ο Καημένος τα παίρνει όλα (στην πλάτη)

    Η εβδομάδα πριν την εξεταστική είναι ο,τι καλύτερο. Είναι η αυτοθυσία για έναν απώτερο σκοπό...να μην σε κράζει ο γηραιός περίγυρος για ένα 6μηνο παραπάνω? Να μην νιώθεις εσύ αιώνιο ρεμάλι που απομυζεί τα γονίδια? Άντε και πες οτι είναι για να μην πάνε στράφι οι ατέλειωτες παρακολουθήσεις των τελευταίων μηνών. Αυτοί είναι, πάνω-κάτω, οι ευγενείς απώτεροι σκοποί για τους οποίους κοπιάζεις, κι αν δεν σ'αρέσουν, να πας να γίνεις ταμίας σε σουπερ μαρκετ.

   Και φυσικά, η εβδομάς προ της εξεταστικής ήταν η κακομοιριά και η ορφάνια προσωποποιημένη. Παραθέτω και καταγγέλω τις εξής κακοποιήσεις:

       1. ΌΛΑ γίνονται τελευταία στιγμή. Μα και να θες εσύ, η ντροπή του γένους σου, να ξεκινήσεις νωρίς και να μην μείνουν όλα για την τελευταία βδομάδα, δεν σ'αφήνουν οι καθηγητές του κωλοχανείου (φυσικά δεν αναφέρομαι σε μένα, εγώ είμαι γνήσια Ελληνίδα. Τελευταία στιγμή RULEZZ). Υπήρξαν φάσεις που απο τις 8 το πρωί γυρνούσα σπίτι περασμένες 12 με το λαπτοπ (γιέα, μπιζνεσμαν) στην αναμονή για συνέχεια! Ναι σου λέω! Κάβλα! zzzzzzzzz

εγώ όταν πήγα να φέρω καφέδες για να ξυπνήσουμε

εγώ όταν έφερα τους καφέδες και συνεχίσαμε να δουλεύουμε

εγώ όταν πήγα στην τουαλέτα με το λαπτοπ 

       1,5.  Καλά, για μπάνιο δεν το συζητώ. Οι πιο προκομένοι (εγώ) αφαιρούν χρόνο απ'τον ύπνο, οι πιο τεμπέληδες, αλουσιά για 5 μέρες. Ή κάνουν ο,τι και μια φίλη μου: λούζουν μόνο τη φράντζα.

       2. Και μια και είπα καθηγητές, σε μας αρκετοί είναι καλλιτέχνες. ΦΑΡΑ! Δε θέλω να ξέρω τι γίνεται στις Μουσικο/Θεατρολογίες και στην Καλών Τεχνών (καλά, Φιλολογίες, ΟΥΤΕ ΚΑΝ), αλλά να είστε σίγουροι, κακοί μου φίλοι, ένας "καλλιτέχνης" σημαίνει οργάνωση μηδέν, ενασχόληση εξαρτάται την έμπνευση ή απλά ΟΧΙ, και μεγάλο ΕΓΩ. Πολύ μεγάλο. Πιο μεγάλο δε γίνεται. Επισκιάζει όλα μου τα παραπανίσια κιλά.

     Φυσικά δεν θα μπορούσα παρά να μην περιγράψω τη χειρότερη εκ των καταστάσεων:  Γνωστός (? ΧΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΑ) ζωγράφος μας κάνει το πιο ανεκδιήγητο μάθημα, όπου πρέπει να φτιάξουμε ένα δικό μας πίνακα/κολλάζ (και μετά θα παίξουμε ήσυχα ήσυχα με δακτυλομπογιές, έτσι?).

    Και φυσικά, το μεσημεριανό τμήμα είναι για τον πέοντα καθώς, είναι δυνατόν κοτζάμ καλλιτέχνης να μην έχει άλλες δουλειές, πιο σημαντικές? Να μη θέλει να ρίξει μια σιέστα ρε παιδί μου? Δεν φτάνουν που δε φτάνουν οι 2 ώρες που το έχουν πετσοκόψει το εργαστήριο, εμείς κάναμε 1 ώρα...45 λεπτά...ελαφριά πράγματα, μην βαρυστομαχιάσουμε.

