Ντι Τσάουμπεγφλοτ

    Το λοιπόν, σήμερα πλύθηκα, ντύθηκα, σενιαρίστηκα, έβαλα το κραγιόν μου σε χρώμα μπουζουξί, ένα φόρεμα που μου χώραγε κάποτε, κι αξύριστη πλην Qιουρία κίνησα για την όπερα. 

    Τι θέλω και πηγαίνω αφού ξέρω οτι στην καλύτερη περίπτωση θα δω μια μέτρια παράσταση? Να κατηγορήσω τα νιάτα μου? Ή την ομορφιά μου? Μάλλον ευθύνεται αυτή η υπερδύναμη που έχω. Σαν Μικρός Μπετόβεν που είμαι, εκεί που οι άλλοι ακούνε τις τσιρίδες μιας σοπράνο εγώ ακούω πχ. (βιασμένο, μα) Μοτσαρτ. Εκεί που στην σκηνή του θανάτου η σοπράνο σιάχνει το μαλλί της, εγώ βλέπω τι ήθελε πραγματικά να πει ο συνθέτης όταν το γραφε. Αλλά καλά, εγώ είμαι υπεράνθρωπος. Οι άλλοι????

  Νταξ, ας μην υπερβάλλω.  Εξάλλου, αυτό έχουμε στην Ψωροκώσταινα, μ'αυτό πορευόμαστε. Και πάντα βρίσκονται ένας-δυο πεφωτισμένοι και σώζουν την κατάσταση, ο δε τακτικός Superman της Λυρικής είναι η χορωδία της. Αλλά ας τα πάρουμε ένα ένα:

     ΤΟ ΚΟΙΝΟ:   Όσοι νέοι κι αν εντρυφήσουν στην κλασσική, ο μέσος όρος ηλικίας της Λυρικής θα είναι πάντα η τιμημένη τρίτη ηλικία, άντε η δυόμιση. Με αδυναμία στις κυριλέ σιχαμένες γριές με ξινισμένες μούρες.

  Ντρεςκοουντ: Οι ξανθές 50αρες με ταγιέρ και 3 κιλα χρυσαφικά, οι πολλά βαριοί μεσήλικες με καμπαρντίνα και το κασκόλ ριγμένο ανέμελα στο στέρνο, οι γηραιότερες απο "τζάκι" με το κλασσικό βέρο κολωνακιώτικο λουκ, τελευταία έχει ανέρθει και η νέα γενιά που έρχεται με το φούτερ και το αθλητικό, και η αγαπημένη μου κατηγορία, η κατα φαντασίαν αφρόκρεμα! Οι φτωχοί εξ αυτών είναι αυτοί που είτε το "τζάκι" έχει γίνει ξυλόφουρνος εδώ και αιώνες και απαντώνται με βελουτέ (βελούδου απομίμα) φόρμες και φω-μπιζού.
 Οι πλούσιοι κατα φαντασίαν αφροκρεμείς είναι αυτοί που νεοπλουτίσανε, λάδωσε τ'αντεράκι τους κι είπαν να γνωρίσουν κι άλλους πλούσιους. Αυτοί ντύνονται λατέρνα-πλούτος και κοκκινόνυχο.
Τα παιδάκια που τα τραβολογάνε ντυμμένα Μικρές Κυρίες λέω να τα αφήσω ήσυχα γιατί πολύ τα λυπάμαι κάθε φορά, έτσι ευνουχισμένα που με κοιτάνε. Φυσικά ΕΓΩ, Ο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΘΕΟΣ ντύνομαι τόσο όσο.

    Το ετήσιο εισόδημά του κοινού της Λυρικής και του Μεγάρου, ισούται επίσης με τα δίδακτρα του Χαρβαρντ ή, για να απευθυνθούμε στους fellow κλασσικόβιους, στου Juilliard και του Royal Academy o f Music μαζί. Τουλάχιστον έτσι κρίνω ΕΓΩ, Ο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΘΕΟΣ απο τις τιμές των εισητηρίων που εντούτοις εξαντλούνται! Και απο το ντρεσκοουντ φυσικά.

