Για ποιον λόγο να πας στο Άμστερνταμ άραγε;

    Αποφάσισα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου. Ακριβό, όχι παγωτό και μαλακίες. Έβαλα βαθιά το χέρι στην τσέπη και έφτιαξα άρον άρον το σάκο. Η ιδέα υπήρχε απο καιρό, απο καιρό και τα αεροπορικά, αλλά μέχρι και την τελευταία βδομάδα υπήρχε μια αμφιβολία στον αέρα, ένα "να πάμε, να μην πάμε", που οδήγησε στον κακό και αργοπορημένο σχεδιασμό κάποιων λεπτομερειών. Όπως το που θα μείνουμε!

     Τελικά μείναμε όξω απ'τ'Άμστερνταμ, στο Χάαρλεμ. Και όσο κι αν με ξενέρωνε το 17άρι χλμ καθημερινά, και το 7άρι μίνιμουμ ευρώ μόνο για να πατήσω στην πρωτεύουσα, νομίζω οτι άξιζε να δω μια απο τις τόσες μικρές πόλεις όπου ζουν οι, τυχεροί σε πολλά, Ολλανδοί.
    Ολόκληρη η μικρή πόλη, για να μην πω κωμόπολη, έσφυζε απο κόσμο που ψώνιζε,  κόσμο πάνω σε ποδήλατα,  κόσμο που έβγαινε οικογενειακά να βολτάρει,  παιδάκια, σκυλάκια, μαγαζάκια, ποταμάκια και γεφυράκια.
   Στην Ελλάδα, έχω να δω κόσμο να βγαίνει καθημερινή να ψωνίσει και να βολτάρει στα όμορφα δρομάκια της, απο τότε που είχα πάρει εκείνο το γαλάζιο χαπάκι σε ένα πάρτι, αλλά μετά ήρθε ένας μανιασμένος ιππόγρυπας και αποκεφάλισε όσους πίστευαν στον Χριστούλη, κι εγώ έβγαλα τη μπλούζα μου για να τους σώσω και μετά δε θυμάμαι πολλά. Α. Και στην Πρέβεζα.

Μια κακασχήμια, ένα πράμα...Λιόσα και πάλι Λιόσα.

      Τα δε παρτέρια που γέμιζαν την πόλη ήταν εξωφρενικά περιποιημένα, αλλά τι να το κάνεις, τους μαραίνονται όλα το χειμώνα που βαράει μείον για κανα 6μηνο, ΜΟΥΑ ΧΑ ΧΑ! Δεν είμαι εκδικητικός άνθρωπος, απλά είχα ονειρευτεί Μάιο, Ευρώπη και Άνοιξη, με παρκάρες ανθισμένες και γλυκό καιρό, και μετά πήγα στην Ολλανδία κι έφαγα τ'αγγούρι. 

      Η δε πόλη, είχε ένα τεράστιο, για το μέγεθός της, κέντρο, πλακοστρωμένο και πεζοδρομημένο, γεμάτο απο γλυκύτατα μικρά μαγαζάκια, όνειρο πολλών απο μας, σε κάποιο άλλο σύμπαν, αν όλα έπεφταν έξω. Πόσοι απο μας δεν έχουμε πει "Πόσο ωραία θα τανε, αν τελικά τα παρατούσα όλα και άνοιγα ένα μικρό χαριτωμένο-μερακλίδικο μπαράκι/καφενεδάκι/τσαγερία/δισκάδικο/βιβλιοπωλείο/βαλτε ο,τι θέτε";; Ε, εκεί το κάνουν πράξη πολλοί, απ'ο,τι φαίνεται. Μωλ δεν είδα. Ούτε πολυκαταστήματα.

Δισκάδικο που άφηνε να βγει έξω η έθνικ μουσική που έπαιζε.

Ανάθεμα κι αν έχω δει τέτοιο μαγαζί εδώ. Νάκας και Γαίτάνος. Bonus, το παιδάκι που χτυπάει το κουδούνι!

    Και τέλος, για το Χάαρλεμ, να αναφέρω οτι μπορεί να μη μέναμε σε ξενοδοχείο, ή πανω σε ποτάμι, αλλά μέναμε σε ένα παλιό σπίτι τύπου-ποταμού, το οποίο ήταν ένα υπέροχο διαμέρισμα. Που μας κόστισε κάτι παραπάνω, καθώς το κλείσαμε τελευταία στιγμή.
   Τα φτηνά είχαν τελειώσει, και μάλιστα τα είχαν πάρει κάτι Αγγλάρες που έιχαν έρθει την ίδια περίοδο για τον τελικό του ΟΥΕΦΑ. Γι'αυτο και μέναμε στο Χάαρλεμ, τι νομίζατε; Μας πήρε ο πόνος για εναλλακτικό τουρισμό; Οχι. Για ναρκωτικά και σεξ πήγαμε.

ΕΔΩ μέναμε! Το άσπρο, όχι το Ποποκατεπέτλ.

    Και το καλό όταν μένεις σε μη τουριστικές γειτονιές, είναι οτι έχεις και τις φολκλόρ εκπλήξεις, όπως η θέα της τεράστιας γοτθικής εκκλησίας, της οποίας ο Κουασιμόδος μας ξυπνούσε τα μεσημέρια με εκπληκτική σολιστική ικανότητα στις καμπάνες.

Θέα απ'το παράθυρο.

    Εντύπωση μου έκανε οτι τα παλιά σπίτια δεν είχαν παντζούρια στα παράθυρα, ούτε διπλά τζάμια, παρά το κρύο. Και οτι είχαν πολύ μεγάλα παράθυρα, με αποτέλεσμα τα δωμάτια να είναι φωτεινά, παρά τις ατέλειωτες συννεφιές.


    Να σημειώσω οτι δε βάζω φίλτρα στις φωτογραφίες μου γιατί βαριέμαι και το θεωρώ καγκουρομούρικο έως κουλτουροδήθεν. Οπότε έχετε ακατέργαστα φωτογραφικά διαμάντια. Απο το γυμνό φακό μου και το κουλό μου χέρι.



   Ας περάσουμε στο παρασύνθημα όμως. Άμστερνταμ! Αυτή η άσχημη πόλη.

 
    Αυτό είναι ένα απο τα δεκάδες ρημαδιασμένα ποταμάκια-με-γεφυράκια που με αποπροσανατόλιζαν τελείως. Κάθε φορά που έφτανα σε μια τέτοια διαστάυρωση, νόμιζα οτι είμαι στο ίδιο σημείο, αλλά όχι! Γιατί το μικρό μου μυαλό έχει συνηθίσει μια πόλη να έχει 1, ένα, ποτάμι. Όχι 15 παραποτάμους με τα παρααυλάκια τους.

   

     Ποικιλία υπήρχε επίσης στα ποδήλατα. Ποδήλατα παντού. Ποδήλατα δεμένα σε όλες τις κολώνες και τα παγκάκια και τα κάγκελα. Ποδήλατα μεγάλα. Ποδήλατα μικρά. Ποδήλατα διπλά. Ποδήλατα παλιά για φυσικό αντικλεπτικό. Ποδήλατα με καρότσα μπροστά και αδιάβροχο υπόστεγο για να βγάζεις βόλτα τα σκυλιά σου και τα παιδιά σου. Ποδήλατα ταξί.

Κλασσικοί ταρίφες, πιάσαν την κουβέντα μες στο δρόμο.

 

       Και φυσικά, αμάξι ούτε για δείγμα. Απορώ τι κάνουν όταν χιονίζει ως τη μέση. Απο την άλλη, πάρκινγκ για ποδήλατα έπρεπε να ιδρώσεις για να βρεις. Πολλοί είχαν το συνήθειο να το δένουν μονάχο του, στη ρόδα του. Πολλοί επίσης έκλεβαν τα καινούρια ποδήλατα.

