Μες στης πόλης τα στενά

    Και που λέτε, καθώς επανακυκλοφορώ στο κέντρο της Αθήνας, πράγμα που ισοδυναμεί με το να μπαινοβγαίνω στα γκέτο του Μπρονξ στο Νου Γιορκ, έχει ανοίξει το μάτι μου και μορφώνομαι κάθε μέρα. Και σκοπεύω να μοιραστώ για άλλη μια φορά τη μόρφωσή μου μαζί σας.

   Τα έμπα-έβγα στα ΜουΜουΜου μπορούν να αποβούν απο εκπληκτικά, άνετα έως πύλες της κολάσεως. Έξω απ'το ΙΚΕΑ μου πιασε κουβέντα ένας χονδρός κύριος που θα μπορούσε κάλλιστα κάποιος να τον περάσει για άλλον ένα γκρινιάρη που θέλει να αποβάλλει τα μιρλιάρικα παραπονά του στην πρώτη πρόθυμη (????) φάτσα. Αλλά δεν ήταν έτσι. Καταλήξαμε να μιλάμε για 3 τέταρτα καθώς βολοδέρναμε στα λεωφορειομετρό για καθαρά εγκυκλοπαιδικά θέματα. Να περάσει ευχάριστα ή ώρα δηλαδή!! Και πως πέρασε γρήγορα με την ψιλοκουβέντα. Αν ήμασταν όλοι τόσο ανοιχτοί στο να δημιουργήσουμε ένα πιο ευχάριστο περιβάλλον στις μαζικές κονσερβοποιήσεις στα ΜμουΜουΜου, τι καλα που θά τανε (χαριτωμένη φρασούλα πριγίπησσας)!

   Άλλες φορές ήταν απλά άνετα, χωρίς πολλή αναμονή και με καθισματάκι.Χωρίς να χρειαστεί να δώσεις αγκωνιά στα πλευρά ενός γεράκου και να σπρώξεις με την παλάμη σου τη μούρη μιας τσουράπως για να την πάρεις! Και χωρίς την αμασχάλη του έρμου Πακιστανού απ τη μια και την ψαρίλα απ το στοματάκι της αγελαδομεσήλικης απ την άλλη. Άααανετα! Μέχρι που έβγαζα και το πλεκτό μου και έπλεκα για να περάσει η ώρα.

   Και υπάρχουν και οι κολασμένες φορές που περιλαμβάνουν έρμους, γλυκούληδες γεράκους που περίμένουν στωικά να σηκωθεί η -σχεδόν πάντα θηλυκή- γαϊδάρα 20 Μαϊων που έχει θρονιαστεί γιατί την κούρασαν τα υπερτρέντι πλην φάλαγγα παπουτσίνια της. Μια γιαγια στην αντίστοιχη περίπτωση, συνήθως δεν έιναι γλυκούλα γιατί θα το ανοίξει το στοματάκι της, αλλά και πάλι, έχει δίκιο!!

   Έχω πετύχει και την εξής περίπτωση, στο τραίνο στα βόρεια προάστια:
Είμαστε μια μίξη απο Πακιστανούς, ληστές, παρακατιανούς που ξέχασαν να βγουν στα Κάτω Πατήσια, γιαγιάδες και παππούληδες, κακκομαθημένα "αριστοκρατάκια" μεγαλομεσαίων οικογενειών που δεν έχουν ακόμα αμάξι και την λοιπή πλέμπα, εμού συμπεριλαμβανομένου.
 Όταν κάνει η εν λόγω γιαγιά την παρατήρηση στην καλοχτενισμένη και σένια τσουράπω, αυτή στην αρχή την αγνοεί και γελά με τη φίλη της. Αυτό οδηγεί τη γιαγιά σε πιο πρικόχολη παρατήρηση, η τσουράπω εξακολουθεί να την αγνοεί και να την χλευάζει επιδεικτικά κι όταν πλέον η γιαγιά αναγκαστέι να προβεί σε προσβολές, η τσουράπω θα νιώσει και την παραμικρή προσπάθεια προσβολής που πάει προς το μέρος της αμέσως και γίνεται λέαινα (ή μήπως απλά αυτό το υπέροχο μίγμα της ξινοκακιάς??).Και τότε θα δεήσει να απαντήσει στη γιαγιά, μόνο και μόνο για να πει καμια παπαριά τύπου : "Αν σας είχα δει, θα σηκωνόμουνα, γιατί έχω ήθος εγώ!" (εξακολουθώντας να είναι θρονιασμένη και να κουνάει δεικτικά το κοκκινοβαμμένο νύχι στη γιαγιά!!) και "Εγώ δεν σας πρόσβαλα, ΑΝΤΕ!!".Όσο πολιτισμένη κι αν το παίξεις κοπελιά, ας το.....σε καταλάβαμε όλοι τι ήθος έχεις. Αν σ'είχα παιδί μου, θα σ'έδερνα κάθε μέρα! ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ!! Θα ξέρες εσύ.

   Τις προάλλες δε, διασχίζοντας την Χαροκόπου στην Καλλιθέα μετά λεωφορείου βεβαίως βεβαίως (όπου Χαροκόπου βάλε δρόμος 10 μέτρων, με αμάξια παρκαρισμένα δεξιά κι αριστερά και με μόνο μια λωρίδα περισσευούμενη και για μας που την διασχίζουμε), ξαφνικά σταματάει το λεωφορείο λόγω εμποδίου. Και τι ήταν το εμπόδιο παρακαλώ??? ΜΑ ΝΑΙΑΙΑΙΑΙ, ο μαλάκας με την Ζ3!!! (Ζ3=τσάμπα και βερεσέ ακριβό, μούρικο αμάξι, Μερσεντες νομίζω αλλά δεν έχει κ τόση σημασία, πάντα 2θέσιο και το πιάσατε το νόημα).
    Γιατί, ΓΙΑΤΙ ΘΕΕ ΜΟΥ να είναι ΠΑΝΤΑ ένα τέτοιο αμάξι που θα κάνει την καραγκιοζιά ΆΡΑΓΕ???
Μετά απο πολλάααααα πολλάαααα μα πολλάααα κορναρίσματα, εδέησε να εμφανιστεί ο αγχωμένος κάτοχος, ο οποίος ήταν...γυναίκα!!!! Και τι γυναίκα!!!!! Σένια, μανικιουρισμένη, ξώβυζη με στρας. Και μην τολμήσει να της πει κανας χριστιανός τίποτα! Όοοοχι, χρυσέ μου, δεν κατάλαβες καλά, ποιός είσαι ΕΣΥ που θα πίασεις στο στόμα σου την ΝΤΙΒΑ χωρίς να έχεις κάνει πλύσεις με ροδόνερο?

   Σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου θα ήμουν ο Σπάιντερμαν/η Έβελυν Salt/ η Anjelina Jolie ή απλά γυμνασμένη, θα έκανα τη μαϊμουδιά να πιαστώ απ το περβάζι του παραθύρου, να πηδήξω έξω ακριβώς, στο αμάξι και να κάνω μια ΠΛΑΦ και να της κολλήσω στην παρμρπιζάρα της -με την ίδια χειρονομία που κολλάγανε οι μερακλωμένοι με σάλιο, στο μέτωπο των οργανοπαικτών, το χαρτονόμισμα - ένα αυτοκόλλητο street panthers. Ξέρετε. Άντε, να σας το πω κι αυτό, απ'αυτά που είναι μεγάλα, περδικαλί φωσφοριζέ και λένε "Είμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου γουστάρω" και βγαίνουν με σπάτουλα απ'το τζάμι. Αυτά!!
Αλλά δεν είμαι τίποτε απ'όλα αυτά, ούτε χωρούσα απ το μικρό παράθυρο. Οπότη της την χάρισα για σήμερα. ΑΛΛΑ ΦΟΒΟΥ ΜΩΡΗ ΚΛΩΣΣΑ. ΠΗΡΑ ΠΑΚΟ ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ.


   Στα δε ΙΚΕΑ, στην σταση του λεωφορείου ακριβώς απ'έξω, ήταν παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεξιά κι αριστερά της στάσης σε απόσταση 1-2 μέτρων. Όχι νόμιμα δηλαδή αλλά σε σχέση με τον παρακάτω, έστω, με λίγη τσίπα παρκαρισμένα!
Και να σου ο τζιπ. Ο τζιπ, χωρις καν να επιχειρήσει να μπει στο τεράστιο παρκινγκ του ΙΚΕΑ, χωρις καν να κανει μια βόλτα να δει που αλλού έχει θέση, έρχεται και το αμολάει ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠ ΤΗ ΣΤΑΣΗ με καμάρι και πυγμή. Και φυσικά, ήτανε ένας σκατόφατσας μακρυμάλλης σαπιοκοιλιάς με ύφος "στα πανέμορφα αρχίδια μου" και γκόμενα μια ώριμη μαλάκω. Εεε, εσύ, μακρυμάλη σαπιοκοιλιά με το τζιπ! Μη σου περάσει απ το μυαλό οτι εμποδίζεις μέχρι και το μικροσκοπικό πεζό παιδάκι να περάσει...Αλίμονο!!!
Ορθώνει το ανάστημά του ο παραπάνω χονδρός που κουβεντιάζαμε και τυ κάνει παρατήρηση. Ο τζιπ ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΞΕ. Και μυγάκια να μασταν, ένα ψίχουλο προσοχής θα μας το δινε. Μόνο η κωλοπιασμένη δίπλα του μας έκανε τη χάρη να μας πει τη φοβερή δικαιολογία "ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΜΟΝΟ". Εύχομαι κι ο σκατάς που έχεις γι άντρα να σε πάρει παραφύση ασάλιωτα ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΜΟΝΟ. Σακαφιόρα.

  Ο δε ζητιάνος που με περίμενε πιο πέρα, με το πλαστικοποιημένο χαρτόνι και γραμμένο πολύ επαγγελματικά με τεράστια γράμματα "ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΙΝΑΩ"(μην τυχον και δεν πειστει κανεις), θα πρεπε να γράφει ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΙΝΑΩ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΙΚΟΠΟΙΩ ΧΑΡΤΟΝΙΑ. Άντε. Μπαγλαμά.

   Πάμε παρακάτω. Υπηρεσίες! Maaaajor κεφάλαιο το οποίο το έχει θίξει καταπληκτικά o peslac εδώ. Εγώ, σαν γυναίκα, το μόνο που έχω να πω είναι οτι οι άντρες είναι στην συντριπτική πλειοψηφία πιο ευγενικοί ή εξυπηρετικοί. Και μόνο που θα κοιτάξουν να σε βοηθήσουν ή να σου εξηγήσουν, ακόμα και χωρίς χαμόγελο (ΧΧΑΧ! αστειάκι) ή με πλήρη σοβαρότητα, είναι απείρως καλύτερο απο τα παρακάτω που συναντω ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ στις 2-3 υπηρσίες που θα πάω:

    ~ την νεαρή ξανθιά καρακατακαηδόνα με ύφος χιλίων καρδιναλίων που σου κάνει πρόβλημα το οτιδήποτε δεν ταιριάζει με το τσι της και σε κοιτάει με αυτό το ύφος λυσσασμένης απορίας "αφού είμαι μουνάρα, γιατί είμαι κακογαμημένη??".

   ~ την ευτραφή αγελαδχμμμμμ...μεσήλικη νευρικιά, που έχει χίλια δυο στο κεφάλι της, απο τα τσιγάρα που έπιασε στην τσάντα του κανακάρη της και τον μηχανάκια που έφερε ως τη γωνία την κόρη της, μέχρι την προτίμηση του συζύγου στο τρίπτυχο καφενείο-μπύρα-ποδόσφαιρο αντι για το θείο της κορμί στο κρεβάτι. Σιγά μην σ'εξυπηρετήσει αυτή!!!! Είτε θα μιλάει περιπαθώς στο τηλέφωνο για το πως μαγείρεψε το παστίτσιο μπας και δελεάσει τον καραφλάντρα της είτε θα πινίγεται, θα πινίγεται στη δουλειά σας λέω, και δεν θα σε κοιτάξει καν (τη γραμματεία μου μου θυμίζει αυτό). Κι είναι και παρεξηγησιάρες.

    (υποκατηγορία)     ~ Είναι και κάτι κοριτσόπουλα συνομήλικές μου που μόλις τελειώσαν τη σχολή και κάνουν πρακτική ή έκανε πρακτική στο γλύψιμο ο μπαμπάς και τις πήρανε με σύμβαση, και όχι μόνο δεν εξυπηρετούν αλλά θα σου κακομιλήσουν κιόλα (πρώτες υποψήφιες για τις παραπάνω κατηορίες).
    Έχω δει απο τη φάρα τους  -να μη σώσω να φάω τη λαθραία σοκολάτα που με κοιτάει τώρα-  να σαχλαμαρίζουν στο φακεμπουκ/ να μιλάνε με τον γκόμενο στο κινητό και να βγαίνουν απ τ'αυτιά τους καρδούλες/ να κουτσομπολεύουν με την κολλητή τους πάλι στο γκουμουτσοκινητό, κι όλα αυτα:
με 5-6 ταλαίπωρους να περιμένουν ένα της βλέμμα.


   Προχωράω και λέω να μπω στη Λυρική. Όπου έχω ξαναμπει άλλες 2 φορές αυτό το μήνα, προσμένοντας εναγωνίως ένα πρόγραμμα.   Φευ!   Προγράμματα στον ορίζοντα=μεδέν. "Προγράμματα έχετε?" ερωτώ ρητορικώς.
Απάντηση ΔΗΜΟΣΙΟΥΠΑΛΛΗΛΙΣΤΙΚΗ: "Τα περιμένουμε!".  Τάλε κουάλε με την απάντηση που είχα πάρει και 1 μηνα πριν.
Κι εμένα η ροχάλα μου σε περιμένει πίσω απ τα δόντια μου. Τεσπα!!


   Στο λεωφορείο, πιο χαλαρή ώρα. Ειμαι φρεσκολουσμένη και πάω να πιάσω τα μαλλιά μου κότσο, αφού τα πασπατέψω λίγο. Εντός ολίγου, αναμπουμπούλα. Η πίσω έξω κυρία σηκώνεται κοιτάζοντάς με έντονα και αγριωπά για να αποκαλυφθει η εξερχόμενη πίσω μέσα γρια η οποία μου λέει σε τόνο μάγισσας Φούρκα:
-"κοπελιά, τα μαλλιά σου όπως τα τίναζες, 3 τρίχες μου ρθανε στο στόμα, μιεχ."
- "Ω, με συγχωρείτε πολύ..."
- "3 τρίχες!!".
- "...με συγχωρείτε δεν το κατάλα..."
-"3!! ΤΡΙΧΕΣ!!γρμφ".
.....................................ΝΑ ΤΙΣ ΚΑΤΟΣΤΗΣΕΙΣ!!!! ΚΟΥΡΟΥΤΑ!!!!

