Αι χαβ αμπσολούτλυ νο αηδία

    Καθόμουν στο κρεβάτι για ώρες, μην κάνοντας τίποτα, στο σκοτάδι. Ενα σωρό βιβλία και κόμιξ με περίμενουν τριγυρω για να με απασχολήσουν, όπως και η πτυχιακή με περιμένει εδώ και ένα χρόνο και οι στοίβες πράγματα που αρνούμαι να τακτοποιήσω και οι μπόγοι ρούχα που έχω παραπετάξει σε μια καρέκλα.
    Αλλά τίποτα δεν με συγκινεί. Ούτε η μουσική. Ούτε το διάβασμα. Ούτε οι σειρές. Ούτε η γυμναστική. Ούτε η σχολή. Ούτε το μπλογκ. Ουτε το θέατρο ή το σινεμά. Ούτε η δουλειά. Όσο είχα δουλειά, τουλαχιστον ξεχνιόμουν, αλλά φαγώθηκα να φύγω. Και τώρα κοιτόμουν άπραγη στο κρεβάτι. Μέχρι που νύχτωσε. Δεν μπορούσα ούτε να κοιμηθώ, ούτε να αυνανιστώ να ξεχαστώ. Τίποτα. Είχα στραγγίξει.

Αυτός ήταν ο δικός μου πάτος. Ένας κόσμος όπου περιφέρομαι άσκοπα και χωρίς διάθεση για τίποτα. Ούτε για να φάω. Και ναι, αυτό είναι μεγάλη ένδειξη για μένα. Τηλέφωνα χτυπούσανε, αλλά τα αγνοούσα αποδοκιμαστικά.

    Μέχρι που βαρέθηκα. Κοίταξα το κινητό. Το αίσθημα οτι κάποιος με αναζήτησε με αναπτέρωσε κάπως. Μιλάω με έναν, δύο, τρεις φίλους. Που δεν έχουν ιδέα. Και μόνο η φωνή τους με κάνει και νιώθω καλύτερα. Σηκώνομαι.
    Στον καθρέφτη δεν με αναγνωρίζω. Χάλια, όλα χάλια. Κάθε πέρσι και καλύτερα.

Όμως κάτι βγήκε σε καλό. Αποφασίζω να κανονίσω συνάντηση για την πτυχιακή. Και να γράψω αυτό το ποστ. Κάτι είναι κι αυτό.

Μου φαίνεται θα αργήσω να ξεπεράσω το αυτοβιογραφικό στυλ. Καλώς σας βρήκα.

Θέλει η γκρινιάρα να κρυφτεί και η δουλειά δεν την αφήνει

     Αγαπητοί μου. Μου λείψατε πολύ. Αναδιατύπωση. Αγαπημένο μου βλογ, μου έλειψες πολύ. Αμέτρητες φορές θέλησα να ρθω να σου πω τον πόνο μου, αλλά έλα μου που δεν μου πήγαινε το χέρι να ξεμπροστιαστώ τόσο. Τελικώς λύγισα. Θα προσπαθήσω να ξεσπάσω όσο πιο ανώδυνα γίνεται.

   Που λέτε, τα χω κάνει σκατά. Δεν ξέρω πως μου τα φερε έτσι η ζωή, αλλά αδυνατώ να χαρώ την "ευτυχία" μου τελευταία.

Ουμφ. Η χαμένη μου ανωνυμία με εμποδίζει να εκφραστώ ελεύθερα, ανάθεμα τη φιλοδοξία μου να προωθήσω το βλογ γαμώ. Έχω κάνει το λάθος και έχω γνωστοποιήσει το βλογ σε άτομα που με ξέρουν. Κι έτσι έχασα το δικαίωμα να λέω πραγματικά ο,τι μου κατεβαίνει στη γκλάβα, χωρίς φόβο και πάθος. Και κάποια πράγματα δεν είναι για τους γνωστούς. Κάποια δεν είναι καν για τους φίλους.

Παρατήστε με. Υπάρχει τόση ψευτιά παντού.

 Όχι, όχι, μην επιμένετε, έχω πει οτι δε θα βγάζω τα άπλυτά μου εδώ μέσα! Τα πολύ προσωπικά μου εννοώ. Τα πραγματικά προσωπικά. Όχι, αυτό δεν πιάνεται για τέτοιο.

   Ο λόγος που απαρνήθηκα την αναγκαία έκφρασή μου για να ξεσπάω είναι, χμ, ειναι δύο οι λόγοι. Πρώτον, ήμουν πολλάν απασχολημένος και μπλεγμένος με τα αισθηματικά μου. Και τώρα είμαι, αλλά τώρα το συνήθισα και δεν μπορώ άλλο, πρέπει να γράψω, θα σκάσω!
 Και δεύτερον, ΕΠΙΑΣΑ ΔΟΥΛΕΙΑ! Που να μην έσωνα -θου Κύριε, εν καιρώ κρίσης και με την ανεργία στην ηλικία μου να φτάνει το 50%!!!

Έγινα φουρναρισα. Κουλουρτζού. Πωλήτρια, όπως λέει και η σύμβαση μου. Oh wait! Δεν έχω υπογράψει καμία σύμβαση! Γενικώς, δέχομαι συγχαρητήρια.

Θα ξεκινούσα να σας περιγράψω πόσο ΔΕΝ συμπαθώ τη δουλειά αυτή και ειδικά τα ωράριά της, αλλά έχω κοινή λογική και συμπάσχω με τους ανέργους. Φυσικά και υπάρχουν και τρισχειρότερα. Επιπλέον, το μόνο καλό σε αυτή τη δουλειά είναι τα φρι φαγιά!!!

φρι φαϊ

κι άλλο φρι φαϊ

   Η ειρωνία είναι οτι έπιασα αυτήν την κωλοδουλειά για να μην κάθομαι, ώσπου να βγάλω τη σχολή. Και η σχολή τώρα καθυστερεί 2 φορές, χάρη στην κωλοδουλειά. Φαύλο κύκλο μυρίζομαι. ( η 1 φορα που καθυστερούσε η σχολή είναι επειδή κωλοβάραγα, φυσικά). Δεν καθόμουνα στ'αυγουλάκια μου, να τελειώνω τη σχολίτσα μου?

ρούφα τ'αυγούλάκι τώρα

   Σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, όταν σας προσλαμβάνουν ως πωλητή σε φούρνο, μην τους ακούτε. Ως καθαρίστρια σε παίρνουν. Πολύ θα θελα να ξέρω το καθαριστικό σύστημα των φούρνων των οποίων οι υπάλληλοι διαβάζουν espresso ξυνάμενες . Πολύ.
   Επίσης πρέπει να είσαι ταυτόχρονα ΚΑΙ πωλήτρια. Να προωθείς τα πιο παλιά κουλούρια και να μην αφήνεις τον κόσμο να φεύγει με μόνο μια φρατζόλα. Ωφ. Πάλι καλά που δεν δίνουμε και κωδικούς στο ταμείο, να φαίνεται πόσες φρατζόλες πούλησε η καθεμία.

   Βλέπω συνομηλίκους που κάνουν διδακτορικά στο εξωτερικό και νιώθω καθαρίστρια. Μου ρχεται να πα να βάλω ένα φακιόλι και να ζήσω την περιορισμένη ζωούλα μου. Γιατί αυτοί άρπαξαν την ευκαιρία όταν σπούδαζαν, δεν απέδειξαν  με μακρόχρονα πειράματα πόσα χρόνια μπορείς να τραβήξεις ένα ΤΕΙ. (6,5 and counting)

   Πως κάνεις έτσι για μια προσωρινή δουλειά, θα μου πεις. Εγώ όμως ξέρω οτι οι προσωρινές δουλειές, στα επιτυχημένα άτομα, πιάνονται για να σε βοηθήσουν να πας παρακάτω, όχι για να σε βαλτώσουν τρισχειρότερα. Ναι ναι, ξέρω, είμαι τεμπέλα και γκρινιάρα. Aφηκετέ με, το χρειάζομαι.

E ρε, τι γκρίνια έχετε να ακούσετε όταν θα είμαι και άνεργη ΜΕ ΠΤΥΧΙΟ!!


   Αν και άκουγα τι καλό αφεντικό που είναι το boss, και αν και δεν έχω παράπονα όσον αφορά τη συμπεριφορά του, η γυναίκα του είναι άλλο φρούτο. (οκ, μόλις έφαγα 10 λεπτά ψάχνοντας φωτογραφίας με κατσίκες και γκαμήλες, αλλά δε θα υπερβάλλω τόσο).

   Πάντα μπαίνει στο μαγαζί με την τσιγαρούκλα για επιθεώρηση. Απαρατάει την τσάντα της σε κεντρικό σημείο και ψάχνει να δει ποιά γωνία έχει σκόνη και ποιός ρουμπινές πουρί. Δε θα ξεχάσω την 1η βδομάδα που με βάλανε να κλείσω το μαγαζί μόνη μου, και επειδή πελάγωσα, έκλεισα τις πόρτες και το ταμείο για να βαρέσω την υπερωρία μου στο καθάρισμα με την ησυχία μου, χωρίς πελάτες. Το ξέχεσμά της, όταν μπούκαρε, ακούστηκε σε όλο τον δήμο Αθηναίων, κι εγώ ψάρωσα τόσο που μου πέφταν οι δίσκοι και οι τσιμπίδες. Αντί να της τραβήξω ενα γλωσσοκοπάνημα που περίμενε να τα κάνω όλα στην εντέλεια με 6 μέρες προϋπηρεσία. ΦΩΚΙΑ!

