Θεατρική σεζόν, καθήστε σπίτια σας.

   Namaste namaste, άλλος ένας ζωτικός (για μένα, που είμαι στην κατάλληλη ηλικία) χρόνος έρχεται, και πρεπει να τον διαχειριστώ έξυπνα.
   Αντ'αυτού, ο διακόπτης έχει 2 mode: απ'τη μια πλευρά <<βγες και ξέχνα να γυρίσεις>>, συνοδευόμενο απο αλόγιστο eating και spending σε ποτά, καφέδες, ταξιά, δώρα, και η άλλη πλευρά είναι <<πιτζάμα, απλυσιά, το λαπτοπ αγκαλιά και κρεβάτωμα μέχρι δισκοπάθειας>>. Φυσικά οι στοίβες πραγμάτων προς τακτοποίηση αυξάνονται γύρω μου και τις πατάω όταν σηκώνομαι για κατούρημα.
   Τα μεγαλεπήβολα σχέδια για αυτή τη χρονιά είναι να βγάλω ένα χαρτζιλίκι απο το πλέξιμο, πουλώντας τα κασκολ μου σε μινι-μαρκετ (χρμφφφφχιχιχι), και να βάλουμε μπρος με τον Stewie να ανοίξουμε μια λαϊκή κομπανία ως τον Απρίλη (μφφφφΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ). Mε αυτόν στο ακορντεόν και εμένα να προσφέρω τις φωνητικές μου ικανότητες -γιατί απο κορμάρα ούτε οι τσίχλες δε βγαίνουν- και τις γνώσεις μου (ουμ???) στο τουμπελέκι (ΧΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΡΧΑΡΧΑΡΧΑΡ ε μα πια!).
   Α, και να βγάλω τη σχολή, ξέχασα.

    Μέχρι να γίνουν όλα αυτά όμως, είπα να πάω κανα-δυο θέατρα, για να κρατήσω την κουλτuuρα μου σε κάποιο επίπεδο. Είναι που είναι επίφοβο, με αυτά που είδα απόγινε.

   Εντάξει. Η πρώτη παράσταση ήταν της Φριτζήλα(ς), που την εκτιμώ πολλάν, κι ας μην τρελάθηκα με την υπόθεση του έργου. "Η υπόθεση της οδού Λουρσίν" άκου τίτλος τώρα. Ενώ η Διδασκάλου που ανεβάζει "Τον εραστή της Λαίδης Τσάτερλι" με full frontal και simulation οργασμού, αυτή μάλιστα!!


Αστεϊζομαι φυσικά. Σιγά μην πάω να δω μια 50άρα που είναι πιο όμορφη απο μένα. Και μάλιστα να πηδιέται απο έναν νταγλαρά πιο εντυπωσιακά απο μένα.

    Πίσω στη Φριτζήλα λοιπόν, που πήρε την Ταμιλα Κουλίεβα και το μωρό τον Δημήτρη Τάρλοου (κοντός με πλάτες και σπιρτόζικα μάτια, είπαμε!!) και τους κάνει τ'αλατιού. Άλλο πράμα. Απο τα δράματα που ήταν βουτηγμένοι, ειδικά η Κουλίεβα, σε μάυρη κωμωδία-μιούζικαλ, τουαλέτες με στρας και μανικετόκουμπα, κόντρα ρόλοι σας λέω. γηηυυξγηυυ κάτσε γιατί μου έπεσε ένα κομμένο νύχι στο πληκτρολόγιο.
  Η σούμα ήτανε απλά καλούτσικο, καθώς η υπόθεση, σαν μυστήριο, sucked. Sucked hard. Μάλλον για κάτι άλλο το πήγαινε ο εξαίρετος ο συνονόματος ο συγγραφεύς παρά για μυστήριο.  Πάντως οι Γάλλοι μεγαλοαστοί, η εξευγενισμένη νωθρότητα και η βαρεμάρα ακόμα και για σεξ, οι γκάφες, οι κωμικά τραβηγμένες αντιδράσεις και η νιρβάνα/αδιαφορία των ευγενών ήταν απολαυστικά. Γενικότερα, ήταν ένα ανάλαφρο έργο, οπότε περι ορέξεως κολοκυθόπιτα (μμμ...). Τώρα, μουσικοχορευτικά δεν ήταν κανένα υπερθέαμα. Εγώ έκανα αστειοφθαλμόλουτρο με τον μουσάτο οργανοπαίκτη που ήταν ντυμένος ταπεινή γυνή.



   ΑΛΛΑ αυτο που ξεκίνησα να σας διηγηθώ, είναι άνευ προηγουμένου. Με το ρίσκο να φανώ άξεστη και απολίτιστη (ννικουλτούρννιι που λένε κι οι φίλοι μου οι Ρώσοι), θα σας πω για την παράσταση του Τερζόπουλου που είδα. Όχι, δεν τον λέω Τερζόπουλο επειδή χτες πίναμε ρακόμελα σε κάποιο ιν-ρετρο-εναλλακτικό ρακομελάδικο, αλλά επειδή δε θυμάμαι το μικρό του.
    Alarme λέγεται, γαμώ την γαλλομάθειά μου. Και το εν τρίτο με το μισό περίπου των διαλόγων του έργου είναι στα αγγλικά ή τα γαλλικά. Και όλες οι ατάκες του αφηγητή (του 3ου ανθρώπου, εκτός απο τις 2 πρωταγωνίστριες) περιέχουν τη λέξη "Πουτάνες". Μια δοκιμή θα σας πείσει: (αμα βαρεθείτε, πηγαίντε το στο γρήγορο)