   Παραπέρα μια άλλη έχει κάνει γαλλικό μανικιούρ στα νύχια και στήνεται και τα χαζεύει όλη την ώρα. Εκεί που αρχίζει και γίνεται μπλιεχ η κατάσταση όμως έιναι όταν τα κοι΄ταει, ανακαλύπτει τη βρώμα μέσα στο νύχι, τη βγάζει με προσοχή για να τη δουν όλοι, τη μυρίζει και μετά την πετάει κάτω. Η δε διπλανή της είχε ένα κούρεμα-κράνος και χτενιζόταν με τα δάχτυλα φιλάρεσκα ΜΕ ΜΑΝΙΑ.
Συμπέρασμα: οι γυναίκες έιναι βλαμμένες, κι εγώ ΠΡΕΠΕΙ να κατέβω απ'τον κινούμενο μουρλομαγνήτη.

    Σε αυτό το σημείο, πηδάω απ το λεωφορείο σαν ευλύγιστο κατσίκι που είμαι και χώνομαι στο tube. Το μετρό ντε! Κάπου εκεί έχει σωθεί κι η υπομονή μου, θέλω να φτάσω σπίτι πια, κι όποιον μου φράζει το διάβα τον βρίζω απο μέσα μου. Όλοι είναι ένα κινούμενο ανάποδο γαμώτο. "Άι γαμήσου κι εσύ, στην άκρη, ουστ, ψοφα, τράβα πιο πέρα" κι άλλα τέτοια ποταπά σκέφτομαι.

Σπίτι μου σπιτάκι μου, που λέει κι η γιαγιά μου, η οποία πάει εκεί μόνο για να φάει και να κοιμηθεί.

Πως έγινε αυτό??

Πως έγινε αυτό??

   Απο εκεί που είχα δυο άτομα σε αυτή τη σχολή και υπέμενα στωικά τον βραχνά αυτόν, κοίτα να δεις πως καταλήξαμε! Μια καθημερινή ιστορία μίρλας και απογοήτευσης.

    Επι 3 χρόνια που βολόδερνα στο κωλοχανείο του ΤΕΙ Αθηνών, δεν γνώριζα ούτε έκανα ιδιάιτερη παρέα με κανέναν άλλο εκτός απο δύο παιδιά (κλασσική απροσάρμοστη). Άντε και έλεγα 5 βλακείες με τους ελάχιστους που γνώριζα στα μαθήματα (μην με πείτε και αντικοινωνική!). Αφού στάθηκε αδύνατο να επιχειρήσω έστω να ανεχτώ του 6μήνου μου τις -ργιόλες (ήταν σε συντριπτική πλειοψηφία γύναια που το μόνο που πρόσφεραν στην κοινωνία ήταν εχθρικό βλέμμα, φαρμακερή γλώσσα και τη χαρά της δημιουργίας κλίκας για να σε κοιτάν με παρέα),θεωρούσα οτι αφού βρήκα αυτα τα παιδια, εδώ θα αράξω.

   Ο μεν ένας, είδα απο αρκετά νωρίς οτι ήταν ανίκανος για πραγματικός φίλος καθώς ήταν πάντα πολύ πολύ πολύ απασχολημένος με τα μύρια προβληματάκια του. Κι αφού στενοχωρήθηκα, συγχύστηκα και προσπάθησα, τον κράτησα για την παρέα του, θεωρώντας οτι αυτό ήταν το μόνο καλό στοιχείο πάνω του.  Τον γνώρισα σε ένα σωρό φίλες μου και γίναν φιλενάδες (γκχ...), φάγαμε ψωμι κι αλάτι στην κωλοσχολή, βγαίναμε μαζι, πηγαμε διακοπες μαζι επανειλημένως, τον φιλοξένησα δις στο εξοχικό μου, τον άκουγα σε όλη τη μεταβατική περίοδο σεξουαλικού προσανατολισμού, με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και τον συνόδευα στα ανάλογα μαγαζιά. Και δεν είμαι γκει φριεντλυ! Λάθεψα όμως, καθώς ήταν τόσο παρτάκιας που ακόμα κι αυτή η ρημαδοπαρεά άρχισε να μου ξινίζει.
   Είχε το νεύρα-ζαρτιέρες-χάρισμα να αλλάζει γνώμη κάθε  5 ΛΕΠΤΑ! ΧΩΡΙΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗ! ΜΑ ΤΟΝ ΤΟΥΤΑΤΗ! ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΝΙΕ! Κλασσικός μοναχογιός. Το ολ ταιμ κλασσικ θέμα που έπρεπε να ακούω σαν φίλη ήταν το πόσο αχάριστοι και αδιάφοροι ήταν οι γονείς του που δεν είχαν λεφτά να τον στείλουν να σπουδάσει ο,τι του είχε καβλώσει εκείνο τον μήνα στα εξωτερικά! Πρόκειται για άτομο που έχει βγάλει ως όνειρα ζωής τα τελευταία 3 χρόνια τα: γραφίστας, βιομηχανικός σχεδιασμός, γκραφικ ντιζαιν, μουσικός (πιανίστας), ξανά μουσικός (τραγουδιστής), ζωγράφος και το τελευτάιο: ηθοποιός. Να, τώρα έδινε, καλή τύχη του εύχομαι στις εισαγωγικές στο Εθνικό, αλλά μας γκάστρωσε!!
  Μετά απο την ατέρμονη μίρλα που τελειωμό δεν είχε, θα σου εξιστορούσε και το κάθε τυχαίο γκομενάκι που τσίμπησε απ'το ίντερνετ και φασώθηκε και μπλααα μπλαα μπλαα μπλααα έχανα το λογαριασμό. Ούτε εγώ δεν έχω απαίτηση να θυμάται η καλύτερή μου φίλη τον κάθε σαχλαμάρα μπίχλα που εφασώθην για ένα τέταρτο σε κάποιο παρακμιακό μέρος!
  Εκρήξεις γκει οργής σε δημόσιο χώρο, κρέμασμα σε ραντεβού "γιατί έτσι μας αρέσει", κι άλλες εκρήξεις θυμού οταν δεν του πέρναγε το χατηρι...Ψυχοβγάλτης!
  Σε συνδυασμό με την παντελή ένδειξη ενδιαφέροντος για κάποιο ανάλογο πρόβλημά σου, όπως ερωτικές απογοητεύσεις, οικογενειακά προβλήματα ή ακόμα και ψυχολογικά, τον έκανε ακαταμάχητο...για κλωτσιές!
Η συζήτηση πήγαινε κάπως έτσι:
-Απο τότε που χώρισα με τον τάδε νιώθω πολύ μοναξιά. Δεν έχω όρεξη να βγω, κάθομαι μόνη σπίτι, όλα μου φαίνονται αδιάφορα, δεν μου κάνει αίσθηση τίποτ......
-Ναι! Κι εγώ μίλησα στο τσατ με τον ταδε που είχαμε φασωθεί και δεν τον είδα να ψήνεται και πίρι πίρι πίρι πίρι.......(.....FAIL).
  Το άκρον άωτον του αδιάφορου. Εκεί που πείστηκα για την αδιαφορία του, ήταν σε μια απο τις πιο έντονες συγκινησιακά εμπειρίες μου. Προσπαθώντας να μην καταλάβει κανείς άλλος τίποτα, τον έσπρωχνα με γέλια σε ένα δωμάτιο για να κλειστώ εκεί και να ξεσπάσω, να κλάψω στον ώμο του. Και το μόνο που εξέλαβα σε εκείνη τη φάση ήταν ένα............πατ πατ στον ώμο.
Ο,τι θα έκανε και ο Sheldon Coopeer στο Big bang theory, που στην έσχατη ανάγκη σε παρηγορούσε με ένα "there, there" με φωνη ρομποτ.

