Καβλάκια της Όπερας

   Σήμερα, Κυριακή και ώρα 2μιση το μεσημέρι, με ξύπνησε ο γείτονας που ούρλιαζε στη μάνα του να του δώσει (λεφτά) να πάρει να καπνίσει. Όχι, για να ξέρετε τι προβλήματα έχει ο κόσμος, και τι τραβάω κι εγώ που δεν έχω προβλήματα.

Που λέτε, ο κόσμος δεν ξέρει οτι οι αστέρες της όπερας μπορεί να είναι εξίσου λαχταριστοί και θελκτικοί με αυτούς του Χόλυγουντ. Επειδή έχω ξεπεράσει απο την εφηβεία τα κολλήματα με αστέρια του σινεμά ή της ροκ, είπα να ξεδιπλώσω το ΩΡΙΜΟ κόλλημά μου με κάτι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΚΑΒΛΑΚΙΑ της όπερας, παιδιά, ένα κι ένα. Αν δεν είστε αόματτοι και αναίσθητοι, θα τα εκτιμήσετε.

Να ξεκινήσω με ένα κλασσικό καβλάκι, όχι οτι εγώ κόβω φλέβα, αλλά είναι αδιαμφισβήτητα γοητευτικότατος ο κερατάς, κι αν μη τι άλλο, ξέρω να εκτιμώ την σεξουαλικότητα στους ανθρώπους.



Και φυσικά, τα κορυφαία σχόλια αυτού του πορνοβίδεο ανήκουν στον ένδοξο Μικρό Βαγγέλα.

Αυτό το βίδεο έφερε αυτό, αν και δεν είχα σκοπό να πιάσω γυναίκες. Και να σημειώσω οτι εκτιμώ τις ικανότητες της Νετρέπκο, τη λάτρεψα σα ζευγάρι με τον Rolando Villazon, πριν γεννήσει είχε ένα σεξαπιλ, αλλά πάντα θα μου φαίνεται σεξαπιλ του ανατολικού μπλοκ, όσα μπριλάντια Cartier κι αν διαφημίσει.
Στην προκειμένη υπάρχει έντονος ερωτισμός και η αυτοπεποίθηση του Ντμίτρι μου βγαίνει απ τη μύτη.



Αλλά μιας και την έπιασα, ας δείξουμε στο κοινό οτι η όπερα μπορεί  να γίνει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα!



Δεν είναι ανάγκη να ακούσετε αν δεν σας ενδιαφέρει, απλά προχωρήστε και δείτε τα μπουτάκια.



Και τα βυζάκια.


   Kαι μιας και την έπιασα, θα τη βάλω εκεί που τη θεώρησα άκρως ερωτική, σε μια παράσταση που έχω θεοποιήσει, όπου θα σας συστήσω και τον Rollando Villazon. Μπορεί αυτός να μη θεωρείται σέξυ, αλλά εμένα μ'αρέσει. Είναι τόσο παθιασμένος, εκφραστικός και ρομαντικός που δεν μπορώ να μην νιώσω ένα γλυκό τσουτσούνισμα όταν τον βλέπω. Αλλά πάρε βλέμματα αυτή και χειρονομίες αυτός!




ΛΟΙΠΟΝ! ΤΕΡΜΑ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ! Παμε στο αυθεντικό υλικό.

   Ψάχνοντας για τον ακρογωνιαίο λίθο του σεξ απιλ που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στις σκηνές, βρήκα μια γυναικάρα. Την Antonacci (best body on the business). Η μέτζο Μπελούτσι. Εδώ ξελογιάζει με τα ΑΠΛΕΤΑ κάλλη της, ως φλογερή Καρμεν, τον αξιαγάπητο φλωράκο που την πατάει μαζί της Ντον Χοζέ, δηλαδή τον JONAS KAUFMAN!! Για τον οποίον περι ου ο λόγος. Προς το τέλος δείχνει κι αυτός γιατί έχει τον τίτλο του τόσο σέξυ. Ω Θεοί, απλά δείτε το. Απλά δείτε το. Ω......

 
Ω ΓΚΑΑΑΝΤ!!!!!!!! ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΚΑΟΥΦΜΑΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΠΟΡΩ!

ΠΥΡ ΣΤΗΝ ΑΛΑΜΑΝΑ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟ!!
που μου βροντάει το όπλο στο τραπέζι και μετά ξεκουμπώνεται, αχ, αχ....


Όχι, κατάλαβα γιατί αυτή τσαντίστηκε.

Aς τιμήσουμε και τον Jose Cura όμως. Θα δείτε γιατί.



Δεν ξέρω τι λέει και δε μ'ενδιαφέρει.

   Ένας ωραίος τρόπος να βρεις καβλάκια στην όπερα είναι να δεις ποιοί έχουν παίξει επιτυχώς τον ρόλο του Δον Ζουάν. Έχω δυο πολύ καβλιάρικες περιπτώσεις, βαρυτόνων των οποίων τις πλάτες φαντάζομαι απο πάνω μου, και τα μαλλιά τους στη μούρη μου.

Εδώ, ο Rodney Gilfry ως Δον Ζουάν ξελογιάζει μια νυφούλα!! Ενδιαφέρον.




Αλλά εγώ τους βρίσκω πάντα απαράμιλλους στην σκηνή με τον Commendatore. Γιατί δείχνουν μιαν αλαζονεία και μια περηφάνεια που ομορφαίνει τα αντρίκια τους χαρακτηριστικά.




   Bασικώς πιστεύω οτι το αληθινό αδαμαντορυχείο είναι ο Simon Keenlyside.
Οπότε θα κλείσω με τον καλύτερο. Έβα!  Όχι απλά ταλέντο. Ιδιοφυία. Όχι απλά όμορφος. Μπρεθτεικιν. Τι να λέμε. Όλοι λένε τα καλύτερα.

Ορίστε, με μουστάκι.




Χωρίς.




 Και στην αγαπημένη μου σκηνή. Σε όλη την παράσταση είναι εξαιρετικά ντυμμένος, αλλά στο τέλος έιναι εξαιρετικότατα γδυμμένος, και μπορείτε να φανταστείτε γιατί το προτίμησα. Επιπλέον, το μαλλί................(στα μούτρα μου. Πλαφ πλαφ πλαφ.)




Σας χαιρετώ με πολύ ιδρώτα και, κλασσικά, ΠΑΩ ΝΑ ΑΥΝΑΝΙΣΤΩ.

δε γίνονται αυτά!!

Προβλήματα που'χω ο κόσμος.

   Eπειδή τον Βαγγέλα δεν τον πιάνει η κρίση, ούτε οι φτώχιες και οι αφραγκίες και τα δάνεια, και αυτό το βλόγκι είναι άκρως επιφανειακό, θα αναλύσω εκτενώς το μόνο σοβαρό πρόβλημα που έχω με τη δουλειά μου. (γιατί όχι μόνο ΕΧΩ δουλειά, αλλά το μοναδικό μου πρόβλημα είναι και αυτό.) Τον Music 89,346. (καιαιαι κάπου εδώ χάνω όσους με διάβασαν. Ποτέ.)

Tον οποίο πιο χοτ σταθμό της πόλης, που, ΦΥΣΙΚΑ, υποχρεούμαι να ακούω. Και κάπου εκεί βγάζει αφρούς ΚΑΙ ο Μικρός Μπετόβεν.

Αυτός ο ΨΥΧΟΒΓΆΛΤΗΣ σταθμός, που λέτε, είναι πολύ φτωχός. Έχει όλο κι όλο ΕΝΑ σιντι! Και, τι να κάνει, το παίζει ξανα και ξανά, να βγαίνει το μεροκάματο. Έτσι μου ρχεται να πα να τους δωρίσω όλα τα συλλεκτικά σιντί που είχα αγοράσει στα 12, Μπριτνάκι Σπίαρς, Φριστάιλο, Μάμπο νο5 και Limp Bizkit, να ισιώσομε λίγο.

Aυτό μου κάνει κάθε μέρα ο Μουσίκης, 89.576

   Δεν ξέρω πόσο κωφός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, για να μην ακούει το παρανοϊκό πρόγραμμα του κωλάδικου αυτού. Που, παρόμοια με άλλον έναν σταθμό, τον ΣφαιρυθμοντίτζειΒι εφ εμ, ακούς μέσα σε ένα 3ωρο τα ίδια τραγούδια τουλάχιστον 3 φορές. Ούτε ο Ρεντ όταν πρωτάνοιξε τέτοια φτώχια.
 Δεν μπορώ να εννοήσω πως γίνεται να ακούσεις τον σταθμό αυτόν για παραπάνω απο 1 ωρα, πριν αρχίσει δηλαδή να επαναλαμβάνεται. Πως γίνεται να το ακούς και να μην το παίρνεις χαμπάρι. Ειλικρινά, δε θα καταλάβω ποτέ! Εκτός κι αν το τμήμα marketing θέλει να κρατά τους δύσμοιρους ακροατές του μόνο για λίγο.

