Καταπιέζομαι πολύ σιγά και αμυδρά όμως, έτσι ώστε όταν θα γκώσω και θα εκραγεί το απωθημένο, να είναι μετά τη μέση ηλικία και ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ. Έτσι, για το γαμώτο!
Εγώ που λέτε, πριν πάω σ'αυτή τη δουλειά, ήμουν ένα αμέεεριμνο φοιτητόνι, που ξύπνησε ξαφνικά μετά απο 3.5 χρόνια και είπε "Πρέπει να περάσω κανα μάθημα!". (άντε!)
Ακόμα τραβιέμαι αλλά η ουρά έχει μείνει (καμια πτυχιακή κανείς??).
Γιατί μέχρι τότε είχαμε τις φάσεις οφφ, όπου δεν καταδέχεσαι να σηκωθείς πριν τις 2 κι όλη τη μέρα ξύνεσαι μπροστά απο μια οθόνη μέχρι να έρθει η ώρα να βγεις για...βόλτα,
και τις φάσεις ον που περιλάμβαναν 10ωρο σχολή, κανα μάθημα στο ωδείο και σερί κοινωνικές υποχρεώσεις (καφέ).
 |
| και με αυτό εξηγούνται πολλά... |
Αλλά τουλάχιστον τότε μπορούσα να λέω ο,τι μου κατεβαίνει στη γκλάβα, χωρίς επιπτώσεις! (που λέει ο λόγος)
Καλά, το ο,τι μου κατεβαίνει στη γκλάβα είναι σχετικό. Ας πούμε, πολύ θα θελα να πάω στον κομπλεξικό μας καθηγητή... Αυτόν που, επειδή με απωθούσε η γοητεία του, το λαμπρό του μεταπτυχιακό και δεν έβγαζα κραυγούλες ηδονής όταν έπαιρνε το λάγνο ύφος ή περιαυτολογούσε για τα λέιζερ, σορυ, leisure στο Λονδίνο, μου μίλαγε 1 φορά στο εξάμηνο για να σχολιάσει την άγνοιά μου.
Όχι, όταν με έκοβε στο τέλος του εξαμήνου με παρουσία εργαστηρίου 3, δεν μου μιλούσε καν.
Ξέφυγα πάλι, πολύ θα θελα να πάω σ'αυτόν λοιπόν και να του πω: "Ξέρεις γιατί βάζεις κάτω απο ΟΛΕΣ τις διαφάνειες των αυτιστικών σου σημειώσεών το όνομά σου? ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙΣ ΜΙΚΡΟ ΠΟΥΛΙ."
Αλλά τέλος πάντων, όσο φοιτείς κάπου, έχεις μια μεγάλη γκάμα ανθρώπων και μπορείς να επιλέξεις με ποιούς θα κάνεις παρέα. Κάποιους θα βρεις! Μπορεί και να σταθείς άτυχος ή να είσαι πυροβολημένο, αλλά κι εγώ, μου πήρε 3.5 χρόνια να εγκλιματιστώ σ'αυτήν τη σχολή, αλλά επιτέλους τα κατάφερα!!! (μπαίνω μέσα και με υποδέχονται με χειροκροτήματα, ως μασκώτ? ως Μαθουσάλα της σχολής? ως πρόεδρο? Πάντως χαίρομαι.)
Και τώρα πρέπει να φύγω και να κλείνομαι σε ένα εργαστήριο και να ανέχομαι όποιον ρίξει η μοίρα δίπλα μου και πάνω μου (ω ναι, το ξεστόμισα το αυτονόητο που ζήσαν όλοι, είμαι πολύ πριγκήπισσα και με σιχαίνομαι αλλά τι να κάνω??)
Για να σας κάνω να με νιώσετε ρε παιδιά, ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΜΑΙ ΑΠΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ!!! Γυναίκες έτρωγα στη μάπα και στη σχολή (ή γκέυ, στην κατινιά είναι ίδιοι), γυναίκες θα τρώω και τώρα!!
