Καλά, εσύ..σκοτώθηκες νωρίς

    Θυμήθηκα που πατούσα στο παλιό μου Νόκια μια μεγάλη χρονολογία στην τύχη κι αυτό με έβγαζε σε ένα χρόνο όπου μου υπενθύμιζε πως ο πατέρας μου θα είναι 106 χρονών, άρα πεθαμένος απο χρόνια, εγώ 70 -γιατί πάντα υποθέτουμε πως θα ζήσουμε κάμποσο-, η μάνα μου 99, πιθανότατα νεκρή κι αυτή, το γατί μου θα είναι χώμα ήδη μια πενηκονταετία, η γιαγιά μου τραγελαφικά ξεχασμένη, με τα 128 άπειρα χρόνια της και το ραντεβού στον οδοντίατρο αδιάφορο όσο ήταν και εκείνη η συνάντηση του παππού μου με τον τσαγκάρη στο καφενείο 48 χρόνια πριν.
    Θυμήθηκα τη θλίψη. Δε θέλω να μείνω μόνη μου. Δε θέλω να συμβούν όλα αυτά.

Αλλά μετά πέρασαν τα χρόνια, διάβασα για άλλους και αναρωτήθηκα.
Πως άντεξαν αυτοί που τους έχασαν όλους;
Πως άντεξαν αυτοί που τους συνέβησαν όλα;

2 πράγματα με ταρακούνησαν τελευταία.
Το ένα είναι η συνέντευξη του Βενιαμιν Καπόν, Έλληνας εβραίος, Θεσσαλονικιός και επιζών του Άουσβιτς. Πρόκειται για ένα απλό κείμενο, όπου περιγράφει τα μύρια όσα μέσα, και αναφέρομαι κυρίως στη σοκαριστική συμπεριφορά αρκετών Θεσσαλονικιών και στη μαύρη ιστορία που φυσικά δεν μαθαίνουμε. Δωσίλογοι, μεσεγγυούχοι, καταχραστές. Βρίθει απο συνδέσμους με άλλα, σχετικά άρθρα και το βρίσκω αρκετά διαφωτιστικό για να πάρει κανείς μια γεύση για το τι πέρασαν πραγματικά οι εβραίοι, πέρα απο τις λίστες του Σίντλερ και τις ταινίες. Επιτέλους γίνεται τόσο ρεαλιστικό και χειροπιαστό, σαν να σου το διηγείται η γιαγιά σου.

Το άλλο είναι το βιβλίο του Χρόνη  Μίσσιου.
 Επειδή είμαι τεμπέλα, έτυχε και γνώρισα πρώτα το κόμικ. Αλλά τώρα θα διαβάσω και το πραγματικό βιβλίο. Όπως και να'χει, η εικονογράφηση ήταν ώρες ώρες μια εκκωφαντική σιωπή.

Λίγες φορές έχω συγκινηθεί τόσο με βιβλίο. Τα ατέλειωτα βασανιστήρια, τόσο ωμά και βάναυσα και οι φυλακές επειδή σε πιάσαν -το ποιοί δυσκολεύομαι να το χαρακτηρίσω ήρεμα- να είσαι κομμουνιστής τη λάθος περίοδο. Του Εμφυλίου. Κατα τη γνώμη μου, όχι ακριβώς κομμουνιστής, μα αγνός, ιδεολόγος ανθρωπιστής μέχρις αηδίας. Ακριβώς αμέσως αφού είχες κάνει αντάρτικο. 16 χρονών. Η εγκληματική προσπέραση του εμφυλίου στο σχολείο με φέρνει σε καχυποψία μέχρι και σήμερα, και σίγουρα με κάνει να θέλω να μάθω παραπάνω.

Τέλος πάντων, είναι αργά και το θέμα βαρύ. Δε βαρυέστε!

Ξέρετε τι φταίει...έπιασα τόσο πάτο με το προηγούμενο θέμα, που έπρεπε να έρθω στα ίσα μου με το παρόν! Τα φιλιά μου στην όμορφη βλογόσφαιρα, βλογόσφαιρα, η αγαπημένη μου πόλη!

Καταρτίζομαι καλοκαιριάτικα.

    Καλοκαιράκι. Η καλύτερη περίοδος για να κυκλοφορήσεις το σάπιο βιβλίο σου και να ελπίζεις σε μπεστ σέλλερ. Έτσι έμαθα απο την ειδήμονα.
    Αποφάσισα, λοιπόν, να διαβάσω λίγο απο ενα βιβλίο της Χρυσηίδας Δημωλίδω. Έτσι, για να ξέρω τι κραζω. Και για να αποδείξω στον εαυτό μου οτι δεν είμαι εγω σνομπ, αυτή ειναι σκουπίδι. Άσε που, η προηγούμενη εμπειρία με Λένα Μαντά ήταν ένα άκρως εποικοδομητικό τρας ανάγνωσμα. Γιατί όχι και η Χρύσω;
    Απο το πρώτο άνοιγμα σε τυχαία σελίδα, δεν με απογοήτευσε. Ξεφυλλίζοντάς το, κατάφερα και έμαθα όλη την υπόθεση, αγνοώντας τα παραληρηματικά, βαρετά χωρία.

   Ο λόγος για τις "Τρεις Υποσχέσεις". Όχι οτι τα υπόλοιπα βιβλία της θα είναι διαφορετικά δηλαδή. Αλλά θέλω να είμαι τυπική. Αφού έκανα έρευνα! Σε κάθε χέσιμο, έβρισκα και κάτι. Και είμαι στην περήφανη θέση να σας τα παρουσιάσω:


   Πρόκειται για την σαπουνοπερική ζωή μιας συγγραφέως. Μυρίζομαι οτι η Δημωλίδω έχει την πρωταγωνίστριά της, τη νεαρή συγγραφέα, ως άλτερ έγκο. Ξέρω. Είμαι και πολύ δαιμόνια.


Θα σας παραθέσω μερικά κομμάτια που με καθήλωσαν.

Διάλογος συζύγου με πρωταγωνίστρια-αιθέρια ύπαρξη.
-Άκου, μωρό μου. Είσαι η κορυφαία συγγραφέας στην Ελλάδα, όμως δε φαίνεται να σ'ενδιαφέρει...Μάλλον το περνάς στο ντούκου.
-Δεν καταλαβαίνω γιατί το λες αυτό.
 (εμπνευσμένοι διάλογοι. Αν επαναλάμβανε και τα προλεχθέντα, θα ήταν ίδιο Φώσκολος ρε πούστη.)
-Γιατί είσαι μεγάλο κορόιδο.
-Εγώ; Γιατί είμαι κορόιδο; (Πες μου Γιάγκο. Είπες οτι είμαι μεγάλο κορόιδο. Γιατί είμαι μεγάλο κορόιδο, Γιάγκο;)
-Γιατί αφήνεις τον Καλλέργη (βλέπε Ψυχογιός) να σ'εκμεταλλέυεται, τη στιγμή που άλλοι εκδότες σφάζονται στα πόδια σου.
-Άλκη, δεν καταλαβαίνω, που το πας; (τα ονόματα με τρελαίνουν)
-Το ξέρεις οτι ο εκδοτικός οίκος Πένα δίνει χρυσάφι για το βιβλίο που γράφεις τώρα;
-Κερδίζω αρκετά, κι ύστερα, αυτός με εμπιστεύτηκε και  με ανέδειξε.
Με κοίταξε και κάγχασε.
-Ξέρεις τι γίνεται με εσάς τους συγγραφείς; Σας δίνουν ένα άγονο χωράφι, το σκάβετε, το σπέρνετε, το ποτίζετε, μαζεύετε το στάρι, το αλέθετε, ζυμώνετε (βαριέμαι να τα γράψω όλα), πάτε τα καρβέλια στον εκδότη κι εκείνος τα μοστράρει σε μια ωραία βιτρίνα, πλουτίζει και σας πετάει μια φέτα ψωμί. Ξύπνα επιτέλους και πάψε να είσαι ρομαντική, όπως οι ηρωίδες σου. Ο ρομαντισμός είναι για τα βιβλία, όχι για την πραγματική ζωή. (ένα απόσταγμα σοφίας απο τη Δημωλίδω). Γιατί εκεί έξω δεν υπάρχουν ιππότες και ΒΑΡΙΕΜΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ.

    Να υπογραμμίσω οτι η Δημωλίδω είχε όντως διαφωνίες με τον Ψυχογιό και έφυγε απο τις εκδόσεις όπου ήταν τόσα χρόνια για να πάει σ'άλλες, που θα την προσκυνήσουν καλύτερα εν μέσω κρίσης. Υποψιάζομαι οτι αυτό που εγώ βλέπω ως άκρατη απληστία, αυτή το βλέπει ακριβώς όπως παρουσιάζεται παραπάνω.

    Το λοιπό βιβλίο αναλώνεται σε υστερίες του γιατί δεν πουλάει το βιβλίο της, ποιά θέση έπιασε στα ευπώλητα και ωιμε, τι καταστροφή που δεν μπήκε στην πεντάδα και πόσες βδομάδες έμεινε στην κορυφή. Τα βάσανα ενός συγγραφέα. Με αυτά ασχολείται η λογοτεχνία της Χρυσηίδας.