Σορυ, φωνάζει το κωλοπαίδι ο γείτονας στη μάνα του οτι είναι για το μπούτσο κι οτι θα κάνει ο,τι γουστάρει και στ'αρχίδια του, και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.

    Τι λέγαμε?? Α, ναι, πάντως, ψοφάω να γνωρίσω έναν που να δουλεύει εκεί. Ίσα ίσα για να του πω "Ααα, τα συλλυπητήριά μου για το κονσοματζίδικο που δουλεύεις". Το μόνο που ίσως με παρηγορεί είναι αυτοί που θα δουλεύουν εκεί... και θα έχει παντού ηχεία...και θα δουλεύουν και απλήρωτες υπερωρίες 10ωρα...Ναι, υπάρχουν και χειρότερα.
 Σκέφτομαι να αρχίσω να στέλνω υβριστικά μηνυματάκια, σε φάση "Συγχαρητήρια για το εμετικό σας πρόγραμμα" ή "Συγχαρητήρια για το κωλάδικο που διατηρείτε" ή "Ακούω κάθε μέρα να σταματάτε το πρόγραμμα για να πείτε οτι παίζετε νον-στοπ" ή "Τι διαστάσεις πρέπει να έχω για να γίνω παραγωγ...ουπς, ξέχασα, ΔΕΝ έχετε παραγωγούς".
   Αλλά φυσικά, η ρίζα του κακού είναι ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΚΟΎΝ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ, τους οποίους θέλω να μαζέψω με μια γενική επιστράτευση και να τους στείλω πακέτο στη Σαχάρα να μετράν κόκκους άμμου. Με γόβα peep-toe. Χωρίς ράυ μπαν γυαλί.

Μην μυξοκλαίμε άλλο, επειδή λοιπόν δεν είμαι ο Μπομπ ο σφουγγάτορας για να λατρεύω τη δουλειά μου,

θα προβώ σε πλήρη περιγραφή των βασάνων που περνάω, ΚΙ ΑΣ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ.


Ξεκινάμε με το εξαιρετικό άσμα "Περίμεν'αύτη την αγά-γα-γα-γα-γά-γα-γα-γα-γά-πηηη"





Περνάμε στο εκ βαθέων "Μου λείπεις μόνο όταν κοιμάμΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ"





Ένα τραγούδι βγαλμένο απ'τη ζωή. "Έχω πονοκέφαλο, ουΩ ωω Ω, έπινα πάρα πολύ, σίγουρΟοοο"




Αυτό με αρέσει να με βρίσκει στη λάτζα, γιατί τότε λέω "Τε-τετζερέδαι, Τε-τετζερέδαι, τζε-τζε-τζε".




Αυτό είναι ο Μπάμπης ο Γέλω.  ΜΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΊΑ, γράφεις στο γιουτιούμπι Papi Yellow και στο βγάζει. Δεν παει καλά η κενωνία.



Μπήκα στ'αμάξι της μάνας μου, άκουσα Φλόυντ και μαλάκωσαν τ'αυτάκια μου απ'το βάλσαμο. Αφού πρώτα έκλαψα.

Αυτά, και δε φαντάζεστε πόσο μίσησα την αναζήτηση για αυτό το ποστ. Για σας το έκανα. Να το θυμάστε. Τα ματωμένα μου αυτιά για πάρτη σας.

Η τέχνη δεν έχει όρια

Κι εκεί που περιδιάβαινα αμέριμνος τα ιντερνετικά σοκάκια, άλλα σκοτεινά κι άλλα με επιγραφές νέον, ΜΠΑΜ! κάνει κάποιος τη φοβερή ανακάλυψη! Και ξεκίνησε το κακό.....


The akward moment, when you have the same taste in music with this guy:



Εντάξει, θα πείτε. Και γιατί να δώσει συνέχεια κανείς? 


Δώστε του.


Δίνει μια άλλη διάσταση στα χιλιοπαιγμένα έργα.







Βλέπετε οτι εκτός απο τη γαλλικήν, ομιλεί καλά και την ιταλικήν.
Κι οτι ο Μπιζές κι ο Πουτσίνης παν κι έρχονται! Απ'έξω, ολόκληρες άριες!


Χώρια την ξεχωριστή σκηνοθετική ματιά στην τελευταία νύχτα του Καβαραντόσι.


Αλλά δεν στέκεται μόνο σε αντρικούς ρόλους. Ευτυχώς.





Και μπελ κάντο. Η γλώσσσα ροδάνι.


Και η τρομερή συλλογή του απο ερμηνείες συνεχίζεται.





Κρίμα που πεθαίνει στο τέλος.


Πραγματικά, έχουμε μπροστά μας, κυρίες και κύροι, έναν πραγματικό θαυμαστή της όπερας και της μουσικής γενικότερα. Έχει εντρυφήσει στα κομμάτια με αυθεντική νερντίλα και αφοσίωση.




Το κανάλι του λέγεται Wenarto sings Everything.
Κι όταν λέμε everything, εννοούμε everything.
Οπερες, lieder, Θαρθουέλλες, Ναπολιτάνικα και έθνικ.


Η αξεπέραστη ποικιλία του δεν πιάνει μόνο χιτάκια της όπερας, (έχει και Βερντι, Οφενμπαχ, Μοτσαρτ), αλλά και Κουρτ Βάιλ, Μάλερ, Κάρμινα Μπουράνα (ο γνωστός Κάρμινα Μπουράνα),  κι άλλα έργα όπως Ντον Κάρλος, Λουτσία ντι Λαμερμουρ, Εβγκένυ Ονιέγκιν.


Aπο κάθε όπερα μπορεί να πιάσει άριες της σοπράνο, του βαρυτόνου, και του τενόρου, ο,τι του γυαλίσει.


Αλλά δε μένει μόνο εκεί.
Πιάνει και Simon & Garfunkel, Γιουροβίζιον, Άμπα, παραδοσιακά ιταλικά, Ιαπωνικά, το Τριγωνα Κάλαντα σε 5 γλώσσες, Αραβικά, τσέχικα, ρωσικά τραγούδια και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.


Μαθαίνοντας φαρσί τα λόγια πάντα.






Εκεί που συγκινήθηκα όμως ρε παιδιά....ήταν όταν είδα οτι η ποικιλία του είναι σοκαριστικά ευρεία!!!







Ω ναι! Το είπε.




Και δεν του φτανε μόνο αυτό, είπε κι άλλο. Με αξιοθαύμαστη προφορά και καταπληκτική απομνημόνευση των στίχων!





Η εθνική υπερηφάνεια με έχει καταπνίξει. Πραγματικά, πλέον, δεν βρίσκω σημαντικές διαφορές με τις ερμηνείες που ακούω στον Παπαδόπουλο και στις συναυλίες του Μητσιά.


Οχι, σοβαρά τώρα!!


ΑΚΟΥΣΤΕ!





Λέει και νοσταλγιάρικα λαϊκά τραγούδια το μανάρι μου!!!







Με δάκρυα στα μάτια, σας αφήνω στο έλεος του Wenarto. Ενός πραγματικού καλλιτέχνη.




YΓ: Δεν ξερω τι παιχτηκε με τη γραμματοσειρα, αφήκετέ με.

Γυναικεία λογοτεχνία, άλλη μια πληγή του Φαραώ (updated)

  Ξέρω, ξέεερω, το θέμα είναι γνωστό, αλλά χέστηκα! Επειδή είναι γνωστό, δε θα γκρινιάξω?? Θα αφήσω μέσα μου όλον αυτόν τον οχετό να με πλακώνει?? 'Οχι κύριοι! Θα με υποστείτε.

 Μπαίνοντας σε ένα βιβλιοπωλείο οπουδήποτε στην υφήλιο, αντικρίζεις φάτσα φόρα τα ευπώλητα (μπεστ σελερ στα ελληνικά). Με τίτλους όπως:

Οι αγγελιαφόροι του πεπρωμένου. Έλα και πες μου τι μπορεί να σημαίνει αυτό.

