Για νέους, μπερδεμένους, παλιμπαιδίζοντες, κατα φαντασίαν ώριμους και ξερόλες, όπως εγώ.
. . . . .
Ναι, αποσιωπητικά! Τι σόι γυναίκα θα ήμουν χωρίς αποσιωπητικά??

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Γυναικεία λογοτεχνία, άλλη μια πληγή του Φαραώ (updated)

  Ξέρω, ξέεερω, το θέμα είναι γνωστό, αλλά χέστηκα! Επειδή είναι γνωστό, δε θα γκρινιάξω?? Θα αφήσω μέσα μου όλον αυτόν τον οχετό να με πλακώνει?? 'Οχι κύριοι! Θα με υποστείτε.

 Μπαίνοντας σε ένα βιβλιοπωλείο οπουδήποτε στην υφήλιο, αντικρίζεις φάτσα φόρα τα ευπώλητα (μπεστ σελερ στα ελληνικά). Με τίτλους όπως:

Οι αγγελιαφόροι του πεπρωμένου. Έλα και πες μου τι μπορεί να σημαίνει αυτό.

Απλό, λιτό κι απέριττο. Και γλυκεριάρικο.

Κάτι που δε θα έλεγε καμία γυναίκα, αφού άντρας το γραψε.

Πρωτότυπο.

Γιατί το τελευταίο είναι που μετράει.

Ποιός έκανε τα φεγγάρια να κλάψουν, να τον σκίσω?

Ο Λύκος εκ της Στέπας, προσδίδει την απαραίτητη, αντεγραμμένη σοφία. Που την αναιρεί αμέσως η Μοναξιά.

Γιατί αν δε βάλουμε νερό, θα πέσει να μας πλακώσει.

Αυτό ήταν πρωτότυπο. Εν Μερει. Και εν Μαρα.


   Κοινώς, αν δεν περιέχει μέσα κάτι απο ουρανό ,άστρα, φεγγάρια,ήλιους, κάτι απο νερά, θάλασσες και ποτάμια, και άλλα πράματα που αρέσουν στις γυναίκες, όπως λουλούδια, δάκρυα, πόνο, τσιγάρα και καφέ, δεν αγγίζει την καθημερινή ζωή μιας γυναίκας. Δεν ξεχνάμε, φυσικά, το απαραίτητο επίθετο που πρέπει να συνδέεται άμεσα με έννοιες όπως πόνος, αιωνιότητα, ομορφιά, αγάπη, τέλος.
   Αφήστε με λίγο να παραληρήσω στους τίτλους.
"Όσο αντέχει η ψυχή"............."Έρωτας σαν βροχή"..........."Το τελευταίο τσιγάρο"..........."Εκεί που κλαιν οι ρέγγες"....."Στις όχθες του ποταμου Πιέδρα κάθησα κι έκλαψα"...."Οι αγγελοι χορεύουν στο ποτάμι"....."Κόκκινη Θάλασσα". Τα δυο τελευταία είναι της Κάλης...Καλής....απ αυτό Καρατζα. Αγγελοι. Ποταμια. Θάλασσες. "Δακρυσμένα φεγγάρια" και "Όλα χάθηκαν στη βροχή", της ιδίας. Απορω πως τα ξεχωρίζουν οι βιβλιοπώλες.

   Απογοητεύομαι όταν κάποια που συμπαθώ μου πει οτι διαβάζει τέτοια βιβλία.
 Κι οταν κάποια που δε συμπαθώ μου πει το ίδιο, επιβεβαιώνομαι χαιρέκακα.

   
   Αλλά πιο πολύ απεχθάνομαι ΝΑ ΜΟΥ ΤΙΣ ΥΠΕΡΑΣΠΊΖΟΝΤΑΙ ΤΙΣ ΚΩΛΟΦΥΛΛΑΔΕΣ! ΟΙ ΠΟΥΛΑΔΕΣ!

   Δηλαδή ρε φίλε. ΡΕ ΦΙΛΕ! Διαβάζεις την παπαριά. Που είναι ίδια κάθε φορα, γυνή που ερωτεύεται και περνάει απο χίλια κύματα και απογοητεύεται ή ζει με τον πρίγκηπα για πάντα ή της πεθαίνει στα χέρια, οκ. Νταξ.
    Γιατί, Γιατίιιιι δεν το παραδέχεσαι οτι είναι ευτελές και παπαριά και μου το παρουσιάζεις ως λογοτεχνία? Γιατί, τι υποκρισία είναι αυτή δηλαδή? Κακό είναι να'σαι ειλικρινής τουλάχιστον?

