Γυναικεία λογοτεχνία, άλλη μια πληγή του Φαραώ (updated)

  Ξέρω, ξέεερω, το θέμα είναι γνωστό, αλλά χέστηκα! Επειδή είναι γνωστό, δε θα γκρινιάξω?? Θα αφήσω μέσα μου όλον αυτόν τον οχετό να με πλακώνει?? 'Οχι κύριοι! Θα με υποστείτε.

 Μπαίνοντας σε ένα βιβλιοπωλείο οπουδήποτε στην υφήλιο, αντικρίζεις φάτσα φόρα τα ευπώλητα (μπεστ σελερ στα ελληνικά). Με τίτλους όπως:

Οι αγγελιαφόροι του πεπρωμένου. Έλα και πες μου τι μπορεί να σημαίνει αυτό.

Απλό, λιτό κι απέριττο. Και γλυκεριάρικο.

Κάτι που δε θα έλεγε καμία γυναίκα, αφού άντρας το γραψε.

Πρωτότυπο.

Γιατί το τελευταίο είναι που μετράει.

Ποιός έκανε τα φεγγάρια να κλάψουν, να τον σκίσω?

Ο Λύκος εκ της Στέπας, προσδίδει την απαραίτητη, αντεγραμμένη σοφία. Που την αναιρεί αμέσως η Μοναξιά.

Γιατί αν δε βάλουμε νερό, θα πέσει να μας πλακώσει.

Αυτό ήταν πρωτότυπο. Εν Μερει. Και εν Μαρα.

   Κοινώς, αν δεν περιέχει μέσα κάτι απο ουρανό ,άστρα, φεγγάρια,ήλιους, κάτι απο νερά, θάλασσες και ποτάμια, και άλλα πράματα που αρέσουν στις γυναίκες, όπως λουλούδια, δάκρυα, πόνο, τσιγάρα και καφέ, δεν αγγίζει την καθημερινή ζωή μιας γυναίκας. Δεν ξεχνάμε, φυσικά, το απαραίτητο επίθετο που πρέπει να συνδέεται άμεσα με έννοιες όπως πόνος, αιωνιότητα, ομορφιά, αγάπη, τέλος.

   Αφήστε με λίγο να παραληρήσω στους τίτλους.

"Όσο αντέχει η ψυχή"............."Έρωτας σαν βροχή"..........."Το τελευταίο τσιγάρο"..........."Εκεί που κλαιν οι ρέγγες"....."Στις όχθες του ποταμου Πιέδρα κάθησα κι έκλαψα"...."Οι αγγελοι χορεύουν στο ποτάμι"....."Κόκκινη Θάλασσα". Τα δυο τελευταία είναι της Κάλης...Καλής....απ αυτό Καρατζα. Αγγελοι. Ποταμια. Θάλασσες. "Δακρυσμένα φεγγάρια" και "Όλα χάθηκαν στη βροχή", της ιδίας. Απορω πως τα ξεχωρίζουν οι βιβλιοπώλες.

   Απογοητεύομαι όταν κάποια που συμπαθώ μου πει οτι διαβάζει τέτοια βιβλία.

 Κι οταν κάποια που δε συμπαθώ μου πει το ίδιο, επιβεβαιώνομαι χαιρέκακα.

   

   Αλλά πιο πολύ απεχθάνομαι ΝΑ ΜΟΥ ΤΙΣ ΥΠΕΡΑΣΠΊΖΟΝΤΑΙ ΤΙΣ ΚΩΛΟΦΥΛΛΑΔΕΣ! ΟΙ ΠΟΥΛΑΔΕΣ!

   Δηλαδή ρε φίλε. ΡΕ ΦΙΛΕ! Διαβάζεις την παπαριά. Που είναι ίδια κάθε φορα, γυνή που ερωτεύεται και περνάει απο χίλια κύματα και απογοητεύεται ή ζει με τον πρίγκηπα για πάντα ή της πεθαίνει στα χέρια, οκ. Νταξ.