Απλό, λιτό κι απέριττο. Και γλυκεριάρικο.

Κάτι που δε θα έλεγε καμία γυναίκα, αφού άντρας το γραψε.

Πρωτότυπο.

Γιατί το τελευταίο είναι που μετράει.

Ποιός έκανε τα φεγγάρια να κλάψουν, να τον σκίσω?

Ο Λύκος εκ της Στέπας, προσδίδει την απαραίτητη, αντεγραμμένη σοφία. Που την αναιρεί αμέσως η Μοναξιά.

Γιατί αν δε βάλουμε νερό, θα πέσει να μας πλακώσει.

Αυτό ήταν πρωτότυπο. Εν Μερει. Και εν Μαρα.

   Κοινώς, αν δεν περιέχει μέσα κάτι απο ουρανό ,άστρα, φεγγάρια,ήλιους, κάτι απο νερά, θάλασσες και ποτάμια, και άλλα πράματα που αρέσουν στις γυναίκες, όπως λουλούδια, δάκρυα, πόνο, τσιγάρα και καφέ, δεν αγγίζει την καθημερινή ζωή μιας γυναίκας. Δεν ξεχνάμε, φυσικά, το απαραίτητο επίθετο που πρέπει να συνδέεται άμεσα με έννοιες όπως πόνος, αιωνιότητα, ομορφιά, αγάπη, τέλος.

   Αφήστε με λίγο να παραληρήσω στους τίτλους.

"Όσο αντέχει η ψυχή"............."Έρωτας σαν βροχή"..........."Το τελευταίο τσιγάρο"..........."Εκεί που κλαιν οι ρέγγες"....."Στις όχθες του ποταμου Πιέδρα κάθησα κι έκλαψα"...."Οι αγγελοι χορεύουν στο ποτάμι"....."Κόκκινη Θάλασσα". Τα δυο τελευταία είναι της Κάλης...Καλής....απ αυτό Καρατζα. Αγγελοι. Ποταμια. Θάλασσες. "Δακρυσμένα φεγγάρια" και "Όλα χάθηκαν στη βροχή", της ιδίας. Απορω πως τα ξεχωρίζουν οι βιβλιοπώλες.

   Απογοητεύομαι όταν κάποια που συμπαθώ μου πει οτι διαβάζει τέτοια βιβλία.

 Κι οταν κάποια που δε συμπαθώ μου πει το ίδιο, επιβεβαιώνομαι χαιρέκακα.

   

   Αλλά πιο πολύ απεχθάνομαι ΝΑ ΜΟΥ ΤΙΣ ΥΠΕΡΑΣΠΊΖΟΝΤΑΙ ΤΙΣ ΚΩΛΟΦΥΛΛΑΔΕΣ! ΟΙ ΠΟΥΛΑΔΕΣ!

   Δηλαδή ρε φίλε. ΡΕ ΦΙΛΕ! Διαβάζεις την παπαριά. Που είναι ίδια κάθε φορα, γυνή που ερωτεύεται και περνάει απο χίλια κύματα και απογοητεύεται ή ζει με τον πρίγκηπα για πάντα ή της πεθαίνει στα χέρια, οκ. Νταξ.

    Γιατί, Γιατίιιιι δεν το παραδέχεσαι οτι είναι ευτελές και παπαριά και μου το παρουσιάζεις ως λογοτεχνία? Γιατί, τι υποκρισία είναι αυτή δηλαδή? Κακό είναι να'σαι ειλικρινής τουλάχιστον?

 Κι εγώ βλέπω Τουάιλαιτ. Ορίστε. Βγαίνω και το λέω ανοιχτά, ΕΧΩ ΔΕΙ ΤΑ ΤΟΥΑΙΛΑΙΤ!!!!

 Απολαμβάνω κάποιες στιγμές τον άκρατο ρομαντισμό και τους γκόμενους που περιφέρουν τη σακαφιόρα, άλλες φορές φωνάζω οτι είναι τσουλα και να κάτσει στον Λύκαρο, άλλες φορές παθαίνω διαβήτη και ξινίζω τα μούτρα μου, άλλοτε παρατηρώ το κεφάλι του ασπρουλιάρη που είναι σα σφύρα, μα πάντα, πάντα, σκέφτομαι το "still a better story than...". Kαι βασικώς, γελάω.

    Να μου ρχεσαι τώρα και να μου κάνεις διαχωρισμούς ανάμεσα στα ΠΑΝΟΜΟΙΑ βλιβλιάρια της -Θου Κύριε- ΛενοΜαντά, για να με πείσεις οτι "είναι καλά", ή να μου λες οτι "εσένα σου άρεσε" και "το βρήκες πολύ ωραίο βιβλίο". Ή να προτείνεις σε σοβαρούς ανθρώπους, μορφωμένους και προφανέστατα εκτός του χώρου, και πόσο μάλλον άντρες, να διαβάσουν Μαντά!!! Εκεί φτάνει η άγνοια και το θράσος σου δηλαδή!!

Πρόσεξε, πρόσεξε, πρόσεξέ με, κοίτα λίγο, κοίτα με , κοίτα.............ΕΙΣΑΙ ΠΑΤΣΑΒΟΥΡΑ.

 Αιμ σορυ. Εισαι. Και μη λες παραέξω οτι διαβάζεις. Εκτίθεσαι. Δεν διαβάζεις. Τα αρλεκιν, τα συστατικά του λιπ γκλος, το είδος μαλλιών στο μαλακτικό και το κοσμοπόλιταν ΔΕΝ πιάνονται. Ο,τι κι αν λες.

   Συγγνώμη, επειδή είμαι έγκριτο βλόγκι (φλόκι), παραθέτω ΑΥΤΟΥΣΙΟ περικαλώ, ένα απόσπασμα απο το φλόκι της Λέρας Μανδά. Κι αν δεν είναι το άκρον άωτον του απαυγάσματος της κορύφωσης της γυναικουλίασης, να πέσει κεραυνός να με κάνει Πίκατσου.

ΠΕΝΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ....

• Το φεγγάρι
• Το χαμόγελο....
• Την θάλασσα...
• Τα βράχια....
• Την βροχή...

έχασα το μέτρημα απο τα αποσιωπητικά. Πολλά αποσιωπητικά.

Όποια γυναίκα νιώθει αυτά τα βαθιά συναισθήματα, που μόνο μια γυναίκα μπορεί να νιωσει, θα καταλάβει.......

Αλλά είχα δίκιο για τα στοιχειά της φύσης που τα "λατρεύουνε"? 

Είχα δίκιο ρε μουνιά???

   Ειδικά η Λέρα Μανδά, αρκείται σε πολύ απλά πράγματα. Τον ήχο της βροχής. Αρκεί να μην της χαλάει η υγρασία το κομμωτηριασμένο μαλλί. Τα βράχια. Αρκει να τα βλέπει απο την άνεση της chaise-longue της. Τη θάλασσα. Οκει, όποιος Έλληνας δεν αγαπά τη θάλασσα τον κοιτάμε καλά καλά, κάτι μας είπες. Το χαμόγελο. Το οποίο χάνει όταν της λένε οτι δεν είναι λογοτεχνήματα ο ροζ εμετός που γράφει. Το φεγγάρι. Αχ, τι ποιητικό......

  Σίγουρα αυτά μετράνε σε κάτι τέτοιους ανθρώπους, όπως η Λέρα και το σινάφι της, για να είναι ευτυχισμένοι. Να κοιτάνε το φεγγάρι. Γι αυτό και δεν κυνήγησαν το εύκολο χρήμα στη ζωή τους. Δεν το χρειάζονταν βρε αδερφέ! Έγραψαν βιβλία απο το περίσσευμα της ψυχής τους. Τώρα, αυτοί φταίνε που είχαν πολύ περισσευμα και έγραψαν 1 βιβλίο την εβδομάδα? Βλέπε Κοέλιο??

Για του λόγου το αληθές, ιδου η Λέρα:

Γιατί δεν είναι ωραιοπαθής, να κοιτάξει κα΄ταματα τον φακό. Είναι ρομαντική.  Δεν τη νοιάζει το φαίνεσθαι.

Εννοώ, ιδού:

Ή μήπως τη νοιάζει???

 Όχι, για να ξέρετε τι κοροϊδία σας ταϊζει.


Τέλος πάντων, να μη βρίζω μόνο την κυρά, που είναι και παχουλή και στεναχωρηθεί οτι της επιτίθενται όλοι επειδή είναι έτσι. Να επιτεθούμε σε κάτι γκιόσες τρισχειρότερες, τι λέτε?



