Αποφάσισα, λοιπόν, να διαβάσω λίγο απο ενα βιβλίο της Χρυσηίδας Δημωλίδω. Έτσι, για να ξέρω τι κραζω. Και για να αποδείξω στον εαυτό μου οτι δεν είμαι εγω σνομπ, αυτή ειναι σκουπίδι. Άσε που, η προηγούμενη εμπειρία με Λένα Μαντά ήταν ένα άκρως εποικοδομητικό τρας ανάγνωσμα. Γιατί όχι και η Χρύσω;
Απο το πρώτο άνοιγμα σε τυχαία σελίδα, δεν με απογοήτευσε. Ξεφυλλίζοντάς το, κατάφερα και έμαθα όλη την υπόθεση, αγνοώντας τα παραληρηματικά, βαρετά χωρία.
Ο λόγος για τις "Τρεις Υποσχέσεις". Όχι οτι τα υπόλοιπα βιβλία της θα είναι διαφορετικά δηλαδή. Αλλά θέλω να είμαι τυπική. Αφού έκανα έρευνα! Σε κάθε χέσιμο, έβρισκα και κάτι. Και είμαι στην περήφανη θέση να σας τα παρουσιάσω:
Πρόκειται για την σαπουνοπερική ζωή μιας συγγραφέως. Μυρίζομαι οτι η Δημωλίδω έχει την πρωταγωνίστριά της, τη νεαρή συγγραφέα, ως άλτερ έγκο. Ξέρω. Είμαι και πολύ δαιμόνια.
Θα σας παραθέσω μερικά κομμάτια που με καθήλωσαν.
Διάλογος συζύγου με πρωταγωνίστρια-αιθέρια ύπαρξη.
-Άκου, μωρό μου. Είσαι η κορυφαία συγγραφέας στην Ελλάδα, όμως δε φαίνεται να σ'ενδιαφέρει...Μάλλον το περνάς στο ντούκου.
-Δεν καταλαβαίνω γιατί το λες αυτό.
(εμπνευσμένοι διάλογοι. Αν επαναλάμβανε και τα προλεχθέντα, θα ήταν ίδιο Φώσκολος ρε πούστη.)
-Γιατί είσαι μεγάλο κορόιδο.
-Εγώ; Γιατί είμαι κορόιδο; (Πες μου Γιάγκο. Είπες οτι είμαι μεγάλο κορόιδο. Γιατί είμαι μεγάλο κορόιδο, Γιάγκο;)
-Γιατί αφήνεις τον Καλλέργη (βλέπε Ψυχογιός) να σ'εκμεταλλέυεται, τη στιγμή που άλλοι εκδότες σφάζονται στα πόδια σου.
-Άλκη, δεν καταλαβαίνω, που το πας; (τα ονόματα με τρελαίνουν)
-Το ξέρεις οτι ο εκδοτικός οίκος Πένα δίνει χρυσάφι για το βιβλίο που γράφεις τώρα;
-Κερδίζω αρκετά, κι ύστερα, αυτός με εμπιστεύτηκε και με ανέδειξε.
Με κοίταξε και κάγχασε.
-Ξέρεις τι γίνεται με εσάς τους συγγραφείς; Σας δίνουν ένα άγονο χωράφι, το σκάβετε, το σπέρνετε, το ποτίζετε, μαζεύετε το στάρι, το αλέθετε, ζυμώνετε (βαριέμαι να τα γράψω όλα), πάτε τα καρβέλια στον εκδότη κι εκείνος τα μοστράρει σε μια ωραία βιτρίνα, πλουτίζει και σας πετάει μια φέτα ψωμί. Ξύπνα επιτέλους και πάψε να είσαι ρομαντική, όπως οι ηρωίδες σου. Ο ρομαντισμός είναι για τα βιβλία, όχι για την πραγματική ζωή. (ένα απόσταγμα σοφίας απο τη Δημωλίδω). Γιατί εκεί έξω δεν υπάρχουν ιππότες και ΒΑΡΙΕΜΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ.