   Για να μην αναφέρω πόση μανούρα μου έκανε στην αρχή για το ντύσιμο. Με προσέβαλλε επειδή ντυνόμουν αθλητικά, ενώ κανείς δεν μου είχε πει οτι υπάρχει ΓΑΜΗΜΕΝΟ DRESSCODE ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΕΝΩ ΦΟΥΡΝΟΥΣ. Σε φάση "Για έλα δω εσύ","Τι ρούχα είναι αυτά", "Είναι αυτό παπούτσι να το δει άνθρωπος?" (εντάξει, είναι crocs σαγιονάρα, αλλά είναι ορθοπεδικό μωρή), "Με αυτή τη βερμούδα πας στο γυμναστήριο, όχι εδώ".

μα αφήστε με να τη γδάρω ζωντανή, σας παρακαλώ

     Ή επειδή δεν ντυνόμουν σε χρώμα παρεμφερές με το μπλουζάκι της φίρμας. Μα καλή μου κυρία, όλοι έχουν άσπρα μπλουζάκια με τη φίρμα, εμένα με κλάσατε. Τι να κάνω που δεν έχω δικά μου άσπρα??? Το καλοκαίρι είχα δύο, το ένα γαριασμένο, το χειμώνα δεν έχω, με κάνουν να μοιάζω με χιονοστοιβάδα! Εντάξει, μου λέει, τουλάχιστον φόρα φωτεινά χρώματα. Σύμφωνοι, λέω κι εγώ, και σκάω μύτη με ένα ωραιότατο πράσινο, ακριβώς μετά τις διακοπές. Και τι μου είπε ρε παιδιά? Όχι, τι μου είπε πρώτη μέρα μετά τις διακοπές, στο θεό σας δηλαδή. Με κοίταξε απο πάνω μέχρι κάτω, επιτιμητικά και με ξινίλα, γούρλωσε τα μάτια με  ύφος ω-τι-φρικη-αντικρύζω-παλι-σημερα-η-ρουφιανα, παράτησε ο,τι έκανε εκείνη την ώρα και μου είπε: "Πως είσ'έτσι εσύ!!?".

Πρόσεχε. Ξέρω που μένεις.

   Γενικά το καθεστώς το εργασιακό εκεί δεν είναι και το καλύτερο. Φυσικά και έχω ακούσει και χειρότερα, αλλά εγώ οφείλω να το καταγράψω. Διαλείμματα δεν έχεις, παρα μόνο αν δεν μπει πελάτης. Δεν υπάρχει μέρος να κάτσεις. Δεν πρέπει να μένεις ακίνητος, γιατί υπάρχουν κάμερες και πρέπει να σε βλέπουν να κινείσαι (ευτυχώς σ'εμάς δεν έχουν). Ρεπό δεν παίζουν. Δουλεύεις 6 μέρες, και τα Σάββατα. Άδεια 2 μέρες τα Χριστούγεννα (α! δε σας είπα! Τα Χριστούγεννα δουλεύουμε 12ωρα, ναιαιαιαι!!!) και 2 το Πάσχα. Στις γιορτάδες (Αγ. Πνεύματος, Κ.Δευτέρα, παραμονές Πρωτοχρονιάς κ Χριστουγέννων, Μ.Σάββατο) δουλεύεις απο το πρωί μέχρι να ξεπουλήσεις (δλδ ως το βράδυ). Το δε καλοκαίρι, κλείνει ο φούρνος για συντήρηση 2 βδομάδες, και μόνο τότε μπορείς να φύγεις για καλοκαίρι, αλλά δεν τις πληρώνεσαι. Άρα πληρώνεσαι μόνο τον μισό Αύγουστο. Που, μαντέψτε! Φέτος, δεν πληρωθήκαμε! Κάποιο πρόβλημα είχε η επιχείρηση μωρέ. Άνοιγε καινούριο υποκατάστημα, έξοδα, νοίκια, μπροστάτζες, που να στα λέω. Αν δεν είχες κάνει τα κουμάντα σου, να φας απ τα έτοιμα, θα την έκλαιγες τη διβδόμαδη αδειούλα σου.

   Επειδή εγώ τη δουλειά τη βρήκα ΜΕ ΜΕΣΟ όμως, το καλό το boss με βόλεψε στις άδειες και δεν με έβαλε να έρθω μια μέρα πριν για να καθαρίσω το μαγαζί. Γιέι.

Eορταστικό σεξ

   Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε μια βροχερή ημέρα του Γενάρη. Είχαν περάσει πια οι γιορτές, κι εγώ τις είχα περάσει στωικά στον κωλόφουρνο, ώρες ατέλειωτες, περιμένοντας κάθε μέρα το χριστουγεννιάτικο δώρο, το οποίο δεν ερχόταν. Ούτε ο μισθός ήρθε κανονικά. Αλλάγη χρόνου έκανα ψόφια, σπίτι, άφραγκη και ρέστη, στο σκάιπ με τον Stewie. Toυλάχιστον είχε περισσέψει ένα τσουρέκι με φλουρί και το πήρα σπίτι να κόψουμε για βασιλόπιτα......

Βασιλάκης Σκορδοκαϊλας

   Απο το νέο έτος κι έπειτα άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Αλλά έλεγα "ελα μωρε, θα δυσκολεύονται, ας μην πιέζω κι εγώ". Ούτως ή άλλως, το να πετύχεις το one and only boss είναι θέμα τύχης, αφού τυγχάνει άρχων φούρναρης - executive manager- διευθυντής πωλήσεων- χρηματαποστολέας - διευθυντής προσωπικού - πατέρας 2 καθυστερημένων αγοριών. Άντε βρες τον στο τηλέφωνο τώρα. Και να το πεις πως απ το τηλέφωνο? Αυτά θέλουν απο κοντά.
  Μέχρι που φιλοτιμήθηκε μια παλιά υπάλληλος και με διαφώτισε. Όλοι έχουν πάρει δώρο εκτός απο εσένα κι άλλη μια καινούρια, ξύπνα! Φυσικά, αυτό με έκανε τουλάχιστον να τα διεκδικήσω άμεσα, αλλά δεν βλέπω να τα παίρνω τώρα κοντά και.......ήθελα να μου κάνω δώρο.......ένα πλειστέισον.....

αντίο πλειστέισον

Προβλήματα που'χω ο κόσμος.

   Eπειδή τον Βαγγέλα δεν τον πιάνει η κρίση, ούτε οι φτώχιες και οι αφραγκίες και τα δάνεια, και αυτό το βλόγκι είναι άκρως επιφανειακό, θα αναλύσω εκτενώς το μόνο σοβαρό πρόβλημα που έχω με τη δουλειά μου. (γιατί όχι μόνο ΕΧΩ δουλειά, αλλά το μοναδικό μου πρόβλημα είναι και αυτό.) Τον Music 89,346. (καιαιαι κάπου εδώ χάνω όσους με διάβασαν. Ποτέ.)

Tον οποίο πιο χοτ σταθμό της πόλης, που, ΦΥΣΙΚΑ, υποχρεούμαι να ακούω. Και κάπου εκεί βγάζει αφρούς ΚΑΙ ο Μικρός Μπετόβεν.

Αυτός ο ΨΥΧΟΒΓΆΛΤΗΣ σταθμός, που λέτε, είναι πολύ φτωχός. Έχει όλο κι όλο ΕΝΑ σιντι! Και, τι να κάνει, το παίζει ξανα και ξανά, να βγαίνει το μεροκάματο. Έτσι μου ρχεται να πα να τους δωρίσω όλα τα συλλεκτικά σιντί που είχα αγοράσει στα 12, Μπριτνάκι Σπίαρς, Φριστάιλο, Μάμπο νο5 και Limp Bizkit, να ισιώσομε λίγο.

Aυτό μου κάνει κάθε μέρα ο Μουσίκης, 89.576

   Δεν ξέρω πόσο κωφός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, για να μην ακούει το παρανοϊκό πρόγραμμα του κωλάδικου αυτού. Που, παρόμοια με άλλον έναν σταθμό, τον ΣφαιρυθμοντίτζειΒι εφ εμ, ακούς μέσα σε ένα 3ωρο τα ίδια τραγούδια τουλάχιστον 3 φορές. Ούτε ο Ρεντ όταν πρωτάνοιξε τέτοια φτώχια.
 Δεν μπορώ να εννοήσω πως γίνεται να ακούσεις τον σταθμό αυτόν για παραπάνω απο 1 ωρα, πριν αρχίσει δηλαδή να επαναλαμβάνεται. Πως γίνεται να το ακούς και να μην το παίρνεις χαμπάρι. Ειλικρινά, δε θα καταλάβω ποτέ! Εκτός κι αν το τμήμα marketing θέλει να κρατά τους δύσμοιρους ακροατές του μόνο για λίγο.

Σορυ, φωνάζει το κωλοπαίδι ο γείτονας στη μάνα του οτι είναι για το μπούτσο κι οτι θα κάνει ο,τι γουστάρει και στ'αρχίδια του, και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.

    Τι λέγαμε?? Α, ναι, πάντως, ψοφάω να γνωρίσω έναν που να δουλεύει εκεί. Ίσα ίσα για να του πω "Ααα, τα συλλυπητήριά μου για το κονσοματζίδικο που δουλεύεις". Το μόνο που ίσως με παρηγορεί είναι αυτοί που θα δουλεύουν εκεί... και θα έχει παντού ηχεία...και θα δουλεύουν και απλήρωτες υπερωρίες 10ωρα...Ναι, υπάρχουν και χειρότερα.
 Σκέφτομαι να αρχίσω να στέλνω υβριστικά μηνυματάκια, σε φάση "Συγχαρητήρια για το εμετικό σας πρόγραμμα" ή "Συγχαρητήρια για το κωλάδικο που διατηρείτε" ή "Ακούω κάθε μέρα να σταματάτε το πρόγραμμα για να πείτε οτι παίζετε νον-στοπ" ή "Τι διαστάσεις πρέπει να έχω για να γίνω παραγωγ...ουπς, ξέχασα, ΔΕΝ έχετε παραγωγούς".
   Αλλά φυσικά, η ρίζα του κακού είναι ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΚΟΎΝ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ, τους οποίους θέλω να μαζέψω με μια γενική επιστράτευση και να τους στείλω πακέτο στη Σαχάρα να μετράν κόκκους άμμου. Με γόβα peep-toe. Χωρίς ράυ μπαν γυαλί.