Ας πούμε, αυτή. Που εμφανιζόταν ως ντίβα και υπέρλαμπρο πλάσμα εκτυφλωτικής ομορφιάς, ενώ πλάσσαρε και μαγεία! Μάρα Μεϊμαρίδη, με μούρη σα μαρίδα. Δεν θέλω να ασχοληθώ άλλο, θα την ξεμπροστιάσω μόνο με αυτό:

και καλά ξόρκια!

Αντε.



Αλλά και μια χειρότερη πλαστικομούρα, που είναι και πολυγραφότατη γαμώ το μον-μπλαν της γαμω, είναι αυτή:

Τι??? Δεν την αναγνωρίζετε?? Τέτοιο κάλλος! Τέτοια τσαχπινιά! Αλήθεια?? Η Χρύσω είναι καλέ! Αααα, δε σας λέει τίποτα? Εεε, θα'ναι επειδή το άλλαξε το όνομά της. Απο κει που τη λέγαν Χρύσα, το έκανε πιο νεραίδένιο, για να πηγαίνει με τα καινούρια της ζυγωματικά. ΧρυσηίΜΠΛΙΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ

Ενδεικτικοί τίτλοι:
Τα δάκρυα του Θεού (τα ριχνε όταν σ'έφτιαχνε).
 Όταν το χιόνι χόρεψε με τη φωτιά (που, σε αντίθεση με τον Μάρτιν, δε βρίσκεις καμία αναφορά σε χιόνι ή φωτιά, παρα μόνο αν παραλληλίσεις το πάθος μιας γυναίκας και την αυστηρότητα ενος άντρα και ΜΠΛΙΕΕΕΕ).
 Το βαλς των πορσελάνινων άστρων (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό. Προφανώς τίποτα.).
Το σταυροδρόμι των ψυχών (βέεεεβαια, πως ξεχάσαμε τη λέξη στραβοδρόμι).
 Οι αγγελιαφόροι του πετρωμένου απο τη φρίκη αναγνώστα.
 Ο λύκος της στεπΕΕΕΕ της μοναξιάς.
 Τα τριαντάφυλλα δεν μυρίζουν πάντοτε (ω. βαθυ.).
Η σκοτεινή πλευρά του ήλιου (μάντεψε. Δεν υπάρχει. Και μάντεψε. Δεν ειναι κάθε μέρα τ'Αι Γιαννιού. Το πανε οι Πινκ Φλόυντ και είπες να τ'αλλάξεις, επειδή σου πιάσανε το φεγγάρι. Ωωω, ξέχασα. Δεν ξέρεις τι είναι το πινκ φλόυντ. Πάντως όχι απόχρωση μανό.)
Και το ανατρεπτικό Τον άντρα σου κεράτωνε και μάγια μην του κάνεις, που είμαι σίγουρη οτι ήτανε απάντηση στις Μάγισσες της Σμύρνης.

Αυτή είναι η Χρυσπασίμπα Δημουλίδου, κυρίες και κύρι.




Να αναφέρω και το νέο φρούτο, για να περάσω στα αουτσάιντερ:

   Αυτή φαινότανε απο μικρή, απο τις σειρές που έγραφε, οτι έπρεπε να ασχοληθεί με το είδος. Τα είχε όλα. Το μυαλό, το ντύσιμο, την ωραιοπάθεια. Σε όλες τις σειρές που για καποιον άγνωστο λόγο ήταν σεναριογράφος, έβαζε τον εαυτό της πρωταγωνίστρια, να την ερωτεύεται ένα τεκνό και να κάνουν άγριο σεξ, με ντουμπλαρισμένες γυμνές σκηνές και φάτσα φόρα τα τατουαζ της. Που επιβεβαιώνει τη θεωρία μου για τη γνωστή αυτή συμπεριφορά πολλών γυναικών, οτι πιστεύουν οτι είναι τόσο υπεργαλαξιακά πλασματα, που δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί κανένας δεν κάθεται μαζί τους.

Το φωτογραφικό υλικό μιλάει απο μόνο του.

Σκέπτεται. Να βάλει ροζ σκιά ή εκρού?

Χε. Είπε να ακολουθήσει τις επιταγές της μόδας.

 Πράμα που δεν μπορούσε, παρα να μου θυμίσει...:

Και θα συνεχίσω με τους τελευταίους που έχω την αντοχή να αναφέρω. Αρχικά με τη μεγάλη εκπρόσωπο της γυναικείας λογοτεχνίας Κώστα Καρακάση.

    Πράγμα που δεν εννοώ να καταλάβω, γιατί ένας άντρας να γράφει τέτοια...τέτοια....γραφήματα, με τίτλους όπως "Ο Βιολονίστας", "Η αγάπη δεν έχει τέλος", "Πορτραίτα σε θρυμματισμένο καθρέφτη", "Αθηνά, Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη".
     Θέλω να πω, γιατί, γιατί ένας άντρας να ασχοληθεί με αυτό το είδος?? Αν δεν είναι γκέι?? Ή μετροσέξουαλ τέρμα διαβρωμένος απο τις κουλτουριάρικες επιταγές της αναρχοκουμμουνιστικής κουλτούρας πο τι είπα??
    Δε μιλάω εκ μπύρας, έχω διαβάσει απο αυτο το είδος, όταν ήμουνα μικρή και δε μου δίνανε λιλί. Ξέρω η ρουφιάνα.
   Στο "Αθηνά" ασχολείται επι 500 σελίδες με μια γυνή, η οποία είναι προφανώς, κατα την άποψη του συγγραφέα, το τελειότερο δείγμα γυναίκας, και ευτυχώς που δεν ήταν και ομορφη δηλαδή, τι θα είχε γίνει. Και Γ' Παγκόσμιος μη σου πω. Άσε μας ρε Καρακάση.
   Στο βιολονίστα έβαλε έναν άντρα να είναι τυφλά ερωτευμένος με μια γυναίκα που τον παράτησε άξαφνα, έτσι, ξαφνικά, και απο τα 20 του ως τα 50 του δεν ξαναπηγαίνει με άλλη, στανταρ όμως. Και σε κάθε παράσταση φήνει μια θέση κενή, awwwwwwww, και την ξαναβρίσκει μετά απο 30 χρόνια, και και, και αυτή τον είχε αφήσει γιατί είχε μια θανασιμη αρρώστια, που της πήρε μόνο 30 χρόνια για να δράσει, κάτι τέτοιο θυμάμαι τουλάχιστον. Και μόλις τον βλέπει, ψοφάει στα χέρια του!! Ρεαλιστικό? Βγαλμένο απ τη ζωή?? Ε πως να μην πουλήσει μετά!



Εγώ πιστεύω ακράδαντα οτι κάτι δεν πάει καλά με αυτόν τον άνθρωπο και ιδού και οι αποδείξεις:

Και για να τελειώνουμε με αυτή τη φάρα, γιατί πολύ ετράβηξε, θέλω να συμπεριλάβω στον χώρο και τη Victoria HislopΝΑΙ ΤΟ ΕΙΠΑ!! ΑΜΑΝ με το νησι και το νησι και το μησι και τι ωραιο βιβλιοοοοοοο και εκλαψαααααα.

     Κι εγω το διάβασα, χωρις καμιά προκατάληψη, σας διαβεβαιώ, δεδομένου του θέματος και του οτι ήταν και ξένη και δεν την ήξερα για να τη στιγματίσω ως τέτοια.

    Ε. Μια απ τα ίδια ήτανε κι αυτο. Μπορεί οχι τόσο απροκάλυπτα γυναικουλιάρικο, και καλυμμένο πίσω απο λέπρες και φτώχεια και ελληνικό φολκλορ της υπαίθρου, αλλά η ιστορία ήταν άνω ποταμών βρε αδερφάκι μου!! Και οι χαρακτήρες! Η καλή αδερφή, η αγία, και η κακιά το πουτανάκι??? Άσε ρε Χισλπλοπ πως σε λενε. Βγες απο την έπαυλή σου στο Γουεστμινστερρρ και μίλα και με καναν άλλον εκτος απο την upper class. Στα δγιαλα.

για τη συγγραφέα του τουαιλαιτ, βαργιέμαι.

Και να, το ταλέντο μιας νεαράς φίλης μου εξεπετάχθη, χάρη σε αυτό μου το άρθρο. Παρακαλώ χειροκροτήστε.