Να υπογραμμίσω οτι η Δημωλίδω είχε όντως διαφωνίες με τον Ψυχογιό και έφυγε απο τις εκδόσεις όπου ήταν τόσα χρόνια για να πάει σ'άλλες, που θα την προσκυνήσουν καλύτερα εν μέσω κρίσης. Υποψιάζομαι οτι αυτό που εγώ βλέπω ως άκρατη απληστία, αυτή το βλέπει ακριβώς όπως παρουσιάζεται παραπάνω.
Το λοιπό βιβλίο αναλώνεται σε υστερίες του γιατί δεν πουλάει το βιβλίο της, ποιά θέση έπιασε στα ευπώλητα και ωιμε, τι καταστροφή που δεν μπήκε στην πεντάδα και πόσες βδομάδες έμεινε στην κορυφή. Τα βάσανα ενός συγγραφέα. Με αυτά ασχολείται η λογοτεχνία της Χρυσηίδας.
Φυσικά δε θα παραλείψω το πως κρίνει η Δημωλίδω το καλό βιβλίο:
"Ματωμένο Μετάξι - της Μυρτάλη Μπαλάντα-Δανιάτη. Το εξώφυλλό του ήταν όντως θαυμάσιο, ένας πίνακας ζωγραφικής. Μια τσαρική αίθουσα χορού με ζευγάρια να χορεύουν σαν φόντο και απο πάνω μια πανέμορφη κοπέλα με μάυρα μαλλιά και μεταξωτό φόρεμα εποχής να τα κοιτάζει μελαγχολικά. Ήταν πραγματικά υπέροχο. Και η τιμή του δεν ήταν υψηλή για τις ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΕΣ ΟΓΔΟΝΤΑ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ!"
Και αυτο πρέπει να το δειτε αυτούσιο.
"Το 5ο βιβλίο μου, 'Οι ανεμώνες της οργής' είχε πάλι ερωτικό θέμα. Το εξώφυλλο, ακόμη μια φορά εκπληκτικό (χρυσή μου). Μια πανέμορφη κοπέλα με μπλε φόρεμα που στέκεται στην άκρη ενός γκρεμού, διάσπαρτου απο κόκκινες ανεμώνες ενώ ο άνεμος σαρώνει τα κόκκινα μαλλιά της μαζί με το φόρεμα και στη μέση με χρυσά γράμματα ο τίτλος. (κάπου εδώ πήγε να αλλάξει βρακάκι η Χρυσηίδα). Το βιβλίο των 520 σελίδων (παρακλώ!) τελείωσε αυτή τη φορά γρηγορότερα και παραδόθηκε αμέσως. .................. Κυκλοφόρησε 10 μόνο μήνες μετά την κυκλοφορία του προηγούμενου και αυτη τη φορα εμφανίστηκε στη λίστα τω ευπώλητων τεέυταίο, και μόνο για 2 βδομάδες. (ΣΥΜΦΟΡΑ! ΚΑΙ ΣΕ 2 ΜΗΝΕΣ ΒΓΑΖΕΙ ΤΗΝ ΝΕΑ ΚΟΛΛΕΞΙΟΝ Ο ΚΑΒΆΛΛΙ!) ΜΑ τι στο καλό συνέβαινε; (καμια θεωρία συνομωσίας, Χρύσω μου, μην τους ξεσυνερίζεσαι, να σε καταστρέψουν θέλουν). Εντάξει, το είχα γράψει ίσως βιαστικά, όμως ήταν καλογραμμένο, πολύ δυνατή ιστορία, που εξελισσόταν σε σύγχρονη εποχή, είχε έρωτα, πάθος, αγωνία, αλήθειες, όλα τα στοιχεία μιας πετυχημένης συνταγής, ιστορίες που αφορούσαν πολύ τις γυναίκες και είχαν μεγάλη πέραση.
