Πως είναι να μεγαλώνεις, κράζοντας.

    Να σας πω εγώ που με απασχολεί κάργα τελευταία! Βρίσκομαι στην κομβική φάση όπου τα φοιτητικά χρόνια τελειώνουν και ξεκινάει αυτή η αέναη φάση που τελειώνει με τη σύνταξη;;; Αυτή!  Όσοι δεν σπούδασαν είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, πιθανώς πιο σκληροτράχηλο κιόλας.

     Μια και μιλάμε για παπάδες και ευαγγέλια, ο μακρινός περίγυρος έχει αρχίσει να παντρεύεται και να γεννοβολά. Καλά καλά δεν βγήκαμε στην αγορά εργασίας και ξάφνου, όλοι βρήκαν το άλλο τους μισό και κάνουν γαμήλια γλέντια με το κομπόδεμα του μπαμπά (καλά, κι εγώ του μπαμπά θα πάρω. Αλλά θα το κάνω ταξίδι στην Ταϊτή, και θα κάνω τον πιο φτηνό γάμο).
 Οι περισσότεροι βέβαια απο αυτούς τους παθιασμένους, ώριμους ανθρώπους είναι της εκκλησίας. Ξέρετε, αυτή η φυλή που θεωρεί μόρφωση ένα παλαιολιθικό βιβλίο και παίρνει κατά γράμμα τις αλληγορίες του; Αυτοί. Λυσσάξανε. Κρίμα που το χριστιανικό κάμα σούτρα σταματάει στο ιεραποστολικό. Ευλόγησον.



     Έχω ας πούμε έναν συμφοιτητή, πεινασμένο απ'τα λίγα, που ήταν εκ γενετής καταδικασμένος. Σκεφτείτε οτι ήρθε απο την επαρχία και διέμενε στην ΧΑΝΘ. Ω ναι! Υπάρχει!! Κρίμα που δεν τους αρέσει το YMCA, γι'αυτούς γράφτηκε.
 Δεν έχω καταλάβει αν ο τύπος έλιωνε στη μαλακία και μετά εξομολογιόταν με δάκρυα ή συγκρατούνταν με νύχια και με δόντια με αποτέλεσμα να ερεθίζεται με ό,τι είχε μακριά μαλλιά και βυζιά, συμπεριλαμβανομένων και των χοντρών μεταλλάδων. Πάντως ήταν το άκρον άωτον του σεξουαλικά ανώριμου και του κοινωνικά απροσάρμοστου. Και πεινασμένο απ'τα λίγα. Είναι και αλλήθωρος, φανταστείτε έναν αλλήθωρο με μόνιμα πρόστυχο βλέμμα! ΖΗΜΝΙΑ ΠΑΝΤΟΥ!
 Ε, αυτός παντρολογιέται άρον άρον με μια νεαρότερη κλώνο της Λουκά, με πόδια σα φιάλες υγραερίου και το απαράμιλλο ταλέντο να μοιάζουν 50 χρονών απο τα 15.
Προξενιό φυσικά (αυτό ήταν ένα εύλογο συμπέρασμα απο την εμφάνιση της νύφης). Όχι γιατί ο νιός δεν άντεξε άλλο την προγαμιαία αγαμία, αλλά γιατί θέλει να γίνει παπάς! Παπάς! Άνθρωπος πνευματικός!!! Θα του φιλάν το χέρι, ιιιιιχχχχχ!!!! Και προφανώς, η προγαμιαία αγαμία δεν ήταν τίποτα μπροστά στην τρομάρα της παντοτινής αγαμίας.
Οπόταν...Βίον ανθόσπαρτον! Τώρα... απογόνους να ευχηθώ;;; Όχι, γιατί με λένε κακιά μετά.

Φανταστείτε αυτόν σε αλλήθωρο και αυτήν σε ξινή μποθρώνα.