το φεγγαρι καθρεπτιζοταν στο προσωπο της δαναης-βρησιιδας-τριανταφυλλένιας ενω περπατουσε με γυμνα ποδια αναμεσα στα κυκλαμινα που φυτρωναν στην οχθη του ποταμου Αστέριου. Λέγανε πως όποιος πνιγόταν στα νερά του γινόταν άγγελος λευκός που φώτιζε σαν αστέρι πάνω από τα κρυσταλλένια νερά τις νυχτιές με πανσέληνο.

 Η τριανταφυλλένια-μελισάνθη-μελιστάλαχτη (μπλιεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε) πλησίασε την όχθη στο σημείο που μία ιτιά έγερνε τα κλαδιά της και χάιδευε με τα κλωνάρια της το πιο βαθύ σημείο του μαγικού ποταμού. Ο αέρας φυσηξε και ανέμισε τα μαλλιά της φεγγαρόλουστης αγαύης-τριανταφυλλένιας και σάλεψε το διαφανές νεραιδοκέντητο φουστάνι που φορούσε , χαιδεύοντας απαλά τις ρώγες της που προτάθηκαν μπροστα και σαν σε όνειρο σήκωσαν τους λεπτεπίλεπτους αστραγάλους της από το έδαφος. Τα δάχτυλά της λευκά στεφανωμένα με μικρά άνθη βυσσσινοκερασιάς πέταξαν μαζί με το κορμί της χρυσηίδας προς τον ποταμό , αφήνωντας πίσω τον μωβ ίσκιο της κάτω ακριβώς από την ιτιά.

 Η χρυσηίδα- βυσσινοκέρατη έπεσε στο νερό και ΠΝΙΓΗΚΕ. Στο βούτηγμα του κορμιού της ξεπετάχτηκαν ασφόδελοι και έντελβάις που μεμιάς απλώθηκαν σε όλο το ποτάμι και νεράιδες ξεπρόβαλαν στον ουρανό τραγουδώντας με αιθέριες φωνές το όνομά της. Κάτω από την ιτιά φύτρωσε ένα λουλούδι που ο κόσμος δεν είχε ξαναδεί. Λευκό , πάνλευκο, με τριανταφυλλί πέταλλα που κάθε πανσέληνο άνοιγαν και οι γαλάζιοι στήμονες που ξεπρόβαλαν υψώνονταν ως τον ουρανό και δείχναν το αστέρι της μελιστάλλαχτης μελισσάνθης . ΑΛΗΛΟΥΙΑ.

Αυτομαστίγωμα

   Συγγνώμη ρε παιδιά. Επ ουδενί δε θέλω να μιλάω για αυτά, αλλά θέλω να το πω κάπου. Και δε μου βγαίνει να το εξομολογηθώ προσωπικά σε κάποιον. Για την ακρίβεια θα προτιμούσα να μην είναι κανένας που ξέρω. Όσοι με ξέρετε ΜΗ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ! Παρακαλώ.

   Πουφ, δεν ξέρω πως να ξεκινήσω γαμότεν. Γαμω το φελέκι μου. Γαμώ.

Ανακάλυψα το ιντερνετικό χνάρι ενός ανθρώπου που...με είχε ερωτευτεί κάποτε.
 ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΠΟΙΗΜΑ(τα)!!!  ΓΙΑ ΜΕΝΑ!!! ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΆ ΜΟΥ!!!!!! Εντάξει, το αρχικό μου.

Δεν μπορώ, ψοφάω.

 Βασικά έχω σοκαριστεί αφού...δεν ήξερα τίποτα! Δεν είχα ιδέα για το μέγεθος...Τόσα χρόνια...

    Μπορώ να καταλάβω το συναίσθημα να περνάς όλη τη φουρτούνα στο κεφάλι σου.
Μπορώ να καταλάβω όλα όσα έβλεπες στον άλλον να είναι πλασμένα απο σένα και να τα προβάλεις πάνω του.
Μπορώ να συναισθανθώ πως είναι να περνάς όλο το δράμα μόνος σου κι ο άλλος να μην έχει ιδέα, ξέρεις μωρε, γιατί απλά δεν νοιαζόταν όσο εσύ.

Αλλά ΑΥΤΟ!! ΟΧΙ!!!  ΑΥΤΟ δεν μπορούσα να το φανταστώ!!!
ΟΤΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ω μαι γκαντ, ωω μαι γκαντ, τι έκανα???

Αν και ο ίδιος με απέτρεπε απο την αυτοκατηγόρια δεν μπορώ να μη με βρίσω,ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ!!! Αφήκετέ με.

Παρ'τα μωρη άρρωστη. Σαύρα!!





ΥΓ: "What's that coming over the hill?". "Η κατρακύλα μου."
Γιατί το καλύτερο δεν το πα. Οτι αυτόν τον είχα αφήσει για ΑΥΤΟΝ!!!

Πα να χώσω το κεφάλι μου στη λεκάνη.

Νέα Μέρα Ξεκινάει

............κι ο Βαγγέλας που γελάει, παίρνει σβάρνα τα μπουρδέλα, και γαμάει τη Γαβριέλα.

Έλα! Μη μου πείτε οτι δε θυμάστε το άσμα αυτό που τραγουδούσαμε οι σατανάδες του δημοτικού!

Καιρό είχα να νιώσω τόσο έντονα τις δημόσιες συγκοινωνίες. Ίσως επειδή τελευταία οδηγώ, έκοψα και τα πολλά σουρτα φερτα στο κέντρο και δεν έχω αυτην την καθημερινή επαφή που τόσο μου είχε λείψει.

040. Μεσημεράκι. Μπαίνω ξέγνοιαστη. Ωραίος καιρός, άδειο το λεωφορείο, χωρίς κίνηση οι δρόμοι, τα πουλάκια κεαληδούν στη Συγγρού και όλα φαίνονται οτι θα πάνε πρίμα.

Όλα??? Όχι!! Μετά απο 2 ανέμελα βήματα στο μισοάδειο λεωφορείο, με χτυπάει μια μυρωδιά κατρουλίλας, εμετού και σάπιου ψοφιμιού που πέθανε πνιγμένο στον εμετό του προφανώς. Μπόχα. Αφόρητη. Κάπως έτσι:

(0:34)



Αιτία ήταν ένας άστεγος. Μια συντετριμμένη ύπαρξη που καθόταν στη γαλαρία, μονάχος.

   Όλοι σουφρώναμε τις μύτες μας. Όσοι έκαναν το λάθος και έμπαιναν απο το πίσω μέρος του λεωφορείου-φυσαρμόνικας, έσπευδαν να κινηθούν στο μπροστά μέρος. Κόσμος καθόταν κι άλλαζε θέση. Μυρίζαμε τους καρπούς μας, αρωματισμένους με ζεβανshέ. Σκεπάζαμε τις μύτες μας με τη μπλούζα. Καθόμασταν με σκεπτόμενο ύφος και το χέρι στη μούρη. Όλα τα κάναμε.

    Mέχρι που σηκώθηκε ένας γέρος που γκρίνιαζε για όλα. Μέχρι τότες αρκείτο στο να κάθεται και να βρίζει απο μακρυά τον άστεγο, και να του φωνάζει να βγει. Αλλά κάποια στιγμή σηκώθηκε, τον πλησίασε, και του είπε με τον γεροξούρικο τρόπο του να ξεκουμπιστεί γιατι σκυλοβρωμάει και δεν τον αντέχουν οι υπόλοιποι.

   Εγώ κοιτούσα τον άστεγο. Μεσήλικας, φαινόταν πολύ ταλαιπωρημένος για να κάτσει να ασχοληθεί με την όσφρησή μας. Όταν τον πλησίασε Ο ΜΑΛΑΚΑΣ, έκανε μιαν ενοχλημένη κίνηση και είπε κάτι σαν "Τι μου λες τώρα κι εσύ, άι παράτα με". Ο γέρος άρχισε να φωνάζει, και "τι μαλάκας είναι αυτός", και "οδηγέ κατέβασε κάτω αυτόν τον μαλάκα". Άρχισε να φωνάζει και μια μεσήλιξ να τον βάλουν σε κανα ίδρυμα, τέτοια βρώμα που χει, να μην κυκλοφορεί, εμείς τι φταίμε...Και κάπου εκεί άρχισα κι εγώ να λέω οτι είναι δικαίωμα του αστέγου να μετακινηθεί, κι οτι θα είμαστε γαϊδούρια αν τον πετάξουμε έξω. Ο άστεγος ξαναβυθίστηκε στη σιωπή του και στις σκέψεις του, με ένα απο τα πιο τραγικά βλέμματα που έχω δει.