    Γιατί, Γιατίιιιι δεν το παραδέχεσαι οτι είναι ευτελές και παπαριά και μου το παρουσιάζεις ως λογοτεχνία? Γιατί, τι υποκρισία είναι αυτή δηλαδή? Κακό είναι να'σαι ειλικρινής τουλάχιστον?

 Κι εγώ βλέπω Τουάιλαιτ. Ορίστε. Βγαίνω και το λέω ανοιχτά, ΕΧΩ ΔΕΙ ΤΑ ΤΟΥΑΙΛΑΙΤ!!!!

 Απολαμβάνω κάποιες στιγμές τον άκρατο ρομαντισμό και τους γκόμενους που περιφέρουν τη σακαφιόρα, άλλες φορές φωνάζω οτι είναι τσουλα και να κάτσει στον Λύκαρο, άλλες φορές παθαίνω διαβήτη και ξινίζω τα μούτρα μου, άλλοτε παρατηρώ το κεφάλι του ασπρουλιάρη που είναι σα σφύρα, μα πάντα, πάντα, σκέφτομαι το "still a better story than...". Kαι βασικώς, γελάω.

    Να μου ρχεσαι τώρα και να μου κάνεις διαχωρισμούς ανάμεσα στα ΠΑΝΟΜΟΙΑ βλιβλιάρια της -Θου Κύριε- ΛενοΜαντά, για να με πείσεις οτι "είναι καλά", ή να μου λες οτι "εσένα σου άρεσε" και "το βρήκες πολύ ωραίο βιβλίο". Ή να προτείνεις σε σοβαρούς ανθρώπους, μορφωμένους και προφανέστατα εκτός του χώρου, και πόσο μάλλον άντρες, να διαβάσουν Μαντά!!! Εκεί φτάνει η άγνοια και το θράσος σου δηλαδή!!

Πρόσεξε, πρόσεξε, πρόσεξέ με, κοίτα λίγο, κοίτα με , κοίτα.............ΕΙΣΑΙ ΠΑΤΣΑΒΟΥΡΑ.

 Αιμ σορυ. Εισαι. Και μη λες παραέξω οτι διαβάζεις. Εκτίθεσαι. Δεν διαβάζεις. Τα αρλεκιν, τα συστατικά του λιπ γκλος, το είδος μαλλιών στο μαλακτικό και το κοσμοπόλιταν ΔΕΝ πιάνονται. Ο,τι κι αν λες.

   Συγγνώμη, επειδή είμαι έγκριτο βλόγκι (φλόκι), παραθέτω ΑΥΤΟΥΣΙΟ περικαλώ, ένα απόσπασμα απο το φλόκι της Λέρας Μανδά. Κι αν δεν είναι το άκρον άωτον του απαυγάσματος της κορύφωσης της γυναικουλίασης, να πέσει κεραυνός να με κάνει Πίκατσου.

ΠΕΝΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ....

• Το φεγγάρι
• Το χαμόγελο....
• Την θάλασσα...
• Τα βράχια....
• Την βροχή...

έχασα το μέτρημα απο τα αποσιωπητικά. Πολλά αποσιωπητικά.

Όποια γυναίκα νιώθει αυτά τα βαθιά συναισθήματα, που μόνο μια γυναίκα μπορεί να νιωσει, θα καταλάβει.......

Αλλά είχα δίκιο για τα στοιχειά της φύσης που τα "λατρεύουνε"? 

Είχα δίκιο ρε μουνιά???

   Ειδικά η Λέρα Μανδά, αρκείται σε πολύ απλά πράγματα. Τον ήχο της βροχής. Αρκεί να μην της χαλάει η υγρασία το κομμωτηριασμένο μαλλί. Τα βράχια. Αρκει να τα βλέπει απο την άνεση της chaise-longue της. Τη θάλασσα. Οκει, όποιος Έλληνας δεν αγαπά τη θάλασσα τον κοιτάμε καλά καλά, κάτι μας είπες. Το χαμόγελο. Το οποίο χάνει όταν της λένε οτι δεν είναι λογοτεχνήματα ο ροζ εμετός που γράφει. Το φεγγάρι. Αχ, τι ποιητικό......

