Μια αγάπη πρόσφατη, που στο 90% θα σας πρήξει τα παπάρια, αλλά αγαπητέ Ένα στους δέκα, θα μ'ευχαριστήσεις που αυτή τη στιγμή σου δείχνω το δρόμο για το πιο συναρπαστικό βιβλίο φαντασίας που βγήκε ποτέ.
Παπάρια, ήδη θα το ξέρεις, θα το χεις διαβάσει, θα το χεις παίξει σε κονσόλα και σε επιτραπέζιο και θα γελάς αυτάρεσκα. Έστω!
Ομιλώ φυσικά για τη Φωτιά του Τραγουδιού και του Πάγου....όχι, Τον Πάγο της Φωτιάς και του Τραγουδιού....οχι, ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΑΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ. (τα τα ΤΑ τα, τα τα ΤΑ τα....καλα, σταματώ)
4 χρόνια πριν, που επληροφορήθην για την ύπαρξη του βιβλίου, πήγα σε ένα fellow fantasy βιβλιοπωλείο, όπου και μου είπαν οτι δεν είχε μεταφραστεί στα ελληνικά.
Ασυζητητί έκανα μεταβολή, καθώς τότε δεν είχαν περάσει απο τη ζωή μου το σύνολο του series evolution, αποτελούμενο απο εκατοντάδες επεισόδια Sex and the City, Lost, Friends, Southpark, Desperate Housewives, Weeds, Tudors, Family Guy, Big Bank Theory, American Dad και όσων ξεχνώ.
Αφού λοιπόν έκανα και την A junior μου στην αγγλική λογοτεχνία με τα χιλιοδιαβασμένα Χάρι Πότερ (όχι οτι είναι έυκολα) και κανα κλασσικό, άρχισα να νιώθω πιο άνετη με την αγγλική.
Μέχρι τότε, το βιβλίο παρέμενε στις λίστες μου, περνώντας απο λίστα σε λίστα ανα τα χρόνια, χωρίς να νιώθω έτοιμη να το αρχίσω στο πρωτότυπο. Άμα δεν ξέρεις καλά τη γλώσσα, χάνεις όλη την πλοκή!
Ε, και μετά έμαθα οτι βγαίνει σε σειρά κι οτι ουουουου, έχει βγεί εδώ και κανα-δυο χρόνια στα ελληνικά! Έτρεξα, το πήρα, άρχισε κι η σειρά, κι απο τότε βούλιαξα....
Μέχρι εδώ θα έχουν φτάσει μόνον οι ολίγον φαν, οπότε θα ανοιχτώ. Δεν έχω και πολύ κόσμο να μιλήσω για τις συγκινήσεις που μου δίνει το βιβλίο, και ομολογουμένως είναι οι πιο έντονες που έχω ζήσει σε ανάγνωσμα. Μου αρέσουν τα βιβλία φαντασίας, με εξιτάρουν ιδιαίτερα και έχω διαβάσει μια μεγάλη -για τον κοινό άνθρωπο- ή μικρή -για τον nerd- γκάμα του συγκεκριμένου είδους.
Το game of thrones, όπως πάει μόνη της η γλώσσα, τίτλος της σειράς και του 1ου τόμου, είναι το πιο συναρπαστικό, το πιο ρεαλιστικό, το πιο βαθύ σε ανάλυση χαρακτήρων, το πιο ανατρεπτικό και ιδιοφυές.
Κρίνοντας οτι όποιος έχει φτάσει μέχρι εδώ ξέρει λίγο περι τίνος ομιλώ πια, θα συνεχίσω εκφράζοντας τον ενθουσιασμό που νιώθω όταν βλέπω τον νο1 αγαπημένο χαρακτήρα του βιβλίου. Τον χαρακτήρα που κοντεύει να με κάνει να αυνανίζομαι για πάρτη του τα βράδια, τον νάνο Tύριον .
Δε χρειάζεται να πω γιατί όλοι λατρεύουν τον Τύριον, ή πως γίνεται να είναι τόσο γοητευτικός ένας νάνος.