 Κι εγώ βλέπω Τουάιλαιτ. Ορίστε. Βγαίνω και το λέω ανοιχτά, ΕΧΩ ΔΕΙ ΤΑ ΤΟΥΑΙΛΑΙΤ!!!!
 Απολαμβάνω κάποιες στιγμές τον άκρατο ρομαντισμό και τους γκόμενους που περιφέρουν τη σακαφιόρα, άλλες φορές φωνάζω οτι είναι τσουλα και να κάτσει στον Λύκαρο, άλλες φορές παθαίνω διαβήτη και ξινίζω τα μούτρα μου, άλλοτε παρατηρώ το κεφάλι του ασπρουλιάρη που είναι σα σφύρα, μα πάντα, πάντα, σκέφτομαι το "still a better story than...". Kαι βασικώς, γελάω.

    Να μου ρχεσαι τώρα και να μου κάνεις διαχωρισμούς ανάμεσα στα ΠΑΝΟΜΟΙΑ βλιβλιάρια της -Θου Κύριε- ΛενοΜαντά, για να με πείσεις οτι "είναι καλά", ή να μου λες οτι "εσένα σου άρεσε" και "το βρήκες πολύ ωραίο βιβλίο". Ή να προτείνεις σε σοβαρούς ανθρώπους, μορφωμένους και προφανέστατα εκτός του χώρου, και πόσο μάλλον άντρες, να διαβάσουν Μαντά!!! Εκεί φτάνει η άγνοια και το θράσος σου δηλαδή!!
Πρόσεξε, πρόσεξε, πρόσεξέ με, κοίτα λίγο, κοίτα με , κοίτα.............ΕΙΣΑΙ ΠΑΤΣΑΒΟΥΡΑ.
 Αιμ σορυ. Εισαι. Και μη λες παραέξω οτι διαβάζεις. Εκτίθεσαι. Δεν διαβάζεις. Τα αρλεκιν, τα συστατικά του λιπ γκλος, το είδος μαλλιών στο μαλακτικό και το κοσμοπόλιταν ΔΕΝ πιάνονται. Ο,τι κι αν λες.



   Συγγνώμη, επειδή είμαι έγκριτο βλόγκι (φλόκι), παραθέτω ΑΥΤΟΥΣΙΟ περικαλώ, ένα απόσπασμα απο το φλόκι της Λέρας Μανδά. Κι αν δεν είναι το άκρον άωτον του απαυγάσματος της κορύφωσης της γυναικουλίασης, να πέσει κεραυνός να με κάνει Πίκατσου.

ΠΕΝΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ....

  • Το φεγγάρι
  • Το χαμόγελο....
  • Την θάλασσα...
  • Τα βράχια....
  • Την βροχή...


έχασα το μέτρημα απο τα αποσιωπητικά. Πολλά αποσιωπητικά.
Όποια γυναίκα νιώθει αυτά τα βαθιά συναισθήματα, που μόνο μια γυναίκα μπορεί να νιωσει, θα καταλάβει.......
Αλλά είχα δίκιο για τα στοιχειά της φύσης που τα "λατρεύουνε"? 
Είχα δίκιο ρε μουνιά???


   Ειδικά η Λέρα Μανδά, αρκείται σε πολύ απλά πράγματα. Τον ήχο της βροχής. Αρκεί να μην της χαλάει η υγρασία το κομμωτηριασμένο μαλλί. Τα βράχια. Αρκει να τα βλέπει απο την άνεση της chaise-longue της. Τη θάλασσα. Οκει, όποιος Έλληνας δεν αγαπά τη θάλασσα τον κοιτάμε καλά καλά, κάτι μας είπες. Το χαμόγελο. Το οποίο χάνει όταν της λένε οτι δεν είναι λογοτεχνήματα ο ροζ εμετός που γράφει. Το φεγγάρι. Αχ, τι ποιητικό......
  Σίγουρα αυτά μετράνε σε κάτι τέτοιους ανθρώπους, όπως η Λέρα και το σινάφι της, για να είναι ευτυχισμένοι. Να κοιτάνε το φεγγάρι. Γι αυτό και δεν κυνήγησαν το εύκολο χρήμα στη ζωή τους. Δεν το χρειάζονταν βρε αδερφέ! Έγραψαν βιβλία απο το περίσσευμα της ψυχής τους. Τώρα, αυτοί φταίνε που είχαν πολύ περισσευμα και έγραψαν 1 βιβλίο την εβδομάδα? Βλέπε Κοέλιο??


Για του λόγου το αληθές, ιδου η Λέρα:
Γιατί δεν είναι ωραιοπαθής, να κοιτάξει κα΄ταματα τον φακό. Είναι ρομαντική.  Δεν τη νοιάζει το φαίνεσθαι.

Εννοώ, ιδού:
Ή μήπως τη νοιάζει???
 Όχι, για να ξέρετε τι κοροϊδία σας ταϊζει.


