Για νέους, μπερδεμένους, παλιμπαιδίζοντες, κατα φαντασίαν ώριμους και ξερόλες, όπως εγώ.
. . . . .
Ναι, αποσιωπητικά! Τι σόι γυναίκα θα ήμουν χωρίς αποσιωπητικά??

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Ψωμί, χαλβά και William βασιλιά (ο τίτλος ειν ξεκάρφωμα)

      Χιρετώ σας, αγαπημένοι μου, μετά απο έναν ολόκληρο μήνα όπου γεύομαι τις χαρές(?) της εργασίας.

   Γύρισα, το λοιπόν, απο τις "διακοπές" του Πάσχα στο μαλακαντρικέικο, για να βρω αυτόν τον μαλακαντρίκο:
Ωχ!ήρθατεεε?
και αυτόν τον μαλακαντρίκο:
Ωωω, δεν σας περίμενα!
να μου κάνουν υποδοχή "Μαμα!! Ήρθες!!!!" αλλά να το παίζουν ταυτόχρονα και βαριά πεπόνια "Α μπα? Σ'έβγαλε ο δρόμος στα μέρη μας?".

Που ήμουν όμως κι έλειπα? Ναι, ξέρω οτι ΚΑΙΑΙΑΙΓΕΣΤΕ να μάθετε.

    Όπως κάθε χρόνο, εκπλήρωσα το τάμα μου κι έκανα Πάσχα στου χουριό. Ένα ανυπότακτο στον πολιτισμό χωριό στην ορεινή Αρκαδία.
Και για του λόγου το αληθές:

Εντάξει, δεν είναι ΑΥΤΟ το χωριό μου, αυτό είναι ένα χωριό δίπλα, αλλά καταλάβατε τώρα εσείς.


Για να αναφερθώ κι στον χαλβά του τίτλου, 3 μέρες γονάτισα τον χαλβά, αλλιώς η νηστεία του ενός 24ώρου δε βγαίνει. Και μου έκανε και η τηλεόραση κλύσμα τους βασιλικούς γάμους, γαμώ την Αγγλία μου. Μεταξύ μας, 3 μέρες έκατσα στο χωριό και δεν την πάλεψα και πολύ χωρίς παρέα.

Γι'αυτό πάμε μανι μανι να σας πω τα αβανταζ γιατί το χω ανάγκη να το υπενθυμίσω στον εαυτό μου!



    Ένα μονοπάτι που οδηγεί έξω απ'το χωριό, καταλήγει στο νεκροταφείο, στην άκρη του χωριού. Εκεί τελειώνει και ο τσιμεντόδρομος και ξεκινά Η ΖΟΥΓΛΆ. Εκεί είδα προχθές κι ένα φίδι, τόσα χρόνια στο χωριό, προχθες είδα εγώ.
    Το μονοπάτι προς το νεκροταφείο είναι τέρμα πολυσύχναστο, καθώς δεν περνάει κανείς, αν κάνει κανείς να έρθει, τον βλέπεις απο μακριά, και έχει γίνει ανάρπαστο για τα μυξάρικα έφηβα που καβλαντίζουνε (κάποτε ακολούθησα κι εγώ...). Οι πιο ματσό δε, πάνε και με μηχανάκι, το οποίο είναι άκρως απαραίτητο μέσα στο χωριό, όπου όλες οι αποστάσεις είναι 5λεπτου. Τεσπα!



    Σε αυτή τη στροφή φάσωσα κι εγώ σε μια στιγμή απελπισιάς τον βαφτιστήρα του πατέρα μου (ΟΥΟΥΟΥ 666, ΟΥΟΥΟΥ 666). Είναι και χωριάταρος, οπότε ελπίζω να μείνει εντελώς μεταξύ μας.
Για τους δε υπόλοιπους κάγκουρες και καγκούρισσες και το νυφοπάζαρο έξω απ'το νεκροταφείο, δεν έχω πολλά να πω, πραγματικά είναι τγε πασέ το θέμα.