Μην μυξοκλαίμε άλλο, επειδή λοιπόν δεν είμαι ο Μπομπ ο σφουγγάτορας για να λατρεύω τη δουλειά μου,

θα προβώ σε πλήρη περιγραφή των βασάνων που περνάω, ΚΙ ΑΣ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ.


Ξεκινάμε με το εξαιρετικό άσμα "Περίμεν'αύτη την αγά-γα-γα-γα-γά-γα-γα-γα-γά-πηηη"





Περνάμε στο εκ βαθέων "Μου λείπεις μόνο όταν κοιμάμΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ"





Ένα τραγούδι βγαλμένο απ'τη ζωή. "Έχω πονοκέφαλο, ουΩ ωω Ω, έπινα πάρα πολύ, σίγουρΟοοο"




Αυτό με αρέσει να με βρίσκει στη λάτζα, γιατί τότε λέω "Τε-τετζερέδαι, Τε-τετζερέδαι, τζε-τζε-τζε".




Αυτό είναι ο Μπάμπης ο Γέλω.  ΜΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΊΑ, γράφεις στο γιουτιούμπι Papi Yellow και στο βγάζει. Δεν παει καλά η κενωνία.



Μπήκα στ'αμάξι της μάνας μου, άκουσα Φλόυντ και μαλάκωσαν τ'αυτάκια μου απ'το βάλσαμο. Αφού πρώτα έκλαψα.

Αυτά, και δε φαντάζεστε πόσο μίσησα την αναζήτηση για αυτό το ποστ. Για σας το έκανα. Να το θυμάστε. Τα ματωμένα μου αυτιά για πάρτη σας.

Αυτομαστίγωμα

   Συγγνώμη ρε παιδιά. Επ ουδενί δε θέλω να μιλάω για αυτά, αλλά θέλω να το πω κάπου. Και δε μου βγαίνει να το εξομολογηθώ προσωπικά σε κάποιον. Για την ακρίβεια θα προτιμούσα να μην είναι κανένας που ξέρω. Όσοι με ξέρετε ΜΗ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ! Παρακαλώ.

   Πουφ, δεν ξέρω πως να ξεκινήσω γαμότεν. Γαμω το φελέκι μου. Γαμώ.

Ανακάλυψα το ιντερνετικό χνάρι ενός ανθρώπου που...με είχε ερωτευτεί κάποτε.
 ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΠΟΙΗΜΑ(τα)!!!  ΓΙΑ ΜΕΝΑ!!! ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΆ ΜΟΥ!!!!!! Εντάξει, το αρχικό μου.

Δεν μπορώ, ψοφάω.

 Βασικά έχω σοκαριστεί αφού...δεν ήξερα τίποτα! Δεν είχα ιδέα για το μέγεθος...Τόσα χρόνια...

    Μπορώ να καταλάβω το συναίσθημα να περνάς όλη τη φουρτούνα στο κεφάλι σου.
Μπορώ να καταλάβω όλα όσα έβλεπες στον άλλον να είναι πλασμένα απο σένα και να τα προβάλεις πάνω του.
Μπορώ να συναισθανθώ πως είναι να περνάς όλο το δράμα μόνος σου κι ο άλλος να μην έχει ιδέα, ξέρεις μωρε, γιατί απλά δεν νοιαζόταν όσο εσύ.

Αλλά ΑΥΤΟ!! ΟΧΙ!!!  ΑΥΤΟ δεν μπορούσα να το φανταστώ!!!
ΟΤΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ω μαι γκαντ, ωω μαι γκαντ, τι έκανα???

Αν και ο ίδιος με απέτρεπε απο την αυτοκατηγόρια δεν μπορώ να μη με βρίσω,ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ!!! Αφήκετέ με.

Παρ'τα μωρη άρρωστη. Σαύρα!!





ΥΓ: "What's that coming over the hill?". "Η κατρακύλα μου."
Γιατί το καλύτερο δεν το πα. Οτι αυτόν τον είχα αφήσει για ΑΥΤΟΝ!!!

Πα να χώσω το κεφάλι μου στη λεκάνη.

διατι αυτο το βλογ προαγει ηθικη

ο κοσμος πέφτει κατα λάθος πανω στο βλογ μου οταν αναζητει θεματικες που αφορουν:

πατερας γαμias
voula vavatsika pipa kwlo
μεγαλυτερεσ καφριλεσ σε κοπελεσ
ταμιλα κουλιεβα αγριο σεξ

Ειναι πολύ λογικό να θες να δεις την Ταμιλα Κουλίεβα σε πολύ άγριες, ερωτικες στιγμές, και είναι πολύ λογικό να θες να τη βρεις κάπου δω γύρω (νοτ). Η σύνδεση του βλογ με τσόντες ήταν αναπόφευκτη. Με παιδικά τράυματα επίσης. ΑΛΛΑ ΜΕ ΚΑΦΡΙΛΕΣ ΣΕ ΚΟΠΕΛΕΣ???? Ποιός, εγώ, που είμαι σωστός κύριος??? Ντάξει, θίχτηκα.

Ουμφ

Κάθε φορά που μπαίνω σε γνωστό δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης έρχομαι αντιμέτωπη με 3 μισητά πράγματα:
α) Μυριάδες αγγελίες αδέσποτων και κατατρεγμένων ζώων που ζητάνε σπίτι, τόσες που κοντεύω να τα σιχαθώ απο την πολλή λύπηση.
β) Πως τα καταφέρνω και τσακώνομαι αποκλειστικά με τους γκέι φίλους μου, είναι απορίας άξιο. Ή εγώ δεν είμαι γκει φριέντλυ ή αυτοί είναι μυγιάγγιχτοι. Ή και τα δύο. Πάντως κουράστηκα να μετράω τα λόγια μου. Πρέπει να είναι πολύ κουραστικό να είσαι γκέι.
γ) Την κάθε μια καρακαηδόνα, συμπαθητική κατα τ'άλλα (ή όχι), με φωτοσοπαρισμένη φωτογραφία που να αναδυκνύει τα κάλλη της και δεκάδες θαυμαστές απο κάτω.
(δ) Που οδηγεί εμένα σε σκέψεις του στυλ "τώρα ζηλεύω ή περιφρονώ?". "Θα θελα να με γουστάρουν ή με υποτιμάει?" "Μήπως με υποτιμάει αυτό που κάνω τώρα?"
(ε) και κάνει ανθρώπους, πιο επιρρεπείς στην επιθυμία για δημοφιλία (?), να απελπίζονται και να ρίχνουν το φταίξιμο πάνω τους. Επειδή αυτοί δεν έχουν τόση πέραση στον πολύ λαό. Κι εγώ πρέπει να βρω κάτι να τους καθησυχάσω. Εδώ εγώ η ίδια.....δε βλέπεις ρε φίλε.....
Το τελευταίο, ήλπιζα οτι το άφησα πίσω μου στο λύκειο! Θα με κυνηγάει για πολύ?

Είναι βράδυ κι είμαι μόνη, μην παρεξηγείτε.

Άντε, μιας και την έγραψα τη ρημάδα την ανάρτηση, να σας πω κι εσάς, αφού κατάφερα και το είπα στον μισό μου περίγυρο, οτι έσπασα τη μύτη μου. Στο κρεβάτι. Στο γαμήδι το εφηβικό μου κρεβάτι που δεν αντέχει τις έντονες συγκινήσεις. Είναι μόνο για ύπνο. Άντε, και για αυνανισμό.
Έχω κάνει κι έχω κάνει βλακείες στη ζωή μου (Τσιομήτας), αυτό μάλλον μπαίνει στην 5άδα.

Πάντως, σε σχέση με την κακή μου ψυχολογία, αυτό μου φαίνεται ανέκδοτο.  Θα το λέω στα παιδιά μου και θα γελάω (αυτά μάλλον θα τραυματιστούν εφ'όρου ζωής).

Σκέφτομαι συνέχεια μήπως το ξεσκαρτάρισμα ανθρώπων, το οποίο με βοήθησε πολύ στο παρελθόν, θα πρέπει να συνεχιστεί, ή αν θα πρέπει για άλλη μια φορά να αναλογιστώ τις δικές μου ευθύνες, όταν οι σχέσεις δεν πάνε καλά. Τη μέση λύση, έτσι μόνη μου, δεν τη βρίσκω.
Αλλά, ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ! Ποιός το κάνει?? Ποιός κάνει πια αυτοκριτική? Ανάθεμα κι αν άκουσα ποτέ απο άνθρωπο "Ναι, ρε γαμώτη, έσφαλλα!" (χμ. Νομίζω το χω ακούσει απο τους γονείς μου).
Εγώ αρνούμαι. Έκανα για μια περίοδο αυτοκριτική και μου μείνε κουσούρι =για όλα φταίω εγώ. Ακόμη ψυχαναλύομαι.
 Το να ρίχνεις το φταίξιμο στον εαυτό σου ίσως βοηθήσει σε πρώτη φάση να αντιληφθείς κάποια κραυγαλέα σου λάθη, αλλά μετά είναι απλά λάθος. Αρνούμαι να κάνω μόνο εγώ τις διορθώσεις μου πια. Θέλω να βλέπω συμπαράσταση απο αυτούς που διάλεξα να έχω γύρω μου.
 Τώρα μου βγαίνει να κράζω τους άλλους, επειδή δεν κάνουν αυτό που έχω κάνει.
Πω ρε πούστη, έχω βγάλει 3 συνεδρίες τώρα, μανι μανι. Κάτι τέτοιες ώρες μετανιώνω για αυτούς που με ξέρουν και με διαβάζουνε.
Έχω ένα μικρό προβληματάκι με τις ισορροπίες, όπως βλέπετε.