      Γενικά, όλη η πόλη προσφερόταν για ατέλειωτη βόλτα -ειδικά άματις ήσανε μαστουρωμένος-, και νομίζω αρκεί να χαζέψεις τα παραποτάμια σπιτάκια για να πεις οτι είδες Άμστερνταμ. Ιδού η συνοικία Τζόρντααν, διάσημη για άσκοπο μαστουρωμένο βολτάρισμα.

       Στη συνοικία Τζόρντααν ήταν και το σπίτι της Άννας Φρανκ, πλέον μουσείο. Αν και δεν ήθελα να φάω το χρόνο μου σε τουριστικά μουσεία που δεν προσφέρουν τίποτα παρα αδιάφορα εκθέματα ή κάνουν το μολύβι που άγγιξε ο Μότσαρτ στα 5 του κεντρικό έκθεμα μιας αίθουσας, κάτι με οδήγησε να πάω σε αυτό το μουσείο. Και ήταν απο τα καλύτερα που έχω πάει ποτέ. Και τα πιο συγκινητικά.

 
       Σε έβαζε στο κλίμα δείχνοντάς σου πως τα μπροστινά δωμάτια ήταν κάποτε εταιρία εισαγωγών, με γραφεία, γραμματείς και αποθήκες με κούτες με πράγματα, που ανήκε στον πατέρα της.
     Ακολουθούσε μια ενημέρωση για το οτι μετανάστευσαν στην Ολλανδία απο τη Γερμανία για να γλιτώσουν, έστησαν την επιχείρηση και μετά πλάκωσαν οι Γερμανοί, απαγορεύοντας στους Εβραίους, μεταξύ άλλων, να έχουν εταιρίες, να βγουν απ τη χώρα και να στέλνουν γράμματα.

    Και μετά σε έβαζε να ανέβεις τις ίδιες στενές, ξύλινες σκάλες του παραποτάμιου σπιτιού, που έτριζαν σε κάθε σου βήμα, και να πας στα πίσω και πάνω δωμάτια του σπιτιού, προσπερνώντας πόρτες όπου έμεναν ανίδεοι ένοικοι, και να πας στην κρυψώνα όπου εξαφανίστηκαν 2 Εβραϊκές οικογένειες για 3 χρόνια.

    Πίσω απο τη βιβλιοθήκη-πόρτα ήταν τα μικροαστικά δωμάτια όπου στοιβάζονταν οι νοματαίοι, 8 άνθρωποι που έπρεπε να συμβιώσουν μεταξύ τους σε έναν μικρό χώρο, μέχρι την απελευθέρωση.

    Ωραίο να το βλέπεις στη Λίστα του Σίντλερ, αλλά πατώντας σε ένα σπίτι με ιστορία, νιώθεις πως αυτά τα ντουβάρια έχουν ποτίσει απο ψυχές ανθρώπων που έζησαν 70 χρόνια πριν και είναι πλέον νεκροί.

   Νιώθεις το σκοτάδι παντού, απο τα βαμμένα μαύρα παράθυρα και τις μαύρες κουρτίνες που δεν άνοιγαν ποτέ και για κανένα λόγο.

O πατέρας της Άννας, χρόνια μετά την απελευθέρωση.

   Νιώθεις τα σάπια, ξύλινα πατώματα να αντηχούν σε κάθε σου πάτημα, και τα υδραυλικά της μοναδικής τουαλέτας να ουρλιάζουν μέσα στους σωλήνες.

    Νιώθεις οτι μέχρι να σκοτεινιάσει και να αποκτήσει ξανά ζωή το οίκημα απο τους υπόλοιπους ενοίκους, κανείς απο τους 8 φυγάδες δεν πρέπει να περπατάει, να μιλάει, να μαγειρέψει, να πάει στο μπάνιο ή να ανοίξει τη βρύση.

   Νιώθεις οτι η ώρα δεν περνάει με τίποτα, ακόμα κι αν είχαν ένα σκασμό βιβλία, τηλεόραση, ράδιο, πλειστέισον, ίντερνετ και ένα καλάθι χειροτεχνίες. Η ώρα δεν περνάει με τίποτα σ'αυτό το σπίτι που δεν έχεις κάτι να απασχοληθείς. Που μπορείς μόνο να ψιθυρίζεις.

    Νιώθεις πως μόνο η Άννα προσπάθησε να κάνει πιο ανεκτή την καθημερινότητα και πιο ευχάριστο το σπίτι, κολλώντας στους τοίχους εικόνες απο τα ενδιαφέροντά της. Πως η μόνη ηλιαχτίδα κανονικής ζωής ήταν το περιοδικό Κινηματογράφου που της έφερναν κάθε εβδομάδα.

    Νιώθεις πως στην ευρύχωρη κουζίνα, όπου μαζεύονταν και οι 8 το βράδυ, μαζί με τους Ολλανδούς που τους κάλυπταν, πολλές φορές, οτι ήταν η πιο χαρούμενη ώρα της ημέρας, η ώρα που έτρωγαν και μιλούσαν. Ενδεχομένως να τους ξέφευγε κι ένα γέλιο που θα πρεπε πάραυτα να πνίξουν.


      Και τέλος, φτάνεις στη σκαλίτσα που οδηγεί στη σοφίτα, κοιτάς πάνω και βλέπεις το μοναδικό ακάλυπτο παράθυρο, το φεγγίτη! Το μοναδικό σημείο που έβλεπε άφοβα ουρανό, και λίγο απο το δέντρο της πίσω αυλής! Κάθε πρωί τα παιδιά πήγαιναν και κοιτούσαν αυτό το δέντρο, κι αυτό το κομματάκι ουρανού, κι αυτό ήταν το πιο κοντινό στο παίζω, γελώ, τρέχω. Μετά απο όλο αυτό το τρομοκρατικό σπίτι, αυτό το δέντρο είναι σχεδόν ο μόνος λόγος να ελπίζεις.

      Όπως είναι γνωστό, κάποιος τους κάρφωσε, τσουβαλιάστηκαν άρον άρον σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, το καλοκαίρι του '44!, και πρόλαβαν οι 7 απο τους 8 να πεθάνουν μέσα σε 8 μήνες, 2 μήνες πριν την απελευθέρωση του '45. Η Άννα πέθανε μετά την αδερφή της, πιστεύοντας οτι και οι δυό της γονείς είχαν πεθάνει. Όμως γλίτωσε ο πατέρας, μονάχα αυτός.

...Διάλειμμα για χαρτομάντηλα...

Κατώφλι πλοιαρόσπιτου.

     Στο Τζόρντααν είχε και πολλά πανέμορφα σπίτια-πλοία. Επίσης είχε δημόσιους κήπους, κρυμμένους στους ακάλυπτους κάποιων σπιτιών, και θα έπρεπε να ξέρεις για να τα βρεις, και να περάσεις απο την ιδιωτική αυλή του σπιτιού για να αράξεις στον μυστικό-δημόσιο κήπο. Δεν βρήκα ποτέ τέτοιον κήπο όμως.

     Πουτάνες είδα μπόλικες, αν και όχι τόσο κουκλάρες όσο περίμενα. Βέβαια, ίσως δεν είναι αυτός ο σκοπός, ίσως είναι καταπληκτικές επαγγελματίες και να άξιζαν ακόμα κι έτσι το 50άρι το τέταρτο. Ναι. 50 ευρώ για 15 λεπτά fuck and suck, condom included.
    Θα ήθελα να σας μεταφέρω τα στενοσόκακα με τις βιτρίνες και τα κορίτσια στα μικροσκοπικά βρακάκια τους που πόζαραν βαριεστημένα ή μιλούσαν στο κινητό, όταν δεν είχαν την κουρτίνα κλειστή. Αλλά οι ίδιες και οι μπράβοι τους είχαν διαφορετική άποψη για τη φωτογράφιση.
    Έστεκαν σεμνές-σεμνές όλες, ο,τι περιβολή κι αν φορούσαν, ζαρτιέρες, δερμάτινα, απλά εσώρουχα, κορμάκια, δυό πινέζες και μια τιράντα, πάντως τα κοινωνικώς προκλητικά σημεία ήταν πάντα καλυμμένα. Δωματιάκια 2 επι 3, με ένα κρεβάτι και ένα νιπτήρα, τα κορίτσια πάντα στην τρίχα, και στο 14ο λεπτό είσαι έξω, κι αυτές πλυμμένες κι έτοιμες για τον επόμενο. Κι απ'έξω να περνοδιαβαίνουν ανενόχλητοι Ολλανδοί με τα παιδάκια τους, θαμπωμένοι απ'τα κορίτσια τουρίστες και θολωμένοι απ'τη μπύρα Αγγλάρες.