   Φυσικά δε θα παραλείψω το πως κρίνει η Δημωλίδω το καλό βιβλίο:

"Ματωμένο Μετάξι - της Μυρτάλη Μπαλάντα-Δανιάτη. Το εξώφυλλό του ήταν όντως θαυμάσιο, ένας πίνακας ζωγραφικής. Μια τσαρική αίθουσα χορού με ζευγάρια να χορεύουν σαν φόντο και απο πάνω μια πανέμορφη κοπέλα με μάυρα μαλλιά και μεταξωτό φόρεμα εποχής να τα κοιτάζει μελαγχολικά. Ήταν πραγματικά υπέροχο. Και η τιμή του δεν ήταν υψηλή για τις ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΕΣ ΟΓΔΟΝΤΑ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ!"

  
   Και αυτο πρέπει να το δειτε αυτούσιο.

"Το 5ο βιβλίο μου, 'Οι ανεμώνες της οργής' είχε πάλι ερωτικό θέμα. Το εξώφυλλο, ακόμη μια φορά εκπληκτικό (χρυσή μου). Μια πανέμορφη κοπέλα με μπλε φόρεμα που στέκεται στην άκρη ενός γκρεμού, διάσπαρτου απο κόκκινες ανεμώνες ενώ ο άνεμος σαρώνει τα κόκκινα μαλλιά της μαζί με το φόρεμα και στη μέση με χρυσά γράμματα ο τίτλος. (κάπου εδώ πήγε να αλλάξει βρακάκι η Χρυσηίδα). Το βιβλίο των 520 σελίδων (παρακλώ!) τελείωσε αυτή τη φορά γρηγορότερα και παραδόθηκε αμέσως. .................. Κυκλοφόρησε 10 μόνο μήνες μετά την κυκλοφορία του προηγούμενου και αυτη τη φορα εμφανίστηκε στη λίστα τω ευπώλητων τεέυταίο, και μόνο για 2 βδομάδες. (ΣΥΜΦΟΡΑ! ΚΑΙ ΣΕ 2 ΜΗΝΕΣ ΒΓΑΖΕΙ ΤΗΝ ΝΕΑ ΚΟΛΛΕΞΙΟΝ Ο ΚΑΒΆΛΛΙ!) ΜΑ τι στο καλό συνέβαινε; (καμια θεωρία συνομωσίας, Χρύσω μου, μην τους ξεσυνερίζεσαι, να σε καταστρέψουν θέλουν). Εντάξει, το είχα γράψει ίσως βιαστικά, όμως ήταν καλογραμμένο, πολύ δυνατή ιστορία, που εξελισσόταν σε σύγχρονη εποχή, είχε έρωτα, πάθος, αγωνία, αλήθειες, όλα τα στοιχεία μιας πετυχημένης συνταγής, ιστορίες που αφορούσαν πολύ τις γυναίκες και είχαν μεγάλη πέραση. 
(μόνο εγώ νιώθω οτι κοροιδεύει ταυτόχρονα και το κοινό της και τον εαυτό της;;;)

   Και το αποκορύφωμα αυτού του σκεπτικού, μια ανταγωνίστρια μπεστ-σελλερ, της οποίας της έφαγε τη θέση και έχει φρυάξει, ξεσπάει στο μονόλογο που θα ζήλευε κάθε μια που θέλει να βγάλει λεφτά εύκολα και γρήγορα: "Όλα έχουν σημασία, το όνομά σου, γι αυτό κι εγώ το άλλαξα κι απο Μαρία το κανα Μάρω, το εξώφυλλο πρέπει να είναι τέλειο, ο τίτλος, η γραμματοσειρά, η ιστορία να είναι με έρωτα και πάθος, να είσαι και εσύ η ίδια άψογη, περιποιημένη, να δίνεις συνεντεύξεις, να κάνεις παρουσιάσεις, όλα έχουν σημασία". Τώρα περίπου, δεν το θυμάμαι επιλεξεί.

 .................Ακολουθούν παράπονα για τον εκδοτικό της οίκο, ο διάλογος με τον εκδότη που δεν την εκτιμάει και τόσο, και της μιλάει σαν να είναι παιδάκι και 3 σελίδες με το πόσο ζάπλουτος είναι αυτός ο κρετίνος, με χρυσό ρόλεξ, ασημένια πόρσε, σπίτι στην Πολιτεία, ταξίδια στο Μόντε Κάρλο, τα προικιά των αδερφών του, όχι, δεν ξεφύγαμε καθόλου απο το θέμα για να δώσουμε ένα μη ρεαλιστικό , παιδιάστικα χρωματισμένο, πορτραίτο ενός χαρακτήρα βασισμένου στον εκδότη που νευρίασε τη Δημωλίδω.


   ΟΛΑ τα βιβλία που περιγράφει με απύθμενο καμάρι, χαίρουν πάντα τέτοιας περιγραφής.
 Και οι τίτλοι απαράμιλλοι, όπως Ραγισμένοι Άγγελοι, Πράσινο Φεγγάρι, Ηλιαχτίδα στο Χειμώνα.

Φαντάζομαι είναι κάπως έτσι:

Νιώθω τις εκδόσεις Penguin να ανατριχιάζουν.

Μα, ας σας παραθέσω και άλλα χωρία, που θα τα ξαναβρείτε!


.....
-(ο σύζυγος) Προχωράει το καινούριο βιβλίο;

-(αυτή, η αιθέρια ύπαρξη) Ναι, έχω ηδη προχωρησει αρκετά.
-Ερωτική ιστορία;
-Τι άλλο θέλουν οι γυναίκες αγάπη μου; Αν δεν τους δώσεις έρωτα, δεν μπαίνουν στον κόπο να χαζέψουν ούτε το εξώφυλλο. Το μάθημά μου το πήρα. (ειδάλλως θα έγραφες ψυχολογικές αναλύσεις εγκληματιών του 19ου αι).

             Ειλικρινά, κάπου εδώ νομίζω οτι μας κοροιδεύει.

-Ε, λοιπον, την ηλιθιότητα των γυναικών αυτη, ποτε μου δεν την κατάλαβα. Προς τι τόσος συναισθηματισμός;
Τον κοίταξα σαν να τον έβλεπα πρώτη φορά.
-Ηλίθιες οι γυναίκες επειδη ειναι συναισθηματικες και ερωτευονται; Απο πότε σκέφτεσαι έτσι;
(κι έτσι, αντιδρώντας υπερβολικά, απλοικά και γυναικουλίστικα, ηρέμησα)
-Ξερόβηξε αδιάφορα. "Παντα έτσι σκεφτόμουν"¨.
-Δηλαδή εγώ που σ ερωτευτηκα ειμαι ηλίθια;
(γιατί αν δεν βάλεις λόγια στο στόμα του άντρα, δεν εισαι θηλυκο)|
-Δε μιλάω για σενα και κάποιες άλλες, ελάχιστες εξαιρέσεις. Μιλάω για το 95% που ζουν κι αναπνέουν μόνο και μόνο για να είναι ερωτευμένες.
(και με αυτον τον τρόπο, η Χρυσηίδα καταφέρνει και βάζει τον εαυτό της στο ευάρεστο 5% σπανίων γυναικών που κρατούν τις ισορροπίες)
-Και το άλλο 5% τι ειμαστε; (ετσι, για να το ακουσουμε εμεις οι 95%)
-Εχετε προσωπικότητα. Μπορείτε και σκεφτεστε και κάτι άλλο πέρα απο τον έρωτα. (να, εδω, βαυκαλίζομαι χρυσή μου. εσυ, τι νεα;)

.......2 γραμμές παρακάτω:

"Δεν ειχα πια όρεξη να συνεχίσω το πεντανόστιμο φαγητό μου. Τελικά τι ρόλο έπαιζα στη ζωή του άντρα μου; (ω ναι, φυσικα και αυτος ο βαθυς διάλογος έδωσε το έναυσμα για καυγά!).......Πέταξα το φαγητό μου στα σκουπίδια επιδεικτικά και παρατώντας με θόρυβο το λερωμένο πιάτο στο νεροχύτη, πήγα στο γραφείο μου να δουλέψω. Το γράψιμο πάντα με έκανε να ξεχνάω (τι σημαίνει λογοτεχνία).

   Βγαινει απο το γραφειο, εχει φυγει ο αντρας, δεν ξερει που έχει πάει, απελπισιά στο γαμο για 1η φορα, πνιξιμο, πρεπει να αλλαξει περιβαλλον. Παει στην πατριδα της, την Κυπρο. Παρουσιάζει τα βιβλία της, ήρθε πάρα πολύς κόσμος και όλοι της είπαν οτι ηταν το καλύτερο βιβλίο της το τελευταίο. Όλος ο κόσμος την αγαπάει πια, ακόμα και στα φανταστικά σύμπαντα του μυαλού της. Δεν ήταν καταπληκτικό αυτό το κεφάλαιο; Ε; Όχι, πείτε!

   Και επειδη πήρατε μια γευση, μην καθομαι να γραφω τα βαρετα κατεβατα, να σας κανω μια σουμα του βιβλίου:

     Κυπραία που γεννιέται τη μέρα που έγινε η καταστρόφα της Κύπρου (ακολουθούν κυπριακά, αδιάφορα μυθιστορηματικά περα-δωθε και γενικόλογοι διάλογοι με σοφιστείες της γιαγιάς, αυτό που αποκαλεί η Δημωλιδω "ιστορική έρευνα"), μετακομίζει στην Αθήνα και δίνει στον πατέρα της 3 υποσχέσεις, κάτι γενικούρες τύπου "Να είσαι καλα, να είσαι τίμια, να είσαι ευτυχισμένη". Αυτό συμβαίνει στην αρχή και δεν επαναλαβάνεται, παρά μόνο στο τέλος.

