Μες στης πόλης τα στενά

    Και που λέτε, καθώς επανακυκλοφορώ στο κέντρο της Αθήνας, πράγμα που ισοδυναμεί με το να μπαινοβγαίνω στα γκέτο του Μπρονξ στο Νου Γιορκ, έχει ανοίξει το μάτι μου και μορφώνομαι κάθε μέρα. Και σκοπεύω να μοιραστώ για άλλη μια φορά τη μόρφωσή μου μαζί σας.

   Τα έμπα-έβγα στα ΜουΜουΜου μπορούν να αποβούν απο εκπληκτικά, άνετα έως πύλες της κολάσεως. Έξω απ'το ΙΚΕΑ μου πιασε κουβέντα ένας χονδρός κύριος που θα μπορούσε κάλλιστα κάποιος να τον περάσει για άλλον ένα γκρινιάρη που θέλει να αποβάλλει τα μιρλιάρικα παραπονά του στην πρώτη πρόθυμη (????) φάτσα. Αλλά δεν ήταν έτσι. Καταλήξαμε να μιλάμε για 3 τέταρτα καθώς βολοδέρναμε στα λεωφορειομετρό για καθαρά εγκυκλοπαιδικά θέματα. Να περάσει ευχάριστα ή ώρα δηλαδή!! Και πως πέρασε γρήγορα με την ψιλοκουβέντα. Αν ήμασταν όλοι τόσο ανοιχτοί στο να δημιουργήσουμε ένα πιο ευχάριστο περιβάλλον στις μαζικές κονσερβοποιήσεις στα ΜμουΜουΜου, τι καλα που θά τανε (χαριτωμένη φρασούλα πριγίπησσας)!

   Άλλες φορές ήταν απλά άνετα, χωρίς πολλή αναμονή και με καθισματάκι.Χωρίς να χρειαστεί να δώσεις αγκωνιά στα πλευρά ενός γεράκου και να σπρώξεις με την παλάμη σου τη μούρη μιας τσουράπως για να την πάρεις! Και χωρίς την αμασχάλη του έρμου Πακιστανού απ τη μια και την ψαρίλα απ το στοματάκι της αγελαδομεσήλικης απ την άλλη. Άααανετα! Μέχρι που έβγαζα και το πλεκτό μου και έπλεκα για να περάσει η ώρα.

   Και υπάρχουν και οι κολασμένες φορές που περιλαμβάνουν έρμους, γλυκούληδες γεράκους που περίμένουν στωικά να σηκωθεί η -σχεδόν πάντα θηλυκή- γαϊδάρα 20 Μαϊων που έχει θρονιαστεί γιατί την κούρασαν τα υπερτρέντι πλην φάλαγγα παπουτσίνια της. Μια γιαγια στην αντίστοιχη περίπτωση, συνήθως δεν έιναι γλυκούλα γιατί θα το ανοίξει το στοματάκι της, αλλά και πάλι, έχει δίκιο!!

   Έχω πετύχει και την εξής περίπτωση, στο τραίνο στα βόρεια προάστια:
Είμαστε μια μίξη απο Πακιστανούς, ληστές, παρακατιανούς που ξέχασαν να βγουν στα Κάτω Πατήσια, γιαγιάδες και παππούληδες, κακκομαθημένα "αριστοκρατάκια" μεγαλομεσαίων οικογενειών που δεν έχουν ακόμα αμάξι και την λοιπή πλέμπα, εμού συμπεριλαμβανομένου.
 Όταν κάνει η εν λόγω γιαγιά την παρατήρηση στην καλοχτενισμένη και σένια τσουράπω, αυτή στην αρχή την αγνοεί και γελά με τη φίλη της. Αυτό οδηγεί τη γιαγιά σε πιο πρικόχολη παρατήρηση, η τσουράπω εξακολουθεί να την αγνοεί και να την χλευάζει επιδεικτικά κι όταν πλέον η γιαγιά αναγκαστέι να προβεί σε προσβολές, η τσουράπω θα νιώσει και την παραμικρή προσπάθεια προσβολής που πάει προς το μέρος της αμέσως και γίνεται λέαινα (ή μήπως απλά αυτό το υπέροχο μίγμα της ξινοκακιάς??).Και τότε θα δεήσει να απαντήσει στη γιαγιά, μόνο και μόνο για να πει καμια παπαριά τύπου : "Αν σας είχα δει, θα σηκωνόμουνα, γιατί έχω ήθος εγώ!" (εξακολουθώντας να είναι θρονιασμένη και να κουνάει δεικτικά το κοκκινοβαμμένο νύχι στη γιαγιά!!) και "Εγώ δεν σας πρόσβαλα, ΑΝΤΕ!!".Όσο πολιτισμένη κι αν το παίξεις κοπελιά, ας το.....σε καταλάβαμε όλοι τι ήθος έχεις. Αν σ'είχα παιδί μου, θα σ'έδερνα κάθε μέρα! ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ!! Θα ξέρες εσύ.