    Το λοιπόν, ήρθε η μέρα να φτιάξουμε τον πίνακα κι εμείς τρέχαμε σαν τρελοί (γιατί δεχόμασταν απειλές απο το εργαστήριο-φάντασμα της σχολής, που επραγματοποιήτο όποτε να'ναι, εις βάρος άλλων εργαστηρίων. YAY!). Πρώτη φορά φτιάχτηκε "πίνακας" σε μισή ώρα. Τέλος πάντων, και Τζακσον Πολλοκ στυλ να το κάναμε, πιο πολλή ώρα θα έπαιρνε. Το αποτέλεσμα ήταν χάρμα, κρίμα να μην το χω μια φωτογραφία να σας το δείξω. Περιέχει χρυσόσκονη, μοντελάκια κομμένα απ'το Μαρι Κλαιρ-μια γυναίκα με πάθος, μαλακό σύρμα, πλαστικές καρδούλες και λουλουδάκια κι άντε λίγο μπογιάτισμα για ξεκάρφωμα. Το σύρμα το κάναμε οδόφραγμα με αίμα απο κόκκινη χρυσόσκονη, και τριγύρω περπατουν τα μοντέλα, ΧΑΡΜΑ ΣΑΣ ΛΕΩ!

   ΑΧΟΥΜ, δεν τελείωσα. Τώρα, ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ, πρέπει να το κάνουμε εμείς εργασία. Υποτίθεται οτι μετά καθόσουν και ανέλυες το έκτρωμα με τον guru (και κάπου εκεί μάθαινες οτι έπρεπε να είχες κάτι στο μυαλό σου, κι όχι να κολλάς ο,τι σου κατεβάσει η γκλάβα. Πριν δεν έκανε να μας το πει! Όοοοοοοοοοοχι, θα χαλούσε η έκπληξη!!). Εμείς δεν προλάβαμε γιατί, είπαμε, ήμασταν μεσημεριανό τμήμα και δεχόμασταν απειλές απο τους άλλους, μην τα ξαναλέμε, οπότε ΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΛΥΣΗ κι ακόμα κλαίει η γάτα μου.

η γάτα μου. Κλαίει, δείτε.

     Και μια μέρα που πήγε ετούτος σπίτι του να κάνει αρχιδόλουτρο, σκέφτηκε έναν τρόπο να κάνει τα αρχίδια του να φανούν μεγαλύτερα. "ΜΑ ΝΑΙ!! Θα τους ανακοινώσω οτι θέλω την εργασία μεθαύριο αντί σε 10 μέρες! ΙΔΙΟΦΥΕΣ!". Και μια και δυό, αρχίζει  και καμαρώνει τα αρχίδια του στον καθρέφτη και ξεχνά να βγάλει ανακοίνωση. Και το μαθαίνουμε απο σπόντα..αργά. Κι εγώ πρέπει τώρα να κάτσω να γράψω για τη Μαρι Κλαιρ με τη χρυσόσκονη εικονολογική και εικονογραφική ανάλυση παρακαλώ (τι σας λέω τώρα...) που, κάτσε να δεις πως το πε ο μέγιστος..: "Να μην είναι απο τη σκοπιά του δημιουργού, ούτε απο του θεατή, αλλά απο κάποιου που ξέρει περι τίνος πρόκειται και.." ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΜΟΥ!! ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΝΑ ΔΙΚΑΝΟ, ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!

    Μέσα σ'όλα, έκανα ατέλειωτες ώρες εργασία με 2 άρρωστες (την πρώτη φορά κάποιος δεν πατούσε save και κάποιος -μπορεί κι εγώ- πάτησε Χ και "να αποθηκευθούν οι αλλαγές?"-"ΟΧΙ"!, οπότε πήγε στράφι), και κόλλησα. Δεν πρόλαβα να χαρώ το τέλος των μισών εργασιών, και κρεβατώθηκα για το σαββατοκύριακο. Σεξ, προ αμνημονεύτων χρόνων, γιατί περίμενα το σ/κ να ελευθερωθώ. Το μόνο ποτό που ήπια πρόσφατα ήταν το ματζούνι δικής μου έμπνευσης μέλι-λεμόνι-αψέντι (κάνει δουλειά αν δεν το ξεράσεις), και βήχω σαν κωλόγερος.