Τέλος πάντων, να μη βρίζω μόνο την κυρά, που είναι και παχουλή και στεναχωρηθεί οτι της επιτίθενται όλοι επειδή είναι έτσι. Να επιτεθούμε σε κάτι γκιόσες τρισχειρότερες, τι λέτε?



Ας πούμε, αυτή. Που εμφανιζόταν ως ντίβα και υπέρλαμπρο πλάσμα εκτυφλωτικής ομορφιάς, ενώ πλάσσαρε και μαγεία! Μάρα Μεϊμαρίδη, με μούρη σα μαρίδα. Δεν θέλω να ασχοληθώ άλλο, θα την ξεμπροστιάσω μόνο με αυτό:





και καλά ξόρκια!

Αντε.



Αλλά και μια χειρότερη πλαστικομούρα, που είναι και πολυγραφότατη γαμώ το μον-μπλαν της γαμω, είναι αυτή:

Τι??? Δεν την αναγνωρίζετε?? Τέτοιο κάλλος! Τέτοια τσαχπινιά! Αλήθεια?? Η Χρύσω είναι καλέ! Αααα, δε σας λέει τίποτα? Εεε, θα'ναι επειδή το άλλαξε το όνομά της. Απο κει που τη λέγαν Χρύσα, το έκανε πιο νεραίδένιο, για να πηγαίνει με τα καινούρια της ζυγωματικά. ΧρυσηίΜΠΛΙΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ

Ενδεικτικοί τίτλοι:
Τα δάκρυα του Θεού (τα ριχνε όταν σ'έφτιαχνε).
 Όταν το χιόνι χόρεψε με τη φωτιά (που, σε αντίθεση με τον Μάρτιν, δε βρίσκεις καμία αναφορά σε χιόνι ή φωτιά, παρα μόνο αν παραλληλίσεις το πάθος μιας γυναίκας και την αυστηρότητα ενος άντρα και ΜΠΛΙΕΕΕΕ).
 Το βαλς των πορσελάνινων άστρων (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό. Προφανώς τίποτα.).
Το σταυροδρόμι των ψυχών (βέεεεβαια, πως ξεχάσαμε τη λέξη στραβοδρόμι).
 Οι αγγελιαφόροι του πετρωμένου απο τη φρίκη αναγνώστα.
 Ο λύκος της στεπΕΕΕΕ της μοναξιάς.
 Τα τριαντάφυλλα δεν μυρίζουν πάντοτε (ω. βαθυ.).
Η σκοτεινή πλευρά του ήλιου (μάντεψε. Δεν υπάρχει. Και μάντεψε. Δεν ειναι κάθε μέρα τ'Αι Γιαννιού. Το πανε οι Πινκ Φλόυντ και είπες να τ'αλλάξεις, επειδή σου πιάσανε το φεγγάρι. Ωωω, ξέχασα. Δεν ξέρεις τι είναι το πινκ φλόυντ. Πάντως όχι απόχρωση μανό.)
Και το ανατρεπτικό Τον άντρα σου κεράτωνε και μάγια μην του κάνεις, που είμαι σίγουρη οτι ήτανε απάντηση στις Μάγισσες της Σμύρνης.

Αυτή είναι η Χρυσπασίμπα Δημουλίδου, κυρίες και κύρι.




Να αναφέρω και το νέο φρούτο, για να περάσω στα αουτσάιντερ:

   Αυτή φαινότανε απο μικρή, απο τις σειρές που έγραφε, οτι έπρεπε να ασχοληθεί με το είδος. Τα είχε όλα. Το μυαλό, το ντύσιμο, την ωραιοπάθεια. Σε όλες τις σειρές που για καποιον άγνωστο λόγο ήταν σεναριογράφος, έβαζε τον εαυτό της πρωταγωνίστρια, να την ερωτεύεται ένα τεκνό και να κάνουν άγριο σεξ, με ντουμπλαρισμένες γυμνές σκηνές και φάτσα φόρα τα τατουαζ της. Που επιβεβαιώνει τη θεωρία μου για τη γνωστή αυτή συμπεριφορά πολλών γυναικών, οτι πιστεύουν οτι είναι τόσο υπεργαλαξιακά πλασματα, που δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί κανένας δεν κάθεται μαζί τους.

Το φωτογραφικό υλικό μιλάει απο μόνο του.

Σκέπτεται. Να βάλει ροζ σκιά ή εκρού?


Χε. Είπε να ακολουθήσει τις επιταγές της μόδας.




 Πράμα που δεν μπορούσε, παρα να μου θυμίσει...:








Και θα συνεχίσω με τους τελευταίους που έχω την αντοχή να αναφέρω. Αρχικά με τη μεγάλη εκπρόσωπο της γυναικείας λογοτεχνίας Κώστα Καρακάση.