   Τις προάλλες δε, διασχίζοντας την Χαροκόπου στην Καλλιθέα μετά λεωφορείου βεβαίως βεβαίως (όπου Χαροκόπου βάλε δρόμος 10 μέτρων, με αμάξια παρκαρισμένα δεξιά κι αριστερά και με μόνο μια λωρίδα περισσευούμενη και για μας που την διασχίζουμε), ξαφνικά σταματάει το λεωφορείο λόγω εμποδίου. Και τι ήταν το εμπόδιο παρακαλώ??? ΜΑ ΝΑΙΑΙΑΙΑΙ, ο μαλάκας με την Ζ3!!! (Ζ3=τσάμπα και βερεσέ ακριβό, μούρικο αμάξι, Μερσεντες νομίζω αλλά δεν έχει κ τόση σημασία, πάντα 2θέσιο και το πιάσατε το νόημα).
    Γιατί, ΓΙΑΤΙ ΘΕΕ ΜΟΥ να είναι ΠΑΝΤΑ ένα τέτοιο αμάξι που θα κάνει την καραγκιοζιά ΆΡΑΓΕ???
Μετά απο πολλάααααα πολλάαααα μα πολλάααα κορναρίσματα, εδέησε να εμφανιστεί ο αγχωμένος κάτοχος, ο οποίος ήταν...γυναίκα!!!! Και τι γυναίκα!!!!! Σένια, μανικιουρισμένη, ξώβυζη με στρας. Και μην τολμήσει να της πει κανας χριστιανός τίποτα! Όοοοχι, χρυσέ μου, δεν κατάλαβες καλά, ποιός είσαι ΕΣΥ που θα πίασεις στο στόμα σου την ΝΤΙΒΑ χωρίς να έχεις κάνει πλύσεις με ροδόνερο?

   Σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου θα ήμουν ο Σπάιντερμαν/η Έβελυν Salt/ η Anjelina Jolie ή απλά γυμνασμένη, θα έκανα τη μαϊμουδιά να πιαστώ απ το περβάζι του παραθύρου, να πηδήξω έξω ακριβώς, στο αμάξι και να κάνω μια ΠΛΑΦ και να της κολλήσω στην παρμρπιζάρα της -με την ίδια χειρονομία που κολλάγανε οι μερακλωμένοι με σάλιο, στο μέτωπο των οργανοπαικτών, το χαρτονόμισμα - ένα αυτοκόλλητο street panthers. Ξέρετε. Άντε, να σας το πω κι αυτό, απ'αυτά που είναι μεγάλα, περδικαλί φωσφοριζέ και λένε "Είμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου γουστάρω" και βγαίνουν με σπάτουλα απ'το τζάμι. Αυτά!!
Αλλά δεν είμαι τίποτε απ'όλα αυτά, ούτε χωρούσα απ το μικρό παράθυρο. Οπότη της την χάρισα για σήμερα. ΑΛΛΑ ΦΟΒΟΥ ΜΩΡΗ ΚΛΩΣΣΑ. ΠΗΡΑ ΠΑΚΟ ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ.