Παιδιά, σας το λέω να το ξέρετε, δεν παλεύεται το γυναικομάνι!! Αυτή η γλυκιά σταρχιδίλα που διέπει το αντρικό φύλο, αυτό που δεν θα σχολιάσουν, δεν θα ασχοληθούν, δεν θέλουν συζητήσεις για σχέσεις, δεν ρίχνουν μπηχτές, δεν θα δώσουν συνέχεια, δεν έχουν κυκλοθυμία, καθώς όοολα αυτά είναι γυναικεία -μπαρδόν- γυναικουλίστικα χαρακτηριστκά! (Τα απαντώ και σε άντρες αλλά θεωρώ οτι ανήκουν σε ένα εκφυλισμένο αντρικό είδος και βοσκάω παραπέρα.)
Και το χειρότερο είναι οτι, όντας ένα ρημαδοθήλυ και η ίδια, έρχομαι καθημερινά σε εσωτερική πάλη για να πατάξω αυτές τις ρίζες του κακού που μου δόθηκαν απο το DNA. Παρασέρνομαι σε ένα αέεεναο πίρι πίρι κομμωτηρίου ή σε πισώπλατη "έκφραση άποψης". Ουφ. Καθόλου δεν μ'αρέσω όταν μπλέκομαι σε τέτοια. Και δεν μπλέκομαι και πολύ, που να μπλεκόμουν κιόλας!
Για να σας χαρίσω τα παραδείγματα που τόσο αγαπάτε, κατ'αρχάς, εκεί μέσα κανείς δεν εκτιμά το χιούμορ μου. Το οποίο έχει ευνουχιστεί και κοντεύει να ατροφήσει. Τις προάλλες έκοψα το δάχτυλό μου, σε μια έκλαμψη φροντίδας ήρθε η υπεύθυνή μου να μου το δέσει, κι εγώ απο τη χαρά μου, κούνησα την ουρά μου, θέλησα να εκφραστώ και τι βρήκα να πω το ντεφορμέ το άτομο?
.............. "Πως θα ξύνω τη μύτη μου τώρα?"
.............(ξαφνιασμένο και ξινισμένο βλέμμα υπεύθυνης που έκανε τις ωοθήκες μου να μπούνε κι άλλο μέσα)
(μπάλωσ'το, μπάλωσ'το) "εε Πως θα ξύνομαι γενικότερα??"
......................................(εδώ απλά απαξιεί).
Ευτυχώς που βλέπω κανα φίλο ή κάνω κανα πέρασμα απο τη σχολή και το συντηρώ κάπως. Στην αρχή κάνω άθλια σχόλια του στυλ "Πάμε σε πισίνες να κατουρήσουμε ούγκα μπούγκα", μέχρι να βρω σιγά σιγά τη φόρμα μου. Ευτυχώς, τα παιδιά εκεί δείχνουν κατανόηση. Αλλά με πιάνω να έχει μπει τόσο στο πετσί μου αυτή η νοοτροπία της δαιμονοποίησης της παλιάς, καλής, αγνής καφρίλας, που πια σοκάρομαι πιο εύκολα, γελάω με πιο κόσμια πράγματα και γενικότερα μου τη δίνει πολύ!!
Κοινώς η δουλειά μου κοστίζει την ικανότητα που έχω όταν αισθάνομαι το alpha-male του χιούμορ, αυτήν του ατακαδόρου.
Δεν βοηθά καθόλου που.....να, πήγα να φορέσω απο μια ταμπέλα στην κάθε μια τους. Πήγα να κυλήσω!! Τέλος πάντων, ελπίζω να μη με διαβάσουνε, αλλά όπως και να χει, δε θέλω να (ξανα)κράξω. Θέλω να παραπονεθώ!! (έχει διαφορά!!!!).
