Τελικά μείναμε όξω απ'τ'Άμστερνταμ, στο Χάαρλεμ. Και όσο κι αν με ξενέρωνε το 17άρι χλμ καθημερινά, και το 7άρι μίνιμουμ ευρώ μόνο για να πατήσω στην πρωτεύουσα, νομίζω οτι άξιζε να δω μια απο τις τόσες μικρές πόλεις όπου ζουν οι, τυχεροί σε πολλά, Ολλανδοί.
Ολόκληρη η μικρή πόλη, για να μην πω κωμόπολη, έσφυζε απο κόσμο που ψώνιζε, κόσμο πάνω σε ποδήλατα, κόσμο που έβγαινε οικογενειακά να βολτάρει, παιδάκια, σκυλάκια, μαγαζάκια, ποταμάκια και γεφυράκια.
Στην Ελλάδα, έχω να δω κόσμο να βγαίνει καθημερινή να ψωνίσει και να βολτάρει στα όμορφα δρομάκια της, απο τότε που είχα πάρει εκείνο το γαλάζιο χαπάκι σε ένα πάρτι, αλλά μετά ήρθε ένας μανιασμένος ιππόγρυπας και αποκεφάλισε όσους πίστευαν στον Χριστούλη, κι εγώ έβγαλα τη μπλούζα μου για να τους σώσω και μετά δε θυμάμαι πολλά. Α. Και στην Πρέβεζα.
 |
| Μια κακασχήμια, ένα πράμα...Λιόσα και πάλι Λιόσα. |
Τα δε παρτέρια που γέμιζαν την πόλη ήταν εξωφρενικά περιποιημένα, αλλά τι να το κάνεις, τους μαραίνονται όλα το χειμώνα που βαράει μείον για κανα 6μηνο, ΜΟΥΑ ΧΑ ΧΑ! Δεν είμαι εκδικητικός άνθρωπος, απλά είχα ονειρευτεί Μάιο, Ευρώπη και Άνοιξη, με παρκάρες ανθισμένες και γλυκό καιρό, και μετά πήγα στην Ολλανδία κι έφαγα τ'αγγούρι.
Η δε πόλη, είχε ένα τεράστιο, για το μέγεθός της, κέντρο, πλακοστρωμένο και πεζοδρομημένο, γεμάτο απο γλυκύτατα μικρά μαγαζάκια, όνειρο πολλών απο μας, σε κάποιο άλλο σύμπαν, αν όλα έπεφταν έξω. Πόσοι απο μας δεν έχουμε πει "Πόσο ωραία θα τανε, αν τελικά τα παρατούσα όλα και άνοιγα ένα μικρό χαριτωμένο-μερακλίδικο μπαράκι/καφενεδάκι/τσαγερία/δισκάδικο/βιβλιοπωλείο/βαλτε ο,τι θέτε";; Ε, εκεί το κάνουν πράξη πολλοί, απ'ο,τι φαίνεται. Μωλ δεν είδα. Ούτε πολυκαταστήματα.
 |
| Δισκάδικο που άφηνε να βγει έξω η έθνικ μουσική που έπαιζε. |
 |
| Ανάθεμα κι αν έχω δει τέτοιο μαγαζί εδώ. Νάκας και Γαίτάνος. Bonus, το παιδάκι που χτυπάει το κουδούνι! |
Και τέλος, για το Χάαρλεμ, να αναφέρω οτι μπορεί να μη μέναμε σε ξενοδοχείο, ή πανω σε ποτάμι, αλλά μέναμε σε ένα παλιό σπίτι τύπου-ποταμού, το οποίο ήταν ένα υπέροχο διαμέρισμα. Που μας κόστισε κάτι παραπάνω, καθώς το κλείσαμε τελευταία στιγμή.
Τα φτηνά είχαν τελειώσει, και μάλιστα τα είχαν πάρει κάτι Αγγλάρες που έιχαν έρθει την ίδια περίοδο για τον τελικό του ΟΥΕΦΑ. Γι'αυτο και μέναμε στο Χάαρλεμ, τι νομίζατε; Μας πήρε ο πόνος για εναλλακτικό τουρισμό; Οχι. Για ναρκωτικά και σεξ πήγαμε.
 |
| ΕΔΩ μέναμε! Το άσπρο, όχι το Ποποκατεπέτλ. |
Και το καλό όταν μένεις σε μη τουριστικές γειτονιές, είναι οτι έχεις και τις φολκλόρ εκπλήξεις, όπως η θέα της τεράστιας γοτθικής εκκλησίας, της οποίας ο Κουασιμόδος μας ξυπνούσε τα μεσημέρια με εκπληκτική σολιστική ικανότητα στις καμπάνες.
 |
| Θέα απ'το παράθυρο. |
Εντύπωση μου έκανε οτι τα παλιά σπίτια δεν είχαν παντζούρια στα παράθυρα, ούτε διπλά τζάμια, παρά το κρύο. Και οτι είχαν πολύ μεγάλα παράθυρα, με αποτέλεσμα τα δωμάτια να είναι φωτεινά, παρά τις ατέλειωτες συννεφιές.
