Για νέους, μπερδεμένους, παλιμπαιδίζοντες, κατα φαντασίαν ώριμους και ξερόλες, όπως εγώ.
. . . . .
Ναι, αποσιωπητικά! Τι σόι γυναίκα θα ήμουν χωρίς αποσιωπητικά??

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Παλιές αμαρτίες

        Σε όλο το δημοτικό, τα ακούσματά μου ήταν παραπληγικά και ψυχαναγκαστικά. Άρχισα ν'ακούω μουσική μετά τα 10 και μόνο 5 πράγματα συνέχεια και συνέχεια, στις ατέλειωτες ώρες που καθόμουν και χάζευα, ανίκανη να διαβάσω. Είχα:
Το σιντί με τη μακαρένα και άλλα λάτιν χιτάκια,


το 2ο αλμπουμ των ημισκουμπρέων με τη "Ντισκοτεκ", τον "Ουρακοτάγκο", "Δώδεκα-η-ώρα-μα-που-γυρνάει-παλι"


μια κασσέτα απο τα νιάτα της μάνας μου με...Ραχμάνινοφ,
μια κασσέτα που μου έιχε γράψει η αγγλικού μου με χριστυγεννιάτικα,


μια κασσέτα απο την ίδια Αγγλικού με το σαουντρακ του Shine ο Σολίστας,
και μια κασσέτα της γιαγιάς μου με 5 μονόπρακτα της Λαμπέτη (ΑΝΩΜΑΛΙΑ).

Αυτά τα άκουγα συνέχεια και συνέχεια και συνέχεια. Τέλειωνε η κασσέτα και την ξανάβαζα στο καπάκι.

     Όπως καταλαβαίνετε, η έλευση του MTV, ή μάλλον η ανακάλυψή του ήταν τόσο δυνατή πρόσκρουση στην προεφηβική ζωή μου, όσο πλήγμα ήταν το κλείσιμο του junior's tv, ένα αποφράδικο καλοκαίρι που γύρισα απο κατασκήνωση.
Έβλεπα μτβ με τις ώρες. Το πρώτο πράγμα που έκανα, όταν γυρνούσα απο το σχολείο, ήταν να ανοίγω την τηλεόραση στο μτβ (μέχρι τότε έβλεπα ρουκ ζουκ και επαναλήψεις με Αλιμπέρτη και Γλέτσο). Άρχισα να γαλουχούμαι, σαν γνήσιο αμερικανάκι, με το εβραίικο μτβ που πιάναμε τότε, με όλες τις τινέιτζερ σταρς της ποπ. Θυμαται κανείς τους N'sync, τον Ronan Keating, τους five και λοιπά ευαγή συγκροτήματα?? Όνειδος...

     Επίσης, εκείνη την εποχή αρχίσαμε και πηγαίναμε στα σιντάδικα της γειτονιάς μας και μας γράφανε συλλογές σιντι, μέχρι 18 τραγούδια χώραγε, και το πληρώναμε 2-3 χιλιάρικα. Είχα μαζέψει σε χαρτάκια κανα δυο συλλογές, και πόσο ξενέρωνα όταν είχε μπερδέψει το τραγούδι μου με ένα άλλο!!! Καλά, οι επιλογές ήτανε Destiny's child, Britney, Aguilera, Celine DioΜΠΛΙΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ

Σορι. Ήταν μεγάλη η δόση.


     Και ξαφνικά, το 2001 σκάει κεραυνός εν αιθρία. Το πρώτο ροκ κομμάτι που άκουσα ποτέ. Στην αρχή θυμάμαι, το έβαλα σε μια συλλογή μου γιατί μου άρεσε, μας το είχανε κάνει και κλύσμα, και ήθελα να το έχω. Το άκουγα ένα ολόκληρο καλοκαίρι χωρίς ιδιαίτερη συγκίνηση.
 Ήρθε μια μέρα όμως, που το άκουσα και γύρισα σοκαρισμένη το κεφάλι μου στο σιντιπλέιερ. Τι ήταν αυτό που ανακινούσε τα σωθικά μου? Ήταν σαν να άκουγα το κομμάτι για πρώτη φορά. Οι παλμοί ανέβαιναν. Δεν ξέρω τι έπαθα τότε έτσι απότομα, αλλά μάλλον πυρετός των γκρούπι ήτανε.

    Απο τότε διάβαζα και άφηνα ανοιχτη την τηλεόραση, και κάθε φορά που άκουγα το άξαφνο ξεκίνημα του τραγουδιού πλακωνόμουν κι έτρεχα στο σαλόνι για να ακούσω το πρώτο μου πάθος:











Xμ. Καταλαβαίνετε που το πάω, ε?
Mα κοιτάξτε τον, το κατάλευκο, εκτυφλωτικό και ζεστό χαμόγελο, τα ξανθά μαλλάκια του με τη μες, το μαύρο κολλητό μπλουζάκι που διαγράφει τις πλατάρες και το στήθος, τα χεράκια του τα αξιορούφηχτα, ΠΟ, κι ο Richie Sambora δίπλα, τρελό καβλάκι. Φυσικά και έκανε εκατομμύρια πωλήσεις.



