Πως είναι να μεγαλώνεις, κράζοντας.

    Να σας πω εγώ που με απασχολεί κάργα τελευταία! Βρίσκομαι στην κομβική φάση όπου τα φοιτητικά χρόνια τελειώνουν και ξεκινάει αυτή η αέναη φάση που τελειώνει με τη σύνταξη;;; Αυτή!  Όσοι δεν σπούδασαν είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, πιθανώς πιο σκληροτράχηλο κιόλας.

     Μια και μιλάμε για παπάδες και ευαγγέλια, ο μακρινός περίγυρος έχει αρχίσει να παντρεύεται και να γεννοβολά. Καλά καλά δεν βγήκαμε στην αγορά εργασίας και ξάφνου, όλοι βρήκαν το άλλο τους μισό και κάνουν γαμήλια γλέντια με το κομπόδεμα του μπαμπά (καλά, κι εγώ του μπαμπά θα πάρω. Αλλά θα το κάνω ταξίδι στην Ταϊτή, και θα κάνω τον πιο φτηνό γάμο).
 Οι περισσότεροι βέβαια απο αυτούς τους παθιασμένους, ώριμους ανθρώπους είναι της εκκλησίας. Ξέρετε, αυτή η φυλή που θεωρεί μόρφωση ένα παλαιολιθικό βιβλίο και παίρνει κατά γράμμα τις αλληγορίες του; Αυτοί. Λυσσάξανε. Κρίμα που το χριστιανικό κάμα σούτρα σταματάει στο ιεραποστολικό. Ευλόγησον.



     Έχω ας πούμε έναν συμφοιτητή, πεινασμένο απ'τα λίγα, που ήταν εκ γενετής καταδικασμένος. Σκεφτείτε οτι ήρθε απο την επαρχία και διέμενε στην ΧΑΝΘ. Ω ναι! Υπάρχει!! Κρίμα που δεν τους αρέσει το YMCA, γι'αυτούς γράφτηκε.
 Δεν έχω καταλάβει αν ο τύπος έλιωνε στη μαλακία και μετά εξομολογιόταν με δάκρυα ή συγκρατούνταν με νύχια και με δόντια με αποτέλεσμα να ερεθίζεται με ό,τι είχε μακριά μαλλιά και βυζιά, συμπεριλαμβανομένων και των χοντρών μεταλλάδων. Πάντως ήταν το άκρον άωτον του σεξουαλικά ανώριμου και του κοινωνικά απροσάρμοστου. Και πεινασμένο απ'τα λίγα. Είναι και αλλήθωρος, φανταστείτε έναν αλλήθωρο με μόνιμα πρόστυχο βλέμμα! ΖΗΜΝΙΑ ΠΑΝΤΟΥ!
 Ε, αυτός παντρολογιέται άρον άρον με μια νεαρότερη κλώνο της Λουκά, με πόδια σα φιάλες υγραερίου και το απαράμιλλο ταλέντο να μοιάζουν 50 χρονών απο τα 15.
Προξενιό φυσικά (αυτό ήταν ένα εύλογο συμπέρασμα απο την εμφάνιση της νύφης). Όχι γιατί ο νιός δεν άντεξε άλλο την προγαμιαία αγαμία, αλλά γιατί θέλει να γίνει παπάς! Παπάς! Άνθρωπος πνευματικός!!! Θα του φιλάν το χέρι, ιιιιιχχχχχ!!!! Και προφανώς, η προγαμιαία αγαμία δεν ήταν τίποτα μπροστά στην τρομάρα της παντοτινής αγαμίας.
Οπόταν...Βίον ανθόσπαρτον! Τώρα... απογόνους να ευχηθώ;;; Όχι, γιατί με λένε κακιά μετά.

Φανταστείτε αυτόν σε αλλήθωρο και αυτήν σε ξινή μποθρώνα.

Μπόνους υλικό

 


     Και καλά, της εκκλησίας είναι γνωστό στον μη ηλίθιο κόσμο οτι είναι βαρεμένοι. Αμ ο περίγυρος που έχει αρχίσει να ορκίζεται;
Πήγα τις προάλλες σε μια ορκωμοσία. Δε μ'άρεσε. Έπρεπε να περάσουν 7 χρόνια για να πάω. Να ΠΑΩ, όχι να συμμετάσχω. Αυτούς του εξαμήνου μου τους είχα αγνοήσει επιδεικτικά, χρόοονια πριν, καθώς τους περισσότερους δεν τους συμπάθησα. Και λέγοντας συμπάθησα, είμαι ήπια.
Τώρα, αρχίζουν και ορκίζονται και τα μικρά, με τα οποία είχα συμβαδίσει. Άτομα, με τα οποία έκανα μαζί μαθήματα, σκάσαν μύτη ακριβώς όπως τα θυμόμουν:

    Η ντίβα φόρεσε ντιζάινερ τρυπητό φόρεμα με κόκκινο σορτσάκι και αούγκανες πλατφόρμες, και βάφτηκε πρωινιάτικα με μωβ κραγιόν.
Αυτή και η φίλη της είχαν ξάσει τα μαλλιά τους και ήταν λίγο σαν καραφλές, σαν μανιταροκέφαλες, με το φουσκωτό κρανίο και τα λιγοστά σχετικά μαλλιά να κρέμονται τριγύρω.
   Η σικ-μποέμ ήρθε σικ-μποεμ, και ήταν η καλύτερη. Φανταστείτε.
   Ο κατα φαντασίαν χάχας και χιουμορίστας ήρθε μόνος, ντυμένος ανάποδο γαμώτο-σπόντα στο κατεστημένο και φρόντισε να πει 5-6 φορές οτι ήθελε να ντυθεί προϊσταμένη του τμήματος. Ήταν καλό αστείο, δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί κανείς δε γέλαγε.
Παρέλαβε το πτυχίο του α λα σούπερμαν και έτσι πόζαρε σε όλες τις φωτογραφίες.
Πάντως, τον (αντιπαθητικό κατα τ'άλλα) Γιαγκόναν και την αποφοίτησή του δεν τον επισκιάζει κανείς.

 


     Κάποιοι σκάσανε ντυμένοι με τσουβάλια, έχοντας καταβάλει εμφανώς προσπάθεια να δείξουν οτι απαξιούν για τις επισημότητες, και φρόντισαν να κάτσουν χώρια και να μη συμμετέχουν στις φωτογραφίες.
Αν και οικτίρω τον ωχαδερφισμό και τον αντικομφορμισμό, το τελευταίο το ζήλεψα.


    Οι φωτογραφίες! Ένα κεφάλαιο μόνες τους.
Ενοχλητικοί φωτογράφοι σε ανακάλυπταν σε όποια γωνιά κι αν είχες χωθεί, σε τραβολογούσαν με το'να χέρι, ενώ με τ'άλλο κρατούσαν την αδικοπληρωμένη φωτογραφική και σε βάζαν να ποζάρεις με το έτσι θέλω, και να, και δως του, και πάμε και με τη γιαγιά, και πάμε και με τη φίλη, και πάμε και εσείς οι δύο μόνες σας, και πάμε σε αυτήν που είναι ντυμένη γκραν, και πάμε και με το φτυχίο.
Ήταν 9 το πρωί και είχα κοιμηθεί 3 ώρες, αφήκετέ με! Δεν ορκιζόμουν καν!
Σε κάποια φάση με έβαλε ο ορκιζόμενος να κρατήσω για λίγο το πτυχίο κι ορμήσαν πάνω μου σαν περιστέρια σε τοτέμ-κουλούρι. Προπονήθηκα λίγο στο να λέω "Όχι!" και να εννοώ "ΣΤΟ ΔΙΆΛΟ!".


     Κι άντε. Ορκίστηκαν και χέστηκε η φοράδα στ'αλώνι. Αυτούς περίμενε η ανεργία! Κάποιοι άλλοι συνομήλικοι δουλεύουν κιόλας.
Ξέρετε, απο αυτές τις περιπτώσεις που έχεις μια πανάθλια, κακοπληρωμένη δουλειά, παντελώς κενή περιεχομένου και βασανιστικής στη διαδικασία; Που χαίρεσαι μόνο για 2 ώρες, όταν πληρώνεσαι; Και σου φεύγει η χαρά στο 10ήμερο, που έχει τελειώσει ο μισθός;;; Και είσαι και τυχερός που έχεις δουλειά;;;
Αυτό είναι το μετρίως καλό σενάριο που μας περιμένει. Γιέα. Πεινάω τώρα και έχω μια περίεργη διαύγεια.


    Κάποιοι άλλοι φεύγουν για μεταπτυχιακά ή για περαιτέρω σπουδές τέλος πάντων. Νομίζω οτι τους ζηλεύω, αλλά φοβάμαι οτι μια τέτοια κίνηση εν μέρει ίσως οφείλεται στην απέλπιδα προσπάθεια να καθυστερήσεις το σύσκατο της ενηλικίωσης που σου ρχεται μετωπικά. Δε βαριέσαι. Είναι και η πιο ανώδυνη. Το να πηγαίνεις με περιορισμένο προϋπολογισμό μόνος στο εξωτερικό! Ναι σου λέω, παραμυθένια!


    Ξαφνικά, οι συνομήλικοι που γνωρίζω είναι είτε χαμένοι και φοβισμένοι, σαν εμένα, είτε δεν το παραδέχονται και το παίζουν σούπερ γαμάτοι και έτοιμοι να φαν τα σκατά με το κουτάλι, είτε σε εντελώς άλλη φάση.
Σε μια απεχθή για μένα φάση, ξενέρωτοι και μεγαλωμένοι πριν της ώρας τους.
Κάποιοι με βαρεμένα βλέμματα και μια μπαλωμένη αυταρέσκεια, που καλύπτει ισχνά την ήττα.
 Άλλοι σε μια μόνιμη σχέση που δεν έχει ούτε τις χαρές της νεανικής, απαλλαγμένης απο αυτόν τον βαρύγδουπο τίτλο, σχέσης, ούτε όμως είναι πραγματικά ένας γάμος. Πιο πολύ είναι τέτοιο:

    Μαντέψτε ποιός αρνείται πεισματικά να προχωρήσει επίσημα και φοβάται να αντιμετωπίσει τα στραπάτσα της λίγο πιο απροστάτευτης ζωής. Γιατί μέχρι τώρα προστατευμένα ζούσαμε. Και κοιτούσαμε απ'το παράθυρο. Ε, τώρα πρέπει να πάμε και μια βόλτα ως το περίπτερο!

    Ο ίδιος, έχει σιχαθεί το παιδικό του δωμάτιο, που με τόση αγάπη διακοσμεί εδώ και χρόνια, και αποζητάει ξένα κρεβάτια, ξένα σπίτια, αν ήταν δυνατόν το δικό του σπίτι χωρίς τους γονείς μέσα. 
Να μη σχολιάσω τις σπασμωδικές κινήσεις εφηβείας, το "δεύτε τελευταίον ασπασμόν" (ένα απ αυτά είναι και το πλέιστέσιο3).
Ο Βάγγουρας ο κουραδόμαγκας είναι αυτός. Χάρηκε πολύ για τη γνωριμία και καλώς σας βρίσκει στον κόσμο των μεγάλων.
Τουλάχιστον αντιμετωπίζει με ειλικρίνεια τις φοβίες. Είναι μια αρχή.



