Καβλάκια της Όπερας

   Σήμερα, Κυριακή και ώρα 2μιση το μεσημέρι, με ξύπνησε ο γείτονας που ούρλιαζε στη μάνα του να του δώσει (λεφτά) να πάρει να καπνίσει. Όχι, για να ξέρετε τι προβλήματα έχει ο κόσμος, και τι τραβάω κι εγώ που δεν έχω προβλήματα.

Που λέτε, ο κόσμος δεν ξέρει οτι οι αστέρες της όπερας μπορεί να είναι εξίσου λαχταριστοί και θελκτικοί με αυτούς του Χόλυγουντ. Επειδή έχω ξεπεράσει απο την εφηβεία τα κολλήματα με αστέρια του σινεμά ή της ροκ, είπα να ξεδιπλώσω το ΩΡΙΜΟ κόλλημά μου με κάτι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΚΑΒΛΑΚΙΑ της όπερας, παιδιά, ένα κι ένα. Αν δεν είστε αόματτοι και αναίσθητοι, θα τα εκτιμήσετε.

Να ξεκινήσω με ένα κλασσικό καβλάκι, όχι οτι εγώ κόβω φλέβα, αλλά είναι αδιαμφισβήτητα γοητευτικότατος ο κερατάς, κι αν μη τι άλλο, ξέρω να εκτιμώ την σεξουαλικότητα στους ανθρώπους.



Και φυσικά, τα κορυφαία σχόλια αυτού του πορνοβίδεο ανήκουν στον ένδοξο Μικρό Βαγγέλα.

Αυτό το βίδεο έφερε αυτό, αν και δεν είχα σκοπό να πιάσω γυναίκες. Και να σημειώσω οτι εκτιμώ τις ικανότητες της Νετρέπκο, τη λάτρεψα σα ζευγάρι με τον Rolando Villazon, πριν γεννήσει είχε ένα σεξαπιλ, αλλά πάντα θα μου φαίνεται σεξαπιλ του ανατολικού μπλοκ, όσα μπριλάντια Cartier κι αν διαφημίσει.
Στην προκειμένη υπάρχει έντονος ερωτισμός και η αυτοπεποίθηση του Ντμίτρι μου βγαίνει απ τη μύτη.



Αλλά μιας και την έπιασα, ας δείξουμε στο κοινό οτι η όπερα μπορεί  να γίνει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα!



Δεν είναι ανάγκη να ακούσετε αν δεν σας ενδιαφέρει, απλά προχωρήστε και δείτε τα μπουτάκια.



Και τα βυζάκια.


   Kαι μιας και την έπιασα, θα τη βάλω εκεί που τη θεώρησα άκρως ερωτική, σε μια παράσταση που έχω θεοποιήσει, όπου θα σας συστήσω και τον Rollando Villazon. Μπορεί αυτός να μη θεωρείται σέξυ, αλλά εμένα μ'αρέσει. Είναι τόσο παθιασμένος, εκφραστικός και ρομαντικός που δεν μπορώ να μην νιώσω ένα γλυκό τσουτσούνισμα όταν τον βλέπω. Αλλά πάρε βλέμματα αυτή και χειρονομίες αυτός!




ΛΟΙΠΟΝ! ΤΕΡΜΑ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ! Παμε στο αυθεντικό υλικό.

   Ψάχνοντας για τον ακρογωνιαίο λίθο του σεξ απιλ που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στις σκηνές, βρήκα μια γυναικάρα. Την Antonacci (best body on the business). Η μέτζο Μπελούτσι. Εδώ ξελογιάζει με τα ΑΠΛΕΤΑ κάλλη της, ως φλογερή Καρμεν, τον αξιαγάπητο φλωράκο που την πατάει μαζί της Ντον Χοζέ, δηλαδή τον JONAS KAUFMAN!! Για τον οποίον περι ου ο λόγος. Προς το τέλος δείχνει κι αυτός γιατί έχει τον τίτλο του τόσο σέξυ. Ω Θεοί, απλά δείτε το. Απλά δείτε το. Ω......

 
Ω ΓΚΑΑΑΝΤ!!!!!!!! ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΚΑΟΥΦΜΑΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΠΟΡΩ!