Αυτό που είδατε είναι δείγμα ανθρώπου που είναι σε αναζήτηση. Αν δεν είστε του μπλα μπλα, μην μπλέξετε. Βλέπετε τι ερωτήματα εγείρονται απο απλά πράγμάτα. Και έρχομαι στα λόγια μου...ΟΥΜΦ!!!

ΠΟΥ ΣΤΕ ΡΕ ΑΛΑΝΙΑ

         Αγαπητοί μου αναγνώσται,

   Επανακάμπτω μετά απο μακρά σιωπή, όπου συνέλεγα πληροφορίες κι εμπειρίες σιωπηρά, μα διόλου σοφότερος δεν βγήκα.
   Αυτή τη στιγμή είμαι λίαν ευχαριστημένος όμως, καθώς ψώνισα στις εκπτώσεις, γύρισα λιμασμένος σπίτι και επιτέθηκα αγρίως σε μια φτωχή οικογένεια σύκων, την οποία και ξεκλήρισα με συνοπτικές διαδικασίες. Επίσης βρωμάν τα πόδια μου. Μμμμ!!!Μύρισε Καλοκαίρι!

   Η μόνη σοφία που έχω αποκομίσει τον τελευταίο καιρό είναι οτι πληθώρα ανθρώπων κυλιούνται στην ανοησία -κι εγώ, δυστυχώς, έχω την οξυδέρκεια να το παίρνω χαμπάρι- γι'αυτό και δυσκολεύομαι να βρω άνθρωπο να εκτιμήσει τις εμφανείς αρετές του χαρακτήρα μου (όπως η μισανθρωπία και η έλλειψη προσαρμοστικότητας).
    Νταξ, φταίει που ακούω δυο κοκότες να περιαυτολογούν εδώ και 5 μήνες. Ό,τι τους κατεβαίνει στη γκλάβα, ανοίγουν το στόμα και το λένε, κανένα φιλτράρισμα. πχ: "Μπορώ να πεθάνω για όλη μου τη ζωή, δεν αντέχω τόσο πόνο ρε συ, μιλάμε ο πόνος με σκίζει, μου γαμάει τα σωθικά, αναρωτιέμαι δε με σκέφτεται καθόλου, εγώ έχω φάει τ'αρχίδια μου" κοκ κοκ κοκ (cock. Θέλει αυτή. ΆΜΕΣΑ.)
   Αυτή η κεχαριτωμένη κορασίς είναι τόσο καταπιεστική στους ατέρμονους μονολόγους της που, είτε συμφωνείς, είτε σιωπάς, δείχνοντας το ενδιαφέρον που αρμόζει σε μια καινούρια μελέτη της Πλειστόκαινο εποχής (σαν Αλβανός το πα αλλά χέστηκα). Και υιοθετώντας το ανάλογο βλέμμα. Γιατί τις λίγες φορές που παθαίνω οβερντοζ μαλακίας και έχω την όρεξη να διαφωνήσω με την πριγκηπέσα....ΠΟΙΟΣ ΕΙΔΕ ΤΗΝ ΚΑΓΙΆ ΧΩΡΙΣ ΜΑΚΙΓΙΑΖ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗ ΦΟΒΉΘΗΚΕ!! Ωωωχ, κουραστική, ψόφος.

    Αφού έκανα και το τάμα μου και (ξανα)έκραξα τις συναδέρφους, ήρθε η ώρα να σας παρούσιάσω ΤΟ ΝΕΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΜΠΕΤΌΒΕΝ:

     


.....






......








oυ. Ου ου ου. Γιε. Γιε γιε γιε.





KAI ALLO ENA APISTEFTO KOMMATI, P XTIPIOMN ST CLUB ME DJ OYRANOS





k aFtO t XoReVam m t  ·٠•●★GoGoULInI




GRAZYGIRL... pIcOuLni Muuu




..........



     Κι αφού έχασα κάθε αναγνώστη που είχε τα γερά νεύρα να φτάσει ως εδώ, ας παραληρήσω μόνη μου.

  Ω ναι. Τις 3 μέρες που έφυγα, έκανα γαμάτες διακοπές. Όπως είδατε κι εσείς. Μόνο που μου τέλειωσε η κρέμα για τις καντήλες. Και στόμωσαν όλα μου τα ξυραφάκια...Και δεν έβρισκα περίστροφο...


...Που σημαίνει οτι πάλι μαλακίες έκανα! Είχα 6 μέρες άδεια, κι αντί να πάρω των ομματιών μου
και να πάω σε ένα ωραίο νησάκι να χαλαρώσω, σκέφτηκα να σπάσω τις 6 μέρες στα 4!!! ΣΤΑ 4!!!! Και μέσα σε ένα τετραήμερο να κάνω το γύρο της Πελοποννήσου για να τους ευχαριστήσω όλους, κι εμένα μαζί που δεν μπορώ να διαλέξω ποτέ και τα κάνω όλα.

 ΚΑΙ ΤΑ ΜΠΙΤΣΟΜΠΑΡΑ ΔΕΝ ΒΟΗΘΗΣΑΝ!!!
  Κ Α Θ Ο Λ Ο Υ Ο Υ ! !


Ήρθε ο γκόμενός μου, πάω να τον φάω, να ισιώσω.

Ατιμη Κενωνία [ένα καταθλιπτικό (?) ποστ by Βάγγος]

    Είναι άδικη η ζωή.
Γιατί ο θείος μου είναι άνεργος και ένα βράδυ που ο χοντρός μας γάτος έφαγε ποντικοφάρμακο και γαργαλούσε με την ουρά του τ'αρχίδια του Χάρου, αναγκάστηκε να πληρώσει 200έουρος στα επείγοντα κτηνιατρικά. Ο γάτος έζησε.

ο Μπαρμπαρόσας

ο Μπαμπαόσας ζεσταίνεται

ο Μπαμπαό απολαμβάνει

ο Όσας βυζαίνοντας ένα...βυζί.

Ναι, το ξέρω οτι έβαλα πολλές φωτογραφίες, αλλά μια δε φτάνει για να περιγράψει τον Όσα!!


Να συνεχίσω τη μίρλα:
    Η ζωή είναι άδικη γιατί  κάποιοι μπορούν να έχουν στο ντουλάπι τους μια μερέντα για μήνες κι εγώ ούτε μέρα. Λειτουργεί ένας καταπληκτικός μηχανισμός μέσα μου άμα δω μερέντα, που δεν μπορώ να φάω οποιοδήποτε άλλο φαϊ αν δεν την τελειώσω ή αν δε σκάσω. Είχε νευριάσει γκόμενος μαζί μου γιατί δεν έφαγα όλη την ομελέττα που μου είχε φτιάξει (εγω. που τρώω τρεις αμα πεινάω), για να φάω μερέντα.
 Eπίσης μια φορά έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα και αγόρασα τον κουβά του κιλού (μουσική υπόκρουση με χορωδία αγγέλων). Ήταν εξεταστική. Ε, πέρασα 2 μέρες, γιατί τόσο έζησε ο κουβάς, στο κρεβάτι, βλέποντας σειρές και τρώγοντας μερέντα. Ήθελα να απλώσω το χέρι να πιάσω το τηλεκοντρόλ και με εμπόδιζε η μπάκα.

    Για να συνεχίσω~Η ζωή είναι άδικη γιατι μια 24χρονη μπορεί να βγαίνει με δυο μεσήλικες αφεντικούς της και να "τα πίνει" (ΠΟΙΑ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΠΟΙΑ!) και μετά ο λόγος της να περνάει σαν να ήταν αφεντικό κι αυτή.
    Γιατί μια τσούτσα που θέλει να γίνει σοπράνο -μουαχαχαχα-, κάθεται σε έναν 40άρη πιανίστα για να χωθεί στο κύκλωμα, και είναι απολύτως εντάξει!!! Η συγκαλυμμένη πορνεία εννοώ.
Κι αυτό που με βουρλίζει περισσότερο: το πορνίδιο θα τα καταφέρει!
   Θα μου πεις "ξύπνα, μας λες τα αυτονόητα".  Ε, το ξέρω, αλλά τώρα τα βλέπω κι εγώ με τα μάτια μου και θέλω να τα βγάλω.
   Τη συγκεκριμένη την έχω άχτι γιατί μου καβάτζωσε τις βελόνες μου του πλεξίματος εδώ και μήνες αμέτρητους, ενώ ΔΕΝ πλέκει, και έχω αφιονιστεί με αυτό το θέμα. Τις έδωσε λέει τώρα στο γκόμενό της. ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΧΕΙ Ο 40ΑΡΗΣ ΜΕΤΡΟΣΕΞΟΥΑΛ ΠΙΑΝΙΣΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΒΕΛΟΝΕΣ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΜΟΥ????
Θέλω να την υποχρεώσει να την πάρει απ'τον κώλο μήπως την πάρουν σε δουλειά, Θε μου σχώρα με.

ο Καημένος τα παίρνει όλα (στην πλάτη)

    Η εβδομάδα πριν την εξεταστική είναι ο,τι καλύτερο. Είναι η αυτοθυσία για έναν απώτερο σκοπό...να μην σε κράζει ο γηραιός περίγυρος για ένα 6μηνο παραπάνω? Να μην νιώθεις εσύ αιώνιο ρεμάλι που απομυζεί τα γονίδια? Άντε και πες οτι είναι για να μην πάνε στράφι οι ατέλειωτες παρακολουθήσεις των τελευταίων μηνών. Αυτοί είναι, πάνω-κάτω, οι ευγενείς απώτεροι σκοποί για τους οποίους κοπιάζεις, κι αν δεν σ'αρέσουν, να πας να γίνεις ταμίας σε σουπερ μαρκετ.