Α ναι, πάω ν'αυνανιστώ μάγκες!

Θέλει η γκρινιάρα να κρυφτεί και η δουλειά δεν την αφήνει

     Αγαπητοί μου. Μου λείψατε πολύ. Αναδιατύπωση. Αγαπημένο μου βλογ, μου έλειψες πολύ. Αμέτρητες φορές θέλησα να ρθω να σου πω τον πόνο μου, αλλά έλα μου που δεν μου πήγαινε το χέρι να ξεμπροστιαστώ τόσο. Τελικώς λύγισα. Θα προσπαθήσω να ξεσπάσω όσο πιο ανώδυνα γίνεται.

   Που λέτε, τα χω κάνει σκατά. Δεν ξέρω πως μου τα φερε έτσι η ζωή, αλλά αδυνατώ να χαρώ την "ευτυχία" μου τελευταία.

Ουμφ. Η χαμένη μου ανωνυμία με εμποδίζει να εκφραστώ ελεύθερα, ανάθεμα τη φιλοδοξία μου να προωθήσω το βλογ γαμώ. Έχω κάνει το λάθος και έχω γνωστοποιήσει το βλογ σε άτομα που με ξέρουν. Κι έτσι έχασα το δικαίωμα να λέω πραγματικά ο,τι μου κατεβαίνει στη γκλάβα, χωρίς φόβο και πάθος. Και κάποια πράγματα δεν είναι για τους γνωστούς. Κάποια δεν είναι καν για τους φίλους.

Παρατήστε με. Υπάρχει τόση ψευτιά παντού.

 Όχι, όχι, μην επιμένετε, έχω πει οτι δε θα βγάζω τα άπλυτά μου εδώ μέσα! Τα πολύ προσωπικά μου εννοώ. Τα πραγματικά προσωπικά. Όχι, αυτό δεν πιάνεται για τέτοιο.

   Ο λόγος που απαρνήθηκα την αναγκαία έκφρασή μου για να ξεσπάω είναι, χμ, ειναι δύο οι λόγοι. Πρώτον, ήμουν πολλάν απασχολημένος και μπλεγμένος με τα αισθηματικά μου. Και τώρα είμαι, αλλά τώρα το συνήθισα και δεν μπορώ άλλο, πρέπει να γράψω, θα σκάσω!
 Και δεύτερον, ΕΠΙΑΣΑ ΔΟΥΛΕΙΑ! Που να μην έσωνα -θου Κύριε, εν καιρώ κρίσης και με την ανεργία στην ηλικία μου να φτάνει το 50%!!!

Έγινα φουρναρισα. Κουλουρτζού. Πωλήτρια, όπως λέει και η σύμβαση μου. Oh wait! Δεν έχω υπογράψει καμία σύμβαση! Γενικώς, δέχομαι συγχαρητήρια.

Θα ξεκινούσα να σας περιγράψω πόσο ΔΕΝ συμπαθώ τη δουλειά αυτή και ειδικά τα ωράριά της, αλλά έχω κοινή λογική και συμπάσχω με τους ανέργους. Φυσικά και υπάρχουν και τρισχειρότερα. Επιπλέον, το μόνο καλό σε αυτή τη δουλειά είναι τα φρι φαγιά!!!

φρι φαϊ

κι άλλο φρι φαϊ

   Η ειρωνία είναι οτι έπιασα αυτήν την κωλοδουλειά για να μην κάθομαι, ώσπου να βγάλω τη σχολή. Και η σχολή τώρα καθυστερεί 2 φορές, χάρη στην κωλοδουλειά. Φαύλο κύκλο μυρίζομαι. ( η 1 φορα που καθυστερούσε η σχολή είναι επειδή κωλοβάραγα, φυσικά). Δεν καθόμουνα στ'αυγουλάκια μου, να τελειώνω τη σχολίτσα μου?

ρούφα τ'αυγούλάκι τώρα

   Σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, όταν σας προσλαμβάνουν ως πωλητή σε φούρνο, μην τους ακούτε. Ως καθαρίστρια σε παίρνουν. Πολύ θα θελα να ξέρω το καθαριστικό σύστημα των φούρνων των οποίων οι υπάλληλοι διαβάζουν espresso ξυνάμενες . Πολύ.
   Επίσης πρέπει να είσαι ταυτόχρονα ΚΑΙ πωλήτρια. Να προωθείς τα πιο παλιά κουλούρια και να μην αφήνεις τον κόσμο να φεύγει με μόνο μια φρατζόλα. Ωφ. Πάλι καλά που δεν δίνουμε και κωδικούς στο ταμείο, να φαίνεται πόσες φρατζόλες πούλησε η καθεμία.

   Βλέπω συνομηλίκους που κάνουν διδακτορικά στο εξωτερικό και νιώθω καθαρίστρια. Μου ρχεται να πα να βάλω ένα φακιόλι και να ζήσω την περιορισμένη ζωούλα μου. Γιατί αυτοί άρπαξαν την ευκαιρία όταν σπούδαζαν, δεν απέδειξαν  με μακρόχρονα πειράματα πόσα χρόνια μπορείς να τραβήξεις ένα ΤΕΙ. (6,5 and counting)

   Πως κάνεις έτσι για μια προσωρινή δουλειά, θα μου πεις. Εγώ όμως ξέρω οτι οι προσωρινές δουλειές, στα επιτυχημένα άτομα, πιάνονται για να σε βοηθήσουν να πας παρακάτω, όχι για να σε βαλτώσουν τρισχειρότερα. Ναι ναι, ξέρω, είμαι τεμπέλα και γκρινιάρα. Aφηκετέ με, το χρειάζομαι.

E ρε, τι γκρίνια έχετε να ακούσετε όταν θα είμαι και άνεργη ΜΕ ΠΤΥΧΙΟ!!


   Αν και άκουγα τι καλό αφεντικό που είναι το boss, και αν και δεν έχω παράπονα όσον αφορά τη συμπεριφορά του, η γυναίκα του είναι άλλο φρούτο. (οκ, μόλις έφαγα 10 λεπτά ψάχνοντας φωτογραφίας με κατσίκες και γκαμήλες, αλλά δε θα υπερβάλλω τόσο).

   Πάντα μπαίνει στο μαγαζί με την τσιγαρούκλα για επιθεώρηση. Απαρατάει την τσάντα της σε κεντρικό σημείο και ψάχνει να δει ποιά γωνία έχει σκόνη και ποιός ρουμπινές πουρί. Δε θα ξεχάσω την 1η βδομάδα που με βάλανε να κλείσω το μαγαζί μόνη μου, και επειδή πελάγωσα, έκλεισα τις πόρτες και το ταμείο για να βαρέσω την υπερωρία μου στο καθάρισμα με την ησυχία μου, χωρίς πελάτες. Το ξέχεσμά της, όταν μπούκαρε, ακούστηκε σε όλο τον δήμο Αθηναίων, κι εγώ ψάρωσα τόσο που μου πέφταν οι δίσκοι και οι τσιμπίδες. Αντί να της τραβήξω ενα γλωσσοκοπάνημα που περίμενε να τα κάνω όλα στην εντέλεια με 6 μέρες προϋπηρεσία. ΦΩΚΙΑ!

   Για να μην αναφέρω πόση μανούρα μου έκανε στην αρχή για το ντύσιμο. Με προσέβαλλε επειδή ντυνόμουν αθλητικά, ενώ κανείς δεν μου είχε πει οτι υπάρχει ΓΑΜΗΜΕΝΟ DRESSCODE ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΕΝΩ ΦΟΥΡΝΟΥΣ. Σε φάση "Για έλα δω εσύ","Τι ρούχα είναι αυτά", "Είναι αυτό παπούτσι να το δει άνθρωπος?" (εντάξει, είναι crocs σαγιονάρα, αλλά είναι ορθοπεδικό μωρή), "Με αυτή τη βερμούδα πας στο γυμναστήριο, όχι εδώ".

μα αφήστε με να τη γδάρω ζωντανή, σας παρακαλώ

     Ή επειδή δεν ντυνόμουν σε χρώμα παρεμφερές με το μπλουζάκι της φίρμας. Μα καλή μου κυρία, όλοι έχουν άσπρα μπλουζάκια με τη φίρμα, εμένα με κλάσατε. Τι να κάνω που δεν έχω δικά μου άσπρα??? Το καλοκαίρι είχα δύο, το ένα γαριασμένο, το χειμώνα δεν έχω, με κάνουν να μοιάζω με χιονοστοιβάδα! Εντάξει, μου λέει, τουλάχιστον φόρα φωτεινά χρώματα. Σύμφωνοι, λέω κι εγώ, και σκάω μύτη με ένα ωραιότατο πράσινο, ακριβώς μετά τις διακοπές. Και τι μου είπε ρε παιδιά? Όχι, τι μου είπε πρώτη μέρα μετά τις διακοπές, στο θεό σας δηλαδή. Με κοίταξε απο πάνω μέχρι κάτω, επιτιμητικά και με ξινίλα, γούρλωσε τα μάτια με  ύφος ω-τι-φρικη-αντικρύζω-παλι-σημερα-η-ρουφιανα, παράτησε ο,τι έκανε εκείνη την ώρα και μου είπε: "Πως είσ'έτσι εσύ!!?".

Πρόσεχε. Ξέρω που μένεις.

   Γενικά το καθεστώς το εργασιακό εκεί δεν είναι και το καλύτερο. Φυσικά και έχω ακούσει και χειρότερα, αλλά εγώ οφείλω να το καταγράψω. Διαλείμματα δεν έχεις, παρα μόνο αν δεν μπει πελάτης. Δεν υπάρχει μέρος να κάτσεις. Δεν πρέπει να μένεις ακίνητος, γιατί υπάρχουν κάμερες και πρέπει να σε βλέπουν να κινείσαι (ευτυχώς σ'εμάς δεν έχουν). Ρεπό δεν παίζουν. Δουλεύεις 6 μέρες, και τα Σάββατα. Άδεια 2 μέρες τα Χριστούγεννα (α! δε σας είπα! Τα Χριστούγεννα δουλεύουμε 12ωρα, ναιαιαιαι!!!) και 2 το Πάσχα. Στις γιορτάδες (Αγ. Πνεύματος, Κ.Δευτέρα, παραμονές Πρωτοχρονιάς κ Χριστουγέννων, Μ.Σάββατο) δουλεύεις απο το πρωί μέχρι να ξεπουλήσεις (δλδ ως το βράδυ). Το δε καλοκαίρι, κλείνει ο φούρνος για συντήρηση 2 βδομάδες, και μόνο τότε μπορείς να φύγεις για καλοκαίρι, αλλά δεν τις πληρώνεσαι. Άρα πληρώνεσαι μόνο τον μισό Αύγουστο. Που, μαντέψτε! Φέτος, δεν πληρωθήκαμε! Κάποιο πρόβλημα είχε η επιχείρηση μωρέ. Άνοιγε καινούριο υποκατάστημα, έξοδα, νοίκια, μπροστάτζες, που να στα λέω. Αν δεν είχες κάνει τα κουμάντα σου, να φας απ τα έτοιμα, θα την έκλαιγες τη διβδόμαδη αδειούλα σου.

