α) Μυριάδες αγγελίες αδέσποτων και κατατρεγμένων ζώων που ζητάνε σπίτι, τόσες που κοντεύω να τα σιχαθώ απο την πολλή λύπηση.
β) Πως τα καταφέρνω και τσακώνομαι αποκλειστικά με τους γκέι φίλους μου, είναι απορίας άξιο. Ή εγώ δεν είμαι γκει φριέντλυ ή αυτοί είναι μυγιάγγιχτοι. Ή και τα δύο. Πάντως κουράστηκα να μετράω τα λόγια μου. Πρέπει να είναι πολύ κουραστικό να είσαι γκέι.
γ) Την κάθε μια καρακαηδόνα, συμπαθητική κατα τ'άλλα (ή όχι), με φωτοσοπαρισμένη φωτογραφία που να αναδυκνύει τα κάλλη της και δεκάδες θαυμαστές απο κάτω.
(δ) Που οδηγεί εμένα σε σκέψεις του στυλ "τώρα ζηλεύω ή περιφρονώ?". "Θα θελα να με γουστάρουν ή με υποτιμάει?" "Μήπως με υποτιμάει αυτό που κάνω τώρα?"
(ε) και κάνει ανθρώπους, πιο επιρρεπείς στην επιθυμία για δημοφιλία (?), να απελπίζονται και να ρίχνουν το φταίξιμο πάνω τους. Επειδή αυτοί δεν έχουν τόση πέραση στον πολύ λαό. Κι εγώ πρέπει να βρω κάτι να τους καθησυχάσω. Εδώ εγώ η ίδια.....δε βλέπεις ρε φίλε.....
Το τελευταίο, ήλπιζα οτι το άφησα πίσω μου στο λύκειο! Θα με κυνηγάει για πολύ?
Είναι βράδυ κι είμαι μόνη, μην παρεξηγείτε.
Άντε, μιας και την έγραψα τη ρημάδα την ανάρτηση, να σας πω κι εσάς, αφού κατάφερα και το είπα στον μισό μου περίγυρο, οτι έσπασα τη μύτη μου. Στο κρεβάτι. Στο γαμήδι το εφηβικό μου κρεβάτι που δεν αντέχει τις έντονες συγκινήσεις. Είναι μόνο για ύπνο. Άντε, και για αυνανισμό.
Έχω κάνει κι έχω κάνει βλακείες στη ζωή μου (Τσιομήτας), αυτό μάλλον μπαίνει στην 5άδα.
Πάντως, σε σχέση με την κακή μου ψυχολογία, αυτό μου φαίνεται ανέκδοτο. Θα το λέω στα παιδιά μου και θα γελάω (αυτά μάλλον θα τραυματιστούν εφ'όρου ζωής).
Σκέφτομαι συνέχεια μήπως το ξεσκαρτάρισμα ανθρώπων, το οποίο με βοήθησε πολύ στο παρελθόν, θα πρέπει να συνεχιστεί, ή αν θα πρέπει για άλλη μια φορά να αναλογιστώ τις δικές μου ευθύνες, όταν οι σχέσεις δεν πάνε καλά. Τη μέση λύση, έτσι μόνη μου, δεν τη βρίσκω.
Αλλά, ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ! Ποιός το κάνει?? Ποιός κάνει πια αυτοκριτική? Ανάθεμα κι αν άκουσα ποτέ απο άνθρωπο "Ναι, ρε γαμώτη, έσφαλλα!" (χμ. Νομίζω το χω ακούσει απο τους γονείς μου).
Εγώ αρνούμαι. Έκανα για μια περίοδο αυτοκριτική και μου μείνε κουσούρι =για όλα φταίω εγώ. Ακόμη ψυχαναλύομαι.
Το να ρίχνεις το φταίξιμο στον εαυτό σου ίσως βοηθήσει σε πρώτη φάση να αντιληφθείς κάποια κραυγαλέα σου λάθη, αλλά μετά είναι απλά λάθος. Αρνούμαι να κάνω μόνο εγώ τις διορθώσεις μου πια. Θέλω να βλέπω συμπαράσταση απο αυτούς που διάλεξα να έχω γύρω μου.
Τώρα μου βγαίνει να κράζω τους άλλους, επειδή δεν κάνουν αυτό που έχω κάνει.
Πω ρε πούστη, έχω βγάλει 3 συνεδρίες τώρα, μανι μανι. Κάτι τέτοιες ώρες μετανιώνω για αυτούς που με ξέρουν και με διαβάζουνε.
Έχω ένα μικρό προβληματάκι με τις ισορροπίες, όπως βλέπετε.
Αυτό που είδατε είναι δείγμα ανθρώπου που είναι σε αναζήτηση. Αν δεν είστε του μπλα μπλα, μην μπλέξετε. Βλέπετε τι ερωτήματα εγείρονται απο απλά πράγμάτα. Και έρχομαι στα λόγια μου...ΟΥΜΦ!!!
