Καφροποστ (θα επιβραβευθεί η υπομονή σας)

     Το λοιπόν, το σημερινό θα είναι ανασκάλεμα του παρελθόντος. Μην το εκλάβετε ως κραξοποστ, καθώς είναι απ'αυτά τα γεγονότα που θυμάμαι και γελάω.



    Θα σας περιγράψω τον χειρότερο γκόμενο που περπάτησε ποτέ επι γης, Σελήνης, Γιάγκου Δράκου κ.α.

                 ΤΟΝ ΤΣAΜΠΙΚΑ!!! (για να τον προσφωνώ χωρίς το όνομά του, φανταστείτε πόσο μορφάρα!)

     Ο Τσαμπίκας ήτανε το παιδί της καρπαζάς στην μικρή κοινωνία όπου παραθέριζα κάθε καλοκαίρι. Αλλά εγώ ήμανε αγαθιάρα μέχρι το μεδούλι, και δεν το χα πάρει χαμπάρι.

     Ήτανε λούζερ με εμφάνιση wanna-be-ΕΑΑΚίτης.
 Δηλαδή καλό εν δυνάμει σώμα, ας πούμε νόστιμο και το πρόσωπο, κοτσίδα και μουσάκι ατημέληττο, "επαναστάτη", κι απο κει και πέρα, γάμα τα.  Γυναικείο χέρι δεν είχε περάσει απο πάνω του. Μόνο αγαμητίλα.  Βερμούδες και βρακιά της πατρινής φίρμας DUR -και δεν έχω κάτι με την εταιρία, αλλά είναι αυτές οι φλώρικες φόρμες που το μπατζάκι αποσπάται αν θες να το κάνεις και βερμούδα-. Και αυτά τα παντελόνια τα ψαράδικα!!! Πως τα φοράνε μετά τα 11, απορία το χω!! Πατομπούκαλο για μυωπία περιωπής, ώμοι ανασηκωμένοι μαζί με τα χέρια, σε στάση γκόλλουμ. Τόση ομορφιά και χάρη.

    Το καλύτερο δεν σας το πα. Ήταν βλάχος. Καράβλαχος! Toπικιστής με αμείωτη λατρεία στη γεννέτειρά του, Καρδίτσα (όσοι ξέρετε, νομίζω οτι απο μόνη της η Καρδίτσα τα λέει όλα), καθώς και στην Αναγέννηση Καρδίτσας. Όπως ήταν επόμενο, μίλαγε με νιι και λιι. Καί είχε φωνή ίδια με του Μπατσινίλα απο τους Σταύλους της Εριέτας Ζαϊμη.

   Και το ακόμα καλυτερότερο: ήταν κεκές! Πως το λένε! Τραυλός! 
   Μια λογοθεραπεύτρια που πήγε ένα φεγγάρι -κακό χρόνο να'χει- τον είχε συμβουλεύσει να μιλάει πολύ για να βελτιωθεί. Όντως την άκουσε και μιλούσε πολύ. Αλλά δε βλετιώθηκε. Aπλά σε τάραζε στην  πολυλογία, τεστάροντας τα όρια της ευγένειάς σου, κολλώντας για ώρες ολόκληρες σε μια συλλαβή και επιμένοντας να την εκστομίσει, με ένα ατέρμονο "εεεεεεεε, εεεεε, εεεεεεεεε, εεεεεεεεεεεε, εεεεεεεεεεεεεεεεεεεε, εεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε", με τα μάτια κλειστά και το στόμα σε στάση εγκεφαλικού.

Αυτό το πλάσμα με μάγεψε. 

Όχι, όχι, θα το κάνω καλύτερο... Αυτό το πλάσμα ήταν ο πρώτος μου! Και όχι, δε θα σεβαστώ τίποτε σήμερα. Ξορκίζω το κακό!

Oυφ, ουφ, δώστε μου κουράγιο, και που παραδέχτηκα ανοιχτά αυτό το γεγονός, δεν είναι και λίγο. Και εγώ και οι γύρω μου που ξέρουν προσποιούνται οτι δε συνέβη ποτέ!