   Επειδή εγώ τη δουλειά τη βρήκα ΜΕ ΜΕΣΟ όμως, το καλό το boss με βόλεψε στις άδειες και δεν με έβαλε να έρθω μια μέρα πριν για να καθαρίσω το μαγαζί. Γιέι.

Eορταστικό σεξ

   Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε μια βροχερή ημέρα του Γενάρη. Είχαν περάσει πια οι γιορτές, κι εγώ τις είχα περάσει στωικά στον κωλόφουρνο, ώρες ατέλειωτες, περιμένοντας κάθε μέρα το χριστουγεννιάτικο δώρο, το οποίο δεν ερχόταν. Ούτε ο μισθός ήρθε κανονικά. Αλλάγη χρόνου έκανα ψόφια, σπίτι, άφραγκη και ρέστη, στο σκάιπ με τον Stewie. Toυλάχιστον είχε περισσέψει ένα τσουρέκι με φλουρί και το πήρα σπίτι να κόψουμε για βασιλόπιτα......

Βασιλάκης Σκορδοκαϊλας

   Απο το νέο έτος κι έπειτα άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Αλλά έλεγα "ελα μωρε, θα δυσκολεύονται, ας μην πιέζω κι εγώ". Ούτως ή άλλως, το να πετύχεις το one and only boss είναι θέμα τύχης, αφού τυγχάνει άρχων φούρναρης - executive manager- διευθυντής πωλήσεων- χρηματαποστολέας - διευθυντής προσωπικού - πατέρας 2 καθυστερημένων αγοριών. Άντε βρες τον στο τηλέφωνο τώρα. Και να το πεις πως απ το τηλέφωνο? Αυτά θέλουν απο κοντά.
  Μέχρι που φιλοτιμήθηκε μια παλιά υπάλληλος και με διαφώτισε. Όλοι έχουν πάρει δώρο εκτός απο εσένα κι άλλη μια καινούρια, ξύπνα! Φυσικά, αυτό με έκανε τουλάχιστον να τα διεκδικήσω άμεσα, αλλά δεν βλέπω να τα παίρνω τώρα κοντά και.......ήθελα να μου κάνω δώρο.......ένα πλειστέισον.....

αντίο πλειστέισον

Ρωμαίος και Ιουλιέττα, ανταπόκριση απο Μέγαρο

    Με επιφύλαξη πλησίασα σήμερα το απόγευμα το Μέγαρο Μουσικής, κυρίες και κύριοι, γνωρίζοντας οτι το μπαλέτο της Λυρικής είναι σάπιο, αλλά με μια ελπίδα, καθότι η αλλαγή περιβάλλοντος μπορεί να τους έκανε καλό. Στην όπερα πάντως τους κάνει.

   Για να μην μακρηγορούμε, μας καλούν και απο το κοντρόλ, η παράσταση ήταν καλή. Ναι, κυρίες και κύριοι, τελικά ο Ρενάτος ο Τζανέλλας, που έχει πάρει εργολαβία τις χορογραφίες του μπαλέτου της ΕΛΣ (Εθνική Λυρική Σκηνή)  εδώ και κάτι χρόνια, δεν είναι τόσο άχρηστος όσο νόμιζα.

 Ευτυχώς που τελικά δεν επεδίωξα να γίνω κριτικός, φαντάζεστε να τα έγραφα αυτά για εφημερίδα?

   Για του λόγου το αληθές, εκάθησα σε πρίμα θέση, οικονομική, και μπροστά μου ήτο διάζωμα-διάδρομος, με κενές θέσεις για ταξιθέτες και αργοπορημένους (ο δόκιμος όρος του καθυστερημένου). Και ήρθε και κάθισε σε κάποια φάση ένας άνθρωπας μ'ένα μαλλί μπουκλόφουντα, να 'ναι καλά η αμφιθεατρική διάταξη γιατί θα τον κούρευα. Μόλις έκανε λίγο σιωπή ανάμεσα απ τις σκηνές, αμέσως να βαρέσει παλαμάκια ο εν λόγω κύριος. Κανα-δυό φορές παρέσυρε και το λοιπό θέατρο. Ε, αυτός ήταν ο Τζανέλλας. Επευφημούσε τη μούσα του.

   Δεν ξέρω απο μπαλέτο, αυτό δε σημαίνει όμως οτι δεν έχω κοινή αίσθηση του καλοφτιαγμένου. Σε κάποιες φάσεις στην αρχή, δεν το είχαν με τον συγχρονισμό. Μετά το βρήκαν.

     Οφείλω να πω οτι είχα χρίσει ως σάπια τα μπαλέτα της ΕΛΣ, όταν είχα παρακολουθήσει μια Ζιζελ, πριν 3 χρόνια. Εκεί ήταν που ξίνισα με τον  κύριο Εργολαβία. Αν ήθελα να δω χοροπηδηματάκια πέρα-δώθε στη σκηνή και σταμάτημα σε στάση πλιέ και ρελεβέ, πήγαινα και στο μπαλετάδικο της γειτονιάς μου, να χαζέψω και πιτσιρίκια και να τρώω προκλητικά μπροστά τους κρουασάν σοκολάτα. Ε, και η σκηνή είναι τσιφούτικη στο θέατρο Ολυμπιά, και τα κοστούμια ήταν παλιακά, όλα μαζί συγκρότησαν μια σάπια, σάπια παράσταση, που με έκανε να αποκηρύξω την όλη ομάδα.

     Αλλά αυτή τη φορά κάτι είχαν κάνει με τις χορογραφίες παραπάνω. Δεν μπορώ να πω. Εγώ πιστεύω οτι ο Τζανέλλα εξακολουθεί να είναι άχρηστος, κι οτι κρυφοφέρανε κάποιον άλλο να κάνει τη δουλειά, τέτοια διαφορά!

μην τυχόν και βάλουνε κανονικό σταυρό και τους πούνε συμβατικούς!

     Γενικά υπήρχε συναίσθημα ρε παιδί μου, υπήρχε ερμηνεία, δεν ήταν αυτή η αηδία του άσκοπου μπονγκ-μπονγκ-με χάρη που ηταν ριζοσπαστικό το 1886.

και το αδιόρατο γυμνό βοήθησε.

    Αλλά εκεί που έγινε η διαφορά, ήταν στα κοστούμια. Βαθιά μπήκε το χερι στην τσέπη, κυρίες και κύριοι, των παραγωγών, καθώς τα κοστούμια σχεδίασε η, παγκοσμίου φήμης σχεδιάστρια μόδας, Celia Krithariotis!!!!

ΟΚ, λάθος φωτογραφία.

Ε? Ε? Ωραία δεν είναι?



    Βέβαια, όταν βγήκε στο τέλος όλο το μπαλέτο να υποκλιθεί, ήταν λίγο σαν πασαρέλα απο την εαρινή κολεξιόν.

Αλλά γενικά, η Σήλια κέντησε. Στην κυριολεξία. Κάτι κρυσταλλάκια που γυαλίζανέεεεεΑχ, πως γυαλίζανε!



     Εκεί που μας μπερδέψανε, ήταν που εμφάνισαν ένα 2ο ζευγάρι, πριν το Ρ&Ι, το οποίο ήταν πάλι μια απο τους Μοντέγους και ένας απο τους Καπουλλέτους, που για την ακρίβεια ήταν και ο αρραβωνιάρης της Ιουλιέτας, και γυάλιζε το ματάκι του. Μέχρι να καταλάβουμε οτι δεν είναι οι Ρ&Ι, πέρασε λίγη ώρα. Αυτήνα, την είχανε ντύσει με πίπουλα, χωρίς κοτόψειρες, τα οποία ακολουθούσαν αέρινα την κίνηση του σώματός της. Και μαδούσαν λίγο.

       Όλα καλά, αλλά το κοινό των χορευτικών παραστάσεων??? Πως να το αφήσω ασχολίαστο???

    Απο το 2002 τους έχω πάρει χαμπάρι, που είχα πάει στον Χοακίν Κορτέζ στον Λυκαβηττό. Εεεε μα. Οι χορευτές δεν κρύβονται!!

    Πάνε σε όλες τις βαρυσήμαντες αυτές παραστάσεις, και μάλιστα πιάνουν πάντα τις ακριβότερες θέσεις. Όταν λέμε ακριβές, εννοούμε οτι σκάνε 50άρια. Λες και η απόσταση απο τη σκηνή είναι αντιστρόφως ανάλογη με την εξέλιξη της καριέρας τους.

   Και πάααντα με δύο είδη αμφίεσης. "Κάτι απο Χόλυγουντ" ή "Ποοοπο, ίσα που τελείωσα απο την πρόβα". Οι δε γυναίκες παθαίνουν παράκρουση. Θέλουν, στο Μέγαρο τώρα, όχι στο Κόβεντ Γκάρντεν,  να κάνουν τόση εντύπωση, ΤΌΣΗ ΕΝΤΎΠΩΣΗ, που να πέσουν όλοι χάμω ξεροί απο τα καλογυμνασμένα κάλλη τους και ουαί κι αν κρύψουν κάτι απο τα μάτια μας. Κι αρχίζει ο συνδυασμός δεν-ξέρω-τι-να-πρωτοβγάλω, με κουλτουριάρικες τουαλέτες σε μπασμένη έκδοση.

Kάπως έτσι.

Kάπως έτσι.

Kαι κάπως ετσι.

Σόρι, αλλά εδώ μου ήρθε αυτό:

Και μετά μου ήρθε αυτό:

Και ολοκλήρωσα το mindblow με αυτό:

      Eγώ συγκεκριμένα, πέτυχα και καλογυμνασμένες χορεύτριες, που ήταν τόσο γυμνασμένες, που δεν μπορούσαν να ξεκινήσουν να διανοηθούν οτι τα πόδια τους μπορεί και να μην τα έκανε τόσο ωραία η φύση, τόσο ώστε να μας τα κάνουν κλύσμα!
πι χι:

Αλλά σας βρήκα το καλύτερο παράδειγμα, για να καταλάβετε πλήρως τι εννοώ:

.....




.....





.....





.....





.....






...........

 Αυτά. Κρα και ανταπόκριση απο πρεμιέρα μαζί. Ξανά κοντά σας, μόλις ξυπνήσει το κοράκι μέσα μου απο κάτι άλλο. Σύντομα!

ΠΟΥ ΣΤΕ ΡΕ ΑΛΑΝΙΑ

         Αγαπητοί μου αναγνώσται,

   Επανακάμπτω μετά απο μακρά σιωπή, όπου συνέλεγα πληροφορίες κι εμπειρίες σιωπηρά, μα διόλου σοφότερος δεν βγήκα.
   Αυτή τη στιγμή είμαι λίαν ευχαριστημένος όμως, καθώς ψώνισα στις εκπτώσεις, γύρισα λιμασμένος σπίτι και επιτέθηκα αγρίως σε μια φτωχή οικογένεια σύκων, την οποία και ξεκλήρισα με συνοπτικές διαδικασίες. Επίσης βρωμάν τα πόδια μου. Μμμμ!!!Μύρισε Καλοκαίρι!