     Αν και πέρασα όλη μου την ενήλικη ζωή σνομπάροντας την εμπορική μουσική, το ποζερ και τις γκομενίτσες, έτσι όπως ήταν ο Μπον Τζοβι τότε ΘΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΑΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΤΣΩ τώρα. Ο γιες. Χωρίς φόβο και πάθος. Ο Μπον Τζόβι ήταν μανάρι και κατανοώ το μέγεθος της επιτυχίας του.
   Οπότε, φυσικά, πήγα και στη συναυλία.


    Για να δείτε ψευτοκουλτούρα που με δέρνει, στην αρχή το σνόμπαρα. Ούτε που είχα διαννοηθεί να πάω στο "ποζεράδικο ροκ για 13χρονες", και μάλιστα με τόσα λεφτά. Αλλά βρέθηκε ένας άγιος άνθρωπος, μεγαλύτερος και πιο μυαλωμένος και με έπεισε για την αξία τέτοιων συγκροτημάτων και συναυλιών. Άγιος άνθρωπος, να θυμηθώ να του πάρω μια πιπούλα τώρα που το λέμε, για να του το ξεπληρώσω.

    Κι έτσι πήγα. Και σε ποιό κομμάτι σκίρτησε η γερασμένη και σοβαρεμένη καρδιά μου λιγάκι όπως τότε?


Tεσπα!


    Έκτοτε έγραφα όπου στεκόμουν κι όπου βρισκόμουν "Bon Jovi", στο σχολείο με πήρανε χαμπάρι, κυνήγησα και είδα όλες τις (άθλιες) ταινίες όπου έπαιξε το καβλάκι,  η ταχυκαρδία με τα πορωτικά βιντεοκλιπ έφτανε σε όρια συγκοπής (ε μα δε φταίω εγώ, ξέρετε πόσο πορωτικά τα φτιάχνουνε, με συναρπαστικά πλάνα, και ΌΛΟΙ τους κούκλοι, κι εγώ, ένα έρμο 12χρονο, τι να σου κάνω?).

      Το αποκορύφωμα ήταν όμως μια αφίσα του, μόνο πρόσωπο, σχεδόν σε φυσικό μέγεθος όμως, που την είχα στο δωμάτιό μου περήφανα. Όταν ξεθάρρεψα λιγάκι, άρχισα και τη φιλούσα κάθε βράδυ για καληνύχτα στο στόμα. Όταν οι ορμόνες θέριεψαν κι άλλο.......ίσως να την έγλειψα λιγάκι! Ίσως να την έγλειφα κάθε ράδυ μέχρι που παπάριασε και κατσάρωσε το χαρτί, οπότε σταμάτησα γιατί ήταν πολύ καλή αφίσα. Την αγαπούσα.


      Μέχρι που τον αντικατέστησαν οι Guns and Roses και το άλλο ξανθό καβλάκι-τρελός γκομενομαγνήτης Axl Rose, και ο Jon Bon Jovi απά καταχωρήθηκε στις "εφηβικές αηδίες που δεν κάνω πια". Απλά μια μέρα, αντικατέστησα την υπογραφή μου που έβαζα παντού, "Bon Jovi" με "Guns n'Roses".
(τα ίδια και χειρότερα με τους Γκανς. Είχα κλάψει απο παροξυσμό κάβλας σε ένα ροκ αφιέρωμα στο μτβ, όπου είχαν 2 τραγούδια τους στη 10άδα. Καλά, μιλάμε για τρομερά βινετοκλιπ έτσι? Όχι μουσκεύαμε τα βρακάκια μας, όχι το αίμα ανέβαινε στο κεφάλι με όλο αυτό το γαμάτο του ροκ που δεν μπορώ να εξηγήσω αν δεν το χεις ζήσει...........αχ Αξελ. Εσένα κι αν αγάπησα.)
     Είχα αγοράσει όλα τα σιντί τους, ΟΛΑ, μέχρι και τις διασκευές και τα λαιβ πριν γίνουν διάσημοι.  Μπλουζάκια, σάπια βιβλία απο το Μοναστηράκι με όλα τους τα τραγούδια και την ελληνική τους μετάφραση α λα γουγλ translator, τύπου: Sweet child o'mine - Γλυκό παιδί μου.
 Μέχρι και δική μου ανάλυση είχα γράψει, δυιλίζοντας τα όσα είχα διαβάσει. Τι ΝΜΕ αγόραζα, τι Rolling Stone, α ρε πατέρα, που πήγαινε το χαρτζηλίκι μου...