Να σημειώσω οτι δε βάζω φίλτρα στις φωτογραφίες μου γιατί βαριέμαι και το θεωρώ καγκουρομούρικο έως κουλτουροδήθεν. Οπότε έχετε ακατέργαστα φωτογραφικά διαμάντια. Απο το γυμνό φακό μου και το κουλό μου χέρι.
Ας περάσουμε στο παρασύνθημα όμως. Άμστερνταμ! Αυτή η άσχημη πόλη.
 |
Αυτό είναι ένα απο τα δεκάδες ρημαδιασμένα ποταμάκια-με-γεφυράκια που με αποπροσανατόλιζαν τελείως. Κάθε φορά που έφτανα σε μια τέτοια διαστάυρωση, νόμιζα οτι είμαι στο ίδιο σημείο, αλλά όχι! Γιατί το μικρό μου μυαλό έχει συνηθίσει μια πόλη να έχει 1, ένα, ποτάμι. Όχι 15 παραποτάμους με τα παρααυλάκια τους.
Ποικιλία υπήρχε επίσης στα ποδήλατα. Ποδήλατα παντού. Ποδήλατα δεμένα σε όλες τις κολώνες και τα παγκάκια και τα κάγκελα. Ποδήλατα μεγάλα. Ποδήλατα μικρά. Ποδήλατα διπλά. Ποδήλατα παλιά για φυσικό αντικλεπτικό. Ποδήλατα με καρότσα μπροστά και αδιάβροχο υπόστεγο για να βγάζεις βόλτα τα σκυλιά σου και τα παιδιά σου. Ποδήλατα ταξί.
 |
| Κλασσικοί ταρίφες, πιάσαν την κουβέντα μες στο δρόμο. |
Και φυσικά, αμάξι ούτε για δείγμα. Απορώ τι κάνουν όταν χιονίζει ως τη μέση. Απο την άλλη, πάρκινγκ για ποδήλατα έπρεπε να ιδρώσεις για να βρεις. Πολλοί είχαν το συνήθειο να το δένουν μονάχο του, στη ρόδα του. Πολλοί επίσης έκλεβαν τα καινούρια ποδήλατα.
Γενικά, όλη η πόλη προσφερόταν για ατέλειωτη βόλτα -ειδικά άματις ήσανε μαστουρωμένος-, και νομίζω αρκεί να χαζέψεις τα παραποτάμια σπιτάκια για να πεις οτι είδες Άμστερνταμ. Ιδού η συνοικία Τζόρντααν, διάσημη για άσκοπο μαστουρωμένο βολτάρισμα.
Στη συνοικία Τζόρντααν ήταν και το σπίτι της Άννας Φρανκ, πλέον μουσείο. Αν και δεν ήθελα να φάω το χρόνο μου σε τουριστικά μουσεία που δεν προσφέρουν τίποτα παρα αδιάφορα εκθέματα ή κάνουν το μολύβι που άγγιξε ο Μότσαρτ στα 5 του κεντρικό έκθεμα μιας αίθουσας, κάτι με οδήγησε να πάω σε αυτό το μουσείο. Και ήταν απο τα καλύτερα που έχω πάει ποτέ. Και τα πιο συγκινητικά.
Σε έβαζε στο κλίμα δείχνοντάς σου πως τα μπροστινά δωμάτια ήταν κάποτε εταιρία εισαγωγών, με γραφεία, γραμματείς και αποθήκες με κούτες με πράγματα, που ανήκε στον πατέρα της.
Ακολουθούσε μια ενημέρωση για το οτι μετανάστευσαν στην Ολλανδία απο τη Γερμανία για να γλιτώσουν, έστησαν την επιχείρηση και μετά πλάκωσαν οι Γερμανοί, απαγορεύοντας στους Εβραίους, μεταξύ άλλων, να έχουν εταιρίες, να βγουν απ τη χώρα και να στέλνουν γράμματα.
