Ντελίριο

       Ήθελα να γράψω για ένα σωρό πράγματα, αλλά κανένα δεν είναι δυνατό θέμα απο μόνο του, οπότε θα τα γράψω όλα μαζί , να τα βγάλω απο το σύστημά μου.

     Νιώθω μια ακατανίκητη έλξη να κράξω, συμφοιτητές, συναδέρφους, κάποια γνωστά μπλογκ, αλλά δεν θα το κάνω (επώνυμα).

 Αυτό που με βουρλίζει όμως είναι το πως τόσος κόσμος ψαρώνει με το χώσιμο, το κράξιμο και την αυτοπροβολή μερικών μερικών. Με αυτήν την απορία θα πάω.

Αυτο το κάνει και ο faeenamalaka (βαριέμαι να τον κάνω λινκ, αν θέλετε να τον μάθετε τόσο πολύ, απέχει 2 κλικ στον γουγλη), με μεγάλη επιτυχία όμως.  Και, όπως και να το κάνουμε, μας αρέσει η μισανθρωπία! Κράζει, κράζει τους πάντες και τα πάντα και οι αναγνώστες κάνουν ουρά. Προφανώς γιατί όλοι πιστέυουμε οτι ένα μαζικό κραξοποστ ή ένα μπλογκ που έχει κράξει όλες τις κοινωνικο-οικονομικο-σεξουαλικο-μοδατο-ομάδες, δεν απευθύνεται σε εμάς! Ενιγουέι, ο faeenamalaka είναι η εξαίρεση.

Πόσα μικρά, ασήμαντα κι εγωπαθή ανρθωπάκια δε βλέπω κάθε μέρα, με τρομερή απήχηση και θαυμασμό απο....λαό ηλιθίων?? Ανεγκέφαλα ζόμπι??

Παραδείγματα: αυτή η πατσαβούρα η Adele Enersen, που έφτιαξε μπλογκ με την έλευση του μωρού της και δημοσίευε σε αυτό κάτι εξαιρετικές φωτογραφίες δικής της δημιουργίας, με το μωρό της μοντέλο (ΚΑΜIA σχέση με Anne Geddes και

pink overdose

Tην έχω δημοσιεύσει και η ίδια εδώ. (απο αντίδραση δεν βάζω λινκ αυτηνής. Άσε που τις έχει μαζέψει τις φωτό της).
Αφού δημοσίευσε δεκάδες τέτοιες φωτογραφίες και έκανε τρελό σουξέ, ήρθαν επιτήδιοι και της τις κλέψανε, μέχρι και σε αφίσα σε λεωφόρο είδε το παιδί της.
 ΓΙΑ ΣΩΠΑ!! Τι περίμενες δηλαδή??? Να βρούνε διαμάντια στο δρόμο και να τα προσπεράσουνε γιατί ΗΘΙΚΑ ανήκουν σε άλλον???
 Και δως του μίρλα, και λύσσα για τα πνευματικά της διακιώματα, και μηνύσεις, και απαίτηση να μην ανεβάζει ΚΑΝΕΙΣ τις φωτογραφίες της στο μπλογκ του, παρα μόνο εαν κι εφόσον πρόκειται για κανα-δυό και με λινκ που θα πηγαίνει στο μπλογκ της και και και ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!

ΑΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΛΙΝΚ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ Ή ΣΕΛΕΜΠΡΙΤΥ, ΦΕΞΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΛΊΣΤΡΗΣΑ, ΚΥΡΑ-ΕΝΕΡΣΕΝ. Άι αμόλα κανα δεύτερο μούλικο να ισιώσεις.


Ξινές / εγωκεντρικές / επηρμένες μπλόγκερ Ελληνίδες, έχω κάποιες που μου ρχονται αυτή τη στιγμή, αλλά δεν θέλω να εκτεθώ. Προτιμώ να βρίζω τη Φιλανδέζα, που δε θα με ανακαλύψει τόσο εύκολα!!




Ας απομακρυνθούμε απο τα μπλογκ, κι ας πάμε σε περιπτώσεις ανθρώπων που σίγουρα έχετε δει.
Ειδικά στο κωλάδικο του φακεμπουκ.