   Και φυσικά, η εβδομάς προ της εξεταστικής ήταν η κακομοιριά και η ορφάνια προσωποποιημένη. Παραθέτω και καταγγέλω τις εξής κακοποιήσεις:

       1. ΌΛΑ γίνονται τελευταία στιγμή. Μα και να θες εσύ, η ντροπή του γένους σου, να ξεκινήσεις νωρίς και να μην μείνουν όλα για την τελευταία βδομάδα, δεν σ'αφήνουν οι καθηγητές του κωλοχανείου (φυσικά δεν αναφέρομαι σε μένα, εγώ είμαι γνήσια Ελληνίδα. Τελευταία στιγμή RULEZZ). Υπήρξαν φάσεις που απο τις 8 το πρωί γυρνούσα σπίτι περασμένες 12 με το λαπτοπ (γιέα, μπιζνεσμαν) στην αναμονή για συνέχεια! Ναι σου λέω! Κάβλα! zzzzzzzzz

εγώ όταν πήγα να φέρω καφέδες για να ξυπνήσουμε

εγώ όταν έφερα τους καφέδες και συνεχίσαμε να δουλεύουμε

εγώ όταν πήγα στην τουαλέτα με το λαπτοπ 

       1,5.  Καλά, για μπάνιο δεν το συζητώ. Οι πιο προκομένοι (εγώ) αφαιρούν χρόνο απ'τον ύπνο, οι πιο τεμπέληδες, αλουσιά για 5 μέρες. Ή κάνουν ο,τι και μια φίλη μου: λούζουν μόνο τη φράντζα.

       2. Και μια και είπα καθηγητές, σε μας αρκετοί είναι καλλιτέχνες. ΦΑΡΑ! Δε θέλω να ξέρω τι γίνεται στις Μουσικο/Θεατρολογίες και στην Καλών Τεχνών (καλά, Φιλολογίες, ΟΥΤΕ ΚΑΝ), αλλά να είστε σίγουροι, κακοί μου φίλοι, ένας "καλλιτέχνης" σημαίνει οργάνωση μηδέν, ενασχόληση εξαρτάται την έμπνευση ή απλά ΟΧΙ, και μεγάλο ΕΓΩ. Πολύ μεγάλο. Πιο μεγάλο δε γίνεται. Επισκιάζει όλα μου τα παραπανίσια κιλά.

     Φυσικά δεν θα μπορούσα παρά να μην περιγράψω τη χειρότερη εκ των καταστάσεων:  Γνωστός (? ΧΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΑ) ζωγράφος μας κάνει το πιο ανεκδιήγητο μάθημα, όπου πρέπει να φτιάξουμε ένα δικό μας πίνακα/κολλάζ (και μετά θα παίξουμε ήσυχα ήσυχα με δακτυλομπογιές, έτσι?).

    Και φυσικά, το μεσημεριανό τμήμα είναι για τον πέοντα καθώς, είναι δυνατόν κοτζάμ καλλιτέχνης να μην έχει άλλες δουλειές, πιο σημαντικές? Να μη θέλει να ρίξει μια σιέστα ρε παιδί μου? Δεν φτάνουν που δε φτάνουν οι 2 ώρες που το έχουν πετσοκόψει το εργαστήριο, εμείς κάναμε 1 ώρα...45 λεπτά...ελαφριά πράγματα, μην βαρυστομαχιάσουμε.

    Το λοιπόν, ήρθε η μέρα να φτιάξουμε τον πίνακα κι εμείς τρέχαμε σαν τρελοί (γιατί δεχόμασταν απειλές απο το εργαστήριο-φάντασμα της σχολής, που επραγματοποιήτο όποτε να'ναι, εις βάρος άλλων εργαστηρίων. YAY!). Πρώτη φορά φτιάχτηκε "πίνακας" σε μισή ώρα. Τέλος πάντων, και Τζακσον Πολλοκ στυλ να το κάναμε, πιο πολλή ώρα θα έπαιρνε. Το αποτέλεσμα ήταν χάρμα, κρίμα να μην το χω μια φωτογραφία να σας το δείξω. Περιέχει χρυσόσκονη, μοντελάκια κομμένα απ'το Μαρι Κλαιρ-μια γυναίκα με πάθος, μαλακό σύρμα, πλαστικές καρδούλες και λουλουδάκια κι άντε λίγο μπογιάτισμα για ξεκάρφωμα. Το σύρμα το κάναμε οδόφραγμα με αίμα απο κόκκινη χρυσόσκονη, και τριγύρω περπατουν τα μοντέλα, ΧΑΡΜΑ ΣΑΣ ΛΕΩ!

   ΑΧΟΥΜ, δεν τελείωσα. Τώρα, ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ, πρέπει να το κάνουμε εμείς εργασία. Υποτίθεται οτι μετά καθόσουν και ανέλυες το έκτρωμα με τον guru (και κάπου εκεί μάθαινες οτι έπρεπε να είχες κάτι στο μυαλό σου, κι όχι να κολλάς ο,τι σου κατεβάσει η γκλάβα. Πριν δεν έκανε να μας το πει! Όοοοοοοοοοοχι, θα χαλούσε η έκπληξη!!). Εμείς δεν προλάβαμε γιατί, είπαμε, ήμασταν μεσημεριανό τμήμα και δεχόμασταν απειλές απο τους άλλους, μην τα ξαναλέμε, οπότε ΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΛΥΣΗ κι ακόμα κλαίει η γάτα μου.

η γάτα μου. Κλαίει, δείτε.

     Και μια μέρα που πήγε ετούτος σπίτι του να κάνει αρχιδόλουτρο, σκέφτηκε έναν τρόπο να κάνει τα αρχίδια του να φανούν μεγαλύτερα. "ΜΑ ΝΑΙ!! Θα τους ανακοινώσω οτι θέλω την εργασία μεθαύριο αντί σε 10 μέρες! ΙΔΙΟΦΥΕΣ!". Και μια και δυό, αρχίζει  και καμαρώνει τα αρχίδια του στον καθρέφτη και ξεχνά να βγάλει ανακοίνωση. Και το μαθαίνουμε απο σπόντα..αργά. Κι εγώ πρέπει τώρα να κάτσω να γράψω για τη Μαρι Κλαιρ με τη χρυσόσκονη εικονολογική και εικονογραφική ανάλυση παρακαλώ (τι σας λέω τώρα...) που, κάτσε να δεις πως το πε ο μέγιστος..: "Να μην είναι απο τη σκοπιά του δημιουργού, ούτε απο του θεατή, αλλά απο κάποιου που ξέρει περι τίνος πρόκειται και.." ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΜΟΥ!! ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΝΑ ΔΙΚΑΝΟ, ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!

    Μέσα σ'όλα, έκανα ατέλειωτες ώρες εργασία με 2 άρρωστες (την πρώτη φορά κάποιος δεν πατούσε save και κάποιος -μπορεί κι εγώ- πάτησε Χ και "να αποθηκευθούν οι αλλαγές?"-"ΟΧΙ"!, οπότε πήγε στράφι), και κόλλησα. Δεν πρόλαβα να χαρώ το τέλος των μισών εργασιών, και κρεβατώθηκα για το σαββατοκύριακο. Σεξ, προ αμνημονεύτων χρόνων, γιατί περίμενα το σ/κ να ελευθερωθώ. Το μόνο ποτό που ήπια πρόσφατα ήταν το ματζούνι δικής μου έμπνευσης μέλι-λεμόνι-αψέντι (κάνει δουλειά αν δεν το ξεράσεις), και βήχω σαν κωλόγερος.

εγώ.

    Μαζί με όλο αυτό το μούτζωμα πάει και η απλυσιά φυσικά. Βγαίνει το απωθημένο. Έχω να κάνω μπάνιο πάνω απο 3 μέρες, μέχρι που με ρώτησε η μάνα μου "Καλά, βρακί δεν αλλάζεις!?" "Όχι."  Γιατί να το λερώσω? Αφού δεν πλένομαι. Τουλάχιστον αυτό είναι ήδη βρώμικο. Και είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ οτι μόλις γίνω καλά και θα μπορώ επιτέλους να κάνω σεξ χωρίς να φτύνω πάνω στον άλλον μολυσμένα σταγονίδια, θα μου ρθει περίοδος!!!!!!!!! ΤΟ ΝΙΩΘΩ!!! ΚΑΙ ΕΧΩ ΝΕΥΡΑ ΑΠΟ ΤΩΡΑ!!!!

Προπεριοδίλα ή μανιφέστο μισανδρίας(?)

   Moυ ξύπνησε άγριες μνήμες ο Αμερικλάνος, που του τις ξύπνησε η Γαμάει και Δέρνει που της τις ξύπνησαν δεν ξέρω τι γιατί δεν το χω διαβάσει ακόμα, κι έτσι, απεφάσισα κι εγώ να βγάλω τα άπλυτά μου στη φόρα.
   (Μαλάκες, θυμίστε μου μια φορά να γράψω για τον Τσιομήτα.)

   Μια μεγάλη στιγμή στη ζωή ενός θηλυκού είναι η μετάβαση στην ποπο, ξενέρωτο. Εκεί που βγάζει βυζιά! Και εμφανίζονται οι πρώτες μουνότριχες, μπλιεχχχχχχχχχ. Γύρω στα 12 δηλαδή.