    Συμπεριφορά: Αααα! Η καλύτερη! Πάντως όλοι απαιτούν να είναι το επίκεντρο της προσοχής, ο καθείς με τον τρόπο του. Αν θέλουν να σε φωνάξουν, η ραμολή που έκανε πιάνο-γαλλικά θα σου πει "Παγντον! Μανταμ, Παγντον!", η εχω-ζησει-στην-Αμερικη/εχω-παει-μια-φορα-αλλά-ξέχασα-τα-ελληνικά θα σου πει "Εσείς! Εσείς!!! Χελλόουουου??", η ξινή ο,τι και να σου πει/όπως κι αν στο πει, το λέει αγάμητα, μόνο ΕΓΩ, Ο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΘΕΟΣ πάω με χαμόγελο και μηδενική πρηξαρχιδίνη στην τσάντα μου.

 Δε χωράει ο κώλος της στο κάθισμα? Φύσημα-ξεφύσημα, σπρώξιμο στους διπλανούς, στριφογύρισμα γέρικου πισινου στο κάθισμα και τεστάρισμα νεύρων των δίπλα. Δεν χωράν τα πόδια τους μπροστά? Κλώτσημα μπρος-πλάι, πάτημα ανθρώπων δεξα-αριστερά, φύσημα-ξεφύσημα και ρητορικό σχόλιο, δυνατά, στη μέση της άριας. Αργούν και μπουκάρουν σινάμενοι κουνάμενοι μετά την έναρξη στο θωρείο αναμονής? Μουρμούρα πάνω απο τα κεφάλια των καθήμενων και έντονος διαπληκτισμός με την ταξιθέτρια ακόμα και στις παύσεις της ορχήστρας. Μπερπ. Παγντόν. (ορίστε, κόλλησα!)

   

    ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ:

Aνεπανάληπτες. Οι μπροστινοί της πλατείας κλωτσάνε το παραπέτασμα της ορχήστρας. Τα δοξάρια ξύνουν τα αχαμνά των τραγουδιστών και οι μόνιμοι χορωδοί παίζουν φάπες με τους έκτακτους γιατί δε χωράνε όλοι στην πίστα εεεε σκηνή ήθελα να πω.

ΚΑΙ ΤΟ ΕΕΕΡΓΟΟΟ (μη νομίσετε οτι το ξέχασα!): Ωχ, μαλάκες..μη μου πείτε οτι θέλετε να πω και την υπόθεση. Είναι 5 το πρωι και σε 7 ώρες με περιμένει ο Stewie για να παίξουμε γκιταρ προ στο Παμπλ...κάπου δωρεάν. 

Παιδιά, ο Ταμίνο δεν ήταν καλός. Γι'αυτό και δεν συγκράτησα τ'όνομά του, ένας καραφλός ήτανε. Κάτσε...Νίκος Στεφάνου νομίζω?? Η φωνή του δε μ'άρεσε -ήταν και πολύ βιμπράτο και δεν ταιριάζει όταν τραγουδας Μοτσαρτ-. Δεν του πηγαινε πολύ το γερμανικό (μου έχουν πει οτι σε οπερέτα είναι καλός όμως) και απο ηθοποιία δεν το είχε  κ πολύ ΑΛΛΑ...

τωρα αυτός παιζει να ναι  και ο Κορωναίος

.... έκανε αξιότιμη προσπάθεια βέβαια.

   Σε αντίθεση με τις 3 κυρίες που βγάλανε την πουλάρα τους και μας την κάνανε πλαφ πλαφ στα μουτρα. Βασικά, δεν ήταν 3 κυρίες, 5 ήτανε! Τι εννοώ? Μα την κατάρα των μόνιμων της Λυρικής!

ΑΥΤΟ!!!!!!!

    Χάλια οι 5 κυρίες, δεν ξέρω πως και γιατί. Ξέρω οτι τραγουδάγανε γεροντίστικα και με αρμονία στα τάρταρα. Eνώ τα 3 αγόρια, που τα παιζανε 3 νέες, δροσερές κοπέλες..σκέτα αγγελάκια!