εγώ.

    Μαζί με όλο αυτό το μούτζωμα πάει και η απλυσιά φυσικά. Βγαίνει το απωθημένο. Έχω να κάνω μπάνιο πάνω απο 3 μέρες, μέχρι που με ρώτησε η μάνα μου "Καλά, βρακί δεν αλλάζεις!?" "Όχι."  Γιατί να το λερώσω? Αφού δεν πλένομαι. Τουλάχιστον αυτό είναι ήδη βρώμικο. Και είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ οτι μόλις γίνω καλά και θα μπορώ επιτέλους να κάνω σεξ χωρίς να φτύνω πάνω στον άλλον μολυσμένα σταγονίδια, θα μου ρθει περίοδος!!!!!!!!! ΤΟ ΝΙΩΘΩ!!! ΚΑΙ ΕΧΩ ΝΕΥΡΑ ΑΠΟ ΤΩΡΑ!!!!

Θεατρική σεζόν, καθήστε σπίτια σας.

   Namaste namaste, άλλος ένας ζωτικός (για μένα, που είμαι στην κατάλληλη ηλικία) χρόνος έρχεται, και πρεπει να τον διαχειριστώ έξυπνα.
   Αντ'αυτού, ο διακόπτης έχει 2 mode: απ'τη μια πλευρά <<βγες και ξέχνα να γυρίσεις>>, συνοδευόμενο απο αλόγιστο eating και spending σε ποτά, καφέδες, ταξιά, δώρα, και η άλλη πλευρά είναι <<πιτζάμα, απλυσιά, το λαπτοπ αγκαλιά και κρεβάτωμα μέχρι δισκοπάθειας>>. Φυσικά οι στοίβες πραγμάτων προς τακτοποίηση αυξάνονται γύρω μου και τις πατάω όταν σηκώνομαι για κατούρημα.
   Τα μεγαλεπήβολα σχέδια για αυτή τη χρονιά είναι να βγάλω ένα χαρτζιλίκι απο το πλέξιμο, πουλώντας τα κασκολ μου σε μινι-μαρκετ (χρμφφφφχιχιχι), και να βάλουμε μπρος με τον Stewie να ανοίξουμε μια λαϊκή κομπανία ως τον Απρίλη (μφφφφΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ). Mε αυτόν στο ακορντεόν και εμένα να προσφέρω τις φωνητικές μου ικανότητες -γιατί απο κορμάρα ούτε οι τσίχλες δε βγαίνουν- και τις γνώσεις μου (ουμ???) στο τουμπελέκι (ΧΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΡΧΑΡΧΑΡΧΑΡ ε μα πια!).
   Α, και να βγάλω τη σχολή, ξέχασα.

    Μέχρι να γίνουν όλα αυτά όμως, είπα να πάω κανα-δυο θέατρα, για να κρατήσω την κουλτuuρα μου σε κάποιο επίπεδο. Είναι που είναι επίφοβο, με αυτά που είδα απόγινε.

   Εντάξει. Η πρώτη παράσταση ήταν της Φριτζήλα(ς), που την εκτιμώ πολλάν, κι ας μην τρελάθηκα με την υπόθεση του έργου. "Η υπόθεση της οδού Λουρσίν" άκου τίτλος τώρα. Ενώ η Διδασκάλου που ανεβάζει "Τον εραστή της Λαίδης Τσάτερλι" με full frontal και simulation οργασμού, αυτή μάλιστα!!


Αστεϊζομαι φυσικά. Σιγά μην πάω να δω μια 50άρα που είναι πιο όμορφη απο μένα. Και μάλιστα να πηδιέται απο έναν νταγλαρά πιο εντυπωσιακά απο μένα.