   Για πολλάαααα πολλάααα χρόνια, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΔΕΧΤΩ γιατί αρέσει τόσο αρρωστημένα πολύ στους άντρες αυτή η ηλικία. Για λεσβία μην το ψάχνετε, δεν θα παρενοχλήσει ένα 12χρονο. Ναι, ακόμα κι αυτές που στα λεσβόμπαρα κάθονται στην μπάρα, με το μαύρο πουκάμισο και τη χρυσή καδένα στο σφιχτοδεμένο στήθος (απέλπιδα προσπάθεια να αφανιστεί).
   Λεπόν, πάλι πλάτειασα. Απλά, φαντάσου να είσαι ένα μικρό, χαζό κοριτσάκι, που δεν έχει παίξει τόσο όσο ένα αγοράκι, δεν έχει εκτονώσει όλη αυτήν την περίοδο που το περιμένει, είναι και ξενέρωτο απο το πολύ Ο Μαριάμ.
 Και ξαφνικά ΜΠΟΥΜ, βγάζει όλες αυτές τις τρίχες, τα βυζά του βαραίνουν, ακούει και γι'αυτήν την τρομακτική περίοδο που σ'όλες έχει έρθει κι αυτό το ξέχασε, και το βασικότερο: ΞΑΦΝΙΚΑ, ΓΛΟΙΩΔΕΙΣ ΠΟΡΝΟΓΕΡΟΙ ΠΕΤΑΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ.

    Έχω σκεφτεί σοβαρά να προτείνω στην Blizzard να βγάλει ένα βίντεοπαιχνίδι τύπου Resident Evil, όπου θα είσαι ένα έρμο 12χρονο με σορτσάκια και σιδεράκια (τη δικιά μου γενιά περιγράφω, όχι τη γενιά των εξτένσιον), και θα χτυπάς (με το νεσεσέρ?? Δεν έχουμε καταλήξει με τον σχεδιαστή) τους σαλιάρηδες μεσήλικες που θα πετάγονται απο παντού.

    Ειδικότερα: Είμαι 12 χρονών, με κοτσιδάκια, σιδεράκια, κολάν, ούτε περίοδος δεν μου χε έρθει ακόμα, και πάω εκδρομή με τη γιαγιά μου και μια χαζή ξαδέρφη μου (ελπίζω η ξαδέρφη να μην το διαβάσει γιατί θα πληγωθεί).  Εντάξει, και με το ΚΑΠΗ Λούτσας.
  Και απ'το 1ο βράδυ, μέσα στις ατέλειωτες ώρες στο πούλμαν, βρίσκω έναν παππού που ήταν πρόθυμος να μου πιάσει κουβέντα....................ΠΟΛΛΕΣ ΤΕΛΙΤΣΕΣ. Γιατί ξαφνικά με ρωτάει που θα θελα να είμαι τώρα, απαντάω εγώ τα ροζ γούνινά μου, και τι απαντάει αυτός ρε παιδιά ΣΤΟ ΘΕΟ ΣΑΣ, ΜΑ ΤΙΣ ΧΙΛΙΕΣ ΜΠΟΥΚΑΠΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΕΙΑ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΗΛΑΔΗ: "Εγώ σλιαρφφ, θα θελα να είμαστε σ'ένα δωμάτιο, φλλλλ, και να σ'έχω στην αγκαλιά μου..." κι απλώνει το ροζιασμένο χέρι του και χαϊδεύει τα κοτσιδάκια μου Ο ΓΛΙΤΣΑΣ ΜΑΚ ΛΕΡΑΣ, 70 ΧΡΟΝΩ ΜΟΜΟΛΟΟΟΟ και κάπου εκεί ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με την αθλιότητα ενός αγάμητου πουλιού.


   Να πω οτι καταλαβαίνω τους πορνόγερους? Δεν θέλω να τους δώσω δίκιο, αν και έχω ένα γνωστό που λέει οτι θέλει να γίνει πορνόγερος όταν μεγαλώσει και να απλώνει το χέρι και να τσιμπάει συνέχεια. Επίσης λέει οτι τους λυπάται, κι οτι είναι φοβερό το μυαλό να θέλει και το σώμα να μην μπορεί.

   Η δικιά μου απάντηση είναι GET OVER IT!
 ΕΙΧΕΣ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΕΣΗ ΗΛΙΚΙΑ ΝΑ ΤΟ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙΣ, geezzzz.
 Τόσα χρόνια ασχολιόσουν με το πουλί σου, δε χόρτασες?
 Γαμωτ, κοίτα που δεν ακούει, ΡΕ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ, ΝΑ ΣΑΣ ΚΟΨΟΥΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΠΡΕΠΕΙ, χουμ

ε μα, δεν άντεξα

    Για να συνεχίσω με τη θεάρεστη αυτή εκδρομή, αφού τον απέφευγα, τρέχοντας τρομοκρατημένη προς τη γιαγιά μου, κάθε φορά που με στρίμωχνε με τα "εμπεντεμπεντεμπε, να σε βάλω κάτω να σου κάνω, να σου ράνω, να σου δείξω", μου πήρανε κι εμένα ένα παγωτό για να ξεσυγχιστώ.
 Κι ακόμα κι εκεί δεν μ'άφησε ο αθεόφοβος ο θεομπάιχτης, παρά μου πέταξε το φοβερό
 "Γλείψ'το να δούμε τι θα καταλάβεις'.
 Ρε παιδιά, δεν ξέρω πως μου ρθε, αφού ιδέα δεν είχα τότε περι του τι ακριβώς σημαίνει συνουσία, αλλά, μες στην άγνοιά μου, απάντησα με ιδιάιτερη τσαντίλα "Απο σένα τι θα καταλάβω ρε????".
 Και το βούλωσε!!!!
Το βούλωσε ο κωλόγερος κι έφυγε με την ουρά στα σκέλια!!!!!!!!!

Ο κωλόγερος

Εγώ (προσθέστε βυζιά)

   Αλλά για να είμεθα ειλικρινείς, πολλά κοριτσάκια έχουν βιώσει την εμπειρία του κακού θείου ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΦΕΡΩ?
 Φυσικά δεν ήταν δικός μου θείος γιατί είμαι απο καλή οικογένεια, οι συγγενεις των συγγενών όμως...
Έλα, Καιάδας στον παλιόβλαχο, έχει και κόρες της παντρειάς!
 14 χρόνια στην αφάνεια και ξαφνικά πρόσεξε οτι έβγαλα μηλαράκια, και χόρευε τσάμικο σαν το γύφτικο σκερπάνι για να θαμπωθώ απο το σφρίγος του (εμένα τότε μ'αρέσανε οι Λιμπ Μπίζκιτ. Ή είχα περάσει τους ΓκανςενΡοουζες?). Όχι, για να καταλάβετε το μέγεθος του σουρεαλισμού δηλαδής. Φυσικά, δεν τον κοίταξα.

    Και το σοκ ήταν όταν προσφέρθηκε να με μεταφέρει με τ'αμάξι. Με κάθησε μπροστά, εγώ την έπεσα για ύπνο, ΞΑΠΛΩΣΕ ΤΟ ΚΑΘΙΣΜΑ, ακούτε κυρίες και κύριοι αίσχη, και άρχισε να με βατεύει, τάχα μου οτι με σκεπάζει, μόνο κουβέρτα απο πουτσό-μπιπ-τριχες (το σωσα!) δεν μου πλεξε! Εγώ, μες στην απελπισία μου, το παιζα κοιμισμένη, μπας και φιλοτιμηθεί το κτήνος και με παρατήσει.(Ξαδέρφη, αν διαβάζεις, ναι, εσύ που μένεις στο χωριό λέω, στον δικό σου μπάρμπα αναφέρομαι).

Αυτό ήθελε να μου κάνει αλλά προσποιήθηκα την κοιμισμένη καλά.

   Τέλος πάντων, να μην μακρυγορώ, αυτό που άλλαξε στις πεποιθήσεις μου τελευταία και οφείλω να το πω εδώ, για να γίνει σφαιρική η άποψη του ρεπορτage, είναι οτι πλέον ΒΛΕΠΩ και η ίδια την πρώιμη σεξουαλικότητα που μπορεί να έχει ένα 12χρονο.
 Μάλλον θα εισάγω εγώ το μοτίβο της λεσβίας που ξερογλείφεται κι αυτή για προέφηβες πιτσιρίκες (τα αγόρια είναι ένα μάτσο ατροφικές τρίχες και καβλόσπυρα, η απάντηση είναι ΟΧΙ. ΚΑΙΑΔΑΣ. ΟΤΑΝ ΒΓΑΛΟΥΝ ΤΡΙΧΕΣ ΚΙ ΑΥΤΑ).

Εγώ τώρα πια...

ΔΕ ΡΑΘ ΟΦ ΚΑΝ

Πο ρε πούστη! Ήμουν τόσο τσαντισμένη σήμερα το πρωι.

   Κλασσικά, μέχρι να φτάσει η προσβολή στον εγκέφαλο, είχαν περάσει 2 μέρες. Αλλά αυτό ήταν. Ξενέρωσα τελειωτικά και με το έταιρο μέλος του ζευγαριού της Αγίας Παρασκευής. Αυτό που κάποτε ήμαστε κώλος και βρακί!! Είχα κάνει και κολάζ με τις φάτσες τους μεταξύ άλλων...ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ!

 Αυτή τη φορά, ο εναπομείναν "φίλος" και φέρων όρχεις που πια κρέμονται αδιάφορα στα μάτια μου, περιοδιάστηκε μόνος του με το να με πει γύφτο. ΓΥΦΤΟ! Κι ο λόγος? Επειδή κάναμε δώρο, σε έναν κοινό φίλο, των 40 ευρώ και το χωρίσαμε δια του 4 (10 ευρω έκαστος, χαϊβάνια). . . . . . . . . . 