Και μετά σε έβαζε να ανέβεις τις ίδιες στενές, ξύλινες σκάλες του παραποτάμιου σπιτιού, που έτριζαν σε κάθε σου βήμα, και να πας στα πίσω και πάνω δωμάτια του σπιτιού, προσπερνώντας πόρτες όπου έμεναν ανίδεοι ένοικοι, και να πας στην κρυψώνα όπου εξαφανίστηκαν 2 Εβραϊκές οικογένειες για 3 χρόνια.
Πίσω απο τη βιβλιοθήκη-πόρτα ήταν τα μικροαστικά δωμάτια όπου στοιβάζονταν οι νοματαίοι, 8 άνθρωποι που έπρεπε να συμβιώσουν μεταξύ τους σε έναν μικρό χώρο, μέχρι την απελευθέρωση.
Ωραίο να το βλέπεις στη Λίστα του Σίντλερ, αλλά πατώντας σε ένα σπίτι με ιστορία, νιώθεις πως αυτά τα ντουβάρια έχουν ποτίσει απο ψυχές ανθρώπων που έζησαν 70 χρόνια πριν και είναι πλέον νεκροί.
Νιώθεις το σκοτάδι παντού, απο τα βαμμένα μαύρα παράθυρα και τις μαύρες κουρτίνες που δεν άνοιγαν ποτέ και για κανένα λόγο.
 |
| O πατέρας της Άννας, χρόνια μετά την απελευθέρωση. |
Νιώθεις τα σάπια, ξύλινα πατώματα να αντηχούν σε κάθε σου πάτημα, και τα υδραυλικά της μοναδικής τουαλέτας να ουρλιάζουν μέσα στους σωλήνες.
Νιώθεις οτι μέχρι να σκοτεινιάσει και να αποκτήσει ξανά ζωή το οίκημα απο τους υπόλοιπους ενοίκους, κανείς απο τους 8 φυγάδες δεν πρέπει να περπατάει, να μιλάει, να μαγειρέψει, να πάει στο μπάνιο ή να ανοίξει τη βρύση.
Νιώθεις οτι η ώρα δεν περνάει με τίποτα, ακόμα κι αν είχαν ένα σκασμό βιβλία, τηλεόραση, ράδιο, πλειστέισον, ίντερνετ και ένα καλάθι χειροτεχνίες. Η ώρα δεν περνάει με τίποτα σ'αυτό το σπίτι που δεν έχεις κάτι να απασχοληθείς. Που μπορείς μόνο να ψιθυρίζεις.
Νιώθεις πως μόνο η Άννα προσπάθησε να κάνει πιο ανεκτή την καθημερινότητα και πιο ευχάριστο το σπίτι, κολλώντας στους τοίχους εικόνες απο τα ενδιαφέροντά της. Πως η μόνη ηλιαχτίδα κανονικής ζωής ήταν το περιοδικό Κινηματογράφου που της έφερναν κάθε εβδομάδα.
Νιώθεις πως στην ευρύχωρη κουζίνα, όπου μαζεύονταν και οι 8 το βράδυ, μαζί με τους Ολλανδούς που τους κάλυπταν, πολλές φορές, οτι ήταν η πιο χαρούμενη ώρα της ημέρας, η ώρα που έτρωγαν και μιλούσαν. Ενδεχομένως να τους ξέφευγε κι ένα γέλιο που θα πρεπε πάραυτα να πνίξουν.
Και τέλος, φτάνεις στη σκαλίτσα που οδηγεί στη σοφίτα, κοιτάς πάνω και βλέπεις το μοναδικό ακάλυπτο παράθυρο, το φεγγίτη! Το μοναδικό σημείο που έβλεπε άφοβα ουρανό, και λίγο απο το δέντρο της πίσω αυλής! Κάθε πρωί τα παιδιά πήγαιναν και κοιτούσαν αυτό το δέντρο, κι αυτό το κομματάκι ουρανού, κι αυτό ήταν το πιο κοντινό στο παίζω, γελώ, τρέχω. Μετά απο όλο αυτό το τρομοκρατικό σπίτι, αυτό το δέντρο είναι σχεδόν ο μόνος λόγος να ελπίζεις.