   Η πρωταγωνίστρια είναι απο τους πιο βαρετούς, αδιάφορους και γυναικουλιάζοντες χαρακτήρες, συν της κακομοιριάς και της μουρτζοχυλόπιτας που τη δέρνει, καθιστούν ένα θλιβερό βλαμμένο, με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του επειδή πουλάει. Κοίτα να δεις τι μου θυμίζει!

    Γράφει το 1ο της βιβλίο και γίνεται τρελό μπεστ-σελλερ, κι έτσι ξεκινάει μια καταπληκτική καριέρα, με ένα βιβλίο ξαπλώστρας το χρόνο και λεφτά. Ρεαλιστικά πράγματα και πάνω απ'όλα καλλιτέχνις η κοπέλα. Παντρεύεται κιόλας ένανε και το μισό βιβλίο είναι για το σπίτι που χτίζουνε και για τα νούμερα πωλήσεων που πέφτουν, για τον ανταγωνισμό απο τις εκδοτικές και τις άλλες συγγραφέις, για την απληστία που της ενέπνευσε ο άντρας της να κάνει πλούσια μετεγγραφή σε άλλον εκδοτικό κλπ. Όλες οι συνάδελφοι άξιες ανταγωνισμού είναι γυναίκες, μόνο ένα γεροντάκι αναφέρεται, κι αυτό ανάξιο πωλήσεων. Θα πρέπει να είναι ο Κώστας Καρακάσης.


   Ξάφνου, άχου άχου, ο άντρας της, που του είχε εμπιστευτεί όλα τα λοτζίστιξ, εξαφανίζεται με τα λεφτά της. Μιλάμε για πανέξυπνο άτομο. Μάλιστα, το σκάει για το Γιοχάνεσμπουργκ με γκόμενα! Κάπου εκεί παθαίνει και κρίσεις πανικού, γιατί κάθε τραγική ηρωίδα που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να παθαίνει απο μια ψυχασθένεια της μόδας. Άσε που αυτό το βιβλίο είναι μια γροθιά στα τρίσβαθα...εντόσθια... κάθε γυναίκας που μπερδεύει την υστερία με την κρίση πανικού και τον πονοκέφαλο με τον Καρκίνο έβγαλα μάνα μου!

   Η δε ερωτική επανάσταση έρχεται όταν βρίσκει έναν άλλο γκόμενο, που τη θέλει, και τον χωρίζει γιατί έτσι. Γιατί δεν ήταν έτοιμη. Και του ρίχνει και το φταίξιμο. Και εν τω μεταξύ έχει μείνει έγκυος, αυτός παντρεύεται άλλη, αυτή γεννοβολάει και γίνεται μια περήφανη σινγκλ μάδα. Που και που πετάει και τίποτα απο την καταστροφή της Κύπρου, για να έρχεται μετά η κυρα-Χρύσω και να λέει σε όλες τις τις συνεντεύξεις οτι έχει γράψει ιστορικοφιλοσοφικό διήγημα, αστυνομικό, επιστημονικής φαντασίας κλπ.

   Και το αποκορύφωμα, που κάπου εκεί πάτησα το καζανάκι και το κλεισα το ρημάδι, ήτανε όταν αποφάσισε να συστήσει τον πατέρα στο παιδί. Τον πατέρα που τον γούσταρε ακόμα και, ω! τι τύχη!, είχε χωρίσει κι ήταν και πάλι ελεύθερος και διαθέσιμος. Ακούστε πως, ακούστε!

   Πάνε όλοι μαζί για καφέ. Αυτός τα πάει ε-ξαι-ρε-τι-κά με το παιδί της πρώην του. Αυτή καταχαίρεται. Το παιδί νομίζει οτι ο πατέρας του έχει πεθάνει υπ'όψιν. Βάζει αυτή το παιδί να γράψει το όνομά του. Και τι γράφει. Στο θεό σας.
"ΑΓΓΕΛΙΚΑ-ΔΩΡΟΘΕΑ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ-ΚΑΡΔΕΛΗ".


Περιμένω 2 λεπτά να ανακτήσετε αυτό που πέθανε μέσα σας.

Ωραία; Συνεχίζω.
Όχι, αλήθεια. Έτσι το βγαλε το παιδί. Και σε παρακαλώ, όχι κοινότοπα πράγματα, ο,τι άλλαζε το άλλαξε!
Μένει αυτός, και ρωτάει γιατί έδωσε το όνομά του στο παιδί, και λέει αυτή "Είναι δικό σου".


Σας αφήνω λίγο να το χωνέψετε γιατί έχει και συνέχεια!


Το 5χρονο, που νόμιζε οτι έχει πεθάνει ο πατέρας του, γυρνάει στον άγνωστο και του λέει "Μπαμπάκα, ήρθες!" και τον αγκαλιάζει!

  Και όμως, υπάρχει κόσμος που ενθουσιάστηκε με την περίοδο με στρας που μόλις σας περιέγραψα. Για την ακρίβεια, είδα σχόλιο που έλεγε πόσο συγκινητικό ήταν αυτό το σημείο για όποιον έχει παιδί. Μάλλον γι αυτό δε συγκινήθηκα. Ναι.

  Γενικότερα όμως, μπήκα να δω κριτικές και να πάρω δύναμη να συνεχίσω το κραχτήριο έργο μου.
Τελικά δεν ξέρω αν πήρα ή αν αποδυναμώθηκα.

Ούτε καν αυτές οι γάτες δεν μπορούν να το χωνέψουν αυτό.

Σορυ αν το άρθρο είναι εντελώς ανοργάνωτο, αλλά το έχω στα σκαριά κανα μήνα και είμαι και συγχυσμένη. Άσε που πεινάω. Πεινάω τόσο που δε θα αυνανιστώ σήμερα. Η Δημουλίδου φταίει. Κόλλησα αγαμίαση.

Γιόυφτος βγήκε στη στεριά για περιπολία

Αυτή τη στιγμή παραπαίω απ τη νύστα, και έκατσα να γράψω ποστ, φανταστείτε πόσο  εξαρτημένο είμαι απ το ίντερνετ. Αλλά θέλω μια επαγγελματική συμβουλή.

    Τελευταία βλέπω πολλά βιντεάκια με μωρά, εγώ που απαξιούσα. Το κακό ξεκίνησε βλέποντας βιντεάκια με σκυλιά. Μετά η σιελόρροια όταν έβλεπα σκυλιά στο δρόμο. Μετά βιντεάκια με μωρά και σκυλιά! Και τώρα αυτό! Τι μου συμβαίνει; Δε θέλω να μου χτυπήσουν τα καμπανάκια απο τώρα!
    Αλλά είναι ήδη πολύ αργά, ήδη με έχω σκεφτει να επιθυμώ κάποιον για σύντροφο, όταν όλη μου τη ζωή παρακολουθούσα τους παντρευόμενους με μια λύπηση, με ένα ύφος "μόνο εγώ κατέχω τη γνώση, κακομοίρηδες", οτι είναι συμβιβασμένοι και θα δυστυχήσουν στην γιάπικη ζωή τους και καλά κουτσούβελα. Και τώρα μου τα γυρνάει τούμπα το ρημάδι το τριλολόι, δεν είναι δυνατόν!!
 
   Αμ το άλλο; Αρχίζω και βλέπω ριάλιτυ και εκπομπές περί διαταραχής φαγητού και αδυνατίσματος; Που κάλλιο να αποδεχόμουν 5κιλο το 5κιλο παρά να τα έχανα; Τι γίνεται ρε παιδιά; Ποιός φούρνος γκρεμίστηκε; Λέτε να γίνω σαν τη μάνα μου σε 3 χρόνια; Μανιακή με την τάξη, τη δίαιτα και την εσώκλειστη οικογενειακή ζωή των καθηκόντων; Δε θέλω....σνιφ...κλαψ...λυγμ.


Μπόνους, ο διάλογος που άκουσα στην τράπεζα:

Γιαγιά γιούφτισα, μαυρογκαγκανιασμένη, ρυτιδιασμένη, με μπλε βελουτέ κοκκαλάκι στα μαλλιά και κολλαριστός τραπεζοϋπάλληλος.

