Ντι Τσάουμπεγφλοτ

    Το λοιπόν, σήμερα πλύθηκα, ντύθηκα, σενιαρίστηκα, έβαλα το κραγιόν μου σε χρώμα μπουζουξί, ένα φόρεμα που μου χώραγε κάποτε, κι αξύριστη πλην Qιουρία κίνησα για την όπερα. 

    Τι θέλω και πηγαίνω αφού ξέρω οτι στην καλύτερη περίπτωση θα δω μια μέτρια παράσταση? Να κατηγορήσω τα νιάτα μου? Ή την ομορφιά μου? Μάλλον ευθύνεται αυτή η υπερδύναμη που έχω. Σαν Μικρός Μπετόβεν που είμαι, εκεί που οι άλλοι ακούνε τις τσιρίδες μιας σοπράνο εγώ ακούω πχ. (βιασμένο, μα) Μοτσαρτ. Εκεί που στην σκηνή του θανάτου η σοπράνο σιάχνει το μαλλί της, εγώ βλέπω τι ήθελε πραγματικά να πει ο συνθέτης όταν το γραφε. Αλλά καλά, εγώ είμαι υπεράνθρωπος. Οι άλλοι????

  Νταξ, ας μην υπερβάλλω.  Εξάλλου, αυτό έχουμε στην Ψωροκώσταινα, μ'αυτό πορευόμαστε. Και πάντα βρίσκονται ένας-δυο πεφωτισμένοι και σώζουν την κατάσταση, ο δε τακτικός Superman της Λυρικής είναι η χορωδία της. Αλλά ας τα πάρουμε ένα ένα:

     ΤΟ ΚΟΙΝΟ:   Όσοι νέοι κι αν εντρυφήσουν στην κλασσική, ο μέσος όρος ηλικίας της Λυρικής θα είναι πάντα η τιμημένη τρίτη ηλικία, άντε η δυόμιση. Με αδυναμία στις κυριλέ σιχαμένες γριές με ξινισμένες μούρες.

  Ντρεςκοουντ: Οι ξανθές 50αρες με ταγιέρ και 3 κιλα χρυσαφικά, οι πολλά βαριοί μεσήλικες με καμπαρντίνα και το κασκόλ ριγμένο ανέμελα στο στέρνο, οι γηραιότερες απο "τζάκι" με το κλασσικό βέρο κολωνακιώτικο λουκ, τελευταία έχει ανέρθει και η νέα γενιά που έρχεται με το φούτερ και το αθλητικό, και η αγαπημένη μου κατηγορία, η κατα φαντασίαν αφρόκρεμα! Οι φτωχοί εξ αυτών είναι αυτοί που είτε το "τζάκι" έχει γίνει ξυλόφουρνος εδώ και αιώνες και απαντώνται με βελουτέ (βελούδου απομίμα) φόρμες και φω-μπιζού.
 Οι πλούσιοι κατα φαντασίαν αφροκρεμείς είναι αυτοί που νεοπλουτίσανε, λάδωσε τ'αντεράκι τους κι είπαν να γνωρίσουν κι άλλους πλούσιους. Αυτοί ντύνονται λατέρνα-πλούτος και κοκκινόνυχο.
Τα παιδάκια που τα τραβολογάνε ντυμμένα Μικρές Κυρίες λέω να τα αφήσω ήσυχα γιατί πολύ τα λυπάμαι κάθε φορά, έτσι ευνουχισμένα που με κοιτάνε. Φυσικά ΕΓΩ, Ο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΘΕΟΣ ντύνομαι τόσο όσο.

    Το ετήσιο εισόδημά του κοινού της Λυρικής και του Μεγάρου, ισούται επίσης με τα δίδακτρα του Χαρβαρντ ή, για να απευθυνθούμε στους fellow κλασσικόβιους, στου Juilliard και του Royal Academy o f Music μαζί. Τουλάχιστον έτσι κρίνω ΕΓΩ, Ο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΘΕΟΣ απο τις τιμές των εισητηρίων που εντούτοις εξαντλούνται! Και απο το ντρεσκοουντ φυσικά.

    Συμπεριφορά: Αααα! Η καλύτερη! Πάντως όλοι απαιτούν να είναι το επίκεντρο της προσοχής, ο καθείς με τον τρόπο του. Αν θέλουν να σε φωνάξουν, η ραμολή που έκανε πιάνο-γαλλικά θα σου πει "Παγντον! Μανταμ, Παγντον!", η εχω-ζησει-στην-Αμερικη/εχω-παει-μια-φορα-αλλά-ξέχασα-τα-ελληνικά θα σου πει "Εσείς! Εσείς!!! Χελλόουουου??", η ξινή ο,τι και να σου πει/όπως κι αν στο πει, το λέει αγάμητα, μόνο ΕΓΩ, Ο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΘΕΟΣ πάω με χαμόγελο και μηδενική πρηξαρχιδίνη στην τσάντα μου.

 Δε χωράει ο κώλος της στο κάθισμα? Φύσημα-ξεφύσημα, σπρώξιμο στους διπλανούς, στριφογύρισμα γέρικου πισινου στο κάθισμα και τεστάρισμα νεύρων των δίπλα. Δεν χωράν τα πόδια τους μπροστά? Κλώτσημα μπρος-πλάι, πάτημα ανθρώπων δεξα-αριστερά, φύσημα-ξεφύσημα και ρητορικό σχόλιο, δυνατά, στη μέση της άριας. Αργούν και μπουκάρουν σινάμενοι κουνάμενοι μετά την έναρξη στο θωρείο αναμονής? Μουρμούρα πάνω απο τα κεφάλια των καθήμενων και έντονος διαπληκτισμός με την ταξιθέτρια ακόμα και στις παύσεις της ορχήστρας. Μπερπ. Παγντόν. (ορίστε, κόλλησα!)

   

    ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ:

Aνεπανάληπτες. Οι μπροστινοί της πλατείας κλωτσάνε το παραπέτασμα της ορχήστρας. Τα δοξάρια ξύνουν τα αχαμνά των τραγουδιστών και οι μόνιμοι χορωδοί παίζουν φάπες με τους έκτακτους γιατί δε χωράνε όλοι στην πίστα εεεε σκηνή ήθελα να πω.

ΚΑΙ ΤΟ ΕΕΕΡΓΟΟΟ (μη νομίσετε οτι το ξέχασα!): Ωχ, μαλάκες..μη μου πείτε οτι θέλετε να πω και την υπόθεση. Είναι 5 το πρωι και σε 7 ώρες με περιμένει ο Stewie για να παίξουμε γκιταρ προ στο Παμπλ...κάπου δωρεάν. 

Παιδιά, ο Ταμίνο δεν ήταν καλός. Γι'αυτό και δεν συγκράτησα τ'όνομά του, ένας καραφλός ήτανε. Κάτσε...Νίκος Στεφάνου νομίζω?? Η φωνή του δε μ'άρεσε -ήταν και πολύ βιμπράτο και δεν ταιριάζει όταν τραγουδας Μοτσαρτ-. Δεν του πηγαινε πολύ το γερμανικό (μου έχουν πει οτι σε οπερέτα είναι καλός όμως) και απο ηθοποιία δεν το είχε  κ πολύ ΑΛΛΑ...

τωρα αυτός παιζει να ναι  και ο Κορωναίος

.... έκανε αξιότιμη προσπάθεια βέβαια.

   Σε αντίθεση με τις 3 κυρίες που βγάλανε την πουλάρα τους και μας την κάνανε πλαφ πλαφ στα μουτρα. Βασικά, δεν ήταν 3 κυρίες, 5 ήτανε! Τι εννοώ? Μα την κατάρα των μόνιμων της Λυρικής!

ΑΥΤΟ!!!!!!!

    Χάλια οι 5 κυρίες, δεν ξέρω πως και γιατί. Ξέρω οτι τραγουδάγανε γεροντίστικα και με αρμονία στα τάρταρα. Eνώ τα 3 αγόρια, που τα παιζανε 3 νέες, δροσερές κοπέλες..σκέτα αγγελάκια!

    Οι άντρες που πλαισιώνανε τον Σαράστρο και μας επέδειξαν όλες τις μασονικές τελετές που ήξερε ο χερ Μοτσαρτ, ήταν όλοι μόνιμοι χορωδοί της Λυρικής. Κοινώς Παρτάλια. Η συντριπτική πελιοψηφία είχαν μια σαπιοκοιλιά ΝΑ και βαριόντουσαν να κάνουν μια απλή κίνηση της προκοπής.
 Να γονατίσουν, έπρεπε, και να φέρουν το δάχτυλο στα χείλη σαν όρκο σιωπής. Απλό? Απλούστατο? Για τα παρτάλια της Λυρικής ήταν δυσθεώρητα μονοπάτια υποκριτικής.
Στα μισά του γονατίσματος είχαν ξεκινήσει να φεύγουν για τη γωνίτσα τους, το γονάτισμα ήταν γυμναστικές επιδείξεις γι'αυτούς και το κάνανε με το ίδιο πάθος που θα επιδείκνυε κι ένας σαλίγκαρος για μασονική τελετή.

    Σαραστρο ήτανε ο Καβράκος και πολύ χαίρομαι που δεν ήταν ο Σταμπόγλης γιατί είναι που είναι λίγο...κήτος (ε, αφού είναι ρε παιδιά! όλο σκαμνί του βάζουνε γιατί δεν μπορεί να σταθεί!), σε συνδυασμό με τα άλλα καλοζωισμένα παρτάλια, θα γινότανε fat contest. Άσε που, προσωπικά, προτιμώ τον Καβρακο.

    Ξέρω τι θέτε εσείς, θέλετε να ακούσετε για τη Βασίλισσα της νύχτας, αλλά πιστέψτε με...Δε θέλετε! Βασιλική Καράγιαννη τη λέγανε, και ήτανε το κλασσικό κουνουπάκι της πολύ πολύ ψιλής σοπράνο. Πράγμα που δεν ταιριάζει σε τέτοιο ρόλο, τώρα τι να λέμε. Ενώ είναι καλή τραγουδίστρια, δεν την πάλεψε πολύ. Δεν θα γειώσω όμως την προσπάθειά της στα φωνητικά, θα τη δικαιολογήσω καθώς Damrau δεν γίνεται ο καθένας. (όχι αδαείς, δεν θα μπω στον κόπο να περιγράψω την Damrau! Μήπως να σας μάθω και ανάγνωση? ΓΙΟΥ ΚΑΙ ΤΑΥ=ΓΙΟΥΤΙΟΥΜΠ, κάντε τη χάρη στον εαυτό σας να μάθετε το άλφα και το ωμέγα της όπερας). Αλλά στην ηθοποιία με πειράζει που δεν το χε. Ήταν πολύ προσεκτική, πολύ φειδωλή, πολύ ξενέρωτη,  φοβόταν μη σπάσει κανα νύχι, τι να σας πω.

Damrau μαλάκες!!

     Και μιλώντας για ηθοποιία, πρέπει να περάσουμε επειγόντως στην Παμίνα. Μάθετε  και το όνομα, Μίνα Πολυχρόνου λεγότανε και μην πάτε να τη δείτε ποτε!! Ποτέ!!!! ΝΕΒΑ!!!!!!!! Και μου το χε πει μια φίλη μου χορωδός, για δεν την άκουσα? Τουλάχιστον, τώρα ξέρω. Φωνητικά δεν ήταν κακή, επειδή υπήρξαν και χειρότεροι. Αν και η Λυρική έχει να επιδείξει και καλύτερους. Νόμιζε λίγο πως ήταν μόνη της στη σκηνή και βάραγε τις κορώνες αβέρτα, αλλά δεν με πειραξε αυτό.. Η ηθοποιία, η ηθοποιία της...ΩΙ ΠΑΝΑΪΑ Μ, όλη την ώρα έσιαχνε τη φούστα της ρε παιδιά!!!!!! Εκλαιγε? Σιάξιμο χρυσοποίκιλτης φούστας. Χαιρότανε? Κράτημα χρυσοκέντητης φούστας. Αυτοκτόναγε? Ανασήκωμα εκθαμβωτικής φούστας. Μάλλον της είπε η σκηνοθέτης να το παίξει με τη φούστα. Πως είπανε στη Σοφία Καρβέλα να παίζει με το σούφρωμα των χειλιών? Έτσι.
Κλασσική σοπράνο γαμωτ-τοκερατομ-μεσαμννννν

αυτή είναι, μην πατε

   Γι'αυτό ας πλέξω στα γρήγορα το εγκώμιο του Ιταλοσπουδαγμένου Φίλιππου Δελλατόλλα, μπάσσου, τρελό μωρό, εξαιρετικό ηθοποιό, νέο, ωραίο, φωνή μέλι. Να πω και για τον Μονόστατο, τον Χρήστο Κεχρή, που είχε λουκ Κιςς, με τη γλώσσα έξω, ένα μαστίγιο, έκανε και κάτι φοβερά Κιςς κινήσεις με τα χέρια και γενικά έσκασε λίγο το χειλάκι μας με την παρουσία του και να περάσω στον