   Η μόνη σοφία που έχω αποκομίσει τον τελευταίο καιρό είναι οτι πληθώρα ανθρώπων κυλιούνται στην ανοησία -κι εγώ, δυστυχώς, έχω την οξυδέρκεια να το παίρνω χαμπάρι- γι'αυτό και δυσκολεύομαι να βρω άνθρωπο να εκτιμήσει τις εμφανείς αρετές του χαρακτήρα μου (όπως η μισανθρωπία και η έλλειψη προσαρμοστικότητας).
    Νταξ, φταίει που ακούω δυο κοκότες να περιαυτολογούν εδώ και 5 μήνες. Ό,τι τους κατεβαίνει στη γκλάβα, ανοίγουν το στόμα και το λένε, κανένα φιλτράρισμα. πχ: "Μπορώ να πεθάνω για όλη μου τη ζωή, δεν αντέχω τόσο πόνο ρε συ, μιλάμε ο πόνος με σκίζει, μου γαμάει τα σωθικά, αναρωτιέμαι δε με σκέφτεται καθόλου, εγώ έχω φάει τ'αρχίδια μου" κοκ κοκ κοκ (cock. Θέλει αυτή. ΆΜΕΣΑ.)
   Αυτή η κεχαριτωμένη κορασίς είναι τόσο καταπιεστική στους ατέρμονους μονολόγους της που, είτε συμφωνείς, είτε σιωπάς, δείχνοντας το ενδιαφέρον που αρμόζει σε μια καινούρια μελέτη της Πλειστόκαινο εποχής (σαν Αλβανός το πα αλλά χέστηκα). Και υιοθετώντας το ανάλογο βλέμμα. Γιατί τις λίγες φορές που παθαίνω οβερντοζ μαλακίας και έχω την όρεξη να διαφωνήσω με την πριγκηπέσα....ΠΟΙΟΣ ΕΙΔΕ ΤΗΝ ΚΑΓΙΆ ΧΩΡΙΣ ΜΑΚΙΓΙΑΖ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗ ΦΟΒΉΘΗΚΕ!! Ωωωχ, κουραστική, ψόφος.

    Αφού έκανα και το τάμα μου και (ξανα)έκραξα τις συναδέρφους, ήρθε η ώρα να σας παρούσιάσω ΤΟ ΝΕΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΜΠΕΤΌΒΕΝ:

     


.....






......








oυ. Ου ου ου. Γιε. Γιε γιε γιε.





KAI ALLO ENA APISTEFTO KOMMATI, P XTIPIOMN ST CLUB ME DJ OYRANOS





k aFtO t XoReVam m t  ·٠•●★GoGoULInI




GRAZYGIRL... pIcOuLni Muuu




..........



     Κι αφού έχασα κάθε αναγνώστη που είχε τα γερά νεύρα να φτάσει ως εδώ, ας παραληρήσω μόνη μου.

  Ω ναι. Τις 3 μέρες που έφυγα, έκανα γαμάτες διακοπές. Όπως είδατε κι εσείς. Μόνο που μου τέλειωσε η κρέμα για τις καντήλες. Και στόμωσαν όλα μου τα ξυραφάκια...Και δεν έβρισκα περίστροφο...


...Που σημαίνει οτι πάλι μαλακίες έκανα! Είχα 6 μέρες άδεια, κι αντί να πάρω των ομματιών μου
και να πάω σε ένα ωραίο νησάκι να χαλαρώσω, σκέφτηκα να σπάσω τις 6 μέρες στα 4!!! ΣΤΑ 4!!!! Και μέσα σε ένα τετραήμερο να κάνω το γύρο της Πελοποννήσου για να τους ευχαριστήσω όλους, κι εμένα μαζί που δεν μπορώ να διαλέξω ποτέ και τα κάνω όλα.

 ΚΑΙ ΤΑ ΜΠΙΤΣΟΜΠΑΡΑ ΔΕΝ ΒΟΗΘΗΣΑΝ!!!
  Κ Α Θ Ο Λ Ο Υ Ο Υ ! !


Ήρθε ο γκόμενός μου, πάω να τον φάω, να ισιώσω.

Τι ζητάω, λίγη καφρίλα ζητάω!

     Που λέτε, είμαι σε μια δουλειά εδώ και λίγο καιρό  -και θα είμαι για λίγο καιρό ακόμα-  η οποία είναι η πρώτη μου προσομοίωση δουλειάς (η βοήθεια στα οικογενειακά δεν πιάνεται).  Και νομίζω οτι καταπιέζομαι!! (άντε!)
 Καταπιέζομαι πολύ σιγά και αμυδρά όμως, έτσι ώστε όταν θα γκώσω και θα εκραγεί το απωθημένο, να είναι μετά τη μέση ηλικία και ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ. Έτσι, για το γαμώτο!




     Εγώ που λέτε, πριν πάω σ'αυτή τη δουλειά, ήμουν ένα αμέεεριμνο φοιτητόνι, που ξύπνησε ξαφνικά μετά απο 3.5 χρόνια και είπε "Πρέπει να περάσω κανα μάθημα!". (άντε!)
 Ακόμα τραβιέμαι αλλά η ουρά έχει μείνει (καμια πτυχιακή κανείς??). 
 Γιατί μέχρι τότε είχαμε τις φάσεις οφφ, όπου δεν καταδέχεσαι να σηκωθείς πριν τις 2 κι όλη τη μέρα ξύνεσαι μπροστά απο μια οθόνη μέχρι να έρθει η ώρα να βγεις για...βόλτα, 

  και τις φάσεις ον που περιλάμβαναν 10ωρο σχολή, κανα μάθημα στο ωδείο και σερί κοινωνικές υποχρεώσεις (καφέ).

και με αυτό εξηγούνται πολλά...

  Αλλά τουλάχιστον τότε μπορούσα να λέω ο,τι μου κατεβαίνει στη γκλάβα, χωρίς επιπτώσεις! (που λέει ο λόγος)




      Καλά, το ο,τι μου κατεβαίνει στη γκλάβα είναι σχετικό. Ας πούμε, πολύ θα θελα να πάω στον κομπλεξικό μας καθηγητή...  Αυτόν που, επειδή με απωθούσε η γοητεία του, το λαμπρό του μεταπτυχιακό και δεν έβγαζα κραυγούλες ηδονής όταν έπαιρνε το λάγνο ύφος ή περιαυτολογούσε για τα λέιζερ, σορυ, leisure στο Λονδίνο,   μου μίλαγε 1 φορά στο εξάμηνο για να σχολιάσει την άγνοιά μου. 
    Όχι, όταν με έκοβε στο τέλος του εξαμήνου με παρουσία εργαστηρίου 3, δεν μου μιλούσε καν.
 Ξέφυγα πάλι, πολύ θα θελα να πάω σ'αυτόν λοιπόν και να του πω: "Ξέρεις γιατί βάζεις κάτω απο ΟΛΕΣ τις διαφάνειες των αυτιστικών σου σημειώσεών το όνομά σου?  ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙΣ ΜΙΚΡΟ ΠΟΥΛΙ."





    Αλλά τέλος πάντων, όσο φοιτείς κάπου, έχεις μια μεγάλη γκάμα ανθρώπων και μπορείς να επιλέξεις με ποιούς θα κάνεις παρέα. Κάποιους θα βρεις! Μπορεί και να σταθείς άτυχος ή να είσαι πυροβολημένο, αλλά κι εγώ, μου πήρε 3.5 χρόνια να εγκλιματιστώ σ'αυτήν τη σχολή, αλλά επιτέλους τα κατάφερα!!! (μπαίνω μέσα και με υποδέχονται με χειροκροτήματα, ως μασκώτ? ως Μαθουσάλα της σχολής? ως πρόεδρο? Πάντως χαίρομαι.)





   Και τώρα πρέπει να φύγω και να κλείνομαι σε ένα εργαστήριο και να ανέχομαι όποιον ρίξει η μοίρα δίπλα μου και πάνω μου (ω ναι, το ξεστόμισα το αυτονόητο που ζήσαν όλοι, είμαι πολύ πριγκήπισσα και με σιχαίνομαι αλλά τι να κάνω??)








   Για να σας κάνω να με νιώσετε ρε παιδιά, ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΜΑΙ ΑΠΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ!!!  Γυναίκες έτρωγα στη μάπα και στη σχολή (ή γκέυ, στην κατινιά είναι ίδιοι), γυναίκες θα τρώω και τώρα!!




   Παιδιά, σας το λέω να το ξέρετε, δεν παλεύεται το γυναικομάνι!!  Αυτή η γλυκιά σταρχιδίλα που διέπει το αντρικό φύλο, αυτό που δεν θα σχολιάσουν, δεν θα ασχοληθούν, δεν θέλουν συζητήσεις για σχέσεις, δεν ρίχνουν μπηχτές, δεν θα δώσουν συνέχεια, δεν έχουν κυκλοθυμία, καθώς όοολα αυτά είναι γυναικεία -μπαρδόν- γυναικουλίστικα χαρακτηριστκά! (Τα απαντώ και σε άντρες αλλά θεωρώ οτι ανήκουν σε ένα εκφυλισμένο αντρικό είδος και βοσκάω παραπέρα.)






    Και το χειρότερο είναι οτι, όντας ένα ρημαδοθήλυ και η ίδια, έρχομαι καθημερινά σε εσωτερική πάλη για να πατάξω αυτές τις ρίζες του κακού που μου δόθηκαν απο το DNA.  Παρασέρνομαι σε ένα αέεεναο πίρι πίρι κομμωτηρίου ή σε πισώπλατη "έκφραση άποψης". Ουφ. Καθόλου δεν μ'αρέσω όταν μπλέκομαι σε τέτοια. Και δεν μπλέκομαι και πολύ, που να μπλεκόμουν κιόλας!






    Για να σας χαρίσω τα παραδείγματα που τόσο αγαπάτε, κατ'αρχάς, εκεί μέσα κανείς δεν εκτιμά το χιούμορ μου. Το οποίο έχει ευνουχιστεί και κοντεύει να ατροφήσει. Τις προάλλες έκοψα το δάχτυλό μου, σε μια έκλαμψη φροντίδας ήρθε η υπεύθυνή μου να μου το δέσει, κι εγώ απο τη χαρά μου, κούνησα την ουρά μου, θέλησα να εκφραστώ και τι βρήκα να πω το ντεφορμέ το άτομο?
.............. "Πως θα ξύνω τη μύτη μου τώρα?"
.............(ξαφνιασμένο και ξινισμένο βλέμμα υπεύθυνης που έκανε τις ωοθήκες μου να μπούνε κι άλλο μέσα)
(μπάλωσ'το, μπάλωσ'το) "εε Πως θα ξύνομαι γενικότερα??"
......................................(εδώ απλά απαξιεί).







     Ευτυχώς που βλέπω κανα φίλο ή κάνω κανα πέρασμα απο τη σχολή και το συντηρώ κάπως.  Στην αρχή κάνω άθλια σχόλια του στυλ "Πάμε σε πισίνες να κατουρήσουμε ούγκα μπούγκα", μέχρι να βρω σιγά σιγά τη φόρμα μου. Ευτυχώς, τα παιδιά εκεί δείχνουν κατανόηση. Αλλά με πιάνω να έχει μπει τόσο στο πετσί μου αυτή η νοοτροπία της δαιμονοποίησης της παλιάς, καλής, αγνής καφρίλας, που πια σοκάρομαι πιο εύκολα, γελάω με πιο κόσμια πράγματα και γενικότερα μου τη δίνει πολύ!!
Κοινώς η δουλειά μου κοστίζει την ικανότητα που έχω όταν αισθάνομαι το alpha-male του χιούμορ, αυτήν του ατακαδόρου.






