Φαντάσου να είσαι φαντάρος, να έχεις φύγει απο το σπιτάκι σου, τους φίλους σου και τη μανούλα σου και να σε έχουν στείλει, μετά απο μια κατασκηνωτική περίοδο στο Ξέγνοιαστο Μελίσσι της εκπαίδευσης, στον Έβρο. Κι εκεί να είσαι με αγνώστους, σε πολύ χειρότερες εγκαταστάσεις, τα βράδια να μιλούνε τα πιτσιρίκια μέχρι τις 12 και στις 6 να έχει εγερτήριο, τη μέρα να κάνεις άσκοπα πράγματα για να περάσει το 9μηνο, γυμνάσια, σκοπιές και να βγαίνεις που και που καταναγκαστική έξοδο στην Ορεστειάδα όπου τρως ένα σκασμό λεφτά στα καφέ για να περάσει η ώρα.
Και τότε! Σου ρχεται ένα γράμμα! Κάποιος σε θυμήθηκε!
Άνοιξέ το ντε!
Αγαπημένε μου!
Οι μέρες κυλούν τόσο αργά, αγαπημένε μου, μακριά σου! Εσύ εκεί, σε μουντά φυλάκια κι υγρούς κοιτώνες, κι εγώ εδώ, στην ανήλιαγη κάμαρά μου, ολημερίς στο φάκεμπουκ. Εσύ εκεί, να ψήνεσαι στον ήλιο όρθιος, στις σκοπιές, κι εγώ εδώ, να σκάω και να τσιγγουνεύομαι ν'ανοίξω το air-condition.
Έτσι κυλάει η ζωή. Ακόμη και οι γάτοι μου περιφέρονται λυπημένοι, σέρνουν τα πατουσάκια τους στα πλακάκια και νιαουρίζουν ανόρεχτα για φαγητό που αφήνουν αφάγωτο.
Όλοι έχουν μελαγχολήσει μακριά σου, αγαπημένε μου. Να, τις προάλλες ήπια ένα ποτήρι νερό κι έβαλα τα κλάματα, γιατί κι εσύ έπινες νερό! Και τώρα, θα πίνεις απο κάποιο λερό, χιλιοχρησιμοποιημένο κύπελλο...
Όλα σε θυμίζουν. Ακόμα και τα κακάδια της μύτης μου. Αποφεύγω να τα κοιτάω, γιατί έχουν αυτό το καταραμένο χακί χρώμα της παραλλαγής που σε πήρε μακριά μου.
Έχω την προσδοκία, και τολμώ να πω, την πεποίθηση, οτι θα είσαι μεγάλος, τεράστιος, ανυπέρβλητος, αγαπημένε μου! Το μεγάλο σου ύψος με εμπνέει, μου δίνει κουράγιο! Όπως και τα μακριά σου δάχτυλα. Και η μακριά σου μύτη.
Αν πάλι, δεν είσαι τόσο ανυπέρβλητος όσο θα θελα, τότε μην μπεις στον κόπο, γιατί έχω μεγάλο κόλπο. Εγώ θέλω να πιστεύω πως έχω μεσαίο βέβαια, αλλά ένα απ'τα πουλιά που συνχνωτίστηκα ήταν μικρό, κι εγώ δεν ήθελα να το παραδεχθώ και το λεγα μεσαίο, αλλά επειδή μου πεφτε μικρό, αποφάσισα πως έχω μεγάλο κόλπο, αλλά όλες οι προηγούμενες ενδείξεις λέγαν πως έχω μεσαίο, και τι φταίω εγώ στην τελική, αλλά όλα αυτά ήταν πριν απο σένα αγάπη μου! Ζωή μου! Φως μου! Άστρο φωτεινό μου! Λάμπεις γιορτινό μου!
Αν βέβαια την έχεις σαν πινελάκι, σαν μολυβάκι, σαν μαρκαδόρο του Jumbo ένα πράμα, τότε φάνου αλτρουιστής αγάπη μου, πάτησε χάμω τον εγωισμό σου και χώρισέ με! Διώξε με! Δε θ'αντέξω τέτοια ήττα! Εσύ θα προσπαθείς απέλπιδα κι εγώ θα μαραζώνω στεγνά κι ανυπόφορα.
Γιατί να δεχθεί τέτοιο πλήγμα η αγάπη μας, αγαπημένη μου αγάπη?
Γιατί να μη με αφήσεις να λιώνω, αφήνοντάς με ανεκπλήρωτη να τρέφω τη φαντασία μου και τις φαντασιώσεις μου με πούτσες μπλε και πράσσειν-άλογα?
Γιατί να κατακρεμνήσουμε όλο αυτό με μιαν απογοητευτική συνουσία, όταν και οι δυό μας βρίθουμε απο σεξουαλικότητα κι ερωτισμό?
Δε θα καταλαβαίνω τίποτα αγάπη μου! Ούτε εσύ! Μπήκες-δε μπήκες; θα ρωτάμε.
Γιατί, αγάπη μου, τελικώς κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: Το ρημαδομέγεθος, μετράει! Σαφώς και το 3rd best sex μου ήταν με μεσαίο, σαφώς και τα 2 προτελευταία worst sex μου ήταν με ευμεγέθη πέη, σαφώς και μέτρησαν η αχρηστοσύνη ή η επιδεξιότητα του καθένα και συνέβαλλε και ο ψυχολογικός-παύλα-εγκεφαλικός τομέας βεβαίως βεβαίως, ΑΛΛΑ τα δυο καλύτερά μου ήταν με δυο πούτσες ΝΑ και τα 2 χειρότερά μου με δυο πούτσες να!!! Οπότε καταλαβαίνεις. Με νιώθεις. Νιώσε με!!!
Παρασύρθηκα πάλι, αγάπη μου, όλο για σεξ μιλάω, τι έχω, τι έχω πάθει, γιατί μου συμβαίνει αυτό, λες να'χω καμια ασθένεια, λες να'μαι στερημένη; Θ'αυνανιστώ να μου περάσει.
Σε γλειφοφιλώ
το Michelen σου
 |
| Ποτέ δεν πίστευα οτι θα χρησιμοποιηθούν πρόστυχα αυτά τα αυτοκόλλητα. |