     Παπαγκένο!!!! ΘΕΟΣ! ΕΓΩ, Ο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΘΕΟΣ τον χρίζω ΘΕΟ και τον θέλω δίπλα μου, στους θρόνους της γαματοσύνης.  Το παιδί λέγεται Χάρης Αδριανός (νερό στ'όνομά του), ήταν σκέτη απόλαυση, τραγουδούσε υπέροχα όρθιος, ξαπλωτός, αγκαλιά στον ωραίο μπάσσο, κάνοντας κοζάκικες φιγούρες, τρέχοντας, χοροπηδώντας και πηδώντας (την Παπαγκένα).
    Απο ένα 3ωρο χλιαρό έργο, η φωνή του ήταν όαση στην ερημιά της μετριότητας (με τις λίγες εξαιρέσεις) και η παρουσία του το κάτι άλλο. Ειδικά στο τέλος όπου εμφανίστηκε και η εξαιρετική, εξίσου τσαχπίνα και μπριόζα Παπαγκένα (Ελπινίκη Ζερβού), η χημεία τους ήταν τόση που το σώμα μου άρχισε να γέρνει μπροστά για να τους αγγίξει. Τραγουδούσανε υπέεεροχα, υπέεεεροχα, μετά απο ένα ολόκληρο έργο με χλιαρούς πρωταγωνιστές, και ταυτόχρονα κάνανε νούμερα τσίρκου. Ούτε σε μιούζικαλ τόση κίνηση. Η Παπαγκένα να πηδάει στην αγκαλιά του (τραγουδώντας), να τυλίγει τα πόδια της γύρω απ'τη μέση του, κι αυτός να ντι μπιντάι ντι μπιντάι ντι μπιντά-και ντι μπιντάι ντι μπιντάι....Κανονική προσομοίωση! Εκφράσανε όλα αυτά τα σεξουαλικά υπονοούμενα που σαφώς είχε βάλει ο καβλιάρης ο Μοτσαρτ 220 χρόνια πριν και αγνοουν επιδεικτικά οι ηθικοπλάστες του κλασσικού.

     Και δως του φιλάκι στα βυζάκια, και φιλάκια στο στόμα, και χούφτωμα (επιτέλους! Λίγες Κάβλες Μότσαρτ!), και κωλοτριψίματα και και και...

   Καλά, έχω και ένα θέμα με τους κοντούς αεικίνητους άντρες, άμα έχουν κι αυτό το σπιρτόζικο βλέμμα, οφθαλμόλουτρο και βρέξιμο του καθίσματος τα χω σίγουρα.

η φωτο είναι κυριλέ και γλειψαγελαδέ, το παιδί είναι για πολλά γ....

ΝΑΝΙ!

Προειδοποίηση

Αυτό θα παθαίνει απο δω και μπρος όποιος αμφισβητεί τη γαματοσύνη μου και την ομορφιά μου.

Φιλαράκι, έχεις......?

Αφιερωμένο στον ταξιτζή που μου έφαγε 10'.





   Και επίσης ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ στα θέλγητρά μου που ανασταίνουν και νεκροζώντανους.
Είμαι στο Μοναστηράκι, με 1,40 ευρώ στην τσέπη, πεινάω, κρυώνω, έχω σαφρακιάσει απ τη δίψα και μ'έχουν στήσει. Τρώω ένα έρμο πορτοκάλι ξεχασμένο στην τσάντα, ξεγελάω την πείνα μου και την δίψα μου, κάνω βόλτες στα σουβλατζίδικα και αφήνομαι στην οσμοθεραπεία της τσίκνας και περιμένω τον σωτήρα με τα λεφτά που θα με κεράσει.
   Και τότε έρχεται το κλασσικό πρεζάκι και μου λέει "Είμαι τοξικομανής, αλλά δε ζητιανεύω, πουλάω χαρτομάντηλα..", λέω κι εγώ το κλασσικό "Δεν έχω" που δεν πείθει κανέναν... Αλλά επειδή όντως δεν έχω, όταν μου ρίχνει αυτο το δύσπιστο βλέμμα αγανάκτησης, του ανταποδίδω διαπεραστικά και ανασηκώνω το φρύδι με θράσος (τύπου δεν με πιστέυεις? Χέστηκα!). Και μου λέει:
-Με θεωρείς πούστη?????
-....ΤΙ????
- Στη ΜΠΟΥΤΣΑ ΜΟΥ!
- .........(τι)?

Σαν τον άλλον που πήγε σε μια φίλη μου (με ωραία βυζάκια) και της λέει:
-Έχεις ώρα?
-..Όχι.
-..Να σου πιάσω το βυζάκι??
-.......Όχι!!!
Εμ, κι αυτός δεν ήξερε οτι στις αποπροσανατολιστικές ερωτήσεις πρέπει να κάνεις τουλάχιστον δύο??? Που πα ρε φίλε με μια???

    Όσον αφορά εμένα, που τα δικά μου, ε, δεν τα λες και βυζάκια (ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΘΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΠΑΡΑΥΤΑ), πάλι περίμενα αμέεεριμνη το τραίνο και βλέπω να με πλησιάζει το ζάκι, ετοιμάζω τις κλασσικές απαντήσεις για να μ'αφήσει ήσυχη , αλλά όταν με πλησιάζει, μου επιφυλάσσει έκπληξη. Παραπέοντας και ίδιος με τα ζόμπι απ'το Resident Evil μου μουρμουράει "Οι βυζάρες σου μανάρι μου...". ΚΝΤΟΝΓΚ!  Δεν ήξερα οτι τους μένει μυαλό να σκεφτούν κι αυτά.

βατ-μαν

   Και που λέτε, ήμανε προχτες στο ΒΑΤΜΑΝ, ένα μαγαζάκι που μου γνωστοποιήθηκε τελευταίως απο σιχαμένους εναλλακτικάριους και αρθρογράφους της ΛΙΦΟ (ναι ρε. ΛΙΦΟ θα τη λεω.).

   Τώρα, πως πήγα σε ένα μαγαζί που προβάλλεται ως το σουπερ ψαγμένο, νέο, τρέντι, χιπστερ, αλτερνατιβα/εναλλακτικο, indie, χοτ σποτ του μπί, (εντάξει, υπερβάλλω. Δεν είναι και η Νεα Αβραμιώτου), σας διαβεβαιω οτι ήταν τυχαιο!!! Δεν άκουσα τις παρεναίσεις της ΛΙΦΟ!

 Την οποίαν ΛΙΦΟ πολλάν αρέσκομαι να αναγιγνώσκω, αλλά έχει διαποτιστεί ελαφρώς (ΕΛΑΦΡΩΣ ΛΕΜΕ) απο τη νέα μόδα του εναλλακτικού (αυτό το εξώφυλλο με τη Μονικα, σιχάθηκα να το πιάσω!). Η οποία της υπαγορεύεται απο το αναγνωστικό κοινό της και κάτι Διοσκουρίδηδες, Μερόπες Κοκκίνες, Χειρδάρες, Μένεγους, Τσάβαλους (οι τελευταίοι αρθρογραφούν στο Sonic αλλά ανήκουν στην ίδια συνομωταξία). Αυτό που αρχίζουν και γράφουν και σε κάνουν να ψάχνεσαι ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΘΕΜΑ μιλάνε ή ΣΕ ΠΟΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΙ ή ΠΟΣΑ ΚΙΛΑ ΓΑΜΑΤΟΙ μπορεί να είναι, μου τη δίνει. Πλην όμως, είναι η κορυφή του παγόβουνου της επίδειξης, καθώς τα παιδιά αυτά τουλάχιστον είναι ενίοτε απολαυστικά να τα διαβάζεις.
  Και φυσικά, η ΛΑΪΦΟ (ωχ! πως έγινε αυτο?) έχει και τους λαμπρούς της δημοσιογράφους όπως ο Τσαγκαρουσιάνος (νευρωτίκ αλλά τον πάω), τον σαλεμένο Σαλαμά, τον αγαπημένο κοιλιόδουλο Μιχαήλ, και το Δεσποινάκι Τριβόλι (καρδούλες κ μελισσούλες).

   Οπότε, όταν σας προτείνει η ΛΑΪΦΟ ένα μέρος όπως όλα τα παραπάνω ωραία, να πάτε! Αλλά όχι Σάββατο! Όχι Παρασκευή! Και όχι Πέμπτη που είναι το Νέο Εναλλακτικό Σάββατο! Αλλιώς θα κάθεστε σαν τον χιπστερ άστεγο στο δρόμο, με μιαν άγνωστη, ψαγμένη μπύρα απο τα βάθη των μοναστηριών ή ένα κοκτέιλ που έκανε τον μπαρμαν να σας το φτύσει κρυφα πριν σας το παραδώσει και έχει ως μυστικό συστατικό 5 σταγόνες απο τον ιδρώτα του κούτελού του.

Κοινώς...........ΓΑΜΗΣΕ ΤΟ ΜΠΑΤΜΑΝ!!!
(απο δω το φερα, απο κει το φερα....)
   Αυτό το μαγαζί προφανώς άρεσε σε έναν μυαλωμένο απο τους κουλ, νέους, εναλλακτΧΧΧΧΧσιχάθηκα να τη λέω αυτη τη λέξη, δημοσιογράφους. Ο οποίος το είπε και σπεύσαν όλοι με το έτσι θέλω. ΑΛΛΑ ΦΕΥ! ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΑΤΕ ΓΚΕΙ ΧΙΠΣΤΕΡΟΠΑΙΔΑ ΤΟΥ GAYΖΙΟΥ καθώς οι μουσικές επιλογές του ΒΑΤΜΑΝ είναι ένα σπάνιο δείγμα μαρακλίδικης, παλιάς, ελληνικής λαϊκής μουσικής!!

Τι έπαιζε για ζέσταμα και ζουρλάθηκα:







   Και εν μέσω των αυθεντικών θαμώνων, ήταν και οι νεανικές παρέες παρατράγουδων. Δηλαδή αγοράκια με μπλουζίτσα (τύπου) Alexander McQueen και μάσκαρα, ή αγοροπαρέα-αρχιδόκαμπος (γυναικείο άγγιγμα ούτε για δείγμα). Αλλά αυτήν η ατμόσφαιρα του "για την πάρτη μας και για το κέφι μας" είναι εξαιρετικά δυσεύρετη σε μαγαζί διασκεδάσεως. Το συστήνω ανεπιφύλακτα, αν σας αρέσει αυτή η μουσική φυσικά.

Και για να μην σας παραπληροφορώ, το μαγαζί αγαπά πολύ (αλλά ΠΟΛΥ) τους κάτωθι, εκ των οποίων διάλεξα τα αγαπημένα μου. Εκεί όμως μπορεί και να υποστείτε 2ωρο αφιέρωμα αποκλειστικά με τους παρακάτω:

Προπεριοδίλα ή μανιφέστο μισανδρίας(?)

   Moυ ξύπνησε άγριες μνήμες ο Αμερικλάνος, που του τις ξύπνησε η Γαμάει και Δέρνει που της τις ξύπνησαν δεν ξέρω τι γιατί δεν το χω διαβάσει ακόμα, κι έτσι, απεφάσισα κι εγώ να βγάλω τα άπλυτά μου στη φόρα.
   (Μαλάκες, θυμίστε μου μια φορά να γράψω για τον Τσιομήτα.)

   Μια μεγάλη στιγμή στη ζωή ενός θηλυκού είναι η μετάβαση στην ποπο, ξενέρωτο. Εκεί που βγάζει βυζιά! Και εμφανίζονται οι πρώτες μουνότριχες, μπλιεχχχχχχχχχ. Γύρω στα 12 δηλαδή.

   Για πολλάαααα πολλάααα χρόνια, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΔΕΧΤΩ γιατί αρέσει τόσο αρρωστημένα πολύ στους άντρες αυτή η ηλικία. Για λεσβία μην το ψάχνετε, δεν θα παρενοχλήσει ένα 12χρονο. Ναι, ακόμα κι αυτές που στα λεσβόμπαρα κάθονται στην μπάρα, με το μαύρο πουκάμισο και τη χρυσή καδένα στο σφιχτοδεμένο στήθος (απέλπιδα προσπάθεια να αφανιστεί).
   Λεπόν, πάλι πλάτειασα. Απλά, φαντάσου να είσαι ένα μικρό, χαζό κοριτσάκι, που δεν έχει παίξει τόσο όσο ένα αγοράκι, δεν έχει εκτονώσει όλη αυτήν την περίοδο που το περιμένει, είναι και ξενέρωτο απο το πολύ Ο Μαριάμ.
 Και ξαφνικά ΜΠΟΥΜ, βγάζει όλες αυτές τις τρίχες, τα βυζά του βαραίνουν, ακούει και γι'αυτήν την τρομακτική περίοδο που σ'όλες έχει έρθει κι αυτό το ξέχασε, και το βασικότερο: ΞΑΦΝΙΚΑ, ΓΛΟΙΩΔΕΙΣ ΠΟΡΝΟΓΕΡΟΙ ΠΕΤΑΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ.