    Δεν βοηθά καθόλου που.....να, πήγα να φορέσω απο μια ταμπέλα στην κάθε μια τους. Πήγα να κυλήσω!! Τέλος πάντων, ελπίζω να μη με διαβάσουνε, αλλά όπως και να χει, δε θέλω να (ξανα)κράξω. Θέλω να παραπονεθώ!! (έχει διαφορά!!!!). 


   Δε βοηθά καθόλου που οι λέξεις southpark, family  guy, american dad δεν σημαίνουν τίποτα εκεί μέσα. Που στα τρελά κέφια βάζω Πλοκάμι στα ακουστικά και με κοιτάν συγκαταβατικά. Που όταν λέω "Που το κατάλαβες?" επίτηδες, δεν ακολουθεί "Απ'τα σκατά κάτω απ'τη μύτη σου" (inside joke). Να μου πεις, τι θες μωρη αλλοπαρμένη, να στε όλοι μια τρελή παρέα και να κάνετε χαβαλέ και να συνεχίσετε τα inside jokeς που έφτιαξες σε κάποια άλλη φάση???




...Να σας πω τι ΔΕΝ θέλω??




ΔΕΝ θέλω να ανέχομαι του μουνιού τους τον χαβά της κάθε μίας. 


    Που η μια (στραβογαμήθηκε? δεν-γαμήθηκε?), χωρίς έναν προφανή λόγο ρε παιδί μου, έρχεται πρωί πρωί με μια μουτράκλα που τη βλέπει ο ουρανός και συννεφιάζει κι άλλο. Και την κρατάει όλη μέρα. Και δεν αρθρώνει λέξη, παρά βάζει ακουστικά και όταν αναγκάζεται να μιλήσει, μουρμουράει.


    Την επόμενη μέρα, πάλι χωρίς προφανή λόγο (της έστειλε μήνυμα ο γκόμενος), έρχεται με ένα γλυκό χαμόγελο μακάριας ευτυχίας και κελαηδά όλη μέρα, και αν πας να βάλεις ακουστικά γιατί σ'έχει πρήξει με την πολυλογία, κάνει νάζια γιατί θέλει παρέα.




     Που έρχεται η άλλη κόκκαλο πρωινιάτικα και δοξαζουμε και το Θεό γιατί κατα τ'άλλα είναι ευέξαπτη.


      Που αυτές οι δύο, όταν συμπάσχουν στα γκομενικά προβλήματα (το εξής ένα: με έφτυσε ο γκόμενος), αρχίζουν αμπελοφιλοσοφίεεες και σοφιστείεεες και αποστάγματα ζωής και αποφθέγματα απο Πυξ Λαξ και κάπου εκεί ο Βαγγέλας δεν μπορεί να δαγκώνει τη γλώσσα του άλλο και σηκώνεται να κάνει καμια βόλτα προς τα παράθυρα, προσευχόμενος να βρει το κουράγιο να της εκπαραθυρώσει κι αυτές και τους γκόμενούς τους.


      Που η υπεύθυνη μπορεί να σου πει στις 3:12 "Που πας?!? Δεν είναι ακόμα και τέταρτο!" και άλλοτε να σου πει στις 3:07 "Γιατί δε φεύγετε? Μα καλά, για 5 λεπτά, πφ! Ήμαρτον!". Η διαφορά της πρώτης ρήσης με τη δεύτερη είναι οτι ΣΤΗ 2Η ΕΙΧΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΒΡΕΙ ΓΚΟΜΕΝΟ ΚΙ ΑΥΤΗ!! (του μουνιού τους το χαβά, του μουνιού τους το χαβάαα, του μουνιού τους το χαβάααΑΑΑ!!)




     Που η άλλη, η ευέξαπτη, αν και αγνός χαρακτήρας, (πολλές) ώρες ώρες είναι τόσο κακομαθημένη, που αν ήταν η κακομαθημενιά το Wow, θα το 'χε τερματίσει!!
-"(πρήξιμο για τη γαματοσύνη της και την παιδεία της και το μουσικό της ταλέντο....) Ξεκόλλα, άκου και κάτι άλλο!!" (μου λέει εμένα άνθρωπος να ξεκολλήσω. Που ακούω βέρντι, πλοκάμι, γκάγκα, μπλακ σάμπαθ και μπέλλου στη σειρά. Εμένα.)
-"Μη μου τη λες εμένα για τη μουσική!" (ψωνέ αλλά μια φορά δικαιούμαι κι εγώ)
-"Πόσο μου τη δίνουν οι άνθρωποι που παρεξηγούνται και παίρνουν προσωπικά τα λόγια μου! Εγώ γενικά το είπα και θεωρώ οτι έχω μια παιδεία απο τους γονείς  μου με ευρύ πεδίο ακουσμάτων και (πρήξιμο για τη γαματοσύνη της και την παιδεία της και το μουσικό της ταλέντο....)




     Ή, στιχομυθία με την έταιρη:
-Πόσο τους ζηλεύω ρε στην πρακτική στο δημόσιο, άμα δε θέλουν δεν πάνε και δεν τρέχει μία, άμα πάνε, σκάνε στις 10, κάνουν καφέ, κουτσομπολεύουν και φεύγουν 1, το Πάσχα 2 βδομάδες άδεια και τους χτυπάγανε την κάρτα...
-Εεεεε, ναι αλλά αυτοί πληρώνονται και ανάλογα!
-Ναι, αλλά δεν είναι τα χρήματα το θέμα, εγώ λέω για το πόσο χαλαρά τη βγάζουν κι εμείς εδώ λιώνουμε...Αδικία!!
-Ναι, αλλά το ήξερες οτι εδώ είναι έτσι, και γι'αυτό άλλωστε εμείς πληρωνόμαστε ενώ αυτοί παίρνουν 180Ε το μήνα
-Δεν με καταλαβαίνεις!! Δεν λέω για τα χρήματα, λέω για το πόσο αυστηροί είναι εδώ, που αν αργήσουμε τρία τεταρτάκια το κάνουνε θέμα, δεν μπορούμε ούτε έξω να βγούμε, τι να το κάνω που πληρώνομαι, για λίγα ευρώ παραπάνω?
-....................(ουφ!) ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΕΣΥ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΣΑΙ, ΔΕΝ ΗΘΕΛΕΣ ΤΑ 180Ε!
- ΚΑΛΑ, ΝΤΑΞ, ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ, ΑΣ ΤΟ ΡΕ, ΑΣ ΤΟ, ΑΛΛΑ ΛΕΩ ΕΓΩ, ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ, ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ
-Ε ΤΙ, ΧΑΖΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ?
(κοτέτσι, κοτέτσι, κοτέτσι, κι εγώ στη μέση).






    Αλλά εκεί που τεστάρισαν τα όριά μου είναι όταν η μια άρχισε να κάνει Γκιλι Diet και να της φέρνουν πακέτα φαϊ στη δουλειά. Ο φύλακας ενοχλήθηκε που θα πατούσε το κουμπί μια φορά παραπάνω την ημέρα και χρησιμοποίησε τη λέξη "χοντρή" για να την περιγράψει σε κάτι άλλους.
......
ΤΟ ΤΙ ΟΡΓΗ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΕΠΕΣΕ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΚΑΗΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΥ, ΜΟΝΟ ΜΕ ΥΣΤΕΡΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑΣΤΕΙ! Κατέληξα να τον λυπάμαι στο τέλος. Το τι μαλάκα τον είπε μπροστά του και βόδι απο πίσω του, το τι το ξεφούρνισε σε ΟΛΟ το κτήριο, το τι τον κάρφωσε πρώτα τον διευθυντή και μετά στον υπεύθυνό του, το τι ευχόταν να τον απολύσουν, δεν περιγράφεται!!! 
Και η ατάκα που με σκότωνε αργά και βασανιστικά: "Δεν έιναι για τη λέξη που είπε!! Απλά δε θέλω να με σχολιάζει!!!!!!!!!". 
Ναι. Στάνταρ.






     Ως εκ τούτου, αποζητάω λίγη σιωπή, λίγη καφρίλα, λίγο χαμόγελο αντί για το ξινό σούφρωμα της μύτης, αδιαφορία αντί για καρφιά και απο μια πούτσα απ'όλα σπέσιαλ για την καθε μια τους.






Να ρε μαλάκες, και που μίλησα για δαύτες, ξενέρωτη έγινα

Το παράσιτο

     Έμαθα μια ιστορία σήμερα και λέω να την μοιραστώ μαζί σας. Το έργο σήμερα θα είναι κοινωνικό.  Η ιστορία κοινή και ξαναειπωμένη, αλλά δεν μπορώ ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΑΞΩ!

   Θα σας περιγράψω ένα άτομο, απο τα ωραία αυτά κομμάτια που συναντούμε στους Νεοέλληνες, αλλά και παγκοσμίως.

    Πρόκειται για μια κοινή γυνή, εξ Αλβανίας, της οποίας οι μεροκαματιάρηδες γονείς μετανάστευσαν στην Ελλάδα όταν άνοιξαν τα σύνορα. Αυτή τότε θα ήταν γύρω στα 10. Τώρα είναι 30.

   Όντας η μεγαλύτερη απο 3 αδέρφια, θα περίμενε κανείς μια σοβαροφάνεια, μια ξενέρωτη υπευθυνότητα, μια δήθεν ωριμότητα, ένα κάτι απο μέρους της.  Ή, προερχόμενη απο μια φτωχή οικογένεια, με πατέρα υποαπασχολούμενο λόγω υγείας και μάνα πλύστρα, να θέλει να βοηθήσει λίγο τους γονείς της και τ'αδέρφια της.

ΑΛΛΑ ΟΧΙ!

   Προφανώς επειδή μεγάλωσε 3 νομά σ'ένα δωμά, κυριολεκτικά, θέλησε τα ακριβώς αντίθετα απο αυτά που έζησε. Θέλησε αυτά που στερήθηκε. Τη μεγάλη ζωή.
 Κι όχι με υπομονή. Τώρα! Όχι με δουλειά. Εύκολα!!
  Η στέρηση (μην πω ανέχεια και γίνουμε Μάρθα Βούρτση μπορεί να σε κάνει πολύ σκληρό, θρασύτατο, αναίσθητο, αριβίστα, φιλόδοξο, κωλοπετσωμένο, αδίστακτο, μπορώ να βρίσκω επίθετα για ώρες. Το χω ξαναδεί το έργο και μάλιστα ετοιμαζόμουν να σας το σερβίρω σε άλλο ποστ, αλλά αυτή η ιστορία με πρόλαβε.
 
   Τι κάνεις λοιπόν όταν θες έυκολα και γρήγορα λεφτά?

 Σίγουρα ΔΕΝ σπουδάζεις. Μη σου πω παρατάς και το σχολείο στα 16 όπως αυτή και πολλοί άλλοι.
Εαν είσαι γυναίκα, ο πιο εύκολος τρόπος έιναι να πουλήσεις τα νιάτα σου και την ομορφιά σου (κι αν δεν είσαι, φρόντισε να γίνεις).