      (Πάντως, εκείνο το ροκ αφιέρωμα στο μτβ που κράτησε ένα σαββατοκύριακο, με μόρφωσε. Στεγνά. Εκεί έμαθα Guns n'Roses, Pearl Jam, Metallica, Korn, Nirvana και μπήκε το νερό στ'αυλάκι. Το έχω σε βιντεοκασσέτα, ήταν απο τις λίγες φορές που με μόρφωσε η τηλεόραση.)



       Για να ξαναγυρίσω στους Μπον τζόβι όμως, η συναυλία δεν είχε φυσικά τον παλμό που περίμενα, ούτε τον εφηβικό ενθουσιασμό απο μέρους μου. Ήταν αξιοπρεπής και θα είχα μετανιώσει αν δεν είχα πάει, αλλά δεν είχε αυτό το πάθος, το μερακλίδικο. Εδώ 60άρηδες οι Judas Priest και δείρανε.

     Ο πολύ-καλά-κρατημένος Τζον, με το αμάνικο δερμάτινό του, προσπαθούσε, αλλά φωνή δεν έβγαινε στα ψηλά. Χαμήλωσε ένα τραγούδι του μισή οκτάβα για να ανταπεξέλθει, σφίχτηκε στα άλλα, έκλεινε τα μάτια να συγκεντρωθεί, μας έβαλε να τραγουδήσουμε εμείς, έκανε ό,τι μπορούσε.

     Ο Ρίτσι ο κάβλας έδωσε ρέστα!
χαμογέλα μου, έτσι, χαμογέλα
   
     Και ανέλπιστα τζόβενος αποδείχτηκε και ο πληκτράς που έχει τον αγέραστο
ϊδιος ο Pippin δεν είναι? ή μήπως ο Mery?


      Εκεί που ξενέρωσα όμως ήτανε που στη μέση του λαιβ είπανε 7-8 τραγούδια που δεν τα ξέραμε ρε παιδιά!! Δεν τα ξέραμε, τι να κάνουμε! Είπε 3 γνωστά στην αρχή, διανθισμένα με άγνωστα και διασκευούλες σφήνες μεταξύ τους για να φτουρήσει η ώρα, και μετά ξεκινήσανε τα άγνωστα. Τον κοιτούσαμε άκαμπτοι και ξενερωμένοι για κανα μισάωρο.

    Ξεκίνησε δηλαδή με Shot to the HEAAAART, συνέχισε με κάτι,
μετά It's my life (meh), μετά πάλι....κάτι,
μετά το Bad Medicine που το γυρίσανε σε διασκευή του Pretty woman, το επαναφέρανε, το γυρίσανε σε κάτι άλλο 60's, το ξαναεπαναφέρανε, να γεμίσει η ώρα μωρέ! (ωραία ήτανε).
Αλλά μετά το δυνατό άνοιγμα, αρχίzει κάτι Captain crush and the beautiful queen from Mars, κάτι radio saved my life, μετά έχασα την μπάλα.
 Βάλσαμο ενδιάμεσα τα keep the faith, wanted dead or alive και I'll be there for you αλλά η συναυλία έκανε λίγο κοιλιά.
    Πάντως μετά μας ξαναζέστανε. Ειδικά στο I'll be there for you, βγήκανε στο διάδρομο που χώνεται μέσα στον κόσμο της αρένας τα δυο 47χρονα μανάρια, ο Jon & o Richie Sambora ντε, και το είπανε μαζί, αγαπημένοι, αχ, πόσοι μικρόι οργασμοί μοιράστηκαν εκείνη την ώρα?

    Μετά έφτασε στο τέλος της η συναυλία, έπαιξε και τους ύμνους και φύγαμε γκαβλωμένοι αλλά χαρούμενοι.


    Το μόνιτορ έδειχνε συχνά πυκνά το κοινό, αλλά ποιό κοινό??? Εκτός απο random γκομενίτσες που εξείχαν στις πλάτες κάποιων κακομοίρηδων, τα "πλάνα-κοινό" ήταν απο τους πλόσιος του Pit A που είχαν σκάσει 350 ευρά!! Για να είναι στα πόδια του Μπον.
   Και τι είδαμε όλοι απο το μονιτορ έτσι, φευγαλέα??
Μεγάλες ροκ μορφές της Ελλάδας και σεβαστούς παράγοντες της μουσικής όπως Γιάννης Λάτσιος, Δέσποινα Βανδή....Λάτσιος....Βανδή....  η Κοκκίνου πάντως δεν ήρθε γιατί άκουσα οτι χάριζε, ΧΑΡΙΖΕ τα εισητήριά της!


    Η σούμα δηλαδή είναι, αξιοπρεπής συναυλία, ήταν λίγο βαρετή, ακριβή (=δεν άξιζε τόσα λεφτά αλλά τι να κάνεις), οι Μπον Τζοβι την παλεύουνε ακόμα, ο Τζον ίσως λιγότερο απ'όλους, αλλά του το συγχωρούμε (σε μια συναυλία πήγα κι εγώ! Μ'έχει φάει η τσιγγουνιά.)