    Έχω σκεφτεί σοβαρά να προτείνω στην Blizzard να βγάλει ένα βίντεοπαιχνίδι τύπου Resident Evil, όπου θα είσαι ένα έρμο 12χρονο με σορτσάκια και σιδεράκια (τη δικιά μου γενιά περιγράφω, όχι τη γενιά των εξτένσιον), και θα χτυπάς (με το νεσεσέρ?? Δεν έχουμε καταλήξει με τον σχεδιαστή) τους σαλιάρηδες μεσήλικες που θα πετάγονται απο παντού.

    Ειδικότερα: Είμαι 12 χρονών, με κοτσιδάκια, σιδεράκια, κολάν, ούτε περίοδος δεν μου χε έρθει ακόμα, και πάω εκδρομή με τη γιαγιά μου και μια χαζή ξαδέρφη μου (ελπίζω η ξαδέρφη να μην το διαβάσει γιατί θα πληγωθεί).  Εντάξει, και με το ΚΑΠΗ Λούτσας.
  Και απ'το 1ο βράδυ, μέσα στις ατέλειωτες ώρες στο πούλμαν, βρίσκω έναν παππού που ήταν πρόθυμος να μου πιάσει κουβέντα....................ΠΟΛΛΕΣ ΤΕΛΙΤΣΕΣ. Γιατί ξαφνικά με ρωτάει που θα θελα να είμαι τώρα, απαντάω εγώ τα ροζ γούνινά μου, και τι απαντάει αυτός ρε παιδιά ΣΤΟ ΘΕΟ ΣΑΣ, ΜΑ ΤΙΣ ΧΙΛΙΕΣ ΜΠΟΥΚΑΠΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΕΙΑ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΗΛΑΔΗ: "Εγώ σλιαρφφ, θα θελα να είμαστε σ'ένα δωμάτιο, φλλλλ, και να σ'έχω στην αγκαλιά μου..." κι απλώνει το ροζιασμένο χέρι του και χαϊδεύει τα κοτσιδάκια μου Ο ΓΛΙΤΣΑΣ ΜΑΚ ΛΕΡΑΣ, 70 ΧΡΟΝΩ ΜΟΜΟΛΟΟΟΟ και κάπου εκεί ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με την αθλιότητα ενός αγάμητου πουλιού.


   Να πω οτι καταλαβαίνω τους πορνόγερους? Δεν θέλω να τους δώσω δίκιο, αν και έχω ένα γνωστό που λέει οτι θέλει να γίνει πορνόγερος όταν μεγαλώσει και να απλώνει το χέρι και να τσιμπάει συνέχεια. Επίσης λέει οτι τους λυπάται, κι οτι είναι φοβερό το μυαλό να θέλει και το σώμα να μην μπορεί.

   Η δικιά μου απάντηση είναι GET OVER IT!
 ΕΙΧΕΣ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΕΣΗ ΗΛΙΚΙΑ ΝΑ ΤΟ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙΣ, geezzzz.
 Τόσα χρόνια ασχολιόσουν με το πουλί σου, δε χόρτασες?
 Γαμωτ, κοίτα που δεν ακούει, ΡΕ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ, ΝΑ ΣΑΣ ΚΟΨΟΥΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΠΡΕΠΕΙ, χουμ

ε μα, δεν άντεξα

    Για να συνεχίσω με τη θεάρεστη αυτή εκδρομή, αφού τον απέφευγα, τρέχοντας τρομοκρατημένη προς τη γιαγιά μου, κάθε φορά που με στρίμωχνε με τα "εμπεντεμπεντεμπε, να σε βάλω κάτω να σου κάνω, να σου ράνω, να σου δείξω", μου πήρανε κι εμένα ένα παγωτό για να ξεσυγχιστώ.
 Κι ακόμα κι εκεί δεν μ'άφησε ο αθεόφοβος ο θεομπάιχτης, παρά μου πέταξε το φοβερό
 "Γλείψ'το να δούμε τι θα καταλάβεις'.
 Ρε παιδιά, δεν ξέρω πως μου ρθε, αφού ιδέα δεν είχα τότε περι του τι ακριβώς σημαίνει συνουσία, αλλά, μες στην άγνοιά μου, απάντησα με ιδιάιτερη τσαντίλα "Απο σένα τι θα καταλάβω ρε????".
 Και το βούλωσε!!!!
Το βούλωσε ο κωλόγερος κι έφυγε με την ουρά στα σκέλια!!!!!!!!!

Ο κωλόγερος

Εγώ (προσθέστε βυζιά)

   Αλλά για να είμεθα ειλικρινείς, πολλά κοριτσάκια έχουν βιώσει την εμπειρία του κακού θείου ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΦΕΡΩ?
 Φυσικά δεν ήταν δικός μου θείος γιατί είμαι απο καλή οικογένεια, οι συγγενεις των συγγενών όμως...
Έλα, Καιάδας στον παλιόβλαχο, έχει και κόρες της παντρειάς!
 14 χρόνια στην αφάνεια και ξαφνικά πρόσεξε οτι έβγαλα μηλαράκια, και χόρευε τσάμικο σαν το γύφτικο σκερπάνι για να θαμπωθώ απο το σφρίγος του (εμένα τότε μ'αρέσανε οι Λιμπ Μπίζκιτ. Ή είχα περάσει τους ΓκανςενΡοουζες?). Όχι, για να καταλάβετε το μέγεθος του σουρεαλισμού δηλαδής. Φυσικά, δεν τον κοίταξα.

    Και το σοκ ήταν όταν προσφέρθηκε να με μεταφέρει με τ'αμάξι. Με κάθησε μπροστά, εγώ την έπεσα για ύπνο, ΞΑΠΛΩΣΕ ΤΟ ΚΑΘΙΣΜΑ, ακούτε κυρίες και κύριοι αίσχη, και άρχισε να με βατεύει, τάχα μου οτι με σκεπάζει, μόνο κουβέρτα απο πουτσό-μπιπ-τριχες (το σωσα!) δεν μου πλεξε! Εγώ, μες στην απελπισία μου, το παιζα κοιμισμένη, μπας και φιλοτιμηθεί το κτήνος και με παρατήσει.(Ξαδέρφη, αν διαβάζεις, ναι, εσύ που μένεις στο χωριό λέω, στον δικό σου μπάρμπα αναφέρομαι).

Αυτό ήθελε να μου κάνει αλλά προσποιήθηκα την κοιμισμένη καλά.

   Τέλος πάντων, να μην μακρυγορώ, αυτό που άλλαξε στις πεποιθήσεις μου τελευταία και οφείλω να το πω εδώ, για να γίνει σφαιρική η άποψη του ρεπορτage, είναι οτι πλέον ΒΛΕΠΩ και η ίδια την πρώιμη σεξουαλικότητα που μπορεί να έχει ένα 12χρονο.
 Μάλλον θα εισάγω εγώ το μοτίβο της λεσβίας που ξερογλείφεται κι αυτή για προέφηβες πιτσιρίκες (τα αγόρια είναι ένα μάτσο ατροφικές τρίχες και καβλόσπυρα, η απάντηση είναι ΟΧΙ. ΚΑΙΑΔΑΣ. ΟΤΑΝ ΒΓΑΛΟΥΝ ΤΡΙΧΕΣ ΚΙ ΑΥΤΑ).

Εγώ τώρα πια...

ΔΕ ΡΑΘ ΟΦ ΚΑΝ

Πο ρε πούστη! Ήμουν τόσο τσαντισμένη σήμερα το πρωι.

   Κλασσικά, μέχρι να φτάσει η προσβολή στον εγκέφαλο, είχαν περάσει 2 μέρες. Αλλά αυτό ήταν. Ξενέρωσα τελειωτικά και με το έταιρο μέλος του ζευγαριού της Αγίας Παρασκευής. Αυτό που κάποτε ήμαστε κώλος και βρακί!! Είχα κάνει και κολάζ με τις φάτσες τους μεταξύ άλλων...ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ!

 Αυτή τη φορά, ο εναπομείναν "φίλος" και φέρων όρχεις που πια κρέμονται αδιάφορα στα μάτια μου, περιοδιάστηκε μόνος του με το να με πει γύφτο. ΓΥΦΤΟ! Κι ο λόγος? Επειδή κάναμε δώρο, σε έναν κοινό φίλο, των 40 ευρώ και το χωρίσαμε δια του 4 (10 ευρω έκαστος, χαϊβάνια). . . . . . . . . . 

   Για να το πω με ακρίβεια, κάνω τηλέφωνα, βρίσκω τι θα αρέσει στο παιδί, κάνω κι άλλα τηλέφωνα και μαζεύω χρηματοδότες, σηκώνομαι το πρωι και πάω με συγκοινωνία να πάρω το δώρο ενώ πνίγομαι στις δουλειές, λεφτά δεν έχω κι αυτά που δίνω τα απομυζώ μετα γκρίνιας...... Ενώ αυτουνού του στάζει η πρακτική κάθε μήνα 700 ευρόπουλα, σηκώθηκε τελευταία στιγμή με τ'αμαξάκι του και πήρε ένα ουίσκι απο μια κάβα.........ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ Ο ΓΥΦΤΟΣ?? 

   Και για να επισφραγίσει την ταφόπλακα που έβαλε στη φιλία μου για το άτομό του, είπε και το χαριστικό επιχείρημα.."Τα ρούχα που φοράς πως τ'αγοράζεις?".

..............................Αγόρι μου.............................Το 16χρονο γειτονάκι μου κυκλοφορεί στην τρίχα και καλοχτενισμένο, και με βλέπει να γυρνάω το βράδυ σπίτι με ένα σάκο για παντελόνι, μαλλί τρελής και τι-σερτ απο το καλοκαίρι ξεχασμένα. Και νομίζει οτι είμαι σιτεμένη κι εγώ νιώθω γρια-Κατίγκω στο 16χρονο. Κοινώς ΔΕ-ΛΕΣ-ΣΕ-ΜΙΑ-ΓΥΝΑΙΚΑ-ΠΟΥ-ΕΧΕΙ-ΝΑ-ΨΩΝΙΣΕΙ-ΜΗΝΕΣ-ΟΤΙ-ΕΙΝΑΙ-ΣΠΑΤΑΛΗ!!!!!!!!!!!!!!! Μαλακα μαλακα μαλακα!!!

Έλα, πούλος ο μονόχνωτος. Όσο το σκεφτόμουνα τόσο σιχτιριζόμουνα.

  Άκουσα μέταλ και φούντωσα. Μετά άκουσα και μια συμφωνία Μπετόβεν και συφιλιδιάστηκα!!! Σε συνδιασμό με το γατάκι μου, το Πειρατίνι, που έχει εξαφανιστεί εδω και 4 μέρες, οι εναλλαγές διάθεσης απο μένος σε πένθος εναλλάσσονταν πιο γρήγορα κι απ'οτι σχολάνε οι υπάλληλοι της γραμματείας μου.

Το οτι ήμουν στην πολεοδομία δε βοηθούσε ΚΑΘΟΛΟΥ.

   Στην αρχή σκυλόβριζα (απο μέσα μου), όποια τσούτσα μου τρωγε τη σειρά. Πέραν της 3ης φοράς, συνήθισα. ΣΤΟ ΑΙΜΑ! Για την ακρίβεια, απέκτησα αυτο το  μοσχαρίσιο βλέμμα ημι-στωικότητας και ημι-θα σου γαμούσα αλλά κρατιέμαι.
 Όσο για την εξυπηρέτηση...ανυπέρβλητη.

Για να πάρω αίτηση, ουρά.

Για να καταθέσω την αίτηση, ουρά.

Για να με παραπέμψουν να πάρω φωτοτυπίες που πάνε ασορτί με την αίτηση, ουρά.

Για να βγάλω φωτοτυπίες...όχι, εκει δεν είχε ουρά, είχε ΦΡΑΓΚΟΦΟΝΙΑ!

Για να πάω τις φωτοτυπίες για επικύρωση μπας και καταθέσω εκείνη την αίτηση που λέγαμε...ουρά.

Για να πάω με τις επικυρωμένες μου φωτοτυπίες να μου πουν ΑΝ υπάρχει αυτό που θέλω σήμερα, η ουρά της ουράς ω ουρά (και η τσουτσα να με αγνοεί στην ουρά για να ρωτήσει "ένα λεπτό" κάτι...ΚΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΕΙΚΟΣΙ ΜΑΝΔΑΜ).