Αυτό το κενό ανάμεσα στα σπίτια, είναι ο στενότερος "δρόμος" της Ευρώπης. Με βιτρίνες.

     Παρεμπιπτόντως, πόσο ασέξουαλ είναι αυτοί οι Άγγλοι; Μεθυσμένοι/αμέθυστοι. Ο μόνος λόγος που κοιτούσαν τα κορίτσια, προσπαθώντας ταυτόχρονα να εστιάσουν, ήταν για να αποφανθούν μεγαλόφωνα μετά, λίγο απ'το κρυομπλαζέ χιούμορ τους. Επίσης, πιάσαμε κουβέντα με έναν Άγγλο σε ένα κόφισοπ, και ενώ τον κεράσαμε και μισό τσιγάρο μη σου πω, αυτός ούτε που έκανε την κίνηση να κεράσει απ το δικό του. Ουουουστ, κακέκτυπο του Σκρουτζ! Ο Σκρουτζ τουλάχιστον ήταν Σκωτσέζος και είχε πιο πολλή πλάκα απο σένα, απόγονε του Χιού Γκραντ, έμπλαστρο για καταψύκτες, βασιλολάγνε φλώρε που ροκάρεις με british pop.

   Όσον αφορά τον σεξοτουρισμό, έβριθαν απο σάπια σεξ σοπ, κυριλέ σεξ σοπ, πανάκριβα σεξ σοπ και μια πιασάρικη αλυσίδα προφυλακτικώνε. Άσε, και λύσσαξα να πάρω ένα sex toy, απο πολύ γνωστή εταιρία πορνό, γαλλικιά, και μου σπασε στο πρώτο δοκιμαστικό, ούτε τα ρούχα μου δεν είχα προλάβει να βγάλω!! Άντε, να το πω, MARC DURCEL λέγεται η κωλοεταιρεία, μιας και δεν έχει εγγύηση και δεν μπορώ να το πάω στο μάστορα, να τη δυσφημίσω τουλάχιστον!

     Αλλά φυσικά, τα καλύτερα μαγαζιά για να πας στο Άμστερνταμ είναι κάτι ήσυχες καφετέριες, με ήσυχους κατοίκους και σπάνια με μουσική, με περιορισμένο μενού και ασυνήθιστα χύμα ντεκόρ. ΤΑ ΚΟΦΙΣΟΠ!!

    Kαι μιλώντας για κόφισοπ, να πω οτι είναι αδιαμφισβήτητα ένας, για να μην πω Ο, πόλος έλξης για το Άμστερνταμ, βεβαίως βεβαίως.
    Μετά απο αυτά που είδα, διαβάζω διαφημιστικά απο πρακτορεία και γελάω. Κακομοίρηδες! Ναι, πάρτε την οικογένειά σας και πηγαίντε βόλτες στα μουσεία!!
   Ειλικρινά απορώ. Γιατί διαλέγουν να πάνε γκρουπ ολόκληρα μεσήλικων, κυριλέ και συνταξιούχων, τη στιγμή που είναι τόσο αδιανόητο γι'αυτούς αυτό που έχει να προσφέρει αφειδώς αυτός ο προορισμός;; Που είναι η νομιμοποίηση και οι πουτάνες! Και απλά πηγαίνουν σε μουσεία και δρομάκια, αφήνοντας ένα τεράστιο μέρος των παροχών της Ολλανδίας ανεκμετάλλευτο.
    Να πω επίσης οτι αυτό ακριβώς νόμισε οτι πάω να κάνω η μάνα μου. Οπότε πάρτε μια φωτογραφία απο διεργασίες που γίνονται στα λεγόμενα κόφισοπ απο χασικλήδες, που βρήκα τυχαία στο ίντερνετ:

      Και σε αυτά τα χαμαιτυπεία, όπου δεν σερβίρεται αλκοόλ, παρα μόνο σάπιες (ή πεντανόστιμες!) σοκολάτες και καφέδες φίλτρου, αναψυκτικά και ενεργειακά ποτά με γεύση αντιβίωση, μπορείς να αγοράσεις με το γραμμάριο διάφορα είδη χασισιού, χόρτου, μαριτζουάνας και φούντας, με κορυφαίο είδος το Καλαματιανό! Άλλα είδη που κάνουν θραύση είναι τα haze και οι "σοκολάτες". Επίσης, μπορείς να δοκιμάσεις πράγματα που ούτε κατα διάνοια θα πέσουν στα χέρια του φτωχού, παράνομου χασίκλα σε άλλα κράτη, όπως το εξαερωμένο/εξαχνισμένο χόρτο σε vaporiser. Ένας υγιεινός τρόπος να βάλετε την βλαβερή αυτή ναρκωτική ουσία στα πλεμόνια σας, χωρίς τις καρκινιάρικες συνέπειες του νόμιμου καπνού! 

ΑΙΣΚΟΣ!

Περισσότερα για τα κόφισοπ αργότερα.

3 μαγαζιά που μπήκα είχαν γάτο, και πριβέ πορτάκι, για όταν τονε πρήζαμε. Ο πιο κακός και βαρύμαγγας ήτανε αυτός του "420". Όχι, πάρε φάτσα:

Ναι...Ναι! Πιείτε εσείς, να παίρνω γατοτροφή gourmet εγώ. Πειναλέηδες.

      Γενικά, πολύ φιλόζωοι, γατόφιλοι και κυνόφιλοι και ζωόφιλοι οι Ολλανδοί.

Αυτή ήτανε πιο φιλική, έως ευγνώμων. Μάλλον οχι οικόσιτη, δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια καλοσύνη.

Σε καφετέρια.

    Εκτός απο το Άννα Φρανκ, πήγα και στο μουσείο Μαριχουάνας!! Το οποίο είχε 9Ε είσοδο για να μπεις σε 2 ξεχωριστά "μουσεία", απο 2 αίθουσες το καθένα. Οκ...

     Γενικά, απο τέτοια τουριστικά εφυολογήματα βρίθει το Άμστερνταμ. Μουσείο Γάτας, Μουσείο Διαμαντιών,  Μουσείο Τυριών. Εγώ είπα να αφήσω τους πουλημένους οδηγούς που προτείνουν όποιο μαγαζί τους λαδώσει καλύτερα και κατέβασα ένα απλικέισο στο κινητό. Χωρίς ίντερνετ, έβλεπες βαθμολόγηση απο τον κόσμο και σχόλια και με gps σε οδηγούσε εκεί που ήθελες, μάλιστα είχε και πυξίδα που σου έδειχνε προς τα που να στρίψεις και σε πόσα μέτρα φτάνεις! Πολύ με άρεσε αυτό, ένιωθα όλη μέρα σαν την Ποκαχόντας.