Παρ'όλα αυτά, όταν βγήκα, πλύθηκα 3 φορες.


Στο γυρισμό δε, μπήκα στον ηλεκτρικό, όπου μας επισκέφθηκε το κλασσικό πρεζάκι, που πουλάει την δακρύβρεχτη ιστορία του, είτε παραδεχόμενο της εξάρτησή του, είτε όχι, για να μας πείσει να τον ελεήσουμε.

Ο συγκεκριμένος έκανε πρόβα την ομιλία του πριν μπει, γιατί τον έβλεπα απο την πλατφόρμα που παραμίλαγε δυνατά.
Όταν μπήκε, άρχισε να ξεστομίζει ξεδιάντροπα περί ανθρωπιάς και σεβασμού, και το προχώρησε, λέγοντας οτι είναι 29 χρονώ και ΔΕ ΒΡΙΣΚΕΙ δουλειά.
Η αποτελειωτική βολή ήταν όταν είπε οτι εντάξει, εγώ τώρα τελείωσα τη ζητιανιά μου εδώ, ευχαριστώ όλο τον κόσμο που με βοηθάει, θα κάτσω τώρα μαζί σας μέχρι την Ομόνοια για να ΖΗΤΗΣΩ να ΜΟΥ ΠΑΡΟΥΝ ένα παγωτάκι. Έτσι, γιατί λιμπίστηκα κι εγώ ΕΝΑ ΠΑΓΩΤΆΚΙ ρε αδερφέ!
Εδώ το είχα να πω οτι κι εγώ θέλω έναν λάτε μέτριο. Μαλάκα. Οχι μόνο δεν έχουν αξιοπρέπεια, αλλά έχουν το θράσος να θεωρούν δικαίωμα το παγωτάκι, και δικαίωμα οτι πρέπει να τους το χαρίσουμε. Αφου είναι πρεζάκια και δεν τα προσλαμβάνουν!! Αυτά φταίνε¨??

    Το αποκορύφωμα όμως, ήταν που άρχισε να κάνει κύρηγμα για τους μετανάστες. Που οι Έλληνες ήταν πολύ πρίγκηπες και παίρναν τους μετανάστες ως κολλήγους και δουλοπάροικους (δική μου μετάφραση), και τώρα αυτές τις δουλειές τις έχουν "οι ξένοι". Και πως, αυτοι οι ξένοι θα πρέπει να είναι πολύ ευγνώμονες τώρα, και μη με κοιτάτε καθόλου, αυτό που σας λέω, θα πρέπει να είναι πολύ ευγνώμονες για αυτές τις δουλειές, αλλιώς να πάνε πίσω στις χώρες τους!!!


.........................................................ΟΥΛΠ!!!!!!

Δεν μπορώ να περιγράψω τι τσαντίλα με περιέλουσε!!!
Ένα θα πω.
..........όποιο κόμμα βγάλει στρατόπεδα συγκεντρώσεως για πρεζάκια, θα το ψηφίσω.

Ρωμαίος και Ιουλιέττα, ανταπόκριση απο Μέγαρο

    Με επιφύλαξη πλησίασα σήμερα το απόγευμα το Μέγαρο Μουσικής, κυρίες και κύριοι, γνωρίζοντας οτι το μπαλέτο της Λυρικής είναι σάπιο, αλλά με μια ελπίδα, καθότι η αλλαγή περιβάλλοντος μπορεί να τους έκανε καλό. Στην όπερα πάντως τους κάνει.

   Για να μην μακρηγορούμε, μας καλούν και απο το κοντρόλ, η παράσταση ήταν καλή. Ναι, κυρίες και κύριοι, τελικά ο Ρενάτος ο Τζανέλλας, που έχει πάρει εργολαβία τις χορογραφίες του μπαλέτου της ΕΛΣ (Εθνική Λυρική Σκηνή)  εδώ και κάτι χρόνια, δεν είναι τόσο άχρηστος όσο νόμιζα.

 Ευτυχώς που τελικά δεν επεδίωξα να γίνω κριτικός, φαντάζεστε να τα έγραφα αυτά για εφημερίδα?

   Για του λόγου το αληθές, εκάθησα σε πρίμα θέση, οικονομική, και μπροστά μου ήτο διάζωμα-διάδρομος, με κενές θέσεις για ταξιθέτες και αργοπορημένους (ο δόκιμος όρος του καθυστερημένου). Και ήρθε και κάθισε σε κάποια φάση ένας άνθρωπας μ'ένα μαλλί μπουκλόφουντα, να 'ναι καλά η αμφιθεατρική διάταξη γιατί θα τον κούρευα. Μόλις έκανε λίγο σιωπή ανάμεσα απ τις σκηνές, αμέσως να βαρέσει παλαμάκια ο εν λόγω κύριος. Κανα-δυό φορές παρέσυρε και το λοιπό θέατρο. Ε, αυτός ήταν ο Τζανέλλας. Επευφημούσε τη μούσα του.

   Δεν ξέρω απο μπαλέτο, αυτό δε σημαίνει όμως οτι δεν έχω κοινή αίσθηση του καλοφτιαγμένου. Σε κάποιες φάσεις στην αρχή, δεν το είχαν με τον συγχρονισμό. Μετά το βρήκαν.

     Οφείλω να πω οτι είχα χρίσει ως σάπια τα μπαλέτα της ΕΛΣ, όταν είχα παρακολουθήσει μια Ζιζελ, πριν 3 χρόνια. Εκεί ήταν που ξίνισα με τον  κύριο Εργολαβία. Αν ήθελα να δω χοροπηδηματάκια πέρα-δώθε στη σκηνή και σταμάτημα σε στάση πλιέ και ρελεβέ, πήγαινα και στο μπαλετάδικο της γειτονιάς μου, να χαζέψω και πιτσιρίκια και να τρώω προκλητικά μπροστά τους κρουασάν σοκολάτα. Ε, και η σκηνή είναι τσιφούτικη στο θέατρο Ολυμπιά, και τα κοστούμια ήταν παλιακά, όλα μαζί συγκρότησαν μια σάπια, σάπια παράσταση, που με έκανε να αποκηρύξω την όλη ομάδα.

     Αλλά αυτή τη φορά κάτι είχαν κάνει με τις χορογραφίες παραπάνω. Δεν μπορώ να πω. Εγώ πιστεύω οτι ο Τζανέλλα εξακολουθεί να είναι άχρηστος, κι οτι κρυφοφέρανε κάποιον άλλο να κάνει τη δουλειά, τέτοια διαφορά!

μην τυχόν και βάλουνε κανονικό σταυρό και τους πούνε συμβατικούς!

     Γενικά υπήρχε συναίσθημα ρε παιδί μου, υπήρχε ερμηνεία, δεν ήταν αυτή η αηδία του άσκοπου μπονγκ-μπονγκ-με χάρη που ηταν ριζοσπαστικό το 1886.

και το αδιόρατο γυμνό βοήθησε.

    Αλλά εκεί που έγινε η διαφορά, ήταν στα κοστούμια. Βαθιά μπήκε το χερι στην τσέπη, κυρίες και κύριοι, των παραγωγών, καθώς τα κοστούμια σχεδίασε η, παγκοσμίου φήμης σχεδιάστρια μόδας, Celia Krithariotis!!!!

ΟΚ, λάθος φωτογραφία.

Ε? Ε? Ωραία δεν είναι?



    Βέβαια, όταν βγήκε στο τέλος όλο το μπαλέτο να υποκλιθεί, ήταν λίγο σαν πασαρέλα απο την εαρινή κολεξιόν.

Αλλά γενικά, η Σήλια κέντησε. Στην κυριολεξία. Κάτι κρυσταλλάκια που γυαλίζανέεεεεΑχ, πως γυαλίζανε!



     Εκεί που μας μπερδέψανε, ήταν που εμφάνισαν ένα 2ο ζευγάρι, πριν το Ρ&Ι, το οποίο ήταν πάλι μια απο τους Μοντέγους και ένας απο τους Καπουλλέτους, που για την ακρίβεια ήταν και ο αρραβωνιάρης της Ιουλιέτας, και γυάλιζε το ματάκι του. Μέχρι να καταλάβουμε οτι δεν είναι οι Ρ&Ι, πέρασε λίγη ώρα. Αυτήνα, την είχανε ντύσει με πίπουλα, χωρίς κοτόψειρες, τα οποία ακολουθούσαν αέρινα την κίνηση του σώματός της. Και μαδούσαν λίγο.

