Παλιές αμαρτίες

        Σε όλο το δημοτικό, τα ακούσματά μου ήταν παραπληγικά και ψυχαναγκαστικά. Άρχισα ν'ακούω μουσική μετά τα 10 και μόνο 5 πράγματα συνέχεια και συνέχεια, στις ατέλειωτες ώρες που καθόμουν και χάζευα, ανίκανη να διαβάσω. Είχα:
Το σιντί με τη μακαρένα και άλλα λάτιν χιτάκια,


το 2ο αλμπουμ των ημισκουμπρέων με τη "Ντισκοτεκ", τον "Ουρακοτάγκο", "Δώδεκα-η-ώρα-μα-που-γυρνάει-παλι"


μια κασσέτα απο τα νιάτα της μάνας μου με...Ραχμάνινοφ,
μια κασσέτα που μου έιχε γράψει η αγγλικού μου με χριστυγεννιάτικα,


μια κασσέτα απο την ίδια Αγγλικού με το σαουντρακ του Shine ο Σολίστας,
και μια κασσέτα της γιαγιάς μου με 5 μονόπρακτα της Λαμπέτη (ΑΝΩΜΑΛΙΑ).

Αυτά τα άκουγα συνέχεια και συνέχεια και συνέχεια. Τέλειωνε η κασσέτα και την ξανάβαζα στο καπάκι.

     Όπως καταλαβαίνετε, η έλευση του MTV, ή μάλλον η ανακάλυψή του ήταν τόσο δυνατή πρόσκρουση στην προεφηβική ζωή μου, όσο πλήγμα ήταν το κλείσιμο του junior's tv, ένα αποφράδικο καλοκαίρι που γύρισα απο κατασκήνωση.
Έβλεπα μτβ με τις ώρες. Το πρώτο πράγμα που έκανα, όταν γυρνούσα απο το σχολείο, ήταν να ανοίγω την τηλεόραση στο μτβ (μέχρι τότε έβλεπα ρουκ ζουκ και επαναλήψεις με Αλιμπέρτη και Γλέτσο). Άρχισα να γαλουχούμαι, σαν γνήσιο αμερικανάκι, με το εβραίικο μτβ που πιάναμε τότε, με όλες τις τινέιτζερ σταρς της ποπ. Θυμαται κανείς τους N'sync, τον Ronan Keating, τους five και λοιπά ευαγή συγκροτήματα?? Όνειδος...

     Επίσης, εκείνη την εποχή αρχίσαμε και πηγαίναμε στα σιντάδικα της γειτονιάς μας και μας γράφανε συλλογές σιντι, μέχρι 18 τραγούδια χώραγε, και το πληρώναμε 2-3 χιλιάρικα. Είχα μαζέψει σε χαρτάκια κανα δυο συλλογές, και πόσο ξενέρωνα όταν είχε μπερδέψει το τραγούδι μου με ένα άλλο!!! Καλά, οι επιλογές ήτανε Destiny's child, Britney, Aguilera, Celine DioΜΠΛΙΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ

Σορι. Ήταν μεγάλη η δόση.


     Και ξαφνικά, το 2001 σκάει κεραυνός εν αιθρία. Το πρώτο ροκ κομμάτι που άκουσα ποτέ. Στην αρχή θυμάμαι, το έβαλα σε μια συλλογή μου γιατί μου άρεσε, μας το είχανε κάνει και κλύσμα, και ήθελα να το έχω. Το άκουγα ένα ολόκληρο καλοκαίρι χωρίς ιδιαίτερη συγκίνηση.
 Ήρθε μια μέρα όμως, που το άκουσα και γύρισα σοκαρισμένη το κεφάλι μου στο σιντιπλέιερ. Τι ήταν αυτό που ανακινούσε τα σωθικά μου? Ήταν σαν να άκουγα το κομμάτι για πρώτη φορά. Οι παλμοί ανέβαιναν. Δεν ξέρω τι έπαθα τότε έτσι απότομα, αλλά μάλλον πυρετός των γκρούπι ήτανε.

    Απο τότε διάβαζα και άφηνα ανοιχτη την τηλεόραση, και κάθε φορά που άκουγα το άξαφνο ξεκίνημα του τραγουδιού πλακωνόμουν κι έτρεχα στο σαλόνι για να ακούσω το πρώτο μου πάθος:











Xμ. Καταλαβαίνετε που το πάω, ε?
Mα κοιτάξτε τον, το κατάλευκο, εκτυφλωτικό και ζεστό χαμόγελο, τα ξανθά μαλλάκια του με τη μες, το μαύρο κολλητό μπλουζάκι που διαγράφει τις πλατάρες και το στήθος, τα χεράκια του τα αξιορούφηχτα, ΠΟ, κι ο Richie Sambora δίπλα, τρελό καβλάκι. Φυσικά και έκανε εκατομμύρια πωλήσεις.