    Πράγμα που δεν εννοώ να καταλάβω, γιατί ένας άντρας να γράφει τέτοια...τέτοια....γραφήματα, με τίτλους όπως "Ο Βιολονίστας", "Η αγάπη δεν έχει τέλος", "Πορτραίτα σε θρυμματισμένο καθρέφτη", "Αθηνά, Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη".
     Θέλω να πω, γιατί, γιατί ένας άντρας να ασχοληθεί με αυτό το είδος?? Αν δεν είναι γκέι?? Ή μετροσέξουαλ τέρμα διαβρωμένος απο τις κουλτουριάρικες επιταγές της αναρχοκουμμουνιστικής κουλτούρας πο τι είπα??
    Δε μιλάω εκ μπύρας, έχω διαβάσει απο αυτο το είδος, όταν ήμουνα μικρή και δε μου δίνανε λιλί. Ξέρω η ρουφιάνα.
   Στο "Αθηνά" ασχολείται επι 500 σελίδες με μια γυνή, η οποία είναι προφανώς, κατα την άποψη του συγγραφέα, το τελειότερο δείγμα γυναίκας, και ευτυχώς που δεν ήταν και ομορφη δηλαδή, τι θα είχε γίνει. Και Γ' Παγκόσμιος μη σου πω. Άσε μας ρε Καρακάση.
   Στο βιολονίστα έβαλε έναν άντρα να είναι τυφλά ερωτευμένος με μια γυναίκα που τον παράτησε άξαφνα, έτσι, ξαφνικά, και απο τα 20 του ως τα 50 του δεν ξαναπηγαίνει με άλλη, στανταρ όμως. Και σε κάθε παράσταση φήνει μια θέση κενή, awwwwwwww, και την ξαναβρίσκει μετά απο 30 χρόνια, και και, και αυτή τον είχε αφήσει γιατί είχε μια θανασιμη αρρώστια, που της πήρε μόνο 30 χρόνια για να δράσει, κάτι τέτοιο θυμάμαι τουλάχιστον. Και μόλις τον βλέπει, ψοφάει στα χέρια του!! Ρεαλιστικό? Βγαλμένο απ τη ζωή?? Ε πως να μην πουλήσει μετά!



Εγώ πιστεύω ακράδαντα οτι κάτι δεν πάει καλά με αυτόν τον άνθρωπο και ιδού και οι αποδείξεις:






Και για να τελειώνουμε με αυτή τη φάρα, γιατί πολύ ετράβηξε, θέλω να συμπεριλάβω στον χώρο και τη Victoria HislopΝΑΙ ΤΟ ΕΙΠΑ!! ΑΜΑΝ με το νησι και το νησι και το μησι και τι ωραιο βιβλιοοοοοοο και εκλαψαααααα.




     Κι εγω το διάβασα, χωρις καμιά προκατάληψη, σας διαβεβαιώ, δεδομένου του θέματος και του οτι ήταν και ξένη και δεν την ήξερα για να τη στιγματίσω ως τέτοια.
    Ε. Μια απ τα ίδια ήτανε κι αυτο. Μπορεί οχι τόσο απροκάλυπτα γυναικουλιάρικο, και καλυμμένο πίσω απο λέπρες και φτώχεια και ελληνικό φολκλορ της υπαίθρου, αλλά η ιστορία ήταν άνω ποταμών βρε αδερφάκι μου!! Και οι χαρακτήρες! Η καλή αδερφή, η αγία, και η κακιά το πουτανάκι??? Άσε ρε Χισλπλοπ πως σε λενε. Βγες απο την έπαυλή σου στο Γουεστμινστερρρ και μίλα και με καναν άλλον εκτος απο την upper class. Στα δγιαλα.



για τη συγγραφέα του τουαιλαιτ, βαργιέμαι.



Και να, το ταλέντο μιας νεαράς φίλης μου εξεπετάχθη, χάρη σε αυτό μου το άρθρο. Παρακαλώ χειροκροτήστε.