   Το λοιπόν, αυτό το γύναιο, προερχόμενο κι απο οικογένεια λαϊκή και γονείς εργάτες, τι αισθητική μπορεί να είχε? Τι πρότυπα? Μήπως θα γινόταν καμιά πόρνη πολυτελείας απο αυτές τις εντυπωσιακά όμορφες γυναίκες που συνοδεύουν βαθύπλουτους και μόνο ηλίθιες δεν είναι?  Μήπως θα γινόταν σαν την Audrey Tautou στην ταινία που κάνει την πόρνη πολυτελείας και δε φορά βρακί κάτω απο Dior 150Ε?
 (θα έλεγα κι άλλα επαγγέλματα, αλλα χωρίς σπουδές και για γυναίκα, μόνο το πόρνη πολυτεέιας σε διάφορες παραλλαγές μου έρχεται. Προτάσεις καλοδεχούμενες.)

      Μην το ψάχνετε, την Πέγκυ Ζήνα έχει. Αλήθεια. Μια φωτογραφία στο κομοδίνο της ΝΑ, στη σοκολάτα που τρώω.  Συνεπώς, η ομορφιά που επέλεξε να έχει για να μαγνητίζει τα θύματα/οικονομικούς υποστηρικτές της είναι αυτή ενός σκυλιού.
Ξανθό σαντρέ, μαλλί ξασμέ,  φάτσα σκυλιού, φρύδι κατσίκας, κιλά 50, τακούνι 12, φούξια λαμέ, παντελόνια ασφυξίας και δε συμμαζεύεται.


    Καλά, την πρώτη φορά που μπήκα στο δωμάτιο και την γνώρισα, υπέστην το πολιτισμικό σοκ.  Και για να εκθέσω και τα μούτρα μου, την αντιπαθούσα μυστικά επειδή με έθαβε, λόγω βάρους (δεν είναι για να το λέω, αλλά ήθελα να είμαι ειλικρινής).
 Ήταν τόσα πολλά τα κιλά μου που της βίαζα το οπτικό της πεδίο!!! Της μανταμ!! (Μπροστά μου μόκο κι απο πίσω "πες της να κάνει καμια δίαιτα".)  Αλλά τι σας λέω και σας γυναικουλιάζω τώρα!  Φυσικά, τέτοιες φιλικές-πισώπλατες συμβουλές απο κάργιες που δεν τρων σουβλάκι, δεν δέχομαι!!
Όσο για μένα, στον κόσμο της γυναίκας, η γυναικουλίαση είναι κάποιες φορες αναπόφευκτη.


    Η ξανθό σαντρέ λοιπόν, παράτησε το σχολείο, όχι για να γίνει μπαργούμαν, όχι για να γίνει PR σε κλαμπ, ούτε μετρ(αίσα) σε γαλλικό ρεστοραν. Όχι! Ήθελε να γίνει τραγουδίστρα!!! (ιιιιιιιιιι, πρωτότυποοοοο.) Είπαμε!  Πρότυπό της η Πέγκυ Ζήνα, δεν σας λέω μαλακίες!!

   Τώρα, με τι φωνή ήθελε να γίνει τραγουδίστρα, είναι άλλο θέμα που δεν το αγγίζω εδώ.
 Μια φράση με την οποία εμφανίζεται το βλογ αυτό εδώ στον Γούγλη είναι "θέλω να γίνω σοπράνο"! Δεν μολύνω το βλογ μου με τον κίνδυνο να εμφανίζεται και με το "θέλω να γίνω σκυλού" (ουπς! μόλις το μόλυνα!!).


    Το νυχτοκάματο μιας γλάστρας που ανοίγει το πρόγραμμα, έφτανε την 5ετία 2004-2009 τα 200 ευρόπουλα. Αν έχω πλεροφορηθεί σωστά. Κι έχεις τη χαρά να συνεργάζεσαι (=συναντάς στο διάδρομο των καμαρινιών) με ονόματα όπως  Ζαζόπουλος, Ανέστης Μαντάς, Πάολα κοκ(α).

   Μόλις είδε τόσα λεφτά η Πεγκυζήνα (το όνομά της, ακόμα και το καλλιτεχνικό της θα το αποκρύψω για να μην λυπήσω την οικογένειά της), λίγδωσε τ'αντεράκι της!!! Εεεεεε ρε γλέντια!!! (μπακραουντ το μουσικό θέμα του Καραγκιόζη). Δεν ήξερε τι να πρωτοψωνίσει! Ρούχα? Ρούχα? Ρούχα? Ρουχ....εε, να πάρουμε και μια πλάσμα 50άρα και για την οικογένεια (τώρα, το πως πληρώνουν το ρεύμα, δε μας νοιάζει, Α! και μια ωραία γόβα!).
 

    Για κάποια χρόνια της παραδεχόμουνα ένα και μοναδικό πράγμα : Οτι έμεινε αμόρφωτη και έγινε σκυλού (και φτηνιάρα πόρνη ημιπολυτελείας) για να βγάλει εύκολα, γρήγορα κι ανώδυνα, πολλά χρήματα και να βοηθήσει την οικογένειά της και τους 2 μικρότερους αδερφούς της, που ήταν και φοιτητές.  Και οτι όλο το  ~της γυναίκας ο καημός : λούσα, πούτσα και χορός~  περίβλημα, ήταν αναγκαίο κακό της κουλτούρας, της ζωής και του επαγγέλματός της!!
 heh heh heh NOPE!!! Ήμουν πολλά κιλά ηλίθια για να το πιστεύω αυτό. Φυσικά τα έτρωγε όλα μόνη της.


    Φαντάζεστε, φαντάζομαι (!), πως μια τέτοια γυναίκα είναι οικονομικός θάνατος. Και 4000ευρώ να της δίνεις, πάντα θα θέλει κάτι παραπάνω, αν και νομίζω πως στο 5άρι εκατομμύρια μηνιαίως θα τερμάτιζε (είμαι πολύ αφελής?).
    Πενηντάρια τη βδομάδα για νύχια, κατοστάρια για το ξανθό σαντρέ, πεντακοσάρια για παπούτσια, χιλιάρια για ρούχα, ΚΑΙ ΟΛΑ ΜΕ ΣΤΡΑΣ!!!

..................

ΑΥΤΗ ΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΨΕΥΤΙΚΑ Ή ΑΛΗΘΙΝΑ, ΜΑ ΠΑΜΦΘΗΝΑ, ΣΒΑΡΟΦΣΚΙ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ!!!!


    Και για να ολοκληρωθεί το καρέ της περιγραφής, ένα τέτοιο γύναιο θέλει πλάτες. Αντρικές. Ένα ζώο να της τ'ακουμπάει. Τη μια τα έιχε με παντρεμένο, απ'όπου απέσπασε και 5 δόσεις για ένα κωλάμαξο, τόσο γυναικουλίστικο που η Μπάρμπι γίνεται ροζ απο τη ζήλεια της κάθε που το αντικρύζει! (lancia ypsilon σε χρώμα beeeige).
Tην άλλη τα είχε με πολλά υποσχόμενο και ανερχόμενο επιχειρηματία εκ Κηφισιάς ορμώμενο (προ κρίσης. Τώρα το πολλά υποσχόμενο καθαριστήριό του δεν υπόσχεται πολλά). Σήμερα τα έχει με δύο ,γιατί εν μέσω κρίσης, δεν αρκεί η οικονομική επιφάνεια ενός για να την καλύψει!!

...........ΚΑΛΎΨΕΙ ΟΛΗ? ΟΧΙ!!!  ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΧΩΡΙΟ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΘΕΝΑΡΑ ΣΤΟΝ ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ, ΠΟΥ ΣΤΑ 30 ΤΟΥ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΖΗΤΙΑΝΕΥΕΙ!!!

     Εν καιρώ κρίσης, κανείς δε νοιάζεται για γλάστρες. Και η γλάστρα αυτή είναι πολύ πριγκήπισσα για να δουλέψει σε μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ. Θέλει να της δίνουν 200Ε για να βαφτεί, παστωθεί, γδυθεί και κουνηθεί επι πίστας τσιρίζοντας για 1, μια, ΜΙΑ ώρα. Ανεπίδεκτη εργασίας που λέμε.

    Αλλά και το νύχι, φυγειν αδύνατον!!  Την ζωή που έκανε, δεν μπορεί να την ξεχάσει!! Κι όταν δεν φτάνουν τα λεφτά -ποια λεφτά δεν ξέρω, αφού στην καλύτερη κάνει αρπαχτές και τσιμπολογάει απο τους γκόμενούς της- πάει να απομυζήσει την καημένη μαμά που δεν μπορεί να αρνηθεί τίποτα στην κορούλα της! Κι όταν η μαμά δεν έχει, πάει για ΔΑΝΕΙΟ!
ΕΤΣΙ ΦΕΣΩΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ και τον εαυτό της!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    Καλά, την αγαθιάρα μάνα που δημιούργησε ένα τέρας και το παρέδωσε στην κοινωνία, δεν μπορώ να την κατηγορήσω. Η ίδια της η κόρη την εκμεταλλεύεται, τι χειρότερο να πάθει κανείς απ'την πολλή του αγάπη και καλοσύνη???
    Τους αδερφούς της οι οποίοι δουλεύουν για 700ευρώ το μήνα σερβιτόροι και έπεισε τον έναν (ευτυχώς όχι και τον άλλον) να της πληρώνει ένα απο τα δάνειά της ΕΝΩ ΑΥΤΗ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΗΣ, επίσης δεν μπορώ να τον κατηγορήσω.


Νομίζω οτι έσπασα ένα νύχι απ το κακό μου.  Καλά έχω και περίοδο (δε φαίνεται??) και το μάτι μου αρχίζει και παίζει.

Α!!! Όλα κι όλα! Σας είχαμε προειδοποιήσει στην απαρχή του βλογ! Ο Βαγγέλας είναι άντρακλας παρ'εκτός όταν περιοδεύει!

Καφροποστ (θα επιβραβευθεί η υπομονή σας)

     Το λοιπόν, το σημερινό θα είναι ανασκάλεμα του παρελθόντος. Μην το εκλάβετε ως κραξοποστ, καθώς είναι απ'αυτά τα γεγονότα που θυμάμαι και γελάω.



    Θα σας περιγράψω τον χειρότερο γκόμενο που περπάτησε ποτέ επι γης, Σελήνης, Γιάγκου Δράκου κ.α.

                 ΤΟΝ ΤΣAΜΠΙΚΑ!!! (για να τον προσφωνώ χωρίς το όνομά του, φανταστείτε πόσο μορφάρα!)

     Ο Τσαμπίκας ήτανε το παιδί της καρπαζάς στην μικρή κοινωνία όπου παραθέριζα κάθε καλοκαίρι. Αλλά εγώ ήμανε αγαθιάρα μέχρι το μεδούλι, και δεν το χα πάρει χαμπάρι.

     Ήτανε λούζερ με εμφάνιση wanna-be-ΕΑΑΚίτης.
 Δηλαδή καλό εν δυνάμει σώμα, ας πούμε νόστιμο και το πρόσωπο, κοτσίδα και μουσάκι ατημέληττο, "επαναστάτη", κι απο κει και πέρα, γάμα τα.  Γυναικείο χέρι δεν είχε περάσει απο πάνω του. Μόνο αγαμητίλα.  Βερμούδες και βρακιά της πατρινής φίρμας DUR -και δεν έχω κάτι με την εταιρία, αλλά είναι αυτές οι φλώρικες φόρμες που το μπατζάκι αποσπάται αν θες να το κάνεις και βερμούδα-. Και αυτά τα παντελόνια τα ψαράδικα!!! Πως τα φοράνε μετά τα 11, απορία το χω!! Πατομπούκαλο για μυωπία περιωπής, ώμοι ανασηκωμένοι μαζί με τα χέρια, σε στάση γκόλλουμ. Τόση ομορφιά και χάρη.