Μπόνους υλικό

 


     Και καλά, της εκκλησίας είναι γνωστό στον μη ηλίθιο κόσμο οτι είναι βαρεμένοι. Αμ ο περίγυρος που έχει αρχίσει να ορκίζεται;
Πήγα τις προάλλες σε μια ορκωμοσία. Δε μ'άρεσε. Έπρεπε να περάσουν 7 χρόνια για να πάω. Να ΠΑΩ, όχι να συμμετάσχω. Αυτούς του εξαμήνου μου τους είχα αγνοήσει επιδεικτικά, χρόοονια πριν, καθώς τους περισσότερους δεν τους συμπάθησα. Και λέγοντας συμπάθησα, είμαι ήπια.
Τώρα, αρχίζουν και ορκίζονται και τα μικρά, με τα οποία είχα συμβαδίσει. Άτομα, με τα οποία έκανα μαζί μαθήματα, σκάσαν μύτη ακριβώς όπως τα θυμόμουν:

    Η ντίβα φόρεσε ντιζάινερ τρυπητό φόρεμα με κόκκινο σορτσάκι και αούγκανες πλατφόρμες, και βάφτηκε πρωινιάτικα με μωβ κραγιόν.
Αυτή και η φίλη της είχαν ξάσει τα μαλλιά τους και ήταν λίγο σαν καραφλές, σαν μανιταροκέφαλες, με το φουσκωτό κρανίο και τα λιγοστά σχετικά μαλλιά να κρέμονται τριγύρω.
   Η σικ-μποέμ ήρθε σικ-μποεμ, και ήταν η καλύτερη. Φανταστείτε.
   Ο κατα φαντασίαν χάχας και χιουμορίστας ήρθε μόνος, ντυμένος ανάποδο γαμώτο-σπόντα στο κατεστημένο και φρόντισε να πει 5-6 φορές οτι ήθελε να ντυθεί προϊσταμένη του τμήματος. Ήταν καλό αστείο, δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί κανείς δε γέλαγε.
Παρέλαβε το πτυχίο του α λα σούπερμαν και έτσι πόζαρε σε όλες τις φωτογραφίες.
Πάντως, τον (αντιπαθητικό κατα τ'άλλα) Γιαγκόναν και την αποφοίτησή του δεν τον επισκιάζει κανείς.

 


     Κάποιοι σκάσανε ντυμένοι με τσουβάλια, έχοντας καταβάλει εμφανώς προσπάθεια να δείξουν οτι απαξιούν για τις επισημότητες, και φρόντισαν να κάτσουν χώρια και να μη συμμετέχουν στις φωτογραφίες.
Αν και οικτίρω τον ωχαδερφισμό και τον αντικομφορμισμό, το τελευταίο το ζήλεψα.


    Οι φωτογραφίες! Ένα κεφάλαιο μόνες τους.
Ενοχλητικοί φωτογράφοι σε ανακάλυπταν σε όποια γωνιά κι αν είχες χωθεί, σε τραβολογούσαν με το'να χέρι, ενώ με τ'άλλο κρατούσαν την αδικοπληρωμένη φωτογραφική και σε βάζαν να ποζάρεις με το έτσι θέλω, και να, και δως του, και πάμε και με τη γιαγιά, και πάμε και με τη φίλη, και πάμε και εσείς οι δύο μόνες σας, και πάμε σε αυτήν που είναι ντυμένη γκραν, και πάμε και με το φτυχίο.
Ήταν 9 το πρωί και είχα κοιμηθεί 3 ώρες, αφήκετέ με! Δεν ορκιζόμουν καν!
Σε κάποια φάση με έβαλε ο ορκιζόμενος να κρατήσω για λίγο το πτυχίο κι ορμήσαν πάνω μου σαν περιστέρια σε τοτέμ-κουλούρι. Προπονήθηκα λίγο στο να λέω "Όχι!" και να εννοώ "ΣΤΟ ΔΙΆΛΟ!".