   Η δε άλλη, ήταν στην αρχή μουντή και εσώκλειστη στο καβούκι της, πράγμα που με τον καιρό και την παρέα έφτιαξε και φώτισε κάπως. Ειδικά μετά τον Έρωτα, άρχισαν να υπάρχουν σοβαρές αξιώσεις για να γίνει και-γαμω-τα-άτομα.
  Τον πρώτο καιρό ήταν όλα καλά. Μέχρι και τον καλύτερό μου φίλο της γνώρισα κι ερωτευτήκανε. Διακοπες όλοι μαζι, διακοπες οι δυο μας, εργασίες στη σχολή, συναυλίες. Ήταν πολύ θεοσεβούμενη και προφανώς με αρκετά κολλύματα, αλλά πίστευα οτι ήταν "η μόνη θεούσα που μπορούσα ν'ανεχτω". Νααααααα, ναααααα μουτζώνομαι τώρα.
   Αυτή είναι και το πιο καταστροφικό κεφάλαιο καθώς μετα απο 3 χρόνια γνωριμίας δικής μας και 1 χρόνο σχέσης με τον πολύπαθο και μαλακαντρέα φίλο μου, ήρθε η στιγμή να ξαναπάμε διακοπες.
  Αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν όλα ρόδινα. Υπήρχαν τσακωμοί. Και μπορεί το ευτυχές ζεύγος να μην το καταλάβαινε αλλά εγώ έβγαζα φλύκταινες με την τεταμένη ατμόσφαιρα την οποία έπρεπε να υπομένω όλο το βράδυ, για να εξαφανιστεί ως δια μαγείας (???) το πρωι (είχαν μεσολαβήσει γελάκια και χαρχαλέματα το βράδυ, στα αναμεταξύ τους ενδότερα). Ειλικρινά, αυτό ΜΕ ΖΟΥΡΛΑΙΝΕΙ.
  Σε εκείνο το διάστημα άρχισαν να βγαίνουν οι διαφορές μας με αυτήν προς τα έξω. Πράγματα που ούτε που σκεφτόμουν παλιότερα, έβρισκα να μ'ενοχλούν. Όπως η μίρλα στο εστιατόριο, ποιός έφαγε τι για να πληρώσουμε ακριβώς το αντίτιμο. ΤΖΙΖΑΣ. Και το 50λεπτο! Ούτε καν Γερμανικό σύστημα.
  Αμ το άλλο, σε 2 νησιά πήγαμε, σ'ένα μπαρ της προκοπής δεν πήγαμε, ούτε και για καφέ ΠΟΤΕ. Τα κάναμε μασούρια. Λες και ήμασταν μεσήλικες.
  Άσχημες διακοπές. Όταν τσακωνόταν με τον γκόμενο δεν τολμούσα να μιλήσω γιατί θα με κατακεραύνωνε με κάποιο φαρμακερό καρφί. Αμα ξαναπάω εγώ διακοπές με ζευγάρι....
  Και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ... γιατί δεν τα είχα νιώσει πιο πριν όλα αυτά και βγήκαν στη δύσκολη στιγμή?  Ήταν επειδή απλά, δεν ταιριάζαμε και τόσο?  Ή ήταν και οτι, σαν γυναίκα, και επηρεαζόταν περισσότερο απο τους πρωτόγνωρους τσακωμούς στη σχεση της, και το εξωτερίκευε αγρίως?? Και όποιον πάρει ο Χάρος??
  Ενώ το αντρικό στυλ είναι αλλιώς, ούτε τόσο επηρεάζεται απο το πως πάει η σχέση του, ούτε είναι αντρίκειο να σεληνιάζεσαι σαν μαινάδα και να ξεσπάσει σε άλλους. Κακογαμημένη λέει ο λαός, δε λέει κακογαμημένος. Ε!!
  Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία (εγώ πιο πολυ για καπρίτσιο και για γαμηστρώνα), συγκατοικήσαμε. Μέγα λάθος αλλά ήθελα να ελπίζω οτι τα σημάδια αυτα δεν υπήρξαν ποτε!!
Και γίναμε μια exclusive τριάδα, το ζεύγος και η κοινή φίλη, στην οποία δεν χωρούσε άλλος.
Το περίεργο είναι οτι με αυτήν καταλήξαμε -δεν ξέρω πως!- να μιλάμε μόνο για τη σχέση της και για το σπίτι. Σαν να μας ένωναν μόνο αυτά. Ενω, και πάλι, ο ανηρ στάθηκε αν΄ταξιος των περιστάσεων καθώς κράτησε την σχέση μας ανεξάρτητη με τα γκομενικά του. Απλα δεν τα κουβέντιαζε μαζί μου. Γεια σου ρε Θ..... Στάθηκες και μαλακαντρέας αλλά σ'αγαπούσα.
 Κι ενώ ποτέ δεν τσακωθήκαμε με αυτήν για λόγους του σπιτιού, νομίζω οτι και οι δύο αρχίσαμε να εξασκούμε την ανοχή μας. Και πιο πολύ εγώ, γιατί έχω ένα θέμα με την ισορρόπηση των προβλημάτων μου και με το να λέω αυτό που μ'ενοχλεί. Μέχρι την ύστατη στιγμή (πριν γίνει το μεγάλο μπαμ δηλαδή) κορόιδευα τον εαυτό μου, μην επιτρέποντάς του ποτέ να σκεφτεί άσχημα γι'αυτήν.
  Αλλά έλα μου που η σχέση τους όλο και χειροτέρευε. Και γινόμουν όλο και συχνότερα το εξιλαστήριο θύμα. Και  μεγάλωναν οι διαφορές μας. Και σωνόταν η μαιναδο-υπομονή μου! Και ..και..
  Ώσπου έκανα ΜΠΑΜ κι ησύχασα!! Και βγήκαν όλα στη φόρα. Αν εγώ τη θεωρούσα εκκλησιαστική κουκουβάουνα και συντηρητική, εκείνη με έβλεπε σαν ανάρμοστη πανηδονίστρια. Μίζερη την έβλεπα εγώ, σπάταλη αυτή εμένα. Μαύρη μαυρίλα στην παρέα εγώ, επειδιξία χλιδής εμένα. Μικροαστή νυκοκοιρά εγώ, ακατάστατη εμένα.
  Κι επειδή φυσικά έχω ένα θέμα με την προάσπιση του εαυτού μου, δέχτηκα βαρύγδουπες δηλώσεις του στυλ "Δεν με ήθελες τελικά στη ζωή σου" (ναι, γι'αυτό σε έβαλα μέσα σ'αυτήν μέχρι τα μπούνια!). Και το μόνο λάθος που παραδέχτηκε ήταν το οτι μ'εμπιστεύτηκε! Μου ρχονται ένα σωρο σεκανς απο τα φωσκολικά έπη και τις Ξανθοπούλειες τετραλογίες αλλά νομίζω οτι το πιάνετε το νόημα και χωρίς αυτά.