   Στα δε ΙΚΕΑ, στην σταση του λεωφορείου ακριβώς απ'έξω, ήταν παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεξιά κι αριστερά της στάσης σε απόσταση 1-2 μέτρων. Όχι νόμιμα δηλαδή αλλά σε σχέση με τον παρακάτω, έστω, με λίγη τσίπα παρκαρισμένα!
Και να σου ο τζιπ. Ο τζιπ, χωρις καν να επιχειρήσει να μπει στο τεράστιο παρκινγκ του ΙΚΕΑ, χωρις καν να κανει μια βόλτα να δει που αλλού έχει θέση, έρχεται και το αμολάει ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠ ΤΗ ΣΤΑΣΗ με καμάρι και πυγμή. Και φυσικά, ήτανε ένας σκατόφατσας μακρυμάλλης σαπιοκοιλιάς με ύφος "στα πανέμορφα αρχίδια μου" και γκόμενα μια ώριμη μαλάκω. Εεε, εσύ, μακρυμάλη σαπιοκοιλιά με το τζιπ! Μη σου περάσει απ το μυαλό οτι εμποδίζεις μέχρι και το μικροσκοπικό πεζό παιδάκι να περάσει...Αλίμονο!!!
Ορθώνει το ανάστημά του ο παραπάνω χονδρός που κουβεντιάζαμε και τυ κάνει παρατήρηση. Ο τζιπ ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΞΕ. Και μυγάκια να μασταν, ένα ψίχουλο προσοχής θα μας το δινε. Μόνο η κωλοπιασμένη δίπλα του μας έκανε τη χάρη να μας πει τη φοβερή δικαιολογία "ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΜΟΝΟ". Εύχομαι κι ο σκατάς που έχεις γι άντρα να σε πάρει παραφύση ασάλιωτα ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΜΟΝΟ. Σακαφιόρα.

  Ο δε ζητιάνος που με περίμενε πιο πέρα, με το πλαστικοποιημένο χαρτόνι και γραμμένο πολύ επαγγελματικά με τεράστια γράμματα "ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΙΝΑΩ"(μην τυχον και δεν πειστει κανεις), θα πρεπε να γράφει ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΙΝΑΩ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΙΚΟΠΟΙΩ ΧΑΡΤΟΝΙΑ. Άντε. Μπαγλαμά.

   Πάμε παρακάτω. Υπηρεσίες! Maaaajor κεφάλαιο το οποίο το έχει θίξει καταπληκτικά o peslac εδώ. Εγώ, σαν γυναίκα, το μόνο που έχω να πω είναι οτι οι άντρες είναι στην συντριπτική πλειοψηφία πιο ευγενικοί ή εξυπηρετικοί. Και μόνο που θα κοιτάξουν να σε βοηθήσουν ή να σου εξηγήσουν, ακόμα και χωρίς χαμόγελο (ΧΧΑΧ! αστειάκι) ή με πλήρη σοβαρότητα, είναι απείρως καλύτερο απο τα παρακάτω που συναντω ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ στις 2-3 υπηρσίες που θα πάω:

    ~ την νεαρή ξανθιά καρακατακαηδόνα με ύφος χιλίων καρδιναλίων που σου κάνει πρόβλημα το οτιδήποτε δεν ταιριάζει με το τσι της και σε κοιτάει με αυτό το ύφος λυσσασμένης απορίας "αφού είμαι μουνάρα, γιατί είμαι κακογαμημένη??".

   ~ την ευτραφή αγελαδχμμμμμ...μεσήλικη νευρικιά, που έχει χίλια δυο στο κεφάλι της, απο τα τσιγάρα που έπιασε στην τσάντα του κανακάρη της και τον μηχανάκια που έφερε ως τη γωνία την κόρη της, μέχρι την προτίμηση του συζύγου στο τρίπτυχο καφενείο-μπύρα-ποδόσφαιρο αντι για το θείο της κορμί στο κρεβάτι. Σιγά μην σ'εξυπηρετήσει αυτή!!!! Είτε θα μιλάει περιπαθώς στο τηλέφωνο για το πως μαγείρεψε το παστίτσιο μπας και δελεάσει τον καραφλάντρα της είτε θα πινίγεται, θα πινίγεται στη δουλειά σας λέω, και δεν θα σε κοιτάξει καν (τη γραμματεία μου μου θυμίζει αυτό). Κι είναι και παρεξηγησιάρες.