    Οι άντρες που πλαισιώνανε τον Σαράστρο και μας επέδειξαν όλες τις μασονικές τελετές που ήξερε ο χερ Μοτσαρτ, ήταν όλοι μόνιμοι χορωδοί της Λυρικής. Κοινώς Παρτάλια. Η συντριπτική πελιοψηφία είχαν μια σαπιοκοιλιά ΝΑ και βαριόντουσαν να κάνουν μια απλή κίνηση της προκοπής.
 Να γονατίσουν, έπρεπε, και να φέρουν το δάχτυλο στα χείλη σαν όρκο σιωπής. Απλό? Απλούστατο? Για τα παρτάλια της Λυρικής ήταν δυσθεώρητα μονοπάτια υποκριτικής.
Στα μισά του γονατίσματος είχαν ξεκινήσει να φεύγουν για τη γωνίτσα τους, το γονάτισμα ήταν γυμναστικές επιδείξεις γι'αυτούς και το κάνανε με το ίδιο πάθος που θα επιδείκνυε κι ένας σαλίγκαρος για μασονική τελετή.

    Σαραστρο ήτανε ο Καβράκος και πολύ χαίρομαι που δεν ήταν ο Σταμπόγλης γιατί είναι που είναι λίγο...κήτος (ε, αφού είναι ρε παιδιά! όλο σκαμνί του βάζουνε γιατί δεν μπορεί να σταθεί!), σε συνδυασμό με τα άλλα καλοζωισμένα παρτάλια, θα γινότανε fat contest. Άσε που, προσωπικά, προτιμώ τον Καβρακο.

    Ξέρω τι θέτε εσείς, θέλετε να ακούσετε για τη Βασίλισσα της νύχτας, αλλά πιστέψτε με...Δε θέλετε! Βασιλική Καράγιαννη τη λέγανε, και ήτανε το κλασσικό κουνουπάκι της πολύ πολύ ψιλής σοπράνο. Πράγμα που δεν ταιριάζει σε τέτοιο ρόλο, τώρα τι να λέμε. Ενώ είναι καλή τραγουδίστρια, δεν την πάλεψε πολύ. Δεν θα γειώσω όμως την προσπάθειά της στα φωνητικά, θα τη δικαιολογήσω καθώς Damrau δεν γίνεται ο καθένας. (όχι αδαείς, δεν θα μπω στον κόπο να περιγράψω την Damrau! Μήπως να σας μάθω και ανάγνωση? ΓΙΟΥ ΚΑΙ ΤΑΥ=ΓΙΟΥΤΙΟΥΜΠ, κάντε τη χάρη στον εαυτό σας να μάθετε το άλφα και το ωμέγα της όπερας). Αλλά στην ηθοποιία με πειράζει που δεν το χε. Ήταν πολύ προσεκτική, πολύ φειδωλή, πολύ ξενέρωτη,  φοβόταν μη σπάσει κανα νύχι, τι να σας πω.

Damrau μαλάκες!!

     Και μιλώντας για ηθοποιία, πρέπει να περάσουμε επειγόντως στην Παμίνα. Μάθετε  και το όνομα, Μίνα Πολυχρόνου λεγότανε και μην πάτε να τη δείτε ποτε!! Ποτέ!!!! ΝΕΒΑ!!!!!!!! Και μου το χε πει μια φίλη μου χορωδός, για δεν την άκουσα? Τουλάχιστον, τώρα ξέρω. Φωνητικά δεν ήταν κακή, επειδή υπήρξαν και χειρότεροι. Αν και η Λυρική έχει να επιδείξει και καλύτερους. Νόμιζε λίγο πως ήταν μόνη της στη σκηνή και βάραγε τις κορώνες αβέρτα, αλλά δεν με πειραξε αυτό.. Η ηθοποιία, η ηθοποιία της...ΩΙ ΠΑΝΑΪΑ Μ, όλη την ώρα έσιαχνε τη φούστα της ρε παιδιά!!!!!! Εκλαιγε? Σιάξιμο χρυσοποίκιλτης φούστας. Χαιρότανε? Κράτημα χρυσοκέντητης φούστας. Αυτοκτόναγε? Ανασήκωμα εκθαμβωτικής φούστας. Μάλλον της είπε η σκηνοθέτης να το παίξει με τη φούστα. Πως είπανε στη Σοφία Καρβέλα να παίζει με το σούφρωμα των χειλιών? Έτσι.
Κλασσική σοπράνο γαμωτ-τοκερατομ-μεσαμννννν