    Αν τώρα συνεχίσεις στο μονοπάτι προς ΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ, εκτός του οτι θα σε φαν τα φίδια, σχεδόν δεν σε βλέπει φως απο την βλάστηση. Καλα, δεν είναι κι Αμαζόνιος. Που και που όμως, όταν αραιώνουν τα δέντρα, βλέπεις θέα την απέναντι πλαγιά και το ποτάμι στην κοιλάδα. Επίσης μη φανταστείτε κανα υψόμετρο τρελό και καμια χαράδρα απότομη, σαν V είναι οι δυό πλαγιές.
     Εκεί έχω ανακαλύψει ένα ξέφωτο, τρομερή καβάτζα, το οποίο μισοκρύβεται απ τα δέντρα, κι έχει μες στη μέση έναν βράχο ίσαμε ένα δωματιάκι. Ανεβαίνεις, κάθεσαι και λιώνεις στους μπάφους εεεεεεεεεεεεεε απολαμβάνεις ρε παιδί μου!
 (Πωωω, μιλάμε πούλησα τρελή μαγκιά, ετσσι?? Το drum το άσπρο να πουμε το κανα μάυρο εγώ, yeyyy). Γιατί ΠΟΥ να καπνίσω μες στο σπίτι? Ποιός να πρωτοπάθει εγκεφαλικό? Ο πατηρ? Ο παππούς? Η γιαγιά? Ο ξάδερφος ο ματσο?
   Τις προάλλες μάλιστα διάβασα το βιβλίο μου ή μελέτησα κάτι άριες. Αν με πουν τώρα αλλοπαρμένη στο χωριό...ΝΑ μου.


   Μα το μεγαλύτερο ατού του χωριού είναι το ποτάμι. Και πάλι, το ποτάμι ΔΕΝ είναι ο Δούναβης. Και ΔΕΝ περνάει μέσα απ'το χωριό. Είναι όμως...



    Δεν θα ξεχάσω μια φορά που λούστηκα στο ποτάμι με την ξαδέρφη μου, πήγαμε να ακουμπήσουμε τα σαμπουάν σε έναν κορμό κι ο κορμός ήταν κουφάλα. Κι έπρεπε να σκαρφαλώνΕΙ (η ξαδέρφη φυσικά, εγώ εμψύχωνα) τσιτσίδι, με προσοχή μην της πάρει την παρθενιά κανα κλαδί, να βγάζει τα κοντίσιονερ 2 σε 1.


   Αυτός ο μικρός καταρρακτούλης είναι η άκρη ενός αρκετά μεγαλύτερου, λίγο σκαρφάλωμα πιο πάνω.Όποιος μπάινει κάτω απ'τον μεγάλο καταρράκτη -καλά, μη φανταστείτε και της Εδέσσης-, ουρλιάζει, γιατί είναι σαν να σε βαραν με πέτρες, αλλά δε βγαίνει, γιατί ταυτόχρονα ξυπνάει και ο μαζοχισμός μέσα του. Είναι γλυκός ο καταρράκτης γαμώτο.





    Σε αυτά τα ποτάμια, όταν ήμουνα μικρά, μας έπαιρνε ο πατέρας μου με τα ξαδέρφια μου, στήναμε σκηνές, κάναμε εξερεύνηση ή όπως αλλιώς λέγεται,κουβαλούσαμε και ένα φουσκωτό βαρκάκι για να νιώσουμε λίγο Ράμπο, και βουρ. Τρώγαμε τις προμήθειές μας μέσα σε μια μέρα, γιατί τόσο άντεχε το φορητό ψυγειάκι.
 Πάντως όσες φορές μου πήρε τη μιτσούκο/μιγκάτο το ποτάμι, τα ξαδέρφια μου τρέχανε. Έχεις προσπαθήσει να προλάβεις το ρεύμα του ποταμιού?? Ξαδερφάκια μου...

Αυτά έκανα μικρή, τώρα κάνω ΑΥΤΟ:

επίδειξη μανό στις πέρκες.

Και όταν σε έχει καταβάλει η αστουλίαση και βαριέσαι να πάρεις τον κώλο σου ως το ποτάμι, πας στην ΜΠΕΡΤΣΑ (εκ του buurp και tcha) και πίνεις και κάτι εκτός του φραπε.