       Τέλος πάντων, τα εκθέματα στο Μαριχουάνας ήταν ενδιαφέροντα στο ιστορικό κομμάτι, με τις χρήσεις της ανα τους αιώνες και αναλυτικό βιβλιαράκι που σου εξηγούσε όλα τα εκθέματα. Ειδικά στη νεότερη ιστορία του όμως, απο τον 19ο αι. και μετά, επικεντρωνόταν αποκλειστικά: Στη. Φαρμακευτική. Νομιμοποίησή. Της. Στο πως όλο το 1800+ τη χρησιμοποιούσε φαρμακευτικά ο κάθε κομπογιαννίτης και φαρμακοποιός και γιατρός, ενα σωρο αρχαϊκά μπουκαλάκια για του λόγου το αληθές και δηλώσεις διασήμων υπερ της. Αφίσες σωματείων για την αναγακαιότητά της ως φαρμακευτικό προϊόν και ο πούστης ο Κλίντον που την κακολογούσε. Και φυσικά, ένα δωμάτιο-φυτεία!

      Ένα πρωινό όμως, μεσημέρι, 3 η ώρα, αποφάσισα να φάω με άδειο στομάχι ένα "σπέσιαλ" κέικ και να πάω σε ένα κανονικό μουσείο, το Βασιλικό. Έφτασα 1,5 ώρα πριν κλείσει, στο τσακίρ κέφι. Το άγχος οτι θα δώσω 15 ΕΥΡΩ ΕΙΣΟΔΟ και δε θα το δω με την ησυχία μου, μετέτρεψε το τσακίρ κέφι σε τσακίρ υστερία. Πλέρωσα και 5 ευρά για την 1ωρη ξενάγηση με τα χάιλάιτς, που να σας περιλάβει ο Χαϊλάντερ και να σας πετσοκόψει φέτες, άχρηστοι, τεμπελαραίοι ξεναγοί και φραγκορουφήχτρες ταμίες.

     Η φλώρα και πανάχρηστη ξεναγός μας πήγαινε σε ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΜΑΛΑΚΙΕΣ, και εχω δει αρκετά μουσεία για να πω τι είναι πραγματικά ενδιαφέρον. Οχι, ιστοριούλες με την Αγιά Τσετσίλια που άναψε ένα κερί και απεικονίστηκε στην εικόνα, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Ή με το ηλίθιο παραμυθάκι πίσω απο ένα αρχαίο Κινέζικο άγαλμα.

     Αμ και ωραίο έκθεμα να έβρισκε, καθόταν και σου έλεγε ποιος το παρήγγειλε και πόσο καιρό το συζητάγανε με τον καλλιτέχνη. Πες μου κυρά μου κάτι πιο ποιητικό, κάτι για την τέχνη, κάτι για μια πραγματική ανρθώπινη ιστορία με συναισθήματα γι αυτό το έργο, μαλάκω, βλαμμένη, ξενέρωτη σακαφιόρα, που κάνεις κολπικές πλύσεις πριν και μετά τη συνεύρεση. Πολύ με τσάντισε. Άσε που φλυαρούσε με μαλακίες και τελικά μέσα σε 1 ώρα μας έδειξε 7 πράγματα!!! 7!!!! ΕΦΤΑ!!!! Να΄ναι οι συνευρέσεις της για την υπόλοιπη ζωή της.

     Απο τα υπόλοιπα που πρόλαβα να δω απο το περίφημο Βασιλικό Μουσείο, που ήταν το περισσότερο κλειστό για 10 χρόνια και τώρα ξανάνοιξε, ήταν Ασιατική τέχνη, Ινδονησιακά και Κινεζικά κυρίως. Όπου είχαν και αποικίες και πλιατσικολόγησαν ανενόχλητοι οι Ολλανδοί.

    Κατα τ'άλλα είχε μια κλανιά Βαν Γκωγκ, μια πρέζα Ρέμπραντ, μια τρίχα Γκόγια, μιλάμε απο 1 ασήμαντο πινακάκι είχαν (νταξ, οχι στον Ρεμπραντ, ήταν μεγάλος αυτουνού), και το ανέφεραν στο πρόγραμμα σαν κράχτη. Περάστε κυρίες και κύριοι, έχουμε Βαν Γκογκ! Τι είχαν απο Βαν Γκωγκ;;;ΑΥΤΟ!

ΜΟΝΟ!

   Εγώ βρήκα ενδιαφέρουσα και την Ασιατική τέχνη πάντως...

Κι απο Βερμέερ είχαν αυτό! Ε δε με χέζετε.

Επίσης είμαι πολύ περήφανη για αυτή τη φωτογραφία, την οποία τράβηξα τυχαία, και πέτυχα το μόουντ στην φωτογραφική.

Μετά απο όλη αυτή την ψυχική κούραση, έπρεπε κάπως να ξεκουραστούμε.  Επειδή δεν μου αρέσει να λέω τα προσωπικά μου, θα παρεμβάλλω άλλη μια φωτογραφία που βρήκα τυχαία στο ίντερνετ.

     Κάποια στιγμή, εδέησα να πάω και στη Χάγη. Δεν μπορώ να πω οτι τρελάθηκα. Σαν ένα μεγάλο Παλαιό Ψυχικό ήτανε. Με καναν ουρανοξύστη και κανα παλάτι, να σπάει η ομοιότητα.  Και πολυσύχναστους δρόμους και μαγαζιά, για να ξεφύγουμε εντελώς απ το Παλαιό Ψυχικό. Τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια και τα Παλάτια/Βουλές δε μου λέγαν τίποτα το συνταρακτικό. Συνταράχτηκα όμως όταν μπόρεσα να αράξω σε ένα όμορφο πάρκο, με παπιά και χήνες, με θέα τη λιμνούλα και το παλάτι, και να φάω καμιά χιλιάδα Μ&Μς. Και να κάνω κι ένα τσιγάρο βρε αδερφέ......

  Ε, μετά απο αυτό, πείνασα, και ήταν απο τις λίγες φορές που έφαγα σε εστιατόριο και όχι σε Burger King. Το εστιατόριο λεγόταν umami, και έχοντας ακούσει για το ουμάμι ουκ ολίγες φορές απο ένα αγαπημένο βλογ, το My little expat kitchen, αποφάσισα να κάνω την αλλαγή. Το εστιατόριο ήταν ασιατικό και είχε πιάτα με την 5η γεύση, την ουμάμι. Οπως τα μανιτάρια, η παρμεζάνα, κάποιες χειμερινές σούπες, αυτά είναι ουμάμι. Δεν ειμαι ειδική. Πάντως τα περισσότερα πιάτα γάμησαν, και είχα και κακομαθημένο στο φαϊ μαζί μου.

Άθικτο πιάτο δεν θα δείτε, πεινούσα πολύ.

Αυτό ήταν νομίζω συνηθισμένο πιάτο σε ασιατική κουζίνα, μοσχάρι με γλυκοξινη σάλτσα και διάφορα λαχανικά που δε θα βρεις ποτέ στη λαϊκή.

 

Η σαλάτα απο φύκια τα σπαγε!!! Έδερνε! Εφαγα 2 τέτοια. Ήταν και καταπράσινη, σε ενέπνεε ρε παιδί μου! Εκτός κι αν είσαι κακομαθημένο στο φαϊ, οπότε και να δοκιμάσεις, και μόνο που είναι πράσινο, κάπως θα σου ρθει.

     Εκεί που νιώθω σαν να τρώω άβα περλέ, είναι όταν πνίγουν το φαϊ στο τζίντζερ. Υπέροχο το τζίντζερ, ναι, αλλά μόνο μια φορά το ένιωσα, που είχαν βάλει λιγο και όντως ανέδειξε το γλυκό. Άμα το πνίξουνε, δεν τρώγεται ρε παιδί μου, είναι σαν απορρυπαντικό πιάτων με άρωμα αντιβίωση.
 Και μιλάω εγώ που τα τρώω όλα, ε. Τραχανα ξινό, μαλάκια, μπρόκολο, όλα τα όσπρια, τις αγγινάρες της γιαγιάς μου, λαχανόρυζο, εντόσθια απο ψάρια κατα λάθος και μακαρόνια με μελάνη σουπιάς.
Ε, το τζίντζερ και το γάλα καρύδας, μόνο σε εξαιρετικές, πετυχημένες περιπτώσεις! (βλ. Tikka Massala καλομαγειρεμένο). Αυτή η περίπτωση με το γάλα καρύδας και γαρίδες, δεν ήταν μια απ' αυτές. Καλομαγειρεμένο φαινότανε, τι να πω...