...........Αλλά ήταν όλοι τους καβλάκια!

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Ντελίριο

       Ήθελα να γράψω για ένα σωρό πράγματα, αλλά κανένα δεν είναι δυνατό θέμα απο μόνο του, οπότε θα τα γράψω όλα μαζί , να τα βγάλω απο το σύστημά μου.

     Νιώθω μια ακατανίκητη έλξη να κράξω, συμφοιτητές, συναδέρφους, κάποια γνωστά μπλογκ, αλλά δεν θα το κάνω (επώνυμα).

 Αυτό που με βουρλίζει όμως είναι το πως τόσος κόσμος ψαρώνει με το χώσιμο, το κράξιμο και την αυτοπροβολή μερικών μερικών. Με αυτήν την απορία θα πάω.

Αυτο το κάνει και ο faeenamalaka (βαριέμαι να τον κάνω λινκ, αν θέλετε να τον μάθετε τόσο πολύ, απέχει 2 κλικ στον γουγλη), με μεγάλη επιτυχία όμως.  Και, όπως και να το κάνουμε, μας αρέσει η μισανθρωπία! Κράζει, κράζει τους πάντες και τα πάντα και οι αναγνώστες κάνουν ουρά. Προφανώς γιατί όλοι πιστέυουμε οτι ένα μαζικό κραξοποστ ή ένα μπλογκ που έχει κράξει όλες τις κοινωνικο-οικονομικο-σεξουαλικο-μοδατο-ομάδες, δεν απευθύνεται σε εμάς! Ενιγουέι, ο faeenamalaka είναι η εξαίρεση.

Πόσα μικρά, ασήμαντα κι εγωπαθή ανρθωπάκια δε βλέπω κάθε μέρα, με τρομερή απήχηση και θαυμασμό απο....λαό ηλιθίων?? Ανεγκέφαλα ζόμπι??

Παραδείγματα: αυτή η πατσαβούρα η Adele Enersen, που έφτιαξε μπλογκ με την έλευση του μωρού της και δημοσίευε σε αυτό κάτι εξαιρετικές φωτογραφίες δικής της δημιουργίας, με το μωρό της μοντέλο (ΚΑΜIA σχέση με Anne Geddes και
pink overdose

Tην έχω δημοσιεύσει και η ίδια εδώ. (απο αντίδραση δεν βάζω λινκ αυτηνής. Άσε που τις έχει μαζέψει τις φωτό της).
Αφού δημοσίευσε δεκάδες τέτοιες φωτογραφίες και έκανε τρελό σουξέ, ήρθαν επιτήδιοι και της τις κλέψανε, μέχρι και σε αφίσα σε λεωφόρο είδε το παιδί της.
 ΓΙΑ ΣΩΠΑ!! Τι περίμενες δηλαδή??? Να βρούνε διαμάντια στο δρόμο και να τα προσπεράσουνε γιατί ΗΘΙΚΑ ανήκουν σε άλλον???
 Και δως του μίρλα, και λύσσα για τα πνευματικά της διακιώματα, και μηνύσεις, και απαίτηση να μην ανεβάζει ΚΑΝΕΙΣ τις φωτογραφίες της στο μπλογκ του, παρα μόνο εαν κι εφόσον πρόκειται για κανα-δυό και με λινκ που θα πηγαίνει στο μπλογκ της και και και ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!

ΑΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΛΙΝΚ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ Ή ΣΕΛΕΜΠΡΙΤΥ, ΦΕΞΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΛΊΣΤΡΗΣΑ, ΚΥΡΑ-ΕΝΕΡΣΕΝ. Άι αμόλα κανα δεύτερο μούλικο να ισιώσεις.


Ξινές / εγωκεντρικές / επηρμένες μπλόγκερ Ελληνίδες, έχω κάποιες που μου ρχονται αυτή τη στιγμή, αλλά δεν θέλω να εκτεθώ. Προτιμώ να βρίζω τη Φιλανδέζα, που δε θα με ανακαλύψει τόσο εύκολα!!




Ας απομακρυνθούμε απο τα μπλογκ, κι ας πάμε σε περιπτώσεις ανθρώπων που σίγουρα έχετε δει.
Ειδικά στο κωλάδικο του φακεμπουκ.