     Ακόμα δεν έχω ξεδιαλύνει τους λόγους που αυτοσπρώχτηκα στην σιχαμένη αγκαλιά του. 


Ξέρω οτι έγινα μια για πάντα περίγελως σε εκείνο το μέρος και οτι αντιπαθώ όσους με θυμούνται ακόμα έτσι.

Αν πρέπει να δώσω μια δικαιολογία, είναι οτι σίγουρα ήταν αστείος, σίγουρα ενδόμυχα τον λυπόμουν και επιπλέον, πληρούσε το τότε φετίχ με τα μακρια μαλλιά (ΤΡΟΜΑΑΑΑΡΑ ΣΟΥ!).

    Για να με ρίξει, μου αράδιασε ένα σωρό μούφες του πόσο γαμιάς ήτανε, τη μία και την άλλη που φάσωσε. Όπως και για μια κοπελιά που δεν της άρεσε η φάτσα μου, μου έφερνε τα όσα είπε για μένα, φυσικά παραφουσκωμένα, ίσα ίσα για να με στεναχωρήσει και να φανεί φίλος.
    Και ψέμματα να ήταν, εγώ αυτήν ακόμα την αντιπαθώ και θέλω να την παίρνουν οι γκόμενοί της απο τον κώλο ασάλιωτα, μέχρι να πατσαβουρέψει και να μην τη θέλουν ούτε γι'αυτό. 
    Απο τις πρωτες μέρες λοιπόν κατάλαβε αυτός το κουμπί μου, και μου αράδιαζε ψέμματα, κάνοντάς μου την αυτοπεποίθηση σμπαράλια, μόνο και μόνο για να σιγουρευτεί οτι θα κάτσω μαζί του.

Στο καλό, τι το θυμήθηκα, μαύρισα πάλι!

    Άντε, ένα τελευταίο, στα ντουζένια μας, καταλαβαίνοντας οτι ένας τυπάς με είχε κόψει τι θύμα ήμουνα και ήθελε κι αυτός να επιβληθεί πάνω μου, πρόλαβε και μου έκανε ο κυρ Τσαμπίκας μια εισαγωγή, δήθεν εμπιστευτικά, οτι ο τυπάς με έβλεπε σαν τέρας ασχήμιας και λίπους και απορούσε πως ο Τσαμπίκας ήταν μαζί μου. Τζίζους, 8 κιλά παραπάνω είχα! Και φυσικά, με αυτήν την προκατάληψη, ο,τι μου λεγε ο μαλάκας ο τυπάς μετά, εγώ το έπαιρνα οτι με λέει χοντρή. Και με κάτι τέτοια τερτίπια έδεσε τον γάιδαρό του ο Τσαμπίκας για πάνω απο 1 χρόνο. 

    Το ωραίο ήταν οτι έμενε στο Βόλο (και μου έπιανε τον κώλο)!
 Ε λοιπόν αναγνώστες μου, εμένα που με βλέπετε, έχω πάει στο Βόλο 20 φορές! Πόσες φορές κατέβηκε αυτός σε μένα? Πέντε.
 Και τον κοίμιζα σπίτι μου, με μπαμπά και μαμά, και ήμαστε όλοι μια ωραία οικογένεια και ντρέπονται ως και τα δάχτυλά μου και μόνο που το δακτυλογράφω. 
Mετά απ'αυτό εκτίμησα πολύ τη διακριτικότητα, την ανεκτικότητα και το θάρρος των γονιών μου να μ'αφήνουν να κάνω λαθη.

TOP 10 ΤΣΑΜΠΙΚΑ:

1. Κλαιγόταν με κάθε ευκαιρία για το πόσο λίγα χρήματα είχε, με αποκορύφωμα κάτι βδομάδες όπου, όπως έλεγε, τρεφόταν μόνο με πορτοκάλια, γιατί η κακούργα η μάνα, ο εγκληματίας ο πατέρας και η θειά, που έμενε δίπλα, δεν δίναν δεκάρα. Ολόκληρες κούτες με φαγιά του έστειλα, η ψυχοπονιάρα, λες κι έστελνα πολεμοφόδια στη Σερβία. Τα βρήκα άθικτα όταν πήγα. ΤΙ ΝΑ ΉΘΕΛΕ ΆΡΑΓΕ??