το φεγγαρι καθρεπτιζοταν στο προσωπο της δαναης-βρησιιδας-τριανταφυλλένιας ενω περπατουσε με γυμνα ποδια αναμεσα στα κυκλαμινα που φυτρωναν στην οχθη του ποταμου Αστέριου. Λέγανε πως όποιος πνιγόταν στα νερά του γινόταν άγγελος λευκός που φώτιζε σαν αστέρι πάνω από τα κρυσταλλένια νερά τις νυχτιές με πανσέληνο.
 Η τριανταφυλλένια-μελισάνθη-μελιστάλαχτη (μπλιεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε) πλησίασε την όχθη στο σημείο που μία ιτιά έγερνε τα κλαδιά της και χάιδευε με τα κλωνάρια της το πιο βαθύ σημείο του μαγικού ποταμού. Ο αέρας φυσηξε και ανέμισε τα μαλλιά της φεγγαρόλουστης αγαύης-τριανταφυλλένιας και σάλεψε το διαφανές νεραιδοκέντητο φουστάνι που φορούσε , χαιδεύοντας απαλά τις ρώγες της που προτάθηκαν μπροστα και σαν σε όνειρο σήκωσαν τους λεπτεπίλεπτους αστραγάλους της από το έδαφος. Τα δάχτυλά της λευκά στεφανωμένα με μικρά άνθη βυσσσινοκερασιάς πέταξαν μαζί με το κορμί της χρυσηίδας προς τον ποταμό , αφήνωντας πίσω τον μωβ ίσκιο της κάτω ακριβώς από την ιτιά.
 Η χρυσηίδα- βυσσινοκέρατη έπεσε στο νερό και ΠΝΙΓΗΚΕ. Στο βούτηγμα του κορμιού της ξεπετάχτηκαν ασφόδελοι και έντελβάις που μεμιάς απλώθηκαν σε όλο το ποτάμι και νεράιδες ξεπρόβαλαν στον ουρανό τραγουδώντας με αιθέριες φωνές το όνομά της. Κάτω από την ιτιά φύτρωσε ένα λουλούδι που ο κόσμος δεν είχε ξαναδεί. Λευκό , πάνλευκο, με τριανταφυλλί πέταλλα που κάθε πανσέληνο άνοιγαν και οι γαλάζιοι στήμονες που ξεπρόβαλαν υψώνονταν ως τον ουρανό και δείχναν το αστέρι της μελιστάλλαχτης μελισσάνθης . ΑΛΗΛΟΥΙΑ.



Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Αυτομαστίγωμα

   Συγγνώμη ρε παιδιά. Επ ουδενί δε θέλω να μιλάω για αυτά, αλλά θέλω να το πω κάπου. Και δε μου βγαίνει να το εξομολογηθώ προσωπικά σε κάποιον. Για την ακρίβεια θα προτιμούσα να μην είναι κανένας που ξέρω. Όσοι με ξέρετε ΜΗ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ! Παρακαλώ.

   Πουφ, δεν ξέρω πως να ξεκινήσω γαμότεν. Γαμω το φελέκι μου. Γαμώ.

Ανακάλυψα το ιντερνετικό χνάρι ενός ανθρώπου που...με είχε ερωτευτεί κάποτε.
 ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΠΟΙΗΜΑ(τα)!!!  ΓΙΑ ΜΕΝΑ!!! ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΆ ΜΟΥ!!!!!! Εντάξει, το αρχικό μου.

Δεν μπορώ, ψοφάω.

 Βασικά έχω σοκαριστεί αφού...δεν ήξερα τίποτα! Δεν είχα ιδέα για το μέγεθος...Τόσα χρόνια...

    Μπορώ να καταλάβω το συναίσθημα να περνάς όλη τη φουρτούνα στο κεφάλι σου.
Μπορώ να καταλάβω όλα όσα έβλεπες στον άλλον να είναι πλασμένα απο σένα και να τα προβάλεις πάνω του.
Μπορώ να συναισθανθώ πως είναι να περνάς όλο το δράμα μόνος σου κι ο άλλος να μην έχει ιδέα, ξέρεις μωρε, γιατί απλά δεν νοιαζόταν όσο εσύ.

Αλλά ΑΥΤΟ!! ΟΧΙ!!!  ΑΥΤΟ δεν μπορούσα να το φανταστώ!!!
ΟΤΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ω μαι γκαντ, ωω μαι γκαντ, τι έκανα???

Αν και ο ίδιος με απέτρεπε απο την αυτοκατηγόρια δεν μπορώ να μη με βρίσω,ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ!!! Αφήκετέ με.

Παρ'τα μωρη άρρωστη. Σαύρα!!





ΥΓ: "What's that coming over the hill?". "Η κατρακύλα μου."
Γιατί το καλύτερο δεν το πα. Οτι αυτόν τον είχα αφήσει για ΑΥΤΟΝ!!!

Πα να χώσω το κεφάλι μου στη λεκάνη.


Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Νέα Μέρα Ξεκινάει

............κι ο Βαγγέλας που γελάει, παίρνει σβάρνα τα μπουρδέλα, και γαμάει τη Γαβριέλα.

Έλα! Μη μου πείτε οτι δε θυμάστε το άσμα αυτό που τραγουδούσαμε οι σατανάδες του δημοτικού!

Καιρό είχα να νιώσω τόσο έντονα τις δημόσιες συγκοινωνίες. Ίσως επειδή τελευταία οδηγώ, έκοψα και τα πολλά σουρτα φερτα στο κέντρο και δεν έχω αυτην την καθημερινή επαφή που τόσο μου είχε λείψει.