  Και τώρα...αυτοί οι δυο (ο ένας και η άλλη) που δεν ταιριάζανε ποτέ, βρήκαν κοινό την αντιπάθειά τους προς εμένα και είναι μες στις γλύκες!

 Πως έγινε αυτό???

Είμαι κακή μπλόγκερ. Παρήγγειλα ετοιματζίδικο σήμερα.

Και εδώ θα παραθέσω ένα δείγμα του πως θα ήταν η ζωή αν το φάκεμπουκ υπήρχε απο πολύυυυ πολύυυ παλιά.

Το πρώτο είναι απλά για ζέσταμα.

Δεν έχω χρόνο για ποστ αυτές τις μέρες καθώς, euuuu...έχω και ζωή!!

το αγαπημένο μου:

Όταν μιλάααει το Σάουθπαρκ....

   Ο Bono είναι σκατάς. Και δεδομένου οτι θέλω να πάω να ενεργηθώ αυτή τη στιγμή, θα είμαι σύντομη και περιεκτική (σε σκατά).
   Δε θα κάνω τον κόπο να κρύψω την ανωτερότητα που νιώθω σε σχέση με τον περισσότερο κόσμο στα ακούσματα. Άμα αναφέρουν τη λέξη "ΑλκινοοΘηβαίοΠασχαλιδοΠΑΠΑΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟπυξλαξ" ή απλά "έντεχνο", τους τρώει το μαύρο έρεβος της υπόληψής μου. Χωρίς περιστροφές. Α, και το "Νταλάρας" πιάνει πάντα.
  Άλλες πιθανές απαντήσεις για καταδικασμό σε θάνατο με λουκουμόσκονη στην ερώτηση "Τι ακούς?" είναι: 'Τα πάντα" (ΜΑΥΡΟ!), "Ελληνικά" (άσε, κατάλαβα), "Τρανσάκια, χαουζάκια" (και το βράδυ σε ρέιβ πάρτυ,ε?).
Τεσπα, ξεφύγαμε!!!! Κλασσικά!
    Ωωωχ, επίγει η κατάσταση. Μουδιάζουν και τα χέρια μου απ'το σφίξιμο. Αλλά θα υπηρετήσω την τέχνη μου με πάθος. Η τέχνη θέλει θυσίες. Μιλώ για την τέχνη του κραξίματος φυσικά την οποία ετοιμάζομαι να ασκήσω με ύψιστη δεξιοτεχνία πάνω στη φήμη των ανεκδιήγητων U2 .
 Ο  Bono , δεδομένου οτι γεννήθηκε μικροαστός και Ιρλανδός, είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα ξέχασε τις καταβολές του και έγινε μια ζωντανή πορδή που ξεφυτρώνει πεισματικά παντού. Σαν τα χορταράκια που φυτρώνουν στην άσφαλτο, γύρω απο τη ρόδα ενός ξεχασμένου αμαξιού. Χμ..πολύ ρομαντικό για έναν σκατά σαν ΑΥΤΟΝ:

  Πήρε το μάτι μου την περίφημη περιοδεία που δεκάδες χιλιάδες φλώρια παρακολούθησαν και στη χώρα μας. Φυσικά ήταν εντυπωσιακό...το μέγεθος του ποσού που πρέπει να δόθηκε για να κάνουν την μουσική των U2 λίγο πιο νόστιμη, με εφέ και σοου.
  Σε κάτι τέτοια είναι μανούλα ο Bono ο σκατάς. Στο να βγάλει μια αράδα τις προκοπής μουσικά πάλι, απέχει παρασάγγας. Φόραγε δε κάτι τακούνια-μπότες, μεγαλύτερα απ'ότι φόρεσα εγώ στα πρώτα μου μπουζούκια. Εμ βέβαια, το κοντοπούτανο!
  Πρέπει να συντομεύω γιατί ο μπαμπάς μου μου παρήγγειλε οτι αν με βρει πάλι στο λαπ τοπ για ακόμα μια νύχτα, θα μου το σπάσει. Και η 1 ώρα διορία πέρασε!! Και με τσίμπησε κι ένα κονούπι.
  Έτρεχε, έτρεχε το ζωντόβολο ο κωλόγερος πέρα-δώθε στη μεταλλική γέφυρα που ένωνε την κυκλική σκηνή με τον ομόκεντρο κύκλο που χώριζε τους ΒΙΠ απ'την πλέμπα. Με το διαφανές γυαλί μες στη μαύρη νύχτα. Είσαι πολύ μάγγας Bono. Είσαι cool. Έχεις style. Γαμάς και δέρνεις. Δεν πας πιο κει τώρα γιατί μου κρύβεις την Παττυ την πιο όμορφη ιστορία?

Γειαααα σου ρε Μπόνο γκομενιάρη!

  Εντάξει, το οτι κάνουνε λαιβ χτυπώντας κάρτα, είναι αντιληπτό.Νομίζω. Το οτι το κάνουν επαγγελματικά, τω όντι. Αλλά δες ένα Θανάση Παπακωσταντίνου τι συναυλίες δίνει. Ή τους Περλ Τζαμ (βαριέμαι να το γραψω αγγλικά). Ή τους Κιουρ. Μεγάλα συγγροτήματα, με εξίσου υψηλό μπάτζετ, πολλά χρόνια προϋπηρεσίας, αλλά αυτή τη δηθενιά δεν τη βγάζουν επ'ουδενί. Αυτό το ύφος του Βοnο το "οι πορδές μου μυρίζουν θεσπέσια".
  Αγγύλωση. Τέρμα για σήμερα. ΚΡΑ.

γιε γιε γιε γιε γιε γιε γιε γιε γιε γιε γιεεεεεε

Η μεγαλύτερη (?) προδοσία της ιστορίας

   Παρακολουθούσα, με συγκίνηση δεν κρύβω, ένα ντοκιμαντερ για την ζωή της Κάλλας. Βλέπετε που το πάω, έτσι? Όσοι σκεφτήκατε όχι, είστε ντιπ χαζοί αλλά δε βαριέσαι...η νοημοσύνη του κοινού έχει πέσει -αν υποθέσουμε οτι ήταν υψηλότερη ποτέ- και με αυτή θα πορευτούμε...

   Τι έλεγα?? Α ναι! Για μια απο τις μεγαλύτερες προδοσίες της ιστορίας. Να μην είμεθα κι απόλυτοι.

   Βλέποντας λοιπόν μια Γυναίκα σαν την Κάλλας, να ερωτεύεται
 με τον (φτου κακά!) Ωνάση, θα θεωρούσε κανείς οτι η
 ιστορία θα εξελισσόταν ως εξής:
               ... Είτε το παραμύθι τους θα τέλειωνε αισίως,

... είτε θα ζούσαν ένα βεζούβειο πάθος και όταν αυτό (μετά απο μάξιμουμ 2 χρόνια, αποδεδειγμένο) θα ξεφούσκωνε, θα οδηγιόσαντο με ομηρικούς καυγάδες αργά ή γρήγορα σε ένα όχι και τόσο αίσιο τέλος.