    Πίσω στη Φριτζήλα λοιπόν, που πήρε την Ταμιλα Κουλίεβα και το μωρό τον Δημήτρη Τάρλοου (κοντός με πλάτες και σπιρτόζικα μάτια, είπαμε!!) και τους κάνει τ'αλατιού. Άλλο πράμα. Απο τα δράματα που ήταν βουτηγμένοι, ειδικά η Κουλίεβα, σε μάυρη κωμωδία-μιούζικαλ, τουαλέτες με στρας και μανικετόκουμπα, κόντρα ρόλοι σας λέω. γηηυυξγηυυ κάτσε γιατί μου έπεσε ένα κομμένο νύχι στο πληκτρολόγιο.
  Η σούμα ήτανε απλά καλούτσικο, καθώς η υπόθεση, σαν μυστήριο, sucked. Sucked hard. Μάλλον για κάτι άλλο το πήγαινε ο εξαίρετος ο συνονόματος ο συγγραφεύς παρά για μυστήριο.  Πάντως οι Γάλλοι μεγαλοαστοί, η εξευγενισμένη νωθρότητα και η βαρεμάρα ακόμα και για σεξ, οι γκάφες, οι κωμικά τραβηγμένες αντιδράσεις και η νιρβάνα/αδιαφορία των ευγενών ήταν απολαυστικά. Γενικότερα, ήταν ένα ανάλαφρο έργο, οπότε περι ορέξεως κολοκυθόπιτα (μμμ...). Τώρα, μουσικοχορευτικά δεν ήταν κανένα υπερθέαμα. Εγώ έκανα αστειοφθαλμόλουτρο με τον μουσάτο οργανοπαίκτη που ήταν ντυμένος ταπεινή γυνή.



   ΑΛΛΑ αυτο που ξεκίνησα να σας διηγηθώ, είναι άνευ προηγουμένου. Με το ρίσκο να φανώ άξεστη και απολίτιστη (ννικουλτούρννιι που λένε κι οι φίλοι μου οι Ρώσοι), θα σας πω για την παράσταση του Τερζόπουλου που είδα. Όχι, δεν τον λέω Τερζόπουλο επειδή χτες πίναμε ρακόμελα σε κάποιο ιν-ρετρο-εναλλακτικό ρακομελάδικο, αλλά επειδή δε θυμάμαι το μικρό του.
    Alarme λέγεται, γαμώ την γαλλομάθειά μου. Και το εν τρίτο με το μισό περίπου των διαλόγων του έργου είναι στα αγγλικά ή τα γαλλικά. Και όλες οι ατάκες του αφηγητή (του 3ου ανθρώπου, εκτός απο τις 2 πρωταγωνίστριες) περιέχουν τη λέξη "Πουτάνες". Μια δοκιμή θα σας πείσει: (αμα βαρεθείτε, πηγαίντε το στο γρήγορο)


     Ας πω στα γρήγορα τα καλά του έργου για να συνεχίσω μετά ανενόχλητη το κράξιμό μου.
    Καλές ηθοποιοί είναι, πάγκαλες, κάλλιστες! Αυτό φαίνεται και δεν το διαπραγματεύομαι κιόλα!
 Αυτός δεν μ'άρεσε βέβαια, και δεν μπορώ να πω το γιατί με βεβαιότητα, αλλά η φάτσα του μου κοβε την όρεξη.
   Ο ερωτισμός που έβγαινε απο το μένος των δυο γυναικών που τσακώνονταν ήταν αισθητός, όπως και η αντρική δυναμικότητα της μιας σε βάρος της άλλης. Και η αυτοπεποίθηση, η επιβολή, δεν μπορώ να πω.
    Και οι δύο έχουν υπέροχες φωνές οι οποίες με εντυπωσίασαν. Η μια σε ένα παιδικό, αγγλικό τραγουδάκι και η άλλη σε έναν φλεγερό μονόλογο στα γαλλικά.
    Ακόμα και εικαστικά, έχει το ενδιαφέρον του, αν και είχα χαλαστεί τόσο πολύ που δεν με άγγιξε. Το στήσιμο της σκηνής όμως θυμίζει λαιμητόμο, οι φωτισμοί ήταν άπαιχτοι, τελεία.