Παραθέτω παραδείγματα:
     Χαρούμενο (νοτ)(gay) αγόρι, ζει τις ψευδαισθήσεις του, σπεύδοντας να δηλώσει το οτιδήποτε του κατέβει στη γκλάβα, πάντα σε άπταιστα αγγλικά, ας πούμε:
(για ταξίδι στο εξωτερικό) Eat my dust Greece!
(για την διαφήμιση "οχι, εσύ κλείσε!") She's fresh like hell!
(για το ίδιο διαφημιστικό, όπου είχε πάει για να διεκδικήσει τον ΑΝΤΡΙΚΟ ρόλο -ας μου κάνει λοβοτομή κάποιος!-) i didn't take the job (it's obvious) but i saw the girl and i think she will go very far!I think she is the kind of hollywood big star.She came with her suit and her hills into a pale beige color,she was unique in the wannabe into advertising job.  (νομίζω οτι μόλις μου φύτρωσε skinny παντελόνι και μακό μπλούζα με αβυσσαλέο V).
Sometimes I feel so gay, I wanna bend over right there, right then.




Τα ονόματα τύπου
 George Moustache Blackjordanson
Dennis Eidan Robbert Buckley
Geörge Júlien Lönðon Skarsgåaaaaaaaard
με κάνουν να θέλω να κυκλοφορούν όλοι του σιναφιού τους με ροζ λωρίδα στο μανίκι για να ξεχωρίζουνε ΑΛΛΑ ΞΕΧΑΣΑ!!!  Ξεχωρίζουν ήδη, δε χρειάζονται χιτλερικές τακτικές!


Τεσπα, όπως θα χετε καταλάβει, έχω ανάγκη να μιλάω, γιατί σπανίως βρίσκω κατανόηση. Θέλω απλά να ξεσπάω, μετά μου περνάει και κοιτάω τις καραγκιοζιές τους και την αποδοχή των απλών ανθρώπων με βλέμμα ypnostedon.




Ας πούμε κάτι ευχάριστο.
ΕΒΓΚΕΝΥ ΟΝΙΕΓΚΙΝ!!!!!!!!!!! ΓΑΑΑΑΜΩ ΤΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ!!!!
Ήθελα να ονομάσω το ποστ "Ρωσολατρεία", αλλά με πρόλαβε το μένος.


Που λέτε, εγώ θαυμάζω τους Ρώσους.
Ο αγαπημένος μου συνθέτης είναι ο Ραχμάνινοφ, αν δεν το χω ξαναπει. Tον έμαθα απο την ταινία Shine/ο Σολίστας και με σημάδεψε σε τρυφερή ηλικία.
να τη δείτε




Απο τότε θεωρώ τον Ραχμάνινοφ "συνθέτη ΜΟΥ", το 3ο κονσέρτο "κομμάτι ΜΟΥ" και γενικά, τον βλέπω με πολύ δέος. Με έχω και βίντεο, 8 χρονων, όπου έχω βάλει να παίζει στο ηχοσύστημα η κασσέτα με το κονσέρτο (τι σύμπτωση που κάποτε τα άκουγε κι η μάνα μου!), και εμένα, πλάτη στην κάμερα, να κάνω πως παίζω εγώ (Μικρός Μπετόβεν απο μικρός, ε?)


    Αλλά γενικά, είχα και μια καθηγήτρια, Ελληνίδα απο την Τασκένδη (σημερινό Ουζμπεκιστάν), η οποία είναι Ρωσίδα στην ψυχή. Και δως του Καμπαλέφσκυ, και δως του Ραχμανινοφ, και δως του Σκριαμπιν, Σοστακόβιτς, Τσαικόκφσκι. Δεν 'ν' τυχαίο.




Ακριβώς μια μέρα πριν τον Εβγένυ, η ίδια ορχήστρα, αυτη του Μπολσόι, έπαιξε το 3ο κονσέρτο του Ραχμάνινοφ στο Ηρώδειο. (με σολίστα τον πρόεδρο του συλλόγου Ραχμάνινοφ στην Αγ.Πετρουπολη μπιριμπιρι). Συγκίνησις εις το ακροατήριον (εμένα). Το είχα ξαναδει, με μια ΓΑΜΗΣΤΕΡΗ ορχήστρα της Αγ.Πετρούπολης και έναν τελειο, τελειο σολίστα και μαεστρο, αλλά το θυμάμαι σαν όνειρο, κι ας ήτανε πέρυσι. Τη 2η φορά ήμουν απλά συγκινημένη.


Και στα καπάκια, πάω κι Εβγένυ Ονιέγκιν, που για να καταλάβετε, είναι το εθνικό anthem της Ρωσίας. Τους βάζουν να το μαθαίνουν στο σχολείο, ολόκληρα κομμάτια απ'έξω! Γιατί φυσικά, ΕΙΝΑΙ ΠΟΥΣΚΙΝ! (να διαβάσετε)