  Σίγουρα αυτά μετράνε σε κάτι τέτοιους ανθρώπους, όπως η Λέρα και το σινάφι της, για να είναι ευτυχισμένοι. Να κοιτάνε το φεγγάρι. Γι αυτό και δεν κυνήγησαν το εύκολο χρήμα στη ζωή τους. Δεν το χρειάζονταν βρε αδερφέ! Έγραψαν βιβλία απο το περίσσευμα της ψυχής τους. Τώρα, αυτοί φταίνε που είχαν πολύ περισσευμα και έγραψαν 1 βιβλίο την εβδομάδα? Βλέπε Κοέλιο??

Για του λόγου το αληθές, ιδου η Λέρα:

Γιατί δεν είναι ωραιοπαθής, να κοιτάξει κα΄ταματα τον φακό. Είναι ρομαντική.  Δεν τη νοιάζει το φαίνεσθαι.

Εννοώ, ιδού:

Ή μήπως τη νοιάζει???

 Όχι, για να ξέρετε τι κοροϊδία σας ταϊζει.


Τέλος πάντων, να μη βρίζω μόνο την κυρά, που είναι και παχουλή και στεναχωρηθεί οτι της επιτίθενται όλοι επειδή είναι έτσι. Να επιτεθούμε σε κάτι γκιόσες τρισχειρότερες, τι λέτε?



Ας πούμε, αυτή. Που εμφανιζόταν ως ντίβα και υπέρλαμπρο πλάσμα εκτυφλωτικής ομορφιάς, ενώ πλάσσαρε και μαγεία! Μάρα Μεϊμαρίδη, με μούρη σα μαρίδα. Δεν θέλω να ασχοληθώ άλλο, θα την ξεμπροστιάσω μόνο με αυτό:

και καλά ξόρκια!

Αντε.



Αλλά και μια χειρότερη πλαστικομούρα, που είναι και πολυγραφότατη γαμώ το μον-μπλαν της γαμω, είναι αυτή:

Τι??? Δεν την αναγνωρίζετε?? Τέτοιο κάλλος! Τέτοια τσαχπινιά! Αλήθεια?? Η Χρύσω είναι καλέ! Αααα, δε σας λέει τίποτα? Εεε, θα'ναι επειδή το άλλαξε το όνομά της. Απο κει που τη λέγαν Χρύσα, το έκανε πιο νεραίδένιο, για να πηγαίνει με τα καινούρια της ζυγωματικά. ΧρυσηίΜΠΛΙΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ

Ενδεικτικοί τίτλοι:
Τα δάκρυα του Θεού (τα ριχνε όταν σ'έφτιαχνε).
 Όταν το χιόνι χόρεψε με τη φωτιά (που, σε αντίθεση με τον Μάρτιν, δε βρίσκεις καμία αναφορά σε χιόνι ή φωτιά, παρα μόνο αν παραλληλίσεις το πάθος μιας γυναίκας και την αυστηρότητα ενος άντρα και ΜΠΛΙΕΕΕΕ).
 Το βαλς των πορσελάνινων άστρων (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό. Προφανώς τίποτα.).
Το σταυροδρόμι των ψυχών (βέεεεβαια, πως ξεχάσαμε τη λέξη στραβοδρόμι).
 Οι αγγελιαφόροι του πετρωμένου απο τη φρίκη αναγνώστα.
 Ο λύκος της στεπΕΕΕΕ της μοναξιάς.
 Τα τριαντάφυλλα δεν μυρίζουν πάντοτε (ω. βαθυ.).
Η σκοτεινή πλευρά του ήλιου (μάντεψε. Δεν υπάρχει. Και μάντεψε. Δεν ειναι κάθε μέρα τ'Αι Γιαννιού. Το πανε οι Πινκ Φλόυντ και είπες να τ'αλλάξεις, επειδή σου πιάσανε το φεγγάρι. Ωωω, ξέχασα. Δεν ξέρεις τι είναι το πινκ φλόυντ. Πάντως όχι απόχρωση μανό.)
Και το ανατρεπτικό Τον άντρα σου κεράτωνε και μάγια μην του κάνεις, που είμαι σίγουρη οτι ήτανε απάντηση στις Μάγισσες της Σμύρνης.

