Είμαι εγώ η ΣέιλορΜουν. Ή ο Μιτς Μπιουκάννον?

    Έχω ζεσταθεί τώρα και σας προσφέρω ποστ με τη σέσουλα. Είναι που με εμπνέετε. Πάμε λοιπόν για άλλο ένα ανούσιο ποστ.


     Το λοιπόν, πήγα χτες σε ένα trash πάρτυ, και μέσα απο τον ερασιτεχνισμό του ντι-τζέι που νόμιζε οτι παίζει για τη μάζωξη του ξαδέρφου του στα Γκράβαρα, κατόρθωσα και κράτησα τα καλύτερα. Απ΄το πολύ 90'ς λοιπόν, επαθα νοσταλγία και θα κάνω μια τετριμμένη, ξανα-ειδωμένη και βαρετή αναβίωση ΠΑΛΙΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ!!!! YEY!!!!


(Προσοχή! Προσοχή! Ακολουθούν ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ βίντεο. Tα χω δει σαν παυσίλυπο και βρήκα άπειρα.)




Ενθυμόσαστε που μασταν μικρά και βλέπαμε ΑΥΤΟ? :

      Eγώ το έβλεπα με τον ξάδερφό μου και μετά πηγαίναμε στο κρεβάτι των γονιών μου και δίναμε στριφογυριστές κλωτσές και χαιρόμασταν οτι ήμασταν και πολύ καρατέκα.
       Αυτός ήταν πάντα ο Τζέισον-ο κόκκινος κι εγώ η Τρίνι-η κίτρινη. Στα μάτια μας η Κίμπερλι-η ροζ ήταν κακάσχημη και της κρέμονταν τα κρέατα, όπως και πανάθλιος ήταν ο Μπίλυ-ο μπλε με τα γυαλιά. Με τον μαύρο, ούτε που ασχολιόμασταν.


     Αυτά μέχρι τα 7. Στα 8, γυρίσαμε το Σεπτέμβρη απο τις διακοπές και θεωρήσαμε οτι είχαμε μεγαλώσει πολύ για τέτοιες βλακείες, οπότε πήραμε τα άλμπουμ μας με τα αυτοκόλλητα Panini (ακούω κάποιους να κλαίνε απο νοσταλγία?) και τους ζωγραφίσαμε μουστακια, ρίξαμε κι αφρό αποκριών και μετά κάτσαμε απο πάνω.
       Εν τω μεταξύ, έχετε παρατηρήσει την αθλιότητα της εκπομπής που προσπάθησε να πιάσει όλες τις φυλές με το να βάλει τον μάυρο Πάουερ Ρέιτζερ...μαύρο (και να χορεύει και κάτι σαν πρώιμο Rn'B) και την κίτρινη, Ασιάτισα.








ΑΜ ΑΥΤΟ! Θυμάστε που η μουσικούλα στην αρχή μας ράγιζε την καρδιά για τις ταξικές αδικίες που θα ακολουθούσαν μπροστά μας?







    Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η δασκάλα θεωρείτο καλή. Καλά, το λευκό σακί και ο τεράστιος φιόγκος στο μαλλί, ασχολίαστοι. Αλλά μιλούσε με τόση ξυνομουνίαση που θα πρεπε να της αφαιρεθεί το δικαίωμα λόγου.
   Αγαπημένοι ο Τσιρίλο, ο Χάιμε κι ο μπαμπάς του. Και τα πειραχτήρια με τις πινέζες και τα φυσοκάλαμα. Αγαπημένη για να μισώ...ποιά άραγε?
   Όλοι οι άλλοι μεταξύ αδιαφορίας και τραγικού θανάτου απο λουκουμόσκονη. ειδικά η "Αχ, μια κουκλίτσα", ο τέλειος-υπάκουος-πλούσιος-"παρών".






(το μικρό σπίτι στο λιβάδι παραλείπεται για λόγους αισθητικής. Ούτε εδώ δεν το ανεχόμαστε!)







Τελευταία καφρίλα για σήμερα, το υπόσχομαι!! (τι γκρινιάζετε ρε, αφού το βλέπατε)








Λίγο πιο hardcore:





Δεν έχω να πω κάτι. Θα παντρευόμουν μέχρι και τον Μάμρα.