    Η ιστορία είναι: 19ος αι., Ρώσικη επαρχία, όπου και μετακομίζει ένας πολύ βαριεστημένος νεαρός (ο Εβγκένυ ντε!). Η βαρεμάρα νομίζαμε οτι είναι προσόν των πλουσιόπαιδων της εποχής μας (ή απλά της αστικής τάξης που ζει ευκατάστατα), αλλά όχι! 
    Αυτόν τον ηδυπαθή (καλά τα λέω?) νέο, ερωτεύεται, μιλάμε παθαίνει ντουβρουτζά, μια μελαγχολική κοπέλα της επαρχίας. (μισώ τις χωρίς προφανή λόγο και αιτία μελαγχολικές αλλά δε βαριέσαι). Η Τατιάνα.
    Ο Εβγκένυ είναι κολλητάρι με έναν άσχετο, άκυρο με αυτόν χαρακτήρα, τον Λένσκυ (λογικό, πόσες φορές άντρες φαινομενικά άσχετοι γίνονται φίλοι?). Αυτός ο κακομοίρης είναι τέρμα τυφλωμένος απο την ζουμπουρλούδικη και τσουπωτή αδερφή της μιζέρως της Τατιάνως, την Ολγα.
    


    Η Τατιάνα κάνει τη φοβερή υπέρβαση, και για την εποχή της, και για το φύλο της, και για την τάξη της, να στείλει ένα γράμμα στον Ονιέγκιν εξηγώντας του τα αισθήματά της. Σχεδόν το μετανιώνει την ίδια ώρα που το γράφει, αλλά εν τούτοις, το στέλνει γιατί δεν αντέχει να σιωπά άλλο. (αυτό το γράμμα μαθαίνουν απ'έξω τα κοριτσάκια στη Ρωσία). 
Ο Ονιέγκιν απαντά έντιμα οτι δεν μπορεί να ανταποδώσει τέτοια συναισθήματα. 
       Στα γενέθλια της Τατιάνως, ο άμοιρος ο Λενσκυ τον τραβολογά να παραστεί, δημιουργώντας έτσι ένα κλίμα αμηχανίας. Απο την ενόχλησή του, ο Ευγένιος την πέφτει επίτηδες στην Όλγα, που δεν ήθελε και πολλά για να πάρει θάρρος. Μπροστά στα μάτια του, πίσω απ'την πλάτη του Λένσκυ!! 


     Ο έρμος ο Λένσκυ ζητά εξηγήσεις που δεν δίνονται, η Όλγα απαξιεί και ο Ευγένιος αδυνατεί να δείξει οτι κατάλαβε το λάθος του.  Η γιορτή μετατρέπεται σε uber τσακωμό, με πυροβολητά και φωνές και τέλος, την απαίτηση να ξεπλυθεί η τιμή με αίμα! Φτάνοντας στο απροχώρητο της οργής και της πίκρας, ο Λένσκυ προκαλεί τον παλίο του φίλο σε μονομαζία μέχρι θανάτου!! 


Το βράδυ πριν τη μονομαχία, ρίχνει μια άρια ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ, θρηνώντας τη ζωή που πιθανόν να χάσει, την κοπέλα που (δεν τον) αγάπησε, μιλάμε για απαύγασμα ποίησης. Και δεν μ'αρέσει ΚΑΝ η ποιήση!






Kαι ακολουθεί η μονομαχία, όπου και οι δύο παραδέχονται στον εαυτό τους το παράλογο της υπόθεσης. Παρόλα αυτά προχωρούν και το κάνουν. (στο βίντεο που ακολουθεί, ο μπουχεσάκος ΔΕΝ είναι ο Ονέγκιν).





Μετά απ'αυτό η Τατιάνα βουβαίνεται, η Όλγα βρίσκει αντικαταστάτη πιο γρήγορα κι απ'ότι ξετρυπώνω εγώ τις σοκολάτες στα ξένα ντουλάπια, κι ο Ονεγκιν παίρνει των οματιών του (spoiler).

Οι προξενήτρες όμως πιάνουν δουλειά και παντρεύουν την Τατιάνα στην πρωτεύουσα με αξιωματικό που της ρίχνει τα χρονάκια του μα τη λατρεύει. Και η Τατι΄να γίνεται μια κλαή σύζυγος.
Γυρνάει κι ο Ονιέγκιν απο τα εξωτερικά, όπου γύρευε κι αυτός δεν ξέρει τι, τη βλέπει κυρία και αδιαφορούσα για πάρτη του και ξεχνάει βαρεμάρες, αλαζονείες, το όνομά του, την τάξη του...Κοινώς, ντουβρουτζα κι αυτός! Και τη διεκδικεί με τρόπο απαιτητικό, δίνοντας ένα τέλος στο έργο, που τόσο δυνατό και ρεαλιστικό δεν υπάρχει στην όπερα.



Τελειώνω απότομα γιατί μου κάνει κόγξες το σύστημα. Ζήτω η Ρωσία!