Για να πάω με τα επικυρωμένα μου και να καταθέσω την αίτησή μου για κάτι που ήξερα οτι δεν θα το έπαιρνα σήμερα...τεράστια ουρά και δύσθυμη μεσήλιξ υπάλληλος (έχει αναλυθεί σε προηγούμενο ποστ η περίπτωσή της).

............

Τη δε έξοδο (όοοοοοοχι, δεν τελείωσα!!), δηλαδή αυτόν τον διάδρομο του 1,2 μέτρων που αποκαλούν έξοδο, έχει φράξει κήτος με σαπιοκοιλιά διαστάσεων μπουλντοζιέρας χαλαρά, το οποίο κοιτάει κάτι στον τοίχο και βήχει, ή μάλλον, φτύνει τον πνεύμονά του περιοδικά (δλδ με ρυθμό, θεωρητικάριοι) με ανοιχτό το στόμα.

Στην ενδιάμεση παύση, τρέχω να περάσω αλώβητη ΑΛΛΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕ Ο ΚΑΡΚΙΝΙΑΡΗΣ, ΜΟΥ ΡΙΞΕ ΟΛΗ ΤΗ ΦΥΜΑΤΙΩΣΗ ΜΕΣΩ ΣΤΑΓΟΝΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΒΡΩΜΕΡΟΥ ΧΝΩΤΟΥ ΣΤΗ ΜΑΠΑ. Γιατί δεν τον έβρισα κι αν δεν ένιωθε, γιατί δεν του ριξα μια γονατιά στ'αρχίδια, θα το αναλύσω με τον ψυχαναλυτή μου. Πάραυτα!!

..............

..................

........................Το λοιπόν, βγαίνω έξω αφρίζοντας!

Ακούω, ακούω κλασσική, μπας κι εκπολιτιστώ αλλά Πολεοδομία-Τσαϊκόφσκι, σημειώσατε 1.

Σε μια καταδικασμένη προσπάθεια να ξεχάσω το Πειρατίνι μου, ξόδεψα αλλόγιστα το βδομαδιάτικό μου σε κουβάρια μαλλιών, αλλά τελικά έμεινα με άδειες τσέπες και με μουσκεμένα κουβάρια. (ποιητικό but true). 

Και 2,10 να'ναι οι ώρες σας, για ένα πιτόγυρο!

Υ.Γ. :  Όποιος βρει το αντίθετο του σκεφτόμουνα και σιχτιριζόμουνα, κερδίζει σόπινγκ με τον μονόχνωτο.

Θεωρία και Mεθοδολογία Ανάλυσης Φως Κώλου.

    Επειδή η σχολή πολλάν μας κράτησε χώρια, θα προσπαθήσω να επανακάμψω, ως αντίσταση σ'αυτούς που μου ρουφάνε το μεδούλι!!
 Και πασχίζω να βγάλω 2 εξάμηνα σε ένα!! (καταγγέλλω το παλιό club Decadence, την Ιντριγκα, τον Αλχημιστή, το Χοροστάσιο, το παλιό Dada, το Soul, τις άπειρες συναυλίες, τις εξόδους 4 φορές τη βδομάδα και τους 3 ελεεινούς και τρισάθλιους γκόμενους που για πάρτη τους χαράμισα τα μαθήματα αυτά που μου καρφώθηκαν στην πλάτη σαν χταπόδι τρομαγμένο.)


   Να αξιοποιήσομεν λοιπόν  -εγώ δηλαδή-  τις άχρηστες γνώσεις που μου χάρισε το πανεπιστήμιο, και να αναλύσομεν βήμα-βήμα το παρακάτω ΕΠΙΚΟ βίδεο- σταθμό στην τηλεθέαση και στις καρδιές των απαίδευτων γιαγιάδων (γιατί, φυσικά, η δικιά μου δεν έβλεπε Καλημέρα Ζωή, ούτε λοιπές Φωσκολιάδες, ούτε Βραζιλιάνικα).

   Αν και γρήγορος, ο διάλογος που ακολουθεί είναι γραμμένος στα ρεκορ Γκίνες 1999 στο πόσες πίπες μπορούν να χωρέσουν σε 2 αράδες.

Επίδοξοι σεναριγράφοι, πάρ'τε παραδείγμα. ΝΑ πως φτουράνε τα επεισόδια σε μάκρος.

-KΥΡΙΕ Στάθη!
-Τι'ναι?

-Κυριε ΣΤΑΘΗ.
-Το 'πες αυτό. Παρακάτω.
-Τηλεφώνησε η Σαββίνα.
-Η Σαββίνα? Και γιατί δεν τηλεφώνησε εδώ στο γραφείο?
-ήθελε τον Νάκο.
-Να ο Νάκος. Γιατι απευθύνεσαι σε μένα? (ποποπο ρε φίλε, πιρι πιρι, ούτε λεσβίες σε σχέση δεν μιλάνε τόσο)
-Ηθελε τον Νάκο γιατι δεν τολμούσε να μιλήσει σε σας.
-Γιατι δεν τολμούσε, τι έγινε, τι συμβαίνει? Μίλα ρε.
-(σομπ) Τηλεφώνησε απο ένα γειτονικό σας σπίτι.
-Γειτονικό σπιτι δικό μου?
-Ναι.
-Γιατι , δεν εχω τηλεφωνο στο δικό μου το σπίτι?
-Το έκοψαν.
-Γιατι το κοψαν αφου το πληρώσαμε!
-Εννοω το τράβηξαν απο την μπρίζα του τοίχου.
 αχ......αχ........διάλειμμα για να ξελαμπικάρει το μυαλό μου απ'το οβερντοζ ηλιθιότητας.
-ΠΟιοί το τράβηξαν?
-(βαθιά, βαθιά, Βαθιά αναπνοή για έξτρα δραματουργία, τους το μάθαν στη σχολή το κόλπο, καλό ε?) 4 κουκουλοφόροι όρμησαν και άρπαξαν τη ΜΑριάννα.
- ........ (βλέμμα σκύλου που λυπάται)
(Απο άλλο σήριαλ) -Τι είπις?
-Μιλα καλα γαμωτολγα, μη με τρελαίνεις ΜΙΛΑ.
-Πριν απο λίγη ώρα.(δραματική παύση) Απήγαγαν τη Μαριάννα ((δραματική παύση). 4 κουκουλοφόροι κακοποιοί (δραματική παύση).

     Και ξεκινά ο λόγος που εκλέχτηκε ο Γιώργος Θεοχάρης Βασιλείου στη Βουλή:

-Όχι ρε γαμωτο, οχι, δεν ειναι δυνατον.
 Όχι ρε άτιμε.(προσπαθεί να θυμηθεί την επόμενη φράση)
 Όχι ρε άνανδρε ΟΧΙ, ΟΧΙ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ ΟΧΙ (επιμελημένο ξέσπασμα, συντηρητικό, μη τον πιάσει και κανα λουμπάγκο για την κωλοσειρά) οχι ρε κτήνος.
 Δεν μπορεις γαμωτο να με πολεμας και να βάζεις μπροστά τα γυναικόπαιδα (με ύφος λογικού συμπεράσματος). Αν θέλεις να τα βαλεις μαζί μου, βάρα εμένα ρε κτήνος αν έχεις κότσια Οχι τη γυναίκα μου ρε αλήτη. Όχι τη γυναίκα μου.(παύση για να θυμηθεί και τα επόμενα λόγια)
(στροφή 3/4 προς κάμερα)  Αλοίμονό σου. Κέρατο. Αλοίμονό σου όταν θα πέσεις στα χέρια μου. Θα σε κάνω εγώ (πλάνο άκυρου) να προσεύχεσαι και να εύχεσαι γονατιστός να μη σε έιχε (πλάνο άκυρου) κάνει η μάνα σου. Όποιος και να σαι. Φίλος. Συνάδερφος.(πλάνο άκυρου)  Αδερφός αλοίμονό σου. Θα γίνω δικαστής σου και δήμιός σου αλήτη, και θα σε τιμωρήσω κατα τα έργα σου αλήτη. Κα-τα τα-έρ-γα σου. ΑΛΗΤΗ. ΚΑ-ΤΑ ΤΑ-ΕΡ-ΓΑ ΣΟΥ. ΤΟΜΑΡΙ. (γκριμάτσα έντονης δυσκοιλιότητας). ΒΡΡΡΩΜΙΆΡΗ. (καλά, η τελική έκφραση είναι υπεράνω πάσου σχολιασμού, η μόνη περίπτωση που μπορώ να την παρομοιάσω είναι να σ'έχει πιάσει κόψιμο στη ζούγκλα κι εκείνη την ώρα να πετάγεται μπροστά σου μια ξενηστικωμένη Τίγρη).

Οι 10 πληγές του Φαραώ είναι Η ΕΞΗΣ ΜΙΑ!

          ΑΣΙΑΤΕΣ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΤΗΣ ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ!!!!!!!!  ΑΠΟ ΠΟΥ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΩ ΘΕΕ ΜΟΥ??

   Δεν θα πιάσω στο στόμα μου τον Yo Yo Ma και τη Michuko Uchida γιατί είναι οι υπέρλαμπρες εξαιρέσεις στο σαφρακιασμένο κύμα μετανάστευσης απο τους ρυζοφάγους. Άντε και η βιολονίστρια Midori Goto (χα, το έπαιξα ψαγμένη, χα!).
  Και ξέρετε γιατί διαφέρουν αυτοί? Μα γιατί είναι εξευρωπαϊσμένοι του θανατά!!! Τα αγγλικά των πρώτων δύο είναι καλύτερα απο το 98% των ΑμερικανοΚαναδων και απο το 78% των Άγγλων (δικές μου στατιστικές απο την Nutella Research).

  Aπο που ν'αρχίσω? Απο που να την πιάσω αυτήν τη μάστιγα και που να την καταλήξω?


   Ας ξεκινήσουμε με τον ένδοξο Lang Lang για τον οποίο έχουν ακουστεί τα μύρια όσα. Ομολογώ πως στην αρχή εντυπωσιάστηκα. Δεν ήξερα. Ομολογώ κιόλας οτι απήλαυσα και την εκτέλεσή του στην Ουγγρική Ραψωδία νο.2 του Λιστ.  Ομολογώ οτι θαμπώθηκα απ'τα χοροπηδητά και τα τερτίπια του και την ταχύτητα και την ΧΑΟΤΙΚΗ άνεσή του με τα πλήκτρα. Ομολογώ. Ε δε θα βάλω και τον Βαλάντη να σας το πει!

   Αλλά μετά επήλθε η γνώση. Σταδιακά. Νομίζω οτι όλοι συμφωνούμε όταν θα πω οτι ο συγκεκριμένος δίκαια φέρει παρατσούκλια όπως : Ακροβάτης, Τσίρκο κλπ. Για να μην το τραβήξω και τον πω καραγκιόζη, θέλω να κρατήσω ένα επίπεδο για το βλογ ΜΟΥ.
   Το γεγονός οτι είναι μόνιμος σαν τον δημόσιο καρεκλοκένταυρο στη Σκαλα του Μιλάνο(υ) δε σημαίνει οτι έχει και ποιότητα. Όταν τον βλέπω να βασανίζει ένα κομμάτι ρυθμικά και ερμηνευτικά με τη μαύρη τρύπα που έχει για ψυχή και να πηγαίνει χαράμι τέτοια τεχνική και ευχέρεια....σπάει κι ένα μικροαγγειάκι απ τον εγκέφαλό μου. Όπως και κάθε φορά που έρχομαι μούρη με μούρη με την ανθρώπινη βλακεία.
  Εκεί που παίζει την πανδιάσημη ραψωδία του λοιπόν, μπορώ πια καθαρά να διακρίνω τη ΜΟΥΦΑ σύσπαση του προσώπου σε μια ΤΕΡΜΑ κλοουνίστικη γκριμάτσα δήθεν ψυχικού πόνου.

Αλλά κανείς (?) απ'το κοινό δεν ήξερε οτι ο Lang Lang δεν έχει ψυχή. Είναι ένα ανδροειδές.

   Το μοναδικό καλό που έχω ακούσει για τον Λανγκλανγκ είναι οτι με αυτό τον τρόπο προσηλύτισε τον απαίδευτο κόσμο που δεν ενδιαφερόταν ή ήξερε την κλασσική κι ότι ειδάλλως η κλασσική μουσική θα εξαφανιζόταν (εαν δεν έχει ήδη πάρει το δρόμο της εξαφάνισης...ΟΧΙ!! ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΣΑ!!!). Και μόνο γι αυτό θα κλείσω το κράξιμό μου στον συμπαθή κατα τ'άλλα Κινέζο σολίστα με ένα μεγάλο μπράβο.

  Θα κλείσω όμως για του λόγου το αληθές με κάποια βίντεο που αποδεικνύουν περίτρανα την επιδειξιο/μεγαλομανία του αλλά και την άγνοιά του για το που βαδίζει σαν καλλιτέχνης.