Παραθέτω παραδείγματα:
     Χαρούμενο (νοτ)(gay) αγόρι, ζει τις ψευδαισθήσεις του, σπεύδοντας να δηλώσει το οτιδήποτε του κατέβει στη γκλάβα, πάντα σε άπταιστα αγγλικά, ας πούμε:
(για ταξίδι στο εξωτερικό) Eat my dust Greece!
(για την διαφήμιση "οχι, εσύ κλείσε!") She's fresh like hell!
(για το ίδιο διαφημιστικό, όπου είχε πάει για να διεκδικήσει τον ΑΝΤΡΙΚΟ ρόλο -ας μου κάνει λοβοτομή κάποιος!-) i didn't take the job (it's obvious) but i saw the girl and i think she will go very far!I think she is the kind of hollywood big star.She came with her suit and her hills into a pale beige color,she was unique in the wannabe into advertising job.  (νομίζω οτι μόλις μου φύτρωσε skinny παντελόνι και μακό μπλούζα με αβυσσαλέο V).

Sometimes I feel so gay, I wanna bend over right there, right then.

Τα ονόματα τύπου
 George Moustache Blackjordanson
Dennis Eidan Robbert Buckley
Geörge Júlien Lönðon Skarsgåaaaaaaaard
με κάνουν να θέλω να κυκλοφορούν όλοι του σιναφιού τους με ροζ λωρίδα στο μανίκι για να ξεχωρίζουνε ΑΛΛΑ ΞΕΧΑΣΑ!!!  Ξεχωρίζουν ήδη, δε χρειάζονται χιτλερικές τακτικές!


Τεσπα, όπως θα χετε καταλάβει, έχω ανάγκη να μιλάω, γιατί σπανίως βρίσκω κατανόηση. Θέλω απλά να ξεσπάω, μετά μου περνάει και κοιτάω τις καραγκιοζιές τους και την αποδοχή των απλών ανθρώπων με βλέμμα ypnostedon.




Ας πούμε κάτι ευχάριστο.
ΕΒΓΚΕΝΥ ΟΝΙΕΓΚΙΝ!!!!!!!!!!! ΓΑΑΑΑΜΩ ΤΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ!!!!
Ήθελα να ονομάσω το ποστ "Ρωσολατρεία", αλλά με πρόλαβε το μένος.


Που λέτε, εγώ θαυμάζω τους Ρώσους.
Ο αγαπημένος μου συνθέτης είναι ο Ραχμάνινοφ, αν δεν το χω ξαναπει. Tον έμαθα απο την ταινία Shine/ο Σολίστας και με σημάδεψε σε τρυφερή ηλικία.

να τη δείτε

Απο τότε θεωρώ τον Ραχμάνινοφ "συνθέτη ΜΟΥ", το 3ο κονσέρτο "κομμάτι ΜΟΥ" και γενικά, τον βλέπω με πολύ δέος. Με έχω και βίντεο, 8 χρονων, όπου έχω βάλει να παίζει στο ηχοσύστημα η κασσέτα με το κονσέρτο (τι σύμπτωση που κάποτε τα άκουγε κι η μάνα μου!), και εμένα, πλάτη στην κάμερα, να κάνω πως παίζω εγώ (Μικρός Μπετόβεν απο μικρός, ε?)


    Αλλά γενικά, είχα και μια καθηγήτρια, Ελληνίδα απο την Τασκένδη (σημερινό Ουζμπεκιστάν), η οποία είναι Ρωσίδα στην ψυχή. Και δως του Καμπαλέφσκυ, και δως του Ραχμανινοφ, και δως του Σκριαμπιν, Σοστακόβιτς, Τσαικόκφσκι. Δεν 'ν' τυχαίο.




Ακριβώς μια μέρα πριν τον Εβγένυ, η ίδια ορχήστρα, αυτη του Μπολσόι, έπαιξε το 3ο κονσέρτο του Ραχμάνινοφ στο Ηρώδειο. (με σολίστα τον πρόεδρο του συλλόγου Ραχμάνινοφ στην Αγ.Πετρουπολη μπιριμπιρι). Συγκίνησις εις το ακροατήριον (εμένα). Το είχα ξαναδει, με μια ΓΑΜΗΣΤΕΡΗ ορχήστρα της Αγ.Πετρούπολης και έναν τελειο, τελειο σολίστα και μαεστρο, αλλά το θυμάμαι σαν όνειρο, κι ας ήτανε πέρυσι. Τη 2η φορά ήμουν απλά συγκινημένη.