Δε βοηθά καθόλου που οι λέξεις southpark, family guy, american dad δεν σημαίνουν τίποτα εκεί μέσα. Που στα τρελά κέφια βάζω Πλοκάμι στα ακουστικά και με κοιτάν συγκαταβατικά. Που όταν λέω "Που το κατάλαβες?" επίτηδες, δεν ακολουθεί "Απ'τα σκατά κάτω απ'τη μύτη σου" (inside joke). Να μου πεις, τι θες μωρη αλλοπαρμένη, να στε όλοι μια τρελή παρέα και να κάνετε χαβαλέ και να συνεχίσετε τα inside jokeς που έφτιαξες σε κάποια άλλη φάση???
...Να σας πω τι ΔΕΝ θέλω??
ΔΕΝ θέλω να ανέχομαι του μουνιού τους τον χαβά της κάθε μίας.
Που η μια (στραβογαμήθηκε? δεν-γαμήθηκε?), χωρίς έναν προφανή λόγο ρε παιδί μου, έρχεται πρωί πρωί με μια μουτράκλα που τη βλέπει ο ουρανός και συννεφιάζει κι άλλο. Και την κρατάει όλη μέρα. Και δεν αρθρώνει λέξη, παρά βάζει ακουστικά και όταν αναγκάζεται να μιλήσει, μουρμουράει.
Την επόμενη μέρα, πάλι χωρίς προφανή λόγο (της έστειλε μήνυμα ο γκόμενος), έρχεται με ένα γλυκό χαμόγελο μακάριας ευτυχίας και κελαηδά όλη μέρα, και αν πας να βάλεις ακουστικά γιατί σ'έχει πρήξει με την πολυλογία, κάνει νάζια γιατί θέλει παρέα.
Που έρχεται η άλλη κόκκαλο πρωινιάτικα και δοξαζουμε και το Θεό γιατί κατα τ'άλλα είναι ευέξαπτη.
Που αυτές οι δύο, όταν συμπάσχουν στα γκομενικά προβλήματα (το εξής ένα: με έφτυσε ο γκόμενος), αρχίζουν αμπελοφιλοσοφίεεες και σοφιστείεεες και αποστάγματα ζωής και αποφθέγματα απο Πυξ Λαξ και κάπου εκεί ο Βαγγέλας δεν μπορεί να δαγκώνει τη γλώσσα του άλλο και σηκώνεται να κάνει καμια βόλτα προς τα παράθυρα, προσευχόμενος να βρει το κουράγιο να της εκπαραθυρώσει κι αυτές και τους γκόμενούς τους.
Που η υπεύθυνη μπορεί να σου πει στις 3:12 "Που πας?!? Δεν είναι ακόμα και τέταρτο!" και άλλοτε να σου πει στις 3:07 "Γιατί δε φεύγετε? Μα καλά, για 5 λεπτά, πφ! Ήμαρτον!". Η διαφορά της πρώτης ρήσης με τη δεύτερη είναι οτι ΣΤΗ 2Η ΕΙΧΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΒΡΕΙ ΓΚΟΜΕΝΟ ΚΙ ΑΥΤΗ!! (του μουνιού τους το χαβά, του μουνιού τους το χαβάαα, του μουνιού τους το χαβάααΑΑΑ!!)
Που η άλλη, η ευέξαπτη, αν και αγνός χαρακτήρας, (πολλές) ώρες ώρες είναι τόσο κακομαθημένη, που αν ήταν η κακομαθημενιά το Wow, θα το 'χε τερματίσει!!
-"(πρήξιμο για τη γαματοσύνη της και την παιδεία της και το μουσικό της ταλέντο....) Ξεκόλλα, άκου και κάτι άλλο!!" (μου λέει εμένα άνθρωπος να ξεκολλήσω. Που ακούω βέρντι, πλοκάμι, γκάγκα, μπλακ σάμπαθ και μπέλλου στη σειρά. Εμένα.)