Κάτω απ'τα πλατάνια:

Πάνω απ'τις πηγές:

Κι ανάμεσα απο καβούρια του γλυκού νερού:



    Όλο το χωριό τροφοδοτείται απο το καφενείο-ολιγοπωλείο της Γιαννούλας (γιατί παντοπωλείο ΔΕΝ το λες). Αυτο το καφενείο έχει το άβατο για τις γυναίκες, οι οποίες μπαίνουν μόνο για να ψωνίσουν κάτι. Παλιά είχε ένα πακ-μαν κι ένα ποδοσφαιράκι και ξημεροβραδιαζόμαστε εκεί. Ααααχ! Τώρα, αποκλειστικά πρέφα.  Έχει κι άλλο ένα καφενείο που είναι unisex και ππππαλεύεται (πολύ πάλη όμως) κι άλλο ένα της Ντίνας, όλα αυτά στη σειρά, έτσι!!
 Αυτό το τελευταίο της Ντίνας ήταν παλιά καφενείο-ψιλικατζίδικο, αλλά απο τότε που το θυμάμαι δεν πατάει κανείς, με αποτέλεσμα όποιος έμπαινε στης Γιαννούλας να τον κατακερραυνώνει η Ντίνα με το βλέμμα. Μιλάμε ΝΤΖΖΖΖ ΝΤΖΖΖΖ, 20 χρόνια, δεν έχει βαρεθεί.
   Αυτή η Γιαννούλα, γνωστή φραγκοφόνισσα, είχε 3 μερέντες στο ραφι της, πανάκριβες και μισοληγμένες, τις οποίες εγώ είχα μπανίσει και λιμπιστεί. Το είχα βάλει λοιπόν αμέτι-μουχαμέτι να φαω μερέντα. Αλλά δεν μπορούσα να την πάω σπίτι, γιατί θα μου τη βγάζανε ξινή οι γονείς μου (ήθελα να την τρώω με το κουτάλι ρε παιδί μου, κι αυτοί μου τη μετράγανε με το σταγονόμετρο!).


    Καταστρώνουμε σχέδιο με τα ξαδέρφια. Σουφρώνει ένας κουταλάκια, πάει ο άλλος να αγοράσει τη μερέντα, κι οι υπόλοιποι ταμπουρωθήκαμε στο αρχηγείο, το παλιό σπίτι!! Ένα πετρόχτιστο σπίτι με ξύλινους τοίχους και πατώματα, εντελώς ετοιμόρροπο και επικίνδυνο, μούρλια!!!
Την κακομοίρα που κάθεται στα σκαλιά δεν την ξέρω.

   Μέσα είχαν ξεμείνει έπιπλα απο νοικοκυριό του '50, χτένια που ξέναν το μαλλί, ξύλινο τραπέζι, όλα μες στην αράχνη, σκέτο στοίχειωμα, ΤΡΕΛΑ ΣΑΣ ΛΕΩ!
Με το που έφτανε η μερέντα στο σπίτι, την περιλαμβάναμε με τα κουταλάκια και ζούσε-δε ζούσε 3 λεπτά.
   Περιττό να πω οτι μετά τις 3 εκείνες μερέντες, η Γιαννούλα η φραγκοφόνισσα δεν ξανάφερε άλλες!!


    Στο κατώι του παλιού σπιτιού ήταν ο σταύλος όπου φυλάγαμε τη φοράδα μας, την Ντοριά (Ντορής ήταν το όνομα για όλα τα καφέ άλογα). Στα σκαλιά που κάθεται η κακομοίρα πατάγαμε για να την καβαλήσουμε. Την Ντοριά.
   Δεν έχω φωτογραφίες της φοραδίτσας μας, μόνο ένα βίντεο όπου είμαι 8 χρονών, οδηγώ εγώ το άλογο απο τα γκέμια και το καβαλικεύει ο ξάδερφούλης μου. Αφήνω εγώ την Ντοριά τη ΧΟΝΤΡΗ να πα να φάει κάτω απο ένα δέντρο, χτυπάν οι κλάρες τον ξάδερφο καταπρόσωπο και τον ρίχνουν κάτω με το κεφάλι. Το στιγμιότυπο είναι και γαμώ γιατί μας τραβάει ο πατέρας όλο καμάρι με την κάμερα και μετά ακολουθεί ο πανικός, η κάμερα ανοιχτή τραβάει το δρόμο καθώς τρέχει να τον πιάσει, ακούγονται ΟΟΟΛΑ τα κλαψουρίσματα και ναι, για κάτι τέτοια αξίζει να χεις άλογο!