Όπως είναι γνωστό, κάποιος τους κάρφωσε, τσουβαλιάστηκαν άρον άρον σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, το καλοκαίρι του '44!, και πρόλαβαν οι 7 απο τους 8 να πεθάνουν μέσα σε 8 μήνες, 2 μήνες πριν την απελευθέρωση του '45. Η Άννα πέθανε μετά την αδερφή της, πιστεύοντας οτι και οι δυό της γονείς είχαν πεθάνει. Όμως γλίτωσε ο πατέρας, μονάχα αυτός.
...Διάλειμμα για χαρτομάντηλα...
 |
| Κατώφλι πλοιαρόσπιτου. |
Στο Τζόρντααν είχε και πολλά πανέμορφα σπίτια-πλοία. Επίσης είχε δημόσιους κήπους, κρυμμένους στους ακάλυπτους κάποιων σπιτιών, και θα έπρεπε να ξέρεις για να τα βρεις, και να περάσεις απο την ιδιωτική αυλή του σπιτιού για να αράξεις στον μυστικό-δημόσιο κήπο. Δεν βρήκα ποτέ τέτοιον κήπο όμως.
Πουτάνες είδα μπόλικες, αν και όχι τόσο κουκλάρες όσο περίμενα. Βέβαια, ίσως δεν είναι αυτός ο σκοπός, ίσως είναι καταπληκτικές επαγγελματίες και να άξιζαν ακόμα κι έτσι το 50άρι το τέταρτο. Ναι. 50 ευρώ για 15 λεπτά fuck and suck, condom included.
Θα ήθελα να σας μεταφέρω τα στενοσόκακα με τις βιτρίνες και τα κορίτσια στα μικροσκοπικά βρακάκια τους που πόζαραν βαριεστημένα ή μιλούσαν στο κινητό, όταν δεν είχαν την κουρτίνα κλειστή. Αλλά οι ίδιες και οι μπράβοι τους είχαν διαφορετική άποψη για τη φωτογράφιση.
Έστεκαν σεμνές-σεμνές όλες, ο,τι περιβολή κι αν φορούσαν, ζαρτιέρες, δερμάτινα, απλά εσώρουχα, κορμάκια, δυό πινέζες και μια τιράντα, πάντως τα κοινωνικώς προκλητικά σημεία ήταν πάντα καλυμμένα. Δωματιάκια 2 επι 3, με ένα κρεβάτι και ένα νιπτήρα, τα κορίτσια πάντα στην τρίχα, και στο 14ο λεπτό είσαι έξω, κι αυτές πλυμμένες κι έτοιμες για τον επόμενο. Κι απ'έξω να περνοδιαβαίνουν ανενόχλητοι Ολλανδοί με τα παιδάκια τους, θαμπωμένοι απ'τα κορίτσια τουρίστες και θολωμένοι απ'τη μπύρα Αγγλάρες.
 |
| Αυτό το κενό ανάμεσα στα σπίτια, είναι ο στενότερος "δρόμος" της Ευρώπης. Με βιτρίνες. |
Παρεμπιπτόντως, πόσο ασέξουαλ είναι αυτοί οι Άγγλοι; Μεθυσμένοι/αμέθυστοι. Ο μόνος λόγος που κοιτούσαν τα κορίτσια, προσπαθώντας ταυτόχρονα να εστιάσουν, ήταν για να αποφανθούν μεγαλόφωνα μετά, λίγο απ'το κρυομπλαζέ χιούμορ τους. Επίσης, πιάσαμε κουβέντα με έναν Άγγλο σε ένα κόφισοπ, και ενώ τον κεράσαμε και μισό τσιγάρο μη σου πω, αυτός ούτε που έκανε την κίνηση να κεράσει απ το δικό του. Ουουουστ, κακέκτυπο του Σκρουτζ! Ο Σκρουτζ τουλάχιστον ήταν Σκωτσέζος και είχε πιο πολλή πλάκα απο σένα, απόγονε του Χιού Γκραντ, έμπλαστρο για καταψύκτες, βασιλολάγνε φλώρε που ροκάρεις με british pop.
Όσον αφορά τον σεξοτουρισμό, έβριθαν απο σάπια σεξ σοπ, κυριλέ σεξ σοπ, πανάκριβα σεξ σοπ και μια πιασάρικη αλυσίδα προφυλακτικώνε. Άσε, και λύσσαξα να πάρω ένα sex toy, απο πολύ γνωστή εταιρία πορνό, γαλλικιά, και μου σπασε στο πρώτο δοκιμαστικό, ούτε τα ρούχα μου δεν είχα προλάβει να βγάλω!! Άντε, να το πω, MARC DURCEL λέγεται η κωλοεταιρεία, μιας και δεν έχει εγγύηση και δεν μπορώ να το πάω στο μάστορα, να τη δυσφημίσω τουλάχιστον!