 Κι επειδή η Ολλανδία, και η Ασία, έχει μπόλικο ψάρι, συνδυάστηκε η πρώτη ύλη με την τεχνογνωσία σε αυτό το πιάτο, το οποίο ήτανε κάτι σε γλώσσα/μεγάλο γκρι ψάρι νόστιμο, τηγανητό και νιανιαρισμενο, με λαιμ και κάτι τέτοια. Ρε γαμούσε!

ΜΠΕΕΕΡΠ

Bonus, ενα σκυλάκι Χαγίσιο.

     Επιστρέφοντας στην πρωτεύουσα και βολτάροντας, έγινα όπως πάντα φίλη με την Πανίδα του τόπου. Εδώ ένα πουλί που με υποδέχτηκε στη φωλιά του με πολλαπλά "Κρα".

     Αυτός ο κόρακας με μπλάνκο στο δόξα πατρι με ενημέρωσε για την όπερα. Αντε καλά, είχα ενημερωθεί κανα 2μηνο πριν για την υπεργαμάτη παράσταση, και τα μόνα εισιτήρια που συνδύαζαν 2 θέσεις διπλα-δίπλα με "βλέπω τους γαμημένους υπότιτλους", ήταν αυτά των 77 ευρώ!!!! Στα 30 και στα 50 δεν έβλεπες υπότιτλους ρε παιδιά, αν έχουν το θεό τους. Κι έτσι, τα έσκασα, γιατί παίζαν την αγαπημένη μου όπερα, την Τραβιάτα, με την σκηνοθεσία που αγάπησα.

   Βέβαια, εγώ Marina Poplafskaya περίμενα, μια τσουπωτή μελαχροινη μου βγήκε, αλλαγή της τελευταίας στιγμής. Αλλά χαλάλι, καλή ήτανε. Σαν Netrepko-Villazon κανείς, αλλά γενικά δώσαν πόνο οι άνθρωποι. Εκτός απο τον τενόρο, που ήταν γκέι και δεν ήθελε να δώσει πόνο, ήθελε να πάρει. Ismael Jordi. Κρυόκωλος. Εντάξει, δεν σου αρέσει η υπερχυμώδης μελαχροινή με την κωλάρα. Υποκρίσου όμως λίγο βρε πουλάκι μου! Αυτή γιατί υποκρίθηκε οτι της αρέσει το τσιλιβίθρικο σώμα σου και τα αδερφίστικα φρύδια σου; Να μαστε δίκαιοι.

   Μετά απο όλα αυτά τα κουραστικά, έπρεπε να ενημερωθούμε για το αποτέλεσμα του Ουέφα και να μην πάμε σε μαγαζί με Άγγλους. Οπότε καταλήξαμε εδώ.

   Ε; Ε; Εξαίρετο, ε;

Ε, μετά έιπα να πάω κι ένα Ρόττερνταμ, να δω περι τι ο λόγος. Πολύ μοντέρνο και ουρανοξύστης ρε παιδί μου.

Και αμέτρητα ακριβά μαγαζιά, με αμέτρητους δρόμους σαν κι αυτόν. Κι αμέτρητη βροχή. Και άθλια κόφισοπ. Εκει που πήγα εγώ, είμαι σίγουρη οτι δεν πήγα στα καλά.

Τα κυβικά σπιτάκια.

Κάπου εδώ ήτανε ο Σαλονικιός κι έκραζε τη βρώμα της θάλασσας και τη συνέκρινε με το Θερμαϊκό.

Υπερμοντέρνος σταθμός σε σχήμα λουμπάγκο.


Αλλά μας γάμησε ο καιρός στο Ροτερνταμ, τέτοια βροχη δεν την άντεξαν ούτε τα αδιάβροχα, καλά, οι ομπρέλες δεν είχαν καμία ελπίδα με τον αέρα. Δάκρυσε και ο φακός...

Να τελειώσω με μια τελευταία φωτογραφία απο Άμστερνταμ, και με τους ενδιάμεσους σταθμούς.

Τι εννοώ; Μα η Ελλάδα είναι πλέον η επαρχία της Ευρώπης. Αυτό σημαίνει οτι μόνο με ανταπόκριση πας Άμστερνταμ. Αυτό σημαίνει οτι σταμάτησα στο  Μόναχο και στη Ζυρίχη. Απο κάμποσες ώρες. Αλλά να τι αποκόμισα!

Τα beer garden στο κέντρο του Μονάχου, με βροχούλα και γεμάτο.

Το τελευταίο Burger King γεύμα, με όλη την ποικιλία σος. 

Οι Άλπεις απο το αεροδρόμιο της Ζυρίχης.

Και η σοκολάτα που δεν είχα λεφτά να πάρω. Γιατί, μεταξύ των άλλων ταλέντων μου, είναι να αδειάζω παντελώς το πορτοφόλι μου. Οταν λέμε παντελώς, εννοούμε οτι στα διόδια απο το αεροδρόμιο προς το σπίτι, τα μετράγαμε.

Ουφ, αρκετά, κουράστηκα για σήμερα. Δεν θα αυνανιστώ.

Φρανκφούρτη, μια ερωτική πόλη με συνηθισμένα λουκάνικα.

Να μαι, που λέτε, στη Φρανκφούρτη, με τα γονίδια, για τουρισμό. Άντε. Ένεκα ενός γάμου Ελλήνων. Μη γίνομαι και προκλητικός. Άφησα πίσω τους άνεργους φίλους μου και το παίζω Μαρία Αντουανέττα!

Στη Γερμανία δεν είχα ξαναπάει και βοήθησε πολύ που είχα ιθαγενείς να μου πουν δυο πράγματα παραπάνω, και πόσο μάλλον που οι ιθαγενείς ήταν και Έλληνες κι όχι ξενέρωτοι, χοντρόπετσοι Γερμαναράδες, χωρίς χιούμορ και την κάρτα εργασίας χτυπημένη τατουαζ στο μέτωπο.

Αν και οι Γερμανοί φημίζονται για το πόσο απελευθερωμένοι είναι σεξουαλικά, και για κάποιον άγνωστο λόγο, το ταξίδι στη Γερμανία με κατέστησε ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΝ σεξουαλικά. Ιτ'ς ε μύστερυ.

how you doin?

    Είχα κλείσει απο καιρό λοιπόν εισητήριο για την όπερα. Ο,τι όπερα και να παιζε -περίπου, έχουμε και στάνταρ-, θα πήγαινα. Προτιμούσα Ιταλικά χιτάκια, αλλά έπεσα σε Βάγκνερ. Τι να κάνω, δε με χάλασε κιόλας! Ήταν και Ζίγκφριντ, που παίχτηκε εδώ προσφάτως στο Μέγαρο, αναμετάδοση απο τη Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης. Μία σου  και μία μου, εδώ 25Ε κι αναμετάδοση, εκεί 14 και ζωντανό.

    Ενώ η Φρανκφούρτη είναι πόλη 650,000 κατοίκων, έχει έκταση ίσαμε τη Σαλονίκη, τραίνα, μετρά και τραμ ίσαμε της Αθήνας, 2 όπερες και η βασική είναι ίσαμε το Μέγαρο Μουσικής (Αθηνών). Ταξιθέτες όμως, ούτε για δείγμα, τους φυλαρούχες ρώταγα. Άσε που έβγαλα εισητήριο φοιτητικό, που είναι ακριβώς η μισή τιμή για ΟΛΕΣ τις ζώνες (ουάου) και ούτε πάσο ζητήσανε στην είσοδο! ΟΛΟΙ ΜΙΣΑ, ΠΑΙΔΙΑ! Καλά, πες, εγώ φαίνομαι οτι δικαιούμαι πάσο. Άντες. Θα το πάρω ως κοπλιμάν.