   Η Ντοριά πέθανε σε ηλικία 20κάτι χρονών...Δηλαδή είχε φτάσει σε βαθιά γεράματα, όταν ο παππούς την ΄δωσε σε κάτι γύφτους γιατί φοβόταν πως όταν πέθαινε δεν θα ξερε τι να κάνει το τεράστιο κουφάρι της. Δε θέλω να ξέρω τι την κάναν οι γύφτοι, πάντως η γιαγιά μου είχε στεναχωρηθεί πολύ. Κι εγώ έγινα πιο ρατσίστρια με τους γύφτους


    Στο καλό, τι τα θυμήθηκα! Εν τάχει, γιατί δουλεύω αύριο, εγω εκκλησία μόνο τότε στο χωριό πάω, γι'αυτό και κοντέυω να γίνω αντίχριστή.
 Δεν θέλετε να ακούσετε πως ψέλνουν οι ψάλτες εκεί! Τα δε δυναμιτάκια! Σκέτο ξεκούφαμα και κρίση άσθματος, αφου τα σκαν στα 2 μέτρα, αλλά βασικά είναι η φαλλική προέκταση των νεαρών, για να εντυπωσιάσουν τις δεσποσύνες. Τις 15χρονες απο την πόλη, αλλά χωριάτισες στην ψυχη (ωωω!!), που σκαρφίζονται χίλια-δυο για να ΜΗ φορέσουν στην εκκλησιά και να κάνουν την πασαρέλλα τους. Επίσης τγε πασέ το θέμα, μη με εξοβελίζετε (δεν ξέρω τι σημαίνει, έτσι το πα, για μια εσανς σοφιστικέ).

     Να κλείσω με λίγη φύση ακόμα και μια παρέα απο γάτες, σαν κι αυτές που μας φόλιασε Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ!!   ΠΟΥ ΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΠΑΣ!!  Και το πιο περίεργο, όταν είμαι στο χωριό, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΡΑΞΕΙ ένα τέτοιο περιστατικό, πραγματικά, δε γίνεται! Είναι τόσο...αναμενόμενο!

Καγκουριά, φύση και η σημαία του Ολυμπιακού.
little house on the prairie, τέλειο για μπαφΕΕΕΕΕΕ....

Ααα!! Το στοιχειωμένο δέντρο! Στο δρόμο προς το νεκροταφείο! Το κόψανε...

Γάτοι - κοκκόροι, μια παρέα γινήκαν ούλοι

Μαφία γατιών πριν βγάλει τους σουγιάδες.


ΝΑ ΣΤΕ ΚΑΛΑ ΑΚΡΟΑΤΕΣ ΜΟΥ, ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΠΑΛΙ ΤΟ ΕΡΧΟΜΕΝΟ ΖΑΜΑΝΙ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΩ ΧΡΟΝΟ, ΑΝΤΙΟ ΣΑΣΣ, ΓΕΙΑ ΣΑΣΣ, ΓΕΙΑ ΣΑΣΣ, ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΣΑΣΣ

11 σχόλια:

  1. το χωριό σου είναι φανταστικό!
    αυτό το ποτάμι είναι υπέροχο.
    και ο δρόμος και το δέντρο είναι πολύ όμορφα.

    και οι φωτογραφίες καταπληκτικές. καλά κάνεις και πας.

    χρόνια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εξαιρετική περιγραφή και κουτσομπολιό. Ούτε η Χάιντι στις Άλπεις τέτοια διάθεση!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τι όμορφο χωριό ειν'αυτό!
    Τι μαζευόμαστε μωρέ όλοι στις πόλεις κι αφήνουμε τόση ομορφιά....
    Άντε με την κρίση να πιάσουμε τις τσουγκράνες και τις τσάπες γμτ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ωραίο χωριό, ακόμα ωραιότερη παρουσίαση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ωωω παιδιάαα, με κάνετε και κοκκινίζω! Αλλά αμ δε, βλέπω εγώ αυτούς που μεγάλωσαν και ζουν εκεί. Βλέπουν αστό και τον κοιτάζουν καλά καλά, λες και είναι ο άλιεν. Και βλέπω και τα παιδιά αστούς απο γονείς χωριάτες. Γυφτιά και καγκουριά. Αν δεν μορφωθείς λίγο ρε παιδί μου, ν'ανοίξει το μυαλό σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. το χωριό σου είναι φανταστικό!!! όπως και οι περιγραφές σου φυσικά.