(μόνο εγώ νιώθω οτι κοροιδεύει ταυτόχρονα και το κοινό της και τον εαυτό της;;;)
Και το αποκορύφωμα αυτού του σκεπτικού, μια ανταγωνίστρια μπεστ-σελλερ, της οποίας της έφαγε τη θέση και έχει φρυάξει, ξεσπάει στο μονόλογο που θα ζήλευε κάθε μια που θέλει να βγάλει λεφτά εύκολα και γρήγορα: "Όλα έχουν σημασία, το όνομά σου, γι αυτό κι εγώ το άλλαξα κι απο Μαρία το κανα Μάρω, το εξώφυλλο πρέπει να είναι τέλειο, ο τίτλος, η γραμματοσειρά, η ιστορία να είναι με έρωτα και πάθος, να είσαι και εσύ η ίδια άψογη, περιποιημένη, να δίνεις συνεντεύξεις, να κάνεις παρουσιάσεις, όλα έχουν σημασία". Τώρα περίπου, δεν το θυμάμαι επιλεξεί.
.................Ακολουθούν παράπονα για τον εκδοτικό της οίκο, ο διάλογος με τον εκδότη που δεν την εκτιμάει και τόσο, και της μιλάει σαν να είναι παιδάκι και 3 σελίδες με το πόσο ζάπλουτος είναι αυτός ο κρετίνος, με χρυσό ρόλεξ, ασημένια πόρσε, σπίτι στην Πολιτεία, ταξίδια στο Μόντε Κάρλο, τα προικιά των αδερφών του, όχι, δεν ξεφύγαμε καθόλου απο το θέμα για να δώσουμε ένα μη ρεαλιστικό , παιδιάστικα χρωματισμένο, πορτραίτο ενός χαρακτήρα βασισμένου στον εκδότη που νευρίασε τη Δημωλίδω.
ΟΛΑ τα βιβλία που περιγράφει με απύθμενο καμάρι, χαίρουν πάντα τέτοιας περιγραφής.
Και οι τίτλοι απαράμιλλοι, όπως Ραγισμένοι Άγγελοι, Πράσινο Φεγγάρι, Ηλιαχτίδα στο Χειμώνα.
Φαντάζομαι είναι κάπως έτσι:
Νιώθω τις εκδόσεις Penguin να ανατριχιάζουν.
Μα, ας σας παραθέσω και άλλα χωρία, που θα τα ξαναβρείτε!
.....
-(ο σύζυγος) Προχωράει το καινούριο βιβλίο;
-(αυτή, η αιθέρια ύπαρξη) Ναι, έχω ηδη προχωρησει αρκετά.
-Ερωτική ιστορία;
-Τι άλλο θέλουν οι γυναίκες αγάπη μου; Αν δεν τους δώσεις έρωτα, δεν μπαίνουν στον κόπο να χαζέψουν ούτε το εξώφυλλο. Το μάθημά μου το πήρα. (ειδάλλως θα έγραφες ψυχολογικές αναλύσεις εγκληματιών του 19ου αι).
Ειλικρινά, κάπου εδώ νομίζω οτι μας κοροιδεύει.
-Ε, λοιπον, την ηλιθιότητα των γυναικών αυτη, ποτε μου δεν την κατάλαβα. Προς τι τόσος συναισθηματισμός;
Τον κοίταξα σαν να τον έβλεπα πρώτη φορά.
-Ηλίθιες οι γυναίκες επειδη ειναι συναισθηματικες και ερωτευονται; Απο πότε σκέφτεσαι έτσι;
(κι έτσι, αντιδρώντας υπερβολικά, απλοικά και γυναικουλίστικα, ηρέμησα)
-Ξερόβηξε αδιάφορα. "Παντα έτσι σκεφτόμουν"¨.
-Δηλαδή εγώ που σ ερωτευτηκα ειμαι ηλίθια;
(γιατί αν δεν βάλεις λόγια στο στόμα του άντρα, δεν εισαι θηλυκο)|
-Δε μιλάω για σενα και κάποιες άλλες, ελάχιστες εξαιρέσεις. Μιλάω για το 95% που ζουν κι αναπνέουν μόνο και μόνο για να είναι ερωτευμένες.