ΠΥΡ ΣΤΗΝ ΑΛΑΜΑΝΑ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟ!!
που μου βροντάει το όπλο στο τραπέζι και μετά ξεκουμπώνεται, αχ, αχ....


Όχι, κατάλαβα γιατί αυτή τσαντίστηκε.

Aς τιμήσουμε και τον Jose Cura όμως. Θα δείτε γιατί.



Δεν ξέρω τι λέει και δε μ'ενδιαφέρει.

   Ένας ωραίος τρόπος να βρεις καβλάκια στην όπερα είναι να δεις ποιοί έχουν παίξει επιτυχώς τον ρόλο του Δον Ζουάν. Έχω δυο πολύ καβλιάρικες περιπτώσεις, βαρυτόνων των οποίων τις πλάτες φαντάζομαι απο πάνω μου, και τα μαλλιά τους στη μούρη μου.

Εδώ, ο Rodney Gilfry ως Δον Ζουάν ξελογιάζει μια νυφούλα!! Ενδιαφέρον.




Αλλά εγώ τους βρίσκω πάντα απαράμιλλους στην σκηνή με τον Commendatore. Γιατί δείχνουν μιαν αλαζονεία και μια περηφάνεια που ομορφαίνει τα αντρίκια τους χαρακτηριστικά.




   Bασικώς πιστεύω οτι το αληθινό αδαμαντορυχείο είναι ο Simon Keenlyside.
Οπότε θα κλείσω με τον καλύτερο. Έβα!  Όχι απλά ταλέντο. Ιδιοφυία. Όχι απλά όμορφος. Μπρεθτεικιν. Τι να λέμε. Όλοι λένε τα καλύτερα.

Ορίστε, με μουστάκι.




Χωρίς.




 Και στην αγαπημένη μου σκηνή. Σε όλη την παράσταση είναι εξαιρετικά ντυμμένος, αλλά στο τέλος έιναι εξαιρετικότατα γδυμμένος, και μπορείτε να φανταστείτε γιατί το προτίμησα. Επιπλέον, το μαλλί................(στα μούτρα μου. Πλαφ πλαφ πλαφ.)




Σας χαιρετώ με πολύ ιδρώτα και, κλασσικά, ΠΑΩ ΝΑ ΑΥΝΑΝΙΣΤΩ.

δε γίνονται αυτά!!

Προβλήματα που'χω ο κόσμος.

   Eπειδή τον Βαγγέλα δεν τον πιάνει η κρίση, ούτε οι φτώχιες και οι αφραγκίες και τα δάνεια, και αυτό το βλόγκι είναι άκρως επιφανειακό, θα αναλύσω εκτενώς το μόνο σοβαρό πρόβλημα που έχω με τη δουλειά μου. (γιατί όχι μόνο ΕΧΩ δουλειά, αλλά το μοναδικό μου πρόβλημα είναι και αυτό.) Τον Music 89,346. (καιαιαι κάπου εδώ χάνω όσους με διάβασαν. Ποτέ.)

Tον οποίο πιο χοτ σταθμό της πόλης, που, ΦΥΣΙΚΑ, υποχρεούμαι να ακούω. Και κάπου εκεί βγάζει αφρούς ΚΑΙ ο Μικρός Μπετόβεν.

Αυτός ο ΨΥΧΟΒΓΆΛΤΗΣ σταθμός, που λέτε, είναι πολύ φτωχός. Έχει όλο κι όλο ΕΝΑ σιντι! Και, τι να κάνει, το παίζει ξανα και ξανά, να βγαίνει το μεροκάματο. Έτσι μου ρχεται να πα να τους δωρίσω όλα τα συλλεκτικά σιντί που είχα αγοράσει στα 12, Μπριτνάκι Σπίαρς, Φριστάιλο, Μάμπο νο5 και Limp Bizkit, να ισιώσομε λίγο.