Αλλά φυσικά, τα καλύτερα μαγαζιά για να πας στο Άμστερνταμ είναι κάτι ήσυχες καφετέριες, με ήσυχους κατοίκους και σπάνια με μουσική, με περιορισμένο μενού και ασυνήθιστα χύμα ντεκόρ. ΤΑ ΚΟΦΙΣΟΠ!!
Kαι μιλώντας για κόφισοπ, να πω οτι είναι αδιαμφισβήτητα ένας, για να μην πω Ο, πόλος έλξης για το Άμστερνταμ, βεβαίως βεβαίως.
Μετά απο αυτά που είδα, διαβάζω διαφημιστικά απο πρακτορεία και γελάω. Κακομοίρηδες! Ναι, πάρτε την οικογένειά σας και πηγαίντε βόλτες στα μουσεία!!
Ειλικρινά απορώ. Γιατί διαλέγουν να πάνε γκρουπ ολόκληρα μεσήλικων, κυριλέ και συνταξιούχων, τη στιγμή που είναι τόσο αδιανόητο γι'αυτούς αυτό που έχει να προσφέρει αφειδώς αυτός ο προορισμός;; Που είναι η νομιμοποίηση και οι πουτάνες! Και απλά πηγαίνουν σε μουσεία και δρομάκια, αφήνοντας ένα τεράστιο μέρος των παροχών της Ολλανδίας ανεκμετάλλευτο.
Να πω επίσης οτι αυτό ακριβώς νόμισε οτι πάω να κάνω η μάνα μου. Οπότε πάρτε μια φωτογραφία απο διεργασίες που γίνονται στα λεγόμενα κόφισοπ απο χασικλήδες, που βρήκα τυχαία στο ίντερνετ:
Και σε αυτά τα χαμαιτυπεία, όπου δεν σερβίρεται αλκοόλ, παρα μόνο σάπιες (ή πεντανόστιμες!) σοκολάτες και καφέδες φίλτρου, αναψυκτικά και ενεργειακά ποτά με γεύση αντιβίωση, μπορείς να αγοράσεις με το γραμμάριο διάφορα είδη χασισιού, χόρτου, μαριτζουάνας και φούντας, με κορυφαίο είδος το Καλαματιανό! Άλλα είδη που κάνουν θραύση είναι τα haze και οι "σοκολάτες". Επίσης, μπορείς να δοκιμάσεις πράγματα που ούτε κατα διάνοια θα πέσουν στα χέρια του φτωχού, παράνομου χασίκλα σε άλλα κράτη, όπως το εξαερωμένο/εξαχνισμένο χόρτο σε vaporiser. Ένας υγιεινός τρόπος να βάλετε την βλαβερή αυτή ναρκωτική ουσία στα πλεμόνια σας, χωρίς τις καρκινιάρικες συνέπειες του νόμιμου καπνού!
 |
| ΑΙΣΚΟΣ! |
Περισσότερα για τα κόφισοπ αργότερα.
3 μαγαζιά που μπήκα είχαν γάτο, και πριβέ πορτάκι, για όταν τονε πρήζαμε. Ο πιο κακός και βαρύμαγγας ήτανε αυτός του "420". Όχι, πάρε φάτσα:
 |
| Ναι...Ναι! Πιείτε εσείς, να παίρνω γατοτροφή gourmet εγώ. Πειναλέηδες. |
Γενικά, πολύ φιλόζωοι, γατόφιλοι και κυνόφιλοι και ζωόφιλοι οι Ολλανδοί.
 |
| Αυτή ήτανε πιο φιλική, έως ευγνώμων. Μάλλον οχι οικόσιτη, δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια καλοσύνη. |
 |
| Σε καφετέρια.
Εκτός απο το Άννα Φρανκ, πήγα και στο μουσείο Μαριχουάνας!! Το οποίο είχε 9Ε είσοδο για να μπεις σε 2 ξεχωριστά "μουσεία", απο 2 αίθουσες το καθένα. Οκ...