το παιδάκι που ξέφυγε απο το θεωρείο και παίζει με το γκέιμ μπόι του.


το παιδάκι που έμαθε ένα καινούριο κόλπο και το επιδεικνύει στους φίλους του με ύφος εξερευνητή (εγώ τ'ανακάλυψα!). Τα γελάκια της γκομενίτσας στο τέλος μας δείχνουν οτι α) ακόμα κι εδώ, όλα για το σεξ γίνονται -για να εντυπωσιάσει το έτσιρο φύλο με αυτές τις βλακείες μιας κι ο Θεός δεν τον προίκισε με οτιδήποτε άλλο και
β) οτι τελικά μέχρι κι ο Lang Lang γαμάει, όχι σαν εμένα, που για να κάνω σεξ πρέπει να κάνω τάμα και να διαθέσω 4 ώρες απο τη βιοπάλη και 10 ευρώ απ'το υστέρημά μου (καταραμένα ανδρικα μπρουρδέλα!)





 Πάμε παρακάτω. Να φουντώνει το μένος! Κρατηθείτε! Sumi Jo!

Oυπς, συγνώμη. Μπερδεύτηκα. Αυτήν εννοούσα....

   Φωνή σπουργιτακίου, ΟΠΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΚΙΝΕΖΟΕΙΔΗ ΘΗΛΑΙΑ, που αρμόζει σε τι?? Πείτε το!!! ...Σε ρόλους καθαρά τεχνικούς (αν υπάρχουν). Κι αν δεν υπάρχουν, τους κάνουμε εμείς!

  Έχει το θρρρράσος να μην αρκείται σε καμια κούκλα απο τα "Παραμύθια του Χοφμαν" ή στο Λάκμε πως διάλο λέγεται. ΌΟΟΟΟχι!!! Λέει και ρόλους που ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ και ΔΕΝ είναι ΑΜΙΓΩΣ ΤΕΧΝΙΚΟΙ!  Βασίλισσα της Νύχτας (η ερμηνεία της μόνο με ερμηνεία πεκινουά με περίοδο μπορεί να παρομοιαστεί), Λα Τραβιάτα (Ιταλικό δράμα!! Αυτο πρέπει να το δείτε!):

   Ναι, Σούμι, υπάρχει κι άλλος τρόπος για να πεις την Λα Τραβιάτα χωρίς να φανεί το μαύρο έρεβος που έχεις κι εσύ για ψυχή και σ'εμποδίζει να βάλεις λίγο συναίσθημα σ'ότι τραγουδας! ΡΟΜΠΟΤΑΚΙΑ ΕΝΩΘΕΙΤΕ! Η πιο αδύναμη εκτέλεση στα 6 μέτρα με ντουφεκοπρίονο της αοιδούς εκ της Καμπότζης.  Βγάζει κορώνα υποτιθέμενης δύναμης, πείσματος, υπερηφάνιας και εσωτερικής πάλης και είναι σαν ασθενικό κουνουπάκι, απ'τα πρώτα που ψοφάνε.

Έτσι μου ρχεται να της κάνω ένα ΖΙΠ! Και να τη λιώσω με παλαμάκια.

Να μπω στον κόπο να σχολιάσω...? Να συγκρίνω...???

Gamati profora!

  Μυρίζω την αμασχάλη μου για να εμφυσήσω στον εαυτό μου κι άλλο γνήσιο, Ασιατικό μένος και προχωράω:

Χιουν-Τζουν Λιμ. Α μπα??? Πως και δεν τη λένε κι αυτή ΤΣΑΝΓΚ?? 

  Να αφήσω το βίντεο να μιλήσει απο μόνο του? Δε θα σας κουράσει. 1' ΚΡΑΤΆΕΙ!!!!

Δηθενιά του ελέους. Κάτι τέτοιες στο slutload (/redtube/youporn) τις χρησιμοποιούν για τους επίπονους ρόλους που δεν παίρει καμία άλλη.

    To κακό με τους Ασιάτες έιναι οτι είναι τόσοι πολλοί που μόνο ο 1ος που βγαίνει σε κάτι γίνεται γνωστός. Τους υπόλοοιπους τους τρώει η μαρμάγκα. Το παραπάνω βίντεον υπάρχει και απο άλλη μια πιανίστρια, τη Υuja Wang, η οποία όταν είδε οτι τη μια θέση που είχε προκυρηχθεί στα μυαλά της Ευρωπαϊκής Αγοράς για "το γρηγορότερο πιάνο στον κόσμο" της την πήρε άλλη, πήγε στην προκύρηξη του slutload που είχε φτύσει η νικήτρια και έγινε πρίμα λεσβία.

  Φυσικά δεν ξέχασα την μαστόρισα του είδους. 

Αντιεμετικά και πάμε!



  Όλως τυχαίως και συμπτωματικώς, η μόδα της Βανεσσομάε πέρασε, σε αντίθεση με το κλασσικό ρεπερτόριο που διατεινόταν οτι ήταν το είδος της. Τώρα βρίσκεται σε κάποιον ορυζώνα, θυσιάζοντας κάθε μέρα κι απο μια κωμόπολη σκλάβων Ασιατών για να μην την πιάσουν οι κατάρες των μουσικόφιλων για το ασκί του Αιόλου που πρώτη άνοιξε, δείχνοντας το δρόμο σε εκατομμύρια ομοκιτρινους της.

...
..............
............................
...............................................
........................................................είπα να το αφησω να περάσει έτσι αλλά δεν άντεξα.

  ...Είσοδος με ροζ καπαρντίνα??
  Που την πεταει λυσσάρικα απο πάνω της για να μείνει με μωβ σουτιέν?

ΠΟΥ ΝΑΙ ΤΟ ΓΙΟΥΠΟΡΝ ΟΤΑΝ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ??

Τοπ ταρίφων

    Τεμπέλα όντας και με το υπέροχο προτέρημα να αργώ συχνά στα ραντεβού μου, όταν ανακάλυψα τα ταξί στην τρυφερή ηλικία των 18, καταστράφηκα οικονομικά.
 Σε κάποια φάση, ήμουν σίγουρη οτι αν έκοβα τα ταξί, θα είχα λεφτά για να ψωνίζω σαν ανόητη έφηβη.
 Ξέρετε...απο αυτές  που κυκλοφορούν κατα ζεύγη στην Ερμού και απομυζούν τους γονείς τους με συναισθηματικούς εκβιασμούς για να γεμίσουν τα Σαββατιάτικα πρωινά τους? Σε όλη τη διάρκεια  Η σύγκριση γίνεται με τα δικά μου μηνιαία δεδομένα εννοείται, γιατί αν εγώ θεωρώ όργιο σπατάλης τα 200Ε και δεν το φτάνω ποτέ,  για κάμποσες απο δαύτες είναι σύνηθες ποσό όταν βγουν παγανιά.
 Και καλά οι μαθήτριες. Οι φοιτήτριες?? Οι 30άρες?? Οι 40άρες????

    Χμμμ, έχω την εντύπωση οτι ξεφύγαμε γι'αυτό πάμε γρήγορα γρήγορα στους κορυφαίους ταρίφες που έχω γνωρίσει.


   Ο νεκροζώντανος: Βγαίνω ένα βράδυ, 19 χρονώ μπουμπούκι τώρα, να πάω να βρω τον τότε γκόμενό μου (αυτό το τελευταίο το λέμε φτύνοντας φαρμάκι). Σαν χαζή κι ερωτευμένη που ήμανε, πήγαινα να τον δω μετά το σχόλασμά του στις 11 ΤΟ ΒΡΑΔΥ γιατί ο έρμος δεν έιχε άλλη ώρα να με δει. Βλέπω κίτρινο όχημα στον ορίζοντα, σηκώνω το χέρι και απο δω ξεκινάει και το κινηματογραφικό πλάνο.
Το αμάξι ερχόταν με τελετουργικά αργή ταχύτητα, σαν να έρεε πάνω σε αόρατο ποτάμι της ασφάλτου. Σταματάει μπροστά μου επίσης αφύσικα ομαλά. Μεσα στη μαύρη νύχτα και την ερημιά μου έδωσε την εντύπωση φέρετρου.Ο ταρίφας μέσα, γύρισε και με κοίταξε και μου έκανε νωχελικά με το χέρι "έλα" σαν το Χάρο που σου λέει "ήρθε η ώρα σου". Μα το επιστέγασμα ήταν οτι το κάθισμά του ήταν σε τόσο αμβλεία γωνία που στην ουσία ήταν ξαπλωμένος στη θέση του οδηγού, με το τιμόνι στην κοιλιά κι έβλεπε το παρμπρίζ απο κάτω, λες και ήταν σε υποβρύχιο. Μπρρρ.
Κατα την είσοδο με χτύπησε στη μούρη έντονη μπόχα φορμόλης, απο την θανατίλα και την σήψη που επικρατούσε εκεί μέσα τα τόσα χρόνια που κυκλοφορούσε σαν τον Ιπτάμενο Ολλανδό στους δρόμους, χωρίς να μπορεί να πιάσει πεζοδρόμιο.
Εννοείται, απο την ξάπλα του καθίσματος του οδηγού, δεν υπήρχε χώρος για 2ο άτομο πίσω.
Επιλογές πολλές δεν είχα, μπήκα, αλλά για λόγους οικονομικούς αλλά πιο πολύ δυσφορίας διάλεξα την ελάχιστη διαδρομή και Ο ΧΑΡΟΣ ΞΕΚΙΝΑ!
................Μετα απο αρκετά λεπτά βουβαμάρας
-   Σπίτι   σου        πας        ή         απο        το      σπίτι     σου        σε    πήρα?     (Αγγελοπούλειος ρυθμός)
-Απ'το σπίτι με πήρατε. (σήκωμα των φρυδιών διαισθανόμενη την κριτική να έρχεται).

...............................Σιωπή......................

.......................Μετά απο ακόμα λίγα λεπτά
-   Εγω          εχω             2    κόρες         πιο μεγάλες           και    τετοια    ώρα         έρχονται    στο   σπίτι,       δεν     τις        αφήνω           (ροχάλα)            να     τριγυρνάνε          τετοια            ωρα    .
-    ... (Ε, τι να του πω??)

..............................Σιωπή...............................

..................................Κι άλλη σιωπή.............................

................................Στο πεντάλεπτο
- Αν         ήσουν           κόρη     μου        θα     σου     είχα           πιο     σφιχτά           τα     λουριά         που      τριγυρνας         έξω           τέτοια        ώρα           κορίτσι      πράμα               ποιος     ξέρει               τι      κάνεις               ?
- Εδώ-μ-αφήνετε-ευχαριστώ!


Ο παθέτικ απατεώνας
Μπαίνω διπλόκουρσα με συνοπτικές διαδικασίες, κάθομαι μπροστά  βιαστικά, λέω τον προορισμό και ξεκινάμε. Πάλι η ελάχιστη διαδρομή ήτανε, με το πιο στανταρ δρομολόγιο που υπάρχει. Σαν να λέμε κουζίνα-μπάνιο.........Έχεις πολλές επιλογές??
Παρ'όλα αυτα, ο παλιόπουστας, με κάνει ένα άσκοπο κυκλάκι χωρίς προφανή λόγο, που μόνο σε ώρα με καθυστέρησε γιατί η τιμή πάλι η ίδια θα ήτανε. Αντί να του κάνω φασαρία όμως, δεν έιπα τίποτα γιατι ντράπηκα (ΤΙ????ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΨΑΧΝΩ). Θα μου λυνόταν πολύ σύντομα η απορία γιατί έκανε αυτή τη μαλακία.
Φτάνουμε στον προορισμό και έτσι που είχε έρθει, σταμάτησε να με αφήσει ΠΑΝΩ ΣΕ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΙΑΓΜΈΝΗΣ, τη στιγμή που άνοιγαν 2 φανάρια!!!!!!!! Όπως ήταν επόμενο, του είχα δώσει το 20ευρο μου και περίμενα εναγωνίως τα ρέστα για να πεταχτώ έξω σαν την τρελή, ενώ κορνάρανε απο παντού μανιασμένα οι υπόλοιποι.
Μου δίνει ένα μασούρι τάληρα και τα ψιλά μου, που απο τα 2.80 που ήταν η ελάχιστη τότε, έπρεπε τα ρέστα μου να είναι 3 πενταυρα και κάτι ψιλα. Και μόλις βγαίνω, αυτός γκαζώνει επιδεικτικά και γίνεται καπνός, ακριβώς την ώρα που ανακάλυπτα οτι είχε κάνει μασούρια τα πεντάευρα για να μη φανεί οτι μου έδωσε ένα λιγότερο!!!! Κι έτσι βρέθηκα να έχω πληρώσει 8 ευρώ. Φοβερό. Καταπληκτική πατέντα. Μπράβο. Έλυσες το οικονομικό σου πρόβλημα  κλέβοντας 5 ευρω απο το χαρτζηλίκι ενός κοριτσιού. 3 POINTS!!!!! FUCKING BRILLIANT!!!!! ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΜΠΕΛ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ!!!!!!! Κάφρε.