     Αν και πέρασα όλη μου την ενήλικη ζωή σνομπάροντας την εμπορική μουσική, το ποζερ και τις γκομενίτσες, έτσι όπως ήταν ο Μπον Τζοβι τότε ΘΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΑΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΤΣΩ τώρα. Ο γιες. Χωρίς φόβο και πάθος. Ο Μπον Τζόβι ήταν μανάρι και κατανοώ το μέγεθος της επιτυχίας του.
   Οπότε, φυσικά, πήγα και στη συναυλία.


    Για να δείτε ψευτοκουλτούρα που με δέρνει, στην αρχή το σνόμπαρα. Ούτε που είχα διαννοηθεί να πάω στο "ποζεράδικο ροκ για 13χρονες", και μάλιστα με τόσα λεφτά. Αλλά βρέθηκε ένας άγιος άνθρωπος, μεγαλύτερος και πιο μυαλωμένος και με έπεισε για την αξία τέτοιων συγκροτημάτων και συναυλιών. Άγιος άνθρωπος, να θυμηθώ να του πάρω μια πιπούλα τώρα που το λέμε, για να του το ξεπληρώσω.

    Κι έτσι πήγα. Και σε ποιό κομμάτι σκίρτησε η γερασμένη και σοβαρεμένη καρδιά μου λιγάκι όπως τότε?


Tεσπα!


    Έκτοτε έγραφα όπου στεκόμουν κι όπου βρισκόμουν "Bon Jovi", στο σχολείο με πήρανε χαμπάρι, κυνήγησα και είδα όλες τις (άθλιες) ταινίες όπου έπαιξε το καβλάκι,  η ταχυκαρδία με τα πορωτικά βιντεοκλιπ έφτανε σε όρια συγκοπής (ε μα δε φταίω εγώ, ξέρετε πόσο πορωτικά τα φτιάχνουνε, με συναρπαστικά πλάνα, και ΌΛΟΙ τους κούκλοι, κι εγώ, ένα έρμο 12χρονο, τι να σου κάνω?).

      Το αποκορύφωμα ήταν όμως μια αφίσα του, μόνο πρόσωπο, σχεδόν σε φυσικό μέγεθος όμως, που την είχα στο δωμάτιό μου περήφανα. Όταν ξεθάρρεψα λιγάκι, άρχισα και τη φιλούσα κάθε βράδυ για καληνύχτα στο στόμα. Όταν οι ορμόνες θέριεψαν κι άλλο.......ίσως να την έγλειψα λιγάκι! Ίσως να την έγλειφα κάθε ράδυ μέχρι που παπάριασε και κατσάρωσε το χαρτί, οπότε σταμάτησα γιατί ήταν πολύ καλή αφίσα. Την αγαπούσα.


      Μέχρι που τον αντικατέστησαν οι Guns and Roses και το άλλο ξανθό καβλάκι-τρελός γκομενομαγνήτης Axl Rose, και ο Jon Bon Jovi απά καταχωρήθηκε στις "εφηβικές αηδίες που δεν κάνω πια". Απλά μια μέρα, αντικατέστησα την υπογραφή μου που έβαζα παντού, "Bon Jovi" με "Guns n'Roses".
(τα ίδια και χειρότερα με τους Γκανς. Είχα κλάψει απο παροξυσμό κάβλας σε ένα ροκ αφιέρωμα στο μτβ, όπου είχαν 2 τραγούδια τους στη 10άδα. Καλά, μιλάμε για τρομερά βινετοκλιπ έτσι? Όχι μουσκεύαμε τα βρακάκια μας, όχι το αίμα ανέβαινε στο κεφάλι με όλο αυτό το γαμάτο του ροκ που δεν μπορώ να εξηγήσω αν δεν το χεις ζήσει...........αχ Αξελ. Εσένα κι αν αγάπησα.)
     Είχα αγοράσει όλα τα σιντί τους, ΟΛΑ, μέχρι και τις διασκευές και τα λαιβ πριν γίνουν διάσημοι.  Μπλουζάκια, σάπια βιβλία απο το Μοναστηράκι με όλα τους τα τραγούδια και την ελληνική τους μετάφραση α λα γουγλ translator, τύπου: Sweet child o'mine - Γλυκό παιδί μου.
 Μέχρι και δική μου ανάλυση είχα γράψει, δυιλίζοντας τα όσα είχα διαβάσει. Τι ΝΜΕ αγόραζα, τι Rolling Stone, α ρε πατέρα, που πήγαινε το χαρτζηλίκι μου...

      (Πάντως, εκείνο το ροκ αφιέρωμα στο μτβ που κράτησε ένα σαββατοκύριακο, με μόρφωσε. Στεγνά. Εκεί έμαθα Guns n'Roses, Pearl Jam, Metallica, Korn, Nirvana και μπήκε το νερό στ'αυλάκι. Το έχω σε βιντεοκασσέτα, ήταν απο τις λίγες φορές που με μόρφωσε η τηλεόραση.)