(και με αυτον τον τρόπο, η Χρυσηίδα καταφέρνει και βάζει τον εαυτό της στο ευάρεστο 5% σπανίων γυναικών που κρατούν τις ισορροπίες)
-Και το άλλο 5% τι ειμαστε; (ετσι, για να το ακουσουμε εμεις οι 95%)
-Εχετε προσωπικότητα. Μπορείτε και σκεφτεστε και κάτι άλλο πέρα απο τον έρωτα. (να, εδω, βαυκαλίζομαι χρυσή μου. εσυ, τι νεα;)
.......2 γραμμές παρακάτω:
"Δεν ειχα πια όρεξη να συνεχίσω το πεντανόστιμο φαγητό μου. Τελικά τι ρόλο έπαιζα στη ζωή του άντρα μου; (ω ναι, φυσικα και αυτος ο βαθυς διάλογος έδωσε το έναυσμα για καυγά!).......Πέταξα το φαγητό μου στα σκουπίδια επιδεικτικά και παρατώντας με θόρυβο το λερωμένο πιάτο στο νεροχύτη, πήγα στο γραφείο μου να δουλέψω. Το γράψιμο πάντα με έκανε να ξεχνάω (τι σημαίνει λογοτεχνία).
Βγαινει απο το γραφειο, εχει φυγει ο αντρας, δεν ξερει που έχει πάει, απελπισιά στο γαμο για 1η φορα, πνιξιμο, πρεπει να αλλαξει περιβαλλον. Παει στην πατριδα της, την Κυπρο. Παρουσιάζει τα βιβλία της, ήρθε πάρα πολύς κόσμος και όλοι της είπαν οτι ηταν το καλύτερο βιβλίο της το τελευταίο. Όλος ο κόσμος την αγαπάει πια, ακόμα και στα φανταστικά σύμπαντα του μυαλού της. Δεν ήταν καταπληκτικό αυτό το κεφάλαιο; Ε; Όχι, πείτε!
Και επειδη πήρατε μια γευση, μην καθομαι να γραφω τα βαρετα κατεβατα, να σας κανω μια σουμα του βιβλίου:
Κυπραία που γεννιέται τη μέρα που έγινε η καταστρόφα της Κύπρου (ακολουθούν κυπριακά, αδιάφορα μυθιστορηματικά περα-δωθε και γενικόλογοι διάλογοι με σοφιστείες της γιαγιάς, αυτό που αποκαλεί η Δημωλιδω "ιστορική έρευνα"), μετακομίζει στην Αθήνα και δίνει στον πατέρα της 3 υποσχέσεις, κάτι γενικούρες τύπου "Να είσαι καλα, να είσαι τίμια, να είσαι ευτυχισμένη". Αυτό συμβαίνει στην αρχή και δεν επαναλαβάνεται, παρά μόνο στο τέλος.
Η πρωταγωνίστρια είναι απο τους πιο βαρετούς, αδιάφορους και γυναικουλιάζοντες χαρακτήρες, συν της κακομοιριάς και της μουρτζοχυλόπιτας που τη δέρνει, καθιστούν ένα θλιβερό βλαμμένο, με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του επειδή πουλάει. Κοίτα να δεις τι μου θυμίζει!
Γράφει το 1ο της βιβλίο και γίνεται τρελό μπεστ-σελλερ, κι έτσι ξεκινάει μια καταπληκτική καριέρα, με ένα βιβλίο ξαπλώστρας το χρόνο και λεφτά. Ρεαλιστικά πράγματα και πάνω απ'όλα καλλιτέχνις η κοπέλα. Παντρεύεται κιόλας ένανε και το μισό βιβλίο είναι για το σπίτι που χτίζουνε και για τα νούμερα πωλήσεων που πέφτουν, για τον ανταγωνισμό απο τις εκδοτικές και τις άλλες συγγραφέις, για την απληστία που της ενέπνευσε ο άντρας της να κάνει πλούσια μετεγγραφή σε άλλον εκδοτικό κλπ. Όλες οι συνάδελφοι άξιες ανταγωνισμού είναι γυναίκες, μόνο ένα γεροντάκι αναφέρεται, κι αυτό ανάξιο πωλήσεων. Θα πρέπει να είναι ο Κώστας Καρακάσης.