Aυτό μου κάνει κάθε μέρα ο Μουσίκης, 89.576

   Δεν ξέρω πόσο κωφός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, για να μην ακούει το παρανοϊκό πρόγραμμα του κωλάδικου αυτού. Που, παρόμοια με άλλον έναν σταθμό, τον ΣφαιρυθμοντίτζειΒι εφ εμ, ακούς μέσα σε ένα 3ωρο τα ίδια τραγούδια τουλάχιστον 3 φορές. Ούτε ο Ρεντ όταν πρωτάνοιξε τέτοια φτώχια.
 Δεν μπορώ να εννοήσω πως γίνεται να ακούσεις τον σταθμό αυτόν για παραπάνω απο 1 ωρα, πριν αρχίσει δηλαδή να επαναλαμβάνεται. Πως γίνεται να το ακούς και να μην το παίρνεις χαμπάρι. Ειλικρινά, δε θα καταλάβω ποτέ! Εκτός κι αν το τμήμα marketing θέλει να κρατά τους δύσμοιρους ακροατές του μόνο για λίγο.

Σορυ, φωνάζει το κωλοπαίδι ο γείτονας στη μάνα του οτι είναι για το μπούτσο κι οτι θα κάνει ο,τι γουστάρει και στ'αρχίδια του, και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.

    Τι λέγαμε?? Α, ναι, πάντως, ψοφάω να γνωρίσω έναν που να δουλεύει εκεί. Ίσα ίσα για να του πω "Ααα, τα συλλυπητήριά μου για το κονσοματζίδικο που δουλεύεις". Το μόνο που ίσως με παρηγορεί είναι αυτοί που θα δουλεύουν εκεί... και θα έχει παντού ηχεία...και θα δουλεύουν και απλήρωτες υπερωρίες 10ωρα...Ναι, υπάρχουν και χειρότερα.
 Σκέφτομαι να αρχίσω να στέλνω υβριστικά μηνυματάκια, σε φάση "Συγχαρητήρια για το εμετικό σας πρόγραμμα" ή "Συγχαρητήρια για το κωλάδικο που διατηρείτε" ή "Ακούω κάθε μέρα να σταματάτε το πρόγραμμα για να πείτε οτι παίζετε νον-στοπ" ή "Τι διαστάσεις πρέπει να έχω για να γίνω παραγωγ...ουπς, ξέχασα, ΔΕΝ έχετε παραγωγούς".
   Αλλά φυσικά, η ρίζα του κακού είναι ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΚΟΎΝ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ, τους οποίους θέλω να μαζέψω με μια γενική επιστράτευση και να τους στείλω πακέτο στη Σαχάρα να μετράν κόκκους άμμου. Με γόβα peep-toe. Χωρίς ράυ μπαν γυαλί.

Μην μυξοκλαίμε άλλο, επειδή λοιπόν δεν είμαι ο Μπομπ ο σφουγγάτορας για να λατρεύω τη δουλειά μου,

θα προβώ σε πλήρη περιγραφή των βασάνων που περνάω, ΚΙ ΑΣ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ.


Ξεκινάμε με το εξαιρετικό άσμα "Περίμεν'αύτη την αγά-γα-γα-γα-γά-γα-γα-γα-γά-πηηη"





Περνάμε στο εκ βαθέων "Μου λείπεις μόνο όταν κοιμάμΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ"





Ένα τραγούδι βγαλμένο απ'τη ζωή. "Έχω πονοκέφαλο, ουΩ ωω Ω, έπινα πάρα πολύ, σίγουρΟοοο"




Αυτό με αρέσει να με βρίσκει στη λάτζα, γιατί τότε λέω "Τε-τετζερέδαι, Τε-τετζερέδαι, τζε-τζε-τζε".




Αυτό είναι ο Μπάμπης ο Γέλω.  ΜΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΊΑ, γράφεις στο γιουτιούμπι Papi Yellow και στο βγάζει. Δεν παει καλά η κενωνία.



Μπήκα στ'αμάξι της μάνας μου, άκουσα Φλόυντ και μαλάκωσαν τ'αυτάκια μου απ'το βάλσαμο. Αφού πρώτα έκλαψα.

Αυτά, και δε φαντάζεστε πόσο μίσησα την αναζήτηση για αυτό το ποστ. Για σας το έκανα. Να το θυμάστε. Τα ματωμένα μου αυτιά για πάρτη σας.