    (υποκατηγορία)     ~ Είναι και κάτι κοριτσόπουλα συνομήλικές μου που μόλις τελειώσαν τη σχολή και κάνουν πρακτική ή έκανε πρακτική στο γλύψιμο ο μπαμπάς και τις πήρανε με σύμβαση, και όχι μόνο δεν εξυπηρετούν αλλά θα σου κακομιλήσουν κιόλα (πρώτες υποψήφιες για τις παραπάνω κατηορίες).
    Έχω δει απο τη φάρα τους  -να μη σώσω να φάω τη λαθραία σοκολάτα που με κοιτάει τώρα-  να σαχλαμαρίζουν στο φακεμπουκ/ να μιλάνε με τον γκόμενο στο κινητό και να βγαίνουν απ τ'αυτιά τους καρδούλες/ να κουτσομπολεύουν με την κολλητή τους πάλι στο γκουμουτσοκινητό, κι όλα αυτα:
με 5-6 ταλαίπωρους να περιμένουν ένα της βλέμμα.


   Προχωράω και λέω να μπω στη Λυρική. Όπου έχω ξαναμπει άλλες 2 φορές αυτό το μήνα, προσμένοντας εναγωνίως ένα πρόγραμμα.   Φευ!   Προγράμματα στον ορίζοντα=μεδέν. "Προγράμματα έχετε?" ερωτώ ρητορικώς.
Απάντηση ΔΗΜΟΣΙΟΥΠΑΛΛΗΛΙΣΤΙΚΗ: "Τα περιμένουμε!".  Τάλε κουάλε με την απάντηση που είχα πάρει και 1 μηνα πριν.
Κι εμένα η ροχάλα μου σε περιμένει πίσω απ τα δόντια μου. Τεσπα!!


   Στο λεωφορείο, πιο χαλαρή ώρα. Ειμαι φρεσκολουσμένη και πάω να πιάσω τα μαλλιά μου κότσο, αφού τα πασπατέψω λίγο. Εντός ολίγου, αναμπουμπούλα. Η πίσω έξω κυρία σηκώνεται κοιτάζοντάς με έντονα και αγριωπά για να αποκαλυφθει η εξερχόμενη πίσω μέσα γρια η οποία μου λέει σε τόνο μάγισσας Φούρκα:
-"κοπελιά, τα μαλλιά σου όπως τα τίναζες, 3 τρίχες μου ρθανε στο στόμα, μιεχ."
- "Ω, με συγχωρείτε πολύ..."
- "3 τρίχες!!".
- "...με συγχωρείτε δεν το κατάλα..."
-"3!! ΤΡΙΧΕΣ!!γρμφ".
.....................................ΝΑ ΤΙΣ ΚΑΤΟΣΤΗΣΕΙΣ!!!! ΚΟΥΡΟΥΤΑ!!!!

   Παραπέρα μια άλλη έχει κάνει γαλλικό μανικιούρ στα νύχια και στήνεται και τα χαζεύει όλη την ώρα. Εκεί που αρχίζει και γίνεται μπλιεχ η κατάσταση όμως έιναι όταν τα κοι΄ταει, ανακαλύπτει τη βρώμα μέσα στο νύχι, τη βγάζει με προσοχή για να τη δουν όλοι, τη μυρίζει και μετά την πετάει κάτω. Η δε διπλανή της είχε ένα κούρεμα-κράνος και χτενιζόταν με τα δάχτυλα φιλάρεσκα ΜΕ ΜΑΝΙΑ.
Συμπέρασμα: οι γυναίκες έιναι βλαμμένες, κι εγώ ΠΡΕΠΕΙ να κατέβω απ'τον κινούμενο μουρλομαγνήτη.

    Σε αυτό το σημείο, πηδάω απ το λεωφορείο σαν ευλύγιστο κατσίκι που είμαι και χώνομαι στο tube. Το μετρό ντε! Κάπου εκεί έχει σωθεί κι η υπομονή μου, θέλω να φτάσω σπίτι πια, κι όποιον μου φράζει το διάβα τον βρίζω απο μέσα μου. Όλοι είναι ένα κινούμενο ανάποδο γαμώτο. "Άι γαμήσου κι εσύ, στην άκρη, ουστ, ψοφα, τράβα πιο πέρα" κι άλλα τέτοια ποταπά σκέφτομαι.

Σπίτι μου σπιτάκι μου, που λέει κι η γιαγιά μου, η οποία πάει εκεί μόνο για να φάει και να κοιμηθεί.