Που λέτε παιδιά, το ινσέψιον συνουσίασε κι έδειρε.
Το γιατί όμως μόνον ΕΓΩ, Ο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΜΕΓΙΣΤΑΝΑΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ το αντιλήφθηκα, θα σας το εξηγήσω ευθύς αμέσως:
Κατ'αρχάς, αν ανήκεις σε αυτούς που θεωρούν διασκέδαση οτιδήποτε ΔΕΝ απαιτεί εγκεφαλική λειτουργία, στο καλό, η πόρτα είναι απο κει και τα σκυλιά δεν εγκυώμαι οτι θα είναι δεμένα γιατί τα έχω εκπαιδεύσει να καταβροχθίζουν τα πλάσματα που είναι ηλιθιότερα εξ αυτών.
Δεν θα μπω ΚΑΝ στη διαδικασία να ξεχωρίσω τη διασκέδαση απ'την ψυχαγωγία, μπλα μπλα μπλα, το θέμα εξαντλήθηκε τα λυκειακά χρόνια στο επικό ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ που κατακρεούργησε τις συγγραφικές μου ικανότητες.
Και τώρα που σαν δυσλεκτικό (ή σαν γνήσια γυναίκα??) έκανα την -άσχετη- παρενθεσάρα μου, επανέρχομαι (Inception! ΤΕΛΕΊΩΝΕ!) :
Το inception έχει να κάνει με την εξερεύνηση του υποσυνείδητου, πράγμα που 1ος ο μπαρμπα-Froyd σκέφτηκε να σκαλίσει και που οι περισσότεροι κοινοί θνητοί σνομπάρουμε επιδεικτικά.
Το υποσυνείδητο είναι, για να σας το πω απλοϊκά (και να πουλήσω και μούρη μες στην άγνοιά μου) όλα αυτά τα συναισθήματα που για λόγους επιβίωσης καταχωνιάζουμε, οι σκέψεις που δε δώσαμε αρκετή σημασία. Και σύμφωνα με την ταινία, ο εγκέφαλος που μένει σε αχρηστία απο την κατασκευή μας.
Έχουμε μάθει να το αγνοούμε, ενώ είναι ένα πολύ δυνατό όπλο για να μάθεις τον εαυτό σου και τις δυνατότητές σου.
Το υποσυνείδητο μας μιλάει, μαλλιάζει η γλώσσα του, στα όνειρά μας. Και είναι τουλάχιστον φοβερός ο τρόπος που δίνει εικόνα σε μια σου σκέψη, τόσο, μα τόσο εύγλωττα!!
Αλλά φυσικά, μας έχει φάει η καβλίαση. Δεν έχουμε ανάγκη κανένα ονειροκρίτη, τα όνειρα είναι βλακείες, ένας λογικός άνθρωπος επικεντρώνεται στην πραγματικότητα, στα υπαρκτά γεγονότα, δεν έχουμε τίποτα να μάθουμε απ'τα όνειρα, φαλλική προέκταση των αντρών που ντε και καλά πρέπει να ασχολούνται με χειροπιαστά πράγματα, ο εγωισμός του αδαή ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΑ!
Για μένα, το να αναλύεις τα όνειρα σου είναι η πόρτα για την ενδοσκόπηση. Σου ανοίγουν ορίζοντες για να μάθεις ποιός είσαι, τι νιώθεις, πως αντιδράς.
Αλλά αυτά είναι για ανθρώπους που είναι σε φάση ψυχανάλυσης και ενδοσκόπησης, και καταλαβαίνω οτι δεν είστε όλοι σε αυτή τη φάση, μικρά μου, ασήμαντα γκόμπλιν.
Οπότε, για να επικεντρωθώ στην ταινία, η σκηνοθεσία με άρεσε πολλάν, χωρίς δύσκολα νοήματα και φέρε-το-σκηνοθέτη-να-στο-εξηγήσει συμβολισμούς (ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ),
οι ηθοποιάρες πετάγονταν ο ένας πισω απ τον άλλον (υπο την προϋπόθεση οτι ξέρετε κι έναν Μαικλ Κέιν γαμώ την αγραμματοσύνη σας και μια Μαριόν Κοτιγιάρ γαμώ τα μπουζούκια σας), για να μην αναφέρω το τρελό μωρό Κίλιαν Μερφυ, καλά ο ΝτιΚάπριο, ΕΙΚΟΝΙΣΜΑ.
Ό,τι είχα σκεφτεί γι'αυτόν μεταξύ Τιτανικού και αφισών σε μέγεθος Α4 στην Κατερίνα, το παίρνω πίσω (το είχα πάρει απο τις Συμμορίες της Νέας Υόρκς, να εξηγούμεθα).
Όσο για εφέ, τύφλα να χει το Μάτριξ, τύφλα και στραβομάρα μαζι. Πρώτη φορά βλέπω ταινία και μένω με τα σαγόνια ανοιχτά επι 2 ώρες.
Κι απο δράση, χορτάσαμε του κερατά! Πιστολίδι, καταδιώξεις, παραλλαγή χιονιού, εκρηκτικά...χαϊμός.
Ναι, το παραδέχομαι, η ταινία αφήνει τη φαντασία να οργιάσει, κι έχω την εντύπωση οτι μόνο οι κουλτουριάρηδες είναι φίλοι της φαντασίας, ενώ κάποιοι (γκουχ-αστοιχείωτοι-γκουχ) τη θεωρούν άχρηστη. Υπάρχουν φυσικά και οι ελάχιστοι μη-σαλεμένοι θαυμαστές της φαντασίας, στους οποίους συγκαταλέγομαι φυσικα εγώ, κανα-δυο φίλοι μου κ.ο.κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έριξαν δυο πενιές οι