    Φυσικά, δεν μπορούσα να μη γελάσω εκεί που η μια μιλάει φτύνοντας και η άλλη είναι σε απόσταση αναπνοής και πρέπει να κρατάει τα μάτια της ορθάνοιχτα και το στόμα της σε άνοιγμα monster cock!
Ένας λόγος να μη γίνω ηθοποιός. Ταλαιπώρια!
   Και η στάση γιόγκα στην οποία διαδραματίστηκε όλο το έργο πρέπει να ναι κουραστική.
   Αλλά στο βίντεο απουσιάζουν τα καλύτερα. Οι εναρκτήριοι διάλογοι: (δυστυχώς δεν θα μπορέσω να μεταδώσω το αδικαιολόγητα στομφώδες ηχόχρωμα, οπότε βάλτε φαντασία)
-Πουτάνες (ο κωλόγερος ξαπλα)
-Εγω (η μια)
-Εσύ (η άλλη)

-Εγω (η μια)

-Εσύ (η άλλη)   -πιο γρήγορα-

-Εγω (η μια)

-Εσύ (η άλλη)    -ακόμα πιο γρήγορα-

-Εγω (η μια)

-Εγώ! (και η άλλη)

...

-Εσύ Τό-Τε (φτύνοντας χολή και σάλια)

-Εγώ Πό-Τε?

-Εσύ Τό-Τε Τό-Τε.

-Εγώ Πό-Τε Πό-Τε??

-Εσύ Τό-τε Τό-τε Τό-Τε

-Εγώ Πό-Τε Πό-Τε Πό-Τε?

-ΕΓΩ Τό-τε!

-ΕΣΥ Πό-Τε?  (ω ναι, το ακούς σε όοολες τις παραλλαγές).

...

και το υπέροχο (??) σόλο του γέρου:

-Πουτάνες...Σάπιο το μυαλό σας. Σκοτάδι στην ψυχή σας. Καβούρια στα μαλλιά σας. Μολυσμένος αέρας στις κοιλιές σας. Τα βλέφαρά σας σάυρας. Τα άκρα σας μοσχάρως. Το σώμα σας να πνιγεί στο λίπος. Τα πόδια σας βατράχου. Τα μάγουλά σας κίσσας (γδφ?). Τα λόγια σας μαινάδας. Τα χέρια σας φοράδας. κοκ...

..............................................και θέλω να πω........ΓΙΑΤΙ??? ΓΙΑΤΙ ΘΕΕ ΜΟΥ>??? ΤΙ ΣΟΥ ΕΚΛΑΝΑ ουπς ΕΚΑΝΑ?????

Βγάλτε τα συμπεράσματά σας μόνοι σας.

    Εγώ πάντως, σε έργο που στη θέση των λέξεων "σκηνοθεσία, κείμενο, έργο",  αναγράφει "performance, σκηνική παρουσίαση, δραματουργικό στήσιμο ξέρω γω", ΔΕΝ ΠΑΩ. ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ. 

     Η τέχνη της αφήγησης πήγαινε εδώ και κάτι χιλιετίες ίδια. ΜΕ ΛΟΓΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ (και τα φλας μπακ πιάνονται, νταξ). 

   Τα τελευταία 50 χρόνια είναι που φύτρωσαν οι κάλοι των μεταμοντέρνων και θέλουν να τα αποσαφηνίσουν όλα.
Όσο πιο δυσνόητο είναι, τόσο πιο γαμάτος είσαι.
Όσο πιο περιθωριακό και αντισυμβατικό, τόσο πιο σκεπτόμενο ον είσαι αν προσπαθείς να το καταλάβεις ή να υποκρίνεσαι οτι το πιάνεις. 

    

                                           ΔηθενιάαααααααΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!

     Είχα έναν γκόμενο έτσι. Με χώρισε αλλά αν συνεχιζόταν, ΘΑ ΤΟΝ ΧΩΡΙΖΑ ΕΓΩ! Σουρεαλισμός και πειραματικό σινεμά και επηρεασμένο απο Όργουελ και Κάφκα ΣΤΑ ΔΓΓΓΓΙΑΛΑ ΨΩΜΟΛΥΣΣΕΣ.