Καλά, εσύ..σκοτώθηκες νωρίς

    Θυμήθηκα που πατούσα στο παλιό μου Νόκια μια μεγάλη χρονολογία στην τύχη κι αυτό με έβγαζε σε ένα χρόνο όπου μου υπενθύμιζε πως ο πατέρας μου θα είναι 106 χρονών, άρα πεθαμένος απο χρόνια, εγώ 70 -γιατί πάντα υποθέτουμε πως θα ζήσουμε κάμποσο-, η μάνα μου 99, πιθανότατα νεκρή κι αυτή, το γατί μου θα είναι χώμα ήδη μια πενηκονταετία, η γιαγιά μου τραγελαφικά ξεχασμένη, με τα 128 άπειρα χρόνια της και το ραντεβού στον οδοντίατρο αδιάφορο όσο ήταν και εκείνη η συνάντηση του παππού μου με τον τσαγκάρη στο καφενείο 48 χρόνια πριν.
    Θυμήθηκα τη θλίψη. Δε θέλω να μείνω μόνη μου. Δε θέλω να συμβούν όλα αυτά.

Αλλά μετά πέρασαν τα χρόνια, διάβασα για άλλους και αναρωτήθηκα.
Πως άντεξαν αυτοί που τους έχασαν όλους;
Πως άντεξαν αυτοί που τους συνέβησαν όλα;

2 πράγματα με ταρακούνησαν τελευταία.
Το ένα είναι η συνέντευξη του Βενιαμιν Καπόν, Έλληνας εβραίος, Θεσσαλονικιός και επιζών του Άουσβιτς. Πρόκειται για ένα απλό κείμενο, όπου περιγράφει τα μύρια όσα μέσα, και αναφέρομαι κυρίως στη σοκαριστική συμπεριφορά αρκετών Θεσσαλονικιών και στη μαύρη ιστορία που φυσικά δεν μαθαίνουμε. Δωσίλογοι, μεσεγγυούχοι, καταχραστές. Βρίθει απο συνδέσμους με άλλα, σχετικά άρθρα και το βρίσκω αρκετά διαφωτιστικό για να πάρει κανείς μια γεύση για το τι πέρασαν πραγματικά οι εβραίοι, πέρα απο τις λίστες του Σίντλερ και τις ταινίες. Επιτέλους γίνεται τόσο ρεαλιστικό και χειροπιαστό, σαν να σου το διηγείται η γιαγιά σου.

Το άλλο είναι το βιβλίο του Χρόνη  Μίσσιου.
 Επειδή είμαι τεμπέλα, έτυχε και γνώρισα πρώτα το κόμικ. Αλλά τώρα θα διαβάσω και το πραγματικό βιβλίο. Όπως και να'χει, η εικονογράφηση ήταν ώρες ώρες μια εκκωφαντική σιωπή.

Λίγες φορές έχω συγκινηθεί τόσο με βιβλίο. Τα ατέλειωτα βασανιστήρια, τόσο ωμά και βάναυσα και οι φυλακές επειδή σε πιάσαν -το ποιοί δυσκολεύομαι να το χαρακτηρίσω ήρεμα- να είσαι κομμουνιστής τη λάθος περίοδο. Του Εμφυλίου. Κατα τη γνώμη μου, όχι ακριβώς κομμουνιστής, μα αγνός, ιδεολόγος ανθρωπιστής μέχρις αηδίας. Ακριβώς αμέσως αφού είχες κάνει αντάρτικο. 16 χρονών. Η εγκληματική προσπέραση του εμφυλίου στο σχολείο με φέρνει σε καχυποψία μέχρι και σήμερα, και σίγουρα με κάνει να θέλω να μάθω παραπάνω.

Τέλος πάντων, είναι αργά και το θέμα βαρύ. Δε βαρυέστε!

Ξέρετε τι φταίει...έπιασα τόσο πάτο με το προηγούμενο θέμα, που έπρεπε να έρθω στα ίσα μου με το παρόν! Τα φιλιά μου στην όμορφη βλογόσφαιρα, βλογόσφαιρα, η αγαπημένη μου πόλη!