Ο καρδιακός
Ήταν απο τις ελάχιστες φορές που φόρεσα την πίσω ζώνη. ΤΟΣΟ ΝΕΥΡΙΚΑ οδηγούσε αυτός. Χωνόταν σαν την που-μπιιιπ-τσα στις λωρίδες, αγνοώντας 1)σήμανση, 2)φανάρια, 3)βασκούς κανόνες ΚΟΚ, 4)λοιπά οχήματα και αφήνοντας έξαλλους οδηγούς ξωπίσω του να τον βρίζουν μοναχοί τους. Έστριβε δε τόσο απότομα που μετα βίας κρατιόμουν να μην βαστηθώ απ'το περβάζι του παραθύρου του και να εκτοξεύω εμετό στον κόσμο στις γωνίες.
Και το κορυφαίο???????? Ανοίγω το κινητό να πάρω ένα τηλέφωνο και τότε...: "ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ?? ΚΛΕΙΣΤΟ ΚΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΡΔΙΑΚΟΣ, ΕΧΩ ΒΗΜΑΤΟΔΟΤΗ, ΝΑ ΜΕ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ ΘΕΛΕΙΣ?"
................................................
...................................................
............................................Ναι.......ΕΓΩ ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ!

Περιττό να πω οτι ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ 20' που κράτησε η διαδρομή, παραμίλαγε σαν ψυχασθενής, με τρέμουλο στα χέρια α λα Παρκινσον, για το δολοφονικό κινητό που παραλίγο να σταματήσει τον ζωογόνο βηματοδότη του.
Ας τα δγιάλα, καρμίρη!




Ο γαμιας
Αυτός ο τύπος φρόντισε να μου πιάσει κουβέντα και να στρέψει εντέχνως (?) την κουβέντα στο σεξ. Η μάλλον, στο πόσο φοβερός ήταν αυτός στο σεξ. Στο πόσο μικρότερη ήταν η γυναίκα του αλλά αυτός την κράταγε με το σεξ. Μοιράστηκε και λίγη απο τη σοφία του μαζί μου διαβεβαιώνοντάς με οτι η  γυναίκα θέλει ένα κτήνος στο κρεβάτι, όχι κανένα χλεχλε. Και στο τέλος, μου εμπιστεύτηκε την ιστορία μιας άλλης νεαρής πελάτισσας, η οποία ήταν 20κάτι κι είχε γνωρίσει μόνο έναν άντρα (δλδ ένα αγοράκι που βρήκε το μουνί της χρονιάς του σ'αυτήν και την στραβοπήδαγε για κανα 4άρι χρόνια, κερατώνοντάς την ταυτόχρονα -ή προσπαθώντας- με ο,τι θηλυκό πέρναγε και φερόμενος απέναντί της με τουπέ πρίγκηπα που θέλει-και- τα-μπιφτέκια-του-ΤΩΡΑ-να-κάτσεις-μεσα!!). We've all been there.
Αυτή η κακομοίρω λοιπόν, αφού τερμάτισε την πρώτη "σχέση" στη ζωή της, κι αφού ξεπρήστηκαν τα μάτια απ'το 6μηνο κλάμα, άρχισε να ψάχνει να πηδηχτεί. Και την περιέλαβαν 2 γκέυ και της έδωσαν και κατάλαβε! Και "ακόμα χύνω" είπε στον ταξιτζή. Και θες να πιστέψω οτι όλα αυτά στα εμπιστέυτηκε μια τυχαία κοπέλα. Οτι ΔΕΝ είναι η φαντασίωσή σου όλα αυτά, ε? ΟΚ! Εδώ κατεβαίνω!




Ο πέφτουλας
Αααα, αυτός ήταν ένα βήμα παραπέρα. Αφού μου ανέλυσε όλη του τη θεωρία για την αναγκαιότητα του σεξ και το γεγονός της πολυγαμίας του ανθρώπου, διαρρύγνηε τα ιμμάτιά του οτι αφού τα υποστήριζε τόσο πολύ όλα αυτά, αν έπιανε τη γυναίκα του με άλλον θα έδειχνε κατανόηση και θα έφευγε διακριτικά. Αφού κι ο ίδιος πιστεύει στην πολυγαμία και στο αυθόρμητο σεξ.
Εγώ σιγόνταρα, απ'τη μια γιατι όταν ο άλλος επιμένει τόσο πολύ να του απαντήσεις, πρέπει να του πεις κάτι, κι απ την άλλη γιατι ήμουν κι εγώ σιχτιρισμένη σ'εκείνη τη φάση και ήθελα να πιστέψω, αν όχι στην πολυγαμία, στο πέταγμα της μελισσούλας (απο λουλουδάκι σε λουλουδάκι...).
Κι όταν έφτανα προς τον προορισμό μου, άρχισε να προσπαθεί να με πείσει -ΑΚΟΥΣΟΝ ΆΚΟΥΣΟΝ!!- να υποκύψω στις απολαύσεις του αυθόρμητου σεξ για να δω πόσο δίκιο έχει, κοινώς να πηδηχτούμε σαν τα κουνέλια ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!! -θου κυριε φυλακείν τω στόματί μου-.
Εκεί ξέχασα και λουλουδάκια και μελισσούλες, γραπώθηκα απο το επιχείρημα "έχω σχέση!" όπως ο ετοιμοθάνατος απ'τη ζωή, κι όταν είδα οτι είχε μια πίπα να αντιλέγει και γι αυτό, άρχισα τα ψέματα "Είμαι ερωτευμένη!".
Πριν με κράξετε, φυσικά και προσπάθησα να πω οτι "Φιλαράκο, ΔΕΝ μου αρέσεις, κι αν μου άρεσες, ΔΕΝ θα σου κανα τη χάρη να σου κάτσω τόσο απελπισμένα", αλλά το έλεγα τόσο ευγενικά που προκάλεσα κώφωση. Ήμουν πιο διακριτική κι απο τον διαιτολόγο της Britney Spears

Ο ανώμαλος
Aυτός δεν έλαχε σε μένα αλλά σε μια φίλη μου πολύ πιο θύμα/διακριτική/ντροπαλή απο μένα. Άρχισε ο τύπος να της λέει τον πόνο του για την σεξουαλική ανωμαλία του που ξεκινούσε απο την εφηβική ηλικία, αυτή συγκινήθηκε, έκατσε και άλλη 1 ώρα μέσα στο αμάξι για να συζητήσουνε και ατός της εξιστόρησε: όλο το σκηνικό που σαν παρθένος κι έφηβος τον ξελόγιασε μια ώριμη και έμαθε να ερεθίζεται μόνο όταν γδυνόταν αι αγγιζόταν και να τελειώνει μόνο όταν την έβλεπε να αυνανίζεται. Αυτή η ιστορία κράτησε μέχρι τη μέση ηλικία και κοντολογίς, ήταν ακόμη παρθένος!!
Το κλου όμως ήταν όταν της ζήτησε να κάνει κι αυτή τα ίδια για να "δει αν θα καυλώσει"!
Μια κατάσταση όπου μόνο εμείς οι χαζές μπλέκουμε.


Ο κοινός απατεώνας
Μπαίνεις, λες τον προορισμό σου και μετά απο ώρα αντιλαμβάνεσαι οτι ο τύπος πάει όπου να ναι!! Κι όταν ρωτήσεις (το πόσο έγκαιρα θα ρωτήσεις εξαρτάται απο το πόσο μαλθακός είσαι, εγώ άργησα) που στο διάλο πάει, θα σου πει "Α, Νομαρχεία είπες? Εγώ άκουσα Δημαρχεία!". Κι εγώ άκουσα οτι θα σε ΄δεσω στον πίσω προφυλακτήρα και θα σε σέρνω μέχρι να γίνει ο εγκέφαλος σου αλοιφή για τα λάστιχα, δεν ξέρω αν τα μαθες!! Κι άντε μετά να βρεις άκρη με το πόσο έγραψε το ρολόι και πόσο πρέπει να πληρώσεις.


Ο μόνος
Ο χωρισμένος, μεσήλικας, μεροκαματιάρης, με 3 δάνεια και χωρίς φίλους -μιας και όλοι τον δέχονταν οικογενειακά-, που σε παρακαλάει για λίγη παρέα κι ενίοτε σε κερνά τσιγάρο. Εμένα τουλάχιστον μου έτυχε κι αυτός και ήταν μάλλον η μόνη φορά που δεν υπήρχε σεξουαλική υπόννοια.




Ο παραδεισένιος
Καθαρό πουκάμισο κολλαριστό, ευγενικός, σοβαρός κι επαγγελματίας, με αιρ-κοντισιον και κλασσική μουσική!! Κυκλοφορεί και πριν τον πετύχω εγώ 2 φορές τον είχα ήδη ακουστά σαν αστικό μύθο!!

Μες στης πόλης τα στενά

    Και που λέτε, καθώς επανακυκλοφορώ στο κέντρο της Αθήνας, πράγμα που ισοδυναμεί με το να μπαινοβγαίνω στα γκέτο του Μπρονξ στο Νου Γιορκ, έχει ανοίξει το μάτι μου και μορφώνομαι κάθε μέρα. Και σκοπεύω να μοιραστώ για άλλη μια φορά τη μόρφωσή μου μαζί σας.

   Τα έμπα-έβγα στα ΜουΜουΜου μπορούν να αποβούν απο εκπληκτικά, άνετα έως πύλες της κολάσεως. Έξω απ'το ΙΚΕΑ μου πιασε κουβέντα ένας χονδρός κύριος που θα μπορούσε κάλλιστα κάποιος να τον περάσει για άλλον ένα γκρινιάρη που θέλει να αποβάλλει τα μιρλιάρικα παραπονά του στην πρώτη πρόθυμη (????) φάτσα. Αλλά δεν ήταν έτσι. Καταλήξαμε να μιλάμε για 3 τέταρτα καθώς βολοδέρναμε στα λεωφορειομετρό για καθαρά εγκυκλοπαιδικά θέματα. Να περάσει ευχάριστα ή ώρα δηλαδή!! Και πως πέρασε γρήγορα με την ψιλοκουβέντα. Αν ήμασταν όλοι τόσο ανοιχτοί στο να δημιουργήσουμε ένα πιο ευχάριστο περιβάλλον στις μαζικές κονσερβοποιήσεις στα ΜμουΜουΜου, τι καλα που θά τανε (χαριτωμένη φρασούλα πριγίπησσας)!

   Άλλες φορές ήταν απλά άνετα, χωρίς πολλή αναμονή και με καθισματάκι.Χωρίς να χρειαστεί να δώσεις αγκωνιά στα πλευρά ενός γεράκου και να σπρώξεις με την παλάμη σου τη μούρη μιας τσουράπως για να την πάρεις! Και χωρίς την αμασχάλη του έρμου Πακιστανού απ τη μια και την ψαρίλα απ το στοματάκι της αγελαδομεσήλικης απ την άλλη. Άααανετα! Μέχρι που έβγαζα και το πλεκτό μου και έπλεκα για να περάσει η ώρα.

   Και υπάρχουν και οι κολασμένες φορές που περιλαμβάνουν έρμους, γλυκούληδες γεράκους που περίμένουν στωικά να σηκωθεί η -σχεδόν πάντα θηλυκή- γαϊδάρα 20 Μαϊων που έχει θρονιαστεί γιατί την κούρασαν τα υπερτρέντι πλην φάλαγγα παπουτσίνια της. Μια γιαγια στην αντίστοιχη περίπτωση, συνήθως δεν έιναι γλυκούλα γιατί θα το ανοίξει το στοματάκι της, αλλά και πάλι, έχει δίκιο!!

   Έχω πετύχει και την εξής περίπτωση, στο τραίνο στα βόρεια προάστια:
Είμαστε μια μίξη απο Πακιστανούς, ληστές, παρακατιανούς που ξέχασαν να βγουν στα Κάτω Πατήσια, γιαγιάδες και παππούληδες, κακκομαθημένα "αριστοκρατάκια" μεγαλομεσαίων οικογενειών που δεν έχουν ακόμα αμάξι και την λοιπή πλέμπα, εμού συμπεριλαμβανομένου.
 Όταν κάνει η εν λόγω γιαγιά την παρατήρηση στην καλοχτενισμένη και σένια τσουράπω, αυτή στην αρχή την αγνοεί και γελά με τη φίλη της. Αυτό οδηγεί τη γιαγιά σε πιο πρικόχολη παρατήρηση, η τσουράπω εξακολουθεί να την αγνοεί και να την χλευάζει επιδεικτικά κι όταν πλέον η γιαγιά αναγκαστέι να προβεί σε προσβολές, η τσουράπω θα νιώσει και την παραμικρή προσπάθεια προσβολής που πάει προς το μέρος της αμέσως και γίνεται λέαινα (ή μήπως απλά αυτό το υπέροχο μίγμα της ξινοκακιάς??).Και τότε θα δεήσει να απαντήσει στη γιαγιά, μόνο και μόνο για να πει καμια παπαριά τύπου : "Αν σας είχα δει, θα σηκωνόμουνα, γιατί έχω ήθος εγώ!" (εξακολουθώντας να είναι θρονιασμένη και να κουνάει δεικτικά το κοκκινοβαμμένο νύχι στη γιαγιά!!) και "Εγώ δεν σας πρόσβαλα, ΑΝΤΕ!!".Όσο πολιτισμένη κι αν το παίξεις κοπελιά, ας το.....σε καταλάβαμε όλοι τι ήθος έχεις. Αν σ'είχα παιδί μου, θα σ'έδερνα κάθε μέρα! ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ!! Θα ξέρες εσύ.