Θα παραθέσω μόνο κάτι που έχει πει για την καριόλα βασσίλισα αδερφή του:
"When I was twelve, I milked my eel into a pot of turtle stew. I flogged the one-eyed snake, I skinned my sausage, I made the bald man cry into the turtle stew...which I do believe my sister ate, at least I hoped she did."
Όχι οτι ο ηθοποιός Peter Dinklage διαχωρίζεται απο τις φαντασιώσεις μου. Βλέπω τέτοια θελκτική αύρα γύρω απο αυτόν τον άνρθωπο, που δεν μπορώ να το σοβαρέψω άλλο, γι'αυτό θα σας το πω στα γκαβλιάρικα: μπροστά σε τέτοιο συνδυασμό αρετής και γοητείας, νιώθω να ερωτικό σκίρτημα που μόνο μια ξελιγωμένη έφηβη, λίγο σιτεμένη θα ένιωθε. Δείτε γιατί:
Eίναι τόσο άνετος με όλους αυτούς που σκύβουν απο πάνω του, τόσο μετριόφρων στις ευχαριστίες, καθώς είναι απο τους ελάχιστους που αποτίει τιμές και στους συναγωνιζόμενους, τόσο ντροπαλός κι αστείος στη γριμάτσα του όταν ακούει το όνομά του ή όταν μιλάει για τον σκύλο του αντί να ευχαριστήσει το Θεό που τον έφτιαξε τόσο γαμάτο, όπως κάνουν τα ΤζάστινΜπιμπερΤζουλιαΡομπερςσκούληκα, και τόσο ερωτευμένος με την όμορφη γυναίκα του, που αδυνατώ να μην δω έναν άντρα μέσα σ'αυτό το παιδικό κοστούμι.
Μετά απο αρκετές χιλιάδες σελίδες, γύρω στις 5.500 δηλαδή, ήθελα να λέω οτι έχω ψιλοεντρυφήσει. Και σίγουρα πορωθεί. Η πόρωσή μου αποδεικνύεται εδώ και τώρα με το εξής:
 |
| Είμαι πολύ περήφανη λέμε. |
Για το "εντρυφήσει" όμως....Ήταν μέχρι που μπήκα στα σαιτ των μυημένων και τα έχασα.
Απαντήσεις σε ερωτήσεις που εγώ θα έλεγα "Πφ! Ποιός το έκανε αυτό? Μα αυτός! Τελεία.", στα σαιτ έβλεπα οτι όχι μόνο ήμουν λάθος, όχι μόνο μου είχαν καρακαταξεφύγει λεπτομέρειες και σημεία που για λίγο εκπαιδευμένο μάτι κάναν ΚΡΑ, αλλά οτι ο συγγραφέας κάνει ολόκληρο παιχνίδι με τους αναγνώστες. Ένα παιχνίδι, όχι του Στέματος, αλλά μικρών λεπτομερειών που υποδεικνύουν -ίιισως- μια πορεία.
Λεπτομέρειες όπως ο συνδυασμός μιας αυθόρμητης σκέψης που όλοι περνάνε στο ντούκου, με μια μικρή περιγραφή ενός σημείου του τοπίου, ή ενός κομπάρσου στο φόντο. Στον Μάρτιν όλα έχουν σημασία. Ή και τίποτα!
Τέτοια παιχνίδια είναι ακόμη πιο συναρπαστικά για έναν άμαθο σαν εμένα. Να ψάχνεις να βρεις ποιά φαινομενικά ασήμαντα σημεία, καθώς διαβάζεις, συνδυάζονται με ποιά άλλα, σημαντικά και μη, να διαβάζεις πίσω απο τις λέξεις και να μη μένεις στν προφανή ερμηνεία, είναι μια εμβάθυνση στην πλοκή και στην τεχική της αφήγησης που τη βρίσκω ιδιοφυή. Πολύ καλύτερα απο το να μένεις σα μπούφος στην άγνοια, όπως κάνω εγώ, ή να νομίζεις οτι είναι το προφανές αυτό που σου πέταξε στα μούτρα ο συγγραφας, κι όταν λάμπει η αλήθεια να ουρλιάζεις σαν Ούνος ή να παγώνει το αίμα σου και να μην μπορείς να αυνανιστείς για βράδια ολόκληρα. Άντε.