    Ο Ζιγκφριντ τώρα, υπέροχη εμπειρία. Υπέρτιτλοι Γερμανικοί. Δεν ξέρω Γερμανικά. Να έχω εκτυπωμένα όλα τα λόγια (λιμπρέττο λέγεται) στα αγγλικά και να βγάζω τα μάτια μου στο σκότος! Όπου είχε χαμηλό φωτισμό και φλέρταρα με την τύφλωση, πρόσεχα την ηθοποιία, τη μουσική καλύτερα (ο φίλος μας ο Stewie να μας πει που κατατάσσεται ο Βάγκνερ), χάζευα τα σκηνικά και απο κατανόηση, ο,τι θυμόμουν απο το ρημάδι το λιμπρέτο. Που αγωνίστηκα να το βγάλω μια ανάγνωση, τη στιγμή που το Game of Thrones με κοίταζε επίμονα.

   Καλοστημένη παράσταση, πολύ καλοδιαλεγμένες φωνές, ωραιότατες ερμηνείες, εμπνευσμένα σκηνικά, μια χαρά τα κοστούμια, 5 ώρες έργο! ΠΕΝΤΕ!! ΩΡΕΣ!!!!!! Αυτό το παληκάρι, ο Ζιγκφριντ, έλιωσε το έρμο. Μιας παράστασης. Μόλις πέφτει η αυλαία τον παίρνουν σηκωτό και τον παν να γίνει δάσκαλος, τον παν στα τραίνα, τον παν στη χωματερή, δεν ξέρω που τον πάνε, αλλά έχει καταστραφεί η φωνή του μιλάμε!! Και σε κάθε παράσταση θα φέρνουν καινούριο! Ε μα, δε γίνεται! Είναι όολη την ώρα στη σκηνή! Σε όολες τις πράξεις! Σε 6 απο τις 9 σκηνές!!

αυτόν είδα!

     Όταν τελείωσε το 5ωρο, κοίταξα το κινητό μου, για να δω 18 αναπάντητες κλήσεις, κι η μάνα μου ακόμα μ'έπαιρνε. Δεν μπορούσα να φανταστώ όμως αυτό που επακολούθησε. Το σηκώνω και χαμός, ο Βάγκνερ είχε έμπνευση κι έγραφε κι η μάνα μου έκλαιγε, δεν μπορούσε να καταπιεί το σάλιο της απο την αγωνία και κόντευε να με δηλώσει στην αστυνομία! Ο δε πατέρας μου, στο επόμενο τηλεφώνημα, ωρυόταν γιατί δεν πήρα ένα τηλέφωνο και οτι είμαι κωλόπαιδο.

    Θα σας πω γιατί δεν πήρα! Στο τέλος της 2ης πράξης, είχαμε πορωθεί οι Γερμανοί ανωμαλάρες κι εγώ και κάναμε ένα ενθουσιώδες χειροκρότημα, μέχρι που βγήκαν οι συντελεστές, υποκλίσεις κλπ. Με το που πέφτει η αυλαία, εκκενώνεται η αίθουσα, μιλάμε δεν έμεινε ναζιστόπουλο ούτε για δείγμα! 

   Σηκώνεται και η διπλανή γιαγιά, που είχαμε πιάσει κουβέντα και την κέρναγα σοκολατάκια για να αρωματιστεί η ανάσα της, και μου λέει "Λοιπόν, καληνύχτα!". "Τι!?!" λέω, "Τέλειωσε!?!". "Μα ναι", μου λέει. "Μααα..! Μα είναι άλλη μια πράξη!!" απογοητεύτηκα εγώ, πάνω που είχα πορωθεί. "Όχι, όχι, τελείωσε", επιμένει αυτή. Καληνυχτιζόμαστε. Κοιτάω το ρολόι, είχαν περάσει 3,5 ώρες, επιβεβαιώνομαι οτι μάλλον τελείωσε, παίρνω, όλο απογοήτευση, τα πράγματά μου...Παραμιλώντας "εγώ γιατί έχω τρεις πράξεις στα χαρτιά μου" και "όχι ρε γαμώτο, πάνω που μου άρεσε" κλπ.

     Πάω, η κακομοίρα, να πιω ένα νερό, συγχυσμένη που εξαπατήθηκα και δεν είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά οτι θα τελείωνε εκεί το έργο....

   Ζητάω ένα ποτήρι στο κυλικείο, και πριν αποσώσω τη φράση, είχε αρπάξει η ρουφιάνα ένα, γυάλινο κιόλας, μπουκαλάκι και πήγαινε να το ανοίξει με το ανοιχτήρι "ΟΧΙ!!!", κραυγάζω!

.....Με κοιτάει ερωτηματικά.

..."ΑΠΛΟ ΝΕΡΟ!!!" (δε μου ηρθε εκεινη την ωρα το μη-αεριουχο).

Αρπάζει αστραπιαία, η καργ@#$ ένα άλλο μπουκάλι με κανονικό νερό "ΟΧΙ!!!", κραυγάζω ακόμα πιο συγχυσμένη!!

...Με ξανακοιτάει αινιγματικά.

"Δεν έχετε απο....αποο.....", κι έκανα πως ανοίγω το ρουμπινέ μιας βρύσης.

 ...

Και τι κάνει η καργιΟΛΑ??

 καρε-καρε:

Με κοιτάει αδιάφορα, εριστικά σχεδόν,

ανοίγει το γαμωμπούκαλο με το ανοιχτήρι,

απο μέσα μου έκανα εφόρμηση στο καπάκι που χόρευε στον πάγκο, ρίπτοντας τον εαυτό μου με ένα "Ν Ο Ο Ο Ο"  σε slow motion στο ανοιχτήρι,

αλλά απ΄έξω μου απλά γούρλωσα τα μάτια, σκαλωμένη,

και σπρώχνει το μπουκάλι στο μέρος μου λέγοντας φαρμακερά: "Δύο ευρώ".

................................................................

.................................................................................................

2 ΝΑ ΝΑΙ ΟΙ ΩΡΕΣ ΣΟΥ, ΦΑΣΊΣΤΩ.

Κάπου εκεί έπρεπε να είχα πει "Βάλε μου βρύσης, βαλ'το στον κώλο σου και δως μου εσύ 2 ευρώ!"

Αλλά το βούλωσα και πλήρωσα. Έτσι κάνουν οι άντρες.

Μου βαλε και καλαμάκι.

Καλαμάκι να ναι του άντρα της!

Κάπου εκεί κατάλαβα οτι δεν είχε τελειώσει η παράσταση, καθώς κανείς δεν έφευγε απ'το κτήριο, παρα είχαν γνώση οι Γερμαναραίοι και είχαν βγει να ξεμουδιάσει ο κώλος τους. Όπως κι οτι η γιαγιά με είχε παραπληροφορήσει και δεν την πάλευε.

Κατασυγχυσμένη, πάω ξανα στη θέση μου, πίνοντας αργά το υγρό χρυσάφι. Εμφανίστηκε και η γιαγιά, όλο συγγνώμες, "και αποκοιμήθηκα, και είναι πολύ κακός ο αερισμός, και συγγνώμη".

Ε, με όλα αυτά, ξέχασα να ειδοποιήσω οτι η παράσταση θα τραβήξει!!!!

το μόνο ντοκουμέντο της Όπερας που κατάφερα να διασώσω.