   Σίγουρα κανείς λογικός άνθρωπος δεν φανταζόταν αυτό που έγινε!!!




   Αντιλαμβανόμενη το ΜΕΓΕΘΟΣ της αλαζονείας του Ωνάση που τον οδήγησε στην άφρονα επιλογή του, απλά ανατριχιάζω. Ιτ γκιβς μι δε τσιλς/κριπς, πως το λενε? Αίσχος!
   Θέλοντας να αποδείξει στους πάντες και στον εαυτό του οτι ΜΠΟΡΕΙ, πήγε και παντρεύτηκε την πιο διάσημη χήρα, τη γυναίκα που δε θα σκεφτόταν ΠΟΤΕ, ΚΑΝΕΙΣ να τολμήσει να αλλάξει το επώνυμό της με το δικό του.
   ......ΚΙ ΟΜΩΣ, ΑΥΤΟΣ Ο ΠΟΥΣΤΗΣ ΤΟ ΚΑΝΕ! ! !

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝ' Ο ΠΟΥΣΤΗΣ!!

Δεν του φταναν οι γκόμενες που 'χε!

   Περιττό να πω οτι η Κάλλας, όντας μια πιστή Πηνελόπη και σταθερή σε αυτό που θεωρούσε ηθικό, μόλις ερωτεύτηκε τον Ωνάση, χώρισε τον τότε άντρα της Μενεγκίνι.
  Έμεινε σαν δεσμός του Ωνάση αρκετά χρόνια -5 νομίζω-, συνέχισε για άλλα 2 γνωρίζοντας οτι την απατάει με άλλες (της ΑΔΕΡΦΉΣ ΤΗΣ ΤΖΑΚΙ συμπεριλαμβανομένης) και όταν αναθερμάνθηκαν οι σχέσεις τους σε βαθμό τέτοιο που να θεωρήσει το γάμο το επόμενο βήμα, τα παράτησε όλα και πήρε την ελληνική υπηκοότητα για να τον παντρευτεί. Αφού είχε αποβάλλει και το παιδί του!


    Σ'αυτήν ακριβώς τη φάση βρίσκει ο Ωνάσης να παντρευτεί την Τζάκι Κένεντυ!!
Να χαρώ εγώ νύφη!!!!!!!

                      Σίριουσλι τώρα Ωνάση, άφησες αυτό.....

  

                                       ....... γι'αυτό???????

    ....... Δηλαδή προτίμησες μια ποντικομούρα, σαφρακιασμένη, που 'ταν σαν κολλημένο απο την αφαγία, διάσημη επειδή το μουνί της πέταξε δυό μπάσταρδα του Κέννεντυ και πέραν αυτού τίποτε άλλο δεν προσέφερε στην κοινωνία παρά μόνον τη μόδα των τεράστιων μυγέ γυαλιών, και που μέχρι κι ο Κέννεντι την κεράτωνε αβέρτα???......
 ....Αντι για μιαν όμορφη (δεν δέχομαι ΚΟΒΕΝΤΑ επ αυτού) γυναίκα, διάσημη με την αξία της, και με ένα τεράστιο έργο στην πλάτη της που έμεινε ανεξήτιλο???......


Πραγματικά, ΔΕΝ καταλαβαίνω...

         ......ΠΟΣΗ ΑΝΩΜΑΛΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΔΕΡΝΕΙ???






    Aκόμα και σαν μεσήλικας, η Κάλλας έριχνε στα πεταχτά αυτιά της ποντικομαμής που παντρεύτηκε τους 2 πιο δυνατούς άντρες της εποχής της:

Η Κάλλας στα 50 παρα κάτι...

Και η Τζάκι στα 70κάτι (ΟΚ, έκλεψα στην ηλικία αλλά δεν έχει να λέει. Κοίτα φάτσα! ΟΥΣΤ.)

   Και για άσσο στο μανίκι φύλαξα την αδιαφιλονίκητη ηθική της Κάλλας που το τσουλί η Τζάκι (ΦΤΟΥ, ΣΚΑΤΑ!) δεν είχε ούτε ακουστά απο το κωλόσπιτο στο Μπρονξ που σκατά μεγάλωσε γαμώ το σπίτι της.


   Η Κάλλας μπορεί να κατηγορήθηκε (απο κακογ... λεσβίες φεμινίστριες πάω στοίχημα) για μεσοαστισμό, οτι ήταν δηλαδή μια γυναίκα αφοσιωμένη στον άντρα της και ήθελε τα πάντα να είναι τακτοποιημένα και τέλεια στη δουλειά της.
 Αλλά, όπως είχε πει και η ίδια, το μοντέλο της Κάρμεν, της πολυγαμικής γυναίκας δηλαδή, δεν ήταν σύμφωνο με αυτήν. Θεωρούσε την πολυγαμία αναγκαίο κακό ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ. Τελεία.
 Όταν ανακάλυψε οτι ο Ωνάσης την κεράτωνε, αυτός της πρότεινε να κάνει κι αυτή το ίδιο!!
 Φυσικά όμως, αυτή δεν το έκανε. Προς τιμήν της.
 Γι'αυτό και ήταν Κυρία.
 Ντίβα, απ'τις λίγες.
   Τέτοιας μορφής ηθική δεν έχει να επιδείξει η Ζακλιν Μπουβιέ (η Τζάκι ντε!). Μόνο καθωσπρεπεισμό όταν την κεράτωνε ο Κενεντι με την Μονρόε, όταν τον κήδεψε, όταν ξαναπαντρεύτηκε.


                Η μια ήταν ΚΙΟΥΡΙΑ κι η άλλη ΚΥΡΙΑ.


   Τον Αριστοτέλη Ωνάση, για κάποιο λόγο τον καταλαβαίνω. Είχε πολύ μεγάλο πέος για να το αφησει αδιαφήμιστο. 
   Όταν όμως η Νέμεσις του χτύπησε την πόρτα, η αμύθητη περιουσία του δεν τον  βοήθησε στο να μη χάσει τον γιό του, συνεχιστή του βαρύγδουπου πέους του. Ήρθε και η αναπόφευκτη αρρώστια λόγω θλίψης και το τεράστιο πέος του πια μαράζωσε. Οπότε πλήρωσε βαρύ τίμημα για την υπέρμετρη αλαζονεία του.
   Ακόμα κι εκεί, η Κάλλας του στάθηκε στο νεκροκρέβατο, ενώ η Τζάκι αγόραζε ταγιέρ και γάντια, μπας και μείνει στην ιστορία και για κανέναν άλλο λόγο πλην του μουνιού της το χαβά.


   Όπως καταλαβαίνετε, μια άφεση δικαιούται ο έρμος μετά απ'ό,τι πέρασε. Είχε το πέος του. Ήταν άντρας. Και πλούσιος. Ήθελε να αποδεικνύει οτι μπορούσε τα πάντα και ήταν και πολυγαμικός. ΟΚ. Το δέχομαι βρε αδερφέ.