   Τις προάλλες δε, διασχίζοντας την Χαροκόπου στην Καλλιθέα μετά λεωφορείου βεβαίως βεβαίως (όπου Χαροκόπου βάλε δρόμος 10 μέτρων, με αμάξια παρκαρισμένα δεξιά κι αριστερά και με μόνο μια λωρίδα περισσευούμενη και για μας που την διασχίζουμε), ξαφνικά σταματάει το λεωφορείο λόγω εμποδίου. Και τι ήταν το εμπόδιο παρακαλώ??? ΜΑ ΝΑΙΑΙΑΙΑΙ, ο μαλάκας με την Ζ3!!! (Ζ3=τσάμπα και βερεσέ ακριβό, μούρικο αμάξι, Μερσεντες νομίζω αλλά δεν έχει κ τόση σημασία, πάντα 2θέσιο και το πιάσατε το νόημα).
    Γιατί, ΓΙΑΤΙ ΘΕΕ ΜΟΥ να είναι ΠΑΝΤΑ ένα τέτοιο αμάξι που θα κάνει την καραγκιοζιά ΆΡΑΓΕ???
Μετά απο πολλάααααα πολλάαααα μα πολλάααα κορναρίσματα, εδέησε να εμφανιστεί ο αγχωμένος κάτοχος, ο οποίος ήταν...γυναίκα!!!! Και τι γυναίκα!!!!! Σένια, μανικιουρισμένη, ξώβυζη με στρας. Και μην τολμήσει να της πει κανας χριστιανός τίποτα! Όοοοχι, χρυσέ μου, δεν κατάλαβες καλά, ποιός είσαι ΕΣΥ που θα πίασεις στο στόμα σου την ΝΤΙΒΑ χωρίς να έχεις κάνει πλύσεις με ροδόνερο?

   Σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου θα ήμουν ο Σπάιντερμαν/η Έβελυν Salt/ η Anjelina Jolie ή απλά γυμνασμένη, θα έκανα τη μαϊμουδιά να πιαστώ απ το περβάζι του παραθύρου, να πηδήξω έξω ακριβώς, στο αμάξι και να κάνω μια ΠΛΑΦ και να της κολλήσω στην παρμρπιζάρα της -με την ίδια χειρονομία που κολλάγανε οι μερακλωμένοι με σάλιο, στο μέτωπο των οργανοπαικτών, το χαρτονόμισμα - ένα αυτοκόλλητο street panthers. Ξέρετε. Άντε, να σας το πω κι αυτό, απ'αυτά που είναι μεγάλα, περδικαλί φωσφοριζέ και λένε "Είμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου γουστάρω" και βγαίνουν με σπάτουλα απ'το τζάμι. Αυτά!!
Αλλά δεν είμαι τίποτε απ'όλα αυτά, ούτε χωρούσα απ το μικρό παράθυρο. Οπότη της την χάρισα για σήμερα. ΑΛΛΑ ΦΟΒΟΥ ΜΩΡΗ ΚΛΩΣΣΑ. ΠΗΡΑ ΠΑΚΟ ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ.


   Στα δε ΙΚΕΑ, στην σταση του λεωφορείου ακριβώς απ'έξω, ήταν παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεξιά κι αριστερά της στάσης σε απόσταση 1-2 μέτρων. Όχι νόμιμα δηλαδή αλλά σε σχέση με τον παρακάτω, έστω, με λίγη τσίπα παρκαρισμένα!
Και να σου ο τζιπ. Ο τζιπ, χωρις καν να επιχειρήσει να μπει στο τεράστιο παρκινγκ του ΙΚΕΑ, χωρις καν να κανει μια βόλτα να δει που αλλού έχει θέση, έρχεται και το αμολάει ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠ ΤΗ ΣΤΑΣΗ με καμάρι και πυγμή. Και φυσικά, ήτανε ένας σκατόφατσας μακρυμάλλης σαπιοκοιλιάς με ύφος "στα πανέμορφα αρχίδια μου" και γκόμενα μια ώριμη μαλάκω. Εεε, εσύ, μακρυμάλη σαπιοκοιλιά με το τζιπ! Μη σου περάσει απ το μυαλό οτι εμποδίζεις μέχρι και το μικροσκοπικό πεζό παιδάκι να περάσει...Αλίμονο!!!
Ορθώνει το ανάστημά του ο παραπάνω χονδρός που κουβεντιάζαμε και τυ κάνει παρατήρηση. Ο τζιπ ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΞΕ. Και μυγάκια να μασταν, ένα ψίχουλο προσοχής θα μας το δινε. Μόνο η κωλοπιασμένη δίπλα του μας έκανε τη χάρη να μας πει τη φοβερή δικαιολογία "ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΜΟΝΟ". Εύχομαι κι ο σκατάς που έχεις γι άντρα να σε πάρει παραφύση ασάλιωτα ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΜΟΝΟ. Σακαφιόρα.

  Ο δε ζητιάνος που με περίμενε πιο πέρα, με το πλαστικοποιημένο χαρτόνι και γραμμένο πολύ επαγγελματικά με τεράστια γράμματα "ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΙΝΑΩ"(μην τυχον και δεν πειστει κανεις), θα πρεπε να γράφει ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΙΝΑΩ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΙΚΟΠΟΙΩ ΧΑΡΤΟΝΙΑ. Άντε. Μπαγλαμά.

   Πάμε παρακάτω. Υπηρεσίες! Maaaajor κεφάλαιο το οποίο το έχει θίξει καταπληκτικά o peslac εδώ. Εγώ, σαν γυναίκα, το μόνο που έχω να πω είναι οτι οι άντρες είναι στην συντριπτική πλειοψηφία πιο ευγενικοί ή εξυπηρετικοί. Και μόνο που θα κοιτάξουν να σε βοηθήσουν ή να σου εξηγήσουν, ακόμα και χωρίς χαμόγελο (ΧΧΑΧ! αστειάκι) ή με πλήρη σοβαρότητα, είναι απείρως καλύτερο απο τα παρακάτω που συναντω ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ στις 2-3 υπηρσίες που θα πάω:

    ~ την νεαρή ξανθιά καρακατακαηδόνα με ύφος χιλίων καρδιναλίων που σου κάνει πρόβλημα το οτιδήποτε δεν ταιριάζει με το τσι της και σε κοιτάει με αυτό το ύφος λυσσασμένης απορίας "αφού είμαι μουνάρα, γιατί είμαι κακογαμημένη??".

   ~ την ευτραφή αγελαδχμμμμμ...μεσήλικη νευρικιά, που έχει χίλια δυο στο κεφάλι της, απο τα τσιγάρα που έπιασε στην τσάντα του κανακάρη της και τον μηχανάκια που έφερε ως τη γωνία την κόρη της, μέχρι την προτίμηση του συζύγου στο τρίπτυχο καφενείο-μπύρα-ποδόσφαιρο αντι για το θείο της κορμί στο κρεβάτι. Σιγά μην σ'εξυπηρετήσει αυτή!!!! Είτε θα μιλάει περιπαθώς στο τηλέφωνο για το πως μαγείρεψε το παστίτσιο μπας και δελεάσει τον καραφλάντρα της είτε θα πινίγεται, θα πινίγεται στη δουλειά σας λέω, και δεν θα σε κοιτάξει καν (τη γραμματεία μου μου θυμίζει αυτό). Κι είναι και παρεξηγησιάρες.

    (υποκατηγορία)     ~ Είναι και κάτι κοριτσόπουλα συνομήλικές μου που μόλις τελειώσαν τη σχολή και κάνουν πρακτική ή έκανε πρακτική στο γλύψιμο ο μπαμπάς και τις πήρανε με σύμβαση, και όχι μόνο δεν εξυπηρετούν αλλά θα σου κακομιλήσουν κιόλα (πρώτες υποψήφιες για τις παραπάνω κατηορίες).
    Έχω δει απο τη φάρα τους  -να μη σώσω να φάω τη λαθραία σοκολάτα που με κοιτάει τώρα-  να σαχλαμαρίζουν στο φακεμπουκ/ να μιλάνε με τον γκόμενο στο κινητό και να βγαίνουν απ τ'αυτιά τους καρδούλες/ να κουτσομπολεύουν με την κολλητή τους πάλι στο γκουμουτσοκινητό, κι όλα αυτα:
με 5-6 ταλαίπωρους να περιμένουν ένα της βλέμμα.


   Προχωράω και λέω να μπω στη Λυρική. Όπου έχω ξαναμπει άλλες 2 φορές αυτό το μήνα, προσμένοντας εναγωνίως ένα πρόγραμμα.   Φευ!   Προγράμματα στον ορίζοντα=μεδέν. "Προγράμματα έχετε?" ερωτώ ρητορικώς.
Απάντηση ΔΗΜΟΣΙΟΥΠΑΛΛΗΛΙΣΤΙΚΗ: "Τα περιμένουμε!".  Τάλε κουάλε με την απάντηση που είχα πάρει και 1 μηνα πριν.
Κι εμένα η ροχάλα μου σε περιμένει πίσω απ τα δόντια μου. Τεσπα!!


   Στο λεωφορείο, πιο χαλαρή ώρα. Ειμαι φρεσκολουσμένη και πάω να πιάσω τα μαλλιά μου κότσο, αφού τα πασπατέψω λίγο. Εντός ολίγου, αναμπουμπούλα. Η πίσω έξω κυρία σηκώνεται κοιτάζοντάς με έντονα και αγριωπά για να αποκαλυφθει η εξερχόμενη πίσω μέσα γρια η οποία μου λέει σε τόνο μάγισσας Φούρκα:
-"κοπελιά, τα μαλλιά σου όπως τα τίναζες, 3 τρίχες μου ρθανε στο στόμα, μιεχ."
- "Ω, με συγχωρείτε πολύ..."
- "3 τρίχες!!".
- "...με συγχωρείτε δεν το κατάλα..."
-"3!! ΤΡΙΧΕΣ!!γρμφ".
.....................................ΝΑ ΤΙΣ ΚΑΤΟΣΤΗΣΕΙΣ!!!! ΚΟΥΡΟΥΤΑ!!!!

   Παραπέρα μια άλλη έχει κάνει γαλλικό μανικιούρ στα νύχια και στήνεται και τα χαζεύει όλη την ώρα. Εκεί που αρχίζει και γίνεται μπλιεχ η κατάσταση όμως έιναι όταν τα κοι΄ταει, ανακαλύπτει τη βρώμα μέσα στο νύχι, τη βγάζει με προσοχή για να τη δουν όλοι, τη μυρίζει και μετά την πετάει κάτω. Η δε διπλανή της είχε ένα κούρεμα-κράνος και χτενιζόταν με τα δάχτυλα φιλάρεσκα ΜΕ ΜΑΝΙΑ.
Συμπέρασμα: οι γυναίκες έιναι βλαμμένες, κι εγώ ΠΡΕΠΕΙ να κατέβω απ'τον κινούμενο μουρλομαγνήτη.

    Σε αυτό το σημείο, πηδάω απ το λεωφορείο σαν ευλύγιστο κατσίκι που είμαι και χώνομαι στο tube. Το μετρό ντε! Κάπου εκεί έχει σωθεί κι η υπομονή μου, θέλω να φτάσω σπίτι πια, κι όποιον μου φράζει το διάβα τον βρίζω απο μέσα μου. Όλοι είναι ένα κινούμενο ανάποδο γαμώτο. "Άι γαμήσου κι εσύ, στην άκρη, ουστ, ψοφα, τράβα πιο πέρα" κι άλλα τέτοια ποταπά σκέφτομαι.

Σπίτι μου σπιτάκι μου, που λέει κι η γιαγιά μου, η οποία πάει εκεί μόνο για να φάει και να κοιμηθεί.

Πως έγινε αυτό??

Πως έγινε αυτό??

   Απο εκεί που είχα δυο άτομα σε αυτή τη σχολή και υπέμενα στωικά τον βραχνά αυτόν, κοίτα να δεις πως καταλήξαμε! Μια καθημερινή ιστορία μίρλας και απογοήτευσης.