-"Μη μου τη λες εμένα για τη μουσική!" (ψωνέ αλλά μια φορά δικαιούμαι κι εγώ)
-"Πόσο μου τη δίνουν οι άνθρωποι που παρεξηγούνται και παίρνουν προσωπικά τα λόγια μου! Εγώ γενικά το είπα και θεωρώ οτι έχω μια παιδεία απο τους γονείς μου με ευρύ πεδίο ακουσμάτων και (πρήξιμο για τη γαματοσύνη της και την παιδεία της και το μουσικό της ταλέντο....)
Ή, στιχομυθία με την έταιρη:
-Πόσο τους ζηλεύω ρε στην πρακτική στο δημόσιο, άμα δε θέλουν δεν πάνε και δεν τρέχει μία, άμα πάνε, σκάνε στις 10, κάνουν καφέ, κουτσομπολεύουν και φεύγουν 1, το Πάσχα 2 βδομάδες άδεια και τους χτυπάγανε την κάρτα...
-Εεεεε, ναι αλλά αυτοί πληρώνονται και ανάλογα!
-Ναι, αλλά δεν είναι τα χρήματα το θέμα, εγώ λέω για το πόσο χαλαρά τη βγάζουν κι εμείς εδώ λιώνουμε...Αδικία!!
-Ναι, αλλά το ήξερες οτι εδώ είναι έτσι, και γι'αυτό άλλωστε εμείς πληρωνόμαστε ενώ αυτοί παίρνουν 180Ε το μήνα
-Δεν με καταλαβαίνεις!! Δεν λέω για τα χρήματα, λέω για το πόσο αυστηροί είναι εδώ, που αν αργήσουμε τρία τεταρτάκια το κάνουνε θέμα, δεν μπορούμε ούτε έξω να βγούμε, τι να το κάνω που πληρώνομαι, για λίγα ευρώ παραπάνω?
-....................(ουφ!) ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΕΣΥ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΣΑΙ, ΔΕΝ ΗΘΕΛΕΣ ΤΑ 180Ε!
- ΚΑΛΑ, ΝΤΑΞ, ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ, ΑΣ ΤΟ ΡΕ, ΑΣ ΤΟ, ΑΛΛΑ ΛΕΩ ΕΓΩ, ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ, ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ
-Ε ΤΙ, ΧΑΖΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ?
(κοτέτσι, κοτέτσι, κοτέτσι, κι εγώ στη μέση).
Αλλά εκεί που τεστάρισαν τα όριά μου είναι όταν η μια άρχισε να κάνει Γκιλι Diet και να της φέρνουν πακέτα φαϊ στη δουλειά. Ο φύλακας ενοχλήθηκε που θα πατούσε το κουμπί μια φορά παραπάνω την ημέρα και χρησιμοποίησε τη λέξη "χοντρή" για να την περιγράψει σε κάτι άλλους.
......
ΤΟ ΤΙ ΟΡΓΗ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΕΠΕΣΕ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΚΑΗΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΥ, ΜΟΝΟ ΜΕ ΥΣΤΕΡΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑΣΤΕΙ! Κατέληξα να τον λυπάμαι στο τέλος. Το τι μαλάκα τον είπε μπροστά του και βόδι απο πίσω του, το τι το ξεφούρνισε σε ΟΛΟ το κτήριο, το τι τον κάρφωσε πρώτα τον διευθυντή και μετά στον υπεύθυνό του, το τι ευχόταν να τον απολύσουν, δεν περιγράφεται!!!
Και η ατάκα που με σκότωνε αργά και βασανιστικά: "Δεν έιναι για τη λέξη που είπε!! Απλά δε θέλω να με σχολιάζει!!!!!!!!!".
Ναι. Στάνταρ.
Ως εκ τούτου, αποζητάω λίγη σιωπή, λίγη καφρίλα, λίγο χαμόγελο αντί για το ξινό σούφρωμα της μύτης, αδιαφορία αντί για καρφιά και απο μια πούτσα απ'όλα σπέσιαλ για την καθε μια τους.
Να ρε μαλάκες, και που μίλησα για δαύτες, ξενέρωτη έγινα