     Ας πω στα γρήγορα τα καλά του έργου για να συνεχίσω μετά ανενόχλητη το κράξιμό μου.
    Καλές ηθοποιοί είναι, πάγκαλες, κάλλιστες! Αυτό φαίνεται και δεν το διαπραγματεύομαι κιόλα!
 Αυτός δεν μ'άρεσε βέβαια, και δεν μπορώ να πω το γιατί με βεβαιότητα, αλλά η φάτσα του μου κοβε την όρεξη.
   Ο ερωτισμός που έβγαινε απο το μένος των δυο γυναικών που τσακώνονταν ήταν αισθητός, όπως και η αντρική δυναμικότητα της μιας σε βάρος της άλλης. Και η αυτοπεποίθηση, η επιβολή, δεν μπορώ να πω.
    Και οι δύο έχουν υπέροχες φωνές οι οποίες με εντυπωσίασαν. Η μια σε ένα παιδικό, αγγλικό τραγουδάκι και η άλλη σε έναν φλεγερό μονόλογο στα γαλλικά.
    Ακόμα και εικαστικά, έχει το ενδιαφέρον του, αν και είχα χαλαστεί τόσο πολύ που δεν με άγγιξε. Το στήσιμο της σκηνής όμως θυμίζει λαιμητόμο, οι φωτισμοί ήταν άπαιχτοι, τελεία.

    Φυσικά, δεν μπορούσα να μη γελάσω εκεί που η μια μιλάει φτύνοντας και η άλλη είναι σε απόσταση αναπνοής και πρέπει να κρατάει τα μάτια της ορθάνοιχτα και το στόμα της σε άνοιγμα monster cock!
Ένας λόγος να μη γίνω ηθοποιός. Ταλαιπώρια!
   Και η στάση γιόγκα στην οποία διαδραματίστηκε όλο το έργο πρέπει να ναι κουραστική.
   Αλλά στο βίντεο απουσιάζουν τα καλύτερα. Οι εναρκτήριοι διάλογοι: (δυστυχώς δεν θα μπορέσω να μεταδώσω το αδικαιολόγητα στομφώδες ηχόχρωμα, οπότε βάλτε φαντασία)
-Πουτάνες (ο κωλόγερος ξαπλα)
-Εγω (η μια)
-Εσύ (η άλλη)

-Εγω (η μια)

-Εσύ (η άλλη)   -πιο γρήγορα-

-Εγω (η μια)

-Εσύ (η άλλη)    -ακόμα πιο γρήγορα-

-Εγω (η μια)

-Εγώ! (και η άλλη)

...

-Εσύ Τό-Τε (φτύνοντας χολή και σάλια)

-Εγώ Πό-Τε?

-Εσύ Τό-Τε Τό-Τε.

-Εγώ Πό-Τε Πό-Τε??

-Εσύ Τό-τε Τό-τε Τό-Τε

-Εγώ Πό-Τε Πό-Τε Πό-Τε?

-ΕΓΩ Τό-τε!

-ΕΣΥ Πό-Τε?  (ω ναι, το ακούς σε όοολες τις παραλλαγές).

...

και το υπέροχο (??) σόλο του γέρου:

-Πουτάνες...Σάπιο το μυαλό σας. Σκοτάδι στην ψυχή σας. Καβούρια στα μαλλιά σας. Μολυσμένος αέρας στις κοιλιές σας. Τα βλέφαρά σας σάυρας. Τα άκρα σας μοσχάρως. Το σώμα σας να πνιγεί στο λίπος. Τα πόδια σας βατράχου. Τα μάγουλά σας κίσσας (γδφ?). Τα λόγια σας μαινάδας. Τα χέρια σας φοράδας. κοκ...

..............................................και θέλω να πω........ΓΙΑΤΙ??? ΓΙΑΤΙ ΘΕΕ ΜΟΥ>??? ΤΙ ΣΟΥ ΕΚΛΑΝΑ ουπς ΕΚΑΝΑ?????

Βγάλτε τα συμπεράσματά σας μόνοι σας.

    Εγώ πάντως, σε έργο που στη θέση των λέξεων "σκηνοθεσία, κείμενο, έργο",  αναγράφει "performance, σκηνική παρουσίαση, δραματουργικό στήσιμο ξέρω γω", ΔΕΝ ΠΑΩ. ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ. 

     Η τέχνη της αφήγησης πήγαινε εδώ και κάτι χιλιετίες ίδια. ΜΕ ΛΟΓΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ (και τα φλας μπακ πιάνονται, νταξ). 

   Τα τελευταία 50 χρόνια είναι που φύτρωσαν οι κάλοι των μεταμοντέρνων και θέλουν να τα αποσαφηνίσουν όλα.
Όσο πιο δυσνόητο είναι, τόσο πιο γαμάτος είσαι.
Όσο πιο περιθωριακό και αντισυμβατικό, τόσο πιο σκεπτόμενο ον είσαι αν προσπαθείς να το καταλάβεις ή να υποκρίνεσαι οτι το πιάνεις. 

    

                                           ΔηθενιάαααααααΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!

     Είχα έναν γκόμενο έτσι. Με χώρισε αλλά αν συνεχιζόταν, ΘΑ ΤΟΝ ΧΩΡΙΖΑ ΕΓΩ! Σουρεαλισμός και πειραματικό σινεμά και επηρεασμένο απο Όργουελ και Κάφκα ΣΤΑ ΔΓΓΓΓΙΑΛΑ ΨΩΜΟΛΥΣΣΕΣ.