   Για να το πω με ακρίβεια, κάνω τηλέφωνα, βρίσκω τι θα αρέσει στο παιδί, κάνω κι άλλα τηλέφωνα και μαζεύω χρηματοδότες, σηκώνομαι το πρωι και πάω με συγκοινωνία να πάρω το δώρο ενώ πνίγομαι στις δουλειές, λεφτά δεν έχω κι αυτά που δίνω τα απομυζώ μετα γκρίνιας...... Ενώ αυτουνού του στάζει η πρακτική κάθε μήνα 700 ευρόπουλα, σηκώθηκε τελευταία στιγμή με τ'αμαξάκι του και πήρε ένα ουίσκι απο μια κάβα.........ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ Ο ΓΥΦΤΟΣ?? 

   Και για να επισφραγίσει την ταφόπλακα που έβαλε στη φιλία μου για το άτομό του, είπε και το χαριστικό επιχείρημα.."Τα ρούχα που φοράς πως τ'αγοράζεις?".

..............................Αγόρι μου.............................Το 16χρονο γειτονάκι μου κυκλοφορεί στην τρίχα και καλοχτενισμένο, και με βλέπει να γυρνάω το βράδυ σπίτι με ένα σάκο για παντελόνι, μαλλί τρελής και τι-σερτ απο το καλοκαίρι ξεχασμένα. Και νομίζει οτι είμαι σιτεμένη κι εγώ νιώθω γρια-Κατίγκω στο 16χρονο. Κοινώς ΔΕ-ΛΕΣ-ΣΕ-ΜΙΑ-ΓΥΝΑΙΚΑ-ΠΟΥ-ΕΧΕΙ-ΝΑ-ΨΩΝΙΣΕΙ-ΜΗΝΕΣ-ΟΤΙ-ΕΙΝΑΙ-ΣΠΑΤΑΛΗ!!!!!!!!!!!!!!! Μαλακα μαλακα μαλακα!!!

Έλα, πούλος ο μονόχνωτος. Όσο το σκεφτόμουνα τόσο σιχτιριζόμουνα.

  Άκουσα μέταλ και φούντωσα. Μετά άκουσα και μια συμφωνία Μπετόβεν και συφιλιδιάστηκα!!! Σε συνδιασμό με το γατάκι μου, το Πειρατίνι, που έχει εξαφανιστεί εδω και 4 μέρες, οι εναλλαγές διάθεσης απο μένος σε πένθος εναλλάσσονταν πιο γρήγορα κι απ'οτι σχολάνε οι υπάλληλοι της γραμματείας μου.

Το οτι ήμουν στην πολεοδομία δε βοηθούσε ΚΑΘΟΛΟΥ.

   Στην αρχή σκυλόβριζα (απο μέσα μου), όποια τσούτσα μου τρωγε τη σειρά. Πέραν της 3ης φοράς, συνήθισα. ΣΤΟ ΑΙΜΑ! Για την ακρίβεια, απέκτησα αυτο το  μοσχαρίσιο βλέμμα ημι-στωικότητας και ημι-θα σου γαμούσα αλλά κρατιέμαι.
 Όσο για την εξυπηρέτηση...ανυπέρβλητη.

Για να πάρω αίτηση, ουρά.

Για να καταθέσω την αίτηση, ουρά.

Για να με παραπέμψουν να πάρω φωτοτυπίες που πάνε ασορτί με την αίτηση, ουρά.

Για να βγάλω φωτοτυπίες...όχι, εκει δεν είχε ουρά, είχε ΦΡΑΓΚΟΦΟΝΙΑ!

Για να πάω τις φωτοτυπίες για επικύρωση μπας και καταθέσω εκείνη την αίτηση που λέγαμε...ουρά.

Για να πάω με τις επικυρωμένες μου φωτοτυπίες να μου πουν ΑΝ υπάρχει αυτό που θέλω σήμερα, η ουρά της ουράς ω ουρά (και η τσουτσα να με αγνοεί στην ουρά για να ρωτήσει "ένα λεπτό" κάτι...ΚΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΕΙΚΟΣΙ ΜΑΝΔΑΜ).

Για να πάω με τα επικυρωμένα μου και να καταθέσω την αίτησή μου για κάτι που ήξερα οτι δεν θα το έπαιρνα σήμερα...τεράστια ουρά και δύσθυμη μεσήλιξ υπάλληλος (έχει αναλυθεί σε προηγούμενο ποστ η περίπτωσή της).

............

Τη δε έξοδο (όοοοοοοχι, δεν τελείωσα!!), δηλαδή αυτόν τον διάδρομο του 1,2 μέτρων που αποκαλούν έξοδο, έχει φράξει κήτος με σαπιοκοιλιά διαστάσεων μπουλντοζιέρας χαλαρά, το οποίο κοιτάει κάτι στον τοίχο και βήχει, ή μάλλον, φτύνει τον πνεύμονά του περιοδικά (δλδ με ρυθμό, θεωρητικάριοι) με ανοιχτό το στόμα.

Στην ενδιάμεση παύση, τρέχω να περάσω αλώβητη ΑΛΛΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕ Ο ΚΑΡΚΙΝΙΑΡΗΣ, ΜΟΥ ΡΙΞΕ ΟΛΗ ΤΗ ΦΥΜΑΤΙΩΣΗ ΜΕΣΩ ΣΤΑΓΟΝΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΒΡΩΜΕΡΟΥ ΧΝΩΤΟΥ ΣΤΗ ΜΑΠΑ. Γιατί δεν τον έβρισα κι αν δεν ένιωθε, γιατί δεν του ριξα μια γονατιά στ'αρχίδια, θα το αναλύσω με τον ψυχαναλυτή μου. Πάραυτα!!

..............

..................

........................Το λοιπόν, βγαίνω έξω αφρίζοντας!

Ακούω, ακούω κλασσική, μπας κι εκπολιτιστώ αλλά Πολεοδομία-Τσαϊκόφσκι, σημειώσατε 1.

Σε μια καταδικασμένη προσπάθεια να ξεχάσω το Πειρατίνι μου, ξόδεψα αλλόγιστα το βδομαδιάτικό μου σε κουβάρια μαλλιών, αλλά τελικά έμεινα με άδειες τσέπες και με μουσκεμένα κουβάρια. (ποιητικό but true). 

Και 2,10 να'ναι οι ώρες σας, για ένα πιτόγυρο!

Υ.Γ. :  Όποιος βρει το αντίθετο του σκεφτόμουνα και σιχτιριζόμουνα, κερδίζει σόπινγκ με τον μονόχνωτο.

Πως έγινε αυτό??

Πως έγινε αυτό??

   Απο εκεί που είχα δυο άτομα σε αυτή τη σχολή και υπέμενα στωικά τον βραχνά αυτόν, κοίτα να δεις πως καταλήξαμε! Μια καθημερινή ιστορία μίρλας και απογοήτευσης.

    Επι 3 χρόνια που βολόδερνα στο κωλοχανείο του ΤΕΙ Αθηνών, δεν γνώριζα ούτε έκανα ιδιάιτερη παρέα με κανέναν άλλο εκτός απο δύο παιδιά (κλασσική απροσάρμοστη). Άντε και έλεγα 5 βλακείες με τους ελάχιστους που γνώριζα στα μαθήματα (μην με πείτε και αντικοινωνική!). Αφού στάθηκε αδύνατο να επιχειρήσω έστω να ανεχτώ του 6μήνου μου τις -ργιόλες (ήταν σε συντριπτική πλειοψηφία γύναια που το μόνο που πρόσφεραν στην κοινωνία ήταν εχθρικό βλέμμα, φαρμακερή γλώσσα και τη χαρά της δημιουργίας κλίκας για να σε κοιτάν με παρέα),θεωρούσα οτι αφού βρήκα αυτα τα παιδια, εδώ θα αράξω.