       Για να ξαναγυρίσω στους Μπον τζόβι όμως, η συναυλία δεν είχε φυσικά τον παλμό που περίμενα, ούτε τον εφηβικό ενθουσιασμό απο μέρους μου. Ήταν αξιοπρεπής και θα είχα μετανιώσει αν δεν είχα πάει, αλλά δεν είχε αυτό το πάθος, το μερακλίδικο. Εδώ 60άρηδες οι Judas Priest και δείρανε.

     Ο πολύ-καλά-κρατημένος Τζον, με το αμάνικο δερμάτινό του, προσπαθούσε, αλλά φωνή δεν έβγαινε στα ψηλά. Χαμήλωσε ένα τραγούδι του μισή οκτάβα για να ανταπεξέλθει, σφίχτηκε στα άλλα, έκλεινε τα μάτια να συγκεντρωθεί, μας έβαλε να τραγουδήσουμε εμείς, έκανε ό,τι μπορούσε.

     Ο Ρίτσι ο κάβλας έδωσε ρέστα!

χαμογέλα μου, έτσι, χαμογέλα

   
     Και ανέλπιστα τζόβενος αποδείχτηκε και ο πληκτράς που έχει τον αγέραστο

ϊδιος ο Pippin δεν είναι? ή μήπως ο Mery?

      Εκεί που ξενέρωσα όμως ήτανε που στη μέση του λαιβ είπανε 7-8 τραγούδια που δεν τα ξέραμε ρε παιδιά!! Δεν τα ξέραμε, τι να κάνουμε! Είπε 3 γνωστά στην αρχή, διανθισμένα με άγνωστα και διασκευούλες σφήνες μεταξύ τους για να φτουρήσει η ώρα, και μετά ξεκινήσανε τα άγνωστα. Τον κοιτούσαμε άκαμπτοι και ξενερωμένοι για κανα μισάωρο.

    Ξεκίνησε δηλαδή με Shot to the HEAAAART, συνέχισε με κάτι,
μετά It's my life (meh), μετά πάλι....κάτι,
μετά το Bad Medicine που το γυρίσανε σε διασκευή του Pretty woman, το επαναφέρανε, το γυρίσανε σε κάτι άλλο 60's, το ξαναεπαναφέρανε, να γεμίσει η ώρα μωρέ! (ωραία ήτανε).
Αλλά μετά το δυνατό άνοιγμα, αρχίzει κάτι Captain crush and the beautiful queen from Mars, κάτι radio saved my life, μετά έχασα την μπάλα.
 Βάλσαμο ενδιάμεσα τα keep the faith, wanted dead or alive και I'll be there for you αλλά η συναυλία έκανε λίγο κοιλιά.
    Πάντως μετά μας ξαναζέστανε. Ειδικά στο I'll be there for you, βγήκανε στο διάδρομο που χώνεται μέσα στον κόσμο της αρένας τα δυο 47χρονα μανάρια, ο Jon & o Richie Sambora ντε, και το είπανε μαζί, αγαπημένοι, αχ, πόσοι μικρόι οργασμοί μοιράστηκαν εκείνη την ώρα?

    Μετά έφτασε στο τέλος της η συναυλία, έπαιξε και τους ύμνους και φύγαμε γκαβλωμένοι αλλά χαρούμενοι.


    Το μόνιτορ έδειχνε συχνά πυκνά το κοινό, αλλά ποιό κοινό??? Εκτός απο random γκομενίτσες που εξείχαν στις πλάτες κάποιων κακομοίρηδων, τα "πλάνα-κοινό" ήταν απο τους πλόσιος του Pit A που είχαν σκάσει 350 ευρά!! Για να είναι στα πόδια του Μπον.
   Και τι είδαμε όλοι απο το μονιτορ έτσι, φευγαλέα??
Μεγάλες ροκ μορφές της Ελλάδας και σεβαστούς παράγοντες της μουσικής όπως Γιάννης Λάτσιος, Δέσποινα Βανδή....Λάτσιος....Βανδή....  η Κοκκίνου πάντως δεν ήρθε γιατί άκουσα οτι χάριζε, ΧΑΡΙΖΕ τα εισητήριά της!


    Η σούμα δηλαδή είναι, αξιοπρεπής συναυλία, ήταν λίγο βαρετή, ακριβή (=δεν άξιζε τόσα λεφτά αλλά τι να κάνεις), οι Μπον Τζοβι την παλεύουνε ακόμα, ο Τζον ίσως λιγότερο απ'όλους, αλλά του το συγχωρούμε (σε μια συναυλία πήγα κι εγώ! Μ'έχει φάει η τσιγγουνιά.)

...........Αλλά ήταν όλοι τους καβλάκια!