2. Ερχόταν και μου "πρόφταινε",με σαδισμό, το πόσο χοντρή και άσχημη με είπε ο καθένας, ενίοτε παρακολουθώντας με σχεδόν με ευχαρίστηση να μυξοκλαίω και περιμένοντας υπομονετικά πότε θα μου περάσει για να του κάτσω. Όταν ξέμενε απο πρόσωπα, μου τα έλεγε και ο ίδιος, "Πως εισ'έτσι", "Τι'ν'αυτά" κλπ.

3. Ανεχόταν να τον χαρτζιλικώνει ο πατέρας μου για να με κεράσει και μια φορά και να νιώσει άντρας. Φυσικά δεν κέρναγε, δεν είχε τέτοιες ανησυχίες ο Τσαμπίκας. Κι εγώ μετά έλεγα ψέμματα στον πατέρα μου. Τελεία.

4. Περίμενε πως και πως να πάω για να του γεμίσω το ψυγείο με αληθινό φαΪ. Και μετά δε βγαίναμε και πολύ απο το σπίτι. Αλλά και μέσα, τρυφερότις μηδέν, έγνοια μηδέν.

5. Κλαιγόταν για να του πληρώνω συναυλίες που ήθελε να δει. Είδε Depeche Mode και Placebo, όπου μου έβγαλε και την παναγία με την αυτιστική του γκρίνια.

6. Το έπαιζε στους φίλους του γαμέουλας και πέφτουλας για να ανεβαίνουν οι μετοχές του. Μέχρι που τ'ανακάλυψα. Ακόμα γυαλίζει το μάτι του, έχει να πηδήξει απο τότε.

7. Περπατούσε σαν κακογαμημένη αδερφή, γελούσε σαν καλογαμημένη αδερφή και κουνούσε τα χέρια του σαν αδερφή ράφτρα.

8. Έλεγε συνέχεια πόσο προχωράει στο τζούντο και πόσες κινήσεις άμυνας ξέρει, αλλά στην πραγματικότητα άμα δεχόταν επίθεση καθόταν και τις έτρωγε σαν κοριτσάκι. Και μια φόρα που πήγα στις εξετάσεις του στο τζούντο, τις μισές ασκήσεις δεν τις ήξερε και τον περάσανε χαριστικά.

9. Ήταν ΕΑΑΚίτης αλλά δεν ήθελε να λέει ή να θεωρεί εαυτόν κομμουνιστή. Οι δε συζητήσεις του περι πολιτικών ήταν οι κλασσικές φοιτιτουλίστικες ανεγκέφαλου παπαγάλου με πρόβλημα κεκεδισμού.

10. Ήθελε να είναι μέσα σε όλα τα κουλτουριάρικα, μουσική, ταινίες,  πλασάροντας ως απαυγάσματα κάτι ταινίες που ο αληθινός σινεφιλ έχει δει στα 5 του, με αγαπημένη ταινία μια του Τσακ Νόρρις. Και αγαπημένο τραγουδιστή "το Μπράιαν Μόλκο". Τυγχάνων πλήρους απουσίας μουσικού ταλέντου, άρπαζε την κιθάρα που του είχα χαρίσει και προσπαθούσε με τις ώρες να ταιριάξει 2 ακόρντα με 2 στίχους, οδηγώντας τον απέναντι σε ψυχοπάθεια. Ειδικά με ευαίσθητα αυτια σαν τα δικά μου.

11. ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ, 20"!!! ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ! ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ 5Η ΣΥΝΑΠΤΗ!

12. ...με το ίδιο βοδινό ύφος που είχε πάντα. Κλαιγόταν-χαιρόταν-ερεθιζόταν, βρέξει-χιονίσει. Σε λύπη και χαρά. Η ίδια έκφραση. Ούτε μπότοξ με ιαλουρονικό να είχε κάνει.