   Ο μεν ένας, είδα απο αρκετά νωρίς οτι ήταν ανίκανος για πραγματικός φίλος καθώς ήταν πάντα πολύ πολύ πολύ απασχολημένος με τα μύρια προβληματάκια του. Κι αφού στενοχωρήθηκα, συγχύστηκα και προσπάθησα, τον κράτησα για την παρέα του, θεωρώντας οτι αυτό ήταν το μόνο καλό στοιχείο πάνω του.  Τον γνώρισα σε ένα σωρό φίλες μου και γίναν φιλενάδες (γκχ...), φάγαμε ψωμι κι αλάτι στην κωλοσχολή, βγαίναμε μαζι, πηγαμε διακοπες μαζι επανειλημένως, τον φιλοξένησα δις στο εξοχικό μου, τον άκουγα σε όλη τη μεταβατική περίοδο σεξουαλικού προσανατολισμού, με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και τον συνόδευα στα ανάλογα μαγαζιά. Και δεν είμαι γκει φριεντλυ! Λάθεψα όμως, καθώς ήταν τόσο παρτάκιας που ακόμα κι αυτή η ρημαδοπαρεά άρχισε να μου ξινίζει.
   Είχε το νεύρα-ζαρτιέρες-χάρισμα να αλλάζει γνώμη κάθε  5 ΛΕΠΤΑ! ΧΩΡΙΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗ! ΜΑ ΤΟΝ ΤΟΥΤΑΤΗ! ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΝΙΕ! Κλασσικός μοναχογιός. Το ολ ταιμ κλασσικ θέμα που έπρεπε να ακούω σαν φίλη ήταν το πόσο αχάριστοι και αδιάφοροι ήταν οι γονείς του που δεν είχαν λεφτά να τον στείλουν να σπουδάσει ο,τι του είχε καβλώσει εκείνο τον μήνα στα εξωτερικά! Πρόκειται για άτομο που έχει βγάλει ως όνειρα ζωής τα τελευταία 3 χρόνια τα: γραφίστας, βιομηχανικός σχεδιασμός, γκραφικ ντιζαιν, μουσικός (πιανίστας), ξανά μουσικός (τραγουδιστής), ζωγράφος και το τελευτάιο: ηθοποιός. Να, τώρα έδινε, καλή τύχη του εύχομαι στις εισαγωγικές στο Εθνικό, αλλά μας γκάστρωσε!!
  Μετά απο την ατέρμονη μίρλα που τελειωμό δεν είχε, θα σου εξιστορούσε και το κάθε τυχαίο γκομενάκι που τσίμπησε απ'το ίντερνετ και φασώθηκε και μπλααα μπλαα μπλαα μπλααα έχανα το λογαριασμό. Ούτε εγώ δεν έχω απαίτηση να θυμάται η καλύτερή μου φίλη τον κάθε σαχλαμάρα μπίχλα που εφασώθην για ένα τέταρτο σε κάποιο παρακμιακό μέρος!
  Εκρήξεις γκει οργής σε δημόσιο χώρο, κρέμασμα σε ραντεβού "γιατί έτσι μας αρέσει", κι άλλες εκρήξεις θυμού οταν δεν του πέρναγε το χατηρι...Ψυχοβγάλτης!
  Σε συνδυασμό με την παντελή ένδειξη ενδιαφέροντος για κάποιο ανάλογο πρόβλημά σου, όπως ερωτικές απογοητεύσεις, οικογενειακά προβλήματα ή ακόμα και ψυχολογικά, τον έκανε ακαταμάχητο...για κλωτσιές!
Η συζήτηση πήγαινε κάπως έτσι:
-Απο τότε που χώρισα με τον τάδε νιώθω πολύ μοναξιά. Δεν έχω όρεξη να βγω, κάθομαι μόνη σπίτι, όλα μου φαίνονται αδιάφορα, δεν μου κάνει αίσθηση τίποτ......
-Ναι! Κι εγώ μίλησα στο τσατ με τον ταδε που είχαμε φασωθεί και δεν τον είδα να ψήνεται και πίρι πίρι πίρι πίρι.......(.....FAIL).
  Το άκρον άωτον του αδιάφορου. Εκεί που πείστηκα για την αδιαφορία του, ήταν σε μια απο τις πιο έντονες συγκινησιακά εμπειρίες μου. Προσπαθώντας να μην καταλάβει κανείς άλλος τίποτα, τον έσπρωχνα με γέλια σε ένα δωμάτιο για να κλειστώ εκεί και να ξεσπάσω, να κλάψω στον ώμο του. Και το μόνο που εξέλαβα σε εκείνη τη φάση ήταν ένα............πατ πατ στον ώμο.
Ο,τι θα έκανε και ο Sheldon Coopeer στο Big bang theory, που στην έσχατη ανάγκη σε παρηγορούσε με ένα "there, there" με φωνη ρομποτ.

   Η δε άλλη, ήταν στην αρχή μουντή και εσώκλειστη στο καβούκι της, πράγμα που με τον καιρό και την παρέα έφτιαξε και φώτισε κάπως. Ειδικά μετά τον Έρωτα, άρχισαν να υπάρχουν σοβαρές αξιώσεις για να γίνει και-γαμω-τα-άτομα.
  Τον πρώτο καιρό ήταν όλα καλά. Μέχρι και τον καλύτερό μου φίλο της γνώρισα κι ερωτευτήκανε. Διακοπες όλοι μαζι, διακοπες οι δυο μας, εργασίες στη σχολή, συναυλίες. Ήταν πολύ θεοσεβούμενη και προφανώς με αρκετά κολλύματα, αλλά πίστευα οτι ήταν "η μόνη θεούσα που μπορούσα ν'ανεχτω". Νααααααα, ναααααα μουτζώνομαι τώρα.
   Αυτή είναι και το πιο καταστροφικό κεφάλαιο καθώς μετα απο 3 χρόνια γνωριμίας δικής μας και 1 χρόνο σχέσης με τον πολύπαθο και μαλακαντρέα φίλο μου, ήρθε η στιγμή να ξαναπάμε διακοπες.
  Αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν όλα ρόδινα. Υπήρχαν τσακωμοί. Και μπορεί το ευτυχές ζεύγος να μην το καταλάβαινε αλλά εγώ έβγαζα φλύκταινες με την τεταμένη ατμόσφαιρα την οποία έπρεπε να υπομένω όλο το βράδυ, για να εξαφανιστεί ως δια μαγείας (???) το πρωι (είχαν μεσολαβήσει γελάκια και χαρχαλέματα το βράδυ, στα αναμεταξύ τους ενδότερα). Ειλικρινά, αυτό ΜΕ ΖΟΥΡΛΑΙΝΕΙ.
  Σε εκείνο το διάστημα άρχισαν να βγαίνουν οι διαφορές μας με αυτήν προς τα έξω. Πράγματα που ούτε που σκεφτόμουν παλιότερα, έβρισκα να μ'ενοχλούν. Όπως η μίρλα στο εστιατόριο, ποιός έφαγε τι για να πληρώσουμε ακριβώς το αντίτιμο. ΤΖΙΖΑΣ. Και το 50λεπτο! Ούτε καν Γερμανικό σύστημα.
  Αμ το άλλο, σε 2 νησιά πήγαμε, σ'ένα μπαρ της προκοπής δεν πήγαμε, ούτε και για καφέ ΠΟΤΕ. Τα κάναμε μασούρια. Λες και ήμασταν μεσήλικες.
  Άσχημες διακοπές. Όταν τσακωνόταν με τον γκόμενο δεν τολμούσα να μιλήσω γιατί θα με κατακεραύνωνε με κάποιο φαρμακερό καρφί. Αμα ξαναπάω εγώ διακοπές με ζευγάρι....
  Και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ... γιατί δεν τα είχα νιώσει πιο πριν όλα αυτά και βγήκαν στη δύσκολη στιγμή?  Ήταν επειδή απλά, δεν ταιριάζαμε και τόσο?  Ή ήταν και οτι, σαν γυναίκα, και επηρεαζόταν περισσότερο απο τους πρωτόγνωρους τσακωμούς στη σχεση της, και το εξωτερίκευε αγρίως?? Και όποιον πάρει ο Χάρος??
  Ενώ το αντρικό στυλ είναι αλλιώς, ούτε τόσο επηρεάζεται απο το πως πάει η σχέση του, ούτε είναι αντρίκειο να σεληνιάζεσαι σαν μαινάδα και να ξεσπάσει σε άλλους. Κακογαμημένη λέει ο λαός, δε λέει κακογαμημένος. Ε!!
  Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία (εγώ πιο πολυ για καπρίτσιο και για γαμηστρώνα), συγκατοικήσαμε. Μέγα λάθος αλλά ήθελα να ελπίζω οτι τα σημάδια αυτα δεν υπήρξαν ποτε!!
Και γίναμε μια exclusive τριάδα, το ζεύγος και η κοινή φίλη, στην οποία δεν χωρούσε άλλος.
Το περίεργο είναι οτι με αυτήν καταλήξαμε -δεν ξέρω πως!- να μιλάμε μόνο για τη σχέση της και για το σπίτι. Σαν να μας ένωναν μόνο αυτά. Ενω, και πάλι, ο ανηρ στάθηκε αν΄ταξιος των περιστάσεων καθώς κράτησε την σχέση μας ανεξάρτητη με τα γκομενικά του. Απλα δεν τα κουβέντιαζε μαζί μου. Γεια σου ρε Θ..... Στάθηκες και μαλακαντρέας αλλά σ'αγαπούσα.
 Κι ενώ ποτέ δεν τσακωθήκαμε με αυτήν για λόγους του σπιτιού, νομίζω οτι και οι δύο αρχίσαμε να εξασκούμε την ανοχή μας. Και πιο πολύ εγώ, γιατί έχω ένα θέμα με την ισορρόπηση των προβλημάτων μου και με το να λέω αυτό που μ'ενοχλεί. Μέχρι την ύστατη στιγμή (πριν γίνει το μεγάλο μπαμ δηλαδή) κορόιδευα τον εαυτό μου, μην επιτρέποντάς του ποτέ να σκεφτεί άσχημα γι'αυτήν.
  Αλλά έλα μου που η σχέση τους όλο και χειροτέρευε. Και γινόμουν όλο και συχνότερα το εξιλαστήριο θύμα. Και  μεγάλωναν οι διαφορές μας. Και σωνόταν η μαιναδο-υπομονή μου! Και ..και..
  Ώσπου έκανα ΜΠΑΜ κι ησύχασα!! Και βγήκαν όλα στη φόρα. Αν εγώ τη θεωρούσα εκκλησιαστική κουκουβάουνα και συντηρητική, εκείνη με έβλεπε σαν ανάρμοστη πανηδονίστρια. Μίζερη την έβλεπα εγώ, σπάταλη αυτή εμένα. Μαύρη μαυρίλα στην παρέα εγώ, επειδιξία χλιδής εμένα. Μικροαστή νυκοκοιρά εγώ, ακατάστατη εμένα.
  Κι επειδή φυσικά έχω ένα θέμα με την προάσπιση του εαυτού μου, δέχτηκα βαρύγδουπες δηλώσεις του στυλ "Δεν με ήθελες τελικά στη ζωή σου" (ναι, γι'αυτό σε έβαλα μέσα σ'αυτήν μέχρι τα μπούνια!). Και το μόνο λάθος που παραδέχτηκε ήταν το οτι μ'εμπιστεύτηκε! Μου ρχονται ένα σωρο σεκανς απο τα φωσκολικά έπη και τις Ξανθοπούλειες τετραλογίες αλλά νομίζω οτι το πιάνετε το νόημα και χωρίς αυτά.

  Και τώρα...αυτοί οι δυο (ο ένας και η άλλη) που δεν ταιριάζανε ποτέ, βρήκαν κοινό την αντιπάθειά τους προς εμένα και είναι μες στις γλύκες!

 Πως έγινε αυτό???