                              ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, 2 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ
     Ο φίλτατος Καντακουζηνός μου θύμισε πόσο με είχε συγχύσει το εν λόγω τραπέζι.
Όλη η σκηνή καλυπτόταν απο μια τεραστίων διαστάσεων ροτόντα. Οκέι. Αλλά ο βασικός ρόλος της ροτόντας ήταν να κρατά σε απόσταση το μαρτυρικό ζευγάρι!
    Έρχεται ο Ονιέγκιν να απορρίψει την Τατιάνα?? Στη μία άκρη αυτός, στην άλλη η ανέκφραστη Τατιάνα. Και πάει στο διάολο, απόρριψη είναι. Αμ, όταν έρχεται να την διεκδικήσει ο Ονιέγκιν??? Που κάθονται πάλι στη μια άκρη αυτή, στην άλλη αυτός και δεν την πλησιάζει? Ούτε όταν του λέει "σ'αγαπώ"?? Ούτε όταν αυτός τότε αναθαρρεί και ορμάει να τη φυλακίσει στην αγκαλιά του?? Τίποτα ρε! Άγγιγμα μεδέν!
 Ε ΟΧΙ κύριε σκηνοθέτα! Εγώ ήθελα ρεαλισμό, να τη βουτήξει, να την αγγίξει, αυτή να λιγώσει, να παλέψει, να λυγίσει, να τον σπρώξει....Όχι αυτό το ψυχρό και συγκροτημένο πράγμα που μας σερβίρατε!! Γενικά, η σκηνή όπου η Τατιάνω του εξηγεί το μάταιον των αισθημάτων του δείχνει έναν άνθρωπο κυνικό και κατασταλαγμένο στην παγωμάρα. Ενώ εγώ είχα εκλάβει αυτήν τη συμπεριφορά σαν προσωπείο ασφάλειας της Τατιάνας, το οποίο έλιωνε με την τόσο θερμή διεκδίκηση του Γιεβγένυ. ΑΡΧΙΔΙΑ. Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ TEABAGGING ΜΙΑ ΠΑΓΟΚΟΛΩΝΑ ΚΑΙ ΓΑΡΓΑΡΑ ΤΙΣ ΥΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΥΣΚΙΝ (που μόνον εγώ αντιλήφθηκα). Ποιός είναι να μην ξαναπάω, τέτοιο κυνικό τέλος σε τόσο ρομαντικό έργο, πιφ! (καλά, το τέλος είναι κυνικό, αλλά αυτός μας το 'λουσε κατάμουτρα να ουμ).

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Ανευθυνότις ανευθυνοτήτων, τα πάντα ανευθυνότις.

     Πάνω εκεί που λέω οτι έχω σοβαρέψει και κάπως τείνω να ενηλικιωθώ κι εγώ στο δρόμο προς την υπευθυνότητα, χαλαρώνω και χάνω την αυτοσυγκέντρωσή μου και ξεχνάω!  Έχω μια ατζέντα όπου γράφω πράγματα για να μην τα ξεχάσω. Φυσικά πολλά απ'αυτά τα αγνοώ, όπως "ραντεβού με γυναικολόγο", "συνδρομή Sonik", "να πάρω το ρολόι που μου γυάλισε".
    Σαν σήμερα που ξέχασα να βγάλω το κοτόπουλο απ'την κατάψυξη αποβραδύς, και το μεσημεράκι που ήρθαν οι γονείς, το θυμήθηκα μόλις μισή ώρα πριν έρθουνε.
    Και εκτυλίσσεται η σκηνή.

Τόπος: ταράτσα με σκεπή
Σκηνικό: ένας πάγκος, ένα παγωμένο κοτόπουλο πάνω του, γατιά τριγύρω, ένα πιστολάκι μαλλιών.
Πρωταγωνιστής: ο Βαγγέλας, αναμαλλιασμένος, με το νυχτικό και βουτηγμένος στη ζωική αποφορά, να φυσάει πανικόβλητα το κοτόπουλο απ'όλες τις μεριές μπας και αποψυχθεί.
Αποτέλεσμα:  Ίσα που λιώσαν οι πάγοι απ'έξω, απο μέσα πέτρα, με μισή ώρα μπιστολάκι τι να σου κάνει?. Ήρθαν τα γονίδια πεινασμένα, ευτυχώς φυγάδευσα το μπιστολάκι πριν δουν την κατάντια μου. Στην ερώτηση "πότε το 'βγαλες?" απάντησα πολύ χαλαρά "το πρωί!". Και μετά μου σούρανε κάτι καντήλια, γιατί ήρθαν πεινασμένοι και δεν είχα καταφέρει ούτε αυτό να κάνω. "Είσαι ανίκανη, ανεύθυνη, θα αποτύχεις στη ζωή σου, μην πας να βγεις κι απο πάνω!".
 Το λοιπόν, αν και είναι υπερβολικοί, σαν γνήσια ανεύθυνη, ήρθα στο μπλογκ μου να σας ξεδιπλώσω το ώριμο σκεπτικό μου. Δεν τρώω ρε! Άσε που δεν πήγα Prodigy γιατί τσιγγουνεύτηκα τα λεφτά και βαριόμουν να τρέχω για να φάμε μαζί!