    Επι 3 χρόνια που βολόδερνα στο κωλοχανείο του ΤΕΙ Αθηνών, δεν γνώριζα ούτε έκανα ιδιάιτερη παρέα με κανέναν άλλο εκτός απο δύο παιδιά (κλασσική απροσάρμοστη). Άντε και έλεγα 5 βλακείες με τους ελάχιστους που γνώριζα στα μαθήματα (μην με πείτε και αντικοινωνική!). Αφού στάθηκε αδύνατο να επιχειρήσω έστω να ανεχτώ του 6μήνου μου τις -ργιόλες (ήταν σε συντριπτική πλειοψηφία γύναια που το μόνο που πρόσφεραν στην κοινωνία ήταν εχθρικό βλέμμα, φαρμακερή γλώσσα και τη χαρά της δημιουργίας κλίκας για να σε κοιτάν με παρέα),θεωρούσα οτι αφού βρήκα αυτα τα παιδια, εδώ θα αράξω.

   Ο μεν ένας, είδα απο αρκετά νωρίς οτι ήταν ανίκανος για πραγματικός φίλος καθώς ήταν πάντα πολύ πολύ πολύ απασχολημένος με τα μύρια προβληματάκια του. Κι αφού στενοχωρήθηκα, συγχύστηκα και προσπάθησα, τον κράτησα για την παρέα του, θεωρώντας οτι αυτό ήταν το μόνο καλό στοιχείο πάνω του.  Τον γνώρισα σε ένα σωρό φίλες μου και γίναν φιλενάδες (γκχ...), φάγαμε ψωμι κι αλάτι στην κωλοσχολή, βγαίναμε μαζι, πηγαμε διακοπες μαζι επανειλημένως, τον φιλοξένησα δις στο εξοχικό μου, τον άκουγα σε όλη τη μεταβατική περίοδο σεξουαλικού προσανατολισμού, με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και τον συνόδευα στα ανάλογα μαγαζιά. Και δεν είμαι γκει φριεντλυ! Λάθεψα όμως, καθώς ήταν τόσο παρτάκιας που ακόμα κι αυτή η ρημαδοπαρεά άρχισε να μου ξινίζει.
   Είχε το νεύρα-ζαρτιέρες-χάρισμα να αλλάζει γνώμη κάθε  5 ΛΕΠΤΑ! ΧΩΡΙΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗ! ΜΑ ΤΟΝ ΤΟΥΤΑΤΗ! ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΝΙΕ! Κλασσικός μοναχογιός. Το ολ ταιμ κλασσικ θέμα που έπρεπε να ακούω σαν φίλη ήταν το πόσο αχάριστοι και αδιάφοροι ήταν οι γονείς του που δεν είχαν λεφτά να τον στείλουν να σπουδάσει ο,τι του είχε καβλώσει εκείνο τον μήνα στα εξωτερικά! Πρόκειται για άτομο που έχει βγάλει ως όνειρα ζωής τα τελευταία 3 χρόνια τα: γραφίστας, βιομηχανικός σχεδιασμός, γκραφικ ντιζαιν, μουσικός (πιανίστας), ξανά μουσικός (τραγουδιστής), ζωγράφος και το τελευτάιο: ηθοποιός. Να, τώρα έδινε, καλή τύχη του εύχομαι στις εισαγωγικές στο Εθνικό, αλλά μας γκάστρωσε!!
  Μετά απο την ατέρμονη μίρλα που τελειωμό δεν είχε, θα σου εξιστορούσε και το κάθε τυχαίο γκομενάκι που τσίμπησε απ'το ίντερνετ και φασώθηκε και μπλααα μπλαα μπλαα μπλααα έχανα το λογαριασμό. Ούτε εγώ δεν έχω απαίτηση να θυμάται η καλύτερή μου φίλη τον κάθε σαχλαμάρα μπίχλα που εφασώθην για ένα τέταρτο σε κάποιο παρακμιακό μέρος!
  Εκρήξεις γκει οργής σε δημόσιο χώρο, κρέμασμα σε ραντεβού "γιατί έτσι μας αρέσει", κι άλλες εκρήξεις θυμού οταν δεν του πέρναγε το χατηρι...Ψυχοβγάλτης!
  Σε συνδυασμό με την παντελή ένδειξη ενδιαφέροντος για κάποιο ανάλογο πρόβλημά σου, όπως ερωτικές απογοητεύσεις, οικογενειακά προβλήματα ή ακόμα και ψυχολογικά, τον έκανε ακαταμάχητο...για κλωτσιές!
Η συζήτηση πήγαινε κάπως έτσι:
-Απο τότε που χώρισα με τον τάδε νιώθω πολύ μοναξιά. Δεν έχω όρεξη να βγω, κάθομαι μόνη σπίτι, όλα μου φαίνονται αδιάφορα, δεν μου κάνει αίσθηση τίποτ......
-Ναι! Κι εγώ μίλησα στο τσατ με τον ταδε που είχαμε φασωθεί και δεν τον είδα να ψήνεται και πίρι πίρι πίρι πίρι.......(.....FAIL).
  Το άκρον άωτον του αδιάφορου. Εκεί που πείστηκα για την αδιαφορία του, ήταν σε μια απο τις πιο έντονες συγκινησιακά εμπειρίες μου. Προσπαθώντας να μην καταλάβει κανείς άλλος τίποτα, τον έσπρωχνα με γέλια σε ένα δωμάτιο για να κλειστώ εκεί και να ξεσπάσω, να κλάψω στον ώμο του. Και το μόνο που εξέλαβα σε εκείνη τη φάση ήταν ένα............πατ πατ στον ώμο.
Ο,τι θα έκανε και ο Sheldon Coopeer στο Big bang theory, που στην έσχατη ανάγκη σε παρηγορούσε με ένα "there, there" με φωνη ρομποτ.

   Η δε άλλη, ήταν στην αρχή μουντή και εσώκλειστη στο καβούκι της, πράγμα που με τον καιρό και την παρέα έφτιαξε και φώτισε κάπως. Ειδικά μετά τον Έρωτα, άρχισαν να υπάρχουν σοβαρές αξιώσεις για να γίνει και-γαμω-τα-άτομα.
  Τον πρώτο καιρό ήταν όλα καλά. Μέχρι και τον καλύτερό μου φίλο της γνώρισα κι ερωτευτήκανε. Διακοπες όλοι μαζι, διακοπες οι δυο μας, εργασίες στη σχολή, συναυλίες. Ήταν πολύ θεοσεβούμενη και προφανώς με αρκετά κολλύματα, αλλά πίστευα οτι ήταν "η μόνη θεούσα που μπορούσα ν'ανεχτω". Νααααααα, ναααααα μουτζώνομαι τώρα.
   Αυτή είναι και το πιο καταστροφικό κεφάλαιο καθώς μετα απο 3 χρόνια γνωριμίας δικής μας και 1 χρόνο σχέσης με τον πολύπαθο και μαλακαντρέα φίλο μου, ήρθε η στιγμή να ξαναπάμε διακοπες.
  Αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν όλα ρόδινα. Υπήρχαν τσακωμοί. Και μπορεί το ευτυχές ζεύγος να μην το καταλάβαινε αλλά εγώ έβγαζα φλύκταινες με την τεταμένη ατμόσφαιρα την οποία έπρεπε να υπομένω όλο το βράδυ, για να εξαφανιστεί ως δια μαγείας (???) το πρωι (είχαν μεσολαβήσει γελάκια και χαρχαλέματα το βράδυ, στα αναμεταξύ τους ενδότερα). Ειλικρινά, αυτό ΜΕ ΖΟΥΡΛΑΙΝΕΙ.
  Σε εκείνο το διάστημα άρχισαν να βγαίνουν οι διαφορές μας με αυτήν προς τα έξω. Πράγματα που ούτε που σκεφτόμουν παλιότερα, έβρισκα να μ'ενοχλούν. Όπως η μίρλα στο εστιατόριο, ποιός έφαγε τι για να πληρώσουμε ακριβώς το αντίτιμο. ΤΖΙΖΑΣ. Και το 50λεπτο! Ούτε καν Γερμανικό σύστημα.
  Αμ το άλλο, σε 2 νησιά πήγαμε, σ'ένα μπαρ της προκοπής δεν πήγαμε, ούτε και για καφέ ΠΟΤΕ. Τα κάναμε μασούρια. Λες και ήμασταν μεσήλικες.
  Άσχημες διακοπές. Όταν τσακωνόταν με τον γκόμενο δεν τολμούσα να μιλήσω γιατί θα με κατακεραύνωνε με κάποιο φαρμακερό καρφί. Αμα ξαναπάω εγώ διακοπές με ζευγάρι....
  Και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ... γιατί δεν τα είχα νιώσει πιο πριν όλα αυτά και βγήκαν στη δύσκολη στιγμή?  Ήταν επειδή απλά, δεν ταιριάζαμε και τόσο?  Ή ήταν και οτι, σαν γυναίκα, και επηρεαζόταν περισσότερο απο τους πρωτόγνωρους τσακωμούς στη σχεση της, και το εξωτερίκευε αγρίως?? Και όποιον πάρει ο Χάρος??
  Ενώ το αντρικό στυλ είναι αλλιώς, ούτε τόσο επηρεάζεται απο το πως πάει η σχέση του, ούτε είναι αντρίκειο να σεληνιάζεσαι σαν μαινάδα και να ξεσπάσει σε άλλους. Κακογαμημένη λέει ο λαός, δε λέει κακογαμημένος. Ε!!
  Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία (εγώ πιο πολυ για καπρίτσιο και για γαμηστρώνα), συγκατοικήσαμε. Μέγα λάθος αλλά ήθελα να ελπίζω οτι τα σημάδια αυτα δεν υπήρξαν ποτε!!
Και γίναμε μια exclusive τριάδα, το ζεύγος και η κοινή φίλη, στην οποία δεν χωρούσε άλλος.
Το περίεργο είναι οτι με αυτήν καταλήξαμε -δεν ξέρω πως!- να μιλάμε μόνο για τη σχέση της και για το σπίτι. Σαν να μας ένωναν μόνο αυτά. Ενω, και πάλι, ο ανηρ στάθηκε αν΄ταξιος των περιστάσεων καθώς κράτησε την σχέση μας ανεξάρτητη με τα γκομενικά του. Απλα δεν τα κουβέντιαζε μαζί μου. Γεια σου ρε Θ..... Στάθηκες και μαλακαντρέας αλλά σ'αγαπούσα.
 Κι ενώ ποτέ δεν τσακωθήκαμε με αυτήν για λόγους του σπιτιού, νομίζω οτι και οι δύο αρχίσαμε να εξασκούμε την ανοχή μας. Και πιο πολύ εγώ, γιατί έχω ένα θέμα με την ισορρόπηση των προβλημάτων μου και με το να λέω αυτό που μ'ενοχλεί. Μέχρι την ύστατη στιγμή (πριν γίνει το μεγάλο μπαμ δηλαδή) κορόιδευα τον εαυτό μου, μην επιτρέποντάς του ποτέ να σκεφτεί άσχημα γι'αυτήν.
  Αλλά έλα μου που η σχέση τους όλο και χειροτέρευε. Και γινόμουν όλο και συχνότερα το εξιλαστήριο θύμα. Και  μεγάλωναν οι διαφορές μας. Και σωνόταν η μαιναδο-υπομονή μου! Και ..και..
  Ώσπου έκανα ΜΠΑΜ κι ησύχασα!! Και βγήκαν όλα στη φόρα. Αν εγώ τη θεωρούσα εκκλησιαστική κουκουβάουνα και συντηρητική, εκείνη με έβλεπε σαν ανάρμοστη πανηδονίστρια. Μίζερη την έβλεπα εγώ, σπάταλη αυτή εμένα. Μαύρη μαυρίλα στην παρέα εγώ, επειδιξία χλιδής εμένα. Μικροαστή νυκοκοιρά εγώ, ακατάστατη εμένα.
  Κι επειδή φυσικά έχω ένα θέμα με την προάσπιση του εαυτού μου, δέχτηκα βαρύγδουπες δηλώσεις του στυλ "Δεν με ήθελες τελικά στη ζωή σου" (ναι, γι'αυτό σε έβαλα μέσα σ'αυτήν μέχρι τα μπούνια!). Και το μόνο λάθος που παραδέχτηκε ήταν το οτι μ'εμπιστεύτηκε! Μου ρχονται ένα σωρο σεκανς απο τα φωσκολικά έπη και τις Ξανθοπούλειες τετραλογίες αλλά νομίζω οτι το πιάνετε το νόημα και χωρίς αυτά.

  Και τώρα...αυτοί οι δυο (ο ένας και η άλλη) που δεν ταιριάζανε ποτέ, βρήκαν κοινό την αντιπάθειά τους προς εμένα και είναι μες στις γλύκες!

 Πως έγινε αυτό???