Guys, seriousry, o Wagner πρέπει να ήταν γκέι. Τις ξέρω τις φήμες που κυκλοφορούν, απλά λέω οτι καταλαβαίνω γιατί βγήκαν. Κοτζάμ όπερα και οι γυναίκες, με το κυάλι. Πήξαμε στους βαρύτονους. Μπάσσοι, να φαν κι οι κότες. Και απο γυναίκες, μια σε αόρατο ρόλο, μια κοντράλτο!!, και μια κλασσική βαγκνερικιά τσιριδοσοπράνο που τέσταρε τα ψηλά της και έπρεπε στο έργο να έχει ως κόρην οφθαλμού την παρθενιά της!!
Γιατί, ο Ζιγκφριντ, ο ατρόμητος νέος που δε φοβήθηκε τίποτε και φοβήθηκε όταν πρωτοείδε γυναίκα!
Άσε ρε Βαγκνερ! Πήρες και την κόρη του Λιστ για ξεκάρφωμα. Σε κάρφωνε ο αυτοκράτορας και λέγε ο,τι θέλεις.



Η λοιπή Φρανκφούρτη μπορεί να μεταδοθεί και με εικόνες.

Δεν έχουν μόνο οι Έλληνες "αντικαθεστωτικούς"!

Αγανακτισμένοι δίπλα στο σύμβολο.

Και χαρακτηριστικό είναι οτι έχουν συνδυάσει παλιά κτήρια με ολοκαίνουργα.

Επίσης οι ευημερεύουσες χώρες έχουν αδυναμία στα οικόσιτα σκυλιά. Αδέσποτα δεν υπάρχουν, έχω ακούσει απο ελληνική φιλοζωική οτι είναι ασυγκίνητοι, σαν πολιτεία. Μπόγιας, αναμονή 1 βδομάδα μήπως το αναζητήσει κανείς, κι αν δεν προλάβεις να το βρεις, sorry. Κρεματόριο. Άχου ένα γλυκούλι σκυλάκι:

ο ΓερμανοΜιλού

Είπα να βάλω και κανα κτήριο, απο τα ωραία, που μοιάζουν με μπακλαβά.

Μου είπαν επίσης οτι η σκυλολατρεία κρατεί τόσο καλά, τουλάχιστον στην Φρανκφούρτη, που τα νέα ζευγάρια, σε συνδυασμό με τη δουλειά που τους τρώει το μεγαλύτερο μέρος της μέρας, προτιμούν να πάρουν σκύλο απο το να κάνουν παιδί, σε ποσοστό, χοντρικά, 40%.
Κατ'επέκταση είδα πολλά μωρά σε τρέντυ καρότσια, πολλά ποδήλατα καθώς είναι επίπεδη πόλη και με εξαιρετικό δίκτυο ποδηλατοδρόμων, και σκυλιά σε λουριά, σκυλιά σε καλάθια, σκυλιά σε ποδήλατα, σκυλιά σε καρότσια κάτω απ'τα μωρά και σκυλιά σε καρότσια ΑΝΤΙ για μωρά:

Έχει κοντά ποδαράκια, οπότε και για να μπει στο καρότσι, αγκαλιά πάει. 

Όπου έβλεπα σκύλο, έτρεχα, το καταλάβατε

οι άστεγοι με ζώα πάντα με συγκινούν, ξέρω οτι έχουμε  κι εδώ όμως.

2 λουκουμάκια κι ο Σογκόκου

Οκ, αυτή με είδε, οπότε έκανα οτι φωτογραφίζω τον δρόμο. Ξέρεις, πας μες στη μούρη τους, βγάζεις τη φωτό και μετά ούτε που τους κοιτάς, σε φάση "Σιγά μη φωτογράφιζα ΕΣΕΝΑ μωρή πατσαβούρω. Το φόντο πίσω σου παίρνω."

Γενικά τα σκυλιά δεν πολυπερπατάνε, ειδικά αν είναι μικρόσωμα.


Αλλά δεν πήρα μόνο σκυλιά, πήρα και άγνωστα ζώα φωτογραφία!:

Άμα μου βρείτε τι είναι, κερδίζετε την εκτίμησή μου. Στη ζωολογία-ζωογνωσία. Μόνο.

Αυτα τα κουνάβια/μαρμόττες/ασβούς/νυφίτσες, τα είχε ένας βρωμερός πλην τρέντυ μουσάτος άστεγος, λιγότερο των 30 Μαϊων, που ακούστε τι είχε σκεφτεί ο πούστης!! Θα πάω σου λέει με το υπερσπάνιο, σούπερ γλυκούλι, ασυνήθιστο και πρωτότυπο, μη-κατοικίδιό μου στο κέντρο της πόλης, θα τα ξαμολήσω να κυνηγιούνται και  μετά θα τα χώνω τρυφερά στον κόρφο μου, και θα ζητάω λεφτά για να τα ζήσω, γιατί τρώνε μόνο κρέας τα άτιμα, και μου κάνουν και φασαρία στο αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο που μένω!
Εγώ πάντως του δωσα.

σαλάμια και λοκάνικα

ψωμια και ζυμαρια

τορτελινια. ΜΟΝΟ.

ο ψωροποταμος τους, χαλια, χαλια.

ξέχασα πριν να βάλω αυτόν τον σκύλο που περίμενε τον μπαμπά του σε ένα σουπερ (πανάκριβο) μαγαζάκι με ΝΗΜΑΤΑ (αφησα τα σώβρακα μου παλι)

 ΟΚ, αυτή τη φωτό, αν την κλέψετε και τη δω πουθενα μοστραρισμένη, θα αναγκαστώ να βάλω υδατόσημο!

απαίσια δρομακια για τζοκινγκ, με ακατάσχετη φυλλοβολία κίτρινων φύλλων, βιασμός οφθαλμών σκέτος λεμε.

εδω άφησα τα λεφτά μου (και σε άλλα 3 παρόμοια μαγαζά)

αυτός ο μαλακαντρέας, τι θέλει να μας πει, δεν ξέρω. Πάντως πετάλι κάνει απο μέσα.

η διάσημη θέα των ουρανοξυστών απο ένα γιοφύρι.

Γιατί η Φρανκφούρτη είναι ένα τεράστιο οικονομικό κέντρο και έχει και το μεγαλύτερο αεροδρόμιο στην Ευρώπη. Αν ο Ελ.Βελ. έχει Α20 και Β20 θύρες-γκέιτς, τση Φρανκφούρτης έχει Α,B,C,D,E, απο καμια 60αριά γκέιτς. Βάλτε με το νου σας...


Μετά είδα και το μουσείο Τηλεπικοινωνιών, το οποίο ήταν θαυμάσιο...για παιδιά.
Φόρος τιμής στον Μπελ:

ου?

για κάποιο λόγο είχαν αφιέρωμα στο DIY, Φτιαξ'το μόνος σου. Κωλοχάρηκα με το πλέξιμο λοιπόν.

ωραίο πράμα.

650.000 κάτοικοι στην πόλη και καμια 200αριά στις γύρω πόλεις. Κοίτα δίκτυο.

είχε Japan week και ζάλιζαν το κέντρο με τα σούσια τους.

Παραρήνια εκδρομή. Ή παραρηνάνια?

Αυτός είναι ο Ρήνος. Εκεί που πνίγηκε η Ζιζέλ. Κάτω απο την πλαγιά είναι ένα χωριουδάκι. Απο πάνω, ένα απο τα δεκάδες κάστρα, απο κάποια στιγμή και μετά τα συνηθίζεις και δεν τα κοιτάς σα βλαχάκι, καθώς το Μεσαίωνα, γινόταν εκεί της κακομοίρας απο τσιφλίκια. Μιας και είναι πολύ εύφορη περιοχή η παραποτάμια, με παραγωγή κρασιού κιόλας, είχανε μαζευτεί ένα σωρό φεουδάρχες κι τριγύρω και συναγωνίζοντας, ποιός θα κάνει το πιο μεγάλο κάστρο. Αν και είναι όλα μικρούλια.