-Κυρία μου, δε γίνεται να κάνω ανάληψη, πρέπει να μου φέρετε χαρτιά.
-Α;
-Λείπουν χαρτιά, δεν μπορώ μόνο με αυτά να σας βγάλω.
-Ντεν έκω καρτιά.
-Δε γίνεται να κάνω ανάληψη έτσι.
-Ντεν έκω καρτιά.
-Δεν μπορώ να βγάλω λεφτά απ'τον λογαριασμό σας χωρίς χαρτιά, δεν ξέρω ποιά είστε.
-Ντεν έκω καρτιά. Εντώ λέει ποιά είμαι (ταυτότητα)
-Πως δεν έχετε χαρτιά; ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, εφορία δεν πληρώνετε; (σώπα ρε μεγάλε!)
-Ντεν έκω καρτιά, πρέπει να βγκάλω λεφτά.
-Δε γίνεται κυρία μου...
-Μα πριν έβαλα!
-Πότε;
-Πριν μια βντομάντα.
-Που;
-Εντώ;
-Εδώ, στη Γιούρομπανκ;
-Τι είνι το γιούρομπανκ;
-Όπως και να έχει, να βάλετε μπορείτε, να βγάλετε δεν μπορείτε χωρίς χαρτιά.
-Πο πο...κι τώρα;
-Να μου ξαναρθετε με αυτά τα χαρτιά, να, σας τα γράφω εδώ.
-Για μένα αυτό το καρτί;
-Για σας.
-Ντεν έκετε τα άλλα καρτιά που τέλει...
-Οχι κυρία μου, αυτά θα τα βρείτε εσείς!
-Κι που θα τα βρω εγκώ αυτά τα χαρτιά;
-Να το δώσετε σε κάποιον να σας πει.
-Σε ποιόνα;
-Να πάτε σε ένα ΚΕΠ, στην εφορία...
-Που να...; Ντε γίνεται να βγκάλουμε λεφτά με το ντιαβατήριο;
-Οχι, κυρία μου, χρειάζονται και τα υπόλοιπα!
-Και πως τα γκίνει, που θα τα βρω εγκώ τα καρτιά...
-ΟΤΕ έχετε;
-ΟΤΕ όκι.
-Ρεύμα έχετε;
-Ρεύμα έκω.
-Να πάρετε έναν λογαριασμό και να πάτε στην εφορία της περιοχής σας.
-Που είναι αυτό;
- Που μένετε; Μισό, να ελέγξω τι λέει εδώ...
-Εντώ γύρω, πατήσα.
-Εδώ λέει Λιόσια! (ΛΙΟΣΑ)
-Ε, ναι, εκεί.
-Θα πάτε στον τάδε δρόμο που έιναι η εφορία και θα πάρετε ΑΦΜ.
-Πο πο...Ντακσει, τι να γίνουμε τώρα. Εσύ κοπέλα μου, ντεν μπορείς να μου βγκάλεις λεφτά; (στην ταμία). Πριν έβαλα και να μην μπορώ να βγκάλω, τι πράμα ειν αυτό, παπαπαπαπαπαπα

Χακούνα Ματάτα

   Οι τελευταίες μέρες έχουν εξελιχθεί σε ένα αέναο γιν και γιαν, σε απανωτά σκωτσέζικα ντουζ, σε μια αδιάκοπη σουρεάλ ειρωνία.

+ Εντάξει, πήγα Ολλανδία. Εντάξει, πριν λίγες μέρες γύρισα κι απ'τα Μάταλα. Και είδα και τον Τόνη Σφήνο επιτέλους, ένα χειμώνα στην Αθήνα, κανείς δεν ερχότανε. Άμα λέω οτι έχω φλώρους φίλους.

- Στα Μάταλα πήδηξα απο ένα βράχο 8 μέτρων και έκτοτε με πονάει η ουρά μου. Είμαι μια αγύμναστη πατσούρω, πάει και τελείωσε.

+ Γυρνώντας βρήκα το σπίτι άδειο. Δεν ξέρω για σας, για μένα είναι θείο δώρο. Ακόμα και το να κάνω κατάληψη στο σαλόνι, που συνήθως κατοικείται απο άλλους, με ενθουσιάζει. Αμέσως θελω να φτιάξω γλυκά, γιατί έχω ησυχία, ή να βάλω δυνατά τη μουσική, χωρίς να φοβάμαι οτι θα δώσω πάλι την εντύπωση εφήβου που θέλει να τραβήξει την προσοχή, και κυρίως, χωρίς γκρίνιες. Ω Θεέ μου, ευχαριστώ για το άδειο σπίτι.

- Το ηχοσύστημα έχει χαλάσει και δεν παίζει δυνατά.

+ Αναβίωσα παλιές μουσικές αγάπες, όπως Pink Floyd και ΝΑΙ ΜΩΡΗ ΜΑΡΛΙΝΜΑΝΣΟΝΑΡΑ!

- Αμέσως πήγα να φτιάξω μια σοκολάτα γκανάς να τη φάω με το κουτάλι, και μου σβώλιασε. Και κόλλησε και στο μπρίκι. Έτριβα σα μαλάκας με ζιφ.

+ Doesn't matter, had chocolate.

-Πήγα Σούπερ μάρκετ και δεν πήρα την καινούρια μερέντα Όρεο.

+ Ηταν η πρώτη φορά που προσπέρασα το σταντ των μερεντοειδών χωρίς να κοντοσταθώ/ ξερογλειφτώ/ απλώσω το χέρι. Να, να, να! Καλά να πάθεις.

- Και που είπα να κάτσω να φχαριστήθω το σπίτι  μου, δεν έκανα τίποτα. Ούτε διάβασα, ούτε μελέτησα, που έχω απωθημένο να το κάνω ελεύθερα, ούτε γλυκά έκανα, ούτε καν έπαιξα πολύ το ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙ στο πλέιστέσιο, το the Last of Us.

+ Είχα παρέα τα γατάκια μου. Οκ, αυτό προσπάθησα για να το γράψω.

- Δεν πα να κάνω ταξίδια, όταν ξαναγυρνάω, τα προβλήματα είναι πάντα εδώ και με περιμένουν. Το μένουμε σπίτι απέτυχε. Ας βγούμε έξω.

+ Βγήκα για κάτι γενέθλια.

- Πήγα φαγωμένη γιατί δεν ήξερα αν θα είχαν φαι, και τελικά είχαν πίτσες ρε πούστη.

+ Είχε έναν κούκλο μάυρο στη γιορτή.

- Ήταν πιασμένος.

+ Δεν ξέρω, πρέπει να γράψω ένα +, εεεε, είδα μια φίλη μου που είχα να δω καιρό. Αλλά απλά την είδα, δε μιλήσαμε.

- Στη γιορτή ήταν όλοι ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ! Όσοι ξέρετε απο μουσικούς, καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό.

+ Μια τούρτα που φαγα ήταν αποτυχία, κρέμα κακάο Γιώτης με ζελέ φράουλα Γιώτης απο πάνω. Πρώτη φορά εγκαταλείπω το κομμάτι μου. Μα γιατί είναι στα + αυτό;

- Με έπιασε λάστιχο μες στη μαύρη νύχτα, ο γρύλος μου ήταν μισός, τελικά με βοήθησε ένας φιλότιμος νεαρός με σιδεράκια, γρύλο και σταυρό. Φορούσα το καλό μου φόρεμα.

+ Είδα ένα φίλο-σούργελο, απο μακριά, που μου φτιάχνει πάντα τη διάθεση.

- Γυρνώντας, το αμάξι χάλασε τελείως. Πριν 2 βδομάδες ήταν για σέρβις. Χέσε με.

 + Το πήρα με τα πόδια και στο δρόμο γνώρισα μια 9μελη οικογένεια γατιών.

- Δεν είχα μαζί  μου λεφτά για τυρόπιτα. Ούτε το κινητό μου. Ούτε γυαλιά ηλίου.

+ Επιτέλους ξύπνησα νωρίς και περπάτησα και λίγο.

- Μπήκα σπίτι, άνοιξα το ίντερνετ.
 Κι όχι μόνο το άνοιξα, έπεσα σε ένα τερατώδες βίντεο, όπου ενας τύπος βγάζει βόλτα το σκύλο του και κοιτάει με προκλητική περιέργεια κάτι μπάτσους ενώ τους τραβάει και με το κινητό για ώρα (ηλίθιος).
 Οι μπάτσοι κινούνται κατα πάνω του κι αυτός βάζει το σκύλο στο αμάξι και παραδίνεται.
 Ο σκύλος, φυσιολογικότατα, νιώθει οτι απειλείται ο μπαμπάς του και αρχίσει και γαβγίζει.
 Μόλις του μπουζουριάζουν τον μπαμπά, πηδάει έξω απ'το αμάξι και πλησιάζει γαυγίζοντας τους μπάτσους.
 Ο αφεντικός προσπαθεί να τον καθησυχάσει, ο σκυλάκος όμως συνεχίσει το γάβγισμα απο απόσταση ενός μέτρου, εφ'όσον οι μπάτσοι ακόμα κρατούν τον μπαμπά του.
 Ο μπάτσος βγάζει το όπλο και στοχεύει, όλη η γειτονιά που έχει πλέον μαζευτεί φωνάζει να μην πυροβολήσει.
 Ο μπάτσος πυροβολεί. 5 φορές.
 Αν είχε πυροβολήσει άνθρωπο, δε θα με είχε σοκάρει τόσο.

+ Αμέσως εκείνη την ώρα είδα ένα σπουργιτάκι που χοροπηδούσε στο μπαλκόνι μου. Προφανώς του είχε μυρίσει το ψωμί που είχα αφήσει να καίγεται όσο έβλεπα το βίντεο. Χάρηκα που δεν ήταν τα γατιά εδώ να το διώξουν κακήν κακώς.

+Τελικά λέω να φτιάσω παγωτό!


Τελικώς, αποκομίζω το συμπέρασμα οτι τα θετικά τα γέννησε το αισιόδοξο μυαλό μου με προσπάθεια. Ας φάω.

ENHΜΕΡΩΣΗ

+ Είπα να πάω μια βόλτα με το 2ο αμάξι, να ξεσκάσω.

- Και το 2ο αμάξι έμεινε. Απο μπαταρία.

+ Τουλάχιστον είχα παρέα όσο περίμενα ΓΙΑ 2Η ΦΟΡΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗΝ ΟΔΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ.

- Κανένας ταρίφας απο την πιάτσα δε φιλοτιμήθηκε να με δανείσει καλώδια μπαταρίας, γαμώ το Χριστούλη τους.

- Το παγωτό δε βγήκε καλό.