       Όλα καλά, αλλά το κοινό των χορευτικών παραστάσεων??? Πως να το αφήσω ασχολίαστο???

    Απο το 2002 τους έχω πάρει χαμπάρι, που είχα πάει στον Χοακίν Κορτέζ στον Λυκαβηττό. Εεεε μα. Οι χορευτές δεν κρύβονται!!

    Πάνε σε όλες τις βαρυσήμαντες αυτές παραστάσεις, και μάλιστα πιάνουν πάντα τις ακριβότερες θέσεις. Όταν λέμε ακριβές, εννοούμε οτι σκάνε 50άρια. Λες και η απόσταση απο τη σκηνή είναι αντιστρόφως ανάλογη με την εξέλιξη της καριέρας τους.

   Και πάααντα με δύο είδη αμφίεσης. "Κάτι απο Χόλυγουντ" ή "Ποοοπο, ίσα που τελείωσα απο την πρόβα". Οι δε γυναίκες παθαίνουν παράκρουση. Θέλουν, στο Μέγαρο τώρα, όχι στο Κόβεντ Γκάρντεν,  να κάνουν τόση εντύπωση, ΤΌΣΗ ΕΝΤΎΠΩΣΗ, που να πέσουν όλοι χάμω ξεροί απο τα καλογυμνασμένα κάλλη τους και ουαί κι αν κρύψουν κάτι απο τα μάτια μας. Κι αρχίζει ο συνδυασμός δεν-ξέρω-τι-να-πρωτοβγάλω, με κουλτουριάρικες τουαλέτες σε μπασμένη έκδοση.

Kάπως έτσι.

Kάπως έτσι.

Kαι κάπως ετσι.

Σόρι, αλλά εδώ μου ήρθε αυτό:

Και μετά μου ήρθε αυτό:

Και ολοκλήρωσα το mindblow με αυτό:

      Eγώ συγκεκριμένα, πέτυχα και καλογυμνασμένες χορεύτριες, που ήταν τόσο γυμνασμένες, που δεν μπορούσαν να ξεκινήσουν να διανοηθούν οτι τα πόδια τους μπορεί και να μην τα έκανε τόσο ωραία η φύση, τόσο ώστε να μας τα κάνουν κλύσμα!
πι χι:

Αλλά σας βρήκα το καλύτερο παράδειγμα, για να καταλάβετε πλήρως τι εννοώ:

.....




.....





.....





.....





.....






...........

 Αυτά. Κρα και ανταπόκριση απο πρεμιέρα μαζί. Ξανά κοντά σας, μόλις ξυπνήσει το κοράκι μέσα μου απο κάτι άλλο. Σύντομα!

Ψάχνοντας κάτω απ'τον Θρόνο

   Παλαιότερα, που ήμανε πιο ηλίθια, έπεσε στα χέρια μου ο "Κώδικας Ντα Βίντσι" και έμεινα με το στόμα ανοιχτό με τις τρομερές αποκαλύψεις που έκανε ο τρομερός Νταν Μπράουν για την παλιοκακιά την Εκκλησία τη Ρωμαιοκαθολική.
 Μετά διάβασα και το "Ιλλουμινάτι", εξακολουθώντας να πιστεύω οτι κάποια αλήθεια θα υπάρχει σε όλα αυτά, μην μπορώντας όμως να αγνοήσω την ίδια, πανόμοια πλοκή των κεφαλαίων και της υπόθεσης.
 Διαβάζοντας και τον "Αρκτικό κύκλο", κατάλαβα τι ζωντόβολο είναι ο Νταν Μπράουν, οι φοιτητές του, που κάθονται και τους διδάσκει "δημιουργική γραφή" (=όλα τα βιβλία ίδια) και εγώ που αγόρασα, διάβασα και ψιλοπίστεψα τα βλιβλία του.
   Και μια μέρα, μπαίνω σε ένα βιβλιοπωλείο και βλέπω ένα μικρό βιβλιαράκι με τίτλο "Ο Κώδικας Βα Ντίντσι"!! Με πρωταγωνιστή, όχι τον Ρόμπερτ Λάνγκντον, αλλά τον Ρόμπερτ Ντάγκλον, που είχε εισαχθεί, αποφοιτήσει και κάνει και διδακτορικό στο κολλέγιο, με εργασίες κλεμμένες απ το ίντερνετ! Η εκδίκηση ήταν γλυκιά.
  Και έτσι γνώρισα τα βιβλία-παρωδίες.

  Εαν βαρεθήκατε να εντρυφείτε στο πόσες τρίχες έχει το πατούσι του μέσου Χόμπιτ, γιατί τα ξωτικά είναι τόσο λίγα αφού είναι αθάνατα-άρα δεν κάνουν καθόλου σεξ, απο ποιά μεριά κατουρά ο Λέγκολας και αν τελικά ο Σαμ Γκάμτζη ήταν γκέι, αυτό το βιβλίο είναι για σας:

http://en.wikipedia.org/wiki/Bored_of_the_Rings


  Αν επίσης διαβάζετε τον Μάρτιν, και αναρωτιόστε τι είναι τα σαλιγκάρια με βούτυρο και ο ψητός βόνασος με σάλτσα μέντας και μικρά μύρτιλλα και το χοιρινό με μέλι και βότανα και το κρασι απ'το Σύσκιο του πουσταρά Πάξτερ Ρεντγουαιν, σας έχω θκυό μαγειρικά βλόγια, για πολλά νερντ φλόκια! (και μετά αναρωτιέμαι γιατί έρχονται εδώ, ενώ ψάχνουν για τσόντες).
http://www.cookingiceandfire.com/

http://www.innatthecrossroads.com/

διατι αυτο το βλογ προαγει ηθικη

ο κοσμος πέφτει κατα λάθος πανω στο βλογ μου οταν αναζητει θεματικες που αφορουν:

πατερας γαμias
voula vavatsika pipa kwlo
μεγαλυτερεσ καφριλεσ σε κοπελεσ
ταμιλα κουλιεβα αγριο σεξ

Ειναι πολύ λογικό να θες να δεις την Ταμιλα Κουλίεβα σε πολύ άγριες, ερωτικες στιγμές, και είναι πολύ λογικό να θες να τη βρεις κάπου δω γύρω (νοτ). Η σύνδεση του βλογ με τσόντες ήταν αναπόφευκτη. Με παιδικά τράυματα επίσης. ΑΛΛΑ ΜΕ ΚΑΦΡΙΛΕΣ ΣΕ ΚΟΠΕΛΕΣ???? Ποιός, εγώ, που είμαι σωστός κύριος??? Ντάξει, θίχτηκα.

Πενθώ.

ΒΟΛΥΓΟΥΝΤ

Ο καλός μας Stewie κίνησε τα νήματα και η ιστορία μου έγινε ταινία στο Βόλυγουντ.

Παραλήρημα μοδάτου nerd, παρακαλώ κατανοήστε

Και ήρθε η ώρα να μιλήσω για αυτό που μου έχει πάρει τα μυαλά και με βοήθησε να μην τα χάσω εντελώς όταν έμεινα κανα 2μηνο δίχως ιντερνετ.
Μια αγάπη πρόσφατη, που στο 90% θα σας πρήξει τα παπάρια, αλλά αγαπητέ Ένα στους δέκα, θα μ'ευχαριστήσεις που αυτή τη στιγμή σου δείχνω το δρόμο για το πιο συναρπαστικό βιβλίο φαντασίας που βγήκε ποτέ.
Παπάρια, ήδη θα το ξέρεις, θα το χεις διαβάσει, θα το χεις παίξει σε κονσόλα και σε επιτραπέζιο και θα γελάς αυτάρεσκα. Έστω!