Bonus extra

 13. Και πάντα, όταν τελείωνε, έλεγε "Μωρό μου", "Χύνω" "Α!" σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς (Μωρό μου χύνω α!,  χυνω μωρο μου α!,  μωρο μου α! χυνω,  χυνω α! μωρο μου κοκ).

     Το παιζε αποτυχημένα πολύ κουλ κι έτσι, και βασιλομήτωρ των κοινωνικών σχέσεων, με το να αποκαλεί όποιον είχε μιλήσει πάνω απο μία φορά "Τι έγινε ρε μαν?" ή "Τι γίνεται ρε τρελέ?" ή με όποιο παρατσούκλι είχε, οικιοποιούμενος με το στανιό μια επίπλαστη οικειότητα (ΩΨΨΨΨΨ!!!!). Φυσικά, δεν είχε φίλους.

ΤΟΠ ΑΤΑΚΕΣ ΤΣΑΜΠΙΚΑ:

1. (που να πάμε, που να πάμε...) Πάμε Νιίτρο? (βάλτε νιι χωριάτικο, πλαταγιστό).

2. Μίιιιστερ Κράουλιυυυυ (απο ομώνυμο τραγούδι του Οζζυ)

3. Έχω ένα πα-πα-παπα-πα-πάκι, να μου κάνει π-π-π-πα... (Άσιμος)

4. Π-πουτάνα, που-που-που-πουτάνα (άσμα Μετζέλου εξ ημισκουμπρίων, τότε Βρωμύλος).

5. Τ-τ-τι βαράτε ρε παιδιά! (σε ματατζήδες που του δώσαν μια ελαφριά κατραπακιά, εν μέσω τρομερού βρωμόξυλού που τρώγαν οι τριγύρω, σε πορεία όπου γίναν ΟΙ συλλήψεις, το '06. Φυσικά η κατραπακιά έγινε μετά, στο κοινό, κλομπιά κατακέφαλα).

6. Το κίνιημα είναι ζωντανό!

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΥ:

    Πρόκειται τω όντι για συλλογή των πιο αστείων σκηνικών σε χωρισμό. Έτσι όπως το βλέπω τώρα. Τότε ήμουν, να με κλαιν οι ρέγγες.

     Που λέτε, μετά απο τόσους μήνες εθελούσια ψυχολογική και σωματική κακοποίηση και κοροϊδία, κατάλαβα το αυτονόητο. Οτι έπρεπε να χωρίσω. Το παίρνω απόφαση λοιπόν, αφού είχα ανακαλύψει και την προθυμία του να βοσκήσει κι αλλού, και πάω Βόλο. Τον λούζω με ένα ωραιότατο ζεστό τσάι, τον αφήνω και να πληρώσει (ΤΣΑΑΑΚ!) και ξαναγυρνάω Αθήνα, αφήνοντάς τον να με κυνηγάει λέγοντας "Που λες οτι είμαι αναίσθητος! Να! Κοίτα! Κλαίω! (δεν έκλαιγε ποτέ) ΣΝΙΦ! ΣΝΙΦ! (με μισόκλειστα μάτια, για να καμωθεί πως κλαίει)".

    Πέφτω σε μάυρη κατάθλιψη, πάω ταξίδι όπου σε όλες τις φωτογραφίες είμαι σαν τη Μεγάλη Παρασκευή, ακολουθεί μια γραμμή απο απαράδεκτους γκόμενους για να ξεχαστώ. Ο Τσαμπίκας,  ενώ στα τελευταία της αξέχαστης σχέσης μας δεν είχε έρθει για 5 μηνες στην Αθήνα (για να γλιτώνει τα έξοδα), κι άφηνε να έρχομαι μόνο εγώ,  ήρθε απανωτά 2 φορές, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Απαιτώντας να τον φλοξενήσω, αλλιώς θα κοιμότανε στα παγκάκια. Ο ψυχολογικός εκβιασμός έπιανε, αλλά όχι πάντα. Την 2η φορά αδιαφόρησα, έννοια σας και κοιμήθηκε στο σπιτάκι του στο Βόλο.