040. Μεσημεράκι. Μπαίνω ξέγνοιαστη. Ωραίος καιρός, άδειο το λεωφορείο, χωρίς κίνηση οι δρόμοι, τα πουλάκια κεαληδούν στη Συγγρού και όλα φαίνονται οτι θα πάνε πρίμα.

Όλα??? Όχι!! Μετά απο 2 ανέμελα βήματα στο μισοάδειο λεωφορείο, με χτυπάει μια μυρωδιά κατρουλίλας, εμετού και σάπιου ψοφιμιού που πέθανε πνιγμένο στον εμετό του προφανώς. Μπόχα. Αφόρητη. Κάπως έτσι:

(0:34)



Αιτία ήταν ένας άστεγος. Μια συντετριμμένη ύπαρξη που καθόταν στη γαλαρία, μονάχος.

   Όλοι σουφρώναμε τις μύτες μας. Όσοι έκαναν το λάθος και έμπαιναν απο το πίσω μέρος του λεωφορείου-φυσαρμόνικας, έσπευδαν να κινηθούν στο μπροστά μέρος. Κόσμος καθόταν κι άλλαζε θέση. Μυρίζαμε τους καρπούς μας, αρωματισμένους με ζεβανshέ. Σκεπάζαμε τις μύτες μας με τη μπλούζα. Καθόμασταν με σκεπτόμενο ύφος και το χέρι στη μούρη. Όλα τα κάναμε.

    Mέχρι που σηκώθηκε ένας γέρος που γκρίνιαζε για όλα. Μέχρι τότες αρκείτο στο να κάθεται και να βρίζει απο μακρυά τον άστεγο, και να του φωνάζει να βγει. Αλλά κάποια στιγμή σηκώθηκε, τον πλησίασε, και του είπε με τον γεροξούρικο τρόπο του να ξεκουμπιστεί γιατι σκυλοβρωμάει και δεν τον αντέχουν οι υπόλοιποι.

   Εγώ κοιτούσα τον άστεγο. Μεσήλικας, φαινόταν πολύ ταλαιπωρημένος για να κάτσει να ασχοληθεί με την όσφρησή μας. Όταν τον πλησίασε Ο ΜΑΛΑΚΑΣ, έκανε μιαν ενοχλημένη κίνηση και είπε κάτι σαν "Τι μου λες τώρα κι εσύ, άι παράτα με". Ο γέρος άρχισε να φωνάζει, και "τι μαλάκας είναι αυτός", και "οδηγέ κατέβασε κάτω αυτόν τον μαλάκα". Άρχισε να φωνάζει και μια μεσήλιξ να τον βάλουν σε κανα ίδρυμα, τέτοια βρώμα που χει, να μην κυκλοφορεί, εμείς τι φταίμε...Και κάπου εκεί άρχισα κι εγώ να λέω οτι είναι δικαίωμα του αστέγου να μετακινηθεί, κι οτι θα είμαστε γαϊδούρια αν τον πετάξουμε έξω. Ο άστεγος ξαναβυθίστηκε στη σιωπή του και στις σκέψεις του, με ένα απο τα πιο τραγικά βλέμματα που έχω δει.

Παρ'όλα αυτά, όταν βγήκα, πλύθηκα 3 φορες.


Στο γυρισμό δε, μπήκα στον ηλεκτρικό, όπου μας επισκέφθηκε το κλασσικό πρεζάκι, που πουλάει την δακρύβρεχτη ιστορία του, είτε παραδεχόμενο της εξάρτησή του, είτε όχι, για να μας πείσει να τον ελεήσουμε.

Ο συγκεκριμένος έκανε πρόβα την ομιλία του πριν μπει, γιατί τον έβλεπα απο την πλατφόρμα που παραμίλαγε δυνατά.
Όταν μπήκε, άρχισε να ξεστομίζει ξεδιάντροπα περί ανθρωπιάς και σεβασμού, και το προχώρησε, λέγοντας οτι είναι 29 χρονώ και ΔΕ ΒΡΙΣΚΕΙ δουλειά.
Η αποτελειωτική βολή ήταν όταν είπε οτι εντάξει, εγώ τώρα τελείωσα τη ζητιανιά μου εδώ, ευχαριστώ όλο τον κόσμο που με βοηθάει, θα κάτσω τώρα μαζί σας μέχρι την Ομόνοια για να ΖΗΤΗΣΩ να ΜΟΥ ΠΑΡΟΥΝ ένα παγωτάκι. Έτσι, γιατί λιμπίστηκα κι εγώ ΕΝΑ ΠΑΓΩΤΆΚΙ ρε αδερφέ!
Εδώ το είχα να πω οτι κι εγώ θέλω έναν λάτε μέτριο. Μαλάκα. Οχι μόνο δεν έχουν αξιοπρέπεια, αλλά έχουν το θράσος να θεωρούν δικαίωμα το παγωτάκι, και δικαίωμα οτι πρέπει να τους το χαρίσουμε. Αφου είναι πρεζάκια και δεν τα προσλαμβάνουν!! Αυτά φταίνε¨??