    Το καλύτερο δεν σας το πα. Ήταν βλάχος. Καράβλαχος! Toπικιστής με αμείωτη λατρεία στη γεννέτειρά του, Καρδίτσα (όσοι ξέρετε, νομίζω οτι απο μόνη της η Καρδίτσα τα λέει όλα), καθώς και στην Αναγέννηση Καρδίτσας. Όπως ήταν επόμενο, μίλαγε με νιι και λιι. Καί είχε φωνή ίδια με του Μπατσινίλα απο τους Σταύλους της Εριέτας Ζαϊμη.

   Και το ακόμα καλυτερότερο: ήταν κεκές! Πως το λένε! Τραυλός! 
   Μια λογοθεραπεύτρια που πήγε ένα φεγγάρι -κακό χρόνο να'χει- τον είχε συμβουλεύσει να μιλάει πολύ για να βελτιωθεί. Όντως την άκουσε και μιλούσε πολύ. Αλλά δε βλετιώθηκε. Aπλά σε τάραζε στην  πολυλογία, τεστάροντας τα όρια της ευγένειάς σου, κολλώντας για ώρες ολόκληρες σε μια συλλαβή και επιμένοντας να την εκστομίσει, με ένα ατέρμονο "εεεεεεεε, εεεεε, εεεεεεεεε, εεεεεεεεεεεε, εεεεεεεεεεεεεεεεεεεε, εεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε", με τα μάτια κλειστά και το στόμα σε στάση εγκεφαλικού.

Αυτό το πλάσμα με μάγεψε. 

Όχι, όχι, θα το κάνω καλύτερο... Αυτό το πλάσμα ήταν ο πρώτος μου! Και όχι, δε θα σεβαστώ τίποτε σήμερα. Ξορκίζω το κακό!

Oυφ, ουφ, δώστε μου κουράγιο, και που παραδέχτηκα ανοιχτά αυτό το γεγονός, δεν είναι και λίγο. Και εγώ και οι γύρω μου που ξέρουν προσποιούνται οτι δε συνέβη ποτέ!

     Ακόμα δεν έχω ξεδιαλύνει τους λόγους που αυτοσπρώχτηκα στην σιχαμένη αγκαλιά του. 


Ξέρω οτι έγινα μια για πάντα περίγελως σε εκείνο το μέρος και οτι αντιπαθώ όσους με θυμούνται ακόμα έτσι.

Αν πρέπει να δώσω μια δικαιολογία, είναι οτι σίγουρα ήταν αστείος, σίγουρα ενδόμυχα τον λυπόμουν και επιπλέον, πληρούσε το τότε φετίχ με τα μακρια μαλλιά (ΤΡΟΜΑΑΑΑΡΑ ΣΟΥ!).

    Για να με ρίξει, μου αράδιασε ένα σωρό μούφες του πόσο γαμιάς ήτανε, τη μία και την άλλη που φάσωσε. Όπως και για μια κοπελιά που δεν της άρεσε η φάτσα μου, μου έφερνε τα όσα είπε για μένα, φυσικά παραφουσκωμένα, ίσα ίσα για να με στεναχωρήσει και να φανεί φίλος.
    Και ψέμματα να ήταν, εγώ αυτήν ακόμα την αντιπαθώ και θέλω να την παίρνουν οι γκόμενοί της απο τον κώλο ασάλιωτα, μέχρι να πατσαβουρέψει και να μην τη θέλουν ούτε γι'αυτό. 
    Απο τις πρωτες μέρες λοιπόν κατάλαβε αυτός το κουμπί μου, και μου αράδιαζε ψέμματα, κάνοντάς μου την αυτοπεποίθηση σμπαράλια, μόνο και μόνο για να σιγουρευτεί οτι θα κάτσω μαζί του.

Στο καλό, τι το θυμήθηκα, μαύρισα πάλι!

    Άντε, ένα τελευταίο, στα ντουζένια μας, καταλαβαίνοντας οτι ένας τυπάς με είχε κόψει τι θύμα ήμουνα και ήθελε κι αυτός να επιβληθεί πάνω μου, πρόλαβε και μου έκανε ο κυρ Τσαμπίκας μια εισαγωγή, δήθεν εμπιστευτικά, οτι ο τυπάς με έβλεπε σαν τέρας ασχήμιας και λίπους και απορούσε πως ο Τσαμπίκας ήταν μαζί μου. Τζίζους, 8 κιλά παραπάνω είχα! Και φυσικά, με αυτήν την προκατάληψη, ο,τι μου λεγε ο μαλάκας ο τυπάς μετά, εγώ το έπαιρνα οτι με λέει χοντρή. Και με κάτι τέτοια τερτίπια έδεσε τον γάιδαρό του ο Τσαμπίκας για πάνω απο 1 χρόνο. 

    Το ωραίο ήταν οτι έμενε στο Βόλο (και μου έπιανε τον κώλο)!
 Ε λοιπόν αναγνώστες μου, εμένα που με βλέπετε, έχω πάει στο Βόλο 20 φορές! Πόσες φορές κατέβηκε αυτός σε μένα? Πέντε.
 Και τον κοίμιζα σπίτι μου, με μπαμπά και μαμά, και ήμαστε όλοι μια ωραία οικογένεια και ντρέπονται ως και τα δάχτυλά μου και μόνο που το δακτυλογράφω. 
Mετά απ'αυτό εκτίμησα πολύ τη διακριτικότητα, την ανεκτικότητα και το θάρρος των γονιών μου να μ'αφήνουν να κάνω λαθη.

TOP 10 ΤΣΑΜΠΙΚΑ:

1. Κλαιγόταν με κάθε ευκαιρία για το πόσο λίγα χρήματα είχε, με αποκορύφωμα κάτι βδομάδες όπου, όπως έλεγε, τρεφόταν μόνο με πορτοκάλια, γιατί η κακούργα η μάνα, ο εγκληματίας ο πατέρας και η θειά, που έμενε δίπλα, δεν δίναν δεκάρα. Ολόκληρες κούτες με φαγιά του έστειλα, η ψυχοπονιάρα, λες κι έστελνα πολεμοφόδια στη Σερβία. Τα βρήκα άθικτα όταν πήγα. ΤΙ ΝΑ ΉΘΕΛΕ ΆΡΑΓΕ??

2. Ερχόταν και μου "πρόφταινε",με σαδισμό, το πόσο χοντρή και άσχημη με είπε ο καθένας, ενίοτε παρακολουθώντας με σχεδόν με ευχαρίστηση να μυξοκλαίω και περιμένοντας υπομονετικά πότε θα μου περάσει για να του κάτσω. Όταν ξέμενε απο πρόσωπα, μου τα έλεγε και ο ίδιος, "Πως εισ'έτσι", "Τι'ν'αυτά" κλπ.

3. Ανεχόταν να τον χαρτζιλικώνει ο πατέρας μου για να με κεράσει και μια φορά και να νιώσει άντρας. Φυσικά δεν κέρναγε, δεν είχε τέτοιες ανησυχίες ο Τσαμπίκας. Κι εγώ μετά έλεγα ψέμματα στον πατέρα μου. Τελεία.

4. Περίμενε πως και πως να πάω για να του γεμίσω το ψυγείο με αληθινό φαΪ. Και μετά δε βγαίναμε και πολύ απο το σπίτι. Αλλά και μέσα, τρυφερότις μηδέν, έγνοια μηδέν.

5. Κλαιγόταν για να του πληρώνω συναυλίες που ήθελε να δει. Είδε Depeche Mode και Placebo, όπου μου έβγαλε και την παναγία με την αυτιστική του γκρίνια.

6. Το έπαιζε στους φίλους του γαμέουλας και πέφτουλας για να ανεβαίνουν οι μετοχές του. Μέχρι που τ'ανακάλυψα. Ακόμα γυαλίζει το μάτι του, έχει να πηδήξει απο τότε.

7. Περπατούσε σαν κακογαμημένη αδερφή, γελούσε σαν καλογαμημένη αδερφή και κουνούσε τα χέρια του σαν αδερφή ράφτρα.

8. Έλεγε συνέχεια πόσο προχωράει στο τζούντο και πόσες κινήσεις άμυνας ξέρει, αλλά στην πραγματικότητα άμα δεχόταν επίθεση καθόταν και τις έτρωγε σαν κοριτσάκι. Και μια φόρα που πήγα στις εξετάσεις του στο τζούντο, τις μισές ασκήσεις δεν τις ήξερε και τον περάσανε χαριστικά.

9. Ήταν ΕΑΑΚίτης αλλά δεν ήθελε να λέει ή να θεωρεί εαυτόν κομμουνιστή. Οι δε συζητήσεις του περι πολιτικών ήταν οι κλασσικές φοιτιτουλίστικες ανεγκέφαλου παπαγάλου με πρόβλημα κεκεδισμού.

10. Ήθελε να είναι μέσα σε όλα τα κουλτουριάρικα, μουσική, ταινίες,  πλασάροντας ως απαυγάσματα κάτι ταινίες που ο αληθινός σινεφιλ έχει δει στα 5 του, με αγαπημένη ταινία μια του Τσακ Νόρρις. Και αγαπημένο τραγουδιστή "το Μπράιαν Μόλκο". Τυγχάνων πλήρους απουσίας μουσικού ταλέντου, άρπαζε την κιθάρα που του είχα χαρίσει και προσπαθούσε με τις ώρες να ταιριάξει 2 ακόρντα με 2 στίχους, οδηγώντας τον απέναντι σε ψυχοπάθεια. Ειδικά με ευαίσθητα αυτια σαν τα δικά μου.

11. ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ, 20"!!! ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ! ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ 5Η ΣΥΝΑΠΤΗ!

12. ...με το ίδιο βοδινό ύφος που είχε πάντα. Κλαιγόταν-χαιρόταν-ερεθιζόταν, βρέξει-χιονίσει. Σε λύπη και χαρά. Η ίδια έκφραση. Ούτε μπότοξ με ιαλουρονικό να είχε κάνει.

Bonus extra

 13. Και πάντα, όταν τελείωνε, έλεγε "Μωρό μου", "Χύνω" "Α!" σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς (Μωρό μου χύνω α!,  χυνω μωρο μου α!,  μωρο μου α! χυνω,  χυνω α! μωρο μου κοκ).

     Το παιζε αποτυχημένα πολύ κουλ κι έτσι, και βασιλομήτωρ των κοινωνικών σχέσεων, με το να αποκαλεί όποιον είχε μιλήσει πάνω απο μία φορά "Τι έγινε ρε μαν?" ή "Τι γίνεται ρε τρελέ?" ή με όποιο παρατσούκλι είχε, οικιοποιούμενος με το στανιό μια επίπλαστη οικειότητα (ΩΨΨΨΨΨ!!!!). Φυσικά, δεν είχε φίλους.