     Μέχρι και 9 μήνες μετά, θεωρούσε οτι "ξαναπροσπαθούσε" για τη σχέση μας, προσπαθώντας να με πηδήξει αν γινότανε (δε γινότανε). Εγω του είχα πει οτι είχε μεσολαβήσει άλλος. Δεν τον ένοιαζε. Μόνο να με περιέφερε στους γνωστούς του, να δείχνει οτι έχει γκόμενα. Εγώ κρατούσα μια επαφή γιατί δε με άφηνε να ησυχάσω.
 Μάλιστα, στους 9 μήνες μετα μας βρήκε το καλοκαίρι στο αποφράδικο εκείνο μέρος όπου παραθερίζαμε. Νιώθοντας μοναξιά, έκανα παρέα μαζί του και με τα αδέρφια του. Ο κύριος "ξαναπροσπαθώ", κάθε μέρα με παρατούσε ευβλαβικά με το αδερφάκι του, για να πάει να παίξει μπάλα! ! !

   Μέχρι που ήρθε ο θεός (έτσι τον έβλεπα τότε), ο 2ος γκόμενος μετά τον Τσαμπίκας, για να κάνουμε διακοπές μαζί (ας πούμε. Αν το διαβάζεις, μην θεωρήσεις οτι παραποιώ την ιστορία, χέσε μας! γκετ ε λαιφ). Λέω στον βλάκα τον Τσαμπίκα "μην έρθεις σπίτι, θα έχω φιλοξενούμενους, αν θες να έρθεις, πάρε ένα τηλέφωνο πρώτα και ρώτα". 

    Φυσικά ήρθε ακάλεστος, σαν την πούτσα.

Και ξεκινα το σκηνικό............

    Φτιαχνόμουνα κι εγώ, μαζί με ένα άλλο ζευγάρι, για να βγούμε, κι ακούω την γαϊδουροφωνάρα του απο τη βεράντα και με ζώνουν τα φίδια. Πολύ χαλαρά, μην πάρει χαμπάρι ο καινούριος οτι ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ είναι πρώην μου, τον παίρνω παράμερα τον Τσαμπίκα κι αρχίζω να βγάζω αφρούς. Αυτός κάνει τον κουφό και μπουκάρει σπίτι. 
     Πέφτει πρώτα σε ένα σημείωμα απο το έταιρο ζευγάρι που έλεγε "πιτσουνάκια μου, σας έχουμε αφήσει κρουασαν να φάτε...". Ο Τσαμπίκας παραπατάει ζαλισμένος, μπουκάρει στο δωμάτιό μου, βλέπει τα προφυλακτικά φάτσα φόρα. Γυρνάει προδωμένος και κουνάει το κεφάλι επιτιμητικά, αλλά ακόμα κι αυτό το έκανε δήθεν ρε παιδιά!!!!
 Συνεχίζω εγώ το πιστολάκι, πιάνει την άλλη κοπέλα κι αρχίζει την κλάψα, εγώ δεν ασχολούμαι, αγανακτισμένος τότε έρχεται κατα μέρος μου, αρχίζει να φωνάζει, αλλά ούτε ο ίδιος δεν τα πίστευε, και για να σφραγίσει το πόση προδοσία ένιωθε, μου ρίχνει ένα χαστουκάκι σαν χάδι, γιατί ούτε κι αυτό το πίστευε.  Τότε με πιάνει κι εμένα ένα σπαστικό γέλιο απο το γελοίο του θεάματός, άλλο πράγμα!!! Αυτός φεύγει αφηνιασμένος, η κοπέλα άναυδη, δυστυχώς προφταίνει στο αγόρι μου οτι με χαστούκισε αυτός κι οτι είναι ο πρώην, αυτός γίνεται πυρ και μανία με τον Τσαμπίκα, αλλά ο Τσαμπίκας έχει γίνει μπουχός.

   Ακολουθούν συλλεκτικά μηνύματα του στυλ "πως μπόρεσες, και παραλίγο να πέσω απο το ποδήλατο και να σκοτωθώ! (σιγά τα αίματα) και η καρδιά μου έχει ανεβάσει 200 σφυγμούς, και άμα πάθω κάτι θα τό βρεις, και με είδε η μάνα μου και έπαθε η καρδιά της, και πάμε νοσοκομείο, και άμα πάθει κάτι η μάνα μου εξ αιτίας σου θα σε θάψω!".