Αυτή είναι η Χρυσπασίμπα Δημουλίδου, κυρίες και κύρι.




Να αναφέρω και το νέο φρούτο, για να περάσω στα αουτσάιντερ:

   Αυτή φαινότανε απο μικρή, απο τις σειρές που έγραφε, οτι έπρεπε να ασχοληθεί με το είδος. Τα είχε όλα. Το μυαλό, το ντύσιμο, την ωραιοπάθεια. Σε όλες τις σειρές που για καποιον άγνωστο λόγο ήταν σεναριογράφος, έβαζε τον εαυτό της πρωταγωνίστρια, να την ερωτεύεται ένα τεκνό και να κάνουν άγριο σεξ, με ντουμπλαρισμένες γυμνές σκηνές και φάτσα φόρα τα τατουαζ της. Που επιβεβαιώνει τη θεωρία μου για τη γνωστή αυτή συμπεριφορά πολλών γυναικών, οτι πιστεύουν οτι είναι τόσο υπεργαλαξιακά πλασματα, που δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί κανένας δεν κάθεται μαζί τους.

Το φωτογραφικό υλικό μιλάει απο μόνο του.

Σκέπτεται. Να βάλει ροζ σκιά ή εκρού?

Χε. Είπε να ακολουθήσει τις επιταγές της μόδας.

 Πράμα που δεν μπορούσε, παρα να μου θυμίσει...:

Και θα συνεχίσω με τους τελευταίους που έχω την αντοχή να αναφέρω. Αρχικά με τη μεγάλη εκπρόσωπο της γυναικείας λογοτεχνίας Κώστα Καρακάση.

    Πράγμα που δεν εννοώ να καταλάβω, γιατί ένας άντρας να γράφει τέτοια...τέτοια....γραφήματα, με τίτλους όπως "Ο Βιολονίστας", "Η αγάπη δεν έχει τέλος", "Πορτραίτα σε θρυμματισμένο καθρέφτη", "Αθηνά, Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη".
     Θέλω να πω, γιατί, γιατί ένας άντρας να ασχοληθεί με αυτό το είδος?? Αν δεν είναι γκέι?? Ή μετροσέξουαλ τέρμα διαβρωμένος απο τις κουλτουριάρικες επιταγές της αναρχοκουμμουνιστικής κουλτούρας πο τι είπα??
    Δε μιλάω εκ μπύρας, έχω διαβάσει απο αυτο το είδος, όταν ήμουνα μικρή και δε μου δίνανε λιλί. Ξέρω η ρουφιάνα.
   Στο "Αθηνά" ασχολείται επι 500 σελίδες με μια γυνή, η οποία είναι προφανώς, κατα την άποψη του συγγραφέα, το τελειότερο δείγμα γυναίκας, και ευτυχώς που δεν ήταν και ομορφη δηλαδή, τι θα είχε γίνει. Και Γ' Παγκόσμιος μη σου πω. Άσε μας ρε Καρακάση.
   Στο βιολονίστα έβαλε έναν άντρα να είναι τυφλά ερωτευμένος με μια γυναίκα που τον παράτησε άξαφνα, έτσι, ξαφνικά, και απο τα 20 του ως τα 50 του δεν ξαναπηγαίνει με άλλη, στανταρ όμως. Και σε κάθε παράσταση φήνει μια θέση κενή, awwwwwwww, και την ξαναβρίσκει μετά απο 30 χρόνια, και και, και αυτή τον είχε αφήσει γιατί είχε μια θανασιμη αρρώστια, που της πήρε μόνο 30 χρόνια για να δράσει, κάτι τέτοιο θυμάμαι τουλάχιστον. Και μόλις τον βλέπει, ψοφάει στα χέρια του!! Ρεαλιστικό? Βγαλμένο απ τη ζωή?? Ε πως να μην πουλήσει μετά!