Και στα καπάκια, πάω κι Εβγένυ Ονιέγκιν, που για να καταλάβετε, είναι το εθνικό anthem της Ρωσίας. Τους βάζουν να το μαθαίνουν στο σχολείο, ολόκληρα κομμάτια απ'έξω! Γιατί φυσικά, ΕΙΝΑΙ ΠΟΥΣΚΙΝ! (να διαβάσετε)


    Η ιστορία είναι: 19ος αι., Ρώσικη επαρχία, όπου και μετακομίζει ένας πολύ βαριεστημένος νεαρός (ο Εβγκένυ ντε!). Η βαρεμάρα νομίζαμε οτι είναι προσόν των πλουσιόπαιδων της εποχής μας (ή απλά της αστικής τάξης που ζει ευκατάστατα), αλλά όχι! 
    Αυτόν τον ηδυπαθή (καλά τα λέω?) νέο, ερωτεύεται, μιλάμε παθαίνει ντουβρουτζά, μια μελαγχολική κοπέλα της επαρχίας. (μισώ τις χωρίς προφανή λόγο και αιτία μελαγχολικές αλλά δε βαριέσαι). Η Τατιάνα.
    Ο Εβγκένυ είναι κολλητάρι με έναν άσχετο, άκυρο με αυτόν χαρακτήρα, τον Λένσκυ (λογικό, πόσες φορές άντρες φαινομενικά άσχετοι γίνονται φίλοι?). Αυτός ο κακομοίρης είναι τέρμα τυφλωμένος απο την ζουμπουρλούδικη και τσουπωτή αδερφή της μιζέρως της Τατιάνως, την Ολγα.
    


    Η Τατιάνα κάνει τη φοβερή υπέρβαση, και για την εποχή της, και για το φύλο της, και για την τάξη της, να στείλει ένα γράμμα στον Ονιέγκιν εξηγώντας του τα αισθήματά της. Σχεδόν το μετανιώνει την ίδια ώρα που το γράφει, αλλά εν τούτοις, το στέλνει γιατί δεν αντέχει να σιωπά άλλο. (αυτό το γράμμα μαθαίνουν απ'έξω τα κοριτσάκια στη Ρωσία). 
Ο Ονιέγκιν απαντά έντιμα οτι δεν μπορεί να ανταποδώσει τέτοια συναισθήματα. 
       Στα γενέθλια της Τατιάνως, ο άμοιρος ο Λενσκυ τον τραβολογά να παραστεί, δημιουργώντας έτσι ένα κλίμα αμηχανίας. Απο την ενόχλησή του, ο Ευγένιος την πέφτει επίτηδες στην Όλγα, που δεν ήθελε και πολλά για να πάρει θάρρος. Μπροστά στα μάτια του, πίσω απ'την πλάτη του Λένσκυ!! 


     Ο έρμος ο Λένσκυ ζητά εξηγήσεις που δεν δίνονται, η Όλγα απαξιεί και ο Ευγένιος αδυνατεί να δείξει οτι κατάλαβε το λάθος του.  Η γιορτή μετατρέπεται σε uber τσακωμό, με πυροβολητά και φωνές και τέλος, την απαίτηση να ξεπλυθεί η τιμή με αίμα! Φτάνοντας στο απροχώρητο της οργής και της πίκρας, ο Λένσκυ προκαλεί τον παλίο του φίλο σε μονομαζία μέχρι θανάτου!! 


Το βράδυ πριν τη μονομαχία, ρίχνει μια άρια ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ, θρηνώντας τη ζωή που πιθανόν να χάσει, την κοπέλα που (δεν τον) αγάπησε, μιλάμε για απαύγασμα ποίησης. Και δεν μ'αρέσει ΚΑΝ η ποιήση!