   Ομιλώ φυσικά για τη Φωτιά του Τραγουδιού και του Πάγου....όχι, Τον Πάγο της Φωτιάς και του Τραγουδιού....οχι, ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΑΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ. (τα τα ΤΑ τα, τα τα ΤΑ τα....καλα, σταματώ)

   4 χρόνια πριν, που επληροφορήθην για την ύπαρξη του βιβλίου, πήγα σε ένα fellow fantasy βιβλιοπωλείο, όπου και μου είπαν οτι δεν είχε μεταφραστεί στα ελληνικά.
Ασυζητητί έκανα μεταβολή, καθώς τότε δεν είχαν περάσει απο τη ζωή μου το σύνολο του series evolution, αποτελούμενο απο εκατοντάδες επεισόδια  Sex and the City, Lost,  Friends, Southpark, Desperate Housewives, Weeds, Tudors, Family Guy, Big Bank Theory, American Dad και όσων ξεχνώ.
Αφού λοιπόν έκανα και την A junior μου στην αγγλική λογοτεχνία με τα χιλιοδιαβασμένα Χάρι Πότερ (όχι οτι είναι έυκολα) και κανα κλασσικό, άρχισα να νιώθω πιο άνετη με την αγγλική.
Μέχρι τότε, το βιβλίο παρέμενε στις λίστες μου, περνώντας απο λίστα σε λίστα ανα τα χρόνια, χωρίς να νιώθω έτοιμη να το αρχίσω στο πρωτότυπο. Άμα δεν ξέρεις καλά τη γλώσσα, χάνεις όλη την πλοκή!
Ε, και μετά έμαθα οτι βγαίνει σε σειρά κι οτι ουουουου, έχει βγεί εδώ και κανα-δυο χρόνια στα ελληνικά! Έτρεξα, το πήρα, άρχισε κι η σειρά, κι απο τότε βούλιαξα....



Μέχρι εδώ θα έχουν φτάσει μόνον οι ολίγον φαν, οπότε θα ανοιχτώ. Δεν έχω και πολύ κόσμο να μιλήσω για τις συγκινήσεις που μου δίνει το βιβλίο, και ομολογουμένως είναι οι πιο έντονες που έχω ζήσει σε ανάγνωσμα. Μου αρέσουν τα βιβλία φαντασίας, με εξιτάρουν ιδιαίτερα και έχω διαβάσει μια μεγάλη -για τον κοινό άνθρωπο- ή μικρή -για τον nerd- γκάμα του συγκεκριμένου είδους.
Το game of thrones, όπως πάει μόνη της η γλώσσα, τίτλος της σειράς και του 1ου τόμου, είναι το πιο συναρπαστικό, το πιο ρεαλιστικό, το πιο βαθύ σε ανάλυση χαρακτήρων, το πιο ανατρεπτικό και ιδιοφυές.

   Κρίνοντας οτι όποιος έχει φτάσει μέχρι εδώ ξέρει λίγο περι τίνος ομιλώ πια, θα συνεχίσω εκφράζοντας τον ενθουσιασμό που νιώθω όταν βλέπω τον νο1 αγαπημένο χαρακτήρα του βιβλίου. Τον χαρακτήρα που κοντεύει να με κάνει να αυνανίζομαι για πάρτη του τα βράδια, τον νάνο Tύριον .
Δε χρειάζεται να πω γιατί όλοι λατρεύουν τον Τύριον, ή πως γίνεται να είναι τόσο γοητευτικός ένας νάνος.
Θα παραθέσω μόνο κάτι που έχει πει για την καριόλα βασσίλισα αδερφή του:
"When I was twelve, I milked my eel into a pot of turtle stew. I flogged the one-eyed snake, I skinned my sausage, I made the bald man cry into the turtle stew...which I do believe my sister ate, at least I hoped she did."

   Όχι οτι ο ηθοποιός Peter Dinklage διαχωρίζεται απο τις φαντασιώσεις μου. Βλέπω τέτοια  θελκτική αύρα γύρω απο αυτόν τον άνρθωπο, που δεν μπορώ να το σοβαρέψω άλλο, γι'αυτό θα σας το πω στα γκαβλιάρικα: μπροστά σε τέτοιο συνδυασμό αρετής και γοητείας, νιώθω να ερωτικό σκίρτημα που μόνο μια ξελιγωμένη έφηβη, λίγο σιτεμένη θα ένιωθε. Δείτε γιατί:



   Eίναι τόσο άνετος με όλους αυτούς που σκύβουν απο πάνω του, τόσο μετριόφρων στις ευχαριστίες, καθώς είναι απο τους ελάχιστους που αποτίει τιμές και στους συναγωνιζόμενους, τόσο ντροπαλός κι αστείος στη γριμάτσα του όταν ακούει το όνομά του ή όταν μιλάει για τον σκύλο του αντί να ευχαριστήσει το Θεό που τον έφτιαξε τόσο γαμάτο, όπως κάνουν τα ΤζάστινΜπιμπερΤζουλιαΡομπερςσκούληκα, και τόσο ερωτευμένος με την όμορφη γυναίκα του, που αδυνατώ να μην δω έναν άντρα μέσα σ'αυτό το παιδικό κοστούμι.

   Μετά απο αρκετές χιλιάδες σελίδες, γύρω στις 5.500 δηλαδή, ήθελα να λέω οτι έχω ψιλοεντρυφήσει. Και σίγουρα πορωθεί. Η πόρωσή μου αποδεικνύεται εδώ και τώρα με το εξής:

Είμαι πολύ περήφανη λέμε.

Για το "εντρυφήσει" όμως....Ήταν μέχρι που μπήκα στα σαιτ των μυημένων και τα έχασα.
 Απαντήσεις σε ερωτήσεις που εγώ θα έλεγα "Πφ! Ποιός το έκανε αυτό? Μα αυτός! Τελεία.", στα σαιτ έβλεπα οτι όχι μόνο ήμουν λάθος, όχι μόνο μου είχαν καρακαταξεφύγει λεπτομέρειες και σημεία που για λίγο εκπαιδευμένο μάτι κάναν ΚΡΑ, αλλά οτι ο συγγραφέας κάνει ολόκληρο παιχνίδι με τους αναγνώστες. Ένα παιχνίδι, όχι του Στέματος, αλλά μικρών λεπτομερειών που υποδεικνύουν -ίιισως- μια πορεία.
    Λεπτομέρειες όπως ο συνδυασμός μιας αυθόρμητης σκέψης που όλοι περνάνε στο ντούκου, με μια μικρή περιγραφή ενός σημείου του τοπίου, ή ενός κομπάρσου στο φόντο. Στον Μάρτιν όλα έχουν σημασία. Ή και τίποτα!
   Τέτοια παιχνίδια είναι ακόμη πιο συναρπαστικά για έναν άμαθο σαν εμένα. Να ψάχνεις να βρεις ποιά φαινομενικά ασήμαντα σημεία, καθώς διαβάζεις, συνδυάζονται με ποιά άλλα, σημαντικά και μη, να διαβάζεις πίσω απο τις λέξεις και να μη μένεις στν προφανή ερμηνεία, είναι μια εμβάθυνση στην πλοκή και στην τεχική της αφήγησης που τη βρίσκω ιδιοφυή.  Πολύ καλύτερα απο το να μένεις σα μπούφος στην άγνοια, όπως κάνω εγώ, ή να νομίζεις οτι είναι το προφανές αυτό που σου πέταξε στα μούτρα ο συγγραφας, κι όταν λάμπει η αλήθεια να ουρλιάζεις σαν Ούνος ή να παγώνει το αίμα σου και να μην μπορείς να αυνανιστείς για βράδια ολόκληρα. Άντε.

Καμμπάκ

    Νεκρανασταίνομαι μετά απο το καψώνι που υπέστην απο την WIND!!,



τη μεγάλη αυτή εταιρία που τρώει σκατά απο τον ΟΤΕ!!,



(τουλάχιστον άκουγες στην τηλεόραση κάθε 2 ώρες το eco ridente un cielo)
τη μεγάλη αυτή εταιρία που τρώει σκατά απο την ΚΟΙΝΩΝΙΑ,


τη μεγάλη αυτή εταιρία που τρώει σκατά απο .......... τζιζ.


Ένα σωρό πράγματα θέλησα να γράψω όλον αυτόν τον καιρό. Αντ αυτού, θα ήθελα να ζεσταθούμε με 2-3 μαλακιούλες, που τόσο μου λείψανε.


Το λοιπόν, είδα στον Ράντυ Μαρsh την ξακουστή Βούλα Βαβάτσικα, πρωταγωνίστρια του Σιρινάκη/Σειρηνάκη, το οποίο βίδεο είναι .... είναι.....δείτε.
Σημειωτέον οτι στην περιγραφή του βίντεο λέει αυτολεξεί: NA SIMIOTHI OTI KATA TINLIPSI TIS SINENTEYXIS BROMOUSE!!!!!!!

Και δεν μπορούσε, παρα να μου θυμήσει αυτό.

Αν και φαίνεται πιο καθαρή.

 Και μετά για κάποιο λόγο μου ήρθε πάλι αυτό στο μυαλό, και το ξαναείδα και το εμπέδωσα:




Και αυτό είναι το brainstorm/braindamage κυρίες και κύριοι.