    Την Τζάκι όμως δεν μπορώ να την δικαιολογήσω με τίποτα!!!
Παντρεύτηκε τον μαϊμουδοφόρο τον Κέννεντυ και ταιριάζανε απόλυτα. Έγινε η πιο διάσημη χήρα. Λεφτά είχε. Παιδιά είχε. Δόξα είχε. Τιμές είχε. Φουστάνια είχε. Ταγιέρ είχε. Μυγέ γυαλια είχε. ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ ΤΗΣ ΕΛΕΙΠΕ ΚΑΙ ΤΟ ΒΡΗΚΕ ΣΤΟΝ ΩΝΑΣΗ???????? Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑ Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ? ΜΗΝ ΤΗΣ ΑΣΤΡΑΨΩ ΚΑΜΙΑ ΣΦΑΛΙΑΡΑ. Μωρε καλά της κάνανε και την κερατώνανε όλοι της οι άντρες με πολύ πιο κουκλάρες, αααααααααααααχχ, πόσο το φχαριστήθηκα!!!

σκατά στα μούτρα σου μωρή πιρόγα. Πόρνη πολυτελείας ποτισμένη στον καθωσπρεπισμό.

   Για κατακλείδα (που όπως έχω πει μου θυμίζει κλειτορίδα και πάντα βρίσκω οτι έχει σχέση με τις ιστορίες μου), ακόμα και στη μόδα αν τις συγκρίνεις, το μόνο "καλό" άλλωστε (γκουχ-γκετ ε λάιφ-γκουχ) που άφησε παρακαταθήκη η λεγάμενη, πάλι βρίσκω την Κάλλας πολύ πιο κλασσική, διαχρονική, εντυπωσιακή, θυληκή και με αρχοντιά. Δείτε και με τα μάτια σας:

η μόδα που λάνσαρε το ξόανο

Απορώ πως δεν σου άφησαν λακούβα στη μύτη τα γυαλιά. Απορώ.

Και η Κάλλας:

             Αλλά η καλύτερη φωτογραφία είναι μακράν αυτη!!

   Μαλάκω Τζάκι, οι αντίζηλες σου! Σκίασε τα μάτια σου μην τυφλωθείς και μην ξαναβγεις απ'το σπίτι! σταδιάλα, χάϊδω...

Πρελούδιο για μια περίοδο

Ακολουθεί πλήρης αποκαθήλωση της αντρίλας που τόσο διαφημίζω.

Aν τώρα μας κλείσουν το σάιτ λόγω εξαπάτησης του κοινού, τι να κάνομε κυρίες και κύριοι!! Επωμίζομαι όλη την ευθύνη. Σαν ΑΝΤΡΑΣ!!

Ξεκινάμε (λυπημένο βιολάκι για υπόκρουση...adagio, piano, lacrimoso & vagamente)

 

      Τελευταία μπήκα στη χρονοκάψουλα και ξαναγύρισα στο λύκειο. Και πιο συγκεκριμένα, στους κοριτσίστικους καβγάδες για γελοίοιους λόγους (το γελοίους με τόνο Κατερίνας Χέλμη, στο "Η Αγάπη μας", όταν τρώει τη χαστούκα απ'τον Παπαμιχαηλ).

  Κάναμε πρεμιέρα με τις "Υστεριάζουσες", συνεχίσαμε με το "Και μετά σιωπή", η δραματουργία αυξήθηκε κατακόρυφα με δακρύβρεχτους μονολόγους προδοσίας και δριμύ "Κατηγορώ" και στο τέλος, τα all time classic αιωνίως και πάντων των αιώνων αμην ΜΟΥΤΡΑ!!!!!!  Ω  sweet Jesus... Aυτά που απεχθάνομαι, που πολεμώ με νύχια και με δόντια και με ψυχαναλυτές, ε, Σ'ΑΥΤΑ ΠΗΓΑ ΚΑΙ ΜΠΛΕΧΤΗΚΑ (καλή είμαι κι εγώ). Απο την φύσιν φυγειν αδύνατον!!!

Κι αφού γυναικουλίασα και έγκωσα στο δράμα, συνειδητοποιώ οτι είναι πολύ πιθανόν να συνεχιστούν εφ'όρου ζωής εαν δε βάλω μυαλό. Έτσι είναι, όποιος μπλέκεται με τα πίτουρα...(μικρή κορύφωση του βιολού, rubando και ritenutto)

      Φαντάσου έναν σοφό άνθρωπο (το στερεότυπο τον θέλει άντρα, πάνω απο τη μέση ηλικία, να κάθεται σε μια πολυθρόνα, μπορεί και δίπλα σε τζάκι και με πούρο, να απολαμβάνει εκλεκτές παρέες και να ανταλλάζουν φιλοσοφικούς προβληματισμούς). Θα μπλεκόταν ποτέ ένας τέτοιος σε γυναικείους καυγάδες ή σε ζευγάρια με προβλήματα ή σε μίζερα προβλήματα ψωμόλυσσας??

ΟΧΙ!!

Ε, έτσι θέλω να γίνω κι εγώ.

...

...

...

...

...ΝΟΤ!!!

     Όμως μέχρι το δρόμο της σοφίας αργούμε, οπότε το απεφάσισα. Αφού έγινε η αρχή, έσπασε το γυαλί και τώρα με νευριάζει ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ πάνω στην πέτρα του σκανδάλου (θυληκή γαρ..), μια είναι η λύση για να καθαρίσει το ταλανισμένο μου σύστημα: ΘΑ ΚΡΑΞΩ. (tremolo)

 Κρεμάμε τις ταμπέλες μας στο εν λόγω άτομο (γιατί χωρίς τις άδικες ταμπέλες δε γίνεται δουλειά!) και έχουμε και λέμε (το βιολάκι γίνεται ανήσυχο και ταραγμένο, maestoso, crescendo):

• ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΝΤΕΧΝΙΛΑ. (sforzanto!)
  

• ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΑΛΚΙΝΟΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ. (διπλό sforzanto!)
  

• ΜΗΝ ΞΑΝΑΚΟΥΣΩ για γαστριμαγικές ανησυχίες, κουλές συνταγές που μόλις γέννησε το ταλαντούχο μυαλό σου, κόλιανδρο και κρέμα γάλακτος με ο,τι περπατά, ξεπουπουλιάζεται και φυτρώνει. (crescendo)
  
• ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙ και έρθει φίλος και μου πει "γουστάρω τη φίλη σου" ή τούμπαλιν. ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΣ ΚΕΡΑΤΩΜΕΝΗΣ ΓΚΟΜΕΝΑΣ ΜΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΝΥΧΙ! (crescendo, το βιολι επιταχύνει και δυναμώνει, glissando και acceleranto)
  
• Η θρησκεία ευνουχίζει. ΠΡΟΦΑΝΩΣ. Παρ'όλα αυτά, το φαρμάκι να το στάζεις ξέρεις! (κι άλλο crescendo και tempestoso)
• Δεν θέλω να ξανακούσω για γλυκούλια μωρα, για το καινούριο παιδάκι που βάφτισες ή για τον πετυχημένο γάμο της φίλης σου της εκκλησιάζουσας που γέννησε στα 22. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΧΑΡΑ ΣΟΥ! ΕΙΜΑΙ ΚΑΚΙΑ!(παροξυσμος στο βιολι, presto, fortississimo, con fuoco)
  