+ Πήγα και πήρα παπούτσια γιατί έσκασα ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΚΟΥΣΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΠΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙ ΣΟΠΙΝΓΚ ΘΕΡΑΠΥ

+ Συνάντησα τη γιαγιά μου στο δρόμο, που είχα καιρό να τη δω, και με συμβούλεψε να παίρνω ανατομικά παπούτσια που καλύπτουν το κουντεπιέ, της το χει πει τσαγγάρης, να μην πετάω τα λεφτά μου απο δω κι απο κει, να μην τον παίρνω απο πίσω γιατι χαλάει ο σφιγκτήρας και φεύγουν τα κακά, της το χε πει η μάνα της που ήταν μαία και να μην ασχολούμαι συνέχεια με γκόμενους, γιατί οι άντρες θέλουν να γαμάνε και να φεύγουνε. Να, αν κοιτάξεις τα περιστέρια, φουσκώνουν, τις πλησιάζουν, τις γαμάνε και μετά αμέσως πετάνε και φεύγουν και οι περιστέρες γυρνάνε και μένουν να τους κοιτάνε. Νομίζω οτι πρέπει να εγκαινιάσω ολόκληρο κεφάλαιο με τη γιαγιά.

Για ποιον λόγο να πας στο Άμστερνταμ άραγε;

    Αποφάσισα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου. Ακριβό, όχι παγωτό και μαλακίες. Έβαλα βαθιά το χέρι στην τσέπη και έφτιαξα άρον άρον το σάκο. Η ιδέα υπήρχε απο καιρό, απο καιρό και τα αεροπορικά, αλλά μέχρι και την τελευταία βδομάδα υπήρχε μια αμφιβολία στον αέρα, ένα "να πάμε, να μην πάμε", που οδήγησε στον κακό και αργοπορημένο σχεδιασμό κάποιων λεπτομερειών. Όπως το που θα μείνουμε!

     Τελικά μείναμε όξω απ'τ'Άμστερνταμ, στο Χάαρλεμ. Και όσο κι αν με ξενέρωνε το 17άρι χλμ καθημερινά, και το 7άρι μίνιμουμ ευρώ μόνο για να πατήσω στην πρωτεύουσα, νομίζω οτι άξιζε να δω μια απο τις τόσες μικρές πόλεις όπου ζουν οι, τυχεροί σε πολλά, Ολλανδοί.
    Ολόκληρη η μικρή πόλη, για να μην πω κωμόπολη, έσφυζε απο κόσμο που ψώνιζε,  κόσμο πάνω σε ποδήλατα,  κόσμο που έβγαινε οικογενειακά να βολτάρει,  παιδάκια, σκυλάκια, μαγαζάκια, ποταμάκια και γεφυράκια.
   Στην Ελλάδα, έχω να δω κόσμο να βγαίνει καθημερινή να ψωνίσει και να βολτάρει στα όμορφα δρομάκια της, απο τότε που είχα πάρει εκείνο το γαλάζιο χαπάκι σε ένα πάρτι, αλλά μετά ήρθε ένας μανιασμένος ιππόγρυπας και αποκεφάλισε όσους πίστευαν στον Χριστούλη, κι εγώ έβγαλα τη μπλούζα μου για να τους σώσω και μετά δε θυμάμαι πολλά. Α. Και στην Πρέβεζα.

Μια κακασχήμια, ένα πράμα...Λιόσα και πάλι Λιόσα.

      Τα δε παρτέρια που γέμιζαν την πόλη ήταν εξωφρενικά περιποιημένα, αλλά τι να το κάνεις, τους μαραίνονται όλα το χειμώνα που βαράει μείον για κανα 6μηνο, ΜΟΥΑ ΧΑ ΧΑ! Δεν είμαι εκδικητικός άνθρωπος, απλά είχα ονειρευτεί Μάιο, Ευρώπη και Άνοιξη, με παρκάρες ανθισμένες και γλυκό καιρό, και μετά πήγα στην Ολλανδία κι έφαγα τ'αγγούρι. 

      Η δε πόλη, είχε ένα τεράστιο, για το μέγεθός της, κέντρο, πλακοστρωμένο και πεζοδρομημένο, γεμάτο απο γλυκύτατα μικρά μαγαζάκια, όνειρο πολλών απο μας, σε κάποιο άλλο σύμπαν, αν όλα έπεφταν έξω. Πόσοι απο μας δεν έχουμε πει "Πόσο ωραία θα τανε, αν τελικά τα παρατούσα όλα και άνοιγα ένα μικρό χαριτωμένο-μερακλίδικο μπαράκι/καφενεδάκι/τσαγερία/δισκάδικο/βιβλιοπωλείο/βαλτε ο,τι θέτε";; Ε, εκεί το κάνουν πράξη πολλοί, απ'ο,τι φαίνεται. Μωλ δεν είδα. Ούτε πολυκαταστήματα.

Δισκάδικο που άφηνε να βγει έξω η έθνικ μουσική που έπαιζε.

Ανάθεμα κι αν έχω δει τέτοιο μαγαζί εδώ. Νάκας και Γαίτάνος. Bonus, το παιδάκι που χτυπάει το κουδούνι!

    Και τέλος, για το Χάαρλεμ, να αναφέρω οτι μπορεί να μη μέναμε σε ξενοδοχείο, ή πανω σε ποτάμι, αλλά μέναμε σε ένα παλιό σπίτι τύπου-ποταμού, το οποίο ήταν ένα υπέροχο διαμέρισμα. Που μας κόστισε κάτι παραπάνω, καθώς το κλείσαμε τελευταία στιγμή.
   Τα φτηνά είχαν τελειώσει, και μάλιστα τα είχαν πάρει κάτι Αγγλάρες που έιχαν έρθει την ίδια περίοδο για τον τελικό του ΟΥΕΦΑ. Γι'αυτο και μέναμε στο Χάαρλεμ, τι νομίζατε; Μας πήρε ο πόνος για εναλλακτικό τουρισμό; Οχι. Για ναρκωτικά και σεξ πήγαμε.

ΕΔΩ μέναμε! Το άσπρο, όχι το Ποποκατεπέτλ.

    Και το καλό όταν μένεις σε μη τουριστικές γειτονιές, είναι οτι έχεις και τις φολκλόρ εκπλήξεις, όπως η θέα της τεράστιας γοτθικής εκκλησίας, της οποίας ο Κουασιμόδος μας ξυπνούσε τα μεσημέρια με εκπληκτική σολιστική ικανότητα στις καμπάνες.

Θέα απ'το παράθυρο.

    Εντύπωση μου έκανε οτι τα παλιά σπίτια δεν είχαν παντζούρια στα παράθυρα, ούτε διπλά τζάμια, παρά το κρύο. Και οτι είχαν πολύ μεγάλα παράθυρα, με αποτέλεσμα τα δωμάτια να είναι φωτεινά, παρά τις ατέλειωτες συννεφιές.


    Να σημειώσω οτι δε βάζω φίλτρα στις φωτογραφίες μου γιατί βαριέμαι και το θεωρώ καγκουρομούρικο έως κουλτουροδήθεν. Οπότε έχετε ακατέργαστα φωτογραφικά διαμάντια. Απο το γυμνό φακό μου και το κουλό μου χέρι.



   Ας περάσουμε στο παρασύνθημα όμως. Άμστερνταμ! Αυτή η άσχημη πόλη.

 
    Αυτό είναι ένα απο τα δεκάδες ρημαδιασμένα ποταμάκια-με-γεφυράκια που με αποπροσανατόλιζαν τελείως. Κάθε φορά που έφτανα σε μια τέτοια διαστάυρωση, νόμιζα οτι είμαι στο ίδιο σημείο, αλλά όχι! Γιατί το μικρό μου μυαλό έχει συνηθίσει μια πόλη να έχει 1, ένα, ποτάμι. Όχι 15 παραποτάμους με τα παρααυλάκια τους.

   

     Ποικιλία υπήρχε επίσης στα ποδήλατα. Ποδήλατα παντού. Ποδήλατα δεμένα σε όλες τις κολώνες και τα παγκάκια και τα κάγκελα. Ποδήλατα μεγάλα. Ποδήλατα μικρά. Ποδήλατα διπλά. Ποδήλατα παλιά για φυσικό αντικλεπτικό. Ποδήλατα με καρότσα μπροστά και αδιάβροχο υπόστεγο για να βγάζεις βόλτα τα σκυλιά σου και τα παιδιά σου. Ποδήλατα ταξί.

Κλασσικοί ταρίφες, πιάσαν την κουβέντα μες στο δρόμο.

 

       Και φυσικά, αμάξι ούτε για δείγμα. Απορώ τι κάνουν όταν χιονίζει ως τη μέση. Απο την άλλη, πάρκινγκ για ποδήλατα έπρεπε να ιδρώσεις για να βρεις. Πολλοί είχαν το συνήθειο να το δένουν μονάχο του, στη ρόδα του. Πολλοί επίσης έκλεβαν τα καινούρια ποδήλατα.

      Γενικά, όλη η πόλη προσφερόταν για ατέλειωτη βόλτα -ειδικά άματις ήσανε μαστουρωμένος-, και νομίζω αρκεί να χαζέψεις τα παραποτάμια σπιτάκια για να πεις οτι είδες Άμστερνταμ. Ιδού η συνοικία Τζόρντααν, διάσημη για άσκοπο μαστουρωμένο βολτάρισμα.