Πιο πολύ ενθουσιασμό νιώθω τώρα με τα ασημένια γεράκια, παρά τότε.













Πωρωτικό! Δεν ξέρω αν έχετε πάρει πρέφα τίποτα, αλλά οι πηγές μου (Stewie) λένε οτι έχει πάρα μα πάρα πολλα λεσβιακά μηνύματα.













Ζήτω ο κομμουνισμός!!






Ζήτω και η βασιλεία (αγγλάρες....). Το ξέρω, ήμουν φλώρα που μ'άρεσε ο Μπαμπάρ. Τουλάχιστον δεν έβλεπα Μικρό μου Πόνυ.










Ρακουν κανείς? Αυτό ήταν ωραίο, και μου θυμίζει έντονα αυτόν:

Adrien Brody

Ακολουθεί Junior tv (γυρισα ένα καλοκαίρι και είχε κλείσει!!!!! ΑΑΡΓΚ!!!!)  :





Δεν διαφέρω και πολύ.











Αυτόν πάντα τον θεωρούσα βλάκα.











Μπα που να σκάσεις, Μάγια και Μάγια!






Yπάρχουν και τα Μουμινς αλλά δεν τα βλεπα και βαρέθηκα. Σιχτιρ, λες και θα δείτε όλα τ'άλλα που έβαλα.






Και επειδή είμαι μοσχαναθρεμμένο παιδί και γενιά της Disney, πάρτε αριστουργήματα:





Σε ποιόν δεν είχε κολλήσει αυτό το κομμάτι? Ποιός δεν ένιωσε δέος με την εισαγωγή? Ποιός δε μίσησε τον Σκαρ και δεν τρόμαξε απο την κακία του? Ποιός δεν έκλαψε όταν πέθανε ο Μουφάσα??????











Κορυφαίο. Ακόμα και για αγόρια (μη γελάτε, τη βιντεοκασσέτα δεν την είχα εγω, αγόρι την είχε).






Αυτό το θυμάστε? Δεν είναι Ντισνεϋ, αλλά το είχε παίξει στη ΝΕΤ πολλές φορές.











Aυτό το είχατε δει??



Είχα ταυτιστεί με τον Σπάρκυ γιατί παίζαμε κι οι δυο πιάνο. Εκεί σταματούσαν κι οι ομοιότητες (εγώ τότε διάβαζα, ο Σπάρκυ ούτε τότε. Η ιστορία του αξιοζήλευτη πάντως. Θα θελα κι εγω να ήμουν 8 χρονών και να παίζω Ραχμάνινοφ.)






Για τα αγαπητά μου αγοράκια και αγοροκόριτσα:







Ε?? Ε???  Σας έφτιαξα?? Γιατί εγω δεν το βλεπα.











Η Ελληνική μεταγλώττιση πιο πολύ μου βγάζει νοικοκυρά κουρασμένη απ'το σίδερο, παρά πολεμίστρια πριγκίπισσα.











Κάβλα.











Με έιχε πρήξει ο ξάδερφός μου μ'αυτό. Με θυμάμαι να σηκώνομαι κάθε φορά απ'την τηλεόραση ξενερωμένη.






Και άλλα τόσα κοριτσίστικα που δεν έβλεπα:







Μπλιάξ.











Για τη Χριστινούλα, που έκλαιγε....ή μήπως ήταν με τη Σάντυμπελ? Πάντα τις μπερδέυω αυτές τις δυο. Είναι βλέπεις πρωτότυπες ιστορίες. Ορφανά κοριτσάκια, ξανθά και μόνα, με μόνη τους παρέα ένα σκύλο.









Ωλαρία ωλαρά, με την ασπρούλα αγκαλιά...






YΓ:  Τελευταία αγάπησα το Ρώσικο Winnie the Pooh, δηλαδή τον Βιννιυ Πουγχχ!
Οι Ρώσοι είναι αχτύπητοι σ'ο,τι  κάνουν.







Μουσική , σχέδιο, φωνές, ιστορία,  όλα τέλεια!