     Κι άντε. Ορκίστηκαν και χέστηκε η φοράδα στ'αλώνι. Αυτούς περίμενε η ανεργία! Κάποιοι άλλοι συνομήλικοι δουλεύουν κιόλας.
Ξέρετε, απο αυτές τις περιπτώσεις που έχεις μια πανάθλια, κακοπληρωμένη δουλειά, παντελώς κενή περιεχομένου και βασανιστικής στη διαδικασία; Που χαίρεσαι μόνο για 2 ώρες, όταν πληρώνεσαι; Και σου φεύγει η χαρά στο 10ήμερο, που έχει τελειώσει ο μισθός;;; Και είσαι και τυχερός που έχεις δουλειά;;;
Αυτό είναι το μετρίως καλό σενάριο που μας περιμένει. Γιέα. Πεινάω τώρα και έχω μια περίεργη διαύγεια.


    Κάποιοι άλλοι φεύγουν για μεταπτυχιακά ή για περαιτέρω σπουδές τέλος πάντων. Νομίζω οτι τους ζηλεύω, αλλά φοβάμαι οτι μια τέτοια κίνηση εν μέρει ίσως οφείλεται στην απέλπιδα προσπάθεια να καθυστερήσεις το σύσκατο της ενηλικίωσης που σου ρχεται μετωπικά. Δε βαριέσαι. Είναι και η πιο ανώδυνη. Το να πηγαίνεις με περιορισμένο προϋπολογισμό μόνος στο εξωτερικό! Ναι σου λέω, παραμυθένια!


    Ξαφνικά, οι συνομήλικοι που γνωρίζω είναι είτε χαμένοι και φοβισμένοι, σαν εμένα, είτε δεν το παραδέχονται και το παίζουν σούπερ γαμάτοι και έτοιμοι να φαν τα σκατά με το κουτάλι, είτε σε εντελώς άλλη φάση.
Σε μια απεχθή για μένα φάση, ξενέρωτοι και μεγαλωμένοι πριν της ώρας τους.
Κάποιοι με βαρεμένα βλέμματα και μια μπαλωμένη αυταρέσκεια, που καλύπτει ισχνά την ήττα.
 Άλλοι σε μια μόνιμη σχέση που δεν έχει ούτε τις χαρές της νεανικής, απαλλαγμένης απο αυτόν τον βαρύγδουπο τίτλο, σχέσης, ούτε όμως είναι πραγματικά ένας γάμος. Πιο πολύ είναι τέτοιο:

    Μαντέψτε ποιός αρνείται πεισματικά να προχωρήσει επίσημα και φοβάται να αντιμετωπίσει τα στραπάτσα της λίγο πιο απροστάτευτης ζωής. Γιατί μέχρι τώρα προστατευμένα ζούσαμε. Και κοιτούσαμε απ'το παράθυρο. Ε, τώρα πρέπει να πάμε και μια βόλτα ως το περίπτερο!

    Ο ίδιος, έχει σιχαθεί το παιδικό του δωμάτιο, που με τόση αγάπη διακοσμεί εδώ και χρόνια, και αποζητάει ξένα κρεβάτια, ξένα σπίτια, αν ήταν δυνατόν το δικό του σπίτι χωρίς τους γονείς μέσα. 
Να μη σχολιάσω τις σπασμωδικές κινήσεις εφηβείας, το "δεύτε τελευταίον ασπασμόν" (ένα απ αυτά είναι και το πλέιστέσιο3).
Ο Βάγγουρας ο κουραδόμαγκας είναι αυτός. Χάρηκε πολύ για τη γνωριμία και καλώς σας βρίσκει στον κόσμο των μεγάλων.
Τουλάχιστον αντιμετωπίζει με ειλικρίνεια τις φοβίες. Είναι μια αρχή.



Α ναι, πάω ν'αυνανιστώ μάγκες!