       Στη συνοικία Τζόρντααν ήταν και το σπίτι της Άννας Φρανκ, πλέον μουσείο. Αν και δεν ήθελα να φάω το χρόνο μου σε τουριστικά μουσεία που δεν προσφέρουν τίποτα παρα αδιάφορα εκθέματα ή κάνουν το μολύβι που άγγιξε ο Μότσαρτ στα 5 του κεντρικό έκθεμα μιας αίθουσας, κάτι με οδήγησε να πάω σε αυτό το μουσείο. Και ήταν απο τα καλύτερα που έχω πάει ποτέ. Και τα πιο συγκινητικά.

 
       Σε έβαζε στο κλίμα δείχνοντάς σου πως τα μπροστινά δωμάτια ήταν κάποτε εταιρία εισαγωγών, με γραφεία, γραμματείς και αποθήκες με κούτες με πράγματα, που ανήκε στον πατέρα της.
     Ακολουθούσε μια ενημέρωση για το οτι μετανάστευσαν στην Ολλανδία απο τη Γερμανία για να γλιτώσουν, έστησαν την επιχείρηση και μετά πλάκωσαν οι Γερμανοί, απαγορεύοντας στους Εβραίους, μεταξύ άλλων, να έχουν εταιρίες, να βγουν απ τη χώρα και να στέλνουν γράμματα.

    Και μετά σε έβαζε να ανέβεις τις ίδιες στενές, ξύλινες σκάλες του παραποτάμιου σπιτιού, που έτριζαν σε κάθε σου βήμα, και να πας στα πίσω και πάνω δωμάτια του σπιτιού, προσπερνώντας πόρτες όπου έμεναν ανίδεοι ένοικοι, και να πας στην κρυψώνα όπου εξαφανίστηκαν 2 Εβραϊκές οικογένειες για 3 χρόνια.

    Πίσω απο τη βιβλιοθήκη-πόρτα ήταν τα μικροαστικά δωμάτια όπου στοιβάζονταν οι νοματαίοι, 8 άνθρωποι που έπρεπε να συμβιώσουν μεταξύ τους σε έναν μικρό χώρο, μέχρι την απελευθέρωση.

    Ωραίο να το βλέπεις στη Λίστα του Σίντλερ, αλλά πατώντας σε ένα σπίτι με ιστορία, νιώθεις πως αυτά τα ντουβάρια έχουν ποτίσει απο ψυχές ανθρώπων που έζησαν 70 χρόνια πριν και είναι πλέον νεκροί.

   Νιώθεις το σκοτάδι παντού, απο τα βαμμένα μαύρα παράθυρα και τις μαύρες κουρτίνες που δεν άνοιγαν ποτέ και για κανένα λόγο.

O πατέρας της Άννας, χρόνια μετά την απελευθέρωση.

   Νιώθεις τα σάπια, ξύλινα πατώματα να αντηχούν σε κάθε σου πάτημα, και τα υδραυλικά της μοναδικής τουαλέτας να ουρλιάζουν μέσα στους σωλήνες.

    Νιώθεις οτι μέχρι να σκοτεινιάσει και να αποκτήσει ξανά ζωή το οίκημα απο τους υπόλοιπους ενοίκους, κανείς απο τους 8 φυγάδες δεν πρέπει να περπατάει, να μιλάει, να μαγειρέψει, να πάει στο μπάνιο ή να ανοίξει τη βρύση.

   Νιώθεις οτι η ώρα δεν περνάει με τίποτα, ακόμα κι αν είχαν ένα σκασμό βιβλία, τηλεόραση, ράδιο, πλειστέισον, ίντερνετ και ένα καλάθι χειροτεχνίες. Η ώρα δεν περνάει με τίποτα σ'αυτό το σπίτι που δεν έχεις κάτι να απασχοληθείς. Που μπορείς μόνο να ψιθυρίζεις.

    Νιώθεις πως μόνο η Άννα προσπάθησε να κάνει πιο ανεκτή την καθημερινότητα και πιο ευχάριστο το σπίτι, κολλώντας στους τοίχους εικόνες απο τα ενδιαφέροντά της. Πως η μόνη ηλιαχτίδα κανονικής ζωής ήταν το περιοδικό Κινηματογράφου που της έφερναν κάθε εβδομάδα.

    Νιώθεις πως στην ευρύχωρη κουζίνα, όπου μαζεύονταν και οι 8 το βράδυ, μαζί με τους Ολλανδούς που τους κάλυπταν, πολλές φορές, οτι ήταν η πιο χαρούμενη ώρα της ημέρας, η ώρα που έτρωγαν και μιλούσαν. Ενδεχομένως να τους ξέφευγε κι ένα γέλιο που θα πρεπε πάραυτα να πνίξουν.


      Και τέλος, φτάνεις στη σκαλίτσα που οδηγεί στη σοφίτα, κοιτάς πάνω και βλέπεις το μοναδικό ακάλυπτο παράθυρο, το φεγγίτη! Το μοναδικό σημείο που έβλεπε άφοβα ουρανό, και λίγο απο το δέντρο της πίσω αυλής! Κάθε πρωί τα παιδιά πήγαιναν και κοιτούσαν αυτό το δέντρο, κι αυτό το κομματάκι ουρανού, κι αυτό ήταν το πιο κοντινό στο παίζω, γελώ, τρέχω. Μετά απο όλο αυτό το τρομοκρατικό σπίτι, αυτό το δέντρο είναι σχεδόν ο μόνος λόγος να ελπίζεις.

      Όπως είναι γνωστό, κάποιος τους κάρφωσε, τσουβαλιάστηκαν άρον άρον σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, το καλοκαίρι του '44!, και πρόλαβαν οι 7 απο τους 8 να πεθάνουν μέσα σε 8 μήνες, 2 μήνες πριν την απελευθέρωση του '45. Η Άννα πέθανε μετά την αδερφή της, πιστεύοντας οτι και οι δυό της γονείς είχαν πεθάνει. Όμως γλίτωσε ο πατέρας, μονάχα αυτός.

...Διάλειμμα για χαρτομάντηλα...

Κατώφλι πλοιαρόσπιτου.

     Στο Τζόρντααν είχε και πολλά πανέμορφα σπίτια-πλοία. Επίσης είχε δημόσιους κήπους, κρυμμένους στους ακάλυπτους κάποιων σπιτιών, και θα έπρεπε να ξέρεις για να τα βρεις, και να περάσεις απο την ιδιωτική αυλή του σπιτιού για να αράξεις στον μυστικό-δημόσιο κήπο. Δεν βρήκα ποτέ τέτοιον κήπο όμως.

     Πουτάνες είδα μπόλικες, αν και όχι τόσο κουκλάρες όσο περίμενα. Βέβαια, ίσως δεν είναι αυτός ο σκοπός, ίσως είναι καταπληκτικές επαγγελματίες και να άξιζαν ακόμα κι έτσι το 50άρι το τέταρτο. Ναι. 50 ευρώ για 15 λεπτά fuck and suck, condom included.
    Θα ήθελα να σας μεταφέρω τα στενοσόκακα με τις βιτρίνες και τα κορίτσια στα μικροσκοπικά βρακάκια τους που πόζαραν βαριεστημένα ή μιλούσαν στο κινητό, όταν δεν είχαν την κουρτίνα κλειστή. Αλλά οι ίδιες και οι μπράβοι τους είχαν διαφορετική άποψη για τη φωτογράφιση.
    Έστεκαν σεμνές-σεμνές όλες, ο,τι περιβολή κι αν φορούσαν, ζαρτιέρες, δερμάτινα, απλά εσώρουχα, κορμάκια, δυό πινέζες και μια τιράντα, πάντως τα κοινωνικώς προκλητικά σημεία ήταν πάντα καλυμμένα. Δωματιάκια 2 επι 3, με ένα κρεβάτι και ένα νιπτήρα, τα κορίτσια πάντα στην τρίχα, και στο 14ο λεπτό είσαι έξω, κι αυτές πλυμμένες κι έτοιμες για τον επόμενο. Κι απ'έξω να περνοδιαβαίνουν ανενόχλητοι Ολλανδοί με τα παιδάκια τους, θαμπωμένοι απ'τα κορίτσια τουρίστες και θολωμένοι απ'τη μπύρα Αγγλάρες.

Αυτό το κενό ανάμεσα στα σπίτια, είναι ο στενότερος "δρόμος" της Ευρώπης. Με βιτρίνες.

     Παρεμπιπτόντως, πόσο ασέξουαλ είναι αυτοί οι Άγγλοι; Μεθυσμένοι/αμέθυστοι. Ο μόνος λόγος που κοιτούσαν τα κορίτσια, προσπαθώντας ταυτόχρονα να εστιάσουν, ήταν για να αποφανθούν μεγαλόφωνα μετά, λίγο απ'το κρυομπλαζέ χιούμορ τους. Επίσης, πιάσαμε κουβέντα με έναν Άγγλο σε ένα κόφισοπ, και ενώ τον κεράσαμε και μισό τσιγάρο μη σου πω, αυτός ούτε που έκανε την κίνηση να κεράσει απ το δικό του. Ουουουστ, κακέκτυπο του Σκρουτζ! Ο Σκρουτζ τουλάχιστον ήταν Σκωτσέζος και είχε πιο πολλή πλάκα απο σένα, απόγονε του Χιού Γκραντ, έμπλαστρο για καταψύκτες, βασιλολάγνε φλώρε που ροκάρεις με british pop.