αυτή είναι, μην πατε

   Γι'αυτό ας πλέξω στα γρήγορα το εγκώμιο του Ιταλοσπουδαγμένου Φίλιππου Δελλατόλλα, μπάσσου, τρελό μωρό, εξαιρετικό ηθοποιό, νέο, ωραίο, φωνή μέλι. Να πω και για τον Μονόστατο, τον Χρήστο Κεχρή, που είχε λουκ Κιςς, με τη γλώσσα έξω, ένα μαστίγιο, έκανε και κάτι φοβερά Κιςς κινήσεις με τα χέρια και γενικά έσκασε λίγο το χειλάκι μας με την παρουσία του και να περάσω στον

     Παπαγκένο!!!! ΘΕΟΣ! ΕΓΩ, Ο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΘΕΟΣ τον χρίζω ΘΕΟ και τον θέλω δίπλα μου, στους θρόνους της γαματοσύνης.  Το παιδί λέγεται Χάρης Αδριανός (νερό στ'όνομά του), ήταν σκέτη απόλαυση, τραγουδούσε υπέροχα όρθιος, ξαπλωτός, αγκαλιά στον ωραίο μπάσσο, κάνοντας κοζάκικες φιγούρες, τρέχοντας, χοροπηδώντας και πηδώντας (την Παπαγκένα).
    Απο ένα 3ωρο χλιαρό έργο, η φωνή του ήταν όαση στην ερημιά της μετριότητας (με τις λίγες εξαιρέσεις) και η παρουσία του το κάτι άλλο. Ειδικά στο τέλος όπου εμφανίστηκε και η εξαιρετική, εξίσου τσαχπίνα και μπριόζα Παπαγκένα (Ελπινίκη Ζερβού), η χημεία τους ήταν τόση που το σώμα μου άρχισε να γέρνει μπροστά για να τους αγγίξει. Τραγουδούσανε υπέεεροχα, υπέεεεροχα, μετά απο ένα ολόκληρο έργο με χλιαρούς πρωταγωνιστές, και ταυτόχρονα κάνανε νούμερα τσίρκου. Ούτε σε μιούζικαλ τόση κίνηση. Η Παπαγκένα να πηδάει στην αγκαλιά του (τραγουδώντας), να τυλίγει τα πόδια της γύρω απ'τη μέση του, κι αυτός να ντι μπιντάι ντι μπιντάι ντι μπιντά-και ντι μπιντάι ντι μπιντάι....Κανονική προσομοίωση! Εκφράσανε όλα αυτά τα σεξουαλικά υπονοούμενα που σαφώς είχε βάλει ο καβλιάρης ο Μοτσαρτ 220 χρόνια πριν και αγνοουν επιδεικτικά οι ηθικοπλάστες του κλασσικού.

     Και δως του φιλάκι στα βυζάκια, και φιλάκια στο στόμα, και χούφτωμα (επιτέλους! Λίγες Κάβλες Μότσαρτ!), και κωλοτριψίματα και και και...

   Καλά, έχω και ένα θέμα με τους κοντούς αεικίνητους άντρες, άμα έχουν κι αυτό το σπιρτόζικο βλέμμα, οφθαλμόλουτρο και βρέξιμο του καθίσματος τα χω σίγουρα.

η φωτο είναι κυριλέ και γλειψαγελαδέ, το παιδί είναι για πολλά γ....

ΝΑΝΙ!