Γενικά, απο τέτοια τουριστικά εφυολογήματα βρίθει το Άμστερνταμ. Μουσείο Γάτας, Μουσείο Διαμαντιών, Μουσείο Τυριών. Εγώ είπα να αφήσω τους πουλημένους οδηγούς που προτείνουν όποιο μαγαζί τους λαδώσει καλύτερα και κατέβασα ένα απλικέισο στο κινητό. Χωρίς ίντερνετ, έβλεπες βαθμολόγηση απο τον κόσμο και σχόλια και με gps σε οδηγούσε εκεί που ήθελες, μάλιστα είχε και πυξίδα που σου έδειχνε προς τα που να στρίψεις και σε πόσα μέτρα φτάνεις! Πολύ με άρεσε αυτό, ένιωθα όλη μέρα σαν την Ποκαχόντας.
Τέλος πάντων, τα εκθέματα στο Μαριχουάνας ήταν ενδιαφέροντα στο ιστορικό κομμάτι, με τις χρήσεις της ανα τους αιώνες και αναλυτικό βιβλιαράκι που σου εξηγούσε όλα τα εκθέματα. Ειδικά στη νεότερη ιστορία του όμως, απο τον 19ο αι. και μετά, επικεντρωνόταν αποκλειστικά: Στη. Φαρμακευτική. Νομιμοποίησή. Της. Στο πως όλο το 1800+ τη χρησιμοποιούσε φαρμακευτικά ο κάθε κομπογιαννίτης και φαρμακοποιός και γιατρός, ενα σωρο αρχαϊκά μπουκαλάκια για του λόγου το αληθές και δηλώσεις διασήμων υπερ της. Αφίσες σωματείων για την αναγακαιότητά της ως φαρμακευτικό προϊόν και ο πούστης ο Κλίντον που την κακολογούσε. Και φυσικά, ένα δωμάτιο-φυτεία!
Ένα πρωινό όμως, μεσημέρι, 3 η ώρα, αποφάσισα να φάω με άδειο στομάχι ένα "σπέσιαλ" κέικ και να πάω σε ένα κανονικό μουσείο, το Βασιλικό. Έφτασα 1,5 ώρα πριν κλείσει, στο τσακίρ κέφι. Το άγχος οτι θα δώσω 15 ΕΥΡΩ ΕΙΣΟΔΟ και δε θα το δω με την ησυχία μου, μετέτρεψε το τσακίρ κέφι σε τσακίρ υστερία. Πλέρωσα και 5 ευρά για την 1ωρη ξενάγηση με τα χάιλάιτς, που να σας περιλάβει ο Χαϊλάντερ και να σας πετσοκόψει φέτες, άχρηστοι, τεμπελαραίοι ξεναγοί και φραγκορουφήχτρες ταμίες.
Η φλώρα και πανάχρηστη ξεναγός μας πήγαινε σε ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΜΑΛΑΚΙΕΣ, και εχω δει αρκετά μουσεία για να πω τι είναι πραγματικά ενδιαφέρον. Οχι, ιστοριούλες με την Αγιά Τσετσίλια που άναψε ένα κερί και απεικονίστηκε στην εικόνα, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Ή με το ηλίθιο παραμυθάκι πίσω απο ένα αρχαίο Κινέζικο άγαλμα.
Αμ και ωραίο έκθεμα να έβρισκε, καθόταν και σου έλεγε ποιος το παρήγγειλε και πόσο καιρό το συζητάγανε με τον καλλιτέχνη. Πες μου κυρά μου κάτι πιο ποιητικό, κάτι για την τέχνη, κάτι για μια πραγματική ανρθώπινη ιστορία με συναισθήματα γι αυτό το έργο, μαλάκω, βλαμμένη, ξενέρωτη σακαφιόρα, που κάνεις κολπικές πλύσεις πριν και μετά τη συνεύρεση. Πολύ με τσάντισε. Άσε που φλυαρούσε με μαλακίες και τελικά μέσα σε 1 ώρα μας έδειξε 7 πράγματα!!! 7!!!! ΕΦΤΑ!!!! Να΄ναι οι συνευρέσεις της για την υπόλοιπη ζωή της.
Απο τα υπόλοιπα που πρόλαβα να δω απο το περίφημο Βασιλικό Μουσείο, που ήταν το περισσότερο κλειστό για 10 χρόνια και τώρα ξανάνοιξε, ήταν Ασιατική τέχνη, Ινδονησιακά και Κινεζικά κυρίως. Όπου είχαν και αποικίες και πλιατσικολόγησαν ανενόχλητοι οι Ολλανδοί.