• Έχεις περίοδο? Είσαι κυκλοθυμική και το παραδέχεσαι? Τσακώθηκες με τον γκόμενο? Μη στεναχωριέσαι. ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙ Ο ΚΑΙΑΔΑΣ. (το βιολί μουγαίνεται απότομα)
  

Η Κατακλείδα (a tempo, dolce, espressivo & con anima)

[πάντα η κατακλείδα μου θύμιζε κλειτορίδα...Στο θέμα μας, ίσως και να χουν σχέση!! (βιολάκι con grande sentimento)]

Γυναικείες απορίες:

 Πότε εμπλέκεσαι εσύ σε ένα ζευγάρι και πότε σε μπλέκουν αυτοί? (harpissimo)

Πότε μια φιλική σχέση αρχίζει και υπάρχει λόγω ανάγκης (κοινό σπίτι, λογαριασμοί, φίλοι)? (harpissimo)

Σε ποιο σημείο αρχίζει να υπερτερεί η ανοχή -λόγω της ρημάδας αναγκαίας συνύπαρξης-, και δεν το κάνεις πια αυθόρμητα με χαρά? (harpissimo)

Πότε πρέπει να κλείνεις το στόμα σου όταν είσαι στη μέση ενός ζευγαριού? Απο ποιά στιγμή και μετά αρχίζεις και μετράς τα λόγια σου? (harpissimo)

Συμπέρασμα:

Οι γυναίκες είναι σκρόφες και οι άντρες δε θέλουν να τους πρήζουν τ'αρχ....(V-I, the end!!!).

Άθλια κριτική του Ινσέψιον

Πρώτη μέρα σήμερα, να σας πάρω με το καλό.
Που λέτε παιδιά, το ινσέψιον συνουσίασε κι έδειρε.
Το γιατί όμως μόνον ΕΓΩ, Ο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΜΕΓΙΣΤΑΝΑΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ το αντιλήφθηκα, θα σας το εξηγήσω ευθύς αμέσως:

Κατ'αρχάς, αν ανήκεις σε αυτούς που θεωρούν διασκέδαση οτιδήποτε ΔΕΝ απαιτεί εγκεφαλική λειτουργία, στο καλό, η πόρτα είναι απο κει και τα σκυλιά δεν εγκυώμαι οτι θα είναι δεμένα γιατί τα έχω εκπαιδεύσει να καταβροχθίζουν τα πλάσματα που είναι ηλιθιότερα εξ αυτών.

Δεν θα μπω ΚΑΝ στη διαδικασία να ξεχωρίσω τη διασκέδαση απ'την ψυχαγωγία, μπλα μπλα μπλα, το θέμα εξαντλήθηκε τα λυκειακά χρόνια στο επικό ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ που κατακρεούργησε τις συγγραφικές μου ικανότητες.

Και τώρα που σαν δυσλεκτικό (ή σαν γνήσια γυναίκα??) έκανα την -άσχετη- παρενθεσάρα μου, επανέρχομαι (Inception! ΤΕΛΕΊΩΝΕ!) :

Το inception έχει να κάνει με την εξερεύνηση του υποσυνείδητου, πράγμα που 1ος ο μπαρμπα-Froyd σκέφτηκε να σκαλίσει και που οι περισσότεροι κοινοί θνητοί σνομπάρουμε επιδεικτικά.
Το υποσυνείδητο είναι, για να σας το πω απλοϊκά (και να πουλήσω και μούρη μες στην άγνοιά μου) όλα αυτά τα συναισθήματα που για λόγους επιβίωσης καταχωνιάζουμε, οι σκέψεις που δε δώσαμε αρκετή σημασία. Και σύμφωνα με την ταινία,  ο εγκέφαλος που μένει σε αχρηστία απο την κατασκευή μας.
Έχουμε μάθει να το αγνοούμε, ενώ είναι ένα πολύ δυνατό όπλο για να μάθεις τον εαυτό σου και τις δυνατότητές σου.
Το υποσυνείδητο μας μιλάει, μαλλιάζει η γλώσσα του, στα όνειρά μας. Και είναι τουλάχιστον φοβερός ο τρόπος που δίνει εικόνα σε μια σου σκέψη, τόσο, μα τόσο εύγλωττα!!


Αλλά φυσικά, μας έχει φάει η καβλίαση. Δεν έχουμε ανάγκη κανένα ονειροκρίτη, τα όνειρα είναι βλακείες, ένας λογικός άνθρωπος επικεντρώνεται στην πραγματικότητα, στα υπαρκτά γεγονότα, δεν έχουμε τίποτα  να μάθουμε απ'τα όνειρα, φαλλική προέκταση των αντρών που ντε και καλά πρέπει να ασχολούνται με χειροπιαστά πράγματα, ο εγωισμός του αδαή ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΑ!


Για μένα, το να αναλύεις τα όνειρα σου είναι η πόρτα για την ενδοσκόπηση. Σου ανοίγουν ορίζοντες για να μάθεις ποιός είσαι, τι νιώθεις, πως αντιδράς.


Αλλά αυτά είναι για ανθρώπους που είναι σε φάση ψυχανάλυσης και ενδοσκόπησης, και καταλαβαίνω οτι δεν είστε όλοι σε αυτή τη φάση, μικρά μου, ασήμαντα γκόμπλιν.


Οπότε, για να επικεντρωθώ στην ταινία, η σκηνοθεσία με άρεσε πολλάν, χωρίς δύσκολα νοήματα και φέρε-το-σκηνοθέτη-να-στο-εξηγήσει συμβολισμούς (ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ),
 οι ηθοποιάρες πετάγονταν ο ένας πισω απ τον άλλον (υπο την προϋπόθεση οτι ξέρετε κι έναν Μαικλ Κέιν γαμώ την αγραμματοσύνη σας και μια Μαριόν Κοτιγιάρ γαμώ τα μπουζούκια σας), για να μην αναφέρω το τρελό μωρό Κίλιαν Μερφυ, καλά ο ΝτιΚάπριο, ΕΙΚΟΝΙΣΜΑ.
 Ό,τι είχα σκεφτεί γι'αυτόν μεταξύ Τιτανικού και αφισών σε μέγεθος Α4 στην Κατερίνα, το παίρνω πίσω (το είχα πάρει απο τις Συμμορίες της Νέας Υόρκς, να εξηγούμεθα).
Όσο για εφέ, τύφλα να χει το Μάτριξ, τύφλα και στραβομάρα μαζι. Πρώτη φορά βλέπω ταινία και μένω με τα σαγόνια ανοιχτά επι 2 ώρες.
Κι απο δράση, χορτάσαμε του κερατά! Πιστολίδι, καταδιώξεις, παραλλαγή χιονιού, εκρηκτικά...χαϊμός.


Ναι, το παραδέχομαι, η ταινία αφήνει τη φαντασία να οργιάσει, κι έχω την εντύπωση οτι μόνο οι κουλτουριάρηδες είναι φίλοι της φαντασίας, ενώ κάποιοι (γκουχ-αστοιχείωτοι-γκουχ) τη θεωρούν άχρηστη. Υπάρχουν φυσικά και οι ελάχιστοι μη-σαλεμένοι θαυμαστές της φαντασίας, στους οποίους συγκαταλέγομαι φυσικα εγώ, κανα-δυο φίλοι μου κ.ο.κ.