   Όσον αφορά τον σεξοτουρισμό, έβριθαν απο σάπια σεξ σοπ, κυριλέ σεξ σοπ, πανάκριβα σεξ σοπ και μια πιασάρικη αλυσίδα προφυλακτικώνε. Άσε, και λύσσαξα να πάρω ένα sex toy, απο πολύ γνωστή εταιρία πορνό, γαλλικιά, και μου σπασε στο πρώτο δοκιμαστικό, ούτε τα ρούχα μου δεν είχα προλάβει να βγάλω!! Άντε, να το πω, MARC DURCEL λέγεται η κωλοεταιρεία, μιας και δεν έχει εγγύηση και δεν μπορώ να το πάω στο μάστορα, να τη δυσφημίσω τουλάχιστον!

     Αλλά φυσικά, τα καλύτερα μαγαζιά για να πας στο Άμστερνταμ είναι κάτι ήσυχες καφετέριες, με ήσυχους κατοίκους και σπάνια με μουσική, με περιορισμένο μενού και ασυνήθιστα χύμα ντεκόρ. ΤΑ ΚΟΦΙΣΟΠ!!

    Kαι μιλώντας για κόφισοπ, να πω οτι είναι αδιαμφισβήτητα ένας, για να μην πω Ο, πόλος έλξης για το Άμστερνταμ, βεβαίως βεβαίως.
    Μετά απο αυτά που είδα, διαβάζω διαφημιστικά απο πρακτορεία και γελάω. Κακομοίρηδες! Ναι, πάρτε την οικογένειά σας και πηγαίντε βόλτες στα μουσεία!!
   Ειλικρινά απορώ. Γιατί διαλέγουν να πάνε γκρουπ ολόκληρα μεσήλικων, κυριλέ και συνταξιούχων, τη στιγμή που είναι τόσο αδιανόητο γι'αυτούς αυτό που έχει να προσφέρει αφειδώς αυτός ο προορισμός;; Που είναι η νομιμοποίηση και οι πουτάνες! Και απλά πηγαίνουν σε μουσεία και δρομάκια, αφήνοντας ένα τεράστιο μέρος των παροχών της Ολλανδίας ανεκμετάλλευτο.
    Να πω επίσης οτι αυτό ακριβώς νόμισε οτι πάω να κάνω η μάνα μου. Οπότε πάρτε μια φωτογραφία απο διεργασίες που γίνονται στα λεγόμενα κόφισοπ απο χασικλήδες, που βρήκα τυχαία στο ίντερνετ:

      Και σε αυτά τα χαμαιτυπεία, όπου δεν σερβίρεται αλκοόλ, παρα μόνο σάπιες (ή πεντανόστιμες!) σοκολάτες και καφέδες φίλτρου, αναψυκτικά και ενεργειακά ποτά με γεύση αντιβίωση, μπορείς να αγοράσεις με το γραμμάριο διάφορα είδη χασισιού, χόρτου, μαριτζουάνας και φούντας, με κορυφαίο είδος το Καλαματιανό! Άλλα είδη που κάνουν θραύση είναι τα haze και οι "σοκολάτες". Επίσης, μπορείς να δοκιμάσεις πράγματα που ούτε κατα διάνοια θα πέσουν στα χέρια του φτωχού, παράνομου χασίκλα σε άλλα κράτη, όπως το εξαερωμένο/εξαχνισμένο χόρτο σε vaporiser. Ένας υγιεινός τρόπος να βάλετε την βλαβερή αυτή ναρκωτική ουσία στα πλεμόνια σας, χωρίς τις καρκινιάρικες συνέπειες του νόμιμου καπνού! 

ΑΙΣΚΟΣ!

Περισσότερα για τα κόφισοπ αργότερα.

3 μαγαζιά που μπήκα είχαν γάτο, και πριβέ πορτάκι, για όταν τονε πρήζαμε. Ο πιο κακός και βαρύμαγγας ήτανε αυτός του "420". Όχι, πάρε φάτσα:

Ναι...Ναι! Πιείτε εσείς, να παίρνω γατοτροφή gourmet εγώ. Πειναλέηδες.

      Γενικά, πολύ φιλόζωοι, γατόφιλοι και κυνόφιλοι και ζωόφιλοι οι Ολλανδοί.

Αυτή ήτανε πιο φιλική, έως ευγνώμων. Μάλλον οχι οικόσιτη, δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια καλοσύνη.

Σε καφετέρια.

    Εκτός απο το Άννα Φρανκ, πήγα και στο μουσείο Μαριχουάνας!! Το οποίο είχε 9Ε είσοδο για να μπεις σε 2 ξεχωριστά "μουσεία", απο 2 αίθουσες το καθένα. Οκ...

     Γενικά, απο τέτοια τουριστικά εφυολογήματα βρίθει το Άμστερνταμ. Μουσείο Γάτας, Μουσείο Διαμαντιών,  Μουσείο Τυριών. Εγώ είπα να αφήσω τους πουλημένους οδηγούς που προτείνουν όποιο μαγαζί τους λαδώσει καλύτερα και κατέβασα ένα απλικέισο στο κινητό. Χωρίς ίντερνετ, έβλεπες βαθμολόγηση απο τον κόσμο και σχόλια και με gps σε οδηγούσε εκεί που ήθελες, μάλιστα είχε και πυξίδα που σου έδειχνε προς τα που να στρίψεις και σε πόσα μέτρα φτάνεις! Πολύ με άρεσε αυτό, ένιωθα όλη μέρα σαν την Ποκαχόντας.

       Τέλος πάντων, τα εκθέματα στο Μαριχουάνας ήταν ενδιαφέροντα στο ιστορικό κομμάτι, με τις χρήσεις της ανα τους αιώνες και αναλυτικό βιβλιαράκι που σου εξηγούσε όλα τα εκθέματα. Ειδικά στη νεότερη ιστορία του όμως, απο τον 19ο αι. και μετά, επικεντρωνόταν αποκλειστικά: Στη. Φαρμακευτική. Νομιμοποίησή. Της. Στο πως όλο το 1800+ τη χρησιμοποιούσε φαρμακευτικά ο κάθε κομπογιαννίτης και φαρμακοποιός και γιατρός, ενα σωρο αρχαϊκά μπουκαλάκια για του λόγου το αληθές και δηλώσεις διασήμων υπερ της. Αφίσες σωματείων για την αναγακαιότητά της ως φαρμακευτικό προϊόν και ο πούστης ο Κλίντον που την κακολογούσε. Και φυσικά, ένα δωμάτιο-φυτεία!

      Ένα πρωινό όμως, μεσημέρι, 3 η ώρα, αποφάσισα να φάω με άδειο στομάχι ένα "σπέσιαλ" κέικ και να πάω σε ένα κανονικό μουσείο, το Βασιλικό. Έφτασα 1,5 ώρα πριν κλείσει, στο τσακίρ κέφι. Το άγχος οτι θα δώσω 15 ΕΥΡΩ ΕΙΣΟΔΟ και δε θα το δω με την ησυχία μου, μετέτρεψε το τσακίρ κέφι σε τσακίρ υστερία. Πλέρωσα και 5 ευρά για την 1ωρη ξενάγηση με τα χάιλάιτς, που να σας περιλάβει ο Χαϊλάντερ και να σας πετσοκόψει φέτες, άχρηστοι, τεμπελαραίοι ξεναγοί και φραγκορουφήχτρες ταμίες.

     Η φλώρα και πανάχρηστη ξεναγός μας πήγαινε σε ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΜΑΛΑΚΙΕΣ, και εχω δει αρκετά μουσεία για να πω τι είναι πραγματικά ενδιαφέρον. Οχι, ιστοριούλες με την Αγιά Τσετσίλια που άναψε ένα κερί και απεικονίστηκε στην εικόνα, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Ή με το ηλίθιο παραμυθάκι πίσω απο ένα αρχαίο Κινέζικο άγαλμα.

     Αμ και ωραίο έκθεμα να έβρισκε, καθόταν και σου έλεγε ποιος το παρήγγειλε και πόσο καιρό το συζητάγανε με τον καλλιτέχνη. Πες μου κυρά μου κάτι πιο ποιητικό, κάτι για την τέχνη, κάτι για μια πραγματική ανρθώπινη ιστορία με συναισθήματα γι αυτό το έργο, μαλάκω, βλαμμένη, ξενέρωτη σακαφιόρα, που κάνεις κολπικές πλύσεις πριν και μετά τη συνεύρεση. Πολύ με τσάντισε. Άσε που φλυαρούσε με μαλακίες και τελικά μέσα σε 1 ώρα μας έδειξε 7 πράγματα!!! 7!!!! ΕΦΤΑ!!!! Να΄ναι οι συνευρέσεις της για την υπόλοιπη ζωή της.

     Απο τα υπόλοιπα που πρόλαβα να δω απο το περίφημο Βασιλικό Μουσείο, που ήταν το περισσότερο κλειστό για 10 χρόνια και τώρα ξανάνοιξε, ήταν Ασιατική τέχνη, Ινδονησιακά και Κινεζικά κυρίως. Όπου είχαν και αποικίες και πλιατσικολόγησαν ανενόχλητοι οι Ολλανδοί.

    Κατα τ'άλλα είχε μια κλανιά Βαν Γκωγκ, μια πρέζα Ρέμπραντ, μια τρίχα Γκόγια, μιλάμε απο 1 ασήμαντο πινακάκι είχαν (νταξ, οχι στον Ρεμπραντ, ήταν μεγάλος αυτουνού), και το ανέφεραν στο πρόγραμμα σαν κράχτη. Περάστε κυρίες και κύριοι, έχουμε Βαν Γκογκ! Τι είχαν απο Βαν Γκωγκ;;;ΑΥΤΟ!