Αλλά η ανευθυνότητα είναι ένα δείγμα της εφηβίλας και επεκτέινεται και στον φόβο να εκφραστώ ανοιχτά. Ανυπομονώ να μεγαλώσω!


      Σαν γνήσια κομπλέξω, κάτι παθαίνω όταν έρχεται ένας, φερ' ειπέιν ΕΑΑΚίτης και μου λέει με ύφος που θεωρεί ΔΕ-ΔΟ-ΜΕ-ΝΟ "Θα έρθεις στη συνέλευση, έτσι?"
Χμμμμμμμ, η απάντηση που θέλω να δώσω είναι "ΟΧΙ και κάνε καμιά τούμπα" αλλά αντ'αυτού απαντώ "Ναι ρε! (εννοείται!)". ΝΑ ΝΑ ΝΑ, ΗΛΙΘΙΑ. Τραβήξου τώρα ως το ΤΕΙ, λες και δεν έχεις τίποτε καλύτερο να κάνεις.


    Και για να εκφράσω και την άποψή μου για όλες τις συνελεύσεις απαξάπαντος σχολής (καλα το πα?), είναι χάσιμο χρόνου!!! OOOHH, YES, TO EIΠΑ!! AND IT FEELS SO GOOD!
  Για να μην τα γειώσω όλα, δικαιολογείται να πηγαίνεις στις συνελεύσεις όσο είσαι φοιτητής (στα πρώτα χρόνια). Άμα αρχίζεις και μπαίνεις σε άλλη φάση, μου φαίνεται επόμενο να ξεστραβωθείς και να δεις πόσο άσκοπο είναι.
Να πάω να δω τις παρατάξεις να προσπαθούν να δείξουν ποιός τον έχει μεγαλύτερο, γιατί? (ρητορική ερώτηση, δεν θέλω απάντηση).

   Και το τελευταίο φιάσκο που υπέστην ήταν όταν κατάφεραν και κανόνισαν μια συνέλευση στο μικρό και ταπεινό μας τμήμα, η οποία θα ήταν μόνο απο παιδιά του τμήματος, χωρίς παρατάξεις και θα συζητούσαμε τα προβλήματα...........
    ΠΦ!!!
Η προσέλευση αθρόα (40 άτομα σκάρτα απο τα 120 ενεργά φοιτητοειδή και άλλα 50 ξεχασμένα). Η κυρα ΚΝίτισα  δυστυχώς ήρθε κι αυτή και μας τα ζάλισε, προσπαθώντας να πάει την κουβέντα στο μνημόνιο και στην κυέρνηση Πασόκ. Αλλά δεν ήταν αυτό το χειρότερο. Το χειρότερο ήταν οτι θελήσανε να μαζευτούνε για να βρούνε λύσεις.......ΠΟΥ?? ΣΤΟ ΟΤΙ ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ ΚΛΕΙΝΟΥΝ Ή ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ?? Και τι λύση βρηκανε? Να φτιάξουνε μια ομάδα ενημέρωσΖΖΖΖΖΖΖΖΖ.


Για αυτόν το λόγο δεν ξαναπάω σε συνελεύσεις.


Άσε το άλλο!
Κατέβηκες στις φασαρίες ή δεν κατέβηκες? = Επαναστάτης ή βολεμένη κότα?

Τι να πω ρε παιδιά, είναι τόσο αξιοκατάκριτο να μην ανέχεσαι τη βία?

Μιλάω σαν άνθρωπος που έχω κατέβει σε 5 πορείες και έχω ζήσει λίγες φορές τέτοια σκηνικά πανικού και κυνηγητού. Αλλά έκτοτε έβαλα μυαλό και δεν πάω γυρεύοντας. Πάω μόνο όταν ξέρω οτι δεν περιμένουν άγρια καταστολή.
 Άλλα νεότια που βράζει το αντιεξουσιαστικό τους ή το αριστερό τους αίμα, όπου μυρίζονται οτι θα πέσει καταστολή, όχι μόνο τρέχουν, αλλά σνομπάρουν κι όποιον δεν πάει. Αυτούς τους θεωρώ πολύ μικρούς.
Οι υπόλοιποι που πάνε, καλά κάνουν.

Σε αυτούς που συμφωνούν μαζί μου θα θελα να πω πως το να φας δακρυγόνο δεν είναι αυτοσκοπός.
Γιατί σε αυτούς που διαφωνούν, τι να κάθεσαι να λές....


Ακολουθεί 30λεπτο βαρετό βίντεο (νοτ) απο μια αμερικάνικη εκπομπή με απευθείας συνδεδεμένο στο Σύνταγμα τον Μαξ Καιζερ. Η εκπομπή δεν φείδεται σχολίων, θα έλεγα μάλιστα οτι τα λέει τόσο έξω απο τα δόντια, που βάζει κάτω όλα τα media της χώρας μας μαζί.




Πάω να φαω κοτόπλο.