Εγώ πιστεύω ακράδαντα οτι κάτι δεν πάει καλά με αυτόν τον άνθρωπο και ιδού και οι αποδείξεις:

Και για να τελειώνουμε με αυτή τη φάρα, γιατί πολύ ετράβηξε, θέλω να συμπεριλάβω στον χώρο και τη Victoria HislopΝΑΙ ΤΟ ΕΙΠΑ!! ΑΜΑΝ με το νησι και το νησι και το μησι και τι ωραιο βιβλιοοοοοοο και εκλαψαααααα.

     Κι εγω το διάβασα, χωρις καμιά προκατάληψη, σας διαβεβαιώ, δεδομένου του θέματος και του οτι ήταν και ξένη και δεν την ήξερα για να τη στιγματίσω ως τέτοια.

    Ε. Μια απ τα ίδια ήτανε κι αυτο. Μπορεί οχι τόσο απροκάλυπτα γυναικουλιάρικο, και καλυμμένο πίσω απο λέπρες και φτώχεια και ελληνικό φολκλορ της υπαίθρου, αλλά η ιστορία ήταν άνω ποταμών βρε αδερφάκι μου!! Και οι χαρακτήρες! Η καλή αδερφή, η αγία, και η κακιά το πουτανάκι??? Άσε ρε Χισλπλοπ πως σε λενε. Βγες απο την έπαυλή σου στο Γουεστμινστερρρ και μίλα και με καναν άλλον εκτος απο την upper class. Στα δγιαλα.

για τη συγγραφέα του τουαιλαιτ, βαργιέμαι.

Και να, το ταλέντο μιας νεαράς φίλης μου εξεπετάχθη, χάρη σε αυτό μου το άρθρο. Παρακαλώ χειροκροτήστε.

το φεγγαρι καθρεπτιζοταν στο προσωπο της δαναης-βρησιιδας-τριανταφυλλένιας ενω περπατουσε με γυμνα ποδια αναμεσα στα κυκλαμινα που φυτρωναν στην οχθη του ποταμου Αστέριου. Λέγανε πως όποιος πνιγόταν στα νερά του γινόταν άγγελος λευκός που φώτιζε σαν αστέρι πάνω από τα κρυσταλλένια νερά τις νυχτιές με πανσέληνο.

 Η τριανταφυλλένια-μελισάνθη-μελιστάλαχτη (μπλιεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε) πλησίασε την όχθη στο σημείο που μία ιτιά έγερνε τα κλαδιά της και χάιδευε με τα κλωνάρια της το πιο βαθύ σημείο του μαγικού ποταμού. Ο αέρας φυσηξε και ανέμισε τα μαλλιά της φεγγαρόλουστης αγαύης-τριανταφυλλένιας και σάλεψε το διαφανές νεραιδοκέντητο φουστάνι που φορούσε , χαιδεύοντας απαλά τις ρώγες της που προτάθηκαν μπροστα και σαν σε όνειρο σήκωσαν τους λεπτεπίλεπτους αστραγάλους της από το έδαφος. Τα δάχτυλά της λευκά στεφανωμένα με μικρά άνθη βυσσσινοκερασιάς πέταξαν μαζί με το κορμί της χρυσηίδας προς τον ποταμό , αφήνωντας πίσω τον μωβ ίσκιο της κάτω ακριβώς από την ιτιά.

 Η χρυσηίδα- βυσσινοκέρατη έπεσε στο νερό και ΠΝΙΓΗΚΕ. Στο βούτηγμα του κορμιού της ξεπετάχτηκαν ασφόδελοι και έντελβάις που μεμιάς απλώθηκαν σε όλο το ποτάμι και νεράιδες ξεπρόβαλαν στον ουρανό τραγουδώντας με αιθέριες φωνές το όνομά της. Κάτω από την ιτιά φύτρωσε ένα λουλούδι που ο κόσμος δεν είχε ξαναδεί. Λευκό , πάνλευκο, με τριανταφυλλί πέταλλα που κάθε πανσέληνο άνοιγαν και οι γαλάζιοι στήμονες που ξεπρόβαλαν υψώνονταν ως τον ουρανό και δείχναν το αστέρι της μελιστάλλαχτης μελισσάνθης . ΑΛΗΛΟΥΙΑ.