Ξάφνου, άχου άχου, ο άντρας της, που του είχε εμπιστευτεί όλα τα λοτζίστιξ, εξαφανίζεται με τα λεφτά της. Μιλάμε για πανέξυπνο άτομο. Μάλιστα, το σκάει για το Γιοχάνεσμπουργκ με γκόμενα! Κάπου εκεί παθαίνει και κρίσεις πανικού, γιατί κάθε τραγική ηρωίδα που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να παθαίνει απο μια ψυχασθένεια της μόδας. Άσε που αυτό το βιβλίο είναι μια γροθιά στα τρίσβαθα...εντόσθια... κάθε γυναίκας που μπερδεύει την υστερία με την κρίση πανικού και τον πονοκέφαλο με τον Καρκίνο έβγαλα μάνα μου!
Η δε ερωτική επανάσταση έρχεται όταν βρίσκει έναν άλλο γκόμενο, που τη θέλει, και τον χωρίζει γιατί έτσι. Γιατί δεν ήταν έτοιμη. Και του ρίχνει και το φταίξιμο. Και εν τω μεταξύ έχει μείνει έγκυος, αυτός παντρεύεται άλλη, αυτή γεννοβολάει και γίνεται μια περήφανη σινγκλ μάδα. Που και που πετάει και τίποτα απο την καταστροφή της Κύπρου, για να έρχεται μετά η κυρα-Χρύσω και να λέει σε όλες τις τις συνεντεύξεις οτι έχει γράψει ιστορικοφιλοσοφικό διήγημα, αστυνομικό, επιστημονικής φαντασίας κλπ.
Και το αποκορύφωμα, που κάπου εκεί πάτησα το καζανάκι και το κλεισα το ρημάδι, ήτανε όταν αποφάσισε να συστήσει τον πατέρα στο παιδί. Τον πατέρα που τον γούσταρε ακόμα και, ω! τι τύχη!, είχε χωρίσει κι ήταν και πάλι ελεύθερος και διαθέσιμος. Ακούστε πως, ακούστε!
Πάνε όλοι μαζί για καφέ. Αυτός τα πάει ε-ξαι-ρε-τι-κά με το παιδί της πρώην του. Αυτή καταχαίρεται. Το παιδί νομίζει οτι ο πατέρας του έχει πεθάνει υπ'όψιν. Βάζει αυτή το παιδί να γράψει το όνομά του. Και τι γράφει. Στο θεό σας.
"ΑΓΓΕΛΙΚΑ-ΔΩΡΟΘΕΑ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ-ΚΑΡΔΕΛΗ".
Περιμένω 2 λεπτά να ανακτήσετε αυτό που πέθανε μέσα σας.
Ωραία; Συνεχίζω.
Όχι, αλήθεια. Έτσι το βγαλε το παιδί. Και σε παρακαλώ, όχι κοινότοπα πράγματα, ο,τι άλλαζε το άλλαξε!
Μένει αυτός, και ρωτάει γιατί έδωσε το όνομά του στο παιδί, και λέει αυτή "Είναι δικό σου".
Σας αφήνω λίγο να το χωνέψετε γιατί έχει και συνέχεια!
Το 5χρονο, που νόμιζε οτι έχει πεθάνει ο πατέρας του, γυρνάει στον άγνωστο και του λέει "Μπαμπάκα, ήρθες!" και τον αγκαλιάζει!
Και όμως, υπάρχει κόσμος που ενθουσιάστηκε με την περίοδο με στρας που μόλις σας περιέγραψα. Για την ακρίβεια, είδα σχόλιο που έλεγε πόσο συγκινητικό ήταν αυτό το σημείο για όποιον έχει παιδί. Μάλλον γι αυτό δε συγκινήθηκα. Ναι.
Γενικότερα όμως, μπήκα να δω κριτικές και να πάρω δύναμη να συνεχίσω το κραχτήριο έργο μου.
Τελικά δεν ξέρω αν πήρα ή αν αποδυναμώθηκα.
Ούτε καν αυτές οι γάτες δεν μπορούν να το χωνέψουν αυτό.
Σορυ αν το άρθρο είναι εντελώς ανοργάνωτο, αλλά το έχω στα σκαριά κανα μήνα και είμαι και συγχυσμένη. Άσε που πεινάω. Πεινάω τόσο που δε θα αυνανιστώ σήμερα. Η Δημουλίδου φταίει. Κόλλησα αγαμίαση.