Κατα τ'άλλα είχε μια κλανιά Βαν Γκωγκ, μια πρέζα Ρέμπραντ, μια τρίχα Γκόγια, μιλάμε απο 1 ασήμαντο πινακάκι είχαν (νταξ, οχι στον Ρεμπραντ, ήταν μεγάλος αυτουνού), και το ανέφεραν στο πρόγραμμα σαν κράχτη. Περάστε κυρίες και κύριοι, έχουμε Βαν Γκογκ! Τι είχαν απο Βαν Γκωγκ;;;ΑΥΤΟ!
ΜΟΝΟ!
Εγώ βρήκα ενδιαφέρουσα και την Ασιατική τέχνη πάντως...
Κι απο Βερμέερ είχαν αυτό! Ε δε με χέζετε.
Επίσης είμαι πολύ περήφανη για αυτή τη φωτογραφία, την οποία τράβηξα τυχαία, και πέτυχα το μόουντ στην φωτογραφική.
Μετά απο όλη αυτή την ψυχική κούραση, έπρεπε κάπως να ξεκουραστούμε. Επειδή δεν μου αρέσει να λέω τα προσωπικά μου, θα παρεμβάλλω άλλη μια φωτογραφία που βρήκα τυχαία στο ίντερνετ.
Κάποια στιγμή, εδέησα να πάω και στη Χάγη. Δεν μπορώ να πω οτι τρελάθηκα. Σαν ένα μεγάλο Παλαιό Ψυχικό ήτανε. Με καναν ουρανοξύστη και κανα παλάτι, να σπάει η ομοιότητα. Και πολυσύχναστους δρόμους και μαγαζιά, για να ξεφύγουμε εντελώς απ το Παλαιό Ψυχικό. Τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια και τα Παλάτια/Βουλές δε μου λέγαν τίποτα το συνταρακτικό. Συνταράχτηκα όμως όταν μπόρεσα να αράξω σε ένα όμορφο πάρκο, με παπιά και χήνες, με θέα τη λιμνούλα και το παλάτι, και να φάω καμιά χιλιάδα Μ&Μς. Και να κάνω κι ένα τσιγάρο βρε αδερφέ......
Ε, μετά απο αυτό, πείνασα, και ήταν απο τις λίγες φορές που έφαγα σε εστιατόριο και όχι σε Burger King. Το εστιατόριο λεγόταν umami, και έχοντας ακούσει για το ουμάμι ουκ ολίγες φορές απο ένα αγαπημένο βλογ, το My little expat kitchen, αποφάσισα να κάνω την αλλαγή. Το εστιατόριο ήταν ασιατικό και είχε πιάτα με την 5η γεύση, την ουμάμι. Οπως τα μανιτάρια, η παρμεζάνα, κάποιες χειμερινές σούπες, αυτά είναι ουμάμι. Δεν ειμαι ειδική. Πάντως τα περισσότερα πιάτα γάμησαν, και είχα και κακομαθημένο στο φαϊ μαζί μου.
|
Άθικτο πιάτο δεν θα δείτε, πεινούσα πολύ.
Αυτό ήταν νομίζω συνηθισμένο πιάτο σε ασιατική κουζίνα, μοσχάρι με γλυκοξινη σάλτσα και διάφορα λαχανικά που δε θα βρεις ποτέ στη λαϊκή.
Η σαλάτα απο φύκια τα σπαγε!!! Έδερνε! Εφαγα 2 τέτοια. Ήταν και καταπράσινη, σε ενέπνεε ρε παιδί μου! Εκτός κι αν είσαι κακομαθημένο στο φαϊ, οπότε και να δοκιμάσεις, και μόνο που είναι πράσινο, κάπως θα σου ρθει.
Και μιλάω εγώ που τα τρώω όλα, ε. Τραχανα ξινό, μαλάκια, μπρόκολο, όλα τα όσπρια, τις αγγινάρες της γιαγιάς μου, λαχανόρυζο, εντόσθια απο ψάρια κατα λάθος και μακαρόνια με μελάνη σουπιάς.
Ε, το τζίντζερ και το γάλα καρύδας, μόνο σε εξαιρετικές, πετυχημένες περιπτώσεις! (βλ. Tikka Massala καλομαγειρεμένο). Αυτή η περίπτωση με το γάλα καρύδας και γαρίδες, δεν ήταν μια απ' αυτές. Καλομαγειρεμένο φαινότανε, τι να πω...
ΜΠΕΕΕΡΠ
 |
| Bonus, ενα σκυλάκι Χαγίσιο. |
Επιστρέφοντας στην πρωτεύουσα και βολτάροντας, έγινα όπως πάντα φίλη με την Πανίδα του τόπου. Εδώ ένα πουλί που με υποδέχτηκε στη φωλιά του με πολλαπλά "Κρα".