    "για κάτι τέτοια αξίζει να χεις άλογο" εγώ θα έλεγα για κάτι τέτοιο αξίζει να έχεις κάμερα χαχαχα. Επίσης έχω πεθάνει με την τελευταία φωτό και την λεζάντα. έχω πεθάαααανει όμως χοχοχοχοοχο.

    Και του χρόνου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μιλάμε το ερωτεύτηκα το χωριό σου!
    Και περισσότερο τις γάτες του (εχω ενα μικρό ερωτα με τα τετραποδα αυτα!)
    Για κάτι παρόμοιους λόγους και εγω όταν πάω στο νησί αποφεύγω τα πολλά με τους ντόπιους -ακόμα και με τον αδερφό μου- γιατί αυτή η έλλειψη παιδείας που αντικαθίσταται απο τη καγκουριά με φερνει στα όρια μου(και δε χρειάζεται να χαλάω για τετοια πράματα την υγεία μου!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Να φανταστώ έφαγες γλυστρίδες από το ποτάμι.Αλλιώς δεν εξηγείται η λογοδιάρροιά σου...

    Παρόλα αυτά,μου άρεσε η περιγραφή!Έχω κάποιες ενστάσεις,όμως-όχι ως προς την
    περιγραφή,αλλά ως προς αυτά που γράφεις...

    1. "Είναι και χωριάταρος, οπότε ελπίζω να μείνει εντελώς μεταξύ μας.": Αυτό σημαίνει ότι
    δεν θα πει στους φίλους του ότι φασώθηκε με μια πρωτευουσιάνα στον δρόμο προς τα
    νεκροταφεία;Πόσο λίγο τους ξέρεις και πόσο αθώα είσαι συνάμα...

    2. "...λιώνεις στους μπάφους(...)απολαμβάνεις ρε παιδί μου!":Γειά σου Βάγο
    τσίφτη,καραμπουζουκλή,γωνιομπήχτη,παρθενοσπάστη!Στην μάνα σου, όμως, το έχεις
    πει;Junk(ie)...

    3. α) "Αν με πουν τώρα αλλοπαρμένη στο χωριό...": το χωριό περίμενες να σε πει
    "αλλοπαρμένη";
    β) "ΝΑ μου.": είναι και που τα έχεις τεράστια.

    4. "...λούστηκα στο ποτάμι ...": άι μωρή Μπίλιου,μου το παίζεις και
    πρωτευουσιάνα.Τυρορίγανη.

    5. "...μεγάλο καταρράκτη -καλά, μη φανταστείτε και της Εδέσσης...": είναι αλήθεια,ότι στον
    νομό αυτό έχουμε ένα "πρόβλημα" με τα μεγέθη(ξέρεις εσύ,πήρρρες και μάττι).

    6. "Τρώγαμε τις προμήθειές μας σε μία μέρα...": θες να πεις τις έτρωγες σε μια μερα, και
    αναγκαζόντουσαν να ακυρώσουν την εκδρομή διότι και δεν είχαν φαγητό και έπρεπε να σε
    πάνε για πλύση στομάχου.

    7. «...καφενείο που είναι unisex...»: καλό μου,εσύ θες κάτι σε trangender για να νιώθεις οικεία.

    8. «...αυτοί μου τη μετράγανε με το σταγονόμετρο!»: κάτι ξέρανε οι άνθρωποι.Τα αποτελέσματα που δεν τους άκουγες, τα βλέπουν τώρα...Κάθε μέρα...

    9. «Καταστρώνουμε σχέδιο με τα ξαδέρφια.»: φαντάζομαι ποια ήταν η απειλή, αν δεν κάνουν το θέλημά σου. Δεν θέλω καν να το γράψω.Πόσο μάλλον να το σκεφτώ...