    Το αποκορύφωμα όμως, ήταν που άρχισε να κάνει κύρηγμα για τους μετανάστες. Που οι Έλληνες ήταν πολύ πρίγκηπες και παίρναν τους μετανάστες ως κολλήγους και δουλοπάροικους (δική μου μετάφραση), και τώρα αυτές τις δουλειές τις έχουν "οι ξένοι". Και πως, αυτοι οι ξένοι θα πρέπει να είναι πολύ ευγνώμονες τώρα, και μη με κοιτάτε καθόλου, αυτό που σας λέω, θα πρέπει να είναι πολύ ευγνώμονες για αυτές τις δουλειές, αλλιώς να πάνε πίσω στις χώρες τους!!!


.........................................................ΟΥΛΠ!!!!!!

Δεν μπορώ να περιγράψω τι τσαντίλα με περιέλουσε!!!
Ένα θα πω.
..........όποιο κόμμα βγάλει στρατόπεδα συγκεντρώσεως για πρεζάκια, θα το ψηφίσω.

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Ρωμαίος και Ιουλιέττα, ανταπόκριση απο Μέγαρο

    Με επιφύλαξη πλησίασα σήμερα το απόγευμα το Μέγαρο Μουσικής, κυρίες και κύριοι, γνωρίζοντας οτι το μπαλέτο της Λυρικής είναι σάπιο, αλλά με μια ελπίδα, καθότι η αλλαγή περιβάλλοντος μπορεί να τους έκανε καλό. Στην όπερα πάντως τους κάνει.

   Για να μην μακρηγορούμε, μας καλούν και απο το κοντρόλ, η παράσταση ήταν καλή. Ναι, κυρίες και κύριοι, τελικά ο Ρενάτος ο Τζανέλλας, που έχει πάρει εργολαβία τις χορογραφίες του μπαλέτου της ΕΛΣ (Εθνική Λυρική Σκηνή)  εδώ και κάτι χρόνια, δεν είναι τόσο άχρηστος όσο νόμιζα.

 Ευτυχώς που τελικά δεν επεδίωξα να γίνω κριτικός, φαντάζεστε να τα έγραφα αυτά για εφημερίδα?

   Για του λόγου το αληθές, εκάθησα σε πρίμα θέση, οικονομική, και μπροστά μου ήτο διάζωμα-διάδρομος, με κενές θέσεις για ταξιθέτες και αργοπορημένους (ο δόκιμος όρος του καθυστερημένου). Και ήρθε και κάθισε σε κάποια φάση ένας άνθρωπας μ'ένα μαλλί μπουκλόφουντα, να 'ναι καλά η αμφιθεατρική διάταξη γιατί θα τον κούρευα. Μόλις έκανε λίγο σιωπή ανάμεσα απ τις σκηνές, αμέσως να βαρέσει παλαμάκια ο εν λόγω κύριος. Κανα-δυό φορές παρέσυρε και το λοιπό θέατρο. Ε, αυτός ήταν ο Τζανέλλας. Επευφημούσε τη μούσα του.




   Δεν ξέρω απο μπαλέτο, αυτό δε σημαίνει όμως οτι δεν έχω κοινή αίσθηση του καλοφτιαγμένου. Σε κάποιες φάσεις στην αρχή, δεν το είχαν με τον συγχρονισμό. Μετά το βρήκαν.

     Οφείλω να πω οτι είχα χρίσει ως σάπια τα μπαλέτα της ΕΛΣ, όταν είχα παρακολουθήσει μια Ζιζελ, πριν 3 χρόνια. Εκεί ήταν που ξίνισα με τον  κύριο Εργολαβία. Αν ήθελα να δω χοροπηδηματάκια πέρα-δώθε στη σκηνή και σταμάτημα σε στάση πλιέ και ρελεβέ, πήγαινα και στο μπαλετάδικο της γειτονιάς μου, να χαζέψω και πιτσιρίκια και να τρώω προκλητικά μπροστά τους κρουασάν σοκολάτα. Ε, και η σκηνή είναι τσιφούτικη στο θέατρο Ολυμπιά, και τα κοστούμια ήταν παλιακά, όλα μαζί συγκρότησαν μια σάπια, σάπια παράσταση, που με έκανε να αποκηρύξω την όλη ομάδα.

     Αλλά αυτή τη φορά κάτι είχαν κάνει με τις χορογραφίες παραπάνω. Δεν μπορώ να πω. Εγώ πιστεύω οτι ο Τζανέλλα εξακολουθεί να είναι άχρηστος, κι οτι κρυφοφέρανε κάποιον άλλο να κάνει τη δουλειά, τέτοια διαφορά!