Μετά φτάσαμε στη Βόννη.

Η οποία Βόννη είναι γενέτειρα τίνος???

ο Μεγάλος!

εδώ γεννήθηκε το ί νδαλμα

Το μουσείο Μπετόβεν της Βόννης, γιατί έχει και στην Βιέννη το σπίτι όπου έζησε αρκετά χρόνια, είναι συγκινητικό. Ήταν τόσο συγκινητικό που θεώρησα οτι θα το θυμάμαι και χωρίς να αγοράσω κάποιο ηλίθιο αναμνηστικό. Αν και έμεινε εκεί μέχρι να ενηλικιωθεί, είχε πολλά τεκμήρια της ενήλικης ζωής του, και τα πιο σοκαριστικά ήταν αυτά που είχαν να κάνουν με την κώφωσή του. Ή τα γράμματα στους φίλους του, που έδειχναν έναν άνθρωπο με βαθιά συναισθήματα, κι όχι τον μουντρούχο που έχει τη φήμη πως ήτανε.

Ε, μετά πέρασα απο Χαϊδελβέργη. Χάλια.

ανάμεσα σε 2 πλαγιές είναι

αυτά τα μωρά με μάγεψαν. Ήθελα να τα κρεμάσω σο δέντρο μου. Να παίξω χιονοπόλεμο με αυτά. Να κάνω ζογκλερικά. Τελικά δεν ήταν και τόσο τρομερα.

Πάνω, στο κάστρο τους, ο φεουδάρχης αγνάντευε την ταπεινή πόλη που του ανήκε απο το παραθύρι του.

Αυτή.

Και μετά έπινε λίγη μπυρίτσα απο το βαρελάκι του.

βιβλίο σε παλαιοβιβλιοπωλείο

Το πραγματικά ωραίο είναι το μουσείο Κινηματογράφου. Με πράσινα σκηνικά που σε εμφανίζουν στην οθόνη κατ ευθείαν με το εφε (τεράστια αράχνη που σου επιτίθεται ή άκρη του ουρανοξύστη και το χάος να σου γνέφει), κάποια εντυπωσιακά αντικείμενα, φοβερά βίντεο και πληροφορίες για όλες τις πτυχές του κινηματογράφου, ιστορικά στοιχεία, παιχνίδια οπτικής, δοκιμές μουσικής επένδυσης, μοντάζ κλπ, πολύ καλό.

Η κεφαλή του Νταρθ Βέιντερ.

παιχνίδι οπτικής

Εν τω μεταξύ, νοικιάσαμε αμάξι απο τη Sixt, που Sixt και Hertz τα ίδια σκατά είναι, και ακούστε με τι μαεστρία μας έγδαραν.
1ον, δε δέχονται μετρητά!! Μόνο βιζα, μαστερκαρντ. Αν είχα δηλαδή μαζί  μου μια χρεωστική, ανάθεμα κι αν θα μου τη δέχονταν.
Υπάρχει επιχείρηση που λέει όχι στο μετρητό? Φυσικά! Γιατί έτσι μπορούν να χρεώσουν ετσιθελικά στην κάρτα σου παραπάνω απ'όσα συμφωνείτε.
2ον, σου χρεώνουν προκαταβολικά ασφάλεια απώλειας ΚΑΙ ασφάλεια ζημιάς.
3ον, σου χρεώνουν 10Ε εξτρα τον κάθε επιπλέον οδηγό.
4ον, η Γερμανία έχει 20% φορολογία σε κάτι τέτοια.
5ον, πήγαμε κι εμείς σε σουπερ κεντρικό μέρος, και είχε 20% επιπλέον φόρο ΚΑΙ γι'αυτό.
6ον, όλα αυτά, ο αδιάφορος, ειρωνικός υπαλληλάκος απο το Αυγατηγανιστάν δεν μπήκε στον κόπο να μας τα πληροφορήσει, ενώ ήταν φανερό οτι δεν μιλάμε Γερμανικά και το αποδεικτικό ήταν στα Γερμανικά.
Τεσπα. Νοικιάζουμε και προσυμφωνούμε στο κάτωθι ποσό. Χρεώνονται και στην κάρτα προκαταβολικά και κομπλέ.  230Ε.

για του λόγου το αληθές

 Το ψιλό γραμματάκι κάτω κάτω που λέει 463Ε το βλέπετε?? Είναι το ποσό που ΠΑΡΑΚΡΑΤΕΙΤΑΙ ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ, ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ επιπλέον χρεώσεων.
Τι είναι αυτές οι επιπλέον χρεώσεις?
Τα ποσοστά που σας είπα παραπάνω, το 20+20%, είναι ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ.  Αν εσύ, για κάποιο λόγο χρεωθείς κάτι παραπάνω, θα μπει κι εκεί φόρος. Λογικό.
Είναι λογικό όμως να μπαίνει φόρος τέτοιος ΣΤΗ ΒΕΝΖΙΝΗ??

Ξεχάσαμε κύριοι να βάλουμε βενζίνη! Το παραδεχόμαστε! Και ζητήσαμε να παρακρατηθεί ο,τι είναι το κόστος.
Για τα 1800 κυβικά του γαμημένου Α4 audi station vagon που νοικιάσαμε όμως, ανάθεμα την ώρα, και για τα ΒΑΡΙΑ 3/5 του ρεζερβουαρ που αδειάσαμε, ΔΕΝ θα πλήρωνες ούτε στη Μύκονο 145Ε για να το γεμίσεις.
Πόσο μάλλον στη Γερμανία, που οι τιμές πετρελαίου που έπαιρνε το κωλάμαξο είναι χαμηλότερες απο δω.
Κοινώς, χρέωσαν το ρεζερβουάρ ως άδειο, χρέωσαν και το ωρομίσθιο του κακομοίρη εργάτη που πήγε να το γεμίσει, χρέωσαν και τη φθορά των λάστιχων και των αμορτισερ μέχρι το βενζινάδικο, βάλαν και πάνω σ'αυτό το 40% και ιδού πόσο βγήκε το τελικό μαλλί:

!!!! Μικρή απόκλιση! Μόλις 220 ευρουλάκια.
Εν τω μεταξύ είχαμε την ατυχία να το γρατζουνίσουμε σε ένα παρκινγκ. Κι έσπασε λίγο το φανάρι, εντάξει. Οδηγούσε ο άνθρωπος 6 ώρες και είχαμε μπει και χαθεί σε κάθε πόλη που βρίσκαμε μπροστά μας.
Έτσι όμως και τολμήσουν και χρεώσουν τη ζημιά, ενώ έχουμε πληρώσει εμείς κι όλοι οι πελάτες που πέρασαν ποτέ κερατιάτικα ασφάλειας, θα νιώσουν την οργή του Βαγγέλα.
Χώρια που δεν μπορούσαν να μας πληροφορήσουν με τίποτα για το αν και πόσο θα πληρωθεί η ζημιά. "Το γραφείο ζημίας είναι 800 χλμ απο δω! Αλληλογραφείστε και θα σας πουν αν και πόσο θα πληρώσετε!!"
ΝΑΙ ΡΕ ΚΑΚΕΝΤΡΕΧΗ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕ ΤΡΟΧΕ ΤΗΣ ΚΟΥΡΑΔΟΑΜΑΞΗΣ! ΝΑ μου στείλουν δι αλληλογραφίας 2χιλιάρικα για ένα κωλοφάναρο και να τρέχω μέσω ΕΛΤΑ να διαμαρτύρομαι! Γαμω το Πακιστάν σου και τον καπιταλισμό σου και ΟΧΙ, δεν οδηγούσα εγώ.

Με αυτά αποχαιρέτησα τη Φρανκφούρτη και συνειδητοποίησα οτι η Γερμανία είναι υπέροχη χώρα. Αν εξαιρέσεις την ακρίβεια. Και τους ανθρώπους. Και το κλίμα. Και την πολιτική.