    10. «...Ντοριά τη ΧΟΝΤΡΗ...»: ΕΙΣΑΙ ΣΟΒΑΡΗ ΤΏΡΑ;;;

    11. «...κοντεύω να γίνω αντίχριστη.»: μάλιστα...

    12. «ΠΟΥ ΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΠΑΣ»: χειρότερο δεν μπορούσες να πεις για την μάνα του.

    13. Στην φωτογραφία που γράφεις : «Καγκουριά, φύση και η σημαία του Ολυμπιακού», αρκούσε να βάλεις μόνο : «Όταν η καγκουριά συναντά την φύση». Δεν έχω κάτι με την συγκεκριμένη ομάδα, αλλά ο,τιδήποτε αφορά ομάδες, είναι κακόγουστο από την φύση του.

    14. «...τέλειο για μπαφΕΕΕΕΕΕ...»: που τον χάνεις, που τον βρίσκεις, ο Βαγγέλας στην Ομόνοια – και σε όποιο άλλο «στέκι» έχει η Αθήνα». Τώρα καταλαβαίνω γιατί ήθελες να πάμε απεγνωσμένα Ναυαρίνου.

    15. Της δικιάς σου.

    Αρκετά ξόδεψα το απόγευμά μου στον υπολογιστή, σχολιάζοντάς σε.Να περνάς καλά(η ευαίσθητη πλευρά μου, που λέγαμε)!Φιλιά(σαλιωμένα...πολύ)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αχ trendynator, και μονο που εκατσες και μ'αποδελτιωσες, ειναι τιμη μου.
    Μονο που ειχα σεξυ διαθεση και ηθελα να αυτοεξυπηρετηθω και με τον χείμαρρό σου μου φυγε. Μου χρωστας. Θα χρειαστουν μπολικοι μπαφΕΕΕΕ απ'την πλευρα μου για να μου ρθει με τη φατσα τυρεμπορα που χεις,αλλα μου χρωστας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Έχω διαβάσει το ποστ αυτό από τη μέρα που γράφτηκε αλλά τώρα είπα να αφήσω σχόλιο (busy κι έτσι). Λεπόν, το χωριό σου είναι ΓΑ-ΜΑ-ΤΟ (ρε φίλε)! Με τους καταρράκτες του, με τα ποταμάκια του, με την πρασινάδα του, με την ίντριγκα ανάμεσα στα 2 καφενεία, τι άλλο να ζητήσεις!

    Ο βαφτιστήρας του πατέρα σου θεωρείται (πνευματικός αδελφός σου) οπότε μπορεί να μην είναι αιμομιξία αλλά technically and spiritually φασώθηκες με τον αδερφό σου. That's a thought to keep you up at night.

    Η φάση λούσιμο στο ποτάμι μου θύμισε πολύ γαλάζια λίμνη σκηνικό. Και lost επίσης.

    Τώρα που το καλοσκέφτομαι και το σκηνικό με το βαφτιστήρα σου μου θύμισε γαλάζια λίμνη σκηνικό -ξέρεις όπου είναι 2 αδέλφια που το κάνουν.

    Οι πέρκες αγόρασαν κανένα μανό μετά την επίδειξη? Έχουν κάποια προτίμηση σε χρώμα? (γκρι λέπι ανοιχτό ή κάτι τέτοιο)

    Πολύ γέλιο οι περιγραφές Ντίνας- Γιαννούλας- Μερέντας. Τσεκάρατε μήπως είχε λήξει? Επίσης το στοιχειωμένο δέντρο όλα τα λεφτά μου θύμισε Τιμ Μπάρτον σκηνικά!

    Nice village. :) Και γράφε συχνά ρε, στην ανάγκη σταμάτα τη δουλειά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @phantom: Δεν παίζει να είχαν λήξει,διότι θα έγραφε το ποστ μετά από πλύση στομάχου,όντας στο νοσοκομείο.Τα απομεινάρια της μερέντας κυκλοφορούν τώρα στον Πειραιά ή όπου σκατά έχεσε(παίζει και στην Μεσόγειο).

    @Μικρός Μπετόβεν: Πάμπτωχη.Επίσης,πίπα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

έριξαν δυο πενιές οι