Kαι ακολουθεί η μονομαχία, όπου και οι δύο παραδέχονται στον εαυτό τους το παράλογο της υπόθεσης. Παρόλα αυτά προχωρούν και το κάνουν. (στο βίντεο που ακολουθεί, ο μπουχεσάκος ΔΕΝ είναι ο Ονέγκιν).





Μετά απ'αυτό η Τατιάνα βουβαίνεται, η Όλγα βρίσκει αντικαταστάτη πιο γρήγορα κι απ'ότι ξετρυπώνω εγώ τις σοκολάτες στα ξένα ντουλάπια, κι ο Ονεγκιν παίρνει των οματιών του (spoiler).

Οι προξενήτρες όμως πιάνουν δουλειά και παντρεύουν την Τατιάνα στην πρωτεύουσα με αξιωματικό που της ρίχνει τα χρονάκια του μα τη λατρεύει. Και η Τατι΄να γίνεται μια κλαή σύζυγος.
Γυρνάει κι ο Ονιέγκιν απο τα εξωτερικά, όπου γύρευε κι αυτός δεν ξέρει τι, τη βλέπει κυρία και αδιαφορούσα για πάρτη του και ξεχνάει βαρεμάρες, αλαζονείες, το όνομά του, την τάξη του...Κοινώς, ντουβρουτζα κι αυτός! Και τη διεκδικεί με τρόπο απαιτητικό, δίνοντας ένα τέλος στο έργο, που τόσο δυνατό και ρεαλιστικό δεν υπάρχει στην όπερα.



Τελειώνω απότομα γιατί μου κάνει κόγξες το σύστημα. Ζήτω η Ρωσία!




                              ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, 2 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ
     Ο φίλτατος Καντακουζηνός μου θύμισε πόσο με είχε συγχύσει το εν λόγω τραπέζι.
Όλη η σκηνή καλυπτόταν απο μια τεραστίων διαστάσεων ροτόντα. Οκέι. Αλλά ο βασικός ρόλος της ροτόντας ήταν να κρατά σε απόσταση το μαρτυρικό ζευγάρι!
    Έρχεται ο Ονιέγκιν να απορρίψει την Τατιάνα?? Στη μία άκρη αυτός, στην άλλη η ανέκφραστη Τατιάνα. Και πάει στο διάολο, απόρριψη είναι. Αμ, όταν έρχεται να την διεκδικήσει ο Ονιέγκιν??? Που κάθονται πάλι στη μια άκρη αυτή, στην άλλη αυτός και δεν την πλησιάζει? Ούτε όταν του λέει "σ'αγαπώ"?? Ούτε όταν αυτός τότε αναθαρρεί και ορμάει να τη φυλακίσει στην αγκαλιά του?? Τίποτα ρε! Άγγιγμα μεδέν!
 Ε ΟΧΙ κύριε σκηνοθέτα! Εγώ ήθελα ρεαλισμό, να τη βουτήξει, να την αγγίξει, αυτή να λιγώσει, να παλέψει, να λυγίσει, να τον σπρώξει....Όχι αυτό το ψυχρό και συγκροτημένο πράγμα που μας σερβίρατε!! Γενικά, η σκηνή όπου η Τατιάνω του εξηγεί το μάταιον των αισθημάτων του δείχνει έναν άνθρωπο κυνικό και κατασταλαγμένο στην παγωμάρα. Ενώ εγώ είχα εκλάβει αυτήν τη συμπεριφορά σαν προσωπείο ασφάλειας της Τατιάνας, το οποίο έλιωνε με την τόσο θερμή διεκδίκηση του Γιεβγένυ. ΑΡΧΙΔΙΑ. Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ TEABAGGING ΜΙΑ ΠΑΓΟΚΟΛΩΝΑ ΚΑΙ ΓΑΡΓΑΡΑ ΤΙΣ ΥΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΥΣΚΙΝ (που μόνον εγώ αντιλήφθηκα). Ποιός είναι να μην ξαναπάω, τέτοιο κυνικό τέλος σε τόσο ρομαντικό έργο, πιφ! (καλά, το τέλος είναι κυνικό, αλλά αυτός μας το 'λουσε κατάμουτρα να ουμ).