Αυτός ο κόρακας με μπλάνκο στο δόξα πατρι με ενημέρωσε για την όπερα. Αντε καλά, είχα ενημερωθεί κανα 2μηνο πριν για την υπεργαμάτη παράσταση, και τα μόνα εισιτήρια που συνδύαζαν 2 θέσεις διπλα-δίπλα με "βλέπω τους γαμημένους υπότιτλους", ήταν αυτά των 77 ευρώ!!!! Στα 30 και στα 50 δεν έβλεπες υπότιτλους ρε παιδιά, αν έχουν το θεό τους. Κι έτσι, τα έσκασα, γιατί παίζαν την αγαπημένη μου όπερα, την Τραβιάτα, με την σκηνοθεσία που αγάπησα.
 |
Βέβαια, εγώ Marina Poplafskaya περίμενα, μια τσουπωτή μελαχροινη μου βγήκε, αλλαγή της τελευταίας στιγμής. Αλλά χαλάλι, καλή ήτανε. Σαν Netrepko-Villazon κανείς, αλλά γενικά δώσαν πόνο οι άνθρωποι. Εκτός απο τον τενόρο, που ήταν γκέι και δεν ήθελε να δώσει πόνο, ήθελε να πάρει. Ismael Jordi. Κρυόκωλος. Εντάξει, δεν σου αρέσει η υπερχυμώδης μελαχροινή με την κωλάρα. Υποκρίσου όμως λίγο βρε πουλάκι μου! Αυτή γιατί υποκρίθηκε οτι της αρέσει το τσιλιβίθρικο σώμα σου και τα αδερφίστικα φρύδια σου; Να μαστε δίκαιοι.
Μετά απο όλα αυτά τα κουραστικά, έπρεπε να ενημερωθούμε για το αποτέλεσμα του Ουέφα και να μην πάμε σε μαγαζί με Άγγλους. Οπότε καταλήξαμε εδώ.
Ε; Ε; Εξαίρετο, ε;
Ε, μετά έιπα να πάω κι ένα Ρόττερνταμ, να δω περι τι ο λόγος. Πολύ μοντέρνο και ουρανοξύστης ρε παιδί μου.
Και αμέτρητα ακριβά μαγαζιά, με αμέτρητους δρόμους σαν κι αυτόν. Κι αμέτρητη βροχή. Και άθλια κόφισοπ. Εκει που πήγα εγώ, είμαι σίγουρη οτι δεν πήγα στα καλά.
 |
| Τα κυβικά σπιτάκια. |
Κάπου εδώ ήτανε ο Σαλονικιός κι έκραζε τη βρώμα της θάλασσας και τη συνέκρινε με το Θερμαϊκό.
Υπερμοντέρνος σταθμός σε σχήμα λουμπάγκο.
Αλλά μας γάμησε ο καιρός στο Ροτερνταμ, τέτοια βροχη δεν την άντεξαν ούτε τα αδιάβροχα, καλά, οι ομπρέλες δεν είχαν καμία ελπίδα με τον αέρα. Δάκρυσε και ο φακός...
Να τελειώσω με μια τελευταία φωτογραφία απο Άμστερνταμ, και με τους ενδιάμεσους σταθμούς.
Τι εννοώ; Μα η Ελλάδα είναι πλέον η επαρχία της Ευρώπης. Αυτό σημαίνει οτι μόνο με ανταπόκριση πας Άμστερνταμ. Αυτό σημαίνει οτι σταμάτησα στο Μόναχο και στη Ζυρίχη. Απο κάμποσες ώρες. Αλλά να τι αποκόμισα!
 |
| Τα beer garden στο κέντρο του Μονάχου, με βροχούλα και γεμάτο. |
 |
| Το τελευταίο Burger King γεύμα, με όλη την ποικιλία σος. |
 |
| Οι Άλπεις απο το αεροδρόμιο της Ζυρίχης. |
 |
Και η σοκολάτα που δεν είχα λεφτά να πάρω. Γιατί, μεταξύ των άλλων ταλέντων μου, είναι να αδειάζω παντελώς το πορτοφόλι μου. Οταν λέμε παντελώς, εννοούμε οτι στα διόδια απο το αεροδρόμιο προς το σπίτι, τα μετράγαμε.
Ουφ, αρκετά, κουράστηκα για σήμερα. Δεν θα αυνανιστώ.