ΜΟΝΟ!

   Εγώ βρήκα ενδιαφέρουσα και την Ασιατική τέχνη πάντως...

Κι απο Βερμέερ είχαν αυτό! Ε δε με χέζετε.

Επίσης είμαι πολύ περήφανη για αυτή τη φωτογραφία, την οποία τράβηξα τυχαία, και πέτυχα το μόουντ στην φωτογραφική.

Μετά απο όλη αυτή την ψυχική κούραση, έπρεπε κάπως να ξεκουραστούμε.  Επειδή δεν μου αρέσει να λέω τα προσωπικά μου, θα παρεμβάλλω άλλη μια φωτογραφία που βρήκα τυχαία στο ίντερνετ.

     Κάποια στιγμή, εδέησα να πάω και στη Χάγη. Δεν μπορώ να πω οτι τρελάθηκα. Σαν ένα μεγάλο Παλαιό Ψυχικό ήτανε. Με καναν ουρανοξύστη και κανα παλάτι, να σπάει η ομοιότητα.  Και πολυσύχναστους δρόμους και μαγαζιά, για να ξεφύγουμε εντελώς απ το Παλαιό Ψυχικό. Τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια και τα Παλάτια/Βουλές δε μου λέγαν τίποτα το συνταρακτικό. Συνταράχτηκα όμως όταν μπόρεσα να αράξω σε ένα όμορφο πάρκο, με παπιά και χήνες, με θέα τη λιμνούλα και το παλάτι, και να φάω καμιά χιλιάδα Μ&Μς. Και να κάνω κι ένα τσιγάρο βρε αδερφέ......

  Ε, μετά απο αυτό, πείνασα, και ήταν απο τις λίγες φορές που έφαγα σε εστιατόριο και όχι σε Burger King. Το εστιατόριο λεγόταν umami, και έχοντας ακούσει για το ουμάμι ουκ ολίγες φορές απο ένα αγαπημένο βλογ, το My little expat kitchen, αποφάσισα να κάνω την αλλαγή. Το εστιατόριο ήταν ασιατικό και είχε πιάτα με την 5η γεύση, την ουμάμι. Οπως τα μανιτάρια, η παρμεζάνα, κάποιες χειμερινές σούπες, αυτά είναι ουμάμι. Δεν ειμαι ειδική. Πάντως τα περισσότερα πιάτα γάμησαν, και είχα και κακομαθημένο στο φαϊ μαζί μου.

Άθικτο πιάτο δεν θα δείτε, πεινούσα πολύ.

Αυτό ήταν νομίζω συνηθισμένο πιάτο σε ασιατική κουζίνα, μοσχάρι με γλυκοξινη σάλτσα και διάφορα λαχανικά που δε θα βρεις ποτέ στη λαϊκή.

 

Η σαλάτα απο φύκια τα σπαγε!!! Έδερνε! Εφαγα 2 τέτοια. Ήταν και καταπράσινη, σε ενέπνεε ρε παιδί μου! Εκτός κι αν είσαι κακομαθημένο στο φαϊ, οπότε και να δοκιμάσεις, και μόνο που είναι πράσινο, κάπως θα σου ρθει.

     Εκεί που νιώθω σαν να τρώω άβα περλέ, είναι όταν πνίγουν το φαϊ στο τζίντζερ. Υπέροχο το τζίντζερ, ναι, αλλά μόνο μια φορά το ένιωσα, που είχαν βάλει λιγο και όντως ανέδειξε το γλυκό. Άμα το πνίξουνε, δεν τρώγεται ρε παιδί μου, είναι σαν απορρυπαντικό πιάτων με άρωμα αντιβίωση.
 Και μιλάω εγώ που τα τρώω όλα, ε. Τραχανα ξινό, μαλάκια, μπρόκολο, όλα τα όσπρια, τις αγγινάρες της γιαγιάς μου, λαχανόρυζο, εντόσθια απο ψάρια κατα λάθος και μακαρόνια με μελάνη σουπιάς.
Ε, το τζίντζερ και το γάλα καρύδας, μόνο σε εξαιρετικές, πετυχημένες περιπτώσεις! (βλ. Tikka Massala καλομαγειρεμένο). Αυτή η περίπτωση με το γάλα καρύδας και γαρίδες, δεν ήταν μια απ' αυτές. Καλομαγειρεμένο φαινότανε, τι να πω...

 Κι επειδή η Ολλανδία, και η Ασία, έχει μπόλικο ψάρι, συνδυάστηκε η πρώτη ύλη με την τεχνογνωσία σε αυτό το πιάτο, το οποίο ήτανε κάτι σε γλώσσα/μεγάλο γκρι ψάρι νόστιμο, τηγανητό και νιανιαρισμενο, με λαιμ και κάτι τέτοια. Ρε γαμούσε!

ΜΠΕΕΕΡΠ

Bonus, ενα σκυλάκι Χαγίσιο.

     Επιστρέφοντας στην πρωτεύουσα και βολτάροντας, έγινα όπως πάντα φίλη με την Πανίδα του τόπου. Εδώ ένα πουλί που με υποδέχτηκε στη φωλιά του με πολλαπλά "Κρα".

     Αυτός ο κόρακας με μπλάνκο στο δόξα πατρι με ενημέρωσε για την όπερα. Αντε καλά, είχα ενημερωθεί κανα 2μηνο πριν για την υπεργαμάτη παράσταση, και τα μόνα εισιτήρια που συνδύαζαν 2 θέσεις διπλα-δίπλα με "βλέπω τους γαμημένους υπότιτλους", ήταν αυτά των 77 ευρώ!!!! Στα 30 και στα 50 δεν έβλεπες υπότιτλους ρε παιδιά, αν έχουν το θεό τους. Κι έτσι, τα έσκασα, γιατί παίζαν την αγαπημένη μου όπερα, την Τραβιάτα, με την σκηνοθεσία που αγάπησα.

   Βέβαια, εγώ Marina Poplafskaya περίμενα, μια τσουπωτή μελαχροινη μου βγήκε, αλλαγή της τελευταίας στιγμής. Αλλά χαλάλι, καλή ήτανε. Σαν Netrepko-Villazon κανείς, αλλά γενικά δώσαν πόνο οι άνθρωποι. Εκτός απο τον τενόρο, που ήταν γκέι και δεν ήθελε να δώσει πόνο, ήθελε να πάρει. Ismael Jordi. Κρυόκωλος. Εντάξει, δεν σου αρέσει η υπερχυμώδης μελαχροινή με την κωλάρα. Υποκρίσου όμως λίγο βρε πουλάκι μου! Αυτή γιατί υποκρίθηκε οτι της αρέσει το τσιλιβίθρικο σώμα σου και τα αδερφίστικα φρύδια σου; Να μαστε δίκαιοι.

   Μετά απο όλα αυτά τα κουραστικά, έπρεπε να ενημερωθούμε για το αποτέλεσμα του Ουέφα και να μην πάμε σε μαγαζί με Άγγλους. Οπότε καταλήξαμε εδώ.

   Ε; Ε; Εξαίρετο, ε;

Ε, μετά έιπα να πάω κι ένα Ρόττερνταμ, να δω περι τι ο λόγος. Πολύ μοντέρνο και ουρανοξύστης ρε παιδί μου.

Και αμέτρητα ακριβά μαγαζιά, με αμέτρητους δρόμους σαν κι αυτόν. Κι αμέτρητη βροχή. Και άθλια κόφισοπ. Εκει που πήγα εγώ, είμαι σίγουρη οτι δεν πήγα στα καλά.

Τα κυβικά σπιτάκια.

Κάπου εδώ ήτανε ο Σαλονικιός κι έκραζε τη βρώμα της θάλασσας και τη συνέκρινε με το Θερμαϊκό.

Υπερμοντέρνος σταθμός σε σχήμα λουμπάγκο.


Αλλά μας γάμησε ο καιρός στο Ροτερνταμ, τέτοια βροχη δεν την άντεξαν ούτε τα αδιάβροχα, καλά, οι ομπρέλες δεν είχαν καμία ελπίδα με τον αέρα. Δάκρυσε και ο φακός...

Να τελειώσω με μια τελευταία φωτογραφία απο Άμστερνταμ, και με τους ενδιάμεσους σταθμούς.

Τι εννοώ; Μα η Ελλάδα είναι πλέον η επαρχία της Ευρώπης. Αυτό σημαίνει οτι μόνο με ανταπόκριση πας Άμστερνταμ. Αυτό σημαίνει οτι σταμάτησα στο  Μόναχο και στη Ζυρίχη. Απο κάμποσες ώρες. Αλλά να τι αποκόμισα!

Τα beer garden στο κέντρο του Μονάχου, με βροχούλα και γεμάτο.

Το τελευταίο Burger King γεύμα, με όλη την ποικιλία σος. 

Οι Άλπεις απο το αεροδρόμιο της Ζυρίχης.

Και η σοκολάτα που δεν είχα λεφτά να πάρω. Γιατί, μεταξύ των άλλων ταλέντων μου, είναι να αδειάζω παντελώς το πορτοφόλι μου. Οταν λέμε παντελώς, εννοούμε οτι στα διόδια απο το αεροδρόμιο προς το σπίτι, τα μετράγαμε.

Ουφ, αρκετά, κουράστηκα για σήμερα. Δεν θα αυνανιστώ.