   Παίρνει και ο ένδοξος γκόμενός μου το κινητό και απαντά με το απαράμιλλο στυλ που τον ξεχώριζε, "άμα μας ξαναενοχλήσεις, θα σου ξεριζώσω την καρδιά με κουτάλι και θα χέσω στην τρύπα". 

Αχ, είναι ΤΟΣΟ καφρίλα, αλλά ακόμα γελάω!!!

ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑ! 

    Τις επόμενες μέρες ξαναήρθε, γυρεύοντας καυγά. Τη μια παραλίγο να πλακωθεί με το αγόρι μου, ο οποίος τελευταία στιγμή τον λυπήθηκε γιατί τον είδε που έτρεμε σύγκορμος απο τα νεύρα του ο Τσαμπίκας (με τόσα τικ βλέπεις...).

     Τη 2η, ακούσαμε τη φωνούλα του πάλι απ τη βεράντα, έπαιζε πινγκ-πονγκ με το πινγκ-πονγκ ΜΟΥ, στην αυλή ΜΟΥ, με τους φίλους ΜΟΥ, σαν να μην έγινε τίποτε. Ο γκόμενός μου απαξιεί. Βγαίνω εγώ και τον βγάζω απο το οικόπεδο σηκωτό. Κλειδώνω και την πόρτα, με τον Τσαμπίκα να ωρύεται μπροστά σε όλη τη γειτονιά "Ει-ει-εισαι κυνιή!" (κάτι μεταξύ του κοινιή και κενιή) και "Θα σου κάνω τρελό χουνέρι".

   Την 3η φορά ήρθε ψευτοκλαίγοντας, και καλά να με πάρει με το καλό. Ούτε με το καλό κατάλαβε τα αυτονόητα.

     Μετά πέρασε στην αντεπίθεση. Πήρε τηλέφωνο τον πατέρα μου και έβαλε έναν άλλον να μιλήσει, και καλά διαμαρτυρόμενος οτι στο σπίτι γίνονται όργια και τι είναι αυτά τα πράγματα, εμείς οι γειτόνοι τα ακούμε και έχουμε και μικρά παιδιά κλπ. Θορυβημένος ο πατέρας μου με παίρνει, εγώ νόμισα οτι παραπονιούνται για τη φασαρία (γιατί όλοι μας πηδιόμασταν αθόρυβα), κόντεψα να παρεξηγηθώ με τους γείτονές μου αλλά αυτό ήταν όλο κι όλο το χουνέρι της κατινίτσας.

    Ακολούθησαν 3-4 μήνες όπου έστελνε απελπισμένα μειλ στη μάνα μου, της τα είπε όπως τον βόλευε, και ζητούσε δικαστήριο με τον πατέρα μου κριτή! Που, τι? Θα μας τα ξανάφτιαχνε???

     Εμένα μου γύρισε το μυαλό! Ήθελα να βγάλω τα απωθημένα κακομεταχείρισης ενός χρόνου. Χάκαρα λοιπόν τα μειλ του, μια νύχτα προσπαθούσα. Θυμάμαι, όταν το κατάφερα, πήδηξα τόσο πολύ που κλώτσησα τον υπολογιστή και έσβησε.

  Έφτιαξα λοιπόν ψεύτικά προφιλ του σε hi5 και τέτοια, με φωτογραφίες (απο μόνες τους προσβλητικές, αλλά είχα και μια γυμνή),   και έστειλα σε όλες τις επαφές του ένα προσβλητικό power point με αποτελείωμα ΑΥΤΗΝ τη φωτογραφία (το power point το έχω φυλάξει και ομολογώ οτι τότε -και τώρα- αυτή η κατινιά μου χάριζε ένα χαμόγελο ως τ'αυτιά).

(προειδοποιώ, είναι γυμνή)

(προειδοποιώ)

(είμαι κάφρος, το ξέρω)

   

Εύσημα στον Stewie για την επιλογή του θέματος.