ΤΟΠ ΑΤΑΚΕΣ ΤΣΑΜΠΙΚΑ:

1. (που να πάμε, που να πάμε...) Πάμε Νιίτρο? (βάλτε νιι χωριάτικο, πλαταγιστό).

2. Μίιιιστερ Κράουλιυυυυ (απο ομώνυμο τραγούδι του Οζζυ)

3. Έχω ένα πα-πα-παπα-πα-πάκι, να μου κάνει π-π-π-πα... (Άσιμος)

4. Π-πουτάνα, που-που-που-πουτάνα (άσμα Μετζέλου εξ ημισκουμπρίων, τότε Βρωμύλος).

5. Τ-τ-τι βαράτε ρε παιδιά! (σε ματατζήδες που του δώσαν μια ελαφριά κατραπακιά, εν μέσω τρομερού βρωμόξυλού που τρώγαν οι τριγύρω, σε πορεία όπου γίναν ΟΙ συλλήψεις, το '06. Φυσικά η κατραπακιά έγινε μετά, στο κοινό, κλομπιά κατακέφαλα).

6. Το κίνιημα είναι ζωντανό!

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΥ:

    Πρόκειται τω όντι για συλλογή των πιο αστείων σκηνικών σε χωρισμό. Έτσι όπως το βλέπω τώρα. Τότε ήμουν, να με κλαιν οι ρέγγες.

     Που λέτε, μετά απο τόσους μήνες εθελούσια ψυχολογική και σωματική κακοποίηση και κοροϊδία, κατάλαβα το αυτονόητο. Οτι έπρεπε να χωρίσω. Το παίρνω απόφαση λοιπόν, αφού είχα ανακαλύψει και την προθυμία του να βοσκήσει κι αλλού, και πάω Βόλο. Τον λούζω με ένα ωραιότατο ζεστό τσάι, τον αφήνω και να πληρώσει (ΤΣΑΑΑΚ!) και ξαναγυρνάω Αθήνα, αφήνοντάς τον να με κυνηγάει λέγοντας "Που λες οτι είμαι αναίσθητος! Να! Κοίτα! Κλαίω! (δεν έκλαιγε ποτέ) ΣΝΙΦ! ΣΝΙΦ! (με μισόκλειστα μάτια, για να καμωθεί πως κλαίει)".

    Πέφτω σε μάυρη κατάθλιψη, πάω ταξίδι όπου σε όλες τις φωτογραφίες είμαι σαν τη Μεγάλη Παρασκευή, ακολουθεί μια γραμμή απο απαράδεκτους γκόμενους για να ξεχαστώ. Ο Τσαμπίκας,  ενώ στα τελευταία της αξέχαστης σχέσης μας δεν είχε έρθει για 5 μηνες στην Αθήνα (για να γλιτώνει τα έξοδα), κι άφηνε να έρχομαι μόνο εγώ,  ήρθε απανωτά 2 φορές, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Απαιτώντας να τον φλοξενήσω, αλλιώς θα κοιμότανε στα παγκάκια. Ο ψυχολογικός εκβιασμός έπιανε, αλλά όχι πάντα. Την 2η φορά αδιαφόρησα, έννοια σας και κοιμήθηκε στο σπιτάκι του στο Βόλο.

     Μέχρι και 9 μήνες μετά, θεωρούσε οτι "ξαναπροσπαθούσε" για τη σχέση μας, προσπαθώντας να με πηδήξει αν γινότανε (δε γινότανε). Εγω του είχα πει οτι είχε μεσολαβήσει άλλος. Δεν τον ένοιαζε. Μόνο να με περιέφερε στους γνωστούς του, να δείχνει οτι έχει γκόμενα. Εγώ κρατούσα μια επαφή γιατί δε με άφηνε να ησυχάσω.
 Μάλιστα, στους 9 μήνες μετα μας βρήκε το καλοκαίρι στο αποφράδικο εκείνο μέρος όπου παραθερίζαμε. Νιώθοντας μοναξιά, έκανα παρέα μαζί του και με τα αδέρφια του. Ο κύριος "ξαναπροσπαθώ", κάθε μέρα με παρατούσε ευβλαβικά με το αδερφάκι του, για να πάει να παίξει μπάλα! ! !

   Μέχρι που ήρθε ο θεός (έτσι τον έβλεπα τότε), ο 2ος γκόμενος μετά τον Τσαμπίκας, για να κάνουμε διακοπές μαζί (ας πούμε. Αν το διαβάζεις, μην θεωρήσεις οτι παραποιώ την ιστορία, χέσε μας! γκετ ε λαιφ). Λέω στον βλάκα τον Τσαμπίκα "μην έρθεις σπίτι, θα έχω φιλοξενούμενους, αν θες να έρθεις, πάρε ένα τηλέφωνο πρώτα και ρώτα". 

    Φυσικά ήρθε ακάλεστος, σαν την πούτσα.

Και ξεκινα το σκηνικό............

    Φτιαχνόμουνα κι εγώ, μαζί με ένα άλλο ζευγάρι, για να βγούμε, κι ακούω την γαϊδουροφωνάρα του απο τη βεράντα και με ζώνουν τα φίδια. Πολύ χαλαρά, μην πάρει χαμπάρι ο καινούριος οτι ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ είναι πρώην μου, τον παίρνω παράμερα τον Τσαμπίκα κι αρχίζω να βγάζω αφρούς. Αυτός κάνει τον κουφό και μπουκάρει σπίτι. 
     Πέφτει πρώτα σε ένα σημείωμα απο το έταιρο ζευγάρι που έλεγε "πιτσουνάκια μου, σας έχουμε αφήσει κρουασαν να φάτε...". Ο Τσαμπίκας παραπατάει ζαλισμένος, μπουκάρει στο δωμάτιό μου, βλέπει τα προφυλακτικά φάτσα φόρα. Γυρνάει προδωμένος και κουνάει το κεφάλι επιτιμητικά, αλλά ακόμα κι αυτό το έκανε δήθεν ρε παιδιά!!!!
 Συνεχίζω εγώ το πιστολάκι, πιάνει την άλλη κοπέλα κι αρχίζει την κλάψα, εγώ δεν ασχολούμαι, αγανακτισμένος τότε έρχεται κατα μέρος μου, αρχίζει να φωνάζει, αλλά ούτε ο ίδιος δεν τα πίστευε, και για να σφραγίσει το πόση προδοσία ένιωθε, μου ρίχνει ένα χαστουκάκι σαν χάδι, γιατί ούτε κι αυτό το πίστευε.  Τότε με πιάνει κι εμένα ένα σπαστικό γέλιο απο το γελοίο του θεάματός, άλλο πράγμα!!! Αυτός φεύγει αφηνιασμένος, η κοπέλα άναυδη, δυστυχώς προφταίνει στο αγόρι μου οτι με χαστούκισε αυτός κι οτι είναι ο πρώην, αυτός γίνεται πυρ και μανία με τον Τσαμπίκα, αλλά ο Τσαμπίκας έχει γίνει μπουχός.

   Ακολουθούν συλλεκτικά μηνύματα του στυλ "πως μπόρεσες, και παραλίγο να πέσω απο το ποδήλατο και να σκοτωθώ! (σιγά τα αίματα) και η καρδιά μου έχει ανεβάσει 200 σφυγμούς, και άμα πάθω κάτι θα τό βρεις, και με είδε η μάνα μου και έπαθε η καρδιά της, και πάμε νοσοκομείο, και άμα πάθει κάτι η μάνα μου εξ αιτίας σου θα σε θάψω!".

   Παίρνει και ο ένδοξος γκόμενός μου το κινητό και απαντά με το απαράμιλλο στυλ που τον ξεχώριζε, "άμα μας ξαναενοχλήσεις, θα σου ξεριζώσω την καρδιά με κουτάλι και θα χέσω στην τρύπα". 

Αχ, είναι ΤΟΣΟ καφρίλα, αλλά ακόμα γελάω!!!

ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑ! 

    Τις επόμενες μέρες ξαναήρθε, γυρεύοντας καυγά. Τη μια παραλίγο να πλακωθεί με το αγόρι μου, ο οποίος τελευταία στιγμή τον λυπήθηκε γιατί τον είδε που έτρεμε σύγκορμος απο τα νεύρα του ο Τσαμπίκας (με τόσα τικ βλέπεις...).

     Τη 2η, ακούσαμε τη φωνούλα του πάλι απ τη βεράντα, έπαιζε πινγκ-πονγκ με το πινγκ-πονγκ ΜΟΥ, στην αυλή ΜΟΥ, με τους φίλους ΜΟΥ, σαν να μην έγινε τίποτε. Ο γκόμενός μου απαξιεί. Βγαίνω εγώ και τον βγάζω απο το οικόπεδο σηκωτό. Κλειδώνω και την πόρτα, με τον Τσαμπίκα να ωρύεται μπροστά σε όλη τη γειτονιά "Ει-ει-εισαι κυνιή!" (κάτι μεταξύ του κοινιή και κενιή) και "Θα σου κάνω τρελό χουνέρι".

   Την 3η φορά ήρθε ψευτοκλαίγοντας, και καλά να με πάρει με το καλό. Ούτε με το καλό κατάλαβε τα αυτονόητα.

     Μετά πέρασε στην αντεπίθεση. Πήρε τηλέφωνο τον πατέρα μου και έβαλε έναν άλλον να μιλήσει, και καλά διαμαρτυρόμενος οτι στο σπίτι γίνονται όργια και τι είναι αυτά τα πράγματα, εμείς οι γειτόνοι τα ακούμε και έχουμε και μικρά παιδιά κλπ. Θορυβημένος ο πατέρας μου με παίρνει, εγώ νόμισα οτι παραπονιούνται για τη φασαρία (γιατί όλοι μας πηδιόμασταν αθόρυβα), κόντεψα να παρεξηγηθώ με τους γείτονές μου αλλά αυτό ήταν όλο κι όλο το χουνέρι της κατινίτσας.

    Ακολούθησαν 3-4 μήνες όπου έστελνε απελπισμένα μειλ στη μάνα μου, της τα είπε όπως τον βόλευε, και ζητούσε δικαστήριο με τον πατέρα μου κριτή! Που, τι? Θα μας τα ξανάφτιαχνε???

     Εμένα μου γύρισε το μυαλό! Ήθελα να βγάλω τα απωθημένα κακομεταχείρισης ενός χρόνου. Χάκαρα λοιπόν τα μειλ του, μια νύχτα προσπαθούσα. Θυμάμαι, όταν το κατάφερα, πήδηξα τόσο πολύ που κλώτσησα τον υπολογιστή και έσβησε.

  Έφτιαξα λοιπόν ψεύτικά προφιλ του σε hi5 και τέτοια, με φωτογραφίες (απο μόνες τους προσβλητικές, αλλά είχα και μια γυμνή),   και έστειλα σε όλες τις επαφές του ένα προσβλητικό power point με αποτελείωμα ΑΥΤΗΝ τη φωτογραφία (το power point το έχω φυλάξει και ομολογώ οτι τότε -και τώρα- αυτή η κατινιά μου χάριζε ένα χαμόγελο ως τ'αυτιά).

(προειδοποιώ, είναι γυμνή)

(προειδοποιώ)

(είμαι κάφρος, το ξέρω)

   

Εύσημα στον Stewie για την επιλογή του θέματος.