μην τυχόν και βάλουνε κανονικό σταυρό και τους πούνε συμβατικούς!


     Γενικά υπήρχε συναίσθημα ρε παιδί μου, υπήρχε ερμηνεία, δεν ήταν αυτή η αηδία του άσκοπου μπονγκ-μπονγκ-με χάρη που ηταν ριζοσπαστικό το 1886.


και το αδιόρατο γυμνό βοήθησε.



    Αλλά εκεί που έγινε η διαφορά, ήταν στα κοστούμια. Βαθιά μπήκε το χερι στην τσέπη, κυρίες και κύριοι, των παραγωγών, καθώς τα κοστούμια σχεδίασε η, παγκοσμίου φήμης σχεδιάστρια μόδας, Celia Krithariotis!!!!


ΟΚ, λάθος φωτογραφία.





Ε? Ε? Ωραία δεν είναι?



    Βέβαια, όταν βγήκε στο τέλος όλο το μπαλέτο να υποκλιθεί, ήταν λίγο σαν πασαρέλα απο την εαρινή κολεξιόν.



Αλλά γενικά, η Σήλια κέντησε. Στην κυριολεξία. Κάτι κρυσταλλάκια που γυαλίζανέεεεεΑχ, πως γυαλίζανε!



     Εκεί που μας μπερδέψανε, ήταν που εμφάνισαν ένα 2ο ζευγάρι, πριν το Ρ&Ι, το οποίο ήταν πάλι μια απο τους Μοντέγους και ένας απο τους Καπουλλέτους, που για την ακρίβεια ήταν και ο αρραβωνιάρης της Ιουλιέτας, και γυάλιζε το ματάκι του. Μέχρι να καταλάβουμε οτι δεν είναι οι Ρ&Ι, πέρασε λίγη ώρα. Αυτήνα, την είχανε ντύσει με πίπουλα, χωρίς κοτόψειρες, τα οποία ακολουθούσαν αέρινα την κίνηση του σώματός της. Και μαδούσαν λίγο.







       Όλα καλά, αλλά το κοινό των χορευτικών παραστάσεων??? Πως να το αφήσω ασχολίαστο???

    Απο το 2002 τους έχω πάρει χαμπάρι, που είχα πάει στον Χοακίν Κορτέζ στον Λυκαβηττό. Εεεε μα. Οι χορευτές δεν κρύβονται!!

    Πάνε σε όλες τις βαρυσήμαντες αυτές παραστάσεις, και μάλιστα πιάνουν πάντα τις ακριβότερες θέσεις. Όταν λέμε ακριβές, εννοούμε οτι σκάνε 50άρια. Λες και η απόσταση απο τη σκηνή είναι αντιστρόφως ανάλογη με την εξέλιξη της καριέρας τους.

   Και πάααντα με δύο είδη αμφίεσης. "Κάτι απο Χόλυγουντ" ή "Ποοοπο, ίσα που τελείωσα απο την πρόβα". Οι δε γυναίκες παθαίνουν παράκρουση. Θέλουν, στο Μέγαρο τώρα, όχι στο Κόβεντ Γκάρντεν,  να κάνουν τόση εντύπωση, ΤΌΣΗ ΕΝΤΎΠΩΣΗ, που να πέσουν όλοι χάμω ξεροί απο τα καλογυμνασμένα κάλλη τους και ουαί κι αν κρύψουν κάτι απο τα μάτια μας. Κι αρχίζει ο συνδυασμός δεν-ξέρω-τι-να-πρωτοβγάλω, με κουλτουριάρικες τουαλέτες σε μπασμένη έκδοση.


Kάπως έτσι.
Kάπως έτσι.

Kαι κάπως ετσι.





Σόρι, αλλά εδώ μου ήρθε αυτό:





Και μετά μου ήρθε αυτό:





Και ολοκλήρωσα το mindblow με αυτό:






      Eγώ συγκεκριμένα, πέτυχα και καλογυμνασμένες χορεύτριες, που ήταν τόσο γυμνασμένες, που δεν μπορούσαν να ξεκινήσουν να διανοηθούν οτι τα πόδια τους μπορεί και να μην τα έκανε τόσο ωραία η φύση, τόσο ώστε να μας τα κάνουν κλύσμα!
πι χι:





Αλλά σας βρήκα το καλύτερο παράδειγμα, για να καταλάβετε πλήρως τι εννοώ:

.....




.....





.....





.....





.....






...........



 Αυτά. Κρα και ανταπόκριση απο πρεμιέρα μαζί. Ξανά κοντά σας, μόλις ξυπνήσει το κοράκι μέσα μου απο κάτι άλλο. Σύντομα!